De slechte weersvoorspellingen blijven helemaal uit. Het is wel koud maar de wind is gaan liggen en de zon straalt. Om 10 uur moeten we in St-Paul-le-jeune zijn, waar we (alweer?) een wandeling gaan doen. Deze keer met het Engels clubje. De voorziene tocht door Bannes (een mooi Middeleeuws dorp) is afgelast omdat er vandaag gejaagd wordt. We gaan dan de wandeling van "le bois du Païolive doen". Supermooi over de gorges van de Ardèche. Leuke groep, leuke wandeling en geen incidenten. Netjes afgewerkt om 12 uur. Danny trakteert bij "Christa's". De allerbeste pizzeria van de wereld. Op de terugweg naar huis, slaan we een weggetje in dat ons al geruime tijd intrigeert. Alweer een schitterende ontdekking. Daar waar in België, auto's, sneeuw en flitspalen u wel eens hinderen in het verkeer, zijn het hier een paar schapen op de weg, die ons dwingen (of liever smeken) om even stil te staan. Ze willen op de foto! Aan elk gehucht vind je hier een groot metalen kruis, in een betonnen sokkel met de woorden: "Le temps passe, le croix reste;" Stof om over na te denken.... ja, le temps passe même trop vite want dit is alweer ons laatste weekend.... Thuis wachten nog wat kleine klussen (wassen en plassen en een stoofpotje maken van al het lamsvlees in de diepvries). Mijn chef kok maakt er mooi werk van. De geuren vullen het hele huis. Morgen komen Peter en Anna helpen om de afgewaaide pannen weer op het dak te leggen en een goot aan te leggen in de tuin. Ze kunnen dan lekker blijven meeëten!
Terwijl de bodem in België mooi wit en de hemel blijvend grijs is, schijnt hier de zon op volle kracht. Een erg koude wind komt toch de pret wat bederven. Na een vermoeiende werkweek willen we er een gezond en ontspannen (laatste weekend) van maken. We wapenen ons tegen de kou met een dikke fleece en dito sjaal en willen een nieuwe wandeling uitproberen. Volgens ons boekje (Le Gard à pied) is er een mooie wandeling rond "La Chartreuse de Valbonne". Een oud klooster , niet ver van hier met een erg mooie architectuur. Het ligt in een oase, midden in een sterk bebost gebied. Het lijkt erg aanlokkelijk; Om 11 uur vatten we de wandeling, die vertrekt aan de parking, aan. We lopen aan de goeie kant van de berg, zodat we gelukkig niet teveel last ondervinden van de koude wind. In het zonneke is het heerlijk.De wind rukt de laatste bladeren van de bomen. Hoe krampachtig ze zich ook vasthouden....lossen moeten ze! Ik denk aan een leuk Engels gezegde: "Catch the falling leaf!" Als je in de herfst een blad kan vangen, op zijn vlucht naar beneden, mag je een wens doen. Als je het allerlaatste blad, dat van een boom valt, kan pakken, komt die wens met grote zekerheid nog uit ook. Het lijkt supersimpel als elke windvlaag wel duizend blaadjes meeneemt op haar vlucht, maar we slagen er niet in om er ééntje te pakken.....De bewegwijzering is , net als bij de vorige wandeling, heel slecht. We lopen maar door op het gevoel. onderweg zien we een prachtige boom (zie foto) met rode vruchten. Het zijn erg aanlokkelijke rode bolletjes met een sappige gele vulling. We roepen Dumbo erbij, die dol is op fruit, en hij schrokt de bolletjes als een delicatesse naar binnen. Nu durf ik ook....mmmmm écht heerlijk. Veel mooier en zoeter dan een aardbei of een framboos. De inhoud lijkt meer op een rijpe perzik. Ik weet echt niet wat dit is. Zoeken jullie het even op? Giftig is het zeker niet want dan zat ik hier nu niet te schrijven....
Na ruim twee uur doorstappen, lijkt het ons vreemd dat we ons keerpunt nog niet gevonden hebben. We zouden nu toch al lang op terugweg moeten zijn?... We volgen de wandelstreepjes op de bomen maar voelen dat er iets niet klopt. Gelukkig hebben we een I-phone bij en die heeft een GPS functie. Djeezes, we zijn wel héél ver afgedwaald. We zitten in St-Jean de Peyrolas, een dorp dat 10 km buiten de wandeling ligt. We proberen ons te oriënteren maar hebben alleen de zon.... gelukkig hebben we die. We lopen door velden en bossen, langs wegen en velden, zonder eten of drinken..........tot we een wegwijzer zien naar La Chartreuse de Valbonne" 6 km/ Ach die kunnen er nog wel bij.....Om 17.15 uur komen we terug bij de auto aan, doodmoe en met droombeelden van een lekkere steak met frietjes of een boerenomelet... De hele avond liggen we lekker lui met een boek voor de open haard.
Nog een maandje en de officiële winter komt eraan. Terwijl we Sabine Hagedoorn sneeuw horen voorspellen, klinkt de météo hier ook alarmerend. Dit weekend wordt het erg koud, met veel wind(tot 100 km per uur!) maar de zon blijft op post en dat is altijd mooi meegenomen. Wij leven hier zonder centrale verwarming en de buitendeur staat bijna de hele dag open (als is het maar omdat Dumbo nog steeds niet goed weet wat "deur toe!" betekent. Het is verbazingwekkend hoe snel een lichaam zich aanpast. We vinden 15 graden binnen heel gewoon. Alleen 's avonds, als we stilzitten , is de warme gloed van het haardvuur heerlijk. In Frankrijk worden, in het kader van de global warming en de pollutie, overal campagnes gevoerd om de temperatuur binnenshuis op maximum 19 graden te zetten. Wij krijgen het al benauwd als we ergens binnenkomen waar het warmer is.........maar ik kan me voorstellen dat jullie nu al kippenvel krijgen bij het lezen alleen. Ik denk terug aan vroeger, toen we van ons mama een gebreid (één rechts, één averechts) "onderlijfje" kregen. Heerlijk was dat. Meer heeft een mens echt niet nodig.
Nog een groot voordeel van de winterse kou is de drang om lekkere gerechten klaar te maken in de keuken.Ik ben hier fan van Cyril Lignac. dat is zowat de Franse Jeroen Meeus of Jamie Oliver. Hij is ongelooflijk creatief en zijn bereidingen ogen niet alleen schoon, ze zijn ook nog eens simpel te maken en heerlijk om te proeven. Zijn maandelijks tijdschrift is voor mij favoriete lectuur. Ik heb al heel wat feestideeën opzij gelegd. Het wordt dit jaar vast geen gewone kalkoen!
Hoewel we moe zijn, gaan we toch nog even naar Barjac voor de vrijdagavondfilm. "Le sel de la mer" oogt aantrekkelijk. Het is een Palestijnse prent van een vrouwelijke cinéaste over het eeuwigdurend conflict tussen Israël en Palestina en de compleet misgroeide relaties tussen beide volkeren. Mooi in beeld gebracht maar toch een beetje te cliché. Ik moet moeite doen om wakker te blijven. Dumbo is voor het eerst alleen thuis gebleven om te waken. We hebben de TV aangezet, zodat hij niet te eenzaam zou zijn maar dat heeft hij anders begrepen. Als we thuis komen ligt hij lekker in de grote zetel een goeie film te volgen........net zoals de baasjes dat 's avonds doen. Wie zei me ook al weer dat mensen na-apers zijn????
Ik heb vrij goed geslapen en zoals altijd sta ik op als het licht wordt. Geen gedoe met wekkers, geen toeters of bellen. Wij worden hier gewekt door de zon en we hebben er niet eens zo'n Philips wake-up light voor nodig. Het ontbijt is steeds het leukste moment van de dag omdat we dan samen bijpraten over alle kleine én grote problemen, die ons bezighouden. Maar vandaag ben ik alleen en vul mijn ochtend met mijmeren.. In de gloednieuwe kersteditie van de "Marie Caire Maison" lees ik een artikel over l'art de vivre... en ik bedenk me dat ze het daar allemaal zo ver moeten gaan zoeken. In die boekskes bedoel ik. Als ik hier, onder de stralende zon over de vallei kijk, zie ik in de verte Montclus duidelijk liggen. De middeleeuwse torens van de kerk en het kasteel boven de pretentieloze daken van de sobere huizen. Daarboven een prachtig blauwe hemel met wat witte sluierwolken en onderaan de rivier, die als een zilveren lint door de vallei slingert. Klaar om alles feestelijk te verpakken. De stilte is bijna hoorbaar. Op een slapende hond en wat verre vogelgeluiden na......niks..... Terwijl ik luister hoor ik enkel een fragment uit een lied van An Christy:" Dat heet dan gelukkig zijn..;" Zo gewoon lijkt het hier. Ik besef dat dit een privilege is en weet niet of ik het wel verdiend heb maar desalniettemin (jawel één woord!) ga ik nog even door met genieten....
Vanavond heb ik gasten. Om niet eenzaam te zijn (ben ik dat dan?) komen Peter en Anna hier eten. Zo heb ik wat om handen....hmhmhm; Ik besluit er een Vlaamse avond van te maken. Met een lekkere vidée van kip en gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel). Ik maak het alvast klaar, dan moet het vanavond alleen maar opgewarmd worden en kan ik vanmiddag lekker buiten zijn.
Als ik de was ophang, is Dumbo alweer als een gek aan het graven onder de eikenboom. Een zoveelste vermanende vinger, loere loere...en "Neen Dumbo! Stop" helpen niks. Al tien keer is hij hier beginnen graven en al elf keer heb ik het putteke weer netjes gevuld, zelfs met stenen! Ik bedenk me plots dat er hier truffels in de grond zitten. Hoe groot is de kans dat onze Dumbo hier zo'n gouden patat uit de grond haalt????? .. Hij krijgt verdorie carte blanche; straks is het Kerst en een truffel, daar kan ik wel wat mee doen. Ok Dumbo:" go...go.... go!!"
Hij snapt er niks van. Waarom is het baasje nu niet boos? Met bange blik graaft hij verder.....tot hij een oud been bovenhaalt, dat waarschijnlijk iemand, bij het barbequen achteloos achterover heeft geworpen. Het zij zo! Hoop doet leven!
Ik probeer nog een klein stukje oerwoud te temmen maar het is moeilijk. Wat volgens ons een kleine heuvel was aan de voorzijde van de tuin blijkt een hoop bladeren. Bladeren van 2008 maar ook van 2007 en 2006 en doe er nog maar wat bij. Dat het allemaal compost wordt is een dikke fabel! Bladeren blijven bladeren .... en ik heb altijd gedacht dat het na verloop van tijd "bladgrond "werd . Ze zullen moeten verdwijnen, die bladeren maar ik weet nog niet hoe. Als er onder jullie mensen met groene vingers zitten, die graag wat komen helpen....alle sollicitaties op dit adres. Kost en inwoon gratis!
Om 18 uur is het tijd om me om te kleden en het vuur aan te maken . Mijn gasten arriveren mooi op tijd en het is gezellig keuvelen. Op het menu een lekkere gourgettesoep en daarna vidée van kip à la Carine met gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel moet een mens zijn fantasie maar gebruiken hé,) Ze lusten het!
Omdat Danny een meeting heeft in Brussel én ééntje in Amsterdam, zijn we al vroeg op en vertrekken samen naar Avignon. De hoofdreden waarom we hier in Frankrijk wonen is natuurlijk het klimaat maar de op één na belangrijkste reden is onze allergie voor de ochtend- en avondspits. Hoe je het ook draait of keert, files hebben niks aantrekkelijks. We zijn er hier nog maar zelden mee in contact gekomen maar we weten dat ze bestaan want elke ochtend is er een correspondente op de radio met nieuws over de "embouteillages". Het nieuwsitem is meestal te verwaarlozen maar de ring rond Marseille en die van Aix en Provence geraken wel eens aardig gevuld. Maar nu...... Avignon...... ? We nemen een uurtje extra want we mogen de trein zeker niet missen en ja we zijn dus een uur te vroeg in de "gare TGV". Nog een koffieke samen en dan nemen we afscheid.....tot vrijdag. Ik zal voor het eerst helemaal alleen hier zijn. Bij de vorige buitenlandse tripjes was er altijd wel iemand op bezoek. Van Lance, onze buurman, kreeg ik een goeie tip." In Avignon Nord, Le pontet, is een schitterend shopping center. Je moet er absoluut Alinea bezoeken en de Auchan!" Dat doen we dus. Viva de gps, die me na enkele dwalingen toch ter plekke brengt. Djeezes Christ! Heaven on earth ! Eerst de Auchan. Een supermarkt waar je alles(en dan bedoel ik ALLES) vind wat er bestaat op deze wereld. De groentenafdeling alleen is al zo groot als de hele carrefour in Turnhout. Ik doorkruis de kaas, vlees en groentenafdelingen besluit wijselijk om de rest op een later tijdstip te ontdekken. Op mijn weg naar de kassa's, loop ik door de CD afdeling en vind er de CD van P.atricia Petibon, die ik al een tijdje zocht. Ik zag op TV een interview met haar. Zij heeft een geweldige stem en zingt opera en heeft de frêle looks van Axelle Red. Je moet er eens iets van opzoeken. De moeite. Rond de supermarkt is in een cirkelvorm een shoppingcenter gebouwd. Wijnegem inhet klein maar bijna alle ketens hebben hier een winkel. Ik moet daarna met de wagen naar een andere parking om Alinea te vinden,een machtige winkel met alles voor huis en tuin. Helemaal volgens het Ikea-concept maar met andere, erg mooie( maar zeker niet duurdere) spullen. Ik vind er de leeslamp, die we hier al lang zoeken en sleur ze mee naar de kassa. Als Dumbo niet al uren in de wagen zat en mijn maag niet zo zou protesteren, bleef ik hier nog wel een halve dag rondhangen maar mijn plichten roepen. Het is trouwens een schitterende dag met staalblauwe hemel en heerlijke temperaturen. Buitenweer dus. Het is nog een uurtje rijden naar huis, waar een slaatje buiten op het terras, heerlijk smaakt. Ik trek snel mijn laarzen aan en ga nog wat in de tuin ploeteren en de honden spelen dat het een lieve lust is. De rest kan straks binnen als het donker is. De dag vliegt voorbij en s' avonds geniet ik van mijn boek (ik kan nu eindelijk lezen) en X factor. Ik ben het niet eens met de jury maar Dirk blijft gelukkig in de wedstrijd, maar hoe lang nog? Come and see next week.
Morgen vertrekt Danny voor 3 dagen naar België en Nederland. Daarom neemt hij vandaag een paar uur verlof om buiten te werken. Hij geniet ervan zijn spierkracht te meten met de knoestige blokken. De stokoude eiken werden dan wel gekapt maar er is nog heel veel werk aan. Elke stronk vertelt een hele geschiedenis. Er zijn er bij, die niet te temmen zijn. Danny gebruikt een wig, een hamer, een reuzegrote bijl en daarbovenop zijn volle lichaamsgewicht......en dan zijn er nog knoesten, die het van hem winnen. Ik krui al het gekapte hout naar de nieuwe berging bij de voordeur. In België staat nu overal de centrale verwarming aan maar wij gebruiken hier andere en meer natuurlijke middelen omons te verwarmen. Houtkappen is er een van...... de ingebouwde chauffage geeft planché.....gezond en goedkoop. Terwijl ik voor lekker eten zorg op ons terrasje moet Danny nog wat telefoons doen. Na de middag ga ik toch maar even naar de apotheek voor "une remède contre une toux persistante....." "une toux sèche, oui"....Ik krijg de goede raad toch maar beter een arts te raadplegen en een hoestfles. Die zal ook wel helpen. Thuis gaan we nu het nieuwe kampeerterrein afwerken en de reuzeberg met afval opstoken. ik sleur nog tientallen kruiwagens vol eikenblaren aan want die branden goed...... Opgeruimd staat netjes!
lance komt Dumbo terugbrengen, die hen gevolgd was voor een wandeling. Hij doet het telken weer. Lance ging rustig wandelen bij de rivier (aan de overkant van de straat!!) en plots hoort hij een zware galop op de achtergrond....mister Dumbo himself! Gelukkig komt hij telkens meteen naar huis als we hem roepen (of beter fluiten!)
Het is net tijd voor een laat vieruurtje maar we drinken thee en koffie en zelfgebakken appelcake en tiramisu.... lekker!
Vanavond wordt een luie TV avond want morgen vertrekken we al heel vroeg naar Avignon. ....
Ik zou ik niet zijn als alle meubels meer dan een jaar op dezelfde plaats zouden blijven hé? Als je dan door man lief ook nog eens gestimuleerd wordt, is er niet veel meer nodig. Eigenlijk staat de grote zitbank aan de éne zijde iets te dicht bij het vuur en aan de andere kant er net iets te ver af. Zullen we hem eens draaien?? Als volleerde verhuizer, weet ik dat ik er eerst mijne meter bij moet halen. De breedte van de ruimte is 3, 01 meter......de lengte van de zetel is jawel 3,02 meter..... een probleem? Allé ja maar toch maar een kleintje hé. Een probleempje van 0,01 meter, zegge en schrijve 1 cm, wie maalt daar nu om? Eerst worden zetel én mat weggeschoven. Op zo'n moment doe je altijd wonderlijke ontdekkingen. Die éne ontbrekende pantoffel van Emma, een gewassen sok (die door Dumbo hier verstopt werd), en het dopje van mijn waterman vulpen......dat alles gehuld in een wolk van stof. "Tot stof en as zult gij wederkeren" en vooral als ge dicht bij een open haard zit, bedenk ik mij.
Zetels kuisen, mat stofzuigen, tafel boenen, vloer schrobben.....en dan alles op zijn nieuwe plaats. Ik moet wel even beroep doen op de enorme spierbundels van mijn ventje maar als de klus geklaard is, hebben we er een heel goed gevoel bij. Veel beter. Nu nog een fatsoenlijke leeslamp want ik kan hier niet lezen. Het zal wel aan mijn ogen liggen maar als je kinderen zeggen dat je met een leesbrilleke pas écht oud bent, geef ik toch liever de schuld aan de verlichting. Gelukkig is er na de middag buiten zoveel zon dat ik enkele hoofdstukken zonder noemenswaardige problemen kan verorberen. Ik val er zowaar bij in slaap en heb "een kleurtje"...
Danny moet deze week weer enkele dagen weg en hij wil voldoende stookhout verzamelen voor die eenzame dagen. Van een oude palet maken we een ingenieuze houthouder (ik weet niet of dit woord in den dikke Vandale staat maar ik vind het mooi!) bij de voordeur. Dan moet ik 's avonds niet helemaal rond het huis lopen. Lief hé? We brengen al wat hout aan en met twee manden vol mooi gekapte stronken stoken we ons lekker warm. De zetel staat veel beter zo en we genieten bij een spelleke "50 afleggen"....
. Ze zullen moeten verdwijnen, die bladeren maar ik weet nog niet hoe. Als er onder jullie mensen met groene vingers zitten, die graag wat komen helpen....alle sollicitaties op dit adres. Kost en inwoon gratis!
Om 18 uur is het tijd om me om te kleden en het vuur aan te maken . Mijn gasten arriveren mooi op tijd en het is gezellig keuvelen. Op het menu een lekkere gourgettesoep en daarna vidée van kip à la Carine met gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel moet een mens zijn fantasie maar gebruiken hé,) Ze lusten het!
Ik zou ik niet zijn als alle meubels meer dan een jaar op dezelfde plaats zouden blijven hé? Als je dan door man lief ook nog eens gestimuleerd wordt, is er niet veel meer nodig. Eigenlijk staat de grote zitbank aan de éne zijde iets te dicht bij het vuur en aan de andere kant er net iets te ver af. Zullen we hem eens draaien?? Als volleerde verhuizer, weet ik dat ik er eerst mijne meter bij moet halen. De breedte van de ruimte is 3, 01 meter......de lengte van de zetel is jawel 3,02 meter..... een probleem? Allé ja maar toch maar een kleintje hé. Een probleempje van 0,01 meter, zegge en schrijve 1 cm, wie maalt daar nu om? Eerst worden zetel én mat weggeschoven. Op zo'n moment doe je altijd wonderlijke ontdekkingen. Die éne ontbrekende pantoffel van Emma, een gewassen sok (die door Dumbo hier verstopt werd), en het dopje van mijn waterman vulpen......dat alles gehuld in een wolk van stof. "Tot stof en as zult gij wederkeren" en vooral als ge dicht bij een open haard zit, bedenk ik mij.
Zetels kuisen, mat stofzuigen, tafel boenen, vloer schrobben.....en dan alles op zijn nieuwe plaats. Ik moet wel even beroep doen op de enorme spierbundels van mijn ventje maar als de klus geklaard is, hebben we er een heel goed gevoel bij. Veel beter. Nu nog een fatsoenlijke leeslamp want ik kan hier niet lezen. Het zal wel aan mijn ogen liggen maar als je kinderen zeggen dat je met een leesbrilleke pas écht oud bent, geef ik toch liever de schuld aan de verlichting. Gelukkig is er na de middag buiten zoveel zon dat ik enkele hoofdstukken zonder noemenswaardige problemen kan verorberen. Ik val er zowaar bij in slaap en heb "een kleurtje"...
Danny moet deze week weer enkele dagen weg en hij wil voldoende stookhout verzamelen voor die eenzame dagen. Van een oude palet maken we een ingenieuze houthouder (ik weet niet of dit woord in den dikke Vandale staat maar ik vind het mooi!) bij de voordeur. Dan moet ik 's avonds niet helemaal rond het huis lopen. Lief hé? We brengen al wat hout aan en met twee manden vol mooi gekapte stronken stoken we ons lekker warm. De zetel staat veel beter zo en we genieten bij een spelleke "50 afleggen"....
