Het is hier zo goed dat onze gasten besluiten om een dagje langer te blijven en nog lekker te genieten. Heerlijk zitten lezen in de tuin en verkoeling zoeken aan het zwembad want morgen is het gedaan. Zelf rijd ik al vroeg in de ochtend naar de garage in Barjac, waar ik een afspraak heb gemaakt voor het herstellen van de auto. Al een paar weken is de koffer stuk, of beter gezegd de pompen van het kofferdeksel. Heel vervelend want nu blijft de koffer niet meer open staan, wanneer ik er boodschappen in wil steken. Ik prees me altijd gelukkig met een wagen, die een vlakke laadvloer had. Veel beter voor de rug en je kan er bovendien alles in kwijt, van kleine boodschappen tot een grote kast of zelfs een bed. Mijn "Renault-grandsénic" kan het allemaal aan. Of beter gezegd: kon het allemaal aan. Maar aan die miserie komt nu een einde want vandaag worden de pompen hersteld. Het is ook weer tijd voor een smeerbeurt en dat kan dan in één moeite door. Ze zullen er ongeveer anderhalf uur werk aan hebben en ik gebruik die tijd om eens rustig door de straatjes van Barjac te kuieren en zo ontdekt een mens nog eens wat. Ik had nog nooit eerder "leven" gezien in de kiné praktijk van het dorp maar vandaag is dat anders. Hier kan je terecht voor je massages tussen 8 en 10 uur in de ochtend en tussen 15 en 18 uur in de namiddag en er heerst een gezellige drukte. Ook in de krantenwinkel is het 's morgens erg druk, er staat zelfs een file. Bij de kapper lopen mensen af en aan en iedereen loopt met een, in papier gerolde baguette over straat.... Mijn auto is precies op tijd gereed en de rekening valt nog mee ook. Dat was in Belgie wel even anders. .... Hoewel het erg heet is (pffff alweer 38 graden), begin ik toch maar aan de snoei van de lavendel. Ik kan niet blijven uitstellen. Met mijn grote hoed op, is het best doenbaar. Een mens went echt wel aan deze temperaturen. Eigenlijk had ik dit al een maand geleden moeten doen maar ik kwam er gewoon niet toe. Vandaag dus wel en ik ben blij als de klus geklaard is. Luc wil nog wijn meenemen en tegen de avond gaan we naar Chateau Sainte Anne, een goed wijnhuis in de buurt. Geen wijntjes hier van 2.5 euro maar wel heerlijke bewaarwijnen van een mooie kwaliteit. De wijnen zijn op zijn lekkerst als ze nog een jaar of zeven kunnen liggen. Als ik nu een kistje koop, is die juist op dronk als ons Prutske zijn (of haar?) eerste communie doet. De vrouw des huizes maakt me er attent op dat ik dan wel een wijn van 2009 moet kopen (het geboortejaar) en die is er nog niet. Ik wil er graag op wachten. Luc slaat een ferme voorraad in en ik neem ook voor mijn broer een paar flessen mee want deze chateau, die bovendien de naam van onze zus draagt, heeft hij nog niet gedronken.
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis..... Voor de lunch ga ik wat experimenteren. Ik kreeg vorige week van mijn broer een pakket met drie verschillende roquefort kazen. Ik wil een slaatje maken met de roquefort uit de "caves Baragnaudes", die smaakt zalig zacht. Als ingrediënten gebruik ik: Gewone sla en notensla, gesneden peertjes, gebrokkelde stukjes roquefort en frambozen. Daar bovenop een beetje notenolie en frambozenazijn , wat peper en zout. C'est tout! Een boterhammeke en een goei roséke en laat den boer maar dorsen (zou onzen bompa zeggen). Dank u broer en probeer het thuis ook eens hé? Waren ze er nu maar bij hier om er mee van te genieten.
Na een min of meer bewolkte maandag, staan de maan en de zon er momenteel allebei "vol" bij. De nacht was helder en licht en zo zal ook de dag worden. Voor de komende dagen worden er temperaturen van 38 graden voorspeld (in de schaduw nota bene). We hebben een beetje van het teveel doorgestuurd naar Belgie, zodat jullie je eindelijk ook eens deftig kunnen verwarmen ;-). De ochtend nodigt uit om er eens lekker bij te gaan zitten met een goed boek maar ik kan het strijkwerk niet langer meer uitstellen. In Belgie bracht ik het beddengoed naar wasserij Gudrun. Ik weet niet of sluikreclame op een blog is toegelaten maar ik wil wel kwijt dat het resultaat altijd "impeccable" was. Binnen de 24 uur netjes gewassen en gesteven, geen valse plooien en heerlijk fris ruikend. Zo hoort het ook. Ik betaalde met plezier (en hield de onkostennota bij!). Hier heb ik al een paar keer mijn was naar de wasserij in Barjac gebracht (we moeten goede contacten hebben met de lokale middenstand als we hier zaken willen doen!) maar het resultaat was eigenlijk teleurstellend. Een mooi pakje, dat wel maar alles is met de hand gedaan en dat resulteert in een hoop valse plooien en "vergeten" plekjes. Het is mooier als ik het laken gewoon van de wasdraad weer op het bed leg. Maar ik vind dat de lakens in een gastenkamer er als nieuw moeten uitzien en begin er dus zelf maar aan. Verstand op nul en stoom op 100%! Het zweet van dienst is rap weggeveegd en ik ben tevreden met het resultaat. Het is een grote stapel, onderlakens, bovenlakens, overtrekken, peluws (peluwen??). Altijd weer leuk als het gedaan is. Volgende week hoop ik op een koelere dag om er aan te beginnen. Vandaag is Peter jarig, onze Engelse vriend uit St Paul le jeune. We verrassen hem 's avonds met een gekoelde fles met bubbels en hij vindt het duidelijk leuk. Ik zeg hem dat ik blij ben met zijn verjaardag! Nog een paar keer en dan ben ik niet meer de oudste van het gezelschap!!
Het is behoorlijk bewolkt als we opstaan. Er valt zelfs wat nattigheid uit de lucht. De jongens hebben de grootste moeite om hun hele hebben en houden in de moto-koffers te persen. Driedubbele controle, een blik onder het bed, een oogopslag in de living, niks vergeten? Onder een krant ontdek ik nog, net op tijd, de autosleutels van Bart. Als ze alles hebben (denken ze!) kunnen ze hun tocht verder zetten, richting Genève. Het is een heerlijk weertje om vandaag eens grote kuis te doen. Al het beddengoed wordt gewassen en in een mum van tijd gedroogd om te eindigen in een reuzengrote stapel strijk (die ik tot morgen laat liggen ). Ik maak de kamers proper ( en vindt er een paar vergeten sportschoenen!) en doe boodschappen want de koelkast en diepvries zijn leeg. Onze gasten gaan op uitstap naar de Gorges van de Ardèche en Dumbo ligt de hele dag te slapen. Het lijkt of de operatie al vruchten afwerpt. Het wordt nog een voorbeeldige huishond, die kerel van ons. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we een goede beslissing hebben genomen. Het leed is niet voor niks geweest. Vanavond staat er vis op het menu met gekookte aardappeltjes en peterselie uit de tuin. Wanneer we nog een avondwandelingetje gaan maken, is Dumbo nergens te bespeuren. We roepen enkele keren maar er volgt geen respons. We vertrekken dan maar zonder hem, in de hoop hem ergens tegen te komen. Noppes. Verdorie, waar hangt die nu weer uit? We hebben te vroeg victorie gekraait. Om 9.30 krijgt Danny een oproep op zijn (kapotte!) gsm. "Dumbo staat in Montclus te wachten bij het podium". Daar was gisteren een grote sixties-fuif ........ Ze sturen hem terug naar huis. We zullen hem moeten leren lezen, denk ik!
Het is een behoorlijk frisse morgen, na een nacht met een overvloed aan regen. Het goede nieuws is dat het dammetje dat we begin juli gemaakt hebben, met de bedoeling de slijkmassa onder te eettafel te voorkomen, zijn nut bewezen heeft. Al het zand werd netjes tegengehouden en ik moet voortaan niet meer elke week met de tuinslang het terras weer proper maken. Dat zal een hele verbetering zijn. Vandaag is het receptie van de burgemeester in Montclus. We moeten ook daar ons gezicht eens laten zien en een beetje verbroederen met de andere Montclusiens. Het is er gezellig en het orkestje speelt leuke deuntjes, terwijl aan lange tafels hapjes en drankjes te verkrijgen zijn à volonté. Ik mag met Bart mee op de moto omdat mijn fototoestel nog thuis ligt. Als ik er te voet om moet, zijn we te laat. Er is een helm tekort maar als Bart de zijne presenteert, weiger ik. Ik neem het risico wel en ik moet zeggen dat het een zalig gevoel geeft, zo bij je zoon op de moto! Thuis staan Danny en ik de hele namiddag in de keuken want de Shopi is gesloten en we moeten dus wat creativiteit aan de dag leggen met de restjes in de koelkast. Een clafoutis van perziken, een lekkere tiramisu, pasta, worstjes, gegrilde aubergines. Ze zullen geen honger lijden. Om 22.00 uur wordt de avond afgesloten met vuurwerk in Montclus. We slaan het schouwspel gade van op het boventerras. Dumbo is ongelooflijk bang en kruipt huilend achter de zetels en in de kasten. Ocharme. We krijgen hem nauwelijks kalm en als alles gedaan is, ligt hij nog een hele tijd na te trillen op zijn kussen.
Op deze zaterdagmorgen bezoeken we de markt in Uzés. De jongens met de moto langs Méjannes le Clap en wij met de auto langs St Quentin la Poterie. De route is even lang maar voor de motards is er een weggetje met veel bochtjes en weinig verkeer. Op deze topdag voor het Franse toerisme is een bezoekje aan Uzès niet zo'n goed idee. De mensenmassa is veel te groot en je kan amper een blik van de anders zo gezellige stad opvangen. Snel wegwezen is de boodschap! De jongens willen nog doorrijden naar de Pont du Gard om wat mooie foto's te trekken . Ook dat viel wat tegen omdat je in zo'n zwaar moto-pak toch behoorlijk wat moeite hebt om je hoofd en lijf koel te houden...... Als iedereen wat verkoeling heeft gevonden in het zwembad, is het alweer tijd om naar de volgende activiteit te gaan. Om 18 uur is er een tweede abrivado en deze keer worden de juiste lenzen op de camera geplaatst. We krijgen waar voor ons geld. Ik laat je meegenieten van de foto's van zodra ik ze van Bart, onze fotograaf van dienst, heb gekregen. Kijk er al maar naar uit. We zijn namelijk getuige van een ferm accident. Op een gegeven moment geeft één van de paarden een ferme trap achterwaarts en knalt een bandido neer. Duidelijk ernstig gewond in het aangezicht. Binnen een paar seconden, gaan de nadars open en wordt hij de ziekenwagen ingedragen en naar het ziekenhuis gevoerd. Bart heeft alles op de gevoelige plaat vastgelegd. Dè foto van de dag. Het spektakel gaat gewoon verder en de sfeer is er niet minder om. Olé.....olé..... Na de sportieve activiteiten, is het tijd voor het aperitief. Op het marktplein staan langgerekte tafels voor het feestmaal van vanavond. Aan de bar kunnen we ons aperitief ophalen. Er is pernod, kirr, marquisette, of frisdrank met veel olijven, chips en nootjes. De stierenbillen hangen al aan een reuzegroot spit te draaien en verspreiden een heerlijke geur. In een grote pan boven een zelfgestookt vuur, worden kilo's witte bonen gekapt en ze garen rustig in het vet van het stierenvlees. Ook dit is gastronomie!! Er wordt lang ge-aperitiefd....veel te lang! Daar kennen ze alles van , die Fransen maar wij hebben honger!! Aan een grote tafel staan de beenhouwers de reuzen stukken vlees te versnijden. De beenderen worden in een grote zak gestoken en ik vraag er ééntje voor Dumbo. Wat zal die smullen morgen. Het nieuws dat Bart "de" foto van de dag heeft geschoten loopt als een vuurtje. De bandido's en gardiens staan om beurten bij ons aan tafel om de fameuze foto te bekijken. We veroorzaken hier heel wat commotie. De stieren mogen slaan en trappen maar de paarden zouden zodanig getraind moeten zijn dat ze geen verkeerde bewegen mogen maken. Eéntje maakt een gebaar met zijn hand langs de keel......het gaat eraan dat paard!!! Oeps. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Hier komt vast noch een staartje aan. Aan tafel maken we contact met onze buren, een familie uit Luik, die hier al voor de 22 ste keer aan de tafel zitten. Er wordt gul gegoten met wijn en water en iedereen smult van het zachte vlees. Als we klaar zijn voor het dessert, worden ineens alle hemelsluizen open gezet. De regen, die voorspeld was voor 5 uur in de ochtend meldt zich iets te vroeg aan. De 500 feestvierders, lopen alle kanten op en laten de tafels desolaat achter. We zijn net op tijd thuis voor het grote geweld losbarst. Het zal de hele nacht regenen en donderen en bliksemen........maar goed dat de jongens nu niet in hun tentje zitten!!
Vroeg in de ochtend rijdt er een auto de oprit op. De kiezels kraken en Dumbo schiet wakker. Daar is het baasje weer, samen met zijn zus en schoonbroer. Dumbo gaat bijna door het dolle heen want hij hoopt dat Luna, hun éénjarige golden retriever er bij is. Hij zoekt en springt en kijkt in de koffer van de wagen maar vindt haar niet. Blijkbaar is haar geur alom aanwezig en hij knuffelt haar baasjes overdreven. . We proberen rust te vinden bij een ontbijt in het zonneke en dan kan iedereen een beetje rusten, na een slapeloze nacht. Straks komen de jongens ook terug van Carcassonne. Dit weekend hebben in Barjac de stierenfeesten plaats. C'est le grand weekend taureau! Om het ons moeilijk te maken zijn het ook nog eens "fetes votives" (dorpsfeesten) in Montclus. We moeten de agenda's en de programma's dus goed bij elkaar leggen om te zien wat we gaan doen. De Abrivado nocturne brengt spektakel en is een ideale plek voor amateur-fotografen. Om 21.30 begint het schouwspel in Barjac. Een achttal gardiens ( 7 mannen en één knappe vrouw) te paard, houden de stiertjes tegen, terwijl de jeugd van Barjac de jonge beestjes tot stilstand probeert te brengen. Ze lopen er achteraan, springen er bovenop, grijpen ze bij de horens of bij de staart en riskeren daarbij een ferme trap van de uitgelaten toro's. Maar een mens moet iets doen om de toeristen te animeren en de lokale meisjes te imponeren. Geslaagd met glans zou ik zeggen. We besluiten morgen terug te komen voor meer foto's en schrijven ons meteen in voor de maaltijd op het dorpsplein. Aan lange tafels wordt er dan met de dorpsgenoten gegeten. Stierenbil op de grill met bonen in tomatensaus. We brengen daarover morgen verslag uit......
De jongens zijn in de ochtend vertrokken naar Carcassonne. De rit zal 276 km lang zijn en daarom besluiten ze langs de snelweg te gaan. morgen komen ze terug langs de kleine wegen door de Cevennen. De rest van de dag heb ik alleen mezelf als gezelschap en dat vind ik best leuk. Ik kan dan eens goed doorwerken en de boel weer aan de kant krijgen. Er staat heel wat op het "TO DO" lijstje. Lavendel snoeien, strijken, bank schilderen, een parasolvoet maken of zoeken, de koelkast ordenen en de restjes wegdoen (ik bewaar ze altijd maar na een tijdje belanden ze dan in Dumbo's bakje omdat het nergens bij past....). Ik wil ook nog even naar Barjac waar vandaag een grote "marché de poteries" plaats vindt. Van heinde en verre komen de kunstenaars hun werken in keramiek voorstellen. Er zijn écht hele mooie dingen bij. Ik denk aan mijn vriendin, Lief Jacobs, die nu hier zou moeten zijn. Haar werk zou hier zeker positief opvallen. Ik kuier rustig over de markt en spreek met een paar dames, wier werk me wel aanstaat. Eéntje woont in de buurt, een andere heel ver weg in de Drôme. Wanneer ik langs de krantenwinkel loop, neem ik een krant mee. De stapel "Het laatste nieuws" is zowaar groter dan die van 'l' équipe" of "Le Figaro". Het gaat om een speciale vakantie-editie van de Belgische krant met veel sensatie en roddelberichten , waar een mens echt niet beter van wordt maar er is geen keuze. Er is geen enkele andere krant te verkrijgen in de buurt. Een pagina grote foto van de moeder van een ontsnapte gevangene, sex in Lloret de mar, het verhaal van een liftende journalist en vooral een hele grote kruiswoordpuzzel. Daar doen we het dan maar voor. Toch lees ik bij de kleine berichtjes dat een bejaarde man in Gent door de slagbomen reed en overleed. Dagelijkse kost, ware het niet dat de man Robert Derom heet. Hij was professor in de gynecologie aan de universiteit van Gent en mijn begeleider bij mijn thesis over de reeducatie van de bekkenbodemspieren. Hhet zal wel geen toeval zijn dat mijn oog op dit bericht valt zeker? Het echte nieuws hoor ik in het TV journaal. Eerste dodelijke slachtoffer van de Mexicaanse griep is jonge vrouw van 34 uit Turnhout..... enkele minuten later overlijdt hier in Frankrijk ook een vrouw aan de ziekte.... Hou de monddoekjes maar klaar hé?
Het is nu al meer dan een maand geleden dat er hier nog een druppel regen gevallen is. Hoogst uitzonderlijk als je weet dat de vallei van de Cèze de "pispot" van Frankrijk wordt genoemd. De anders zo groene omgeving, geeft een uitgeputte indruk. De blaadjes aan de bomen hangen er wat slapjes bij en er komen her en der barsten in de grond. Ik wil een gieter nemen en de bomen water geven maar dat zou natuurlijk belachelijk zijn. Nog een paar dagen wachten en dan komt de langverwachte regenbui. Soms brengen de nachten verkoeling maar dat is lang niet altijd zo. Je moet dan in alle vroegte het huis verluchten om een stroom frisse lucht binnen te laten én te houden. Dat is de kunst. De auto, mét airco, is nu een ideale plek om te vertoeven. De Fransen zitten binnen bij de TV en het is dus heerlijk rustig op de weg. In de grootwarenhuizen is er ook al een "clima" en het is er fijn winkelen. Ik wil snel even "de bank voor bomma en bompa" ophalen, die ik vorige week gereserveerd had . Het duurt een uur voor ze die gevonden hebben. Ze hebben wel boekjes met bestelbons maar die worden allemaal kriskras door elkaar gebruikt. Nummeren en dateren heeft hier weinig zin. Er liggen wel 10 boekjes aan de receptie maar ze hebben allemaal data tussen januari 2006 en juli 2007. Het in onbegonnen werk om een bestelbon van 18 juli terug te vinden. De jongeman van dienst blijft er heel rustig bij en werkt nog een paar telefoontjes af, terwijl ik sta te wachten . Uiteindelijk wordt mijn bestelling teruggevonden in het magazijn en helpen de jongens om alles in de auto te krijgen want mijn koffer is stuk. Die gaat wel open maar de het pompsysteem om hem open te houden werkt niet. Ik leg de zetels plat en gelukkig is er een behulpzame dame, die een handje toesteekt. Onze "motards" houden vandaag een rustdag en maken zich klaar voor een extra rit naar Carcassonne in de komende twee dagen. Volgend weekend zijn het "stirenfeesten in Barjac en dorpsfeesten in Montclus. Daar willen ze bij zijn!
Op deze dinsdagmorgen ligt onzen Dumbo er maar stillekes bij. Bij een korte inspectie van zijn edele delen kom ik tot een onthutsende vaststelling. In plaats van een lege ruimte te vinden , waar zijn ballekes hebben gezeten, lijkt het wel of ze er twee petanque-ballen hebben ingestoken. Met de kennis over dit soort operaties (uit een vorig leven) neem ik aan dat het om een serieuze ontsteking gaat. Nochthans heb ik geen medicatie meegekregen en moet ik pas terug komen over 10 dagen voor de draadjes. Er klopt iets niet. Blijkbaar worden hier in Frankrijk alleen de zaadleiders doorgeknipt maar blijven de frikadellekes zitten. Wat daar dan mee gebeurt is mij een raadsel. Al goed dat Dumbo me geen uitleg vraagt. De tijd zal het moeten uitwijzen. Als er een ontbijtrestje ( niet zo maar een restje ! spek met eieren nota bene!) in zijn voederbakje wordt gekapt, veert hij recht en schrokt het allemaal op. Zijn oogjes tintelen weer en dat is een goed teken. Ik stel een terugbezoek aan de kliniek nog maar even uit en ga in op een uitnodiging van Luc en Inge om de site van Orgnac te bezoeken. Deze site ligt als het ware in onze achtertuin maar we hebben nooit de behoefte gevoeld om ze te bezoeken. Goed fout !!! Het zijn de meest unieke grotten in Europa en misschien wel in de hele wereld. We rijden er alle dagen overheen en nooit realiseerde ik me wat er zich hier onder de grond afspeelde. Als we aankomen is er een gids, die voor twee Hollandse autocars een Nederlandstalige rondleiding begint. We mengen ons onder de massa en gaan met hem mee. Ik heb een flauw vermoeden dat ik de man ken. Ik heb dat gevoel wel eens meer en moet dus wat meer info hebben voor ik hem aanspreek en me belachelijk maak. En ja hoor! Wie staat hier voor ons??? Boer Wim! Boer Wim heeft een Provencaals winkeltje op de grote markt in Turnhout en geeft (of beter gaf) hier, in Orgnac, workshops rond lavendel en de Franse art de vivre. Nu is hij gepassioneerde gids in Orgnac en heeft de rest gelaten voor wat het was. Ik kan je zeggen: " Hij is geknipt voor deze job!" Hij vertelt met zoveel passie over de ontdekking en de kenmerken van deze site. Wat we te zien krijgen is uniek. De grotten van Han uit de Belgische Ardennen zijn hier klein bier tegen. Stalagmieten en -tieten, driehonderdvijftigduizend jaar oud in ondergrondse kamers van 50 meter hoog. Het is letterlijk adembenemend. Af en toe moet er zuurstof worden bijgetankt en gaan de grotten dicht. De beveiliging en de verlichting zijn van topniveau. De Fransen hebben hier wereldtechnologie aangewend. Ik spreek boer Wim aan en hij wil duidelijk niet herinnerd worden aan zijn vroegere activiteiten. We wensen hem dan ook veel succes met wat hij doet en vraag of hij ook voor mijn gasten wil gidsen. Beloofd! De vochtige kristallen onder de grond hebben een schitterend effect op de huid, zeker nu er een vochtigheidsgraad van 0 % heerst boven de grond. We komen er allemaal 10 jaar jonger en veel mooier uit! Wat denk je? Ik ga elke keer weer mee, dat beloof ik jullie!!! Na de middag gaan Luc en Inge nog wat verder op ontdekking in de streek. Ze willen Gouduargues, Cornillon en La Roque sur Cèze bezoeken. Ik zet me even voor de computer om wat mails na te kijken en op het zelfde ogenblik hoor ik ronkende motoren . Het geluid komt duidelijk dichterbij. Ze zijn er! Wat doet het goed die jongens te zien. Ik breng ze naar hun kamers en daarna kunnen ze lekker uitrusten en verkoeling zoeken bij het zwembad. De temperaturen zijn alweer opgelopen tot 36 graden in de schaduw.
Vandaag is de grote (of kan je dat niet zeggen?) dag voor Dumbo. Om 9 uur hebben we een afspraak in de dierenkliniek van Barjac. Ik moet Dumbo nuchter binnenbrengen en hij zal dan in de loop van de voormiddag geopereerd (castratie) worden. Het voelt niet goed, dat kan ik je zeggen. Wat doen we onze "jongen" toch aan? Maar nood breekt wet en we zijn er heilig van overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Dat wordt ook bevestigd door de dierenarts. In de wachtruimte staat een speciale hondenweegschaal en ik controleer zijn gewicht. 30,500 kg. Dat zal straks nog 30 zijn !?!? Met een lege auto en een wrang gevoel rijd ik terug naar huis. We moeten nu wachten tot 17 uur in de namiddag. Dan mag ik hem ophalen. De uren kruipen ...... Dumbo is nog helemaal suf maar toch blij me te zien. Er zit een verband tussen de achterpoten, waardoor ik de wonde niet kan zien. Hij heeft duidelijk veel pijn en kan amper in de kofferruimte geraken. Normaal springt hij daar met veel shwung in en uit maar dat is nu even anders. Hij weet niet hoe hij zijn achterste poten moet gebruiken. De ruimte daartussen speelt hem parten. Met wat hulp lukt het toch en de hele avond ligt hij hier maar wat te zieltogen. Het is drukkend warm en hij mag niet eens eten of drinken vandaag. Hopelijk voelt hij zich morgen beter en is dan al het leed geleden. Slaap maar lekker Dumbo......
Vroeg in de morgen is iedereen hier al in de weer. Om half negen (klok!) willen ze vertrekken. "Ze" dat zijn mijn zus en schoonbroer maar ook Danny en Julie, die weer terug naar Belgie moeten en met de auto meekunnen. Er wordt deskundig gepast en gemeten want er moet niet alleen bagage mee maar ook souvenirs en vooral heel wat kistjes wijn. Wat er niet bij kan, zal later meegegeven worden met de andere familieleden. Dat Kurt met ruimtes weet om te gaan, zal al spoedig blijken. Het lukt. De heren vooraan en de "meisjes"op de achterbank met zakken aan de voeten en tussen hen in. Om half negen (ja ja er is een wekker afgelopen) start de auto en wuif ik hen uit. Ik kan aan de grote schoonmaak beginnen. Mijn broer Luc en Inge zijn al onderweg om hier ook nog een paar dagen te verblijven en te genieten. Ze arriveren rond 13 uur en we hebben een hele fijne rustige zondag . Bart, die samen met zijn vriend Jan op weg is naar Montclus, zet zijn motorit verder en rijdt van Fontainebleu naar Lapalisse. Ik moet even opzoeken waar dat ligt maar ze zijn dus al aardig opgeschoten en hebben ter hoogte van Lyon hun tentje opgesteld bij "Nederlanders met een zwembad???" Dat zit goed. Het is meteen ook de laatste tour-dag en de rust kan nu weer terugkeren. Er lopen nog berichtjes binnen van "file" voor Lyon, waar een ernstig ongeval gebeurd was en ook aan de fameuze péage van Lyon is het aanschuiven. De grote uittocht is begonnen en de wit-rode nummerplaten rijden massaal terug naar het noorden. Wij houden het verder rustig want bij 36 graden in de schaduw is het moeilijk werken.......
We hebben een drukke dag voor de boeg. We willen in de voormiddag naar Pont St Esprit om wat extra groenten in te slaan. Het is tijd voor het opleggen van aubergines en courgetten. Ze kosten daar nu maar één euro per kilo. Ook de olijven moeten we daar kopen, recht uit Marokko weliswaar maar erg lekker. Ze kosten hier ongeveer per kilo evenveel als voor een half pond in België! We willen ons marktbezoek combineren met enkele boodschappen in de buurt. Er moet nog een bank voor het wandelpad opgehaald worden bij Mr Bricolage.....gesloten verdorie. Nog gordijntjes voor Sofie ophalen.........voorraad uitgeput verdorie! We zullen dus later deze week nog en keertje terug moeten. Pffffff. Wanneer we thuis lekker geluncht hebben horen we een zware toeter en gezang. Tot mijn grote verbazing rijdt er een witte vrachtwagen het erf op. Hij is geladen met een hele troep vrolijk zingende Montclusiens. Ze komen ons suikerbrood brengen en uitnodigen voor de feesten van volgend weekend. Enkelen onder hen kennen we al en we nodigen hen uit om een glas te drinken. Ze gaan gretig in op onze invitatie en de sfeer is geweldig. We voelen ons één van hen. We maken kennis en beloven er bij te zijn. Receptie, petanque-concours en zelf de Loto op vrijdagavond. Ik pruttel tegen want ik heb zelden geluk in het spel maar dat wordt ruim gecompenseerd met veel geluk in de liefde. Hoewel sommige leden van het gezelschap liever onder de boom bleven zitten, moesten ze verder op "ronseltocht". Ik vind het allemaal veel leuker zo dan met een uitnodiging in de bus. In de namiddag krijgen we nog vriendenbezoek uit Belgie en s' avonds gaan we gezellig uit eten want morgen is het weer wissel van de wacht.
De mannen hebben stilaan hun buik vol van de markten en willen liever thuis wat "onder den boom" zitten. De vrouwen gaan dan maar alleen naar de wekelijkse markt in Barjac. Eerst even langs de dierenkliniek want we willen een afspraak maken voor Dumbo. Hij heeft zijn vaccinaties en ontwormingen nodig maar we willen hem ook laten castreren. Een pijnlijke gedachte maar een noodzaak voor zijn gedrag. Dumbo is zo'n lieverd maar soms spelen zijn hormonen hem parten. Hij zal door de ingreep zeker rustiger worden en minder uitvaren naar mannelijke soortgenoten, in het bijzijn van andere honden. Maandagmorgen breng ik hem binnen en 's avonds zal hij dan een toontje "hoger" zingen. Ocharme. In Barjac wordt het hoe langer hoe drukker. Het toerisme viert hoogtij! de lol is eraf. We wurmen ons door de Hollands-Belgische massa en iedereen vindt wat hij hebben moet. Geladen met kruiden, zeepjes, sausissons, hespen en meloenen, keren we terug naar huis, waar er geen man te bespeuren is "onder de boom". Geen briefje, geen nota.....de stiekemerds! Ze zijn nog wijn gaan bijkopen (en vooral gaan bijproeven). En reken maar dat ze gevonden hebben wat ze zochten. Ze weten al hoe het werkt. Wat zit er in de flessen en wat gaat er in de vaatjes????? Haha zij weten het! Den uitleg klopt ?!?! De siesta is vandaag weer een absolute must maar in de late middag gaan we nog aan de slag in de tuin. Ons prachtige "vue ouverte" is een beetje overgroeid geraakt en met de grote kniptang volgt Danny de bevelen van Kurt op. Nog ééntje daar, nog ééntje ginder...... Ze hebben er lol in en gaan maar door. Ik roep ze na een tijdje een halt toe want anders zitten we straks op straat maar ik geef toe dat het een hele verbetering is. Het licht valt mooi op de tafel en het spel van bladeren en zon, brengt rust. Volgende week gaan we foto's maken voor de website en vanaf september kunnen jullie die raadplegen. Vanaf pasen volgend jaar willen we volledig operatief zijn. Hou je boekingen maar klaar hé want het is hier zalig leven.....
Deze donderdag staat helemaal in het teken van "bezoekjes afleggen". An en Kurt zullen een zus en schoonbroer van Kurt treffen in Uzés en wij gaan op bezoek bij mijn broer en schoonzus, die logeren in Apaillargues. Ze waren hier twee jaar geleden ook al en zijn er duidelijk thuis. Het is een supermooie Chambre d'Hôtes met een ontzettend lieve gastheer en gastvrouw. Ze ontvangen ons, alsof we kind aan huis zijn. Ik kan er al mijn vragen over Gites en Chambre d'Hôtes kwijt en krijg de juiste antwoorden. Het koppel is van Parijs en hebben hier hun gastenverblijf een vijftal jaar geleden opgestart, mèt succes. We beseffen dat een mooie lokatie belangrijk is maar "den acceuil" nog waardevoller. Het is bijna middag als we afscheid nemen en Luc ons voorstelt om een museum in de buurt te bezoeken. Het is een geschiedkundig museum met een afdeling speelgoed (wereldberoemd om zijn "berencollectie") en een afdeling heemkunde. We herkennen nog heel wat speelgoed uit onze jeugd en leren weer wat nieuwe dingen kennen. We missen een paar mensen van het thuisfront. De collectie camera's en moto's uit de vorige eeuw zouden Bart en Bompa zeker boeien. Er staat een Belgisch exemplaar bij de motoren, waarop onzen Bompa de Bomma ging versieren....dixit Luc. We gaan er zeker in september nog eens naartoe. Na een heerlijke lunch op de marché aux herbes wordt er wat rondgesnuisterd en praten we over de kleinkinderen, die eraan komen. Luc wordt opa en ik wordt oma. De afspraak is: "Wij zijn er om ze te verwennen!" En dat zullen we zeker doen. Wist ik nu maar of het een jongen of een meisje was, dan kon ik ook zo'n leuk kado kopen, als mijn broer.......
Dat de Provence al heel wat artiesten geïnspireerd heeft, is bij ieder van ons bekend. Vandaag treedt Julie in de sporen van Picasso, Van Gogh en zovele anderen. Nonkel Kurt, een meestertekenaar, brengt haar de beginselen van het perspectief bij. De hele ochtend worden punten en lijnen verbonden, kubussen geprojecteerd en luciferdoosjes op elkaar gestapeld. Ze heeft het beet! Een AHA erlebnis van niveau. Prachtig! Ze heeft talent en blijft onverstoorbaar verder oefenen. Vandaag wil ze ook nog een ander record verbeteren. Haar tweehonderd baantjes moeten er vandaag 202 worden! Met zen allen werken we mee aan deze sportieve topprestatie. We zwemmen telkens 20 baantjes mee. De mede-zwemmer van dienst warmt zich deskundig op. Er worden spieren gerekt, met de armen gezwaaid en kreten uitgestoten, we menen het. Wie niet meezwemt, staat als chearleader aan de kant. Alles voor de show. De foto's zijn gesensureerd.......We lachen ons "kriek" en Julie krijgt een staande ovatie als ze in de sprint haar mededingers verslaat. Een feestmaal sluit de avond af en we zijn allemaal gezond moe.
Op onze nationale feestdag, een dagje met mijn broer en zus, schoonbroer en schoonzus, hier in Montclus. We schrijven geschiedenis. Het is uniek en heel bijzonder maar vooral tof. We lachen met de grappen en grollen van onze Luc en de bijhorende replieken van Kurt en Danny. De meisjes van 50 vertellen honderduit en Julie sluit sportieve weddingschappen af met de nieuwe nonkels. Ze daagt nonkel Luc uit om naar de markt te lopen. Hoewel die vorige week nog met een hernia in bed lag, wint hij de race. Wij (de rest van het peleton) WANDELEN naar Montclus waar weer een gezellige marktdrukte heerst en zetten ons op het terras van "Le Murier" voor een uitgebreid aperitief. De afstand terug lijkt voor sommigen verder dan de heenweg. Hoe zou dat komen? Bij een koppel gebraden kiekens, sla, tomaten en een paar flessen rosé, gevolgd door een reuzenkom rijpe kersen, worden de magen gevuld en goed gelachen. Bij de platte rust aan het zwembad, gaat Julie voor de 200 baantjes...... ze blijft maar zwemmen..... ik doe mee van 80 tot 100 en anderen begeleiden haar elders tijdens haar tocht. Ze haalt het met glans! Tijdens een verkennende avondwandeling wordt het arme kind twee keer gestoken door een ongelooflijk franke wesp. De aspivenin ligt thuis en we vragen dus maar een ijsblokje bij het eerste huis dat we tegenkomen maar de prik in haar duim begint haar toch parten te spelen. Thuis wordt alles goed verzorgd en de pijn verzacht. We zoeken samen een restaurantje op in Barjac en bij een ondergaande, provencaalse zon , genieten we van het samen zijn. We besluiten om deze week nog wat activiteiten te plannen en daar kijken we alvast naar uit. Spijtig dat bomma en bompa er nu niet bij zijn nu. Maar ze komen binnenkort......
Omdat Tantanneke en nonkel Kurt pas in de late namiddag zullen arriveren, besluiten Sofie en Erwin om nog een dagje langer te blijven. In de voormiddag gaan de mannen naar Chazalis, ons favoriete wijnhuis in Beaulieu. Weet je wat leuk is? Als Erwin googelt op Chazalis, komt hij meteen op mijn blog terecht! Ze willen er een voorraad inslaan. Ze hebben zich duidelijk geamuseerd en vééééél geproefd! Gelukkig zijn ze veilig thuis geraakt. De vrouwen gaan naar de Mac-Dan en naar Mr bricolage. Sofie vindt de vliegen-gordijntjes, die we hier hebben hangen, wel leuk en wil ze voor zo'n Mac-Dan prijsje wel meenemen. Ik vind eindelijk de ideale bank voor bomma en bompa. Een laatste stuk in de solden. Ik moet ze reserveren want ze kan niet in de auto. We zullen ze later ophalen. Nog even naar de Carrefour voor Barbeque inkopen en klaar is kees. We brengen deze keer vooral vis mee . We maken eerst gegrilde sardientjes en daarna zalm "en papillotte" met wat Ricard en groentekes. Goeie keuze voor een gezellige maatltijd met bijna de hele familie. Op hetzelfde moment krijg ik een telefoontje van mijn "grote" broer, die hier enkele kilometers vandaan blijkt te zitten. Super! Morgen komen ze ook naar hier. Er worden heel wat flessen ontkurkt en de sfeer zit er goed in. Als het donker is, gaan ze nog zwemmen in het verlichte zwembad en dan is het tijd om alle zware hoofden ten ruste te leggen. Ik zal al maar wat "pillekes tegen de koppijn"klaarleggen voor morgen......
Het is al een paar dagen laat geworden en iedereen wil wel wat bijslapen. Spijtig. Het zal voor een volgende keer zijn. We wachten op de verhalen uit Marseille en bovendien worden we een paar keer uit de slaap gehaald door Dumbo. Die heeft een nieuwe slaapplek gekregen aan de achterkant van het huis maar zijn drang om bij Stella te zijn is té groot. Enkele keren per nacht begint hij te huilen. We liggen gelaten te wachten tot het stopt. Het stopt niet! Als Danny naar beneden gaat, kijkt Dumbo alsof het dondert in Keulen. Ikke? Iets verkeerd gedaan? Allé nu?? Ik wil gewoon bij Stella slapen. "Neen jongen, das voor later!" Gelukkig slaapt Stella als een rozeke. Als ik met échte slaapogen om 7.30 uit mijn bed kom en aan het ontbijt wil beginnen, rijdt de familie de oprit al op. Oeps. Dat wordt haasten. Het ontbijt wordt klaargestoomd in no-time en we zetten ons bij de koffie. Wat is er nu precies gebeurd in Marseille? De auto stond geparkeerd in een parkeergarage in de buurt van de haven. Geen frisse buurt, zullen we zeggen. Er lopen nogal wat gastjes rond met joggingbroeken en een fleece mèt kap! Ge kent ze wel. Als ge die ziet moet ge altijd op uw hoede zijn. Bij het buiten rijden van de parking komt er al een moto naast de auto rijden met twee van die exemplaren. Rustig en braaf......tot ze moeten stoppen voor het eerste rode licht. Eéntje springt van de moto en rukt het portier open. Ha ha brute pech! Dit is een auto met carjacking-vergrendeling! Maar de shock is toch groot. Sofie's handtas stond op de grond en zat stevig rond haar been gedraaid. Wat als ze die toch hadden kunnen pakken? Wat als ze uit de auto waren gesleurd? Wat als????? Geen verdere vragen. Alles is ok. Ik weet niet of ik "Marseille" nog adviseer aan de gasten als bezienswaardigheid. Het verhaal van Sofie verdwijnt al snel in het niet want de tafelverhalen worden straffer en straffer. In de late voormiddag vertrekt de familie naar het thuisfront. Ze hebben nog een lange weg te gaan en wij beginnen aan de afwas. De borden kunnen al meteen terug de tafel op voor de lunch. Heerlijke aardappeltjes uit de oven met de restjes van gisteren. In de namiddag gaat de jeugd naar de watervallen van Sautadet, nadat Julie hen heeft overtuigd. Hoewel het er veel te druk was en de Nederlandse jongens, die ze vorige week had ontmoet, er niet waren, kan Julie Erwin overtuigen om een paar keer mee van de rotsen in het water te springen.....Dolle pret. Terwijl Sofie en Erwin liever thuis uitrusten gaan Danny en ik nog even met Julie naar de kermis in Barjac. De sfeer is er leuk en ze weet zich aan een gokkraam toch te belonen met een prijs........en nu maar vlug naar jullie warme nestjes, oogjes dicht en snaveltjes toe!
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis.....
). Ik maak de kamers proper ( en vindt er een paar vergeten sportschoenen!) en doe boodschappen want de koelkast en diepvries zijn leeg. Onze gasten gaan op uitstap naar de Gorges van de Ardèche en Dumbo ligt de hele dag te slapen. Het lijkt of de operatie al vruchten afwerpt. Het wordt nog een voorbeeldige huishond, die kerel van ons. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we een goede beslissing hebben genomen. Het leed is niet voor niks geweest. Vanavond staat er vis op het menu met gekookte aardappeltjes en peterselie uit de tuin. Wanneer we nog een avondwandelingetje gaan maken, is Dumbo nergens te bespeuren. We roepen enkele keren maar er volgt geen respons. We vertrekken dan maar zonder hem, in de hoop hem ergens tegen te komen. Noppes. Verdorie, waar hangt die nu weer uit? We hebben te vroeg victorie gekraait. Om 9.30 krijgt Danny een oproep op zijn (kapotte!) gsm. "Dumbo staat in Montclus te wachten bij het podium". Daar was gisteren een grote sixties-fuif ........ Ze sturen hem terug naar huis. We zullen hem moeten leren lezen, denk ik!
