In Nice duurt het carnaval twee volle weken. Gisteren stonden we al versteld van de perfecte organisatie. Na het passeren van de corso werden in een mum van tijd de bloemenwagens afgebroken ( gratis bloemen voor iedereen!!-ik heb een reuze groot boeket van mimosa bij) en de straten opgeruimd door een gedisciplineerd team van honderden stadsarbeiders, gewapend met blazers, borstels en zuigers.....confetti verdwijnt in de wagens en de straten gaan van fel gekleurd meteen weer over na triestig grijs. Het duurt geen half uur en is gewoon verbazingwekkend. Maar vandaag willen we nog een beter beeld van de stad zelf krijgen. We hebben lekker geslapen en vertrekken in de richting van het oude stadscentrum. Op de Cours Saleya genieten we van de kraampjes met kleurige heerlijkheden (ik stuur een paar sfeerfoto's mee). Je kijkt de ogen uit . Hier is bijna elke dag een bloemen- en groentenmarkt. 's Avonds is dit marktplein de uitgelezen plek om één van de talrijke gezellige restaurantjes op te zoeken. De sfeer is er Frans met héél veel Italiaanse invloeden. We zitten hier dan ook op wandelafstand van de "laars" Als de drukte ons teveel wordt is het heerlijk wandelen over de promenade des Anglais. Hier valt altijd wel wat te beleven. Muzikanten, artiesten, sporters en de sjieke overjaarse Niçoises met net teveel lipstick én rimpels.....Vanop de oude Tour Bellanda heb je een prachtig panorama over de baai van Nice. Tijd voor wat sport dus want we moeten een paar honderd trappen overwinnen om er te geraken. Peanuts ! Deze keer heb ik mijn fototoestel wel bij en er worden mooie kiekjes gemaakt. Spijtig dat mijn telelens niet zo sterk is als die van Johan want er zwemt een naakte nimf in de azuurblauwe zee.....en wij zitten hier 50 meter boven de zeespiegel! Ook de jachthaven kunnen we van hierboven mooi zien. We dalen af naar de oude stad en houden halt bij het Israëlisch kerkhof. Je wordt er even stil van. Prachtige grafmonumenten met Joodse namen en symbolen. Rond WO II was er blijkbaar een grote Joodse gemeenschap in Nice. Het blijft verder dalen naar la vieille ville, waar een gezellige drukte heerst in de kleine smalle straatjes. We zoeken toch maar het zonneke op en zijn niet de enigen! Alle terrasjes zitten vol en we wachten braaf onze beurt af. Buiten lunchen op 15 februari. Ik durf te wedden dat jullie koude rillingen krijgen...... Om 15 uur start de grote stoet van praalwagens door de stad. Hopelijk herkennen jullie op de foto's de "voeil jeannetten" van de Côtes d' azur? Met een smile op ons gezicht en de warme sfeer in ons hart keren we huiswaarts. Dumbo heeft ons gemist en ook dat doet goed. Onze puber is nog niet zo zelfstandig als hij zelf wel eens wil geloven.....
Ik heb het geduld van trouwe lezers danig op de proef gesteld hé? Maar ik wil jullie toch de headlines meegeven van een heerlijk Valentijn weekend in de hoofdstad van de Azurenkust. Nog wat practische regelingen voor huis en Dumbo (die mag twee dagen "op vakantie" bij zijn beste vriendje) en dan kunnen we vertrekken. Het is al bijna elf uur en de gps vertelt ons dat we een rit van 3 uur voor de boeg hebben. We moeten eerst het rechterbeen van de autoroute du soleil bereiken (wij zitten vlakbij het linkerbeen) en dan kunnen we, vanaf Avignon, gewoon doorrijden. Het verkeer verloopt héél vlot en de rit is aangenaam. We passeren verschillende mooie plekjes en namen, die herinneringen oproepen. Aix en provence, Isle sur la Sorgue, St Paul-le-Vence , Grasse en Cannes...Om half twee rijden we Nice binnen maar het zal dan nog bijna een uur duren om de laatste kilometer af te leggen. Nice is compleet in de ban van het jaarlijkse carnaval. Alle straten zijn afgesloten en het autoverkeer wordt via één straat omgeleid. We kunnen er niet onderuit en leggen ons er rustig bij neer. We hebben alle tijd! Ons hotel ligt pal in het centrum en het is stijlvol. Op de kamer krijgen we meteen een warm welkom. Een rode roos, hartjes, een Fragonard cadeau.....het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen.....Geen tijd meer te verliezen en we trekken de stad in, waar juist de bloemencorso vertrekt. Tal van prachtig versierde wagens vol lentebloemen in schitterende kleuren. Overal in de stad staan tribunes opgesteld, om de mensen de kans te geven niks te missen van dit fraais. Dat parken en pleinen hierdoor wat minder aantrekkelijk worden, nemen we er graag bij. Je wordt gewoon meegezogen in de vrolijke mensenmassa. Ik heb ogen tekort om alle prikkels op te nemen. Mooie étalages aan de éne kant, De meest gekke figuren tussen de massa en de wagens aan de andere kant. Mijn fototoestel ligt spijtig genoeg nog in het hotel. ......Samen met de zon, verdwijnt de drukte om enkele uren later over te gaan in een enorm feestgedruis. De restaurants zijn bijna allemaal "complet" maar na wat aandringen in ons favoriete visrestaurant, krijgen we toch nog een gezellig tafeltje op de verdieping. We kiezen voor gegratineerde oesters en een 1/2 gegrilde kreeft met een heerlijke "Chablis premier cru" en onze avond kan niet meer stuk. Vandaag is het precies één jaar geleden dat ons Franse avontuur begon!
In België; een ongeluksdag.....in Frankrijk daarentegen brengt het getal 13 veel geluk. Ik ben benieuwd wat de dag voor mij in petto heeft? De zon is alvast van de partij en dat mag al eens helpen. We moeten wel zorgen dat we uit de koude noord-oostenwind blijven. Na een rustig "vrouwen-ontbijt" bij een diepgaande maar verhelderende babbel ( that's what friends are for hé) nemen we uitgebreid de tijd in de badkamer. Zit mijn jasje goed? Zit mij dasje goed? De meisjes gaan op stap! We rijden eerst naaar Uzès, waar we in onze favoriete winkel met tafel- en huislinnen allebei een cadeau uitzoeken voor onze respectievelijke mama's. De nieuwe collectie is binnen en die is écht mooi. Voor ons mama vind ik twee tafellakens mooi. Dat is natuurlijk maar een excuus want ze heeft al heel goed beschreven welk laken ze verkoos . Ware het niet dat ik het tweede exemplaar zelf nog mooier vind. Ik pas dus de volgende truc toe; Ik koop ze allebei (om mama te laten kiezen ;-) terwijl ik al met zekerheid weet wat haar keuze zal worden) en hou er dan ééntje per ongeluk over voor mezelf. Zeg nu eerlijk; dat is toch een nobele gedachte hé voor een shopoholic, die al minstens zes tafellakens in haar kast heeft liggen.....Soit! We ontdekken nog een zalig boetiekje waar we nog wat mooie dingen zien (in de solden aan 50% weliswaar) maar ik kan me beheersen en laat een hele leuke handtas in het rek staan ..... (hint hint!!)) Ok, genoeg winkels gezien hier want we moeten nog naar Nimes! Ik herinner me een mooie landweg die via Dijon (niet Dyon voor de kenners) naar Nimes loopt. Ik schakel de gps in en probeer die aan de praat te krijgen omdat het scherm in de hevige zon, niet zichtbaar is. Als dat madammeke nu maar eens wou praten........maar neen, ze zwijgt als een graf. Dan moet Karolien maar kijken en navigeren. Juist op het ogenblik dat ik "Dijon" aangegeven zie, begint dat ding opeens te praten. "At the roundabout, go right at the third exit". De derde afslag gaat helemal niet langs Dijon maar langs Blauzac. Dat klinkt ook bekend en de gps heeft ALTIJD gelijk zegt Danny. Wij dus braaf omkeren en richting Blauzac . Eén troost: het is hier mooi! We rijden door prachtige landschappen richting Nimes. Ware het niet dat we, op enkele kilometers van ons einddoel plots voor een wegversperring staan. "Deviation Nimes"...... We moeten potverdorie helemaal terug naar af en alsnog de eerst gekozen route op. Dertig kilometer extra....en een half uur minder shoppen. We malen er niet om want in Nimes schijnt de zon en is het heerlijk zitten bij een slaatje en een glaasje wijn. We verkennen nog even de oude stadskern en de Arena en moeten dan naar de luchthaven waar het kortverblijf van Karolien eindigt en mijn weekend met Danny begint. Voor diegenen, die er zelf niet aan gedacht zouden hebben, geef ik nog een tip mee: Morgen is het Valentijn! Vergeet je geliefde niet hé? Wij gaan er even tussenuit en ik breng (een beknopt!!) verslag uit op maandag. Maak er een gezellig weekend van hé!!
Ja hoor, 12 februari....D-Day. Verjaardagen worden veel minder belangrijk als je ouder wordt. Niet dat ik de tijd wil stilzetten hoor, integendeel, maar de teller zou wel wat trager mogen lopen. Toen we jong waren, gingen we vaak logeren bij mijn opa. Hij was een wijs man van weinig woorden. Ik was een heel gewone tiener en weet nog hoe ik hem omhelsde en zei; "Amai Bompa, den tijd vliegt nogal hé? Het is twee weken geleden en het lijkt wel gisteren!" Bompa zei, met een diepe zucht; " Ach manneke, als je zo oud bent als ik (toen 85 ) dan wordt het alleen nog licht en donker!" Nu weet ik pas wat hij bedoelde. En dat klopt. Hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat. ..... We hebben allebei goed geslapen en lusten wel een kopje koffie maar er wordt me verteld dat er nog enkele borden bij moeten voor het ontbijt want er komen nog enkele ontbijtgasten ????? Karolien (die stiekem allerlei plannetjes had gesmeed met Danny dekt de tafel mee en haalt nog drie extra borden. Iets later dan afgesproken, het is al half 10 hoor ik de ding dong, die bezoek aankondigt. James en zijn ouders brengen Danny's cadeau (een prachtige schaal vol geurige kruiden, die een start zullen zijn voor onze serre-dank je wel schat) en nog een grote bos paasbloemen. Het lentegevoel is er helemaal. Karolien had me ook al verwend met geurig geschenk. Ik maak er meteen een" Champagne-ontbijt" van en stop wat "Baguettes de Marie" en een "pain au raisins" in de oven . Een reeks huisgemaakte confituurtjes en een stukje kaas. De conversatie verloopt in het Engels en is bijzonder geanimeerd. Gekke belevenissen en confronterende situaties van de Engelse ouders met de Franse autoriteiten..... het is héél gezellig. Het is al na elven als we afscheid nemen. Mijn lieve Vlaamse buurvrouw Lucrèce heeft me deze voormiddag ook uitgenodigd voor een heerlijk kopje koffie met zelfgebakken heerlijkheden. Ik bel toch maar even en "Natuurlijk zijn jullie nog welkom!!" We worden heel gastvrij en warm ontvangen ( zo zijn we hé, de Vlamingen, hihihi) Ik beloof op mijn communiezieltje om morgen wat extra te oefenen en de overlast aan calorietjes te verwerken ! Na de middag gaan we nog wat op verkenning . Ik wil Barjac met een bezoekje vereren maar had hierbij een slechte timing gemaakt. Alles is gesloten op donderdag, geen winkels, geen bib, geen tentoonstelling....pffff. Maar morgen gaan de winkels weer open en kunnen we naar hartelust shoppen. We zullen via Uzès (korte stop hmhm) naar Nimes afdalen en daar de oude stadskern met karakterwinkeltjes opzoeken. Morgen kan je alles lezen over nieuwe ontdekkingen. Voor vandaag bedank ik ieder van jullie persoonlijk voor de leuke e-cards, toffe mails, de vele smsjes en de lieve telefoontjes. Ze hebben me stuk voor stuk heel veel plezier gedaan! Ik stuur Dumbo nog even mee zodat jullie zich ervan kunnen vergewissen dat hij weer helemaal ok is.
Alles gebeurt wat hectisch op deze woensdagochtend want Dumbo wacht op mij in de dierenkliniek (dat hoop ik althans). Als ik me om half tien (een kwartiertje te vroeg) in de wachtzaal zet, hoor ik hem op de achtergrond blaffen. Oef, een pak van mijn hart. De dokter roept me meten binnen en legt uit wat er allemaal gebeurd is (drie spierlagen gehecht en de boel ontsmet en netjes dichtgenaaid) en wat er in de komende dagen nog te gebeuren staat. Geen probleem, ik kan bogen op een jarenlange ervaring in het verzorgen van zieke beestjes. Ik neem met veel plezier de rol nog eens op mij. Antibiotica, analgetica, desinfectica......het klinkt als muziek in de oren. Hoewel ik vandaag met vriendinnen moet gaan shoppen in Nimes, wil ik eerst naar huis om Dumbo eten te geven (hij heeft al twee dagen niks meer gegeten) en zijn pillekes moeten door zijn keelgat . Mission accomplished! Onze jongeheer wil meteen, geloof het of niet, de berg oplopen om de oorlog te verklaren aan de familie "Sangier". Ik kan hem nog net aan de leiband houden en besluit mee te gaan om me ervan te vergewissen dat hij nu toch wat minder zeker is geworden in de nabijheid van groot wild..... Groot is mijn verbazing te merken dat een grote kudde evers onze landweg hebben omgeploegd; van boven tot beneden. Alsof de troepen, onder deskundige strategische leiding, vannacht richting Dumbo zijn gekomen ! Hebben die lekker bot gevangen. Meneer was niet thuis. Hopelijk zijn ze niet te erg gemotiveerd en moeten we een tweede aanval afwentelen. We maken een fikse wandeling, dat oefent zijn spieren en voorkomt stramheid na de operatie. Dumbo is moe en legt zich te slapen (verankerd weliswaar want ik wil geen herhaling van de feiten)...
Omdat Anna ook zware problemen heeft met een "hondenongeval" besluiten we ons shopavontuur op te offeren voor de honden. Maar uitstel is geen afstel; het kan volgende week nog altijd. Maar dan is er wél een probleem want ik had beloofd om Anna's moeder op te halen op de luchthaven in Nimes. Hoe moet dat nu? ......Anna aarzelt en zegt uiteindelijk dat we om 16 uur in de luchthaven van Nimes moesten zijn om een verrassing voor mij op te halen. Danny had er stiekem voor gezorgd dat ik niet alleen hier moest zijn met mijn verjaardag morgen. Oh jee! Wie komt er? "Surprise surprise"..... Allé Anna please tell me! Ik wil echt wel weten wie er komt ! Ik overloop snel en weet dat Sofie écht niet kon (ik had het haar gevraagd) ons mams is op reis, de meisjes zijn op school en mijn vriendinnen aan het werk........;damn! Ik wil het weten..... na lang zeuren is het Danny die zwicht en vertelt dat Karolien onderweg is. Oh das echt te gek. Die zal nog meer verbaasd zijn dan ik want ze had alles afgesproken met Anna!! Paulien en Anna zelf komen nog langs met een zalig cadeau! Allemaal zelfgemaakte lekkernijen (waaronder gevaarlijk spul als bessenjenever....oeps) We praten honderduit en kunnen het reuzegoed met elkaar vinden. Als ik nu maar op tijd op de luchthaven kom . Ik neem de autosnelweg in de verkeerde richting......das al een goed begin! 30 km naar het Noorden voor ik een afrit vind en kan terugkeren (payage inclus) Wat een kieken ben ik toch! Maar eind goed al goed. De vlucht is op tijd en de terugrit verloopt voorspoedig. We hebben een leuke avond en morgen heeft nog meer verrassingen in petto!
Het is al heel vroeg dag ten huize Van den Broeck. Danny en Hedwig moeten om 6.15 vertrekken naar Lyon waar ze een meeting hebben. Er volgen er in de komende dagen nog enkelen in Brussel, Amsterdam en Nivelles. Een drukke agenda dus. Gelukkig kunnen ze vertrekken met de huurauto van Hedwig en kan ik lekker terug kruipen in mijn warme bedje. De zon wekt me om 8 uur en er kondigt zich een stralende dag aan, terwijl de rest van Frankrijk en Europa lijden onder de hevigste storm in jaren. Niks van te zien hier ! Na de dagelijkse "Mr Proper" activiteiten, wil ik de natuur in en neem mijn twee bodyguards mee. Ze hebben al de hele ochtend geravot maar een extra stapje zal hen deugd doen. We lopen de helling op, waar de zon in de verte op de besneeuwde bergtoppen schijnt. Het licht in deze tijd van het jaar kan ontzettend mooi zijn. Dumbo kan het weer niet laten om af en toe van de route af te wijken en in het struikgewas te duiken. Ik hoor hem blaffen (of is het huilen?) Frankie wordt wat ongerust maar blijft bij mij. We blijven roepen en na een tijdje komt hij weer aangelopen. Samen wandelen we naar huis, waar de honden zich lekker te slapen leggen in het zonneke en ik een heerlijk slaatje maak. De thermometer geeft intussen 18 graden aan!!! Ik besluit om na de middag toch nog even naar Uzès te rijden want er werd gebeld met de boodschap dat mijn gordijnen binnen waren. De kale slaapkamerramen storen me al een tijdje en ik popel om onze kamer wat gezelliger te maken. Een leuke verrassing voor Danny, als hij vrijdag terugkomt. Ik schuim nog wat Brocanterie zaakjes af naar koopjes....en vind ze ook. Als we thuiskomen, begin ik er meteen aan en Dumbo legt zich te slapen. Oeps.....dat is niet normaal. Als hij zolang in de auto gezeten heeft, wil hij meestal meteen gaan spelen. Op het moment zelf dat ik hem wil vragen wat er scheelt, merk ik enkele bloeddruppels op de grond. Ik heb niet in mijn vingers gesneden....dus.... Een korte inspectie maakt veel duidelijk. Aan de binnenzijde van Dumbo's bil zit een gat, een knikker groot. Lieve God! Dat moet dus vanmiddag gebeurd zijn en ik heb niks gemerkt??? Ik stop het lieve beest in de auto en rijdt in volle vitesse naar de dierenkliniek. De dokter is formeel: een everzwijnenbeet. Met zijn slagtanden moet dat beest Dumbo gewoon hebben weggesmeten en daarbij werden zijn spieren letterlijk doorboord. Dat wordt chirurgie. Ik houd hem vast voor een eerste sedatiespuitje en moet hem achterlaten...Ik mag hem morgen om 9.45 uur ophalen maar de Dokter zal me nog bellen met de nodige info. Dat doet hij ook en de boodschap is ok . Drie spierlagen moesten gehecht worden.......en Dumbo slaapt rustig. Hopelijk doe ik dat seffens ook.
Op de foto's zullen jullie nog even moeten wachten want de zon is er weer en dan speelt het leven zich buiten af hé. Vandaag kon ik er echt niet omheen om onze auto een goeie beurt te geven. Ik zou bij God niet weten waar ik hier een car wash moet vinden, daarom heb ik die rol maar op mij genomen. Het zat al een paar dagen te wringen. Ute had me namelijk vorige woensdag verteld over de Japanners. Volgens haar rijdt er in heel Japan geen enkele auto rond met een blutske of een spatje vuil omdat ze zich onnoemelijk zouden schamen om met een vuil vehikel de straat op te komen. Alles lijkt er recht uit de showroom te komen. Ik probeer me de beelden van Lost in Tokio voor de geest te halen (tv reeks op VT4 waarvoor mijn neefje de beelden schoot...) en ....neen....er komt geen slijk in voor! In Frankrijk moet je al een goeie speurder zijn om een auto ZONDER blutsen of roest- en andere vlekken te vinden. Ik kom tot de conclusie dat een gezond evenwicht het beste is en maatschappelijk aanvaardbaar. Ik besluit mijn vierwieler tenminste zijn originele kleur terug geven (ja zo erg is het ermee gesteld!) en het interieur krijgt ook een opfrisbeurt. Er komt een volle stofzuigerzak haren uit (en er blijven er nog evenveel hardnekkig vasthouden aan de binnenbekleding)! Maar het resultaat mag er zijn en mijn schaamte is tenminste gezakt tot een aanvaardbaar niveau..... Wat ik eigenlijk vandaag wil vertellen is dat James ons net gebeld heeft met slecht nieuws. Een Franse buurvrouw had hem gebeld met een dringend verzoek: "Of we nu eindelijk onze honden eens een deftige opvoeding konden geven en hen leren om van haar erf af te blijven!!!!"Oeps...... Daar word je even stil van. De opvoeders worden op de vingers getikt! ,Dat onzen Dumbo hier de grote initiator is, weten we allemaal maar hare "Caramel" gaat ook niet helemaal vrij uit hoor...(mijn verdediging heeft weinig kracht, realiseer ik me). Probleem is; "Hoe pakken we dat aan??" We trainen Dumbo hier om te komen als we hem roepen (en dat doet hij) om bij ons te blijven als we wandelen (en dat doet hij) om hier op het terras te liggen in het zonneke (en dat doet hij). Maar af en toe is de drang te groot en dan is hij de pist in......en wir haben es nicht gewust!
Als Madame Caramel hem nu eens ne flinke sjot zou geven, dan kwam hij vast nooit meer in haar buurt .( Misschien heeft ze daartoe al een poging ondernomen want ze zei dat ze op bed lag met een verstuikte voet???? ) We hebben voorlopig afgesproken dat we elke dag een grote wandeling maken met de honden. Of James of ik nemen ze dan allebei mee. So far so good voor Frankie want die is na één wandeling al goed groggie maar mister Dumbo, dat is een ADHD-exemplaar en die heeft energie genoeg voor 10 wandelingen..... Dat spul met een electroshock (waar den bompa over sprak) zullen we ook eens in huis halen (zij het met gemengde gevoelens..). Laat ons maar een schietgebedje bidden dat hij niet aangereden wordt......
