Samen met de gasten is in Montclus ook de zon verdwenen. Het is miezerig en mistig omdat de neerslag meteen weer verdampt op de opgewarmde bodem. De grote opruimwerken in de tuin worden dus naar latere datum verschoven en ik kan alvast beginnen met de schoonmaak van de kamers, het wassen van het beddegoed (geen goed idee bij regenweer(' ') )en het pakken van onze koffers. Het Belgische weerbericht spreekt van "lenteweer".....Ik vraag me af waar dat vandaan komt? Sinds er geen grenscontroles meer worden gehouden, kan je zo maar stiekem onze zon meenemen. Mooi is dat! Maar niet geklaagd. Wij komen het zonneke gewoon achterna. Toch zou het hier vandaag of morgen nog droog moeten zijn want we moeten de opritten en paden nog behandelen tegen het onkruid. Danny heeft een product meegekregen dat maar één keer per jaar moet aangebracht worden en ons dan de volle twaalf maanden garantie geeft en dat is heel wat vervelend werk uitgespaard.
Omdat het zondag is én omdat we iets te vieren hebben, nodigt Danny me uit voor een etentje. Op 1 maart gaan hier al enkele restaurants terug open. De rest volgt met Pasen. L' Esplanade is een klein pretentieloos restaurantje in Barjac. In de zomer hebben ze een groot terras, maar nu zitten de gasten binnen. We eten lekker en maken er verder een luie zondag van. Ik beloof om jullie een wekelijkse update te geven tot we weer hier zijn op 1 april (en dat is geen grapje)
Het is al vroeg dag ten huize "Nid' abeilles". Er worden koffers gepakt , beddengoed wordt gelucht en alle kleine spullen, die her en der verloren liggen worden verzameld. Omdat we alweer een schitterende zomerse dag tegemoet gaan en omdat( ik citeer Lucrèce !): "De Parisgôts vandaag van de ski terugkeren, met hun grote 4 X 4, skibakken op het dak, wagens vol donsdekens en kussens, niet uitgeslapen van de laatste après-ski, slalommend over de zwarte piste van de autoweg.....!" verkiezen we het vertrek met enkele uren te verdagen. We rijden met twee wagens naar Uzès, vanwaar ze vanmiddag zullen vertrekken. Dat wij niet de enigen zijn met dit schitterend idee, merken we al lang voor we de stad bereiken. Het is voorwaar erger dan in de zomermaanden. Geen parkeerplekje te vinden. De marktkramers staan letterlijk tot aan de rand van de stad. Voor ons gezelschap is dit natuurlijk de max! Zuid- Frankrijk op zijn best. Een zee van geurende bloemen, kleurige kruiden, welriekende kazen en olijven, prachtig aardewerk en dito stoffen. Het is de bedoeling dat we vanmiddag om 12 uur hier iets eten en dat onze gasten dan in één trek doorrijden naar Brugge. Omdat ik vrees dat er nog meer hongerige magen zullen zijn à midi, ga ik alvast een tafeltje reserveren in een typische brasserie. Liefst buiten, en plein soleil! Ze zullen me straks dankbaar zijn. De wagen van Pierre zit helemaal nokvol met Franse producten voor thuis, wijnen, kazen, groenten, broden en drie kids. Wij nemen alleen oesters mee want Danny wil ze straks gratineren, zoals we ze in Nice hebben gegeten. Ik geef jullie zijn persoonlijke, strikt geheime, unieke recept mee en kan jullie vertellen dat het overheerlijk is. Met zes stuks hadden wij een meer dan volwaardige maaltijd maar als voorgerechtje kan je ze per stuk of per twee mooi serveren.
Recept: une douzaine d'huitres "grands" voor 5 euro (het zijn kanjers maar bovendien bijzonder vol van smaak). Door een kenner laten openen, zonder de schelpen te beschadigen ( want daar kan je later nog iets moois mee maken) en het vocht wat laten weglopen. De halve schelp met losgemaakt vlees stabiel op een ovenrooster leggen en besprenkelen met een paar druppels citroensap. Dan beginnen aan de bereiding van de vulling. Hiervoor heb je nodig: echt broodkruim (wij maken dat door stukjes stokbrood in een matig warme oven te leggen tot ze letterlijk gedroogd zijn en die dan te raspen (beter dan pletten), een klontje goede boter, een scheutje room, zwarte peper van de molen, een grote lepel persillade (daarvoor moet je hier naar hier komen hihi), dat is een mengeling van gedroogde kruiden oa peterselie, sjalot, ui, look, rode pepers... en dan nog wat gemalen kaas, type parmezaan. Als je dat alles goed mengt (niet bang zijn om uw vingers te gebruiken!) krijg je een bolletje, met de grootte van een tennisbal. Daarvan leg je een schepje op elke oester en zet het geheel onder de grill. Blijf in de buurt want als er teveel vocht is blijven zitten willen de oesters wel eens "schieten" maar dat kan je hen gemakkelijk vergeven als je deze lekkernij proeft......Als ze een mooi goudbruin kleurtje hebben, zijn ze klaar om geserveerd te worden. smakelijk !
Zoals voorspeld, springen de temperaturen de hoogte in. Het is vandaag behaaglijk warm en de nieuwe buitenthermometer geeft in de schaduw de beloofde 18 graden. Als we hem even in het zonneke leggen, springt hij zelfs over de dertig . De tennisraketten worden bovengehaald en het aperitieven duurt net iets langer dan normaal. We gaan pas lunchen tegen 14.30 en aan tafel proberen we de quiz-vragen van de I-phone op te lossen. Volgende vrijdag hebben we ons met een team ingeschreven voor de Chiro-quiz en we willen daar een goed figuur slaan. Niet dat deze vragen zullen helpen maar de gedachte aan een goede voorbereiding is al veel waard. De sfeer zit er goed in! Als we, laat in de middag, toch nog een paar bezienswaardigheden willen aandoen, stuiten we weer op groot verzet van de jeugd. Toch gaat het, willen of niet , richting "la Chartreuse de Valbonne", een prachtig klooster in de bossen, met het typische dakwerk in gekleurde tegels. Het blijkt alleen open op zaterdag en zondag maar als we een paar grote deuren proberen, lukt het ons om binnen te geraken. Ik was hier al eerder en weet de weg (hm hm) . We bekijken het machtige binnenplein en de overdekte gang. Als we langs een andere deur terug naar buiten willen, horen we iemand met een grote sleutelbos rammelen. Oeps..... Met grote verwondering, zien ze ons aankomen. Wat een geluk! We zouden tot zaterdag opgesloten hebben gezeten! Dat moet nodig doorgespoeld worden met een paar glaasjes lekkere wijn. We bezoeken nog twee Chateaux in de buurt (en dan heb ik het over wijnkastelen natuurlijk). Eéntje (Clavel) kennen we al en we zijn er ook vaste klant. Het tweede is "Nabor" en ze blijken er zeer goede wijnen te hebben, waarvan de prijs zeer redelijk is. We zullen morgen eens kijken of het dan ook nog zo lekker is. ....Omdat het goede weer aanhoudt gaan we morgen nog naar de markt en zullen onze gasten van daaruit vertrekken, richting het natte België. Dan kan ik aan de grote schoonmaak beginnen!
Enkele kiekjes uit Avignon. U herkent Maryka op de carrousel, le pont Benezet (sur le pont d' Avignon, on y danse, on y danse.......) Een machtige trompe l'oeuil en een frontaal zicht van het palais des papes....
Het wordt een beetje eentonig maar het stralende lenteweer blijft aanhouden. Overal zie je aan bomen en struiken de bloemknopjes ontluiken. Ook aan de opperbeste stemming van iedereen lezen we een goede barometerstand af. Vandaag staat een bezoekje aan Avignon op het programma. Lynn moet een trein halen om 13.40 uur en wil eerst nog wat genieten hier thuis op het terras. Onder de kracht van de ochtendzon, voor elk een zetel, voor elk een boek. Heerlijke rust, perfecte stilte. Na een snelle lunch vertrekken we met z'n allen in één auto (een Renault Grand Scénic heeft twee extra zetels in de koffer- dat is dolle pret voor de kids!) richting "Gare TGV", waar we Lynn, na een veel te korte vakantie, afzetten. We hebben geluk bij het zoeken naar een parkeerplaats want iedereen wil de sfeer van de stad in de lente opsnuiven en er heerst een gezellige drukte. Avignon was in de veertiende en vijftiende eeuw volledig in handen van de kerk. De hele stad werd opgekocht en er werd gedurende 20 jaar aan een geweldig paleis gebouwd , het "palais des papes". Hoog tijd voor een geleid bezoek dus. De gebouwen zijn indrukwekkend groot en sober maar kunnen de rijkdommen van weleer niet verbergen. Werd ons niet geleerd dat de clerus een belofte van armoe en kuisheid zweert?? Ik kan vandaag getuigen het tegendeel zonder veel moeite bewijzen en haal me een vroeger gelezen uitspraak van de paus tot de koning voor de geest: "hou jij ze dom? Dan hou ik ze arm!" Mission accomplished! Bij een duik in de geschiedenis van de pausen stuiten we op heel wat wetenswaardigheden. Onze huidige paus, Benedictus de XVI is de 265 ste in de rij. Het waren de pausen Benedictus XII en Clemens VI, die opdracht en supervisie van de bouwwerken in Avignon stuurden. Na Rome, werd in 1316 Avignon de hoofdzetel van de paus, daarna zetelden er nog een paar in Pisa en vanaf de zestiende eeuw verhuisde men weer naar Rome. Er waren pausen, die kort aan de macht waren (12 dagen-de moeite van het vermelden niet waard) en er waren er met een pontificaat van meer dan 30 jaar. Onze Johannes Paulus VI zit bij de recordhouders! Er waren pausen en tegenpausen. Er waren er met namen, waarvan je nog nooit hebt gehoord (Telesforus, Anicetus, Eleuterus, Zeferinus, Damasus, Cajus.....) en er waren er met namen, die versleten zijn tot op de draad (Johannes had 26 exemplaren!) En nu verwacht ik enig toch wel een kritische opmerking van de katholieken onder ons, die na Johannes XXIII geen nieuwe Johannes meer op de pauselijke troon zagen....... Maar een goed geïnformeerde schrijver kan u dan vertellen dat er dubbele exemplaren tussen zaten. Zo was er een Johannes VIII, die twee maal voorkwam, één keer als paus en één keer als tegenpaus. Dat was ook het geval voor Johannes XXIII. Johannes XVI had alleen een tegenpaus en Johannes XX heeft niet eens bestaan. Enfin we zijn vandaag weer wat wijze geworden en volledig klaar voor de quiz van Lynn volgende week!. Op de terugrit brachten we nog een bezoekje aan "la maison des vins" waar we weer een lekkere voorraad hebben ingeslagen. De chateau-neuf -du -pape (hoe kan het ook anders?) en een goede Lirac. Die laat ik jullie nog eens proeven! We klinken erop! (Fotos volgen....)
Vandaag worden we echt gewekt door de zon. De meesten hebben goed geslapen maar ik ben er vannacht wel even uit geweest voor een zieke Lynn. Koortsig, keelpijn en niet goed kunnen slapen waren de belangrijkste klachten. Ik pak de symptomen één voor één aan . Een Nurofenneke (oeps, is dit nu sluikreclame?) tegen de koorts, een strepsilleke tegen de keelpijn (en nog twee naast haar bed voor het geval dat) en een ferme duw tegen zus Julie, waarmee ze het bed moet delen en die echt niet veel ruimte overlaat. Voilà, geregeld... iedereen weer op eigen grondgebied en we kunnen verder slapen. We ontbijten en douchen snel (en kort AUB!!) en dan worden de rollen weer verdeeld. De jongens zullen de tafel afruimen en ik maak de piknik klaar.. Goed geregeld dus want de opdracht was duidelijk omschreven ( dat moet zo voor mannen hé ). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
Iedereen is inmiddels goed aangepast en alles loopt hier gesmeerd. De kleinsten werken in de tuin en bouwen een kamp. Het lijken wel reuze grote mieren, die vrachten aansleuren, tweemaal hun eigen lengte. Bomen, takken, stenen......als dat maar goed komt. Eerder op de dag had ik hen al een standje moeten geven omdat ze mijn mooi linnengoed wilden gebruiken. De pruillippen zijn nu weer helemaal opgetrokken en er wordt wat afgelachen daar beneden. Het weer is nu behoorlijk standvastig en de wind is gaan liggen. Dat nodigt uit tot een kleine siësta. De zetels worden afgestoft en de boeken bovengehaald. In de keuken wordt ons diner voorbereid. Een koppel geurende kippen in de oven en een grote ketel ratatouille. De perfecte combinatie. Met wat couscous erbij, zal dit smullen worden. Wanneer er besloten wordt om nog wat op verkenning te gaan, stuiten we op negatieve reacties van de kids. "Zèèèg, dat hebben we al gezien zenne!!" ( niet dus!) " We zijn nu juist zo goed aan het spelen .." Maar peter Danny en papa blijven bij hun besluit en we vertrekken. Op enkele kilometers van hier liggen de cascades du Sautadet, een prachtige geklasseerde natuurlijke site, bestaande uit tal van kleine watervalletjes en rotspartijen. De avondzon heeft een bijzonder aantrekkelijk effect op het geheel en iedereen is blij dat hij of zij meegekomen is. Er worden meteen plannen gesmeed om in de zomer terug te komen en met de macho franse jongeren mee van de rotsen te springen. Volgens de geschiedkundige informatie komt de naam Sautadet uit de oudheid en is een combinatie van het woord "saut" en de naam "Hades", de God van de onderwereld. Het lijkt er inderdaad sterk op dat je hier, bij een sprong van de rotsen, recht de onderwereld induikt. De magen grommen want het buitenleven heeft zo zijn gevolgen. Als we aan tafel gaan vinden we allemaal een mooie persoonlijke uitnodiging naast ons bord. We worden verwacht voor een voorstelling in het nieuw gebouwde kamp. Er wordt lekker en veel gegeten maar het is al lang donker als we de tafel verlaten. De show wordt naar een latere datum verschoven en bij het haardvuur zitten de meesten al te knikkebollen. Morgen moeten we vroeg op om een geleide wandeling te doen in les Vans. Het wordt een dagtocht met piknik, onder een stralend lentezonnetje. Volgens de voorspellingen gaan we een schitterende periode tegemoet.
Voilà veel vroeger dan verwacht, zit ik al aan mijn schrijftafel. Stel je voor: zeven mensen dat zijn veertien handen, waarvan er een deel letterliik van wanten weten. Ik had het zelf niet durven vragen maar als de genodigden met een beurtrolvoorstel voor de pinnen komen, kan je dat niet ngeren hé, zeg nu zelf. Het lijkt wel of we niks anders doen dan tafels dekken én weer afruimen, afwassen en opruimen. De dag is nog maar net begonnen en er is al iemand die het laat afweten.... de boiler. Zeven douchebeurten (waaronder twee jongedames) is hem net iets teveel. We proberen het ding, dat om economische redenen alleen op nachttarief opwarmt, continu te laten draaien maar bij de eerste afwas blijkt dat Danny het knopje in de verkeerde richting heeft gedraaid. Het water uit de rode kranen blijft ijs- en ijskoud....We laten het werk maar even liggen en wachten op de goodwil van meneer de waterverwarmer. Nadat ik de kinderen heb verteld dat er in de Cèze goud te vinden is en er jaarlijks heel wat goudzoekers komen kamperen in Montclus, zijn ze niet meer te houden. Op naar de schat! Alle middelen zijn goed om kinderen wat te activeren zeg ik maar. En dit was geen leugentje om bestwil want in 1884 is er in de rivier in Montclus een klomp goud gevonden van 586 gram. Sindsdien zijn het maar kleine hoeveelheden die worden gezeefd maar ze zijn er wel degelijk. Ook een afspraak bij de dierenarts is er eindelijk van gekomen. Om 15 uur worden we verwacht bij de dokter van dienst (deze zag ik nog niet eerder) en de kids gaan mee. Dumbo laat zich gewillig op de onderzoekstafel zetten. Hij staat te bibberen op zijn poten maar geeft geen kik en binnen de minuut zijn de draadjes eruit. Hij krijgt nog een tabletje mee tegen de wormen (dat was ook alweer een tijdje geleden) en wordt compleet gezond verklaard! Daar had ik nu eerlijk gezegd niet aan getwijfeld hoor. We haasten ons naar de markt waar we de rest van het peleton zullen vervoegen om samen Barjac te verkennen. Er staat een erg strakke, koude wind en das niet aangenaam. In het zonneke is het beter. In de oude kerk van Barjac branden we enkele kaarsen, ieder met een eigen wens. Als we thuiskomen begint de drukte voor het diner. Hoewel er sommigen zijn, die verkiezen" à la carte" te eten zal het toch "eten wat de pot schaft" zijn. Ons mama zou zeggen: "Als ge het niet lust, legt ge uw neus er maar naast!" ....Een lekker ijsje bij de televisie maakt veel goed voor de zoetebekken .
') )en het pakken van onze koffers. Het Belgische weerbericht spreekt van "lenteweer".....Ik vraag me af waar dat vandaan komt? Sinds er geen grenscontroles meer worden gehouden, kan je zo maar stiekem onze zon meenemen. Mooi is dat! Maar niet geklaagd. Wij komen het zonneke gewoon achterna. Toch zou het hier vandaag of morgen nog droog moeten zijn want we moeten de opritten en paden nog behandelen tegen het onkruid. Danny heeft een product meegekregen dat maar één keer per jaar moet aangebracht worden en ons dan de volle twaalf maanden garantie geeft en dat is heel wat vervelend werk uitgespaard.
Omdat het zondag is én omdat we iets te vieren hebben, nodigt Danny me uit voor een etentje. Op 1 maart gaan hier al enkele restaurants terug open. De rest volgt met Pasen. L' Esplanade is een klein pretentieloos restaurantje in Barjac. In de zomer hebben ze een groot terras, maar nu zitten de gasten binnen. We eten lekker en maken er verder een luie zondag van. Ik beloof om jullie een wekelijkse update te geven tot we weer hier zijn op 1 april (en dat is geen grapje)
). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
