Om 5 uur in de ochtend wordt ik al gewekt door kletterende regen. Het water valt met bakken uit de hemel en dat zal in de komende twaalf uur niet meer veranderen. De geplande tegelwerken worden wèl uitgevoerd maar een gezellige lunch met zen allen buiten, zit er niet in. De honden (Candy en Dumbo) ravotten lekker in het slijk maar willen om 12 uur écht naar binnen en zitten met hun vieze snoeten tegen de keukenraam te duwen. Het werkvolk (Danny en Peter) ziet er ook al uit als verzopen kiekens. Zet dat allemaal bijeen in een veel te kleine keuken en je hebt meteen een goeie indruk van een "stijlvolle" zondagmiddag in "la douce France". De restjes, die opgewerkt moeten worden, smaken heerlijk. Honger is de beste spijs zullen we maar eerlijkheidshalve toegeven. We maken grappen over het mogelijke commentaar van Peter Goossens en zijn recensenten in "mijn restaurant". We zouden niet veel kans maken, vrees ik. Als toetje zijn er mooie verse aardbeien en die maken veel goed. Omdat we geen cirkelzaag hebben hier en Peter de zijne niet bij heeft, moeten de werken aan de laatste tegelrij gestaakt worden. Anders kan de deur niet meer toe en we zijn straks weer vier weken weg. Afwerken zal dus in juni moeten gebeuren. Het afwerken en terugbrengen tot hygienisch acceptabele normen van de keuken, zal bijna de hele namiddag in beslag nemen en omdat het weer écht niks anders toelaat, ga ik al maar koffers pakken....
Op deze zaterdagochtend is het al vroeg dag. We moeten de vloertegels voor het bureau gaan halen bij de "GammaG", onze lokale brico. Die sluiten op zaterdag hun deuren om 12 uur en we mogen dus geen risico nemen. "Vous voulez les emmener tout de suite?" " Oui monsieur, on va les mettre demain" Ja wadde....les Belges... Hij zal eens in zijn magazijn gaan kijken wat er nog bij de voorraad ligt. Danny bestelt ook de pasta om ze te leggen en spul om te voegen, op waterbasis . De man achter het loket moet er eens hartelijk om lachen. "Ge moogt er ook Pastis bij doen zenne !!" Hihihihi .Wij gaan intussen even naar de markt om wat noodzakelijke inkopen te doen om mee naar België te nemen en zullen over een uurtje terugkomen. We vinden alles wat we nodig hebben en ook onze bestelling bij GammaG ligt klaar. Als alle pakken in de auto geladen zijn, krijgen we die nog amper voorruit. We raken maar amper de berg op hier. We hebben nog een paar afspraken rond de middag en moeten daarna nog naar Chazalis ( het betere wijnhuis ).Het wordt een drukke namiddag. Als we hongerig en moe thuis komen, besluiten we niks meer te doen en leggen ons lekker voor TV. Op zaterdagavond geeft Canvas altijd leuke crimiseries en vandaag is dat "Inspector Frost". We hebben juist de intro gezien en baf....gedaan met spelen. Wat is er nu weer aan de hand? Wij hebben hier TV Vlaanderen en kunnen daarmee, via satteliet alle Vlaamse, Waalse, Franse en Nederlandse zenders ontvangen maar vandaag dus niet. Als het heel hard waait of stormt, lukt het soms niet maar vandaag is het rustig buiten en de oorzaak dient dus elders gezocht. En we vinden ze! Een panne in België! Pas drie kwartier later hebben we terug beeld en klank maar nu zijn we de draad natuurlijk verloren. Morgen is er geen blogje want dan wordt er hier naarstig gewerkt . Bovendien wordt er regen voorspeld ....misschien om in de sfeer van de terugreis te komen???
Omdat we over enkele dagen weer naar België rijden en de tijd hier dus dringt, neemt Danny een dagje verlof om me te helpen bij de grote werken in de tuin. Het gras moet gemaaid worden en ik kan die grote bosmaaier niet hanteren. Om één en een half hectare met een kleine knipschaar te kortwieken, lijkt me al te belachelijk hé? Het duurt nog even voor ik hem kan overtuigen. De standaard discussie van "laat de natuur hier toch zijn gang gaan" "moet dat nu echt een schoon gazonneke zijn?" "en al die schone veldbloemekes dan?".....Ik repliceer: "We laten de natuur overal zijn gang gaan maar dit kleine stukje werd mooi aangelegd door onze voorgangers en dat moeten we in ere houden" "Die bramen vernielen zelfs de mooie en dure olijfboompjes" en "ach het is niks schatteke, rust jij maar lekker uit vandaag en ik zal het wel allemaal alleen doen...;" Dat laatste heeft effect! Eens hij vertrokken is, is er geen houden meer aan! Op zijn tocht ontdekt hij weer allerlei nieuwe dingen en mooie hoekjes, die moeten behouden blijven. Door zijn enthousiasme, kan ik nauwelijks volgen met "komen kijken!!". Ik zit hier dagen te ploeteren en je ziet het nauwelijks en Danny gaat één dagje aan de slag en het is een wereld van verschil. Op de radio zingt Jean Ferrat; "Que serais-je sans toi?"... Laat in de middag, als ik al het maaisel bijeen heb gebracht op de brandstapel, gaat het vuur erin. Whooow! Het knettert en brandt als in de hel. Gelukkig ligt de tuinslang klaar en heb ik rond het vuur al een kringetje gespoten om uitdeinen te voorkomen. Alles onder controle...dacht ik maar het vuur heeft de grote eik aan één kant helemaal verschroeid. Rechts heeft de boom nu lichte groene blaadjes en links zijn ze klein, donkergrijs en verschroeid. Oeps, als dit maar goed komt..... Het leuke is dat ik op dit moment een telefoontje krijg om me te feliciteren. Wat blijkt? Karine Jans(s)en heeft de grote lottopot gewonnen!!! Alleen is er een "s" teveel en woont ze in Maasmechelen. Het ware mooi geweest!
Het zomerweer is nu heel stabiel en de krekels zijn alom te horen. Ik was al vergeten dat ze ons hier op warme dagen altijd gezelschap houden. Vandaag moet ik al vroeg vertrekken richting Alès. Alès is de dichtsbijzijnde industriestad, met andere woorden: te mijden voor toeristen. De stadskern stelt niks voor maar de banlieus zijn helemaal volgebouwd met appartementen, fabrieken en vooral winkelketens. De jonge Fransen vestigen zich hier omdat dit de enige plek is met werkgelegenheid. Mijn rit heeft als doel: de betaling van onze insert. Trouwe lezers weten nog dat we deze winter een kachel hebben geïnstalleerd om de koude dagen door te komen (we horen nu overal zeggen dat deze winter de slechtste was in jààààààren)! Die is tenminste achter de rug. Het factuur volgde ongeveer twee maanden na de plaatsing en was vergezeld van een telefoontje met de vraag hoe we wilden betalen? Euhm, met een overschrijving, hoe anders??? Mijn "Belgisch" gestuurde reactie, waar ik me gewoon voor mijn computer zet en een overschrijving doe, zorgt voor een slik en een korte stilte aan de telefoon.... We horen nog vaag de andere voorstellen; betalen met een cheque (leven we hier in de oertijd of wat?) of met de betaalkaart aan de kassa. Via de computer kunnen we alleen maar overschrijvingen doen naar eigen rekeningen. Dat lukt dus al niet. Dan maar de auto in en naar ons bankkantoor in Barjac met het factuur en de vraag of ze de overschrijving willen uitvoeren? Ah Madame, dat zal niet lukken want dan moet ik een RIB hebben(een bankbewijs) van de leverancier. De bankbediende wil wel een cheque opsturen maar die moeten nog eerst gedrukt worden! Dan maar helemaal naar Alès om met mijn betaalkaart langs de kassa te passeren.... Die insert kost straks het dubbele van de aankoopprijs aan vervoers-en telefoonkosten. Maar zo gezegd zo gedaan en dat zaakje is geregeld. De voormiddag heeft ook nog een verrassing in petto voor de bomma's en de bompa's. Ik val op een "superpromo" en koop 4 zalige zetels waarin ze heerlijk kunnen zitten en zalig luieren, als ze hem in de ligstand duwen. Nooit meer te laag bukken voor de strandstoelen en nooit meer te lang recht zitten in de grijze zeteltjes....als dat niet mooi is! Bij thuiskomst werk ik verder aan mijn transat (foto volgt straks) en de avonden zijn nu mooier dan ooit om nog buiten te zitten. Laat maar komen die zomer!!
Weinig nieuws op deze eerste "hoogzomerdag" in de Provence. Het is hier gewoon zalig! Heerlijk buiten eten en leven en genieten van kleine dingen. We hebben verse geitenkaas gehaald op de boerderij en asperges gekocht bij een norse boerendochter. Het waren de laatste.....allemaal tweede keuze, lelijk van vorm, te kort of te dik en onder de vieze klei. Maar ik was er nu toch en heb dus alle restanten meegenomen. Het kuisen heeft me vieze vingers en nagels bezorgd maar na het koken waren alle vooroordelen weg! Zo lekker en zacht, buitengewoon heerlijk ! Nog even en dan kunnen we hier langs de weg overal lekkernijen meenemen om te experimenteren in de keuken. Het rek met confituurpotjes in de kelder is ook bijna leeg. Tijd om aan de slag te gaan met kersen, pruimen, bramen en vijgen! Nog even geduld.....
Eindelijk krijgen we ook hier "Belgische" temperaturen en stijgt het kwik boven de twintig graden. We hebben nog maar een weekje om de tuin "zomerklaar" te krijgen en er moet dus wat spoed achter gezet worden. Het wandelpad krijgt stilaan vaste vorm maar de laatste loodjes wegen het zwaarst. Het kappen van takken en boompjes (de grote joekels werden al door het mannenteam neergelegd in de winter) en het versleuren van de grote stenen, vragen de nodige inspanning van mijn rug! Het weggetje is nu eindelijk vrij en enkel de dode bremtakken moeten nog verwijderd worden. Nog een mooie bank en ons huzarenstukje is af! Bij valavond gaan we nog een wandeling maken met Dumbo( na zo'n hele dag aan de ketting heeft hij dat wel verdiend) en we willen in de nabijheid wat gaan verkennen. We parkeren de auto in ons buurdorp, St-André de Roquepertuis, onder de klokkentoren. We reden al vaker door het dorpje maar het is maar door er eens in rond te lopen dat je de mooiste hoekjes ontdekt. En die zijn hier zeer talrijk! We zoeken een pad naar de vallei en krijgen een heel ander zicht op deze gezellige huisjes tegen de bergwand. Er wonen hier zo'n 400 mensen (Lucrèce zal me wel verbeteren;-) ), waaronder ook heel wat Belgen. Een steile klim brengt ons naar de overkant, waar we een praatje maken met de eigenaar van een mooie mas, met een fabuleus uitzicht (bijna zo mooi als bij ons (hmhmhm). De man heeft er veertig jaar aan gewerkt en woont er sinds zijn pensioen. Hij mag er fier op zijn! Hij raadt ons nog een paar schitterende wandelingen aan in de buurt en we zijn vast van plan, die later eens uit te proberen want nu hebben we honger en straks is het "mijn restaurant"(op VTM-oeps), waar we de laatste ontwikkelingen op de voet volgen.
Vandaag krijg je willens nillens een les geschiedenis. Dagelijks krijgen we hier mailtjes of telefoontjes met de vraag:" Waar zitten jullie nu eigenlijk in Frankrijk?" Het antwoord daarop is voor Belgen ( levend in een piepklein landje met wel vijf kibbelende regeringen en veel te veel inwoners) vaak moeilijk te vatten. Hier gaan we! Frankrijk is dus het Zuidelijke buurland van België en is in oppervlakte 80 keer groter dan het Belgiqueske! Aan het hoofd van het land staat de alomgekende Nicolas Sarkozy. Het land is ingedeeld in 26 "Régions" (zoals Picardië, Normandië, Bretagne, Elzas etc) Wij behoren tot de streek" Languedoc-Roussillon", helemaal in het Zuiden. Om het bestuurlijk allemaal wat makkelijker te maken werd het land ingedeeld in 100 départementen, met elk een onafhankelijk bestuursorgaan. Hier horen we bij "de Gard". Het département van de Gard is zonder twijfel het mooiste en meest gevarieerde van allemaal (kijk ik word al chauvinistisch!). In het noorden worden we begrensd door de Ardèche (favoriete vakantiebestemming van de Belgen!) en Lozère, in het oosten door Bouches du Rhône en de Hérault, in het westen door Aveyron en onderaan ligt de Middelandse zee. Elk département heeft een nummer, dat gegeven werd in alfabetische volgorde. Dit nummer vind je terug in de postcode (eerste twee cijfers) en op de nummerplaat van de auto's (laatste twee cijfers). De Parisiens kunt ge herkennen aan het nr 75 (meestal weet je dat al voordat je de nummerplaat hebt gezien!!) en de Gard kreeg nummer 30. (30630 Montclus!) De geschiedenis en de zeer afwisselende natuur verdelen de Gard in vier , erg verschillende streken, met Nîmes als gezamenlijke hoofdstad. Het linkse stukje van de Gard wordt ingenomen door het schitterende natuurpark van de Cévennen, een ruw, bebost gebied met veel tradities en oermensen, getraind in de kunst van het overleven. De "cuisine Cévénol" is vooral gebaseerd op uien, appels en geitenkaas. Wij zouden er niet ver mee geraken maar hun créativiteit kent geen grenzen! (Recepten volgen) Naast de Cévennen, richting Rhônevallei, ligt de Uzège, een landbouwgebied met daaronder dan weer de fameuse Garrigue, met een bijzondere vegetatie van halfhoge beplanting. Het heeft iets van de Kempische heide, vind ik. Onderaan ligt de Camargue, een moerasgebied met zijn gekende Guardiens(zie foto van zondag) en wilde paarden. Op culinair gebied worden we hier erg verwend. Heerlijke wijnen (côtes du Rhône, costières de Nïmes, vin du pays d'oc), kazen (pelardons, tomme de montagne, tomme de chèvre én de goeie compté de Jura!!) heel veel fruit én stevige broden van kastagnemeel, naast de alomgeprezen baguetten. Als kers op de taart, hebben we hier ook de beste truffels en heerlijke foi gras. Wat houd u nog tegen om eens af te komen, zou ik zeggen.? Morgen is't examen hé!
