Het is nu al meer dan een maand geleden dat er hier nog een druppel regen gevallen is. Hoogst uitzonderlijk als je weet dat de vallei van de Cèze de "pispot" van Frankrijk wordt genoemd. De anders zo groene omgeving, geeft een uitgeputte indruk. De blaadjes aan de bomen hangen er wat slapjes bij en er komen her en der barsten in de grond. Ik wil een gieter nemen en de bomen water geven maar dat zou natuurlijk belachelijk zijn. Nog een paar dagen wachten en dan komt de langverwachte regenbui. Soms brengen de nachten verkoeling maar dat is lang niet altijd zo. Je moet dan in alle vroegte het huis verluchten om een stroom frisse lucht binnen te laten én te houden. Dat is de kunst. De auto, mét airco, is nu een ideale plek om te vertoeven. De Fransen zitten binnen bij de TV en het is dus heerlijk rustig op de weg. In de grootwarenhuizen is er ook al een "clima" en het is er fijn winkelen. Ik wil snel even "de bank voor bomma en bompa" ophalen, die ik vorige week gereserveerd had . Het duurt een uur voor ze die gevonden hebben. Ze hebben wel boekjes met bestelbons maar die worden allemaal kriskras door elkaar gebruikt. Nummeren en dateren heeft hier weinig zin. Er liggen wel 10 boekjes aan de receptie maar ze hebben allemaal data tussen januari 2006 en juli 2007. Het in onbegonnen werk om een bestelbon van 18 juli terug te vinden. De jongeman van dienst blijft er heel rustig bij en werkt nog een paar telefoontjes af, terwijl ik sta te wachten . Uiteindelijk wordt mijn bestelling teruggevonden in het magazijn en helpen de jongens om alles in de auto te krijgen want mijn koffer is stuk. Die gaat wel open maar de het pompsysteem om hem open te houden werkt niet. Ik leg de zetels plat en gelukkig is er een behulpzame dame, die een handje toesteekt. Onze "motards" houden vandaag een rustdag en maken zich klaar voor een extra rit naar Carcassonne in de komende twee dagen. Volgend weekend zijn het "stirenfeesten in Barjac en dorpsfeesten in Montclus. Daar willen ze bij zijn!
Op deze dinsdagmorgen ligt onzen Dumbo er maar stillekes bij. Bij een korte inspectie van zijn edele delen kom ik tot een onthutsende vaststelling. In plaats van een lege ruimte te vinden , waar zijn ballekes hebben gezeten, lijkt het wel of ze er twee petanque-ballen hebben ingestoken. Met de kennis over dit soort operaties (uit een vorig leven) neem ik aan dat het om een serieuze ontsteking gaat. Nochthans heb ik geen medicatie meegekregen en moet ik pas terug komen over 10 dagen voor de draadjes. Er klopt iets niet. Blijkbaar worden hier in Frankrijk alleen de zaadleiders doorgeknipt maar blijven de frikadellekes zitten. Wat daar dan mee gebeurt is mij een raadsel. Al goed dat Dumbo me geen uitleg vraagt. De tijd zal het moeten uitwijzen. Als er een ontbijtrestje ( niet zo maar een restje ! spek met eieren nota bene!) in zijn voederbakje wordt gekapt, veert hij recht en schrokt het allemaal op. Zijn oogjes tintelen weer en dat is een goed teken. Ik stel een terugbezoek aan de kliniek nog maar even uit en ga in op een uitnodiging van Luc en Inge om de site van Orgnac te bezoeken. Deze site ligt als het ware in onze achtertuin maar we hebben nooit de behoefte gevoeld om ze te bezoeken. Goed fout !!! Het zijn de meest unieke grotten in Europa en misschien wel in de hele wereld. We rijden er alle dagen overheen en nooit realiseerde ik me wat er zich hier onder de grond afspeelde. Als we aankomen is er een gids, die voor twee Hollandse autocars een Nederlandstalige rondleiding begint. We mengen ons onder de massa en gaan met hem mee. Ik heb een flauw vermoeden dat ik de man ken. Ik heb dat gevoel wel eens meer en moet dus wat meer info hebben voor ik hem aanspreek en me belachelijk maak. En ja hoor! Wie staat hier voor ons??? Boer Wim! Boer Wim heeft een Provencaals winkeltje op de grote markt in Turnhout en geeft (of beter gaf) hier, in Orgnac, workshops rond lavendel en de Franse art de vivre. Nu is hij gepassioneerde gids in Orgnac en heeft de rest gelaten voor wat het was. Ik kan je zeggen: " Hij is geknipt voor deze job!" Hij vertelt met zoveel passie over de ontdekking en de kenmerken van deze site. Wat we te zien krijgen is uniek. De grotten van Han uit de Belgische Ardennen zijn hier klein bier tegen. Stalagmieten en -tieten, driehonderdvijftigduizend jaar oud in ondergrondse kamers van 50 meter hoog. Het is letterlijk adembenemend. Af en toe moet er zuurstof worden bijgetankt en gaan de grotten dicht. De beveiliging en de verlichting zijn van topniveau. De Fransen hebben hier wereldtechnologie aangewend. Ik spreek boer Wim aan en hij wil duidelijk niet herinnerd worden aan zijn vroegere activiteiten. We wensen hem dan ook veel succes met wat hij doet en vraag of hij ook voor mijn gasten wil gidsen. Beloofd! De vochtige kristallen onder de grond hebben een schitterend effect op de huid, zeker nu er een vochtigheidsgraad van 0 % heerst boven de grond. We komen er allemaal 10 jaar jonger en veel mooier uit! Wat denk je? Ik ga elke keer weer mee, dat beloof ik jullie!!! Na de middag gaan Luc en Inge nog wat verder op ontdekking in de streek. Ze willen Gouduargues, Cornillon en La Roque sur Cèze bezoeken. Ik zet me even voor de computer om wat mails na te kijken en op het zelfde ogenblik hoor ik ronkende motoren . Het geluid komt duidelijk dichterbij. Ze zijn er! Wat doet het goed die jongens te zien. Ik breng ze naar hun kamers en daarna kunnen ze lekker uitrusten en verkoeling zoeken bij het zwembad. De temperaturen zijn alweer opgelopen tot 36 graden in de schaduw.
Vandaag is de grote (of kan je dat niet zeggen?) dag voor Dumbo. Om 9 uur hebben we een afspraak in de dierenkliniek van Barjac. Ik moet Dumbo nuchter binnenbrengen en hij zal dan in de loop van de voormiddag geopereerd (castratie) worden. Het voelt niet goed, dat kan ik je zeggen. Wat doen we onze "jongen" toch aan? Maar nood breekt wet en we zijn er heilig van overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Dat wordt ook bevestigd door de dierenarts. In de wachtruimte staat een speciale hondenweegschaal en ik controleer zijn gewicht. 30,500 kg. Dat zal straks nog 30 zijn !?!? Met een lege auto en een wrang gevoel rijd ik terug naar huis. We moeten nu wachten tot 17 uur in de namiddag. Dan mag ik hem ophalen. De uren kruipen ...... Dumbo is nog helemaal suf maar toch blij me te zien. Er zit een verband tussen de achterpoten, waardoor ik de wonde niet kan zien. Hij heeft duidelijk veel pijn en kan amper in de kofferruimte geraken. Normaal springt hij daar met veel shwung in en uit maar dat is nu even anders. Hij weet niet hoe hij zijn achterste poten moet gebruiken. De ruimte daartussen speelt hem parten. Met wat hulp lukt het toch en de hele avond ligt hij hier maar wat te zieltogen. Het is drukkend warm en hij mag niet eens eten of drinken vandaag. Hopelijk voelt hij zich morgen beter en is dan al het leed geleden. Slaap maar lekker Dumbo......
Vroeg in de morgen is iedereen hier al in de weer. Om half negen (klok!) willen ze vertrekken. "Ze" dat zijn mijn zus en schoonbroer maar ook Danny en Julie, die weer terug naar Belgie moeten en met de auto meekunnen. Er wordt deskundig gepast en gemeten want er moet niet alleen bagage mee maar ook souvenirs en vooral heel wat kistjes wijn. Wat er niet bij kan, zal later meegegeven worden met de andere familieleden. Dat Kurt met ruimtes weet om te gaan, zal al spoedig blijken. Het lukt. De heren vooraan en de "meisjes"op de achterbank met zakken aan de voeten en tussen hen in. Om half negen (ja ja er is een wekker afgelopen) start de auto en wuif ik hen uit. Ik kan aan de grote schoonmaak beginnen. Mijn broer Luc en Inge zijn al onderweg om hier ook nog een paar dagen te verblijven en te genieten. Ze arriveren rond 13 uur en we hebben een hele fijne rustige zondag . Bart, die samen met zijn vriend Jan op weg is naar Montclus, zet zijn motorit verder en rijdt van Fontainebleu naar Lapalisse. Ik moet even opzoeken waar dat ligt maar ze zijn dus al aardig opgeschoten en hebben ter hoogte van Lyon hun tentje opgesteld bij "Nederlanders met een zwembad???" Dat zit goed. Het is meteen ook de laatste tour-dag en de rust kan nu weer terugkeren. Er lopen nog berichtjes binnen van "file" voor Lyon, waar een ernstig ongeval gebeurd was en ook aan de fameuze péage van Lyon is het aanschuiven. De grote uittocht is begonnen en de wit-rode nummerplaten rijden massaal terug naar het noorden. Wij houden het verder rustig want bij 36 graden in de schaduw is het moeilijk werken.......
We hebben een drukke dag voor de boeg. We willen in de voormiddag naar Pont St Esprit om wat extra groenten in te slaan. Het is tijd voor het opleggen van aubergines en courgetten. Ze kosten daar nu maar één euro per kilo. Ook de olijven moeten we daar kopen, recht uit Marokko weliswaar maar erg lekker. Ze kosten hier ongeveer per kilo evenveel als voor een half pond in België! We willen ons marktbezoek combineren met enkele boodschappen in de buurt. Er moet nog een bank voor het wandelpad opgehaald worden bij Mr Bricolage.....gesloten verdorie. Nog gordijntjes voor Sofie ophalen.........voorraad uitgeput verdorie! We zullen dus later deze week nog en keertje terug moeten. Pffffff. Wanneer we thuis lekker geluncht hebben horen we een zware toeter en gezang. Tot mijn grote verbazing rijdt er een witte vrachtwagen het erf op. Hij is geladen met een hele troep vrolijk zingende Montclusiens. Ze komen ons suikerbrood brengen en uitnodigen voor de feesten van volgend weekend. Enkelen onder hen kennen we al en we nodigen hen uit om een glas te drinken. Ze gaan gretig in op onze invitatie en de sfeer is geweldig. We voelen ons één van hen. We maken kennis en beloven er bij te zijn. Receptie, petanque-concours en zelf de Loto op vrijdagavond. Ik pruttel tegen want ik heb zelden geluk in het spel maar dat wordt ruim gecompenseerd met veel geluk in de liefde. Hoewel sommige leden van het gezelschap liever onder de boom bleven zitten, moesten ze verder op "ronseltocht". Ik vind het allemaal veel leuker zo dan met een uitnodiging in de bus. In de namiddag krijgen we nog vriendenbezoek uit Belgie en s' avonds gaan we gezellig uit eten want morgen is het weer wissel van de wacht.
De mannen hebben stilaan hun buik vol van de markten en willen liever thuis wat "onder den boom" zitten. De vrouwen gaan dan maar alleen naar de wekelijkse markt in Barjac. Eerst even langs de dierenkliniek want we willen een afspraak maken voor Dumbo. Hij heeft zijn vaccinaties en ontwormingen nodig maar we willen hem ook laten castreren. Een pijnlijke gedachte maar een noodzaak voor zijn gedrag. Dumbo is zo'n lieverd maar soms spelen zijn hormonen hem parten. Hij zal door de ingreep zeker rustiger worden en minder uitvaren naar mannelijke soortgenoten, in het bijzijn van andere honden. Maandagmorgen breng ik hem binnen en 's avonds zal hij dan een toontje "hoger" zingen. Ocharme. In Barjac wordt het hoe langer hoe drukker. Het toerisme viert hoogtij! de lol is eraf. We wurmen ons door de Hollands-Belgische massa en iedereen vindt wat hij hebben moet. Geladen met kruiden, zeepjes, sausissons, hespen en meloenen, keren we terug naar huis, waar er geen man te bespeuren is "onder de boom". Geen briefje, geen nota.....de stiekemerds! Ze zijn nog wijn gaan bijkopen (en vooral gaan bijproeven). En reken maar dat ze gevonden hebben wat ze zochten. Ze weten al hoe het werkt. Wat zit er in de flessen en wat gaat er in de vaatjes????? Haha zij weten het! Den uitleg klopt ?!?! De siesta is vandaag weer een absolute must maar in de late middag gaan we nog aan de slag in de tuin. Ons prachtige "vue ouverte" is een beetje overgroeid geraakt en met de grote kniptang volgt Danny de bevelen van Kurt op. Nog ééntje daar, nog ééntje ginder...... Ze hebben er lol in en gaan maar door. Ik roep ze na een tijdje een halt toe want anders zitten we straks op straat maar ik geef toe dat het een hele verbetering is. Het licht valt mooi op de tafel en het spel van bladeren en zon, brengt rust. Volgende week gaan we foto's maken voor de website en vanaf september kunnen jullie die raadplegen. Vanaf pasen volgend jaar willen we volledig operatief zijn. Hou je boekingen maar klaar hé want het is hier zalig leven.....
Deze donderdag staat helemaal in het teken van "bezoekjes afleggen". An en Kurt zullen een zus en schoonbroer van Kurt treffen in Uzés en wij gaan op bezoek bij mijn broer en schoonzus, die logeren in Apaillargues. Ze waren hier twee jaar geleden ook al en zijn er duidelijk thuis. Het is een supermooie Chambre d'Hôtes met een ontzettend lieve gastheer en gastvrouw. Ze ontvangen ons, alsof we kind aan huis zijn. Ik kan er al mijn vragen over Gites en Chambre d'Hôtes kwijt en krijg de juiste antwoorden. Het koppel is van Parijs en hebben hier hun gastenverblijf een vijftal jaar geleden opgestart, mèt succes. We beseffen dat een mooie lokatie belangrijk is maar "den acceuil" nog waardevoller. Het is bijna middag als we afscheid nemen en Luc ons voorstelt om een museum in de buurt te bezoeken. Het is een geschiedkundig museum met een afdeling speelgoed (wereldberoemd om zijn "berencollectie") en een afdeling heemkunde. We herkennen nog heel wat speelgoed uit onze jeugd en leren weer wat nieuwe dingen kennen. We missen een paar mensen van het thuisfront. De collectie camera's en moto's uit de vorige eeuw zouden Bart en Bompa zeker boeien. Er staat een Belgisch exemplaar bij de motoren, waarop onzen Bompa de Bomma ging versieren....dixit Luc. We gaan er zeker in september nog eens naartoe. Na een heerlijke lunch op de marché aux herbes wordt er wat rondgesnuisterd en praten we over de kleinkinderen, die eraan komen. Luc wordt opa en ik wordt oma. De afspraak is: "Wij zijn er om ze te verwennen!" En dat zullen we zeker doen. Wist ik nu maar of het een jongen of een meisje was, dan kon ik ook zo'n leuk kado kopen, als mijn broer.......
Dat de Provence al heel wat artiesten geïnspireerd heeft, is bij ieder van ons bekend. Vandaag treedt Julie in de sporen van Picasso, Van Gogh en zovele anderen. Nonkel Kurt, een meestertekenaar, brengt haar de beginselen van het perspectief bij. De hele ochtend worden punten en lijnen verbonden, kubussen geprojecteerd en luciferdoosjes op elkaar gestapeld. Ze heeft het beet! Een AHA erlebnis van niveau. Prachtig! Ze heeft talent en blijft onverstoorbaar verder oefenen. Vandaag wil ze ook nog een ander record verbeteren. Haar tweehonderd baantjes moeten er vandaag 202 worden! Met zen allen werken we mee aan deze sportieve topprestatie. We zwemmen telkens 20 baantjes mee. De mede-zwemmer van dienst warmt zich deskundig op. Er worden spieren gerekt, met de armen gezwaaid en kreten uitgestoten, we menen het. Wie niet meezwemt, staat als chearleader aan de kant. Alles voor de show. De foto's zijn gesensureerd.......We lachen ons "kriek" en Julie krijgt een staande ovatie als ze in de sprint haar mededingers verslaat. Een feestmaal sluit de avond af en we zijn allemaal gezond moe.
Op onze nationale feestdag, een dagje met mijn broer en zus, schoonbroer en schoonzus, hier in Montclus. We schrijven geschiedenis. Het is uniek en heel bijzonder maar vooral tof. We lachen met de grappen en grollen van onze Luc en de bijhorende replieken van Kurt en Danny. De meisjes van 50 vertellen honderduit en Julie sluit sportieve weddingschappen af met de nieuwe nonkels. Ze daagt nonkel Luc uit om naar de markt te lopen. Hoewel die vorige week nog met een hernia in bed lag, wint hij de race. Wij (de rest van het peleton) WANDELEN naar Montclus waar weer een gezellige marktdrukte heerst en zetten ons op het terras van "Le Murier" voor een uitgebreid aperitief. De afstand terug lijkt voor sommigen verder dan de heenweg. Hoe zou dat komen? Bij een koppel gebraden kiekens, sla, tomaten en een paar flessen rosé, gevolgd door een reuzenkom rijpe kersen, worden de magen gevuld en goed gelachen. Bij de platte rust aan het zwembad, gaat Julie voor de 200 baantjes...... ze blijft maar zwemmen..... ik doe mee van 80 tot 100 en anderen begeleiden haar elders tijdens haar tocht. Ze haalt het met glans! Tijdens een verkennende avondwandeling wordt het arme kind twee keer gestoken door een ongelooflijk franke wesp. De aspivenin ligt thuis en we vragen dus maar een ijsblokje bij het eerste huis dat we tegenkomen maar de prik in haar duim begint haar toch parten te spelen. Thuis wordt alles goed verzorgd en de pijn verzacht. We zoeken samen een restaurantje op in Barjac en bij een ondergaande, provencaalse zon , genieten we van het samen zijn. We besluiten om deze week nog wat activiteiten te plannen en daar kijken we alvast naar uit. Spijtig dat bomma en bompa er nu niet bij zijn nu. Maar ze komen binnenkort......
Omdat Tantanneke en nonkel Kurt pas in de late namiddag zullen arriveren, besluiten Sofie en Erwin om nog een dagje langer te blijven. In de voormiddag gaan de mannen naar Chazalis, ons favoriete wijnhuis in Beaulieu. Weet je wat leuk is? Als Erwin googelt op Chazalis, komt hij meteen op mijn blog terecht! Ze willen er een voorraad inslaan. Ze hebben zich duidelijk geamuseerd en vééééél geproefd! Gelukkig zijn ze veilig thuis geraakt. De vrouwen gaan naar de Mac-Dan en naar Mr bricolage. Sofie vindt de vliegen-gordijntjes, die we hier hebben hangen, wel leuk en wil ze voor zo'n Mac-Dan prijsje wel meenemen. Ik vind eindelijk de ideale bank voor bomma en bompa. Een laatste stuk in de solden. Ik moet ze reserveren want ze kan niet in de auto. We zullen ze later ophalen. Nog even naar de Carrefour voor Barbeque inkopen en klaar is kees. We brengen deze keer vooral vis mee . We maken eerst gegrilde sardientjes en daarna zalm "en papillotte" met wat Ricard en groentekes. Goeie keuze voor een gezellige maatltijd met bijna de hele familie. Op hetzelfde moment krijg ik een telefoontje van mijn "grote" broer, die hier enkele kilometers vandaan blijkt te zitten. Super! Morgen komen ze ook naar hier. Er worden heel wat flessen ontkurkt en de sfeer zit er goed in. Als het donker is, gaan ze nog zwemmen in het verlichte zwembad en dan is het tijd om alle zware hoofden ten ruste te leggen. Ik zal al maar wat "pillekes tegen de koppijn"klaarleggen voor morgen......
Het is al een paar dagen laat geworden en iedereen wil wel wat bijslapen. Spijtig. Het zal voor een volgende keer zijn. We wachten op de verhalen uit Marseille en bovendien worden we een paar keer uit de slaap gehaald door Dumbo. Die heeft een nieuwe slaapplek gekregen aan de achterkant van het huis maar zijn drang om bij Stella te zijn is té groot. Enkele keren per nacht begint hij te huilen. We liggen gelaten te wachten tot het stopt. Het stopt niet! Als Danny naar beneden gaat, kijkt Dumbo alsof het dondert in Keulen. Ikke? Iets verkeerd gedaan? Allé nu?? Ik wil gewoon bij Stella slapen. "Neen jongen, das voor later!" Gelukkig slaapt Stella als een rozeke. Als ik met échte slaapogen om 7.30 uit mijn bed kom en aan het ontbijt wil beginnen, rijdt de familie de oprit al op. Oeps. Dat wordt haasten. Het ontbijt wordt klaargestoomd in no-time en we zetten ons bij de koffie. Wat is er nu precies gebeurd in Marseille? De auto stond geparkeerd in een parkeergarage in de buurt van de haven. Geen frisse buurt, zullen we zeggen. Er lopen nogal wat gastjes rond met joggingbroeken en een fleece mèt kap! Ge kent ze wel. Als ge die ziet moet ge altijd op uw hoede zijn. Bij het buiten rijden van de parking komt er al een moto naast de auto rijden met twee van die exemplaren. Rustig en braaf......tot ze moeten stoppen voor het eerste rode licht. Eéntje springt van de moto en rukt het portier open. Ha ha brute pech! Dit is een auto met carjacking-vergrendeling! Maar de shock is toch groot. Sofie's handtas stond op de grond en zat stevig rond haar been gedraaid. Wat als ze die toch hadden kunnen pakken? Wat als ze uit de auto waren gesleurd? Wat als????? Geen verdere vragen. Alles is ok. Ik weet niet of ik "Marseille" nog adviseer aan de gasten als bezienswaardigheid. Het verhaal van Sofie verdwijnt al snel in het niet want de tafelverhalen worden straffer en straffer. In de late voormiddag vertrekt de familie naar het thuisfront. Ze hebben nog een lange weg te gaan en wij beginnen aan de afwas. De borden kunnen al meteen terug de tafel op voor de lunch. Heerlijke aardappeltjes uit de oven met de restjes van gisteren. In de namiddag gaat de jeugd naar de watervallen van Sautadet, nadat Julie hen heeft overtuigd. Hoewel het er veel te druk was en de Nederlandse jongens, die ze vorige week had ontmoet, er niet waren, kan Julie Erwin overtuigen om een paar keer mee van de rotsen in het water te springen.....Dolle pret. Terwijl Sofie en Erwin liever thuis uitrusten gaan Danny en ik nog even met Julie naar de kermis in Barjac. De sfeer is er leuk en ze weet zich aan een gokkraam toch te belonen met een prijs........en nu maar vlug naar jullie warme nestjes, oogjes dicht en snaveltjes toe!
Op deze zonnige zaterdagochtend verwachten we bezoek. De "tantes" van Danny komen (met echtgenoten) langs op hun terugweg naar België. Ze hebben een optreden in Les Landes achter de rug met het koperblazersensemble, waarvan ze deel uitmaken. Sofie en Erwin maken een daguitstap naar Marseille. Ons gezelschap arriveert rond 11.30 uur en we aperitieven samen. Het is gezellig bijkeuvelen en we dekken de grote tafel onder de koelte-gevende eik. Als ik de tafel afruim, blijkt mijn vaatwasmachine haar laatste adem te hebben uitgelazen. Water alom en de knopjes doen het niet meer. Met zoveel techneuten in huis, geen probleem denken we. Het ding wordt door de mannelijke delegatie van dienst deskundig open gelegd en onderzocht. Diagnose: kapotte pomp! Therapie: Nihil. Sleutelen, vijzen, trekken, kloppen.... De machine wordt helemaal uitgekleed en nu ligt er niet alleen water in mijn veel te kleine buanderie (wasplaats) maar ook nog eens een pak onderdelen, die er niet meer terug op kunnen. Het serienummer wordt genoteerd en de nonkels zullen kijken of ze de juiste pomp in Belgie kunnen vinden.Zucht! De tantekes weten van aanpakken en we doen de hele afwas, grondig en met de hand, zoals in de "goede oude tijd". Na een korte siesta aan het zwembad en een fikse wandeling moeten we al aan de "avondservice" beginnen. Er staat een grote pot Boeuf Bourgignon te pruttelen en aardappelen in de oven met ratatouille. Als we bij het dessert zitten loopt er een verontrustend bericht binnen uit Marseille. "Net ontsnapt aan een carjacking. Over 1.45 minuten thuis. We vertellen alles morgen wel. Sofie" Ja zèèèèg.... Even checken en alles blijkt ok met hen en de auto maar voor het verhaal blijft het wachten. De familie gaat slapen in Barjac want hier zijn alle kamers bezet maar morgenvroeg zijn ze terug voor het ontbijt. Dat wordt een grote tafel met sterke verhalen!
Het is vandaag de zeventiende en dan is mijn zusje jarig. Een hele fijne verjaardag voor Tantanneke dus! Op deze "frisse"( de temperaturen zijn gedaald tot een aangename 25 °) vrijdag, bezoeken we eerst de markt. Er moeten groenten en fruit aangekocht worden en we zoeken een goede hesp en wat saucissons. Julie heeft een afspraak bij de kapper. Haar haar is veel te lang en dat stoort haar bij het zwemmen. Als ze na een duik weer boven komt, weet je nooit of het nu de voorkant of de achterkant van haar gezicht is..... We beloven mee te gaan om haar wensen te vertalen en laten haar dan alleen (maar niet met volle goesting) achter in "Franse" handen. Tijdens het wachten willen we een kijkje nemen in een nieuw geopende zaak, tegenover het kapsalon. Het is een gezellige ruimte vol zeteltjes, tafels en stoeltjes, boekjes en spelletjes. Voor elk wat wils. Je kan er een biologische thee of koffie en vruchtensapjes drinken. Sofie leest "Devenir maman", voor Danny is er een krant en ik lees een woontijdschrift. No nonsens. Heel gezellig. Het lieve meisje vertelt over de workshops die ze hier geeft. Op regelmatige basis, kan je hier leren schilderen, of graveren in glas en nog veel meer. We wensen haar veel succes! Het kapsel van Julie ziet er goed uit( heel goed zelfs) en we gaan terug naar huis voor de lunch. Na de middag trekken we naar Avignon. Eerst even shoppen en daarna de stad in , op zoek naar animo. Van 8 tot 31 juli staat de hele stad in heet teken van het "festival van Avignon". Gedurende drie weken staat alles in het teken van spel, dans, theater en (klein)kunst. Er is een massa volk op de been maar de sfeer is erg ontspannen. Bij een glas genieten we van straat theater van niveau. Als de maagjes beginnen grollen, trakteren Erwin en Sofie ons in een Marokkaans restaurant, waar we vorig jaar als eens aten. Het is er gezellig en lekker maar de bediening loopt wat stroef. Het wordt een hele gezellige avond. In de auto op weg naar huis worden we allemaal even stil bij het liedje van Stef Bos:" Papa, ik lijk steeds meer op jou.....papa, ik hou steeds meer van jou..." We denken aan de papa's in Belgie. Het is al laat als we terugkeren naar de honden, die de hele namiddag vast hebben gezeten en nu écht nog geen zin hebben om te gaan slapen........
In de voormiddag gaan Sofie en Erwin naar Chateaux-neuf-du-Pape, waar ze met vrienden zijn afgesproken. Danny heeft verlof vandaag en we kunnen dus weer eens wat bijwerken in de tuin. Dat dachten we tenminste. De temperatuur gaat vandaag waanzinnig de hoogte in. In de namiddag halen we 44 graden, een record! Buiten wat verkoeling zoeken bij het zwembad, is elke activiteit zinloos. Wat meer is, er wordt gevraagd om kinderen binnen te houden en geen risico's te nemen bij het werk! We schikken ons probleemloos naar deze oproep. Waar we het vandaag iets moeilijker mee hebben zijn de diervriendelijke maatregelen van GAIA en zijn Franse genoten. .... We houden van dieren, zoveel is duidelijk maar een wespeninvasie, die kunnen we missen. Ik geef toe, ze doen geen mens kwaad maar ze strijken in grote getale neer bij ons zwembad om er te drinken en zich te verfrissen. Wij hebben liever dat ze elders gaan baden. Ik keek al eerder in het rond om te zien waar ze vandaan komen. Er moet een wespennest zijn in de buurt maar ik vind hem niet. Over een maand komt ons bomma en dan wil ik die beesten hier weg. Punt uit! Met een vliegenmepper dood ik de éne na de andere. Ze laten zich aardig pakken want gaan drinken in de plasjes naast het zwembad. Mikken, slaan en basta. Julie neemt het wateroppervlak van het zwembad voor haar rekening. Daar is meppen natuurlijk veel leuker! Ze sneuvelen massaal. We zijn zelfs voorbereid op een tegenaanval van hun bondgenoten maar die blijft uit. Dood is dood. Weg is weg. Geen wesp meer te zien in de weide omtrek. Victorie!!! Aan tafel serveert Danny een heerlijke lamsschouder uit de oven met uien en aardappelcompote (nieuwe uitvinding want de gratin was te gaar en had zich al omgevormd tot een best lekkere moes!) . We laten het smaken en weten dat het lekker is want er komen nog een paar geel-zwarte beestjes op af. .......
We beginnen de dag hier met een ritje naar Barjac. Er zijn wat boodschappen te doen want we willen vanavond, als Danny weer thuis komt, barbequen. Het is gelukkig een lichtbewolkte dag en dat maakt shoppen aangenaam. In Barjac worden dit weekend de fêtes votives gevierd en alles wordt er in gereedheid gebracht. Verlichting wordt opgehangen in de straten en een grote kermis verovert de hele markt. Woonwagens zien er deze dagen uit als superdeluxe appartementen. Het ontbreekt het kermisvolk niet aan comfort, zoveel is duidelijk. We kuieren nog wat rond en bezoeken een tentoonstelling in het kasteel. Renée David stelt er haar werk tentoon. Het zijn schetsen en zeer kleurrijke schilderijen. De kunstenares blijkt een vrouw van 85 te zijn uit Ales, die nog steeds, met een grenzeloos enthousiasme, unieke werken creëert. Het loont echt de moeite. We gaan nog langs het postkantoor want er moeten heel wat kaarten en brieven naar "régions étrangères" gepost worden. Na de lunch volgt er een flinke siesta. Het is een vredig gezicht, slapende honden en mensen, allen naast elkaar bij het zwembad..... Omdat het stilaan spannend wordt in de Tour, wil Erwin de renners volgen maar de TV doet het niet. Aanzetten, afzetten, het helpt allemaal niet. Gelukkig zijn er ook posten, die door de sateliet geleverd worden, zonder tussenkomst van TV Vlaanderen en via Ned 1 kunnen we toch nog volgen. Intussen begin ik in de keuken aan de voorbereidingen voor de BBQ. Er worden paprika's gepeld, groenten gewassen en gesneden en vlees gemarineerd. Erwin maakt zijn eerste tiramisu en ik kan je zeggen: "potverdorie lekker!" Het wordt een hele gezellige avond onder de grote eik in de tuin.
Stella, de boxer van Sofie en Erwin, heeft nog nooit gezwommen. Omdat het zwembad geen optie is, wandelen we met de twee honden nar de rivier om Stella in alle rust een eerste zwemles te geven. Waar we niet op gerekend hadden is een massa auto's en mensen. Tijdens de zomermaanden is er elke dinsdagochtend een artisanale markt in Montclus. Vorig jaar zijn we er nooit geweest. Wat meer is, we hebben het niet eens gemerkt. Deze keer is het anders. Montclus staat terug op de kaart. De parkings staan vol auto's, meestal met Belgische of Nederlandse nummerplaten en mensen trekken massaal het dorpje in. Ook bij de rivier is er een ongewone drukte. Terwijl Stella voorzichtig haar pootjes natmaakt, is Dumbo niet te houden. Wanneer er bovendien een Nederlandse man verschijnt, met een prachtige Ierse setter, valt Dumbo het arme beest aan. We weten niet wat er gebeurt. We nemen aan dat het zijn hormonen zijn, die hem zo van slag brengen en proberen hem aan de leiband te krijgen. Stella slaagt er uiteindelijk in om , onder luid applaus een paar slagen te zwemmen. Na de lunch is het tijd om aan het zembad de verloren slaapuurtjes in te halen. Met onze nieuwe bâche is het water al gestegen tot 29 graden. Zalig!! Leuk ook om te zien hoe Sofie met haar mooie dikke buik in het water dobbert. Ons prutske heeft er ook deugd van. Op het moment dat we ons voor het diner willen klaarmaken zorgt Dumbo nog even voor wat animo. Hij neemt zijn kleine nichtje mee op avonturentocht. De bergen in. Stella is in alle stilte gevolgd ( zonder iets te vragen nota bene!) en de paniek is groot. Ik weet met zekerheid dat Dumbo seffens terugkomt maar zal hij voor Stella zorgen???? We lopen ieder een kant op en zoeken, roepen en fluiten. Niente! Na een half uur zoeken heeft Sofie hen gehoord bij de GSM-mast, een heel eind verderop in de bergen.... Wat gaan we deze week nog allemaal meemaken? Eén ding is zeker....we maken een afspraak bij de dierenarts voor een castratie want dit "haantjesgedrag" siert onze lieverd niet!
Vandaag is de grote dag voor Dumbo. Voor het eerst deze zomer komt er, speciaal voor hem, een vriendinneke logeren. Er was al een vriendin voor mij, een kameraad voor Danny, een vriendinnetje voor Julie en nu komt Stella! Stella is een knappe éénjarige jongedame van het boxer-ras. In Opglabbeek hebben ze al vaak samen gespeeld maar nooit eerder was ze hier onze gast. Van de lange rit, blijkt ze niet veel last te hebben. Die twee zijn dolblij elkaar weer te zien en spelen onder de Franse zon tot ze er letterlijk bij neervallen. Uitgeteld!! Wij gelukkig natuurlijk want na zoveel activiteit verwachten we een rustige nacht. Wanneer we zelf ons bed gaan opzoeken, rond de klok van elven, moeten ze, elk in hun eigen nestje, de keuken in. Dat gaat lukken! Een heerlijke stilte maakt zich meester van het hele huis en iedereen zit al gauw in dromenland. Om vier uur in de ochtend zijn onze kadées blijkbaar uitgeslapen en ik hoor de keukentafel en stoelen flink verschuiven. Die twee bouwen daar een feestje! Potverdikkie! Ik maan hen tot rust en dreig nog wat met straffen en kruip zelf terug in mijne nest. Blijkbaar was Julie ook al eens naar beneden geweest.... Om half zes is het terug koekenbak. Ze rollebollen door de keuken. Eén strenge blik is voldoende deze keer en ze leggen zich rustig terug in slaappositie. Misschien is het een schijnmanoeuver maar ik kan tenminste ook nog even wegdromen. Om zeven uur, begint Dumbo danig te blaffen. Hij heeft buiten iets gehoord en Stella blaft rustig mee, in de veronderstelling dat dat hier de gewoonte is. Neen! Mensen zijn hier om te rusten! Ach het is een prachtige ochtend en daar genieten we ook van. Ze kunnen nu lekker buiten wat ravotten. Sofie en ik ontbijten al en zullen straks wel een tukje doen bij het zwembad......
Het is Riet's laatste vakantiedag hier. Er moet nog wat extra gepoetst worden want morgen komen er nieuwe gasten maar deze namiddag houden we vrij voor wat rust en avontuur. Na de lunch gaan de meisjes in hun boot de Cèze afvaren. Van Montclus tot aan de brug van St André de Roquepertuis (een afstand van ongeveer 4 km stroomafwaarts) ; een makkie! Er zijn heel wat droge stukken rivierbedding bij, waar ze te voet over het land moeten maar ook mooie stukken vaart tussen rotsen en bossen. Met een kano neemt het ongeveer een half uur in beslag. Met de boot (zonder roeispanen) zal het wel wat meer zijn. Ze vertrekken opgewekt om 14.15 uur. Als we om 17.30 uur nog geen teken van leven hebben gekregen besluiten we om toch al maar naar de brug te gaan. Tussen de massa toeristen hier kunnen we hen niet vinden. Na een paar gsm oproepen met telkens een voice mail, krijgen we dan toch een bericht met de klassieke tekstboodschap: "Bel aub". "Waar zijn jullie????" Antwoord ( op een bijzonder cassante en geïrriteerde manier) : "wat een vraag!" "Wat zie je??" Antwoord: "Water en rotsen en bomen! " Smak! Verbinding verbroken..... We volgen de Cèze in omgekeerde richting maar vinden ze niet. Uiteindelijk (het is inmiddels al 19 uur!!!) krijgen we hen weer aan de lijn. "Onze benen doen pijn en we zijn moe..." Ik zie ze het bootje de laatste bocht omkomen, ééntje in de boot, ééntje ernaast, spelend in het water. Met tegenwind en zonder roeispanen, gaan ze écht niet vooruit......... Bij aankomst hebben ze ruim vijf uur en een half waterpret achter de rug! We houden onze boosheid een beetje in omdat ze vandaag een belangrijke les hebben geleerd...... "Na de hoogmoed komt de val"...... Eén ding is zeker. Vannacht zullen ze slapen!!!
Het wordt een drukke zaterdag. Er moet brood gebakken worden. Vanavond zijn we uitgenodigd in St Paul le jeune en Peter zal een échte Curry maken, een uitgebreide Indische rijsttafel met alles erop en eraan en wij zullen de bijhorende broodjes bakken. George en Jeannine, vrienden uit Montelimaar, zullen er ook zijn. We kennen hen al langer want Georges is verzekeringsmakelaar en verzorgt ook onze verzekeringen. Dat wordt gezellig. In de namiddag komen er nog vrienden uit Turnhout langs, op hun terugweg naar huis. Op de hulp van de meisjes kunnen we even niet rekenen want die hebben heel wat tijd nodig om hun puberproblemen uit te praten. Om alles op te ruimen moet ik echt de kruiwagen hebben, die al weken werkeloos aan de kant staat met een kapotte band. We kochten een nieuwe, die Peter ging vervangen omdat hij een compresseur heeft. Toen hij hier aankwam, was de band alweer plat. Danny terug naar de GammaG om en nieuwe binnenband te bedingen.....dat lukte maar ze hadden geen compresseur om de band uit te testen. Dan maar zelf proberen en naar een garage om de band op te pompen. Mooie band.....s' avonds plat!!!! Merde!!! Enfin, drie banden later hebben we een scherpe houtsplinter in de buitenband gevonden en de gaatjes toegeplakt. Ca marche!! Intussen maakt Danny het brooddeeg klaar en dan kan straks het vrouwenteam aan de slag om de broodjes te rollen. We lunchen samen met de vrienden en de meisjes, die duidelijk de vredespijp hebben gerookt, onder de grote eik in de tuin. Het is er heerlijk zitten en bijpraten, waardoor we toch wel even de tijd uit het oog verloren hebben. De broodjes moeten nog afgebakken worden, we willen nog even langs Barjac om het nieuwe huis te tonen en we moeten nog naar St Paul le jeune....... Dumbo mag mee want dan kan hij de hele avond ravotten met zijn maatje, Candy. Peter heeft zalig gekookt. Twee dagen heeft hij voor ons in de keuken gestaan en het was de moeite meer dan waard!!
