Het begon allemaal toen ik medelijden had met dat ene meisje dat aan de kant stond. Ik kende haar al zeer lang want zij was familie. Was omdat ik dat nu niet meer over mijn lippen krijg. Ik vond het zielig omdat zij familie was. Dus nodigde ik haar uit om in mijn groepje te komen. Wist ik toen maar wat ik deed. Ik wist dat mijn vrienden haar niet zo goed konden hebben. Totdat zij erbij kwam. Ze spreidde al snel haar leugens en voor ik het wist, kon ik mijn biezen pakken. Mijn fout die ik jarenlang heb gedragen in mijn hoofd en in mijn hart. Later ook aan mijn armen. Zo is heel mijn leven gegaan vanaf dat moment. Alleen in de kou. Ik vond wel eens vrienden maar die bleven niet echt lang. Toen kwamen ze achter mijn verleden en stond ik weer aan de kant.

Mijn leven heeft vorig jaar een plotse wending gemaakt. Ik bleef zitten en ik had een diagnose voor het leven. Ik zag een meisje bij lichamelijke opvoeding die niet wou lopen. Ik wist niet goed waarom en vroeg het aan haar. Voor ik het besefte had ik een vriendin gemaakt. Daarna kwamen erbij. Zelfs mensen die ik van heel lang geleden kende. Van altijd vriendengroepen dat na één jaar mijn vrienden niet meer waren, ben ik naar een vaste vriendengroep gegaan. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Ik mis wel nog iedere dag mijn oude vrienden. Die zitten nog steeds in mijn hart. Zij zullen daar nooit uit gaan.

Nu kan ik er redelijk goed over praten over mijn verleden op school. Vroeger was dat anders. Gelukkig is dat allemaal voorbij. Dit deel van mijn boek kan ik nu afsluiten. Ik ben langs een kant gelukkig dat dit hoofdstuk in mijn boek staat geschreven. Gewoon omdat ik er enorm uit geleerd heb. Vooral hoe mensen je hulp in je rug steken. Stank voor dank dus. Beetje letterlijk bij mij. Dat is echter weer een ander verhaal. Soms moet je dingen gewoon in het verleden laten. Daarom noemt het ook verleden.