Voor ons zal het vandaag geen zondag-rustdag zijn. Peter komt ons helpen om een nieuwe houtvoorraad aan te leggen. Enkele weken geleden hebben Danny en Peter enkele bomen omgelegd en die moeten verzaagd worden. Ze liggen zowat over het hele terrein verspreid en dat betekent: SLEUREN! Ze proberen ter plaatse de grootste stukken te klieven, zodat ze in de kruiwagen kunnen. Bij de eerste lading begeeft de band van onze "brouette" het al. Murphy's law ! Als het mis kan gaan.......hebben wij altijd prijs. Gelukkig kunnen we een verroest exemplaar lenen bij de buren, zodat onder luid gepiep het hout toch op zijn plek geraakt. Er zitten weer een paar decoratieve wortels tussen, die ik opzij leg. ...Nu wordt het ook tijd om het hele huis een goeie beurt te geven. De geur van Ajax stijgt de trappen op en het stof wordt zoveel mogelijk weggeveegd (een maat voor niks want het gaat gewoon elders weer neerliggen....) Alle bedden zijn in staat van paraatheid en we proberen de kamers wat op temperatuur te krijgen voor de gasten. Pierre voelt zich blijkbaar niet gebonden door enig snelheidsbeperking want om half zes horen we ding dong al. Ze zijn in Brugge vertrokken om 8.30 en hebben er dus maar amper 9 uurtjes over gedaan, inclusief sanitaire stops. Ferm!
Het wordt een gezellige avond aan tafel, na een verkennende wandeling in de buurt en veel wilde verhalen van onderweg.......
Vanf morgen zal de blog geminimaliseerd worden want de activiteiten van de gastvrouw draaien op volle toeren.
We hebben nog twee dagen voor de grote invasie en willen die heel bewust in alle rust doorbrengen. Vandaag is er eerst een bezoekje aan de markt voor verse groenten en kazen. Die zijn nergens beter. Je hoort me niet zeggen dat ze goedkoper zijn op de markt want die tijd is lang voorbij. Supermarkten kunnen, ook hier, betere prijzen bedingen dan de kleine marktkramer maar het enthousiasme van de getaande Franzoos met zijn donkerblauwe barret is niet te evenaren. De kaasverkoper vraagt zelfs naar mijn naam en verzint ter plekke een rijmpje rond "Carine".... Bij de Italiaan (die de lekkerste pesto ter wereld verkoopt), staat iedereen gewillig in de rij, terwijl hij een liefdesscène uit la traviata zingt. Op de terrasjes rond de markt eet men oesters met witte wijn. Dit is echt luilekkerland.... Anna, die me vergezelt, doet haar aankopen volledig in het Frans. Ze is met glans geslaagd voor haar examen! Ze gaat naar huis met dat wat ze hebben wil en dat was niet altijd zo. Wij moeten dringend naar huis want onze mannen hebben honger en we blijven dus niet langer dan nodig. ....hoewel het hier zalig rondkuieren is. Er is maar één spelbreker: De wind!! Ik kan mijn (intussen véél te lange) haren niet in bedwang houden! De méteo voorspelt mistral voor het hele weekend. Daardoor is er nog een ander leuk evenement in de buurt afgelast. Op de mont Lozère (de hoogste bergtop in onze buurt) waren er dit weekend allerlei festiviteiten gepland. Deze berg garandeert de hele winter sneeuwpret. Je kan er skieën(ski alpin), langlaufen (ski de fond) en sleeën (la luge) en wat meer is: de prijzen zijn een stuk lager dan op de markt. Voor 5 euro (zegge en schrijve vijf euro) kan je een hele dag gebruik maken van alle faciliteiten, inclusief huur van materialen én verzekering. Voor een hele week (ook hier nog steeds zeven dagen, al lijkt het minder) betaal je 25 euro. Wat houdt ons nog tegen?? De wind dus! Vandaag zou bij valavond een spectakel doorgaan waarbij de afdaling van de Mont Lozère gebeurt met fakkels. Prachtig om te zien natuurlijk maar dan moeten die fakkels wel branden..... De "vent violent" van 140 km per uur, zou niet alleen het licht doven maar ook de sneeuw opwerpen en voor gevaar zorgen. Het spectakel is dus met een weekje verdaagd. Misschien breng ik daarover volgende week verslag uit. Come and see next week!
Wij zetten ons in elk geval, lekker uit de wind, in het zonneke en ik begin aan een nieuw boek: "Als kok in Frankrijk" van Bart Van Loo. Ik kreeg het boek van Leen, onze kotstudente, die zelf litteratuur studeert. Ik ben nog maar één hoofdstuk ver maar weet al dat ik van dit boek hou. Een aanrader voor wie deze week nog naar de bib moet!
Na een noodkreet van onze Engelse vrienden, beloof ik plechtig om vandaag om 10 uur bij hen te zijn om mee te gaan naar de "Mairie" (oftewel het lokale gemeentehuis). Ze kregen een brief van de gemeente en hebben hem vertaald met het vertaalprogramma van de computer. Geen al te best idee. Ze zijn er van overtuigd dat hun pas aangelegde tuin zal worden opgebroken en dat de riolen van de buren in hun tuin worden aangesloten..... Er was ook iemand van de gemeente aan de deur geweest maar die sprak te snel en ze had alleen begrepen dat er stank van zou komen??? De lieve man had het over l' égout (de riolering) en Anna had "les goûts" (de smaken) verstaan... Toch maar een lichte spraakverwarring, zal je zeggen..... maar wel eentje met gevolgen. De belangrijkste les, die we hieruit moeten trekken is dat het zeer belangrijk is de taal te spreken van de streek waar je woont. De Engelsen denken nog altijd dat ze met hun wereldtaal overal begrepen worden maar hier wordt het tegendeel bewezen. ... Enfin, de brief is een mooie, lieve brief ,die zegt dat hun huis op een vernieuwd waterleidingsnet zal worden aangesloten, zodat ze altijd drinkbaar water zullen hebben. Daar staan jullie in België niet meer bij stil hé maar hier is het een geweldige luxe om na een onweersbui nooit meer slijk in je water te vinden. Het water zal gezuiverd worden en de werken worden uitgevoerd over een maand. Er hangt een kostenplaatje aan van 626 euro. Alle graafwerken gebeuren naast de openbare weg en ze zullen een minimum aan last hebben. Al bij al zo erg nog niet. De paniek maakt al gauw plaats voor grote opluchting. Terwijl we nog zitten na te praten, horen we de honden, Candy en Dumbo,respectievelijk blaffen en huilen. Potverdorie ! Die twee zitten op straat. Wij zijn dat al gewoon maar voor Peter is het een vreselijke schock. Peter, die twee zeer pijnlijke heupen heeft en met een stok moet wandelen, breekt hier ter plekke het wereldrecord op de 200 meter en rent als een bezetene de straat op. Dat zag je nog nooit! Met zijn staart tussen zijn benen komt Candy terug naar zijn baasje. Dat ander hondenexemplaar, loopt met zijn snoet in de lucht, fier als een pauw, netjes naast de witte lijn terug naar de tuin van zijn vriendje . OK! Dat was fun!! Morgen moeten zijn hechtingen eruit. Dan zal hij wel een toontje lager zingen..... Er moet me nog even iets van het hart. Na de talrijke reacties (lieve mensen, ik moet hier nog buiten werken zenne) zag ik gisteren de reclame op TV voor jawel speculoospasta en wat kregen we vanmiddag bij de koffie???????? Zie foto's
Ik heb er altijd veel plezier in als er gereageerd wordt op mijn blog. Ik hou van kritiek. Dat houdt me alert. Daardoor ga ik meer op de juiste schrijfwijze van de franse woorden letten(dankzij Marleen) en zorg ik ervoor dat de gegevens voor de receptjes correct zijn( dankzij Josiane) . Als taalfreak wil ik ook mijn moedertaal niet verloochenen en ben ik écht blij met de opmerking van Lief vandaag. Wij aten thuis altijd al spekulaas maar dor de Nederlandse en andere invloeden werd dat spekuloos. Goed fout dus want het is wel degelijk spekulaas (hoewel mijn dikke VanDaele hier speculaas spelt met een "c") maar die uitgave is van 1982 en is misschien gedateerd.... zolang jullie maar genieten van de zelf gebakken lekkere koekjes en niet teveel aan dat spul uit het potje zitten (hm hm hm) Hier in Frankrijk is de lente dus echt begonnen en iedereen is buiten in actie. Er wordt overal gesnoeid. De fruitbomen worden "getopt" en de wijngaarden mooi bijgeknipt. Dat gebeurt meestal door één enkele man (of vrouw), die dagen na elkaar de eindeloze rijen met wijnranken volgt. Je ziet ze haast niet maar door hun autootje weet je dat ze er zijn. Als je voorbij een stuk land rijdt, waar een klein wit bestelwagentje staat , begin je maar te zoeken en je zult vinden. Een rustig jobke, ver van de stress van het stadsleven. Voor de boomgaarden is de bezetting groter en ook de bestelwagen heeft een maatje meer. Met een man of vier plaatsen ze ladders in de kerselaar en terwijl de boom langs vier kanten wordt aangevallen, hoor je de bende vrolijk praten en lachen. Hier maken ze nog plezier. Op de stukken naakte grond zie je de tractors mooie lijntjes trekken. Als je het geheel zo van hier boven bekijkt, lijkt het op een fris gewassen lappendeken. Voor Dumbo ligt het allemaal wat moeilijk. Hoewel we hem met hand en tand hebben uitgelegd dat wij alleen maar een huis hebben met wat grond aan deze kant van de weg, meent hij de hele vallei te moeten bewaken. Als er een tractor of pneumatische kniptang in zijn vizier komt, gaat hij er op af. Gelukkig kennen ze hem al en als ze hem even vriendelijk goeiedag zeggen, komt hij wel terug naar huis. Vandaag gaan we toch eens kijken voor zo'n electroshock ding.....brrrrrrrr
De week is alweer aardig opgeschoten en de eerste voorbodes van de lente zijn voel- en zichtbaar. De bomen en planten vertonen knopjes, gele bloemekes staan al open en ik heb de eerste wesp al gezien. Bij al dat fraais, kan een mens niet binnen blijven. Ons wandelpad, dat wat in de vergetelheid was geraakt, wordt verder aangepakt. Ik ben al halfweg! Het gaat traag maar zeker.... Spijtig genoeg moet ik in de namiddag mijn werkzaamheden stopzetten want ik heb beloofd om mee te gaan wandelen met het Engels clubje. Danny moet werken en ik ga dus alleen met Dumbo richting Sauvas. De sfeer is een beetje "geladen" want bij een vorige wandeling werd één van de honden door een andere, tijdens het spelen in zijn oor gebeten. Of je nu in Frankrijk, België of Chakkemakke bent, grote mensen blijven kleine kinderen....en maken van een slipje in een oor een erezaak! Advokaten en verzekeringen varen er wel bij. " Ik denk dan steeds aan de enige woorden uit de catecheseles, die me zijn bijgebleven; "Ach Heer, vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen..." Anderzijds troost ik me met de gedachte dat mensen, die zich hier druk over maken, nog nooit een echt drama hebben meegemaakt ....Maar de wandeling verloopt zonder incidenten, onder een mooie zon met een fijne groep mensen.... Sylvène, een leuke sportieve vrouw van mijn leeftijd, verklapt me nog een geheimpje.... Als ik haar vertel dat ik zo graag over de markt van Uzès loop, vertrouwt ze me toe dat er een mini truffelmarkt is in Uzès waar haar man (ik vertelde er al eerder over) zijn truffels verkoopt. Hier hoor je later nog meer van....iedereen moet dat niet weten hé ;-)
Als we 's avonds moe en voldaan naar de verschillende nieuwszenders kijken, lijkt het wel een dubbeluitzending. Op de Vlaamse zenders krijgen we beelden van de Vlaamse partijen die zitten te ruzieën over het nut van een federale regering en de onmogelijkheid tot onderhandelen met de Waalse politici. Als we dan (je kan gewoon niet anders?) zappen naar France 2 dan krijgen we exact dezelfde beelden en woordenwisselingen tussen het Franse vasteland en de gebieden "outre-mer". In de overzeese gebieden (Guadeloupe en Matinique) staan ze klaar met getrokken wapens en evenveel verwijten aan Sarkozy en de minister voor deze gebieden (dat is een echte "iron lady" maar dat zal er wel niks mee te maken hebben zeker?)....Heer vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen......
Toen ik vanmorgen in de Hyper Champion (de lokale Carrefour) was, deed ik een leuke ontdekking. Wat stond er centraal in de winkel? Jawel een grote Lotusstand met de énige echte spekuloospasta. Nu dat rode potje een vaste waarde waarde is op elke Vlaamse ontbijttafel, heeft deze (veel te calorierijke!!) lekkernij ook de Franse regionen veroverd. Ik herinner me nog goed de overwinning van de speculoospasta vorig jaar, in "De Bedenkers" en heb een beetje de marketing gevolgd. In Herentals zijn er heel wat nieuwe banen gecreërd om de productie op gang te zetten en daarna de vraag bij te houden. Binnen een half jaar was het goedje overal te krijgen en moesten de winkelrekken worden uitgebreid om de stapels potjes kwijt te kunnen. Bij de nieuwste reeks van de bedenkers werd er al verteld dat men nu ook de Franse markt wilde aanboren. Ik ben benieuwd of het gaat lukken? Amper twee maanden geleden (zie blog van 6 december) heb ik alle grootwarenhuizen doorzocht op zoek naar speculoos maar in heel Frankrijk was geen stukje te vinden. Inconnu ! De Sint (pfff, die kennen ze hier ook al niet!) had speculoos nodig maar....niks nada nul.....geen kruimeltje te vinden. Ze zitten hier dus niet op de smeerbare versie van het onbekende te wachten..... Ik weet ook niet of er een Franse naam voor het spul bestaat want de potjes hadden in elk geval het zelfde etiket als bij ons. Maar ik hou u zeker op de hoogte hoor. Ik kan je wel vertellen dat wij, Belgen, nog meer dingen hebben, die ze wel zouden mogen uitvoeren naar Frankrijk. Hoewel ik me erg goed aanpas aan de "moren en zeden" van het Franse platteland en mijn behoeftes steeds maar minder worden, is er iets wat ik hier écht mis. En lach me nu niet uit hé? Het is DREFT voor de afwas. Geloof het of niet "Dreft gaat écht langer mee.......véél langer!" Als je een halve bus van het waardeloze Franse spul (ik hoed me voor het noemen van namen..) in het water hebt gekapt, blijft de olijfolie nog aan je borden kleven. Schuim komt er al helemaal niet aan te pas en je handen zien er uit als die van een oude vrouw (oeps). Maar één druppel van het Belgisch wondermiddel en alle miserie is vergeten! Als er dus iemand niet weet wat mee te brengen naar hier.......laat een goeie bus dreft niet in de rekken staan!
Oh ooooh....Monday morning feels so bad. Na zo'n weekend, waar je gewoon kan genieten van alle externe prikkels en een uurwerk een overbodige luxe is, moeten op maandagmorgen je modus toch even aanpassen. De telefoons voor Danny rinkelen, alsof ze nooit gezwegen hebben en ik moet nog even de tijd nemen om me te organiseren. Er staat een volle wasmand te wachten, mijn fans willen ook nog wel eens wat lezen, het huis is een troep en de muizen vallen dood in de koelkast. .....De stapel post, die uit Antwerpen is meegekomen, moet worden doorgenomen en rekeningen dienen betaald.
Bovendien is de temperatuur in huis alweer flink gezakt, door 48 uur afwezigheid. Dat wordt typen met blauwe vingers... of eerst het vuur aanmaken. We moeten wel rekening houden met onze houtvoorraad. Volgende week krijgen we gasten en we kunnen dus maar beter wat zuinig zijn. Ik maak mijn stapeltje (een blokje ZIP in twee gebroken-twee stukjes krantenpapier-los kreupelhout en twee dunne stammetjes) dat de basis vormt voor één dikkere stam. Als die vertrokken is, moeten we maar af en toe een blok bijleggen en wordt het lekker warm. Ook van strijken krijg je warm...en de zon die draagt vandaag ook haar steentje bij. Ik ben nog druk in de weer als Danny me er attent op maakt dat het al half twee is. Met de" koelkast-restanten" creëert hij een superlekker omeletje. Alle restjes zijn er in verwerkt, een halve ui, een halve rode paprika, een kletske (?) room, verse kruiden.... Het smaakt en, na een korte pauze, gaan we weer aan de slag. Ik stel een trip naar Bagnols uit tot morgen om in alle rust de boodschappen te doen. We zullen zolang wel overleven.... Dumbo lijkt een beetje boos (of is het angstig?) . Hij blijft de hele dag dicht bij ons alsof hij wil zeggen:" Ik vond het niet zo leuk dat jullie weg waren gisteren..." Met zijn ongelooflijk trieste blik, geeft hij mij een grandioos schuldgevoel en bij valavond nemen we hem nog mee voor een wandeling. Zo kan hij zijn energie toch nog kwijt. Wat zeg ik? Als we bijna thuis zijn, ruikt hij weer een everzwijn. Elke vorm van redelijkheid ebt weg, alle zintuigen worden uitgeschakeld (op zijn neus na) en zijn fameuse "deer hunter-roep" weergalmt door de vallei. We roepen hem maar zijn oren doen het niet en de reeks hechtingen in zijn bil hebben hun doel ook gemist. Hij flipt gewoon..... Dit kan je je niet voorstellen, tenzij je het al eens gezien hebt...... Ik wil me hier door te roepen niet oeverloos belachelijk maken en ga alvast aan het avondmaal beginnen. Het wordt easy easy met een beetje pasta en een potje verse saus uit de diepvries. Meer moet dat ook niet zijn. De tijd dringt en ik heb nog heel wat mails te lezen en te versturen. Na het overlijden van alweer een lieve klasgenote, vorige week, maak ik werk van een klasreunie, ergens in maart.....
