Na een luie zondagmiddag staat er een drukke zondagavond op het programma. Géegée, onze kapster, is een ondernemende vrouw. Zij wil vandaag haar gasten verwennen met een aperitief én een modeshow, zomaar op het pleintje in het dorp. Daar heeft ze een goede reden voor. Zij is precies 35 jaar als zelfstandige onderneemster in Barjac aan het werk en dat doet niemand haar na. Sommige handelszaken zijn wel ouder, maar daar werd dan al meermaals van zaakvoerder gewisseld. De burgemeester(zie foto met kindje) is ook van de partij en hij looft het initiatief, dat ook voor hier een primeur is. De show zal gepresenteerd worden door alle voormalige medewerksters van het kapsalon, jongens en meisjes! De kleding wordt verzorgd door een nieuw boetiekje, op de place de la mairie, in hartje Barjac. Het publiek zijn de klanten van Géegée en toevallige passanten. De sfeer is geweldig. Het hele gebeuren is zo spontaan en nonchalant, dat elk foutje vergeven wordt. Ik stuur de sfeerfoto's mee. We hebben lang genoeg gezeten en maken nog een wandelingetje voor we straks gaan eten in Cornillon en we gaan bij Agitato een biologisch aperitiefje drinken. Agitato is een bijzonder huis, rechttegenover onze Mas Amiel. Ze hebben een gezellige binnentuin , vol oude spullen en presenteren alternatieve lekkernijen. Biologische wijn en hapjes, speciale pannekoeken en bijzondere kruiden. We wensen hen veel succes en sluiten zelf de avond bij een lekkere menu in La vieille fontaine. Wanneer we, rond half elf terug thuis komen, brand er licht binnen.. Plots gaat de voordeur open en Dumbo heet ons van harte welkom. Hij heeft zichzelf binnen gelaten, de deuren gesloten en het licht aangedaan. Wij voelen ons welkom maar checken toch even of er niemand anders binnen is geweest ...... niet dus!
Na een drukke ochtend, is er een heerlijke rustige middag. Bomma en bompa zijn , samen met hun vrienden, veilig en wel in Montclus gearriveerd. Het is al een jaartje geleden dat ze nog hier waren, maar het is alsof ze niet weg zijn geweest. Bomma heeft een cadeautje bij. De "Feeling" van september. Ik geef toe, ik ben een tijdschriften freak. Ik kan het niet laten ze te kopen én te lezen. Op feeling heb ik zelf een abonnement en mijn exemplaar had Danny al meegebracht uit Antwerpen. Tijd om er eens door te bladeren was er nog niet geweest. Als we ons voor een welverdiende siesta, bij het zwembad installeren, wordt de Feeling in mijn handen geduwd met de klassieke woorden: "Geniet nu ook maar van wat rust met een boekske."(alsof ik dat anders niet zou doen.....!) Maar goed. Ik bekijk een paar bladzijden maar het is zo verdomd moeilijk lezen met de strakke wind die er staat, dat ik mijn "boekske" nog even neerleg. Tot grote ergernis van alle omstaanders, begrijp ik later. Terwijl ik wat wil soezen, wordt ik bestormd met vragen. "En? Wat is er mooi deze winter?" "Vind je de handtassen mooi?" Zèèèèèg, Ik zal het straks wel lezen of op een later tijdstip. Neen, dat kunnen de omstaanders niet meer aan en ze drukken nu écht het tijdschrift onder mijn neus bij een artikel over de jaren tachtig. Mode voor moeders, van toen met hun dochters, van nu. Op de laatste pagina, krijg ik de shock. Het is niet waar! Mijn zus en mijn petekind, in het centrum van de Vlaanderens mooiste boekje. Zelf zijn ze er niet gelukkig mee maar ik vind het bijzonder knap. Echt waar. Dus voor al diegenen, die nu naar de boekenwinkel hollen, Anne en Lotte...... dat zijn ze! In het echt zijn ze mooier maar 't is toch knap! Ik heb ook een nieuw tennisracket gekocht en onder applaus van het seniorenpubliek, slaan Danny en ik een balletje. Bompa trekt er een mooie foto van maar ik weet iet of ik hem kan afprinten? Ik zal mijn best doen voor morgen.
Weinig nieuws op deze vrijdag. Een weekje is niks. Er is er weer één voorbij en dat betekent bedden verschonen, lakens en handdoeken wassen en drogen in no time! De gasten rijden na het ontbijt weer richting Belgie maar er zijn problemen. we krijgen nogal wat alarmerende berichten. File van 18 km voor Lyon....Verbod om langs Luxemburg (waar we zo nodig willen tanken!) naar huis te rijden. Er moet een hele omleiding gevolgd worden( via Troyes naar Brussel) en dat is niet leuk als afsluiter. Ook voor ons is er vertraging. De vlucht van Danny uit Charleroi komt 50 minuten later dan voorzien. Gelukkig was ik op de hoogte want in Nimes-airport is de airco stuk . Als je daar binnen moet zitten wachten, ben je volledig uitgedroogd na een uur....In de auto werkt de airco wel en elukkig is het nog een mooie avond en kunnen we thuis wat bekomen van alle emoties. Morgen arriveren bomma en bompa met hun vrienden. Daar kijk ik al lang naar uit. Toch is het ook een beetje triest want dat wil zeggen dat de zomer nu wel echt op zijn einde loopt. Maar hij was mooi, warm, gezellig en warm die zomer van 2009!
Alweer de laatste dag voor onze gasten. In de voormiddag plannen we een geleid bezoekje aan Barjac, met een wandelingetje door de straatjes en een kijkje in het kasteel , waar momenteel het "forum des arts" plaats heeft. 17 Kunstenaars stellen er hun werk tentoon in een mooi kader. Er hangen enkele werken, die me opvallen. Het loont in elk geval de moeite om er nog eens langs te gaan met kunstliefhebbers. Dan gaat het richting Beaulieu want er moet nog "goede" wijn mee naar België. Groot is mijn verbazing wanneer we in Chazalis aankomen en er een overvolle parking aantreffen. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. We vinden amper een plekje voor onze Scénic. Zou het hier "weggeefdag" zijn? Dan hebben we het mooi getroffen. Maar neen, iedereen heeft blijkbaar de weg naar Chazalis gevonden en van heinde en verre slaan mensen hun voorraad in. Vader, moeder, zoon en (knappe!!) dochter staan allemaal te gerieven en laten je proeven met de glimlach en de steeds weerkerende woordjes van uitleg bij de verschillende flessen. Er is weer witte "emotion". Die was al een tijd uitverkocht en nu is die van 2008 "gearriveerd"! Op de toonbank hangt een artikel van Piet Huysentruyt uit één of ander vlaams tijdschrift. Bij zijn gerechten staat een fles "Merlot" van Chazalis!!! Piet woont hier niet zo ver vandaan, in Les Vans en palmt stilaan ook de Franse tafels en keukens in. Madame vertelt me dat hij gisteren op de "six" (franse zender) was om zijn speciale pan aan te prijzen. Na een goede degustatie, worden heel wat kistjes in de auto gezet en ik voel dat ik zwaar geladen ben. Door de bergen dan maar naar huis, waar we gezellig eten . Eindelijk tijd voor een goeie siesta "aan den dok" Ik weet niet wat ze bedoelen maar het klinkt leuk. Den dok is dus Mechels voor "het zwembad"! Ik probeer ook nog eens een zinneke in het Mechels: "Veu damme no tschuil goan mut os pjèt nog schoote". Mijn nonkel Dré heeft me dat als kind geleerd. Honderd keer heeft hij het herhaald tot ik de juiste tongval had. Het zit er nog altijd in..... Er wordt hier eens hartelijk om gelachen. Van ons laatste avondmaal genieten we in Cornillon, onder een warme sterrenhemel in ons favoriete restaurant, La Vieille Fontaine.
Nonkel Paul komt voor het ontbijt naar beneden en hij heeft een vraagje voor mij. "Is dit nu een schorpioen?" "Euh ja, dat is er eentje. Is hij dood?" "Neen, neen, ik heb hem opgepakt bij zijn staart. Ze steken toch langs voor?" "Dat weet ik zo net nog niet (ik weet wel dat ze steken en het kan me niet schelen langs waar!) zet hem maar voorzichtig neer en trap hem dan dood want ze kunnen best gevaarlijk zijn!" Ik probeer geen paniek te veroorzaken maar ben maak hen toch duidelijk dat het verstandig is die diertjes meteen te elimineren en ze niet te behandelen als een alternatief troeteldiertje. Hij zet het beestje neer en de schorpioen is sneller dan zijn schoenen. Het wordt en hele strijd om het beestje uit te schakelen maar nonkel Paul wint (zich van geen gevaar bewust)! Na het ontbijt ga ik bladeren rijven in de tuin. Het lijkt wel herfst hier. De blaadjes dwarrelen overal neer en als je loopt, kraakt het onder je voeten. Een vijftal kruiwagens verdwijnen in de composthoop. Zo oogt de tuin weer veel zomerser. De zon is er ook weer en schijnt weer in alle hevigheid. Door mijn bezigheden in de tuin, ben ik vergeten de bache van het zwembad te halen. Het water is gestegen naar 29 graden.... pffff dat is te warm voor mij. Ik laat het wat bekoelen en werk binnen verder. Wanneer ik de post uit de brievenbus haal is mijn verbazing groot. De mooie geboortekaart van Tuur zit al in mijn bus! Amper twee dagen onderweg en hier aan huis besteld. Gek dat de kaartjes , die de meisjes, weken geleden, van op kamp verstuurden, nog niet zijn aangekomen?!? Na de middag vind ik eindelijk tijd om mijn kapotte vaatwas te ontmantelen en naar de déchetterie te brengen. Ik word daar vriendelijk geholpen, zoals immer en nu is mijn wasplaats weer heel wat ruimer. Wanneer ik aan het diner wil beginnen, slaat de bliksem alweer in en krijgen we een hevig onweer. Ik ken mijn weg naar de technische ruimte intussen goed en kan de schakelaar weer aanzetten. We eten nog gezellig buiten maar vanavond zullen we voor het eerst een truitje kunnen gebruiken. ....Donder, bliksem en regen maken vanavond het mooie weer. Mmmmmm slapen met een dekbed.....dat is lang geleden!
Het is vandaag de eerste bewolkte ochtend in Montclus, sinds wéken. Niet erg want ik heb een berg strijk te verzetten en er moet ook nog eens grondig gekuist worden. Dat komt me dus mooi uit. De gasten willen vandaag Avignon bezoeken en Danny moet ook naar Brussel sporen voor het werk. Ik heb dus het hele huis voor mij alleen. Met 29 graden vind ik het bijzonder aangenaam en rond het middaguur heb ik al veel werk verzet. Tijd voor een lunchke. Als ik alleen ben, zet ik me graag even voor het journaal van 13 uur. We horen al zo weinig Belgisch nieuws en ik ben benieuwd wat er te zeggen valt. Martine Tanghe kondigt in alle sereneteit aan dat het vandaag "de dag van de garnaal" is. De kaviaar van de Noordzee hoor ik haar nog zeggen. Djeezes , wat moeten ze nu nog verzinnen om een half uurtje te vullen in prime-time?? Wat dacht je van een dag van "de meloen" of nog beter ; dag van "de hondenbrokken"? Het is toch te gek? Moederdag is fijn, de dag van het kind, de student, de aidspatient, de klant, het openbaar vervoer......allemaal ok voor mij. Maar de dag van de garnaal?? Ik zit er nog een hele tijd aan te denken. De ministers gaan de garnaalvissers steunen, klinkt het. Ferm! Nu de kabaljauwvissers nog of er woedt straks een oorlog op onze geliefde Noordzee. ..Soit! Als ik dit allemaal verteerd heb, rijd ik nog even richting Saint-Ambroix om wijn te kopen in de cooperative. Onderweg loopt er een hond in het midden van de straat. Hij doet me aan Dumbo denken. Zelfde snoet en franke blik. Wit met caramelkleurige vlekken. Ik aarzel even of ik hem zal oppikken en het baasje opsporen maar hij zet zijn weg rustig verder en lijkt niet echt ondervoed. Niet tussenkomen, zegt het stemmetje in mijn hoofd....Wanneer ik hem in de achteruitkijkspiegel gade sla, bedenk ik me dat dit wel eens Dumbo's zusje kon zijn. Toen we Dumbo gingen halen waren er drie "accidentjes" in die nest. Papa Porcelaine had een onvergetelijke nacht gehad met mama Griffon. Hij had zijn eigen vrouwtje moeten zwanger maken maar per vergissing heeft hij nu bastaardjes gecreëerd, die niet als rashond konden verkocht worden. Brute pech voor de eigenaar maar voor ons geen probleem, we wilden altijd al een straathond. Onze voorkeur ging uit naar een teefje maar dat bleek al uitverkoren door iemand anders. Het teefje in kwestie was wit met caramelkleurige vlekken, de twee reutjes waren tricolore........Wij hebben natuurlijk den tofste uit de nest maar misschien zou hij het met zijn zusje goed kunnen vinden? We zullen het nooit weten.
Er staat een uitgebreid ontbijt klaar op deze wisseldag. De nieuwe gasten zijn gearriveerd en we moeten (met enige pijn in het hart ) afscheid nemen van Jo en Ria en de kids. Voor mij is het werken geblazen want alle lakens moeten gewassen en gestreken worden, de kamers gepoetst en de etensvoorraad aangevuld. Om 12 uur hebben we een afspraak met Belgische kennissen, die ook op zoek zijn naar een eigendom in het zoete Zuiden. Het klikt meteen en we praten honderduit over hun én onze belevenissen hier. We komen tot dezelfde conclusie: hier is het leven zoet. We brengen hen nog in contact met Julien, onze makelaar, die hen nog een pand wil laten zien in Barjac. We mogen mee en dat vind ik fijn. Huizen kijken is zowat mijn leukste hobby geworden. Bij een goeie fles rosé, sluiten we dit avontuur af en we beginnen te koken voor het diner. Maar de wespen zijn deze dagen wel bijzonder frank. We hebben nog maar een weekje om hen te verdelgen en weten echt niet hoe. Ik heb al lang een echte wespenpot. Vroeger moest je daar een beetje zoetigheid in doen en voilà, daar zaten ze gevangen op hun gulzige tocht maar dat werkt niet meer. Alles heb ik geprobeerd, van bier tot cola, van honing tot confituur, van bavarois tot ijsroom.... Deze wespen zijn anders! Vanaf het ogenblik dat er een stukje vlees wordt bovengehaald komen ze in grote getale onze maaltijd verstoren. Tante Annie heeft een idee! Je legt een stukje lekker vlees onder de wespenpot en dan hopen we dat ze omhoog vliegen en er niet meer uit kunnen. We zullen zien, het is het proberen waard. Er wordt gewed en gesupporterd....... en de éne na de andere wesp kruipt in de pot. We geloven onze eigen ogen niet. Na een tijdje zien we dat er een paar zijn, die via een duikvlucht toch weer ontsnappen. De snoodaards! Eén ding is zeker, ze amuseren zich en wij kunnen rustig eten. Aan het eind van de avond zitten er wel 15 in!!! Tante Annie heeft gescoord! Dat vieren we!! Ik kan je nu al vertellen dat er daar morgenvroeg maar twee wespen van overblijven. De rest heeft het hazenpad gekozen.........
