Het is Riet's laatste vakantiedag hier. Er moet nog wat extra gepoetst worden want morgen komen er nieuwe gasten maar deze namiddag houden we vrij voor wat rust en avontuur. Na de lunch gaan de meisjes in hun boot de Cèze afvaren. Van Montclus tot aan de brug van St André de Roquepertuis (een afstand van ongeveer 4 km stroomafwaarts) ; een makkie! Er zijn heel wat droge stukken rivierbedding bij, waar ze te voet over het land moeten maar ook mooie stukken vaart tussen rotsen en bossen. Met een kano neemt het ongeveer een half uur in beslag. Met de boot (zonder roeispanen) zal het wel wat meer zijn. Ze vertrekken opgewekt om 14.15 uur. Als we om 17.30 uur nog geen teken van leven hebben gekregen besluiten we om toch al maar naar de brug te gaan. Tussen de massa toeristen hier kunnen we hen niet vinden. Na een paar gsm oproepen met telkens een voice mail, krijgen we dan toch een bericht met de klassieke tekstboodschap: "Bel aub". "Waar zijn jullie????" Antwoord ( op een bijzonder cassante en geïrriteerde manier) : "wat een vraag!" "Wat zie je??" Antwoord: "Water en rotsen en bomen! " Smak! Verbinding verbroken..... We volgen de Cèze in omgekeerde richting maar vinden ze niet. Uiteindelijk (het is inmiddels al 19 uur!!!) krijgen we hen weer aan de lijn. "Onze benen doen pijn en we zijn moe..." Ik zie ze het bootje de laatste bocht omkomen, ééntje in de boot, ééntje ernaast, spelend in het water. Met tegenwind en zonder roeispanen, gaan ze écht niet vooruit......... Bij aankomst hebben ze ruim vijf uur en een half waterpret achter de rug! We houden onze boosheid een beetje in omdat ze vandaag een belangrijke les hebben geleerd...... "Na de hoogmoed komt de val"...... Eén ding is zeker. Vannacht zullen ze slapen!!!
Het wordt een drukke zaterdag. Er moet brood gebakken worden. Vanavond zijn we uitgenodigd in St Paul le jeune en Peter zal een échte Curry maken, een uitgebreide Indische rijsttafel met alles erop en eraan en wij zullen de bijhorende broodjes bakken. George en Jeannine, vrienden uit Montelimaar, zullen er ook zijn. We kennen hen al langer want Georges is verzekeringsmakelaar en verzorgt ook onze verzekeringen. Dat wordt gezellig. In de namiddag komen er nog vrienden uit Turnhout langs, op hun terugweg naar huis. Op de hulp van de meisjes kunnen we even niet rekenen want die hebben heel wat tijd nodig om hun puberproblemen uit te praten. Om alles op te ruimen moet ik echt de kruiwagen hebben, die al weken werkeloos aan de kant staat met een kapotte band. We kochten een nieuwe, die Peter ging vervangen omdat hij een compresseur heeft. Toen hij hier aankwam, was de band alweer plat. Danny terug naar de GammaG om en nieuwe binnenband te bedingen.....dat lukte maar ze hadden geen compresseur om de band uit te testen. Dan maar zelf proberen en naar een garage om de band op te pompen. Mooie band.....s' avonds plat!!!! Merde!!! Enfin, drie banden later hebben we een scherpe houtsplinter in de buitenband gevonden en de gaatjes toegeplakt. Ca marche!! Intussen maakt Danny het brooddeeg klaar en dan kan straks het vrouwenteam aan de slag om de broodjes te rollen. We lunchen samen met de vrienden en de meisjes, die duidelijk de vredespijp hebben gerookt, onder de grote eik in de tuin. Het is er heerlijk zitten en bijpraten, waardoor we toch wel even de tijd uit het oog verloren hebben. De broodjes moeten nog afgebakken worden, we willen nog even langs Barjac om het nieuwe huis te tonen en we moeten nog naar St Paul le jeune....... Dumbo mag mee want dan kan hij de hele avond ravotten met zijn maatje, Candy. Peter heeft zalig gekookt. Twee dagen heeft hij voor ons in de keuken gestaan en het was de moeite meer dan waard!!
Gisteren zijn we eindelijk onze bâche à bulles gaan halen. Het is een hele tocht én een hele vracht. Het zeil is reuzegroot, met weliswaar veel lucht erin maar het kan amper in de auto. We hebben er een enrouleur bijgekregen voor een prijsje. Thuisgekomen willen we alles meteen installeren maar (hoe kan het ook anders?) er is alweer een probleem! We kunnen het rolsysteem maar uitrekken tot een lengte van 5 meter en het dekzeil is ZES meter breed! Nog eens kijken en nog eens omkeren maar 5 meter blijft 5 meter. We bellen even met de (uiterst charmante!) verkoopster en het lieve kind excuseert zich in alle talen. Een paar minuten later belt ze al met een oplossing. Ze heeft nog een groter en véél mooier model staan van 6 meter. Vandaag moeten we dus terugrijden naar Laudin, een rit van anderhalf uur. Geen probleem want we combineren het met een reeks leuke activiteiten. Eerst nog even naar de markt om wat lekkere meloenen te halen en een voorraadje kaas en vers brood) en lekker lunchen onder de boom. Dumbo heeft nood aan een flinke knuffel en springt gewoon op Danny's schoot. Alleen voor de foto mag hij blijven zitten want normaliter wordt dit gedrag meteen afgestraft. Als we naar Magiline (de betere zembadwinkel) vertrekken,staan de meisjes te popelen. Ze mogen naar de watervallen (les cascades du Sautadet) om een beetje te ontspannen bij de bronnen en de waterpartijen (maar de aanwezigheid van jongens is de grootste troef- dat merken we aan de massaal aangebrachte hoeveelheid mascara!) en wij maken nog even een soldenstop in Bagnols. We vinden nog een paar zomerbroeken voor Danny en een mooi fris hemdje én....... een pet! We hebben er al zoveel gepast en neen, hij staat niet met een pet maar deze keer is het bingo! Tennissen zal vanaf nu veel beter gaan!
Sinds de temperaturen hier weer wat genormaliseerd zijn, bruisen we van energie. We zoeken al lang naar een oplossing voor de modderstroom, die bij elk onweer ons mooie terras overspoelt. Het terras ligt lager en het water dat van de helling komt, brengt alles mee, wat het op zijn weg kan vinden. Bibi moet dan elke keer opnieuw met borstels en javel aan de slag en begint dat stilaan beu te worden. Gras zaaien op de helling is geen optie want het gras wil hier niet groeien. Een mooi muurtje is wel een optie. Het zou een meerwaarde zijn voor het terras en kan dan het water tegenhouden. We hebben dus een "devis" (offerte) laten maken bij de beste metser uit het dorp . Bijna vijfduizend euro voor wat stenen???? dat kan onzen bruine niet trekken. De optie van een gootje wordt ook overboord gegooid want na vijf minuten stroomt dat over en het resultaat blijft hetzelfde. Maar achter in de tuin liggen nog heel wat bouwmaterialen, waarmee de vorige eigenaar een muurtje wilde zetten rond het zwembad. Hij zou het vorig jaar ophalen (ik spreek over duizenden tonnen!) en dat is niet gelukt. Misschien volgend jaar? We beginnen het al een beetje als onze eigendom te beschouwen. Danny sleurt wat grote blokken (50 kg per stuk!) aan en vraagt om onze creatieve breinen in gang te zetten. Resultaat......we gaan zelf een romantisch muurtje bouwen. De materialen zijn er al, nu nog wat "stabilisé" en veel mankracht. De mannen van de GammaG (onzen brico) zeggen dat we er alleen maar zand onder moeten leggen maar Danny wil er cement onder doen. Ze lachen er eens mee. Zoveel moeite voor een muurtje? Maar die gasten kennen ons nog niet. De hele avond wordt er geschupt, gesleurd, gemengd en gemeten. We moeten een hoogteverschil overwinnen en een bocht in de weg. Niet simpel. Julie is in topvorm. Ze draagt zakken van 25 kg op haar rug alsof het een babietje is en ik meng het zand met de cement, alsof ik jaren niks anders heb gedaan. Het echte zware werk moet door Danny gedaan worden want Riet kan hier met haar 40 kg niet veel doen. Als de avond valt kijken we voldaan naar het resultaat. Morgen zal de kinesiste van dienst veel werk hebben hier, dat garandeer ik u!
Belofte maakt schuld en dus trekken we in de namiddag naar "le musée du bonbon" in Uzès. De grootste producent van snoepjes , Haribo, heeft een erg kindvriendelijk doe-museum geopend in deze stad. Het grote gebouw heeft een toffe infrastructuur en is bovendien erg mooi gelegen. Ook voor de ouders dus de moeite waard. We leren er hoe snoepjes gemaakt worden, wat de ingrediënten zijn (suiker, glucose, smaakstoffen en bindmiddel) en hoe ze verpakt worden. De stichter was HAns RIeger uit BOnn. De floppies (zo'n rood aardbeivormig snoepje) wordt in Frankrijk het meest verkocht. Bij ons zijn het de beertjes en in Duitsland de spekken. Die zwarte rekken (opgerold-je kent ze wel) houden al stand sinds 1947!! De kinderen doen allerlei spelletjes op computers om te checken of ze hun les goed geleerd hebben. Alle zintuigen worden getest en Julie is nauwelijks weg te krijgen bij het geurtoestel. Ze blijft maar drukken op de kaneelstokjes en snuift dan, als een verslaafde de geur op. Al goed dat het geen cocaïne is!! Zoals het een goed gecommercialiseerd museum past, kan je de uitgang alleen via een heuse snoepwinkel bereiken. Tonnen drop, beertjes, staafjes en muntjes, in alle kleuren van de regenboog, liggen hier in grote bakken. Mocht er iemand een lichte verslaving hebben, dan kan ik u met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat die na een passage hier volledig weg is!! Je kan geen snoep meer zien! Miss "ANTISNOEP" (me myself and I) gaat buiten met een zak van 5 kg!! Het zijn dan wel mooi verpakte muntjes, die de gasten in de Chambre d'Hôtes zullen vinden, bij hun verblijf hier....
Vandaag wordt Julie veertien. "J' ai quatorze ans" is nu geen leugentje meer. Ik maak een ontbijtbuffet , zoals dat gebeurt voor de gasten en zet een bloemeke en een mooie kaart bij haar bord. Zo begint de dag alvast een beetje feestelijk. Mister Dumbo, die nu de bijnaam Dombo heeft gekregen, komt de feestvreugde danig verstoren. Trots als een pauw, komt hij in zijn gekende "draf" aangelopen en wanneer ik hem bij het hoofd neem om hem eens goed te knuffelen, is de weerzin groot. Hij heeft zich in een grote str... gerold!!! Jachthonden doen dat vaker. Als Dumbo op zijn weg de uitwerpselen van een everzwijn tegenkomt, gaat hij zich met zijn nek en oren daarin wentelen. Zo kan hij makkelijker de sporen volgen en wordt hijzelf niet zo snel opgemerkt. Alleen was het deze keer duidelijk geen everzwijnen keutel maar een grote portie van iemand van het menselijke ras!!!! Het hangt in zijn ogen en oren, zijn nek, zijn romp en zijn poten en het stinkt alsof de duvel ermee gemoeid is. Lieve deugd ! De tuinslang wordt erbij gehaald en een liter shampoo verdwijnt in de smoerrie. We moeten zelf voor de tweede keer gaan douchen want de geur zit overal. Julie neemt Dombo(!) mee naar de rivier, zodat hij nog eens goed kan zwemmen en zich grondig kan spoelen...... In de namiddag rijden we naar Bagnols omdat de solden begonnen zijn en dan kunnen we misschien verjaardagshoppen. We vinden voor Julie niets dat de moeite waard is om te kopen. Te groot, te klein, niet de juiste kleur of niet het goeie model..... maar we vinden wel een mooie tekenwinkel en vullen haar tekenkoffer aan met goed materiaal, zodat ze zich weer op haar hobby kan toespitsen. Als we thuiskomen is de memorial ceremonie voor Michael Jackson net begonnen en we luisteren gezellig samen mee naar de mooie liedjes en de teksten. Morgen ga ik met de kinderen naar het snoepmuseum in Uzès. Hopelijk moeten we deze keer geen uren aanschuiven....
Zondagavond is er nog een zwaar onweer over Montclus getrokken met liters regen. Alles is weer eens grondig overspoeld met het slijk dat van de hellingen naar beneden komt en de badhanddoeken aan de wasdraad zijn zo zwaar geworden van het water, dat ze tegen de grond hangen. Dat betekent voor deze maandagmorgen: schuren en nog eens schuren, wassen en nog eens wassen! De berg strijk bewaar ik voor de namiddag. Dan zet ik me voor de Tour de France en doe onze rit van zondag naar La Grande Motte, nog eens over. De meisjes zijn dol op abrikozenconfituur met amandelen (specialiteit van het huis). Ik moet er dringend bijmaken en vandaag is een uitgelezen moment. Naast de kersenboomgaard, boven op het plateau, staan abrikozenbomen, vol rijpe en overheerlijke vruchten. We zagen eerder deze week, de grote kratten klaarstaan om de vruchten te plukken en af te voeren. We moeten dus snel zijn. De plukkers zijn nog niet gearriveerd! Uitnodigend hangen de zoete vruchten daar op hen te wachten. Ze kruipen in de bomen, doen de meest gekke dingen en brengen me een mand met minstens 10 kg oranje-gele juweeltjes. Zoveel suiker heb ik niet in huis en lege potten al evenmin. We beginnen al met een beetje en de rest zal moeten wachten tot morgen . Tussendoor heb ik de babystoel, die ik samen met Carine op de rommelmarkt heb gekocht, ook in een nieuw kleedje gestoken. Ik zie ons Prutske er al in zitten! PS. Op 7 juli is er hier ééntje jarig!! Niet vergeten hé? Julie wordt 14 !!
