De meeste druiven zijn intussen geoogst. Sommigen blijven nog hangen om later (les tardives) te plukken. Eén ding is zeker: 2009 wordt een topjaar! Men verbaast zich erover dat de grote hitte en het gebrek aan regen de druiven geen schade hebben toegebracht. Vorig jaar waar de weersomstandigheden veel milder maar de druiven waren vaak verschrompeld. Nu looft iedereen de vorm en de smaak van zowel de pel als de inhoud van de vruchten. De druiven smaken bijzonder zoet en dat zal hoge alcoholpercentages geven aan de wijnen die nu in de maak zijn. Tot 14 en zelfs 15 % voor sommige soorten. Hou het in gedachte bij de aankoop voor jullie wijnkelder. Wij zijn intussen nog steeds bezig met het ontdekken van nieuwe chateaux, caves en coöperatives, waar we de betere dingen uitzoeken op aanraden van vrienden. Wijn is hier een dagelijks weerkerend gespreksonderwerp en iedereen is fier op een "ontdekking" . De terminologie rond het wijngebeuren is veel minder complex dan in België. Hij is "sympa" of hij is het niet....... We hebben van Eric twee "casiers" gekregen en daarin worden al onze flessen gestoken. Een echte wijnkelder hebben we niet want wij moeten de wijn "serveerklaar" hebben voor de table d'hôtes. Tijd om te rijpen heeft hij hier niet. Toch zullen we van de nieuwe oogst wijn inslaan voor later. 2009 wordt het geboortejaar van ons prutske en dat is reden genoeg om voor de eerste communie een goeie hoeveelheid super "vocht" in te slaan. Ik ga mijn koffers pakken want morgen vertrek ik voor een paar dagen naar Belgie. Het zal wachten zijn tot woensdag op een volgend blokje lektuur.....
Op deze natte woensdagochtend hebben we een afspraak bij de notaris. Le Mas Amiel wordt ons nieuwe troetelkind. Het is een leuke bedoening (we kennen elkaar intussen al ) en alles wordt in snel tempo afgewerkt. Op de vraag of het huis leeg is en de sleutels zijn overgeleverd , wordt er een beetje geaarzeld. Eric kan pas volgende week in zijn nieuwe huurwoning en wij vonden het best ok dat ze zo lang nog in het huis bleven. Wij kunnen pas over een paar maanden terugkomen om in het huis te werken en bovendien wordt intussen tijd aan de straat gewerkt. Geen probleem dus voor ons. Julien vindt het allemaal niet zo veilig maar wij hebben er vertrouwen in. Voor ons vertrek (einde maand) gaan we nog een serieuze overdracht organiseren. Dat wordt leuk. Wij krijgen nog een rondleiding, noteren meterstanden en zetten al wat spullen ginder. Zij komen met de kinderen (ze hebben twee zoontjes van 8 en 10 jaar) na de verhuis, hier eten. Zo moeten zijn niet koken na een zware dag en kunnen wij de koelkastrestjes opwerken. Deal.
Onze makelaar heeft niet alleen schitterende kado's bij (wijnen en een magnum champagne) ; hij nodigt ons allen uit voor een gezellige lunch. Er worden snel wat afspraken verzet en zo kan iedereen mee. Le vieux clocher en l'Esplanade blijken gesloten op deze woensdagmiddag. Julien reserveert in "Le mas du terme". Wij waren hier nog nooit. Het is eigenlijk dicht bij ons (richting Montclus) en we zijn zeer aangenaam verrast. Een heel sjiek kader (vorige winter helemaal gerenoveerd) , prachtig gedekte tafels en heel lekker eten. De betere keuken, zeg maar. Gelukkig moeten wij de rekening niet betalen...... Op een middag als deze, leren we altijd weer veel bij. De Fransen vertellen over hun ervaringen met toeristen en met de ondernemers. Wat draait en wat draait niet? Wat zoeken ze en wat willen ze niet? We zitten op een goed spoor, zoveel is duidelijk en we hebben zin om eraan te beginnen..... Thuis begin ik meteen al wat te sorteren en triëren. Voor hier, voor ginder. Ik installeer mijn naaimachine en de grote lap stof, die nu al weken in de weg ligt, wordt omgestikt tot de juiste maten voor mijn kamerscherm.....finito!!!
Samen met de gasten is ook de eeuwige zomer hier verdwenen. Ruim vier maanden lang, hebben we enkel in superlichte kledij gelopen, geslapen zonder lakens of dekens en met deuren en ramen wijd open. De zonnebril was immer aanwezig. Je staat er niet eens bij stil dat dat uitzonderlijk is. Pas op het moment dat die bril een beetje belachelijk lijkt, komt de shock. Maar de zonnebatterijkes zijn nu echt helemaal op. Er staat een frisse wind en er wordt regen voorspeld. We moeten zowaar een truitje gaan zoeken. ..Op de regen moeten we hier nog wel wat wachten want , zoals altijd ontspringt Montclus de dans. Het regent van Marseille tot Lyon en van Montpellier tot Bordeaux maar daartussen liggen wij.......jawel in de zon! We bereiden ons toch maar voor op wat onherroepelijk komen gaat en dragen kussens en zetels naar hun winterse rustplaats. De laatste spullen van de wasdraad worden binnengehaald en we wachten maar het trekt weer allemaal aan ons voorbij. Ik krijg nog een telefoontje van Julien (onze makelaar) met de vraag of alles ok is voor morgen? Ja hoor . We zijn er klaar voor. Om 9.30 uur worden we bij de notaris verwacht voor een belangrijke handtekening. Misschien moet ik nog eens oefenen want ik heb al lang niet meer geschreven met pen en papier. Het bloggen gaat allemaal digitaal. Niet dat ik dat leuker vind hoor, integendeel, ik hou van schrijven. Ik vind het enig, zalig, ontspannend. Het enige probleem is dat ik het niet met jullie zou kunnen delen, vandaar..... Julien nodigt ons uit om , na de acte gezellig mee te gaan op retaurant, samen met de verkopers. Lijkt ons heel leuk! We kijken er naar uit. Wanneer we rond 22.30 uur ons bedje opzoeken horen we de eerste druppels tegen de dakgoot tikken. Het zal deze nacht onophoudelijk regenen en niemand is er rouwig om!
In de nacht van zondag op maandag speelt Kim Clijsters de finale tegen Woschniacky. Het huis zit hier vol fans, die allemaal een wekker willen zetten om op te staan om 03.10 uur in de ochtend. Wat zeg ik?? de NACHT.... Wanneer de nieuwslezer meldt dat de finale integraal wordt uitgezonden op één om 09.00 uur, verdwijnen de wilde plannen. Iedereen kan rustig slapen en na het ontbijt de wedstrijd volgen. Zelf heb ik bij het ochtendnieuws de uitslag al gehoord maar ik hou me van den domme. De wedstrijd verloopt spannend en eindigt ontroerend. Mama Kim steelt de show én de Amerikaanse harten, door met een "wild card" de US-open te winnen. Na de wedstrijd moeten de laatste zonnestralen geplukt worden want de koffers staan al klaar om naar het natte België te reizen. We krijgen nog een flitsbezoek van Turnhoutse bekenden, die al jaren hun vakantie doorbrengen in Barjac en even naar ons "nestje" komen kijken. Dan is het tijd om te vertrekken naar Avignon. Ik ben deze keer chauffeur van dienst want Danny moet werken. Gelukkig is het niet meer té warm en stoort het gemis van de airco niet te fel. in Avignon staat een serieuze Mistral. Dat is wel vaker het geval in de Rhône-vallei. De koffers waaien als het waren naar het perron. Daar ontstaat nogal wat commotie want de trein voor Parijs, die net voor de onze vertrekt, heeft twee wagons verwisseld. Mensen lopen heen en weer, op zoek naar de juiste deur en er ontstaat zowaar wat paniek. De reizigers voor Brussel moeten nog even wachten maar niet iedereen luistert naar de omroepstem. De jongens van de security leveren goed werk en blijven er rustig onder. Met enkele minuten vertraging krijg ik mijn senioren op de trein en neem afscheid. Wat zullen we ze missen. ....Even later hoort Sofie dat er een jonge vrouw bevallen is in de Thalys van Marseille naar Brussel. "Moeder en kind stellen het wel" Het zal je maar gebeuren. Bomma en bompa hebben niks gemerkt van het hele gebeuren want de feiten hebben zich afgespeeld in een andere wagon. Bij thuiskomst zit Dumbo te treuren en loopt naar alle deuren van de auto......"Waar zijn ze nu toch allemaal weer gebleven?"
