Het is een behoorlijk frisse morgen, na een nacht met een overvloed aan regen. Het goede nieuws is dat het dammetje dat we begin juli gemaakt hebben, met de bedoeling de slijkmassa onder te eettafel te voorkomen, zijn nut bewezen heeft. Al het zand werd netjes tegengehouden en ik moet voortaan niet meer elke week met de tuinslang het terras weer proper maken. Dat zal een hele verbetering zijn. Vandaag is het receptie van de burgemeester in Montclus. We moeten ook daar ons gezicht eens laten zien en een beetje verbroederen met de andere Montclusiens. Het is er gezellig en het orkestje speelt leuke deuntjes, terwijl aan lange tafels hapjes en drankjes te verkrijgen zijn à volonté. Ik mag met Bart mee op de moto omdat mijn fototoestel nog thuis ligt. Als ik er te voet om moet, zijn we te laat. Er is een helm tekort maar als Bart de zijne presenteert, weiger ik. Ik neem het risico wel en ik moet zeggen dat het een zalig gevoel geeft, zo bij je zoon op de moto! Thuis staan Danny en ik de hele namiddag in de keuken want de Shopi is gesloten en we moeten dus wat creativiteit aan de dag leggen met de restjes in de koelkast. Een clafoutis van perziken, een lekkere tiramisu, pasta, worstjes, gegrilde aubergines. Ze zullen geen honger lijden. Om 22.00 uur wordt de avond afgesloten met vuurwerk in Montclus. We slaan het schouwspel gade van op het boventerras. Dumbo is ongelooflijk bang en kruipt huilend achter de zetels en in de kasten. Ocharme. We krijgen hem nauwelijks kalm en als alles gedaan is, ligt hij nog een hele tijd na te trillen op zijn kussen.
Op deze zaterdagmorgen bezoeken we de markt in Uzés. De jongens met de moto langs Méjannes le Clap en wij met de auto langs St Quentin la Poterie. De route is even lang maar voor de motards is er een weggetje met veel bochtjes en weinig verkeer. Op deze topdag voor het Franse toerisme is een bezoekje aan Uzès niet zo'n goed idee. De mensenmassa is veel te groot en je kan amper een blik van de anders zo gezellige stad opvangen. Snel wegwezen is de boodschap! De jongens willen nog doorrijden naar de Pont du Gard om wat mooie foto's te trekken . Ook dat viel wat tegen omdat je in zo'n zwaar moto-pak toch behoorlijk wat moeite hebt om je hoofd en lijf koel te houden...... Als iedereen wat verkoeling heeft gevonden in het zwembad, is het alweer tijd om naar de volgende activiteit te gaan. Om 18 uur is er een tweede abrivado en deze keer worden de juiste lenzen op de camera geplaatst. We krijgen waar voor ons geld. Ik laat je meegenieten van de foto's van zodra ik ze van Bart, onze fotograaf van dienst, heb gekregen. Kijk er al maar naar uit. We zijn namelijk getuige van een ferm accident. Op een gegeven moment geeft één van de paarden een ferme trap achterwaarts en knalt een bandido neer. Duidelijk ernstig gewond in het aangezicht. Binnen een paar seconden, gaan de nadars open en wordt hij de ziekenwagen ingedragen en naar het ziekenhuis gevoerd. Bart heeft alles op de gevoelige plaat vastgelegd. Dè foto van de dag. Het spektakel gaat gewoon verder en de sfeer is er niet minder om. Olé.....olé..... Na de sportieve activiteiten, is het tijd voor het aperitief. Op het marktplein staan langgerekte tafels voor het feestmaal van vanavond. Aan de bar kunnen we ons aperitief ophalen. Er is pernod, kirr, marquisette, of frisdrank met veel olijven, chips en nootjes. De stierenbillen hangen al aan een reuzegroot spit te draaien en verspreiden een heerlijke geur. In een grote pan boven een zelfgestookt vuur, worden kilo's witte bonen gekapt en ze garen rustig in het vet van het stierenvlees. Ook dit is gastronomie!! Er wordt lang ge-aperitiefd....veel te lang! Daar kennen ze alles van , die Fransen maar wij hebben honger!! Aan een grote tafel staan de beenhouwers de reuzen stukken vlees te versnijden. De beenderen worden in een grote zak gestoken en ik vraag er ééntje voor Dumbo. Wat zal die smullen morgen. Het nieuws dat Bart "de" foto van de dag heeft geschoten loopt als een vuurtje. De bandido's en gardiens staan om beurten bij ons aan tafel om de fameuze foto te bekijken. We veroorzaken hier heel wat commotie. De stieren mogen slaan en trappen maar de paarden zouden zodanig getraind moeten zijn dat ze geen verkeerde bewegen mogen maken. Eéntje maakt een gebaar met zijn hand langs de keel......het gaat eraan dat paard!!! Oeps. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Hier komt vast noch een staartje aan. Aan tafel maken we contact met onze buren, een familie uit Luik, die hier al voor de 22 ste keer aan de tafel zitten. Er wordt gul gegoten met wijn en water en iedereen smult van het zachte vlees. Als we klaar zijn voor het dessert, worden ineens alle hemelsluizen open gezet. De regen, die voorspeld was voor 5 uur in de ochtend meldt zich iets te vroeg aan. De 500 feestvierders, lopen alle kanten op en laten de tafels desolaat achter. We zijn net op tijd thuis voor het grote geweld losbarst. Het zal de hele nacht regenen en donderen en bliksemen........maar goed dat de jongens nu niet in hun tentje zitten!!
Vroeg in de ochtend rijdt er een auto de oprit op. De kiezels kraken en Dumbo schiet wakker. Daar is het baasje weer, samen met zijn zus en schoonbroer. Dumbo gaat bijna door het dolle heen want hij hoopt dat Luna, hun éénjarige golden retriever er bij is. Hij zoekt en springt en kijkt in de koffer van de wagen maar vindt haar niet. Blijkbaar is haar geur alom aanwezig en hij knuffelt haar baasjes overdreven. . We proberen rust te vinden bij een ontbijt in het zonneke en dan kan iedereen een beetje rusten, na een slapeloze nacht. Straks komen de jongens ook terug van Carcassonne. Dit weekend hebben in Barjac de stierenfeesten plaats. C'est le grand weekend taureau! Om het ons moeilijk te maken zijn het ook nog eens "fetes votives" (dorpsfeesten) in Montclus. We moeten de agenda's en de programma's dus goed bij elkaar leggen om te zien wat we gaan doen. De Abrivado nocturne brengt spektakel en is een ideale plek voor amateur-fotografen. Om 21.30 begint het schouwspel in Barjac. Een achttal gardiens ( 7 mannen en één knappe vrouw) te paard, houden de stiertjes tegen, terwijl de jeugd van Barjac de jonge beestjes tot stilstand probeert te brengen. Ze lopen er achteraan, springen er bovenop, grijpen ze bij de horens of bij de staart en riskeren daarbij een ferme trap van de uitgelaten toro's. Maar een mens moet iets doen om de toeristen te animeren en de lokale meisjes te imponeren. Geslaagd met glans zou ik zeggen. We besluiten morgen terug te komen voor meer foto's en schrijven ons meteen in voor de maaltijd op het dorpsplein. Aan lange tafels wordt er dan met de dorpsgenoten gegeten. Stierenbil op de grill met bonen in tomatensaus. We brengen daarover morgen verslag uit......
De jongens zijn in de ochtend vertrokken naar Carcassonne. De rit zal 276 km lang zijn en daarom besluiten ze langs de snelweg te gaan. morgen komen ze terug langs de kleine wegen door de Cevennen. De rest van de dag heb ik alleen mezelf als gezelschap en dat vind ik best leuk. Ik kan dan eens goed doorwerken en de boel weer aan de kant krijgen. Er staat heel wat op het "TO DO" lijstje. Lavendel snoeien, strijken, bank schilderen, een parasolvoet maken of zoeken, de koelkast ordenen en de restjes wegdoen (ik bewaar ze altijd maar na een tijdje belanden ze dan in Dumbo's bakje omdat het nergens bij past....). Ik wil ook nog even naar Barjac waar vandaag een grote "marché de poteries" plaats vindt. Van heinde en verre komen de kunstenaars hun werken in keramiek voorstellen. Er zijn écht hele mooie dingen bij. Ik denk aan mijn vriendin, Lief Jacobs, die nu hier zou moeten zijn. Haar werk zou hier zeker positief opvallen. Ik kuier rustig over de markt en spreek met een paar dames, wier werk me wel aanstaat. Eéntje woont in de buurt, een andere heel ver weg in de Drôme. Wanneer ik langs de krantenwinkel loop, neem ik een krant mee. De stapel "Het laatste nieuws" is zowaar groter dan die van 'l' équipe" of "Le Figaro". Het gaat om een speciale vakantie-editie van de Belgische krant met veel sensatie en roddelberichten , waar een mens echt niet beter van wordt maar er is geen keuze. Er is geen enkele andere krant te verkrijgen in de buurt. Een pagina grote foto van de moeder van een ontsnapte gevangene, sex in Lloret de mar, het verhaal van een liftende journalist en vooral een hele grote kruiswoordpuzzel. Daar doen we het dan maar voor. Toch lees ik bij de kleine berichtjes dat een bejaarde man in Gent door de slagbomen reed en overleed. Dagelijkse kost, ware het niet dat de man Robert Derom heet. Hij was professor in de gynecologie aan de universiteit van Gent en mijn begeleider bij mijn thesis over de reeducatie van de bekkenbodemspieren. Hhet zal wel geen toeval zijn dat mijn oog op dit bericht valt zeker? Het echte nieuws hoor ik in het TV journaal. Eerste dodelijke slachtoffer van de Mexicaanse griep is jonge vrouw van 34 uit Turnhout..... enkele minuten later overlijdt hier in Frankrijk ook een vrouw aan de ziekte.... Hou de monddoekjes maar klaar hé?
Het is nu al meer dan een maand geleden dat er hier nog een druppel regen gevallen is. Hoogst uitzonderlijk als je weet dat de vallei van de Cèze de "pispot" van Frankrijk wordt genoemd. De anders zo groene omgeving, geeft een uitgeputte indruk. De blaadjes aan de bomen hangen er wat slapjes bij en er komen her en der barsten in de grond. Ik wil een gieter nemen en de bomen water geven maar dat zou natuurlijk belachelijk zijn. Nog een paar dagen wachten en dan komt de langverwachte regenbui. Soms brengen de nachten verkoeling maar dat is lang niet altijd zo. Je moet dan in alle vroegte het huis verluchten om een stroom frisse lucht binnen te laten én te houden. Dat is de kunst. De auto, mét airco, is nu een ideale plek om te vertoeven. De Fransen zitten binnen bij de TV en het is dus heerlijk rustig op de weg. In de grootwarenhuizen is er ook al een "clima" en het is er fijn winkelen. Ik wil snel even "de bank voor bomma en bompa" ophalen, die ik vorige week gereserveerd had . Het duurt een uur voor ze die gevonden hebben. Ze hebben wel boekjes met bestelbons maar die worden allemaal kriskras door elkaar gebruikt. Nummeren en dateren heeft hier weinig zin. Er liggen wel 10 boekjes aan de receptie maar ze hebben allemaal data tussen januari 2006 en juli 2007. Het in onbegonnen werk om een bestelbon van 18 juli terug te vinden. De jongeman van dienst blijft er heel rustig bij en werkt nog een paar telefoontjes af, terwijl ik sta te wachten . Uiteindelijk wordt mijn bestelling teruggevonden in het magazijn en helpen de jongens om alles in de auto te krijgen want mijn koffer is stuk. Die gaat wel open maar de het pompsysteem om hem open te houden werkt niet. Ik leg de zetels plat en gelukkig is er een behulpzame dame, die een handje toesteekt. Onze "motards" houden vandaag een rustdag en maken zich klaar voor een extra rit naar Carcassonne in de komende twee dagen. Volgend weekend zijn het "stirenfeesten in Barjac en dorpsfeesten in Montclus. Daar willen ze bij zijn!
Op deze dinsdagmorgen ligt onzen Dumbo er maar stillekes bij. Bij een korte inspectie van zijn edele delen kom ik tot een onthutsende vaststelling. In plaats van een lege ruimte te vinden , waar zijn ballekes hebben gezeten, lijkt het wel of ze er twee petanque-ballen hebben ingestoken. Met de kennis over dit soort operaties (uit een vorig leven) neem ik aan dat het om een serieuze ontsteking gaat. Nochthans heb ik geen medicatie meegekregen en moet ik pas terug komen over 10 dagen voor de draadjes. Er klopt iets niet. Blijkbaar worden hier in Frankrijk alleen de zaadleiders doorgeknipt maar blijven de frikadellekes zitten. Wat daar dan mee gebeurt is mij een raadsel. Al goed dat Dumbo me geen uitleg vraagt. De tijd zal het moeten uitwijzen. Als er een ontbijtrestje ( niet zo maar een restje ! spek met eieren nota bene!) in zijn voederbakje wordt gekapt, veert hij recht en schrokt het allemaal op. Zijn oogjes tintelen weer en dat is een goed teken. Ik stel een terugbezoek aan de kliniek nog maar even uit en ga in op een uitnodiging van Luc en Inge om de site van Orgnac te bezoeken. Deze site ligt als het ware in onze achtertuin maar we hebben nooit de behoefte gevoeld om ze te bezoeken. Goed fout !!! Het zijn de meest unieke grotten in Europa en misschien wel in de hele wereld. We rijden er alle dagen overheen en nooit realiseerde ik me wat er zich hier onder de grond afspeelde. Als we aankomen is er een gids, die voor twee Hollandse autocars een Nederlandstalige rondleiding begint. We mengen ons onder de massa en gaan met hem mee. Ik heb een flauw vermoeden dat ik de man ken. Ik heb dat gevoel wel eens meer en moet dus wat meer info hebben voor ik hem aanspreek en me belachelijk maak. En ja hoor! Wie staat hier voor ons??? Boer Wim! Boer Wim heeft een Provencaals winkeltje op de grote markt in Turnhout en geeft (of beter gaf) hier, in Orgnac, workshops rond lavendel en de Franse art de vivre. Nu is hij gepassioneerde gids in Orgnac en heeft de rest gelaten voor wat het was. Ik kan je zeggen: " Hij is geknipt voor deze job!" Hij vertelt met zoveel passie over de ontdekking en de kenmerken van deze site. Wat we te zien krijgen is uniek. De grotten van Han uit de Belgische Ardennen zijn hier klein bier tegen. Stalagmieten en -tieten, driehonderdvijftigduizend jaar oud in ondergrondse kamers van 50 meter hoog. Het is letterlijk adembenemend. Af en toe moet er zuurstof worden bijgetankt en gaan de grotten dicht. De beveiliging en de verlichting zijn van topniveau. De Fransen hebben hier wereldtechnologie aangewend. Ik spreek boer Wim aan en hij wil duidelijk niet herinnerd worden aan zijn vroegere activiteiten. We wensen hem dan ook veel succes met wat hij doet en vraag of hij ook voor mijn gasten wil gidsen. Beloofd! De vochtige kristallen onder de grond hebben een schitterend effect op de huid, zeker nu er een vochtigheidsgraad van 0 % heerst boven de grond. We komen er allemaal 10 jaar jonger en veel mooier uit! Wat denk je? Ik ga elke keer weer mee, dat beloof ik jullie!!! Na de middag gaan Luc en Inge nog wat verder op ontdekking in de streek. Ze willen Gouduargues, Cornillon en La Roque sur Cèze bezoeken. Ik zet me even voor de computer om wat mails na te kijken en op het zelfde ogenblik hoor ik ronkende motoren . Het geluid komt duidelijk dichterbij. Ze zijn er! Wat doet het goed die jongens te zien. Ik breng ze naar hun kamers en daarna kunnen ze lekker uitrusten en verkoeling zoeken bij het zwembad. De temperaturen zijn alweer opgelopen tot 36 graden in de schaduw.
Vandaag is de grote (of kan je dat niet zeggen?) dag voor Dumbo. Om 9 uur hebben we een afspraak in de dierenkliniek van Barjac. Ik moet Dumbo nuchter binnenbrengen en hij zal dan in de loop van de voormiddag geopereerd (castratie) worden. Het voelt niet goed, dat kan ik je zeggen. Wat doen we onze "jongen" toch aan? Maar nood breekt wet en we zijn er heilig van overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Dat wordt ook bevestigd door de dierenarts. In de wachtruimte staat een speciale hondenweegschaal en ik controleer zijn gewicht. 30,500 kg. Dat zal straks nog 30 zijn !?!? Met een lege auto en een wrang gevoel rijd ik terug naar huis. We moeten nu wachten tot 17 uur in de namiddag. Dan mag ik hem ophalen. De uren kruipen ...... Dumbo is nog helemaal suf maar toch blij me te zien. Er zit een verband tussen de achterpoten, waardoor ik de wonde niet kan zien. Hij heeft duidelijk veel pijn en kan amper in de kofferruimte geraken. Normaal springt hij daar met veel shwung in en uit maar dat is nu even anders. Hij weet niet hoe hij zijn achterste poten moet gebruiken. De ruimte daartussen speelt hem parten. Met wat hulp lukt het toch en de hele avond ligt hij hier maar wat te zieltogen. Het is drukkend warm en hij mag niet eens eten of drinken vandaag. Hopelijk voelt hij zich morgen beter en is dan al het leed geleden. Slaap maar lekker Dumbo......
