Die woorden doen zo'n pijn. "Het zijn mijn vrienden eh!" Mooie vrienden heeft ze. Drie leuke maar toch schijnheilige leugenaars. Ik heb het allemaal gezien. Die kanten van hun maar ze gelooft het niet. Ze komt er ooit wel achter. Ze weet dat ik me gekwetst voel. Toch doet ze niks. Ze stuurt niet. Ze belt niet. Het wordt nog een leuke zomer zo te horen. Ze is zo hard veranderd. 'k Had het nooit verwacht. Had zij gedacht dat ik wenend uit het café zou gaan? Waarschijnlijk niet. Ze wist wel dat ik er niet akkoord mee zou zijn. Ze deed het toch want het zijn haar vrienden.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb haar graag. Ik mis haar. Ik mis onze momenten samen. Komt het goed? Ik weet het niet. Zoveel vragen met twijfelachtige antwoorden. Ik hoop dat ze spoedig zal sturen of bellen. Het maakt niet uit al is het Facetime. Dit moet goed komen. Ik heb haar echt graag. Ik wil haar niet kwijt door haar fout. Ik zet in ieder geval niet de eerste stap. Zij had ons allemaal uitgenodigd. Ze wist hoe ik ging zijn. Toch ging ze door. Ik begrijp het niet. Zoiets doe je toch niet?

Wat zijn vrienden? Zijn het die mensen die van je houden maar toch messen in jouw rug steken? Ik weet echt niet meer wat dat woord betekent. Ik was vroeger alleen door tegenslagen. Nu voelt het aan alsof ik gebroken door het leven moet omdat mensen fouten maken. Ik moet misschien toch mijn eigen weg gaan. De weg die ik alleen kan bewandelen. De weg die ik alleen afleg. Helemaal alleen. Wie heeft vrienden nodig? Ze steken enkel messen in jouw rug. Ik ben het beu om zo door het leven te gaan. Vaarwel 'vrienden'.