Een zonnige zondag kondigt zich aan. Na het ontbijt maken we ons klaar voor een korte verkenningstocht in de buurt. We houden halt bij een grote vide-grenier. Het doet me denken aan de rommelmarkten in Turnhout, die ook elke zondag een massa volk trekken. We gaan op zoek naar een paar klinken (er zijn er die dienst weigeren hier) en een bistro tafeltje met zware poot voor op het tweede terras. Dat laatste vinden we in prima staat . Na wat onderhandelen krijg ik het mee voor 30 euro. Ik laat mijn oog ook vallen op een wiegje en sta er wat vertederd naar te kijken en besef pas later dat dit een poppenwiegje is. Er zou niet eens een échte baby in passen en ik laat het dus maar staan. Voor een speelkamer is het nu nog veel te vroeg hé? Rond het middaguur zijn we in Aiguesé, een zeer mooi middeleeuws dorpje aan de oevers van de Ardêche. We waren hier vorig jaar al eens gaan kijken maar toen stond de kerk in de steigers en waren de winkels en restaurants allemaal gesloten. Nu zag je duidelijk dat dit dorpje in de zomermaanden tot leven komt. Mooi, netjes, charmant....klaar voor een toeristische invasie. We lunchen er op het terras van een restaurantje waar de uitvinder van "absinth", de latere "Pastis" nog heeft gewoond . Alle middelen zijn goed om klanten te animeren. Le plat du jour voor 21 euro geeft ons "gesiers de canard confits op een bedje van rucola" en" Loup de mer met Julienne groentjes" en voor dessert kies ik de" île flottante". Danny gaat voor "sabayon de fraises" en is gelukkig met zijn keuze. Nu maar recht naar huis want zoals het klokje thuis tikt , tikt het nergens. Ik werk verder aan het terras en maak de poolhouse leeg om alles op orde te krijgen en te kijken wat we nog missen voor de grote invasie .. We eindigen met een leuk partijtje tennis, het eerste van het seizoen en besluiten er een dagelijkse gewoonte van te maken. ...
Na het afwerken van alle ochtendrituelen, besluiten we om vandaag Pont-St-Esprit eens te verkennen. Dit stadje ligt op ongeveer een half uurtje rijden van bij ons en heeft een historische waarde. De stad is gebouwd op de plek waar de Cèze in de Rhône overvloeit. We zijn er al ontelbare keren langs gereden maar we hebben nooit eerder de tijd genomen om de stad eens te verkennen. Het is bijna middag als we bij de overvolle parkings aankomen. Zaterdag is dus ook hier "marktdag". Het loont de moeite. In een grote cirkel rond de oude stad staan ontelbare kramen opgesteld. Een typische provencaalse markt met mooie kramen, prachtige stoffen, groenten en fruit, vlees en vis, kruiden en lekkernijen. We kijken onze ogen uit. De prijzen liggen beduidend lager dan gisteren in Barjac. Hoe verder we wandelen, hoe meer de prijzen zakken en het "hoofddoekgehalte" stijgt. Hier kosten de tomaten nog amper 1 euro per kilo en dat is ook de prijs van appelen en peren en zelfs van heerlijke aardbeien! Na de rondgang van de stad, zoeken we de kern op en volgen de plaatjes "promenade touristique". Al snel realiseren we ons dat deze bordjes er al lang staan, héééél lang! Geen gevel is onbeklad, geen raam nog gewassen in de laatste 10 jaar en overal hangt de geur van couscous en look. Op de bovenverdiepeingen horen we drukdoende vrouwen in een voor ons onbekende taal. We wanen ons in Borgerocco! We maken rechtsomkeer en besluiten maar thuis op ons eigen zalige terrasje wat van de gekochte lekkernijen op te eten. we volgen de pijlen naar Bagnols en op de rechterkant zie ik toch enkele mooie winkels en een groot vernieuwd plein met een gaanderij. Misschien moeten we ons bij het volgende bezoek door een stratenplan laten leiden ipv door onze neus?
In Montclus is het heerlijk zitten en boven op het terras laat ik me verleiden tot een siësta in het zonneke. De temperaturen in de schaduw lopen op tot 22 graden en hier on volle zon is het vast een pak meer. Daar bekomt een mens van! Om 15 uur komen Peter en Anna om een wandeling te maken met de honden. Candy staat eindelijk op dieet en het is aan hem te zien. Ook Anna blijft trouw aan de weight-watchers en Peter is een detox-kuur aan het doen en drinkt al twee weken geen alcohol meer. Eén ding is zeker, ze zien er super uit. We volgen een andere weg naar de rivier en zien voor het eerst welke schade de overstromingen van eind januari hebben veroorzaakt. Er zal nog hard moeten gewerkt worden om alles tip top te krijgen voor de eerste toeristen. En die komen eraan hoor. We hebben de eerste caravans al zien rijden en het aantal Belgische en Nederlandse nummerplaten op de weg stijgt even snel als het wassende water enkele maanden geleden....De reclame-borden langs de weg worden vernieuwd of opgepoetst en de "opening" aangekondigd. Laat ze maar komen , de big spenders!
Enkele weken geleden zijn Danny en ik begonnen met start to run. Het werd de hoogste tijd dat er weer eens wat aan mijn conditie gewerkt werd. Voor een professionele bodystyler was een half jaar "verlof zonder wedde" wel genoeg geweest. Op deze mooie vrijdagmorgen trek ik dus mijn loopschoenen en sportoutfit aan en ga op zoek naar een parcours van om en bij de 4 km. Ik stap aan een "snelwandeltempo" de berg op om boven, op het plateau, aan mijn rondjes te beginnen. Als ik boven aankom staat mijn hartslag al zeker op 130 en ik moet er nog aan beginnen pffff.....Toch start ik, geflankeerd door mijn twee trouwe bodyguards, aan mijn training. De temperatuur is perfect, het uitzicht (overal bloesems in verschillende roze tinten) adembenemend en de zon is hartverwarmend. Hoewel ik volgens het programma nog af en toe moet stappen, blijf ik lopen. Ik moet toegeven dat de weg lichtjes daalt en dat nodigt uit om door te gaan. Ik maak mijn 4 km vol, zonder rustpauze en val stil als ik op onze oprit weer stijl omhoog moet. Om wat meer cardio te trainen, zou ik dezelfde weg in omgekeerde richting moeten afleggen maar dat zou niet zo'n fraaie lectuur opleveren, vrees ik. Snel douchen nu en dan naar de markt. Er heerst al een zeer zomers sfeertje. Er staan minstens twee maal zoveel kramen en de parkings in het hele dorp staan vol. La France s' éveille. De mensen zijn vrolijk en uitbundig, er wordt overal gelachen en gekust. Het buitenleven kan beginnen. Ik kom ook heel wat bekenden tegen, die allemaal weer blij zijn dat we terug zijn. De verse asperges, zijn onweerstaanbaar en ook de mooie aardbeien mogen mee. De sla is haast gratis maar de tomaten zijn duur (dat was in Antwerpen ook al zo). Ik koop ook nog wat brood van de artisanale bakker. Dat gaat per kilogram . Met een reuzegroot mes, snijdt hij een homp van het meergranenbrood en wikkelt het in een groot zijde-achtig papier. Mmmmm. Ik bedenk me dat ik met dit brood én wat fris water best een tijdje in de gevangenis wil zitten. Meer moet dat niet zijn! Rond lunchtijd ben ik weer thuis en we eten samen op het terras buiten in de zon. Danny heeft het al een paar dragen erg druk gehad . De crisis laat zich overal voelen en het is alle hens aan dek maar ik zal zeker proberen om er een ontspannen weekend van te maken in de komende dagen. Als hij, na een korte pauze, meteen weer aan de slag gaat, voel ik me geroepen om het grote terras zomerklaar te maken. Met de tuinslang, javel en een harde borstel, leef ik me uit. Alles schittert in de zon. Laat de blaadjes aan de oude kurkeik nu maar gauw komen, dan staat onze natuurlijke parasol weer daar voor de komende maanden. Als ik me rond 17 uur, even neerzet bij een kopje koffie, komt Dumbo aan mijn voeten liggen. Even later hoort hij in de buurt een hond blaffen en loopt naar beneden..... Niks bijzonders, dacht ik, tot Danny komt zeggen dat hij net een telefoon van de buren heeft gehad. James zei hem dat Dumbo geen eten meer moest hebben vandaag. Euhm ? James had hem betrapt, met zijn poten op het aanrecht, terwijl hij gulzig en met veel smaak zijn "scampi's op Thaïse wijze" naar binnen speelde!! Daar ging zijn heerlijke diner. Jongens jongens....dit is écht gênant! We zijn razend maar Dumbo komt heel lief (en voldaan weten we) naar huis en komt als een volleerde circushond naast zijn baasje zitten. Wat moeten we hier nu mee? Ik heb nog een grote portie heerlijke "blanquette de veau à la persillade" over en stel voor om het te brengen maar James wilde dat niet hebben. Ik vrees dat ze één dezer dagen hun mening over Dumbo "We love him like our own" toch eens grondig zullen herzien.....
Geloof het of niet maar deze donderdagmorgen in Zuid-Frankrijk begint erg nat en donker en dat terwijl het in België zomer is notabene. Maar niet getreurd. We weten met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat het van héle korte duur is. Bovendien hebben de leraars in mijn cursus "coaching ", van het voorbije weekend nog eens geleerd om externe, negatieve impulsen positief te keren. "Regen is maar verdampt water "zo luidde het! Het zou positiever moeten klinken... Werkt het bij jullie??? Eén ding is zeker de grijze wolken zullen moeten wijken voor de zon! Naar goede oude gewoonte vertrekt Dumbo na het ontbijt naar zijn kameraad Frankie maar vandaag komt Frankie niet mee. Hij moet nog herstellen van een véél te actieve namiddag gisteren met zijn maatje. De maand rust heeft de conditie van goeie ouwe Frankie behoorlijk aangetast ! Hij doet vandaag niet mee! Nog geen half uur later komt Dumbo thuis met alweer een nieuw maatje! Een ruwharig wit exemplaar met een bruine vlek rond het linkeroog (alsof hij is uitgeschoven met zijn oogschaduw). Het beestje komt heel beleefd goeiedag zeggen en loopt wat achter Dumbo aan. Hij ziet er nogal apatisch uit. Zeker geen leiderstype. Als je weet dat er hier binnen een straal van 2 km maar een paar huizen staan (waarvan we de meeste honden en eigenaars kennen) blijft het een raadsel waar Dumbo dit maatje weer heeft opgevist. Dit zou wel eens een achtergelaten hond kunnen zijn. Hij heeft een tatoe in het linkeroor en we zullen morgen eens informeren bij de dierenarts. Van Lucréce (een hele lieve en attente buurvrouw) kreeg ik vandaag het activiteitenprogramma van de streek voor de maand april doorgemaild. Er staan mooie films op het programma, geweldige concerten, een wijnbeurs, een humorfestival, een astronomieweekend en heel wat vide-greniers (rommelmarkten). Keuze genoeg dus om de vrije momenten op te vullen.... Vandaag neem ik eindelijk de tijd om de mdf-platen, die ik al eerder in Antwerpen op maat had laten zagen in elkaar te zetten en te schilderen. Als de verf morgen droog is, kan onze televisie erop en de dvd speler en onze satelietdecoder en de live-box erin. Opgeruimd staat netjes . Mijn volgende opdracht is de voordeur wit schilderen. Alle deuren en ramen zijn hier wit, behalve de voordeur, die nog donkerbruin is en zwaar getekend door de poten van Dumbo. Bovendien ligt ze ook nog eens aan de zijkant van het huis en we hebben nog geen bel. Ik wil de voordeur alle aandacht geven, die ze verdient en eindelijk een bel installeren, zodat we tenminste weten wanneer er bezoek is. Maar voor morgen is het nog niet want op vrijdag ga ik graag naar de markt en 's avonds is het cinema, waar ze een goeie film draaien om 21 uur. Verder wil ik graag in de tuin beginnen werken, waar alles explodeert. Buiten de ontelbare tinten groen, kleuren sommige struiken geel of hevig blauw. Het hele voorjaar zullen kleuren en geuren zich sierlijk door de tuin bewegen. En ik ga er van genieten. Ware het niet dat ik mijn fototoestel in Antwerpen vergeten ben, dan zou ik al een fotooke opsturen. Ik heb mijn oude sony weer bovengehaald en hopelijk lukt het daar morgen ook wel mee.
Na een maandje Antwerpen, zijn we vanmorgen in alle vroegte weer vertrokken naar ons geliefde Montclus en we bloggen dus weer! Ik weet niet wie wat het meest heeft gemist; ik het schrijven of jullie het lezen? Ik ben in elk geval blij dat ik jullie weer allerlei leuke dingen kan vertellen. Alle scherpe kantjes van het leven worden hier veel zachter. De autorit is perfect verlopen. Een stralend lentezonnetje en geen files. Nieuw was ook de tijdwinst aan de péages. We hebben nu een klein toestelletje op de vooorruit gekleefd, waardoor we langs het speciaal voor ons gereserveerde "t" hokje mogen (staat voor télépéage ). Na een piepje, gaat de slagboom vanzelf omhoog waardoor we geen gedoe meer hebben met ticketjes(waar hebben we dat weer gestoken?) en kleingeld (net niet genoeg potverdorie) of betaalkaarten (dewelke?). De centjes gaan natuurlijk wel van onze rekening maar we krijgen ook een flinke korting. Ik beschouw het als een verbetering. In net geen negen uur (plaspauze inbegrepen!) hebben we de gekende route afgewerkt. We kregen wel een heel persoonlijk welkom in Valence. Op de grote digitale borden, boven de autosnelweg, konden we het volgende lezen: "DST 908 vous roulez trop vite!" Het duurde even voor ik besefte dat dat mijn nummerplaat was maar gelukkig is het vandaag 1 april en waarschijnlijk kunnen de Fransen ook goeie grapjes uithalen...(of toch niet??) Hier hebben we meteen alle luiken opengegooid en de zoete warmte binnengelaten. De buitentemperatuur was 18 graden en dat voelt zalig. Op deze woensdagnamiddag zal ik me vooral bezighouden met het uitpakken van koffers en het opfrissen van het huis. De pissebedden en spinnen hebben hier een paar zware feestjes gebouwd tijdens onze afwezigheid. Gedaan met de pret! Ze verdwijnen in de stofzuiger of worden met de schuurborstel meegesleurd. Vanavond kruipen we vast vroeg onder de wol zodat we morgen genoeg energie hebben om er tegen aan te gaan!
