Na een hectische morgen ( koffers moeten nog verder gepakt worden,de bedden opgemaakt, de diepvries ontdooit, de luiken dicht, de auto netjes ingepakt) vrezen we nog even het ergste. Het is zondag en op zondag zijn de jagers van de partij. Een schot houdt Dumbo binnen maar een meute joelende jachthonden vindt hij wel aantrekkelijk. Net over de weg, in de velden horen we de honden vreselijk brullen en huilen. We zien niks en moeten ons dus een voorstelling maken van dit jachttafereel. We menen Dumbo te herkennen en het klinkt alsof hij zwaar wordt aangevallen en het uitschreeuwt van de pijn. Na 16 maanden herken je de geluiden wel. Neen, dit is niet blaffen om zijn terrein te verdedigen, dit is niet huilen omdat hij een everzwijn heeft geroken, dit is duidelijk iets anders! Oh jéé, wat nu gedaan??? Hadden we nu zelf maar een geweer, dan zat hij over minder dan een minuutje al te bibberen onder mijn bureau........maar we hebben er geen. Hard roepen, lijkt ons de beste oplossing! We zetten allebei onze keel open en daar is hij al, gezond en wel. Hij heeft het schouwspel zelf van op afstand gade geslagen en wij hebben ons vergist. Ze lijken allemaal op elkaar, die jachthondgeluiden. Ok! Hij kan de auto in en wij ook. De volgende duizend kilometer bollen we rustig naar het Noorden. De eerste 800 verlopen vlotjes, onder een constante temperatuur van 22 graden. Vanaf Namen staan we in de file en we worden er zowaar slecht gezind van. We weten nu weer waarom we liever ginder zijn. Maar na een goede nachtrust hier zijn alle zorgen vergeten en denken we alleen nog aan ons Prutske. Over enkele dagen (of weken?) wordt Sofie mama en ik Mammie. We verheugen ons er enorm op!!! Welkom kleine .....
