Een rustige zondagmorgen in mijn ééntje om alles wat op te ruimen, een bloemeke te zetten en de koelkast aan te vullen. Dat zijn zalige momenten. Het wordt heet vandaag, bloedheet. Om 10 uur is het al 30 graden, dat belooft !! Gelukkig is het in België ook warm, zodat de aanpassing niet al te groot zal zijn. In de namiddag alweer taxieën naar Nîmes Airport om er Danny en twee pubers op te halen. Het zullen drukke dagen worden. Het is bijzonder druk op de kleine luchthaven maar toch merk je dat ze heel waarschijnlijk binnenkort gesloten wordt.Dat heeft Sarkozy beslist. Hij vindt dat een luchthaven in Montpellier en ééntje in Marseille genoeg is. Er is hier nog een incheckbalie maar het bord van de aankomsten hangt er al niet meer. Ik weet dan ook niet dat de vlucht vertraging heeft opgelopen. Er is wel een dame die zegt dat ze op een bord aan de andere kant van de hall, gezien heeft dat de vlucht van Charleroi om 16.35 aankomt, waarop ik, de betweter, zeg dat dat het vertrekuur is van de vlucht nààr Charleroi. Ze landen om 16.35........" Zelfkennis is het begin van alle wijsheid" zei nog eens een Grieks wijsgeer en gelijk had hij!
Op deze zaterdag is het zalig, zonnig, zuiver en zoet in Montclus. We willen dus het onderste uit de kan halen en nog heerlijk genieten tot aan het middaguur. Om 14 uur moeten we in Avignon zijn. Koffers (véél te groot en véél te zwaar!!) worden gepakt en terwijl ik voor de derde keer deze week naar het postkantoor in Goudargues rijd (om de volgende lading Nespressootjes te halen) kunnen de gasten nog gauw een beetje bijbruinen. Wat zullen ze er vanavond goed uitzien! Er is haast geen verkeer op de weg en we leggen de route af in amper 50 minuten. Kinderspel! Wanneer we afscheid hebben genomen, wil ik nog even doorrijden naar het grote shoppingparadijs "Le Pontet" ten noorden van Avignon. Ik was er al eerder en ken de weg. Dat dacht ik tenminste. Ik zie de grote namen in de verte maar kom er maar niet op uit. De madame in mijne GPS stuurt me ook al verkeerd. Ik leg haar het zwijgen op en zet me, de wanhoop nabij, aan de kant. Miserie, miserie, miserie!!! Er is het dorp" Le Pontet" en er is de "zone commerciale" le Pontet. Ik vraag om raad aan toevallige voorbijgangers en de derde kan me helpen. Het is nog een hele opdracht maar ik vind dan toch eindelijk de Alinea. Ik haal wat ik nodig heb en wil terug naar huis. Gewoonlijk is het feest als ik hier in het shoppingcenter rondloop maar de lol is er deze keer af. Shoppen is voor een andere keer. Dumbo is dolblij als ik terug ben maar zoekt Lotte en Tantanneke. Hij is iedereens vriend en vindt het gezelliger als hij wat extra aandacht krijgt. Terwijl ik verder opruim en was en strijk, blijft hij in mijn buurt maar om een uur of negen is de lokroep van de evers te groot en hij gaat op verkenning. Als ik ga slapen is hij nog niet thuis. Ik laat het licht branden maar doe de deur toe. Ik was al aardig ingedommeld als hij bij mijn bed staat om me goedenacht te wensen. Omdat boos zijn weinig zin heeft, zet ik hem gewoon in de keuken en sluit nu de deuren, mezelf wijs makend dat hij de volgende keer buiten zal slapen......
Door de zwoele hitte van de laatste dagen en de regenval bij tussenpozen (we hebben al twee keer een mooie regenboog gehad) staan de lavendelbloemekes allemaal open. Dat geeft niet alleen de typische diepblauwe kleur aan de tuinen en de velden maar zorgt ook voor een bedwelmende geur. Misschien heeft onze goede nachtrust er ook iets mee te maken? Bloeiende lavendel houdt bovendien de muggen op een veilige afstand. Ik heb er nog geen enkele gezien (en nu maar hout vasthouden....) maar er zijn wel heel wat andere angstaanjagers. Lotte googelt regelmatig op "scary lavender insects" om te weten of de beestjes met het slurfje, waarmee ze nectar opzuigen, ook kunnen steken......Dat angst-chipke is blijkbaar iets genetisch maar bij mij zijn ze dat vergeten, vrees ik (en het zal nog niet het enige zijn waarschijnlijk?) Omdat de grote bossen lavendel al heel wat hinder geven, ga ik al een beetje snoeien, zodat poortjes en paden vrij blijven. Er mag een grote bussel mee naar Belgie. We houden nog een workshop: "creatief met lavendel" en het resultaat mag gezien worden. Hopelijk overleven de creaties de treinreis van morgen. We sluiten de dag én de week af met een heerlijk etentje in "Le vieux clocher" in St Privat. Het restaurant daar loopt als een trein. Het is er alsmaar lekkerder en elke dag(7 op 7) volzet. Als we de kokkin even in de zaal zien, merken we de zware kringen rond haar ogen......en het seizoen moet nog beginnen!! Oeps als ze het maar volhouden tot september.....
Het is een hele gewone (misschien daarom wel buitengewone?) donderdag. Een dag om te lezen en te luieren. Dat doen we hier dan ook. Toch stijgen de temperaturen weer wat te snel en 32 graden in de schaduw is dan ook net wat teveel op het middaguur. We maken een uitstapje naar St Ambroix. Niet omdat dat een toeristisch hoogstandje zou zijn maar alleen voor de Mac Dan! Dat is een grote hal vol hebbedingen waar elke vrouw haar hartje kan ophalen. We hebben allemaal wel iets dat we zoeken. Mijn persoonlijke doel is het vinden van een leuk plastic kuipje om in die verdomde stenen spoelbak te steken in de keuken. We hebben een oude keuken met een nog oudere spoelbak. Hij is van steen en heeft een aardslelijke kleur en een vreselijk afwijkend model. Onvervangbaar dus. Er wordt dagelijks wel een glas of een tas gebroken. Een nieuwe keuken is natuurlijk een optie maar dan moet ik eerst even de "euromillions" binnen halen. Een plastic teiltje is een andere. Ik ga (voorlopig) voor optie twee. Ik vind wat ik zoek, een kleine witte en een grotere grijze bak. Alles aan 1 euro! Ze passen nog ook! We nemen ook wat geurstokjes, wasspelden, citronellakaarsen (tegen de muggen en de dazen-die er nog niet zijn maar soit- een voorzienend mens is er twee waard) douchegel en slippers mee! Het is warm in de auto en we rijden zonder omwegen recht naar huis. Daar krijgen we alweer slecht nieuws. Pieter, de zoon van mijn zus, die cameraman is en voor de Rode Loper werkt, belt met het ontstellende nieuws dat Jasmien zelfmoord heeft gepleegd en dat ze alle werkzaamheden in de namiddag hebben stopgezet. Dit is triest want het was een hele toffe meid. Dat vanavond ook Michael Jackson is heengegaan, is nu maar een fait-divers........
De zon is al vroeg in de ochtend op post en er is geen wolkje te bespeuren. Prachtig blauw is hierboven dominant. Er zijn er hier twee die dat geweldig vinden. Er moet nog een kleurtje gezet worden op die blanke lijven. Wie zou anders geloven dat ze een weekje in het Zuiden zijn geweest? Met een vracht aan boeken en tijdschriften installeren ze zich bij het zwembad. Daar heerst ook nog een gezellige drukte in de lavendelplanten. Bijtje, vlinders en motjes zoemen en vliegen , zonder rustpauzes af en aan. We vragen ons soms af of die ook in ploegen werken maar die draaien gewoon met zen allen "de vroege" én "de late" samen, zonder reclameren, zonder vakbond, zonder staking...... Als ik me, na wat huishoudelijke klussen te hebben afgewerkt, nog even bij hen leg, ben ik de oorzaak van een beetje ellende. Ik zie een insekt (zo'n extra magere dubbeldekker-wesp weet je wel) rustig afdalen en verdwijnen tussen de dijen van mijn zus, die op haar buik ligt te zonnen. Ik zeg haar dat ze rustig moet blijven liggen en wil het beestje van een gewisse dood redden. Het woord "wesp" ontketent echter zo'n angstgolf dat ze zich, wild om zich heen slaand, omgooit op haar ligbed en het arme diertje knelt tussen haar dij en het mooie strandlaken. En zeg nu zelf, dat laat niemand zo maar gebeuren! Bingo! Het is zo ver! Een wespenbeetpsychose!!! Ik twijfel nog even of ik de 100 zal bellen maar realiseer me dan dat we in Frankrijk zitten en dat ik binnen een goeie apotheek heb voor dit soort situaties. Ik maan haar tot rust en kalmte (niet evident!) en haast me naar de Aspivenin, zyrtec, pijnstillers, een zalfje tegen de jeuk.......We vrezen even het ergste ;- maar ze overleeft de aanval. ( Ik ben jullie nu een woordje uitleg schuldig want anders lees ik straks in de commentaren dat ik toch wel overdrijf. Niks is minder waar!! Enkele jaren geleden was mijn mama bijna dood na een profylactische shock op en wespenbeet. Ze bleek een zeer erge allergie te ontwikkelen voor deze beestjes. Ze overleefde maar moet sindsdien steeds gewapend zijn met antistoffen om meteen een tegenaanval te doen. Mijn zus, die dat allemaal heeft meegemaakt vreesde dat zij dit allemaal overgeërft heeft en dat haar hetzelfde lot te wachten stond......Bij deze is het tegendeel bewezen en kan de hele familie weer rustig slapen!)
De mistral waait nog steeds onophoudelijk en hoewel de hemel stralend blauw is, kruipt er steeds een wolkje net voor de zon. We zitten hier nog maar net aan het ontbijt, wanneer ik een telefoontje krijg van Sofie. Ze hoorde net op de radio het overlijdensbericht van Karel Van Miert. Ik wordt er koud van. De zus en schoonzus van Karel zijn goeie vriendinnen en liggen me nauw aan het hart. Ik bel meteen en krijg bevestiging van het nieuws. Heel Montclus treurt mee want het blijft hier koud vandaag .... Omdat, noch het weer, noch de sfeer ons aan het zwembad krijgen, vertrekken we richting Uzès. In de eerste bocht, kruis ik Lucrèce! Ik hoop dat ze me ook heeft gezien? Ik heb het gevoel dat ze naar ons op weg was. (goed gevoel blijkt later) Drie vrouwen én shoppen, dat gaat goed samen. We genieten van alle mooie hebbedingen en kuieren door de gezellige straatjes. Ik koop zelfs een mooie knuffel voor ons "Prutske". We vinden een gezellig restaurantje en genieten nog van de avond. Thuis wacht Dumbo geduldig (hoe kan hij anders??) aan de ketting. Hij vindt van zichzelf dat hij wel lang genoeg heeft vastgehangen en schiet de bergen in. "Evertje opjagen" is zijn favoriete spelletje. We kunnen hem in de verte horen huilen en brullen (blaffen is hier niet de juiste woordkeuze!) Gelukkig houdt "Miss Congeniality" ons lang genoeg wakker om Dumbo op te wachten. En dat terwijl hij weet dat hij voor het donker moet thuis zijn!!!
Ik heb slecht nieuws voor mijn trouwe lezers. Wegens technische redenen zal ik een blogje moeten overslaan. Ik krijg vaak lovende berichten over hoe ik 's avonds laat nog de tijd en de moed vind om te schrijven.....maar ik heb jullie allemaal bedrogen.....mea culpa, mea culpa, mea culpa!!!! Ik schrijf het verslagje gewoon 's morgens vroeg (dan ben ik op mijn best hihihi) en verander dan de datum. Omdat ik vorige week twee blogjes op één dag schreef (met de foto's) zit ik nu een dagje te ver. Oervervelend! Op deze maandagochtend vertel ik je dus wat over zondag én over maandag, zodat ik pas woensdagmorgen weer voor de computer kruip. Gisteren namen we, tot tranen toe bewogen, afscheid van onze gasten, die verder reizen naar de Perigord om daar te gaan genieten van de culinaire hoogstandjes (canard- truffes etc). Dumbo is de hele dag ziek geweest en zit maar te treuren voor hun deur in de hoop dat ze seffens terugkomen.... je zou medelijden krijgen met hem. Het ismeteen ook Danny's laatste vakantiedagje en we genieten van deze zeldzame tijd samen. De laatste tuinklussen worden nog samen afgewerkt en bij de mistral droogt de was goed en kan ik niet om de mand strijk heen. Maandag moeten we afscheid nemen van elkaar maar mijn zus en petekind komen me een weekje gezelschap houden. Ik haal ze op in Avignon en dan kunnen ze na de middag al lekker bij het zwembad uitrusten. Het is de eerste keer dat ik een week met mijn petekind doorbreng en het bijzondere is dat zij ook de meter wordt van mijn eerste kleinkind. Dit is geen simpele stelling hé maar voor lezers met een gemiddeld IQ moet dit te begrijpen zijn, dacht ik zo. Lotte is grafisch ontwerpster (en nog wel één van de betere soort) en hoewel ze komt om te rusten zal ik toch een gepast moment afwachten om haar wat te laten nadenken over onze huisstijl. Dan kan Bart aan de website beginnen. Dat wordt een leuk familieverhaal....
