Gisterenavond is tot grote vreugde van de Turnhoutse supporters (met onzen Bart op kop) hun club, kampioen geworden. De euforie is zo groot dat ze tot hier te voelen is. We zijn er natuurlijk trots op want daar hebben ze een heel jaar lang naartoe gewerkt. Hier in dit landelijke stukje Frankrijk, leeft voetbal niet. De meest beoefende sport is hier het wielrennen. De smalle gespierde jongelui, strak in het pakje, zijn alom aanwezig in het straatbeeld. In groepjes, druk pratend of eenzaam rijdend tegen de tijd en zichzelf. De wegen lenen zich hier voortreffelijk voor dit soort training. Zachte hellingen, afgewisseld met een steile klim. Het deert hen blijkbaar niet dat ze niet op elke straathoek hun dorst kunnen lessen, zoals in de Kempen.... Ook voor motorfanaten is dit het aards paradijs. Hoewel mijn hart elke keer een paar slagen overslaat als ik ze door de bocht zie gaan, moet het toch een speciaal gevoel geven. Enerzijds de macht en de kracht van de motoren en anderzijds het één zijn met de natuur. Morgen doet onzen Bart zijn motorrij-examen en we zullen een kaarsje branden. Moge alles goed gaan morgen en alle jaren daarna.... In België is het vandaag de laatste dag van de Paasvakantie en die was uitzonderlijk mooi en warm volgens Frank Deboosere. De voorbije weken waren hier maar zeer gematigd maar the best has yet to come! De vakantie is hier nog maar net begonnen en de temperaturen voor de volgende week zijn veelbelovend. Zo krijgen alle kinderen wat ze verdienen.
Het is weekend en er moet dus geklust worden. Tijdens de week kan ik geen beroep doen op de hulp van Danny en ik moet het weekend dus aangrijpen om gebruik te maken van zijn spierkracht. Peter komt helpen en de mannen dichten het dak van het nieuwe bureau. Er moet cement aangesmeerd worden achter de dakpannen om te voorkomen dat er water insijpelt. Ik zet me achter mijn naaimachine om de doos met restjes stof om te zetten in wat mooie kussens en tafellakens. De oude transats (je weet wel zo'n strandzetel, die je maar niet op de juiste manier in elkaar krijgt!), die ik ergens op een containerpark van een zekere dood heb gered, moeten ook nog in een nieuw kleedje. Foto's volgen! Na de middag rijden we richting Avignon. Bij Magiline, een grote zwembadzaak ,is het open deur dag. We moeten nog op zoek naar een afdekzeil voor het zwembad. Als de dikke wintercouverture straks wordt opgeborgen, moeten we in het voor- en naseizoen, afkoeling voorkomen. Er zijn speciale zeilen, die de zonnestralen filteren en de watertemperatuur overdag doen stijgen en 's nachts op peil houden. Zo wordt zwemmen ook heel aangenaam in Juni en september. We krijgen een perfecte uitleg en demonstratie en nemen wat documentatie mee. Ze zullen een "devis" (offerte) maken voor onze bâche à bulles op maat. We kunnen dan nog eens vergelijken maar deze mensen geven ons een goed gevoel. In Avignon gaan we eerst het mooie jasje van ons mams halen. We willen ook nog wat hemden voor Danny kopen want de inhoud van zijn kleerkast is niet meer wat het moet zijn. Als je met een bodystyler samen woont, dan moet je wel wat gezonder gaan eten en meer bewegen. Dat heeft als resultaat dat we met plezier afscheid nemen van alle XXL spullen want hij kan nu al in een M of een kleine L. Hoewel we aanvankelijk geen enkele (écht geen enkele ) mannenzaak tegenkomen, tussen de tientallen damesboetieks, vinden we uiteindelijk wat we zoeken. Als we in het centrum van Avignon komen, is de ambiance voelbaar. Hier is het feest! Avignon bestaat 700 jaar en dat wordt gevierd. Muzikale parades, dansgroepen, paarden....de sfeer zit er goed in. Ik maak straks een apart blogje met foto's. Er kondigt zich alweer een hevig onweer aan voor vanavond en we kunnen maar beter op tijd terug rijden want Dumbo zit alleen buiten. De dreigende wolken en bliksems volgen ons op de voet maar als we Montclus binnenrijden is het hier nog droog. Oef! Even later barst de hel los. Bliksems als kantwerk door de zwart-blauwe lucht. Mooi maar toch wat angstaanjagend....
Vandaag is het 17 april en dat is de verjaardag van mijn lieve vriendin Chris! Langs deze weg een hele fijne dag gewenst! Het is een mooie mistige vrijdagochtend en de wind is er eindelijk in geslaagd de wolken weg te drijven. Terwijl jullie nu van de verkoeling genieten, kunnen wij ons weer lekker koesteren in de weldoende zonnestralen. In de voormiddag krijg ik bezoek van Tim, de vorige eigenaar van ons huis. We hadden hem gevraagd of er nog andere plannen van het huis waren met een aanduiding van de septische put. We doorzoeken alle documenten maar worden eigenlijk niks wijzer. Ook Julien (onze makelaar) vindt niks meer terug. De oplossing zal van de notaris moeten komen. Hij herinnert zich de acte " Carden-Van den Broeck-Jansen " nog zéér goed! We zijn destijds 3 maal moeten terugkeren vooraleer de acte definitief kon ondertekend worden. Eerst bleek ons tennisveld niet helemaal legaal. Dat werd door de burgemeester en een speciale commissie recht gezet. Daarna was er een som geld op de verkeerde rekening gezet. En tenslotte was er geen "woewoe-diedie" (zwembadalarm). Maar uiteindelijk is alles helemaal in orde gekomen en hebben we er hartelijk om gelachen. Hij kent ons dus ! Ook vandaag komt het bevrijdend telefoontje van de notaris. Er zit wel degelijk een septische put onder onze oprit, ergens voor het terras van de keuken. Dat wordt graven als we onze punten willen verhogen..... Nu we toch bij Julien waren hebben we meteen nog eens door zijn aanbod gesurfd. Door de crisis zijn er heel wat huizen op de markt en we spelen al lang met de gedachte om nog een gite bij te maken. Veel mensen willen in groep of met de hele familie een huis huren en wij hebben hier maar één gastenkamer (die de hele zomer al vol zit met "kostgangers"..... Een gezellig, mooi gelegen, vakantiehuis om in de zomermaanden te verhuren, lijkt ons een goede investering. Maar gene paniek hoor! We zijn zo ver nog lang niet. Alleen vinden we het huizen-kijken zo leuk! Het zit gewoon in mijn bloed denk ik.....
George Cloony heeft gelijk. Wij zijn echte koffieliefhebbers en hebben samen alle soorten koffie al uitgeprobeerd. De goeie ouwe koffiezet, de Italiaanse percolator, de échte espresso met fijngemalen koffie en zelfs die met verse koffiebonen, die à la minute gemalen worden. The real thing dus! Goede koffie zetten is een kunst. Je kan er zelfs een heuse cursus voor volgen om de titel "Barrista" te krijgen. Zo ver willen we niet gaan maar wat we wél weten is dat de allerlekkerste koffie in een "Nespresso" cupje zit.We hadden aanvankelijk onze twijfels omdat de metalen cupjes niet écht milieuvriendelijk zijn maar we zijn gezwicht! Een lungo bij het ontbijt, ééntje extra in de voormiddag en nog ééntje na de lunch. Ze zijn voor ons onmisbaar. Ook de hele marketing rond het Nespresso gebeuren is gewoon fenomenaal. Je kiest en bestelt precies wat je wil via het internet of in de dichtsbijzijnde speciaalzaak en binnen de twee werkdagen zijn de koffietjes geleverd. In Antwerpen is het gemakkelijk. In de Leopoldstraat, leg ik gewoon mijn Nespresso-sleutelhanger (jawel!) op de toog en ze weten meteen wie ik ben en wat ik lust! Vorige keer werd me in alle rust ook gezegd dat het tijd was om mijn machine te ontkalken . We hadden al 1800 cupjes meegenomen en nog geen ontkalking....slik! Maar nu zijn we in Frankrijk. De bestellingen hier verliepen altijd goed via een afhaalpunt. We bestellen en laten ons pakje afleveren in een shop in St Ambroix. Twee dagen later haal ik het dan op. Simple comme bonjour! Maar nu staat onze winkel niet meer op de lijst en we besluiten dan maar onze koffie door de postbode te laten leveren. Vrijdag voor het (lange) Paasweekend besteld, dinsdag geleverd. We zorgen ervoor dat er de hele dag iemand thuis is en dubbelchecken onze ding-dong, die bezoekers aankondigt. Het is dinsdag-geen postbode, woensdag-geen postbode....... Nespresso faalt! Danny loopt woensdagavond nog even naar de brievenbus en wat vindt hij daar? Neen neen, geen koffie maar wel een briefje van de postbode, afgestempeld op dinsdag met de boodschap: "Personne à la maison!" De luiaard! Ik ben dus met dat briefje naar Goudargues moeten rijden om de bestelling daar op te halen in het postkantoor. De openingsuren zijn zeer beperkt : van 9 tot 10 in de ochtend en van 15 tot 16.30 in de namiddag. Een heel lief meiske bezorgt me het pakje en op mijn vraag waarom de postbode het pakje niet aan huis heeft bezorgd, trekt ze haar schouders op en kijkt met een verlegen maar veelzeggende blik. Allez, tis haar vergeven! We genieten van de nieuwe smaken en zullen nog eens ernstig nadenken over de volgende bestelmethode.......
De méteo had het al aangekondigd en heeft weer eens gelijk gekregen. De wolken winnen het vandaag van de zon en de mistral blaast heviger dan ooit. Niks is veilig buiten. Stoelen moeten aan de ketting, tafellakens in de kast en bloempotten veilig bij elkaar in een hoekje. Eén groot voordeel; mijn was droogt in geen tijd maar als er onvoldoende knijpers op zitten, ben ik hem kwijt. Op woensdag is de déchetterie (het lokale containerpark) open en er liggen hier nog 5 electrische radiatoren werkloos te wezen. Die stop ik in de auto. Ze hebben jaren lang hun diensten bewezen maar dat was in de tijd dat er nog losjes en onbezonnen met energie werd omgegaan. Die dingen verbruiken meer energie dan ze kunnen afgeven. Weg ermee! Om je spullen te mogen afgeven in de déchetterie moet je een speciale kaart hebben. We hebben die van Tim (de vorige eigenaar) mogen lenen maar we moeten er nu zelf ééntje hebben. Ik leg alles even uit aan de lieve man op het containerpark en hij vertelt me dat ik die kaart op het gemeentehuis moet afhalen. Daar kan je alleen terecht op dinsdagvoormiddag en vrijdag. Maar geen probleem, hij gelooft me op mijn woord en helpt me met de spullen. Vrijdag zal ik dus bij Françoise (de dame achter het loket in Montclus) mijn kaartje wel ophalen. Ik zet mijn rit verder naar Bagnols om nog wat inkopen te doen. Bij "Marie" (een hele goeie artisanale bakkerij) laat ik me door de" promo du jour" verleiden. Een schitterende aardbeientaart met zanddeeg en mooi geschikte, grote rode aardbeien voor geen geld. Zo'n taart roept altijd weer leuke herinneringen op aan vroeger en onzen Bart weet waarom! Nu de was goed droog is, kan ik mar beter eens aan de strijk beginnen. De stapel wasgoed is niet meer te overzien. Ik zet me mét de strijkplank voor de televisie en kan nog juist een stukje meepikken van "Ook getest op mensen" Ik sta er van te kijken. Wisten jullie dat in een kleuterklasje op het platteland de hoeveelheid fijn stof, hoger is dan in de Brusselse Wetstraat om 8.30 uur 's morgens??? En dat de hoeveelheid fijn stof in de nabijheid van rokers vertienvoudigt???? En dat fijn stof ons leven met 13 maanden inkort???? Veel (fijn) stof om over na te denken zou ik zeggen. Voor vannacht staat er regen en storm op het programma. We moeten dus voorzichtig zijn met de live box en de schotelantenne. Alle stekkers moeten uitgetrokken worden voor we gaan slapen....
Ik start de dag op een gezonde manier en trek mijn loopschoenen aan. Met Dumbo aan de leiband wil ik tot in Orgnac lopen (en ook een beetje stappen af en toe hé). Dit weekend hebben speciale affiches her en der mijn aandacht getrokken. Op 3 mei zijn er in Orgnac " Les grandes fêtes du chien". Op de affiche staan allerlei jachthonden uit de streek, waaronder een Porcelaine (zoals Dumbo's vader) en een Griffon Bleu de Gascogne (zoals zijn moeder) én zo waar een echte Dumbo! En ik dacht dat hij (letterlijk en figuurlijk ) uniek was. Op 3 mei hebben we al andere verplichtingen ;-), ver van hier, en we zullen dit spectakel dus moeten missen. Maar zo'n affiche wil ik wel hebben. Het mooie weer en de bloesems doen me echter van mijn pad afwijken en ik ontdek weeral tal van mooie plekjes. De irissen staan nu overal in bloei en de kleine gele weidebloempjes kleuren de grotere oppervlakten. Ook de dieren ontwaken massaal uit hun winterslaap. Mierenkolonies, wespen en bijen, grote en kleine vliegjes (in mijn neus en in mijn haar!), jonge vogeltjes, salamanders, een dikke bruine pad en zelfs een broedende eend; ik kan er niet om heen. In de keuken zal ik de strijd met het ongedierte moeten aangaan maar hier buiten hebben ze vrij spel. De rest van de voormiddag gaat op aan huishoudelijke klussen en voorbereidingen voor morgen. Op woensdag is de déchetterie open en kan ik een deel van de rommel, die nu nog onder het afdak ligt, wegbrengen. Opgeruimd staat netjes. Na de siësta (in het zonneke!) werk ik verder aan het wandelpad beneden. Dat is na een maand van inactiviteit alweer helemaal overwoekerd. Geef me nog een paar dagen en dan zal het wel in orde zijn. Dan kunnen we op de volgende rommelmarkt op zoek naar een mooie bank, van waaruit bomma en bompa een super zicht zullen hebben op Montclus! Ik heb zin in een avondwandelingetje. Het is heerlijk warm en er zijn zoveel lokkende geuren buiten. Je ruikt het versgemaaid gras, de seringen, de irissen, het beetje vocht dat nog opstijgt uit de grond.....heerlijk. De rust van een vrij Paasweekend is erg relatief want het werk heeft zich nu gewoon verder opgestapeld. Danny heeft de hele dag gewerkt en moet er nog minstens één nacht bij aan breien om zijn projecten in orde te krijgen. We zullen samen een wandelingetje maken, dan hebben we weer wat extra energie. Ik moet nog steeds ontdekken waar nu juist "Prével ouest" ligt. Volgens de kaart is het aan de overkant van de Cèze. We gaan op zoek en steken de brug over om dan aan de andere oever terug te keren. De weg kronkelt de bossen in en blijft maar stijgen en dalen. Onze kuiten en maag zullen het geweten hebben. Ik ben te fier om de hele weg (we zijn al meer dan een uur aan het stappen) gewoon terug te keren en hoop toch ergens een herkenningspunt te vinden. Na anderhalf uur is het zo ver. We zien Montclus voor ons liggen, gespot door een rode avondzon! Een beeld dat we nooit eerder zagen want het is de achterkant van het dorp. We hebben dus een grote lus gemaakt door de bossen. Geen Prével ouest maar wèl stijve kuiten en hele grote honger....
De zon schijnt weer alsof ze nooit is weggeweest en het verkeer op de weg is hier behoorlijk druk. Iedereen wil naar buiten! Wij ook! We moeten nog naar Barjac om mijn glacière op te halen. Toen we gisterenavond terugreden stond het er nog en de handelaar wilde dan toch mijn bod aanvaarden. Dat is de beste truk! Je doet een (gek) bod en krijgt steevast een "neen". Dan wacht je geduldig het einde van de beurs af. Twee mogelijkheden! Of het is weg en dan heb je winst in de portemonnaie, of het staat er nog, en dan is het voor u blijven staan! De lieve man aanvaardt dan toch mijn bod (liever dan het zware ding weer op zijn aanhangwagen te zetten!) en wij zijn content! Ik zal een fotooke meesturen! Dumbo hangt voortaan de hele dag aan een lange metalen ketting, die op verschillende plekken rond het huis kan vastgemaakt worden. Zo kan toch bij ons zijn, zonder ontsnappingsrisico. Hij aanvaardt zijn lot en is helemaal niet ontevreden. Het liefst van al ligt hij op zijn vertrouwde plekje bij het terras van de keuken. Daar is de zon altijd en kan hij ook zonder moeite een schaduwplekje vinden. We zullen een kleine ruimte afmaken, waar hij toch wat bewegingsvrijheid heeft, naast het poolhouse. Daar stoort hij geen bezoekers en heeft een mooi zicht op de straat. Onder het poolhouse is een mooie ruimte, waar hij binnen kan. We zullen hem elke dag meenemen om te gaan joggen en voor elke wandeling. ..Terwijl Danny vandaag de weerspannige bramen voor eeuwig het zwijgen oplegt, maak ik de nieuwe Dumbo-space proper. Ik sleur met stenen en trek takken weg. De kurkeiken zijn zo oud dat ze regelmatig grote, dorre takken verliezen maar toch staan ze allemaal weer mooi in blad. Onze parasol is geïnstalleerd! Op deze laatste vakantiedag profiteren we van een siesta op het terras, lekker in het zonneke en onze eerste kleurtje is gezet! De hele namiddag wordt er verder gewerkt in de tuin want vanavond gaan we op stap. We hebben gisteren namelijk een tafeltje gereserveerd in "Le Vieux Clocher", een nieuw restaurant dat op 1 april is open gegaan in St-Privat de Champclos. We zagen de borden langs de weg en gisteren zijn we een kijkje gaan nemen. Het dorpje ligt vlakbij, tussen Montclus en Barjac. Er zijn amper een paar inwoners maar er staat een mooi oud kerkje en daar is het te doen. De aanhorende gebouwen zijn omgevormd tot een gezellig restaurantje en de tuin (het oude kerkhof!) is zeer stijlvol onderhouden. De oude muren zijn al gedeeltelijk gerestaureerd en een mooi parking voorzien. Het uitzicht op de vallei is subliem. Een jong gezin is hier hun droom aan het verwezenlijken en we gunnen hen het succes. Vanavond zijn we alvast niet de enige gasten. Bijna alle tafeltjes binnen (voor buiten is het 's avonds nog niet warm genoeg) zijn bezet. De kaart is gevarieerd, keuken typisch Frans én betaalbaar en de ontvangst is bijzonder hartelijk. We proberen even kritisch te zijn als Sergio Herman in de TV reeks "Mijn Restaurant" maar we vinden met moeite een paar schoonheidsfoutjes. Hier zullen we nog vaak komen, dat is zeker.
