Terwijl jullie stilaan ondergesneeuwd geraken, krijgen wij hier de volle zon. Het is weer aangenaam buiten komen. Onze vrienden komen vanmiddag hun Kerstwensen overbrengen en wij duiken dus in de keuken om hen te verrassen met een lekker etentje. Het wordt een klassieke boeuf Bourgignon, met rode wijn en zilveruitjes en ik blijf oefenen op een mooie "île flottant". We genieten en krijgen goeie punten.... We blijven gezellig napraten en verliezen bijna de tijd uit het oog. We zouden de kerstmarkt in Barjac bezoeken en om 17 uur zijn er stoelen gereserveerd voor het kerstconcert in de grote zaal van het kasteel. Eerst willen Peter en Anna nog even de Mas Amiel bezoeken want ze hebben het huis nog niet gezien vanbinnen. Peter, die ook aannemer is, heeft een klare kijk op de dak- en andere werken en kan deskundige raad geven. Als we eindelijk op de kerstmarkt aankomen, zit de sfeer er al goed in. Gratis glühwein versterkt de ambiance nog een beetje. Om 16.45 uur nemen we afscheid want Peter is een onwrikbare voetbalfanaat, die zijn zondagavondmatch voor niets laat wijken. Wij zoeken onze gereserveerde stoelen op. Het is gezellig en warm en er is veel volk. Drie verschillende koren, onder leiding van Fiona Gibson, brengen kerstliederen. In alle objectiviteit kan ik stellen dat het koor van onze vrienden er met kop en nek boven uitsteekt. Lucrèce verrast zelfs met een solo!! Mooi! Nieuw voor mij is de franse versie van "Jingle bells", die de hele zaal meezingt. "Vive le vent, vive le vent, vive le vent d' hiver...." klinkt het nog lang na.........
Minus 18 in Belgie??? Nou nou, dat is me wat. Hier blijven de temperaturen rond het vriespunt schommelen maar er staat een flinke mistral, die het toch allemaal wat kouder laat aanvoelen. Ik ga vandaag lekker binnen werken. Er moeten nog cadeautjes worden ingepakt en gemaakt (hé Christianne?) We experimenteren nog wat in de keuken en Danny neemt zijn buitenoven in gebruik. Er wordt een pizzaatje gemaakt en een focaccio. Niet slecht maar zeker geen hoge score voor de eerste keer. Danny moet ander hout hebben want eik is niet ideaal. We zullen op zoek moeten naar dennenhout. Dat brandt sneller en geeft meer warmte. Volgende keer beter. We brengen ook een bezoekje aan onze Belgische buren op de weg naar Issirac. Ze wonen hier al 10 jaar en hebben een geitenboerderij. Misschien kunnen we voor de feetsen wat kaasjes meenemen? Ze hebben een kudde van 60 beesten, die hen van de nodige melk voorzien om heerlijke geitenkaasjes te maken. We hebben geluk want er zijn nog maar enkele kaasjes over. Fin de saison! Eind januari gaan de geiten lammeren en dan kan de melkproductie weer op volle toeren draaien. Dat zullen we onthouden. De kaasjes, die we meenemen, smaken lekker . Ik heb er wat perensiroop (jawel!) opgedaan. Een heerlijke winterse variant op honing! Probeer het ook maar eens.....
Na een spetterend verhaal over brand, hoopt een mens dat er een zorgeloze, rustige tijd aanbreekt. Het zal niet waar zijn. Donderdagnamiddag kwam Lucrèce op de koffie en we hebben hartelijk gelachen om de gebeurtenissen van de voormiddag. Ook het oma-op-afstand gebeuren is een dankbaar onderwerp. We wisselen tips én gevoelens uit. Lucrèce en haar man zingen mee in het koor , dat in het kasteel van Barjac een prachtig Kerstconcert zal geven en ik reserveer alvast onze plaatsen. Dat wordt genieten! Als mijn vriendin naar de generale repetitie is vertrokken, leg ik nog een stevige houtblok op het vuur. Nog geen seconde later dondert het plafond van de kachel naar beneden. Lap, daar gaan we weer... Op zich is dit geen ramp want het vuur brandt nog maar in mijn hoofd hoor ik de brandweerlui nog zeggen dat een huisbrand hier een verloren zaak is. Als ik de deur zou openen valt alles misschien op de grond met niet te overziene gevolgen. Afblijven dus! Gelukkig heb ik een hulplijn. De buren! Het is waar wat ze zeggen: " Beter een goede buur dan een verre vriend." Met brandblussers en poken gewapend, staan de twee mannen een minuutje later al aan de voordeur. We openen samen de deur van de kachel en kunnen nog net die zware plaat tegenhouden en achter in de oven schuiven. Gevaar geweken. Als alles is afgekoeld kan ik de constructie herstellen. De werken zijn intussen succesvol uitgevoerd en ik kan weer stoken. Bij het openen van de luiken, wacht me een volgende verrassing; SNEEUW. Oeps ....ik moet vandaag naar Nîmes om Danny op te halen en had eigenlijk een shoppingdagje willen inlassen . Ik moet mijn dagprogramma herbekijken want zo'n lange rit op besneeuwde wegen is nergens goed voor (behalve voor een verhoogde adrenalineproductie). Van strooizout hebben ze hier nog nooit gehoord en wij wonen op een berg, nota bene! Op aanraden van Bart, zet ik alvast de auto beneden aan de weg. Verder moet ik gewoon de météo-berichten afwachten....en die zijn ok. De sneeuw zal plaats maken voor de zon en de wegen zullen goed bereidbaar zijn. Er kan dus een ommetje bij langs het shoppingcenter voor de aankoop van kerstcadootjes. Het vliegtuig landt wonder boven wonder goed op tijd en daarmee is de eerste winterprik vergeten.
De dag begon hier al met slechte voortekens. Ik knip mijn nachtlampje aan....pets....kapot. Ik doe dan maar het licht in de gang aan.....pets....kapot! In de keuken heeft Danny een spaarlamp gestoken en die brand wél maar het duurt wel een eeuwigheid voor ik mijn weg kan vinden in de donkere keuken. Een lekker ontbijtje maakt veel goed en ik geniet van mijn ochtendkoffietje. Ik maak gewoontegetrouw het vuur aan en ruim wat op, voor ik me aan mijn bureau zet voor de ochtendpost.....pets....bureaulamp kapot!! Ik vraag me af of er iets mis is met de electriciteit en realiseer me dat op deze donderdagvoormiddag de electriciteit zou worden afgesloten. Nog geen minuut later is het zover. Geen stroom meer voor de komende uren! Geen telefoon, geen extra koffietje, niet stofzuigen of strijken, geen warmte.....pfff. Mijn zintuigen staan op scherp en ik ruik brandlucht. Eén blik op de tuin en ik zie de vlammen vanachter het poolhouse opstijgen. Ik loop naar buiten en wil de tuinslang aansluiten maar die is bevroren, het buitenkraantje ook. Verdomme! Ik wil de buren bellen maar er is geen telefoon. Snel een bericht naar Danny of hij dat voor mij via zijn gsm wil doen. Die zijn er niet en Danny heeft meteen onze steun en toeverlaat Mr Blancher, in Montclus, gebeld, die op zijn beurt de brandweer verwittigt. Ik loop intussen als een bezetene met volle emmers van de keuken naar de tuin om de grootste vlammen te lijf te gaan. Meneer Blancher is snel ter plaatse en zal beneden aan de weg de brandweer opwachten. Ik blijf lopen! Heen en weer! Na twintig minuten(twintig ontzettend lange minuten!!) komt er een rode vrachtwagen aangereden maar die geraakt niet boven. Ik sla, al lopend, het schouwspel gade. Vier uniformen langs de weg en ééntje aan het stuur. Vooruit, achteruit, vooruit, afzetten, achteruit.....het duurt nog eens een half uur(niet gelogen!!) voor ze boven zijn. Ik heb het vuur inmiddels onder controle, ttz het breidt niet meer uit. Eindelijk staat de vrachtwagen klaar maar de slangen zitten vast! Miserie, miserie.....Als met veel mankracht (4 mannen en twee vrouwen) de slangen los én aangesloten zijn, spuit het water uit de vrachtwagen alle kanten op maar uit de slang komt niks!! Geen druppel. Ik ben intussen gestopt met lopen en de paniek heeft plaats gemaakt voor een gevoel van dolle pret. Ik kan mijn ingehouden lach nog moeilijk verbergen en heb de camera genomen want dit maak ik nooit meer mee. Nog eens tien minuten later, is er water. De straal is zo hevig dat het jonge meisje achteruit gecatapulteerd wordt maar ze is dapper en herstelt de situatie. Er wordt geblust en nageblust!! Alles onder controle. Als ik voorzichtig vraag hoe het de volgende keer moet als mijn huis in brand staat, antwoordt de commandant: "Vous appelez le 112 et puis vous commencez à sortir tous les trucs de valeur de la maison. Vous prenez vos bijoux, vos vêtements et vos papiers et vous sortez! C'est tout!" Ik hoop het nooit te moeten meemaken.
Na een rustige ochtend, laadt ik de auto met al de rommel, die nog her en der rondslingert. Vandaag is de "dechetterie" open en ik kan dus wat spullen legaal dumpen. In Saint Gély ben ik de enige klant en ik sla een praatje met een stagiaire. Een man van Marokkaanse origine maakt me wegwijs tussen de containers, terwijl de "big boss" vanop afstand toekijkt. Ik verdeel mijn spullen netjes over de containers en houd een "kunstwerk" over. Een zware plaasteren plaat, met een relief van een olijfboom. Niet echt mijn stijl(daarom wil ik er iemand anders gelukkig mee maken) maar best "kunstig". Dat merkt de man in kwestie ook en ik zeg dat hij het van mij mee naar huis mag nemen, wat hij prompt doet. Maar dan gaan de poppen aan het dansen. De grote baas heeft één en ander gade geslagen en komt er zich mee moeien. Van het éne woord komt het andere en de twee gaan elkaar letterlijk te lijf. Regels en wetten moeten gerespecteerd en er blijft geen ruimte voor een lief gebaar. Met veel dreigende gebaren en een onverstaanbare woordenvloed staan ze tegenover elkaar en vergeten de rest van de wereld. Ik vertrek en de poort gaat vanzelf open maar aan de andere kant staat een rij wachtende auto's, die het hele gebeuren met enig wenkbrauwgefrons hebben gade geslaan....... Benieuwd hoe dit geëindigd is? Op de terugkeer naar huis, realiseer ik me dat het marktdag is in Goudargues en ik maak een ommetje. Maar weinig marktkramers trotseren de kou maar ik vind alvast een lekker gebraden kippetje en wil ook een zacht geitenkaasje meenemen. Er staat echter niemand bij de kraam. We roepen samen "Vé-ro-ni-que"maar Veronique zit ergens bij een warme choco in het café, denk ik. De buurvrouw, van de groentenkraam, voelt zich geroepen om te helpen. " Un chèvre doux svp". Ze neemt er eentje en vraagt of ik weet hoeveel het kost? "Normalement c' est un euro", gok ik alsof ik hier wekelijks langs kom. Eén euro is best ok, vindt de buurvrouw en ik betaal. ik knipoog nog even naar een oude man, die na me komt en prompt drie kaasjes bestelt. Ik weet zeker dat ze meer kosten......lekker zijn ze in elk geval! Ik laat het me thuis lekker smaken en dan rep ik me alweer naar de volgende afspraak. Om 15 uur heb ik een RV in de garage. Mijn auto roept al weken om olie en die mag nu eindelijk ververst worden. Terwijl de auto achter blijft in de garage, probeer ik nog wat te werken in de tuin van de Mas Amiel. Om 17 uur ben ik weer thuis en ga ik weer met houtblokken aan de slag. Vanavond heb ik eindelijk tijd om te breien. Het begint te dringen. Ik brei een pull voor Danny's kerst en als ik niet snel een vitesseke hoger schakel heb ik met kerstmis nog maar een débardeurke. Die twee mouwen heb ik flink onderschat. Tot overmaat van ramp is het nu nog "Het groot dictee der Nederlandse taal" op Canvas en voor een amateurschrijverke is dat een leuke uitdaging. ...... Niet zonder enige trots kan ik u zeggen dat ik "maar 21 fouten heb gemaakt.
We ontsnappen hier niet aan een eerste koude-offensief. De temperaturen blijven nog net boven nul maar de ijskoude wind voelt heel pijnlijk aan. Ik ben vroeg op want er staat heel wat op het programma vandaag. Montclus moet warm blijven (dat betekent: stoken zonder onderbreking) maar ik moet ook in Barjac zijn. Tijd om het vuur op volle kracht te krijgen is er niet want blijkbaar staat er al een vrachtwagen in Barjac voor de deur. Ik haast me als een gek (gelukkig staan hier geen flitspalen) om 10 km verderop geen vrachtwagen te vinden. Er wordt wat over en weer gebeld en er wordt me bevestigd dat ze er over een kwartiertje zullen zijn. Vijftien minuten in de kou duren net iets langer dan 15 minuten bij de haard....... Bedden en beddengoed zijn alvast ter plekke. Nu de slapers nog! Het lossen is snel gebeurd en ik haast me dan maar terug naar huis om daar alles onder controle te krijgen; Dumbo eten en drinken geven, mezelf nog een beetje deftig wassen en aankleden (dat was maar half gebeurd in de ochtend), het vuur laaiend houden en de afwasberg een kopje kleiner maken. Met het nodige poetsgerief, vertrek ik weer naar de andere kant van de berg. Ik heb nu tijd om eens grondig alles te inspecteren en ik kan je vertellen dat er dan heel wat kleine gebreken om de hoek komen kijken. Elk huis heeft zo zijn kleine mankementen en een mens leert daar mee leven maar de eerste keer komt het toch wat ongemakkelijk aan. Een natte plek, netjes verstopt achter een decoratieve bamboemat (ze lieten dat ding natuurlijk niet zo maar achter), een WC, die bijna overloopt bij het doorspoelen, een deur zonder sleutel, lichtschakelaars, die nergens toe leiden enz. U kent het vast wel. Het lijstje met "werkjes" wordt stilaan indrukwekkend. En wij hadden nog wel gedacht dat we niks moesten doen!!!! Symphatieke Tony komt in de namiddag ook nog langs met een zeer professionele offerte. Post één; hernieuwen van het dak. Post twee reinigen en waterdichtmaken van de gevels. Post drie het graven en aanleggen van het zwembad in de tuin. Ca claque !! Mochten er onder de lezers nog mensen zijn, die met de feesten op zoek zijn naar een "goed doel"? Ik ken er ééntje! Wij zullen vrijdag alvast meespelen met "euromillions"........
Het is een mooie maar koude maandagochtend. Frankie en Dumbo hebben de hele zondagnamiddag bij de open haard gelegen en er nu nog een lange nacht aangeplakt. Vrolijk en dartel lopen ze de tuin in om zich van het één en het ander te ontdoen...... en weg zijn de heren. Normaal vertrekken ze nooit vooraleer hun buikje gevuld is maar deze keer zijn er duidelijk andere aandachtspunten. Ze zijn foetsie! Het gekke is dat ik amper drie dagen geleden doodsangsten heb uitgestaan maar nu maak ik me totaal geen zorgen. Een lief....en alle ratio is verdwenen. Ik blijf er rustig onder en denk: "Doe maar wat je niet laten kan!" Ik dacht altijd dat Dumbo de leader of the gang was maar nu blijkt Frankie kl... (letterlijk dan) aan zijn lijf te hebben. Dumbo keert al snel huiswaarts en gunt zijn vriend de nodige privacy. Misschien is die kastratie dan toch nog niet zo slecht geweest? Na de lunch vertrekken we naar de luchthaven. Danny moet een paar dagen naar Amsterdam en de vlucht vanuit Engeland landt omstreeks dezelfde tijd. Als de twee mannen thuis aankomen is er nog steeds geen spoor van Frankie. Ongerust ben ik niet maar het is wel wat vervelend natuurlijk. Het enige wat ik kan vertellen is dat "Good old Frankie" altijd nat was, als hij thuiskwam. Dumbo daarentegen niet en om te gaan zwemmen is het hier nu toch ook te koud. Er gaat een belletje rinkelen! Bij eerdere, hormoongestuurde uitstapjes, hebben ze Frankie vaak aangetroffen bij een teefje aan de overkant van de rivier. Ook Belgen! Allen daarheen dus en wat blijkt? Jawel de laatste dagen was Frankie heel vaak daar geweest maar vanmorgen waren de twee, na een blitsbezoek meteen samen weer vertrokken. Om 17 uur had de lieve dame een telefoontje gekregen vanuit Barjac. Haar hond was gesignaleerd in de Clos des Capucins (een restaurant!!). De lovers hadden het goed voor! Ze was haar hond gaan halen maar had Frankie toch maar achtergelaten. Ok, met deze berichtgeving kunnen we wel wat doen. Instappen en wegwezen, richting Barjac (10 km!!). Wanneer James en Lance hun auto parkeren op het marktplein en even heel krachtig "Frankie" roepen, komt hij prompt aangestapt!!! Het zal je hond maar wezen.......
