Het is al een paar dagen laat geworden en iedereen wil wel wat bijslapen. Spijtig. Het zal voor een volgende keer zijn. We wachten op de verhalen uit Marseille en bovendien worden we een paar keer uit de slaap gehaald door Dumbo. Die heeft een nieuwe slaapplek gekregen aan de achterkant van het huis maar zijn drang om bij Stella te zijn is té groot. Enkele keren per nacht begint hij te huilen. We liggen gelaten te wachten tot het stopt. Het stopt niet! Als Danny naar beneden gaat, kijkt Dumbo alsof het dondert in Keulen. Ikke? Iets verkeerd gedaan? Allé nu?? Ik wil gewoon bij Stella slapen. "Neen jongen, das voor later!" Gelukkig slaapt Stella als een rozeke. Als ik met échte slaapogen om 7.30 uit mijn bed kom en aan het ontbijt wil beginnen, rijdt de familie de oprit al op. Oeps. Dat wordt haasten. Het ontbijt wordt klaargestoomd in no-time en we zetten ons bij de koffie. Wat is er nu precies gebeurd in Marseille? De auto stond geparkeerd in een parkeergarage in de buurt van de haven. Geen frisse buurt, zullen we zeggen. Er lopen nogal wat gastjes rond met joggingbroeken en een fleece mèt kap! Ge kent ze wel. Als ge die ziet moet ge altijd op uw hoede zijn. Bij het buiten rijden van de parking komt er al een moto naast de auto rijden met twee van die exemplaren. Rustig en braaf......tot ze moeten stoppen voor het eerste rode licht. Eéntje springt van de moto en rukt het portier open. Ha ha brute pech! Dit is een auto met carjacking-vergrendeling! Maar de shock is toch groot. Sofie's handtas stond op de grond en zat stevig rond haar been gedraaid. Wat als ze die toch hadden kunnen pakken? Wat als ze uit de auto waren gesleurd? Wat als????? Geen verdere vragen. Alles is ok. Ik weet niet of ik "Marseille" nog adviseer aan de gasten als bezienswaardigheid. Het verhaal van Sofie verdwijnt al snel in het niet want de tafelverhalen worden straffer en straffer. In de late voormiddag vertrekt de familie naar het thuisfront. Ze hebben nog een lange weg te gaan en wij beginnen aan de afwas. De borden kunnen al meteen terug de tafel op voor de lunch. Heerlijke aardappeltjes uit de oven met de restjes van gisteren. In de namiddag gaat de jeugd naar de watervallen van Sautadet, nadat Julie hen heeft overtuigd. Hoewel het er veel te druk was en de Nederlandse jongens, die ze vorige week had ontmoet, er niet waren, kan Julie Erwin overtuigen om een paar keer mee van de rotsen in het water te springen.....Dolle pret. Terwijl Sofie en Erwin liever thuis uitrusten gaan Danny en ik nog even met Julie naar de kermis in Barjac. De sfeer is er leuk en ze weet zich aan een gokkraam toch te belonen met een prijs........en nu maar vlug naar jullie warme nestjes, oogjes dicht en snaveltjes toe!
Op deze zonnige zaterdagochtend verwachten we bezoek. De "tantes" van Danny komen (met echtgenoten) langs op hun terugweg naar België. Ze hebben een optreden in Les Landes achter de rug met het koperblazersensemble, waarvan ze deel uitmaken. Sofie en Erwin maken een daguitstap naar Marseille. Ons gezelschap arriveert rond 11.30 uur en we aperitieven samen. Het is gezellig bijkeuvelen en we dekken de grote tafel onder de koelte-gevende eik. Als ik de tafel afruim, blijkt mijn vaatwasmachine haar laatste adem te hebben uitgelazen. Water alom en de knopjes doen het niet meer. Met zoveel techneuten in huis, geen probleem denken we. Het ding wordt door de mannelijke delegatie van dienst deskundig open gelegd en onderzocht. Diagnose: kapotte pomp! Therapie: Nihil. Sleutelen, vijzen, trekken, kloppen.... De machine wordt helemaal uitgekleed en nu ligt er niet alleen water in mijn veel te kleine buanderie (wasplaats) maar ook nog eens een pak onderdelen, die er niet meer terug op kunnen. Het serienummer wordt genoteerd en de nonkels zullen kijken of ze de juiste pomp in Belgie kunnen vinden.Zucht! De tantekes weten van aanpakken en we doen de hele afwas, grondig en met de hand, zoals in de "goede oude tijd". Na een korte siesta aan het zwembad en een fikse wandeling moeten we al aan de "avondservice" beginnen. Er staat een grote pot Boeuf Bourgignon te pruttelen en aardappelen in de oven met ratatouille. Als we bij het dessert zitten loopt er een verontrustend bericht binnen uit Marseille. "Net ontsnapt aan een carjacking. Over 1.45 minuten thuis. We vertellen alles morgen wel. Sofie" Ja zèèèèg.... Even checken en alles blijkt ok met hen en de auto maar voor het verhaal blijft het wachten. De familie gaat slapen in Barjac want hier zijn alle kamers bezet maar morgenvroeg zijn ze terug voor het ontbijt. Dat wordt een grote tafel met sterke verhalen!
Het is vandaag de zeventiende en dan is mijn zusje jarig. Een hele fijne verjaardag voor Tantanneke dus! Op deze "frisse"( de temperaturen zijn gedaald tot een aangename 25 °) vrijdag, bezoeken we eerst de markt. Er moeten groenten en fruit aangekocht worden en we zoeken een goede hesp en wat saucissons. Julie heeft een afspraak bij de kapper. Haar haar is veel te lang en dat stoort haar bij het zwemmen. Als ze na een duik weer boven komt, weet je nooit of het nu de voorkant of de achterkant van haar gezicht is..... We beloven mee te gaan om haar wensen te vertalen en laten haar dan alleen (maar niet met volle goesting) achter in "Franse" handen. Tijdens het wachten willen we een kijkje nemen in een nieuw geopende zaak, tegenover het kapsalon. Het is een gezellige ruimte vol zeteltjes, tafels en stoeltjes, boekjes en spelletjes. Voor elk wat wils. Je kan er een biologische thee of koffie en vruchtensapjes drinken. Sofie leest "Devenir maman", voor Danny is er een krant en ik lees een woontijdschrift. No nonsens. Heel gezellig. Het lieve meisje vertelt over de workshops die ze hier geeft. Op regelmatige basis, kan je hier leren schilderen, of graveren in glas en nog veel meer. We wensen haar veel succes! Het kapsel van Julie ziet er goed uit( heel goed zelfs) en we gaan terug naar huis voor de lunch. Na de middag trekken we naar Avignon. Eerst even shoppen en daarna de stad in , op zoek naar animo. Van 8 tot 31 juli staat de hele stad in heet teken van het "festival van Avignon". Gedurende drie weken staat alles in het teken van spel, dans, theater en (klein)kunst. Er is een massa volk op de been maar de sfeer is erg ontspannen. Bij een glas genieten we van straat theater van niveau. Als de maagjes beginnen grollen, trakteren Erwin en Sofie ons in een Marokkaans restaurant, waar we vorig jaar als eens aten. Het is er gezellig en lekker maar de bediening loopt wat stroef. Het wordt een hele gezellige avond. In de auto op weg naar huis worden we allemaal even stil bij het liedje van Stef Bos:" Papa, ik lijk steeds meer op jou.....papa, ik hou steeds meer van jou..." We denken aan de papa's in Belgie. Het is al laat als we terugkeren naar de honden, die de hele namiddag vast hebben gezeten en nu écht nog geen zin hebben om te gaan slapen........
In de voormiddag gaan Sofie en Erwin naar Chateaux-neuf-du-Pape, waar ze met vrienden zijn afgesproken. Danny heeft verlof vandaag en we kunnen dus weer eens wat bijwerken in de tuin. Dat dachten we tenminste. De temperatuur gaat vandaag waanzinnig de hoogte in. In de namiddag halen we 44 graden, een record! Buiten wat verkoeling zoeken bij het zwembad, is elke activiteit zinloos. Wat meer is, er wordt gevraagd om kinderen binnen te houden en geen risico's te nemen bij het werk! We schikken ons probleemloos naar deze oproep. Waar we het vandaag iets moeilijker mee hebben zijn de diervriendelijke maatregelen van GAIA en zijn Franse genoten. .... We houden van dieren, zoveel is duidelijk maar een wespeninvasie, die kunnen we missen. Ik geef toe, ze doen geen mens kwaad maar ze strijken in grote getale neer bij ons zwembad om er te drinken en zich te verfrissen. Wij hebben liever dat ze elders gaan baden. Ik keek al eerder in het rond om te zien waar ze vandaan komen. Er moet een wespennest zijn in de buurt maar ik vind hem niet. Over een maand komt ons bomma en dan wil ik die beesten hier weg. Punt uit! Met een vliegenmepper dood ik de éne na de andere. Ze laten zich aardig pakken want gaan drinken in de plasjes naast het zwembad. Mikken, slaan en basta. Julie neemt het wateroppervlak van het zwembad voor haar rekening. Daar is meppen natuurlijk veel leuker! Ze sneuvelen massaal. We zijn zelfs voorbereid op een tegenaanval van hun bondgenoten maar die blijft uit. Dood is dood. Weg is weg. Geen wesp meer te zien in de weide omtrek. Victorie!!! Aan tafel serveert Danny een heerlijke lamsschouder uit de oven met uien en aardappelcompote (nieuwe uitvinding want de gratin was te gaar en had zich al omgevormd tot een best lekkere moes!) . We laten het smaken en weten dat het lekker is want er komen nog een paar geel-zwarte beestjes op af. .......
We beginnen de dag hier met een ritje naar Barjac. Er zijn wat boodschappen te doen want we willen vanavond, als Danny weer thuis komt, barbequen. Het is gelukkig een lichtbewolkte dag en dat maakt shoppen aangenaam. In Barjac worden dit weekend de fêtes votives gevierd en alles wordt er in gereedheid gebracht. Verlichting wordt opgehangen in de straten en een grote kermis verovert de hele markt. Woonwagens zien er deze dagen uit als superdeluxe appartementen. Het ontbreekt het kermisvolk niet aan comfort, zoveel is duidelijk. We kuieren nog wat rond en bezoeken een tentoonstelling in het kasteel. Renée David stelt er haar werk tentoon. Het zijn schetsen en zeer kleurrijke schilderijen. De kunstenares blijkt een vrouw van 85 te zijn uit Ales, die nog steeds, met een grenzeloos enthousiasme, unieke werken creëert. Het loont echt de moeite. We gaan nog langs het postkantoor want er moeten heel wat kaarten en brieven naar "régions étrangères" gepost worden. Na de lunch volgt er een flinke siesta. Het is een vredig gezicht, slapende honden en mensen, allen naast elkaar bij het zwembad..... Omdat het stilaan spannend wordt in de Tour, wil Erwin de renners volgen maar de TV doet het niet. Aanzetten, afzetten, het helpt allemaal niet. Gelukkig zijn er ook posten, die door de sateliet geleverd worden, zonder tussenkomst van TV Vlaanderen en via Ned 1 kunnen we toch nog volgen. Intussen begin ik in de keuken aan de voorbereidingen voor de BBQ. Er worden paprika's gepeld, groenten gewassen en gesneden en vlees gemarineerd. Erwin maakt zijn eerste tiramisu en ik kan je zeggen: "potverdorie lekker!" Het wordt een hele gezellige avond onder de grote eik in de tuin.
Stella, de boxer van Sofie en Erwin, heeft nog nooit gezwommen. Omdat het zwembad geen optie is, wandelen we met de twee honden nar de rivier om Stella in alle rust een eerste zwemles te geven. Waar we niet op gerekend hadden is een massa auto's en mensen. Tijdens de zomermaanden is er elke dinsdagochtend een artisanale markt in Montclus. Vorig jaar zijn we er nooit geweest. Wat meer is, we hebben het niet eens gemerkt. Deze keer is het anders. Montclus staat terug op de kaart. De parkings staan vol auto's, meestal met Belgische of Nederlandse nummerplaten en mensen trekken massaal het dorpje in. Ook bij de rivier is er een ongewone drukte. Terwijl Stella voorzichtig haar pootjes natmaakt, is Dumbo niet te houden. Wanneer er bovendien een Nederlandse man verschijnt, met een prachtige Ierse setter, valt Dumbo het arme beest aan. We weten niet wat er gebeurt. We nemen aan dat het zijn hormonen zijn, die hem zo van slag brengen en proberen hem aan de leiband te krijgen. Stella slaagt er uiteindelijk in om , onder luid applaus een paar slagen te zwemmen. Na de lunch is het tijd om aan het zembad de verloren slaapuurtjes in te halen. Met onze nieuwe bâche is het water al gestegen tot 29 graden. Zalig!! Leuk ook om te zien hoe Sofie met haar mooie dikke buik in het water dobbert. Ons prutske heeft er ook deugd van. Op het moment dat we ons voor het diner willen klaarmaken zorgt Dumbo nog even voor wat animo. Hij neemt zijn kleine nichtje mee op avonturentocht. De bergen in. Stella is in alle stilte gevolgd ( zonder iets te vragen nota bene!) en de paniek is groot. Ik weet met zekerheid dat Dumbo seffens terugkomt maar zal hij voor Stella zorgen???? We lopen ieder een kant op en zoeken, roepen en fluiten. Niente! Na een half uur zoeken heeft Sofie hen gehoord bij de GSM-mast, een heel eind verderop in de bergen.... Wat gaan we deze week nog allemaal meemaken? Eén ding is zeker....we maken een afspraak bij de dierenarts voor een castratie want dit "haantjesgedrag" siert onze lieverd niet!
Vandaag is de grote dag voor Dumbo. Voor het eerst deze zomer komt er, speciaal voor hem, een vriendinneke logeren. Er was al een vriendin voor mij, een kameraad voor Danny, een vriendinnetje voor Julie en nu komt Stella! Stella is een knappe éénjarige jongedame van het boxer-ras. In Opglabbeek hebben ze al vaak samen gespeeld maar nooit eerder was ze hier onze gast. Van de lange rit, blijkt ze niet veel last te hebben. Die twee zijn dolblij elkaar weer te zien en spelen onder de Franse zon tot ze er letterlijk bij neervallen. Uitgeteld!! Wij gelukkig natuurlijk want na zoveel activiteit verwachten we een rustige nacht. Wanneer we zelf ons bed gaan opzoeken, rond de klok van elven, moeten ze, elk in hun eigen nestje, de keuken in. Dat gaat lukken! Een heerlijke stilte maakt zich meester van het hele huis en iedereen zit al gauw in dromenland. Om vier uur in de ochtend zijn onze kadées blijkbaar uitgeslapen en ik hoor de keukentafel en stoelen flink verschuiven. Die twee bouwen daar een feestje! Potverdikkie! Ik maan hen tot rust en dreig nog wat met straffen en kruip zelf terug in mijne nest. Blijkbaar was Julie ook al eens naar beneden geweest.... Om half zes is het terug koekenbak. Ze rollebollen door de keuken. Eén strenge blik is voldoende deze keer en ze leggen zich rustig terug in slaappositie. Misschien is het een schijnmanoeuver maar ik kan tenminste ook nog even wegdromen. Om zeven uur, begint Dumbo danig te blaffen. Hij heeft buiten iets gehoord en Stella blaft rustig mee, in de veronderstelling dat dat hier de gewoonte is. Neen! Mensen zijn hier om te rusten! Ach het is een prachtige ochtend en daar genieten we ook van. Ze kunnen nu lekker buiten wat ravotten. Sofie en ik ontbijten al en zullen straks wel een tukje doen bij het zwembad......
Het is Riet's laatste vakantiedag hier. Er moet nog wat extra gepoetst worden want morgen komen er nieuwe gasten maar deze namiddag houden we vrij voor wat rust en avontuur. Na de lunch gaan de meisjes in hun boot de Cèze afvaren. Van Montclus tot aan de brug van St André de Roquepertuis (een afstand van ongeveer 4 km stroomafwaarts) ; een makkie! Er zijn heel wat droge stukken rivierbedding bij, waar ze te voet over het land moeten maar ook mooie stukken vaart tussen rotsen en bossen. Met een kano neemt het ongeveer een half uur in beslag. Met de boot (zonder roeispanen) zal het wel wat meer zijn. Ze vertrekken opgewekt om 14.15 uur. Als we om 17.30 uur nog geen teken van leven hebben gekregen besluiten we om toch al maar naar de brug te gaan. Tussen de massa toeristen hier kunnen we hen niet vinden. Na een paar gsm oproepen met telkens een voice mail, krijgen we dan toch een bericht met de klassieke tekstboodschap: "Bel aub". "Waar zijn jullie????" Antwoord ( op een bijzonder cassante en geïrriteerde manier) : "wat een vraag!" "Wat zie je??" Antwoord: "Water en rotsen en bomen! " Smak! Verbinding verbroken..... We volgen de Cèze in omgekeerde richting maar vinden ze niet. Uiteindelijk (het is inmiddels al 19 uur!!!) krijgen we hen weer aan de lijn. "Onze benen doen pijn en we zijn moe..." Ik zie ze het bootje de laatste bocht omkomen, ééntje in de boot, ééntje ernaast, spelend in het water. Met tegenwind en zonder roeispanen, gaan ze écht niet vooruit......... Bij aankomst hebben ze ruim vijf uur en een half waterpret achter de rug! We houden onze boosheid een beetje in omdat ze vandaag een belangrijke les hebben geleerd...... "Na de hoogmoed komt de val"...... Eén ding is zeker. Vannacht zullen ze slapen!!!
Het wordt een drukke zaterdag. Er moet brood gebakken worden. Vanavond zijn we uitgenodigd in St Paul le jeune en Peter zal een échte Curry maken, een uitgebreide Indische rijsttafel met alles erop en eraan en wij zullen de bijhorende broodjes bakken. George en Jeannine, vrienden uit Montelimaar, zullen er ook zijn. We kennen hen al langer want Georges is verzekeringsmakelaar en verzorgt ook onze verzekeringen. Dat wordt gezellig. In de namiddag komen er nog vrienden uit Turnhout langs, op hun terugweg naar huis. Op de hulp van de meisjes kunnen we even niet rekenen want die hebben heel wat tijd nodig om hun puberproblemen uit te praten. Om alles op te ruimen moet ik echt de kruiwagen hebben, die al weken werkeloos aan de kant staat met een kapotte band. We kochten een nieuwe, die Peter ging vervangen omdat hij een compresseur heeft. Toen hij hier aankwam, was de band alweer plat. Danny terug naar de GammaG om en nieuwe binnenband te bedingen.....dat lukte maar ze hadden geen compresseur om de band uit te testen. Dan maar zelf proberen en naar een garage om de band op te pompen. Mooie band.....s' avonds plat!!!! Merde!!! Enfin, drie banden later hebben we een scherpe houtsplinter in de buitenband gevonden en de gaatjes toegeplakt. Ca marche!! Intussen maakt Danny het brooddeeg klaar en dan kan straks het vrouwenteam aan de slag om de broodjes te rollen. We lunchen samen met de vrienden en de meisjes, die duidelijk de vredespijp hebben gerookt, onder de grote eik in de tuin. Het is er heerlijk zitten en bijpraten, waardoor we toch wel even de tijd uit het oog verloren hebben. De broodjes moeten nog afgebakken worden, we willen nog even langs Barjac om het nieuwe huis te tonen en we moeten nog naar St Paul le jeune....... Dumbo mag mee want dan kan hij de hele avond ravotten met zijn maatje, Candy. Peter heeft zalig gekookt. Twee dagen heeft hij voor ons in de keuken gestaan en het was de moeite meer dan waard!!
Gisteren zijn we eindelijk onze bâche à bulles gaan halen. Het is een hele tocht én een hele vracht. Het zeil is reuzegroot, met weliswaar veel lucht erin maar het kan amper in de auto. We hebben er een enrouleur bijgekregen voor een prijsje. Thuisgekomen willen we alles meteen installeren maar (hoe kan het ook anders?) er is alweer een probleem! We kunnen het rolsysteem maar uitrekken tot een lengte van 5 meter en het dekzeil is ZES meter breed! Nog eens kijken en nog eens omkeren maar 5 meter blijft 5 meter. We bellen even met de (uiterst charmante!) verkoopster en het lieve kind excuseert zich in alle talen. Een paar minuten later belt ze al met een oplossing. Ze heeft nog een groter en véél mooier model staan van 6 meter. Vandaag moeten we dus terugrijden naar Laudin, een rit van anderhalf uur. Geen probleem want we combineren het met een reeks leuke activiteiten. Eerst nog even naar de markt om wat lekkere meloenen te halen en een voorraadje kaas en vers brood) en lekker lunchen onder de boom. Dumbo heeft nood aan een flinke knuffel en springt gewoon op Danny's schoot. Alleen voor de foto mag hij blijven zitten want normaliter wordt dit gedrag meteen afgestraft. Als we naar Magiline (de betere zembadwinkel) vertrekken,staan de meisjes te popelen. Ze mogen naar de watervallen (les cascades du Sautadet) om een beetje te ontspannen bij de bronnen en de waterpartijen (maar de aanwezigheid van jongens is de grootste troef- dat merken we aan de massaal aangebrachte hoeveelheid mascara!) en wij maken nog even een soldenstop in Bagnols. We vinden nog een paar zomerbroeken voor Danny en een mooi fris hemdje én....... een pet! We hebben er al zoveel gepast en neen, hij staat niet met een pet maar deze keer is het bingo! Tennissen zal vanaf nu veel beter gaan!
Sinds de temperaturen hier weer wat genormaliseerd zijn, bruisen we van energie. We zoeken al lang naar een oplossing voor de modderstroom, die bij elk onweer ons mooie terras overspoelt. Het terras ligt lager en het water dat van de helling komt, brengt alles mee, wat het op zijn weg kan vinden. Bibi moet dan elke keer opnieuw met borstels en javel aan de slag en begint dat stilaan beu te worden. Gras zaaien op de helling is geen optie want het gras wil hier niet groeien. Een mooi muurtje is wel een optie. Het zou een meerwaarde zijn voor het terras en kan dan het water tegenhouden. We hebben dus een "devis" (offerte) laten maken bij de beste metser uit het dorp . Bijna vijfduizend euro voor wat stenen???? dat kan onzen bruine niet trekken. De optie van een gootje wordt ook overboord gegooid want na vijf minuten stroomt dat over en het resultaat blijft hetzelfde. Maar achter in de tuin liggen nog heel wat bouwmaterialen, waarmee de vorige eigenaar een muurtje wilde zetten rond het zwembad. Hij zou het vorig jaar ophalen (ik spreek over duizenden tonnen!) en dat is niet gelukt. Misschien volgend jaar? We beginnen het al een beetje als onze eigendom te beschouwen. Danny sleurt wat grote blokken (50 kg per stuk!) aan en vraagt om onze creatieve breinen in gang te zetten. Resultaat......we gaan zelf een romantisch muurtje bouwen. De materialen zijn er al, nu nog wat "stabilisé" en veel mankracht. De mannen van de GammaG (onzen brico) zeggen dat we er alleen maar zand onder moeten leggen maar Danny wil er cement onder doen. Ze lachen er eens mee. Zoveel moeite voor een muurtje? Maar die gasten kennen ons nog niet. De hele avond wordt er geschupt, gesleurd, gemengd en gemeten. We moeten een hoogteverschil overwinnen en een bocht in de weg. Niet simpel. Julie is in topvorm. Ze draagt zakken van 25 kg op haar rug alsof het een babietje is en ik meng het zand met de cement, alsof ik jaren niks anders heb gedaan. Het echte zware werk moet door Danny gedaan worden want Riet kan hier met haar 40 kg niet veel doen. Als de avond valt kijken we voldaan naar het resultaat. Morgen zal de kinesiste van dienst veel werk hebben hier, dat garandeer ik u!
Belofte maakt schuld en dus trekken we in de namiddag naar "le musée du bonbon" in Uzès. De grootste producent van snoepjes , Haribo, heeft een erg kindvriendelijk doe-museum geopend in deze stad. Het grote gebouw heeft een toffe infrastructuur en is bovendien erg mooi gelegen. Ook voor de ouders dus de moeite waard. We leren er hoe snoepjes gemaakt worden, wat de ingrediënten zijn (suiker, glucose, smaakstoffen en bindmiddel) en hoe ze verpakt worden. De stichter was HAns RIeger uit BOnn. De floppies (zo'n rood aardbeivormig snoepje) wordt in Frankrijk het meest verkocht. Bij ons zijn het de beertjes en in Duitsland de spekken. Die zwarte rekken (opgerold-je kent ze wel) houden al stand sinds 1947!! De kinderen doen allerlei spelletjes op computers om te checken of ze hun les goed geleerd hebben. Alle zintuigen worden getest en Julie is nauwelijks weg te krijgen bij het geurtoestel. Ze blijft maar drukken op de kaneelstokjes en snuift dan, als een verslaafde de geur op. Al goed dat het geen cocaïne is!! Zoals het een goed gecommercialiseerd museum past, kan je de uitgang alleen via een heuse snoepwinkel bereiken. Tonnen drop, beertjes, staafjes en muntjes, in alle kleuren van de regenboog, liggen hier in grote bakken. Mocht er iemand een lichte verslaving hebben, dan kan ik u met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat die na een passage hier volledig weg is!! Je kan geen snoep meer zien! Miss "ANTISNOEP" (me myself and I) gaat buiten met een zak van 5 kg!! Het zijn dan wel mooi verpakte muntjes, die de gasten in de Chambre d'Hôtes zullen vinden, bij hun verblijf hier....
Vandaag wordt Julie veertien. "J' ai quatorze ans" is nu geen leugentje meer. Ik maak een ontbijtbuffet , zoals dat gebeurt voor de gasten en zet een bloemeke en een mooie kaart bij haar bord. Zo begint de dag alvast een beetje feestelijk. Mister Dumbo, die nu de bijnaam Dombo heeft gekregen, komt de feestvreugde danig verstoren. Trots als een pauw, komt hij in zijn gekende "draf" aangelopen en wanneer ik hem bij het hoofd neem om hem eens goed te knuffelen, is de weerzin groot. Hij heeft zich in een grote str... gerold!!! Jachthonden doen dat vaker. Als Dumbo op zijn weg de uitwerpselen van een everzwijn tegenkomt, gaat hij zich met zijn nek en oren daarin wentelen. Zo kan hij makkelijker de sporen volgen en wordt hijzelf niet zo snel opgemerkt. Alleen was het deze keer duidelijk geen everzwijnen keutel maar een grote portie van iemand van het menselijke ras!!!! Het hangt in zijn ogen en oren, zijn nek, zijn romp en zijn poten en het stinkt alsof de duvel ermee gemoeid is. Lieve deugd ! De tuinslang wordt erbij gehaald en een liter shampoo verdwijnt in de smoerrie. We moeten zelf voor de tweede keer gaan douchen want de geur zit overal. Julie neemt Dombo(!) mee naar de rivier, zodat hij nog eens goed kan zwemmen en zich grondig kan spoelen...... In de namiddag rijden we naar Bagnols omdat de solden begonnen zijn en dan kunnen we misschien verjaardagshoppen. We vinden voor Julie niets dat de moeite waard is om te kopen. Te groot, te klein, niet de juiste kleur of niet het goeie model..... maar we vinden wel een mooie tekenwinkel en vullen haar tekenkoffer aan met goed materiaal, zodat ze zich weer op haar hobby kan toespitsen. Als we thuiskomen is de memorial ceremonie voor Michael Jackson net begonnen en we luisteren gezellig samen mee naar de mooie liedjes en de teksten. Morgen ga ik met de kinderen naar het snoepmuseum in Uzès. Hopelijk moeten we deze keer geen uren aanschuiven....
Zondagavond is er nog een zwaar onweer over Montclus getrokken met liters regen. Alles is weer eens grondig overspoeld met het slijk dat van de hellingen naar beneden komt en de badhanddoeken aan de wasdraad zijn zo zwaar geworden van het water, dat ze tegen de grond hangen. Dat betekent voor deze maandagmorgen: schuren en nog eens schuren, wassen en nog eens wassen! De berg strijk bewaar ik voor de namiddag. Dan zet ik me voor de Tour de France en doe onze rit van zondag naar La Grande Motte, nog eens over. De meisjes zijn dol op abrikozenconfituur met amandelen (specialiteit van het huis). Ik moet er dringend bijmaken en vandaag is een uitgelezen moment. Naast de kersenboomgaard, boven op het plateau, staan abrikozenbomen, vol rijpe en overheerlijke vruchten. We zagen eerder deze week, de grote kratten klaarstaan om de vruchten te plukken en af te voeren. We moeten dus snel zijn. De plukkers zijn nog niet gearriveerd! Uitnodigend hangen de zoete vruchten daar op hen te wachten. Ze kruipen in de bomen, doen de meest gekke dingen en brengen me een mand met minstens 10 kg oranje-gele juweeltjes. Zoveel suiker heb ik niet in huis en lege potten al evenmin. We beginnen al met een beetje en de rest zal moeten wachten tot morgen . Tussendoor heb ik de babystoel, die ik samen met Carine op de rommelmarkt heb gekocht, ook in een nieuw kleedje gestoken. Ik zie ons Prutske er al in zitten! PS. Op 7 juli is er hier ééntje jarig!! Niet vergeten hé? Julie wordt 14 !!
Op deze vrije zondag hebben we een verrassingsuitstap gepland. Uitslapen is er niet bij. Om 9 uur moeten we ten laatste weg zijn. We willen met de meisjes naar de courses Camarguèses. Dat zijn wedstrijden, waarbij jonge, knappe, atletische jongens zich in een arena met een jonge stier wagen om daar de touwtjes én flosjkes (?) van de horens te pakken. In Lunel-Viel zijn het een week lang "torro-feesten" en vandaag is de topdag. Om 10.30 uur is er processie met Camargue paarden en koetsen. Om 11.30 is er een abrivado in de straten, gevolgd door een feestmaaltijd voor het hele dorp in de arena en om 16.30 volgt daar dan de course Camarguèse. We zijn al snel daar (amper een uurtje rijden en we zitten al bij de zee!) en het dorp wordt stilaan wakker. Overal getuigen van een zware feestnacht.... maar de sfeer is op en top Frans en de organisatoren doen hun best om alles in goede banen te leiden. We zijn duidelijk de énige outsiders. De abrivado is niet écht spannend. De stiertjes worden maar twee keer losgelaten. Terwijl de ruiters (Gardiens) het beestje insluiten, moeten de jongens van de stad proberen om het beest met de hand tot stilstand te brengen. Ze trekken aan de horens of de staart en werpen zich met hun volle gewicht op de stier. Het lukt één keer!! Zie foto. Omdat we toch eens door de Camargue willen rijden, besluiten we om elders een hapje te gaan eten en rijden door naar La Grand Motte. Wat we niet wisten is dat in deze mondaine stad aan het water, alles in gereedheid wordt gebracht voor de Tour, die hier morgen passeert! Overal nadars en nergens een parkeerplek. Miserie miserie miserie! Als Danny al rechtsomkeer heeft gemaakt om van de drukte weg te rijden, komt er juist een plekje vrij. Onder de bomen nog wel!! Dank u Jezuke!! In een gezellig restaurantje, dat bekend staat om zijn visgerechten, eten we mosselen met frieten voor de ongelooflijke prijs van 8 euro per persoon. Er is zelfs in het groot aangeschreven dat de BTW naar omlaag is gegaan van 19 naar 5.5 %. Dat zie ik ze in België nog niet doen. We kuieren wat langs de jachthaven en de kinderen lopen wat door het water. Er staat een zalige zeebries, die de dag bijzonder aangenaam maakt. Om 15.30 is het tijd om terug te keren want het spektakel roept!! Bij de kassa's worden we aangesproken door Manu. Manu is een journalist met pensioen, die in een rolstoel zit (polio op zijn veertiende) en duidelijk op de hoogte is van het hele gebeuren. Hij vertelt honderduit en wanneer we vragend naar de donkere hemel kijken, zegt hij: " Ici il ne pleut jamais! On n' a que des orages!" Het zit eraan te komen. Als ik aan de kassa sta krijg ik nog een verrassing. Ik bestel kaartjes voor twee volwassen en voor twee kinderen (-12 ans) en wat doet Julie? Die steekt haar kop door de kassa en zegt in onberispelijk Frans: "j' ai quatorze ans!" Ja wadde, op het enige moment waarop ik stiekem een leugentje om bestwil verzin, wordt ik genadeloos neergekogeld! .... Als we ons een mooi plekje op de tribune hebben uitgezocht, begint het te regenen en te regenen en te regenen. Aanvankelijk doet het deugd , die frisse druppels op een warme huid, maar toch blijkt er teveel water te zijn gevallen in de piste en dat wordt gevaarlijk. We horen de omroeper aankondigen dat we onze centen mogen terugvragen aan de kassa. Potverdorie! Geen courses! We doen nog een poging om naar Vendargues te rijden, waar er om 17 uur een wedstrijd geprogrammeerd is maar ook daar gaan de deuren onherroepelijk dicht. Geen courses vandaag. ........
Op zaterdag is het markt in Pont St Esprit, een dertigtal km van hier. Het is een reuzegrote markt (niet half zo gezellig als die van ons) , die bestaat uit twee stukken. Aan de ene kant van de stad staan de Franse Fransen en aan de andere kant de Marokkaanse Fransen. Aan die laatste kant is alles véél goedkoper. Allen daarheen dus! We kopen schitterende Coeur de Boeuf tomaten voor 0,99 euro per kilo. (Vertel dat maar eens aan Claudio van "mijn restaurant") en courgetten voor 0,5 euro per kilo en vijgen (veel te plat maar goed voor confituur), een hele bak mooie nectarinen voor 3,5 euro. Werk aan de winkel. Na de lunch, wordt het wat dreigend buiten. Zullen we toch een onweer krijgen? Noppes, het trekt alweer aan ons voorbij. De kinderen willen pannekoeken. PANNEKOEKEN ???? Het is bloedheet en absoluut geen pannekoekenweer, vinden we. Als (goede??) plus-ouder (zo heet dat tegenwoordig) zoek ik een alternatief en vind het ook. Wafels van de bomma. Die hebben bij ons vroeger altijd gewerkt en zullen dat voor deze en alle volgende generaties ook wel doen. Bovendien hebben we dan een zoethoudertje voor de komende dagen want we kunnen die bewaren in onze koekendoos.... Even een telefoontje naar "de bomma" en amper een uur later zijn ze al klaar voor consumptie. Met wat verse vijgenconfituur, niet te versmaden. Om de caloriekes te verbranden maken we een lange avondwandeling. We gaan op everzwijnenjacht. Als het stil is kan je ze in de bossen horen knorren (of is het grommen?). Dumbo loopt mee aan de les en is onze gids. Het is al donker en het wordt best spannend maar het moeilijkste is de meisjes hun oren te laten open zetten en hun snaveltjes toe.....onbegonnen werk!!En nu naar bed, oogjes dicht en snaveltjes toe want morgen staat er een verrassing op het programma.....
Ondanks de grote hitte hebben we deze vrijdag goed volgepland. In de voormiddag gaan we naar de wekelijkse markt in Barjac, die inmiddels haar maximum uitbreiding heeft bereikt. Hartje winter zijn er een dertigtal vaste kramen, maar vandaag staat gewoon het hele dorp vol. Voor de toeristen zijn er heel wat kraampjes met juweeltjes en waardeloze hebbedingen maar ook de "saucissons" en de "melons" doen het goed. De verkopers animeren en charmeren, iets waar ze in de winter geen tijd voor hebben. Dan moet er vooral gewerkt worden! In de namiddag gaat de jeugd naar de rivier om er hun nieuwe "boot" uit te testen, terwijl ik eindelijk weer eens wat actie onderneem in de tuin. Ik kan niet blijven wachten op een koele dag, want dan komt er niks van in huis. Terwijl ik me in het zweet werk, denk ik dan aan wat ons mama altijd zei: "Lui zweet is rap gereed!" Rapper als dit, kan haast niet! Maar tegen valavond is er alweer een stukje van de wildernis overwonnen. We eten vanavond "restjes" want we moeten nog naar Barjac. In de kerk willen we het concert bijwonen van het koor, waar ook onze Belgische vrienden lid van zijn. Onder leiding van Fiona Gibson (klinkt niet alleen Engels-is het ook!) brengt het koor, lamisol-Cèze, een mix van kerkelijke muziek. Enkele schitterende muzikanten uit de omgeving zorgen voor de muzikale begeleiding op hoog niveau! Hoogtepunt van de avond is "la messe en ut majeur" van Anton Bruckner. Hoewel de man reeds in 1893 overleed, klinkt het geweldig actueel en krachtig. Mooi! De meisjes zijn alweer een ervaring rijker ......... maar genieten vooral van de orangina op het terras van het dorpscafé om 23 uur .
Na de grote hitte, zat een flink onweer er al een tijdje aan te komen. Hoewel de kern van de miserie boven ons doorschuift , krijgen we in de vroege namiddag een ferm onweer te verwerken. Het is alle hens aan dek om tafellakens, kussens, wasgoed en kleine spullen te verzamelen en in veiligheid te brengen. De ramen moeten even dicht want het water komt met bakken uit de hemel maar na een half uur kan alles weer open. De afkoeling was van zeer korte duur en die kleine rotvliegen zitten ineens overal binnen. Je kent ze wel. Ze gaan zitten waar ze willen en zijn te tam om weg te vliegen maar als je erop wil slaan, mis je ze toch nog en ze zetten zich gewoon 10 cm verder terug neer. We zetten de grote middelen in, meppers, handdoeken en.......de spuitbus. Nu ons Prutske( Sofie haar babietje!) nog niet hier is, kan het nog. Investeren in deftige vliegenramen, zal de volgende kost zijn. Dan maar naar buiten waar we nu kunnen zwemmen in de regen. Na het werk trekt Danny zich terug in de keuken. Hij maakt voor vanavond een grote pot Boeuf Bourgignon en aardappeltjes in de oven. Het ruikt heerlijk en moet nog heel wat uurtjes sudderen voor het op tafel kan. We denken dat we voor twee dagen eten hebben maar dat kunnen we vergeten. Die jeugd eet ons de oren van ons hoofd. Ik weet niet waar ze het blijven steken!
Hoewel de tieners van dienst een erg goed rapport hadden (allebei 75 %), hebben ze voor Frans een onvoldoende. De plannen en beloften om hier een echt Frans taalbad te nemen en gedurende twee weken in het Frans te communiceren, zijn al lang in het water gevallen. Ze vinden het oervervelend om telkens een vraagje eerst in het Frans te krijgen en slagen er niet in om de juiste woorden te vinden. Toch is na 4 jaar onophoudelijk "woordjes slikken" hun vocabulaire waarschijnlijk groter dan de mijne. We proberen het dan maar met wat minder fraaie zinnetjes, die niet uit hun schoolboeken komen. Ik herhaal "j'en ai marre" en "je m'en fou" wel honderd keer. De wetenschap leert ons dat driemaal herhalen nodig is om een gegeven onuitwisbaar in het geheugen te stoppen maar we blijven doorgaan tot ze het foutloos kunnen reproduceren. Als ik weer eens een "Frans" voorstel doe, krijg ik nu steevast een deftig antwoord: "J' EN AI MARRE!!! ". Vanavond gaan we Barjac in voor een pizzake. Als we langs de kerk komen, zijn we getuige van een repetitie voor een concert. Een prachtige mannenstem vult de kerk. Ik word er even koud van. ... Omdat ons favoriete pizza restaurant gesloten blijkt, proberen we, mèt succes, een nog niet eerder bezocht restaurantje in Barjac. We genieten van een fijne avond en als we bij valavond (hier iets vroeger dan in België) naar de auto wandelen, zien we onze pubers voor een groepje lokale jongens flaneren. Neus in de wind, handen door de haren, slinkse blikken en bijzondere gebaren......daarvoor hadden ze blijkbaar een betere leraar dan voor Frans.......
Voor Dumbo zijn het lastige dagen. Hij kan door de grote hitte letterlijk geen poot verzetten. Hij is constant op zoek naar koele plekjes om zich neer te vleien (of beter gezegd te "ploffen"). Als we weer eens een ferme "boenk" horen, dan ligt meneer weer ergens voor dood op de grond. Als de nacht, met bijhorende koelte (als je 26 graden tenminste koel kunt noemen) valt, komt hij, als bij mirakel, weer tot leven en gaat op jacht in de bossen. We horen hem huilen maar moeten de film erbij zelf verzinnen. Geen idee wat hij daarboven aan het doen is. Kleine everzwijntjes opjagen? Moeder everzwijnen plagen? Vader everzwijnen uitdagen? Of gewoon wat sporen volgen???? Eén ding is zeker, hij komt dan thuis in een staat van complete uitputting en we horen hem niet meer de rest van de nacht. Vandaag was het pasta dag. De porties moeten met twee tieners danig aangepast worden maar er bleef toch nog een beetje over voor Dumbo. Energie voor zijn sportprestaties van de avond. Omdat zijn oren te lang zijn en in de rode pastasaus hangen is er gevaar voor mijn vloeren en terras. Hij veegt dan sierlijke rode slingers als een kunstwerk op de grond. Wat kunst op de muren, daar hou ik wel van maar van mijn vloeren moet hij afblijven! We binden dus zijn oren op zijn hoofd samen met een wasknijper, een alternatief voor een slabbetje, zou je kunnen zeggen. Hij vindt het geweldig en snoept zijn bordje leeg. Wanneer hij zijn hoofd opricht, vallen zijn oren, inclusief wasknijper, voor zijn ogen!!! Hij speelt blindemannetje, tot we hem van zijn probleem verlossen!
