Op deze vrije zondag hebben we een verrassingsuitstap gepland. Uitslapen is er niet bij. Om 9 uur moeten we ten laatste weg zijn. We willen met de meisjes naar de courses Camarguèses. Dat zijn wedstrijden, waarbij jonge, knappe, atletische jongens zich in een arena met een jonge stier wagen om daar de touwtjes én flosjkes (?) van de horens te pakken. In Lunel-Viel zijn het een week lang "torro-feesten" en vandaag is de topdag. Om 10.30 uur is er processie met Camargue paarden en koetsen. Om 11.30 is er een abrivado in de straten, gevolgd door een feestmaaltijd voor het hele dorp in de arena en om 16.30 volgt daar dan de course Camarguèse. We zijn al snel daar (amper een uurtje rijden en we zitten al bij de zee!) en het dorp wordt stilaan wakker. Overal getuigen van een zware feestnacht.... maar de sfeer is op en top Frans en de organisatoren doen hun best om alles in goede banen te leiden. We zijn duidelijk de énige outsiders. De abrivado is niet écht spannend. De stiertjes worden maar twee keer losgelaten. Terwijl de ruiters (Gardiens) het beestje insluiten, moeten de jongens van de stad proberen om het beest met de hand tot stilstand te brengen. Ze trekken aan de horens of de staart en werpen zich met hun volle gewicht op de stier. Het lukt één keer!! Zie foto. Omdat we toch eens door de Camargue willen rijden, besluiten we om elders een hapje te gaan eten en rijden door naar La Grand Motte. Wat we niet wisten is dat in deze mondaine stad aan het water, alles in gereedheid wordt gebracht voor de Tour, die hier morgen passeert! Overal nadars en nergens een parkeerplek. Miserie miserie miserie! Als Danny al rechtsomkeer heeft gemaakt om van de drukte weg te rijden, komt er juist een plekje vrij. Onder de bomen nog wel!! Dank u Jezuke!! In een gezellig restaurantje, dat bekend staat om zijn visgerechten, eten we mosselen met frieten voor de ongelooflijke prijs van 8 euro per persoon. Er is zelfs in het groot aangeschreven dat de BTW naar omlaag is gegaan van 19 naar 5.5 %. Dat zie ik ze in België nog niet doen. We kuieren wat langs de jachthaven en de kinderen lopen wat door het water. Er staat een zalige zeebries, die de dag bijzonder aangenaam maakt. Om 15.30 is het tijd om terug te keren want het spektakel roept!! Bij de kassa's worden we aangesproken door Manu. Manu is een journalist met pensioen, die in een rolstoel zit (polio op zijn veertiende) en duidelijk op de hoogte is van het hele gebeuren. Hij vertelt honderduit en wanneer we vragend naar de donkere hemel kijken, zegt hij: " Ici il ne pleut jamais! On n' a que des orages!" Het zit eraan te komen. Als ik aan de kassa sta krijg ik nog een verrassing. Ik bestel kaartjes voor twee volwassen en voor twee kinderen (-12 ans) en wat doet Julie? Die steekt haar kop door de kassa en zegt in onberispelijk Frans: "j' ai quatorze ans!" Ja wadde, op het enige moment waarop ik stiekem een leugentje om bestwil verzin, wordt ik genadeloos neergekogeld! .... Als we ons een mooi plekje op de tribune hebben uitgezocht, begint het te regenen en te regenen en te regenen. Aanvankelijk doet het deugd , die frisse druppels op een warme huid, maar toch blijkt er teveel water te zijn gevallen in de piste en dat wordt gevaarlijk. We horen de omroeper aankondigen dat we onze centen mogen terugvragen aan de kassa. Potverdorie! Geen courses! We doen nog een poging om naar Vendargues te rijden, waar er om 17 uur een wedstrijd geprogrammeerd is maar ook daar gaan de deuren onherroepelijk dicht. Geen courses vandaag. ........
Op zaterdag is het markt in Pont St Esprit, een dertigtal km van hier. Het is een reuzegrote markt (niet half zo gezellig als die van ons) , die bestaat uit twee stukken. Aan de ene kant van de stad staan de Franse Fransen en aan de andere kant de Marokkaanse Fransen. Aan die laatste kant is alles véél goedkoper. Allen daarheen dus! We kopen schitterende Coeur de Boeuf tomaten voor 0,99 euro per kilo. (Vertel dat maar eens aan Claudio van "mijn restaurant") en courgetten voor 0,5 euro per kilo en vijgen (veel te plat maar goed voor confituur), een hele bak mooie nectarinen voor 3,5 euro. Werk aan de winkel. Na de lunch, wordt het wat dreigend buiten. Zullen we toch een onweer krijgen? Noppes, het trekt alweer aan ons voorbij. De kinderen willen pannekoeken. PANNEKOEKEN ???? Het is bloedheet en absoluut geen pannekoekenweer, vinden we. Als (goede??) plus-ouder (zo heet dat tegenwoordig) zoek ik een alternatief en vind het ook. Wafels van de bomma. Die hebben bij ons vroeger altijd gewerkt en zullen dat voor deze en alle volgende generaties ook wel doen. Bovendien hebben we dan een zoethoudertje voor de komende dagen want we kunnen die bewaren in onze koekendoos.... Even een telefoontje naar "de bomma" en amper een uur later zijn ze al klaar voor consumptie. Met wat verse vijgenconfituur, niet te versmaden. Om de caloriekes te verbranden maken we een lange avondwandeling. We gaan op everzwijnenjacht. Als het stil is kan je ze in de bossen horen knorren (of is het grommen?). Dumbo loopt mee aan de les en is onze gids. Het is al donker en het wordt best spannend maar het moeilijkste is de meisjes hun oren te laten open zetten en hun snaveltjes toe.....onbegonnen werk!!En nu naar bed, oogjes dicht en snaveltjes toe want morgen staat er een verrassing op het programma.....
Ondanks de grote hitte hebben we deze vrijdag goed volgepland. In de voormiddag gaan we naar de wekelijkse markt in Barjac, die inmiddels haar maximum uitbreiding heeft bereikt. Hartje winter zijn er een dertigtal vaste kramen, maar vandaag staat gewoon het hele dorp vol. Voor de toeristen zijn er heel wat kraampjes met juweeltjes en waardeloze hebbedingen maar ook de "saucissons" en de "melons" doen het goed. De verkopers animeren en charmeren, iets waar ze in de winter geen tijd voor hebben. Dan moet er vooral gewerkt worden! In de namiddag gaat de jeugd naar de rivier om er hun nieuwe "boot" uit te testen, terwijl ik eindelijk weer eens wat actie onderneem in de tuin. Ik kan niet blijven wachten op een koele dag, want dan komt er niks van in huis. Terwijl ik me in het zweet werk, denk ik dan aan wat ons mama altijd zei: "Lui zweet is rap gereed!" Rapper als dit, kan haast niet! Maar tegen valavond is er alweer een stukje van de wildernis overwonnen. We eten vanavond "restjes" want we moeten nog naar Barjac. In de kerk willen we het concert bijwonen van het koor, waar ook onze Belgische vrienden lid van zijn. Onder leiding van Fiona Gibson (klinkt niet alleen Engels-is het ook!) brengt het koor, lamisol-Cèze, een mix van kerkelijke muziek. Enkele schitterende muzikanten uit de omgeving zorgen voor de muzikale begeleiding op hoog niveau! Hoogtepunt van de avond is "la messe en ut majeur" van Anton Bruckner. Hoewel de man reeds in 1893 overleed, klinkt het geweldig actueel en krachtig. Mooi! De meisjes zijn alweer een ervaring rijker ......... maar genieten vooral van de orangina op het terras van het dorpscafé om 23 uur .
Na de grote hitte, zat een flink onweer er al een tijdje aan te komen. Hoewel de kern van de miserie boven ons doorschuift , krijgen we in de vroege namiddag een ferm onweer te verwerken. Het is alle hens aan dek om tafellakens, kussens, wasgoed en kleine spullen te verzamelen en in veiligheid te brengen. De ramen moeten even dicht want het water komt met bakken uit de hemel maar na een half uur kan alles weer open. De afkoeling was van zeer korte duur en die kleine rotvliegen zitten ineens overal binnen. Je kent ze wel. Ze gaan zitten waar ze willen en zijn te tam om weg te vliegen maar als je erop wil slaan, mis je ze toch nog en ze zetten zich gewoon 10 cm verder terug neer. We zetten de grote middelen in, meppers, handdoeken en.......de spuitbus. Nu ons Prutske( Sofie haar babietje!) nog niet hier is, kan het nog. Investeren in deftige vliegenramen, zal de volgende kost zijn. Dan maar naar buiten waar we nu kunnen zwemmen in de regen. Na het werk trekt Danny zich terug in de keuken. Hij maakt voor vanavond een grote pot Boeuf Bourgignon en aardappeltjes in de oven. Het ruikt heerlijk en moet nog heel wat uurtjes sudderen voor het op tafel kan. We denken dat we voor twee dagen eten hebben maar dat kunnen we vergeten. Die jeugd eet ons de oren van ons hoofd. Ik weet niet waar ze het blijven steken!
Hoewel de tieners van dienst een erg goed rapport hadden (allebei 75 %), hebben ze voor Frans een onvoldoende. De plannen en beloften om hier een echt Frans taalbad te nemen en gedurende twee weken in het Frans te communiceren, zijn al lang in het water gevallen. Ze vinden het oervervelend om telkens een vraagje eerst in het Frans te krijgen en slagen er niet in om de juiste woorden te vinden. Toch is na 4 jaar onophoudelijk "woordjes slikken" hun vocabulaire waarschijnlijk groter dan de mijne. We proberen het dan maar met wat minder fraaie zinnetjes, die niet uit hun schoolboeken komen. Ik herhaal "j'en ai marre" en "je m'en fou" wel honderd keer. De wetenschap leert ons dat driemaal herhalen nodig is om een gegeven onuitwisbaar in het geheugen te stoppen maar we blijven doorgaan tot ze het foutloos kunnen reproduceren. Als ik weer eens een "Frans" voorstel doe, krijg ik nu steevast een deftig antwoord: "J' EN AI MARRE!!! ". Vanavond gaan we Barjac in voor een pizzake. Als we langs de kerk komen, zijn we getuige van een repetitie voor een concert. Een prachtige mannenstem vult de kerk. Ik word er even koud van. ... Omdat ons favoriete pizza restaurant gesloten blijkt, proberen we, mèt succes, een nog niet eerder bezocht restaurantje in Barjac. We genieten van een fijne avond en als we bij valavond (hier iets vroeger dan in België) naar de auto wandelen, zien we onze pubers voor een groepje lokale jongens flaneren. Neus in de wind, handen door de haren, slinkse blikken en bijzondere gebaren......daarvoor hadden ze blijkbaar een betere leraar dan voor Frans.......
Voor Dumbo zijn het lastige dagen. Hij kan door de grote hitte letterlijk geen poot verzetten. Hij is constant op zoek naar koele plekjes om zich neer te vleien (of beter gezegd te "ploffen"). Als we weer eens een ferme "boenk" horen, dan ligt meneer weer ergens voor dood op de grond. Als de nacht, met bijhorende koelte (als je 26 graden tenminste koel kunt noemen) valt, komt hij, als bij mirakel, weer tot leven en gaat op jacht in de bossen. We horen hem huilen maar moeten de film erbij zelf verzinnen. Geen idee wat hij daarboven aan het doen is. Kleine everzwijntjes opjagen? Moeder everzwijnen plagen? Vader everzwijnen uitdagen? Of gewoon wat sporen volgen???? Eén ding is zeker, hij komt dan thuis in een staat van complete uitputting en we horen hem niet meer de rest van de nacht. Vandaag was het pasta dag. De porties moeten met twee tieners danig aangepast worden maar er bleef toch nog een beetje over voor Dumbo. Energie voor zijn sportprestaties van de avond. Omdat zijn oren te lang zijn en in de rode pastasaus hangen is er gevaar voor mijn vloeren en terras. Hij veegt dan sierlijke rode slingers als een kunstwerk op de grond. Wat kunst op de muren, daar hou ik wel van maar van mijn vloeren moet hij afblijven! We binden dus zijn oren op zijn hoofd samen met een wasknijper, een alternatief voor een slabbetje, zou je kunnen zeggen. Hij vindt het geweldig en snoept zijn bordje leeg. Wanneer hij zijn hoofd opricht, vallen zijn oren, inclusief wasknijper, voor zijn ogen!!! Hij speelt blindemannetje, tot we hem van zijn probleem verlossen!
La chaleur, ça tape!! Een veel gehoorde uitdrukking deze dagen. Om 8 uur 's morgens is het al 26 graden en vanaf 10 uur zitten we boven de dertig. Het zwembad wordt druk bezocht. Het is ook de enige plek om wat verkoeling te vinden. Toch ziet het er niet naar uit dat we verkoeling krijgen in de komende dagen want, hoe warm ook, de hitte is aangenaam en niet te "zwoel of zwaargeladen". Een rechtstreeks gevolg van de warmte is het stijgend aantal beestjes. Dazen, wespen, ambetante vliegen en een hele peletons farao-mieren! Ik heb er werk mee. Van Lotte leerde ik de fameuze farao-mieren kennen. Superklein, ongevoelig voor een ferme druk met de duim.....en ge weet niet vanwaar ze komen, ze zijn er gewoon. Hun favoriete eten is het notenbrood (mmmmmm lekker) in de broodtrommel. Een baguette, een zemelenbrood, een lekker stukje cake, ze komen er niet aan maar aan die noten kunnen ze niet weerstaan! Ze kruipen in elk klein gaatje en wanneer ik het brood dan buiten leg, kome ze met z'n duizenden naar buiten gekropen. Pfffff. De wespen spelen ook gevaarlijke spellekes. Na mijn zus, zijn er nog slachtoffers gevallen. Riet kreeg een steek op haar voorhoofd en Danny in zijn kleine teen. Ik ken de therapie nu en na enkele minuten is het leed geleden. Bomma, leg uw spuit maar klaar hé!
