Honderd lieve mensen hebben vanmorgen tevergeefs gezocht naar dit dagelijks blogje. Mea culpa mea culpa mea culpa! Niet dat er niks te vertellen is maar het ontbrak me gewoon aan tijd. Een dagje overslaan is natuurlijk geen ramp maar de woorden van Lucrèce hangen me nog in de oren. Lucrèce schrijft zoveel leuker en beter dan ik maar vorige week vertelde ze me dat ze grote bewondering heeft voor mensen, die de discipline aan de dag leggen om dagelijks een column te schrijven. Ik voelde me gevleid en daarom vandaag dus dubbel schuldig. Maar niet getreurd, hier ben ik. Het zijn deze dagen hoogdagen voor trouwers en belofte makers. Nul zeven, nul acht, nul negen was mooi. Nul negen nul negen nul negen wordt nog fijner en volgend jaar blaast ons Prutske misschien zijn (of haar?) kaarsjes uit op tien tien tien. Als dat niet mooi is! Wij hebben hier ook een jarige, nl onze buurman James. Om hem te vieren zorgen we voor een aperitief met bubbels en maken lekkere hapjes. Hij is aangenaam verrast en we hebben nog een cadeaupakketje voor hem klaar. Het doet hen zichtbaar goed er even tussenuit te zijn want ze hebben al zware maanden achter de rug. Hun gastenkamers zijn volzet en bovendien werkt Lance nog aan een boek . Deathline over twee dagen! Hij moet dan ook weer snel aan het werk en wij doen de rest van de dag gewoon leuke dingen samen en maken nieuwe plannen voor de tuin. Als de temperaturen zakken, vliegen we erin! Er hangen al twee dagen zware onweders in de lucht, die her en der de verlossende regen brengen maar op één of andere gekke manier ontspringt Montclus steeds de dans. We zien de bliksems en horen de donderslagen en halen de was en de kussens binnen maar als we klaar zijn is de dreiging alweer weg. 't Zal voor later zijn.
Vandaag nemen we een dagje vrij met ons tweetjes. Dat is een eeuwigheid geleden. We hebben een goeie reden om nog eens naar Uzes te rijden want daar is een bestelling (?!?) toegekomen. Het gaat om een prachtig romantisch geschenk, dat Danny voor mij heeft gekocht en meer wil ik daarover hier niet kwijt. Uzès op een zaterdag dat is over de koppen lopen en we willen dus vroeg vertrekken om de auto toch nog ergens kwijt te kunnen. Wat we niet wisten is dat Uzès nog helemaal in "Abrivado" modus is. Door een ontelbaar aantal dranghekkens en afsluitingen in het stadscentrum, moeten de automobilisten nu op zoek naar alternatieven. En je kan er zeker van zijn dat de Fransen, die vinden. Op de stoep, op het zebrapad, voor opritten en deuren....met alle gevolgen van dien. Vriendelijkheid en discipline zijn vandaag ver te zoeken. Zelf twijfelen we nog even of we toch die "gehandicapten" plek niet zouden gebruiken maar een wegrijdende dame, redt ons van de zonde. Rustig kuieren is er ook al niet bij. Je wordt gewoon meegesleurd door de zwetende massa en er is nauwelijks een plekje om op adem te komen. In de patio van "Le 80 jours" vinden we de rust, die we nodig hadden en we genieten er van een lekkere lunch. Leuke formule hebben ze hier bedacht voor "à midi". Je kiest uit en kleine kaart of een entree en een dessert of een plat en een dessert of een entree en een plat en een dessert en dat alles voor een zacht prijsje. De bediening is bijzonder vriendelijk en we worden behandeld alsof we hier dagelijks aan tafel zitten. Leuk om weer helemaal in de stemming te komen. Wanneer we hier zo zitten te genieten, loopt er weer een telefoontje binnen. We hadden het kunnen denken. "Monsieur, il est bien à vous ce chien de chasse ici?" Ici dat blijkt aan de meander van de Cèze te zijn, in de bocht naar Monteil. Op onze vraag of hij mensen ambeteert, komt een zeer ontkennend antwoord. Neen neen, hij zit hier braaf te kijken en is op zijn gemak maar hij blaft wel als er nieuwe gasten bijkomen. Hij is zo lief meneer! We weten niet wat we hadden gedaan als dat niet zo was. Waarschijnlijk de afstandsbediening gebruiken om hem eens goed morres te leren!! We verzekeren de man dat hij de weg naar huis kent en dat we vlakbij wonen. Laat hem maar.... We haasten ons toch maar naar huis en worden daar vriendelijk ontvangen door Mister Dumbo himself, zich van geen kwaad bewust. Als hij stevig geketend en voorzien van eten en drinken waar vast ligt, zetten we onze tocht verder naar St Ambroix. We zijn uitgenodigd voor een tentoonstelling van 25 beeldende kunstenaars (onder de naam "la Filature") in een grote tuin aldaar. We zijn aangenaam verrast. Er zijn zeer verschillende werken bij, van moderne dingen (stijl Niki de St Phalle) tot torso's en bustes , keramische dingen en alternatieve kunst. Er zijn een paar werken, die meteen onze aandacht trekken, maar ze vallen niet binnen het budget. Toch worden er namen genoteerd en komen we zeker eens terug bij een volgende editie....
Onze gasten vertrekken meteen na het ontbijt. Dumbo, die dol op hen is, is nergens te bespeuren. Hij is er niet om hen uit te wuiven en dat is niet wat we hem geleerd hebben. Onze jongen kent zijn manieren. We roepen nog een paar keer want de kans is groot dat hij bij Frankie zit. Geen respons. Wij wuiven Luc en Anja dan maar alleen uit en gaan dan meteen aan het werk. Danny in zijn bureau en ik in huis. Het is een beetje bewolkt en mistig, na de hitte van gisteren en dat geeft een aangename temperatuur om te werken. Beddengoed wassen, stofzuigen, schuren en dweilen, met alle deuren open, heerlijk is dat. Ik moet ook nog wat bureauwerk doen en als ik me daar neerzet krijg ik een telefoontje binnen. "madame Van den Brock?"(ze hebben hier altijd last met de "oe" klank-die bestaat namelijk niet in het Frans) "oui, c'est moi!" " C'est la clinique véterinaire de Barjac." Potverdorie! Die bellen voor de hechtingen, die bij Dumbo nog moesten verwijderd worden, na de operatie van vorige week en die heb ik er zelf al uitgehaald...... hoe moet ik dat nu weer gaan uitleggen??, " Votre chien Dumbo est là chez vous?" Oh neen.... Ik vertel dat hij gaan wandelen is en informeer naar de reden van het telefoontje? Dumbo is daar zopas binnengebracht....en of ik hem kom halen? "Oui oui bien sûr! Je suis là dans quinze minutes!" Ik had hem naar de markt gestuurd voor twee meloenen en een kg tomaten en nog zo gezegd dat hij niet met vreemden mag meerijden! Noppes. Il est tellement gentil, Madame!! Ja ja daar ben ik vet mee! Meneer Rochetir heeft hem onderschept op weg naar Barjac en omdat we niet opnamen op het gsm nummer op zijn plaatje (gsm is kapot wegens in het zwembad gevallen!) heeft hij Dumbo naar de kliniek gebracht, waar hij inmiddels kind aan huis is! De rest van de dag werk ik in de tuin en hangt Dumbo aan de ketting......
Het is hier zo goed dat onze gasten besluiten om een dagje langer te blijven en nog lekker te genieten. Heerlijk zitten lezen in de tuin en verkoeling zoeken aan het zwembad want morgen is het gedaan. Zelf rijd ik al vroeg in de ochtend naar de garage in Barjac, waar ik een afspraak heb gemaakt voor het herstellen van de auto. Al een paar weken is de koffer stuk, of beter gezegd de pompen van het kofferdeksel. Heel vervelend want nu blijft de koffer niet meer open staan, wanneer ik er boodschappen in wil steken. Ik prees me altijd gelukkig met een wagen, die een vlakke laadvloer had. Veel beter voor de rug en je kan er bovendien alles in kwijt, van kleine boodschappen tot een grote kast of zelfs een bed. Mijn "Renault-grandsénic" kan het allemaal aan. Of beter gezegd: kon het allemaal aan. Maar aan die miserie komt nu een einde want vandaag worden de pompen hersteld. Het is ook weer tijd voor een smeerbeurt en dat kan dan in één moeite door. Ze zullen er ongeveer anderhalf uur werk aan hebben en ik gebruik die tijd om eens rustig door de straatjes van Barjac te kuieren en zo ontdekt een mens nog eens wat. Ik had nog nooit eerder "leven" gezien in de kiné praktijk van het dorp maar vandaag is dat anders. Hier kan je terecht voor je massages tussen 8 en 10 uur in de ochtend en tussen 15 en 18 uur in de namiddag en er heerst een gezellige drukte. Ook in de krantenwinkel is het 's morgens erg druk, er staat zelfs een file. Bij de kapper lopen mensen af en aan en iedereen loopt met een, in papier gerolde baguette over straat.... Mijn auto is precies op tijd gereed en de rekening valt nog mee ook. Dat was in Belgie wel even anders. .... Hoewel het erg heet is (pffff alweer 38 graden), begin ik toch maar aan de snoei van de lavendel. Ik kan niet blijven uitstellen. Met mijn grote hoed op, is het best doenbaar. Een mens went echt wel aan deze temperaturen. Eigenlijk had ik dit al een maand geleden moeten doen maar ik kwam er gewoon niet toe. Vandaag dus wel en ik ben blij als de klus geklaard is. Luc wil nog wijn meenemen en tegen de avond gaan we naar Chateau Sainte Anne, een goed wijnhuis in de buurt. Geen wijntjes hier van 2.5 euro maar wel heerlijke bewaarwijnen van een mooie kwaliteit. De wijnen zijn op zijn lekkerst als ze nog een jaar of zeven kunnen liggen. Als ik nu een kistje koop, is die juist op dronk als ons Prutske zijn (of haar?) eerste communie doet. De vrouw des huizes maakt me er attent op dat ik dan wel een wijn van 2009 moet kopen (het geboortejaar) en die is er nog niet. Ik wil er graag op wachten. Luc slaat een ferme voorraad in en ik neem ook voor mijn broer een paar flessen mee want deze chateau, die bovendien de naam van onze zus draagt, heeft hij nog niet gedronken.
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis..... Voor de lunch ga ik wat experimenteren. Ik kreeg vorige week van mijn broer een pakket met drie verschillende roquefort kazen. Ik wil een slaatje maken met de roquefort uit de "caves Baragnaudes", die smaakt zalig zacht. Als ingrediënten gebruik ik: Gewone sla en notensla, gesneden peertjes, gebrokkelde stukjes roquefort en frambozen. Daar bovenop een beetje notenolie en frambozenazijn , wat peper en zout. C'est tout! Een boterhammeke en een goei roséke en laat den boer maar dorsen (zou onzen bompa zeggen). Dank u broer en probeer het thuis ook eens hé? Waren ze er nu maar bij hier om er mee van te genieten.
Na een min of meer bewolkte maandag, staan de maan en de zon er momenteel allebei "vol" bij. De nacht was helder en licht en zo zal ook de dag worden. Voor de komende dagen worden er temperaturen van 38 graden voorspeld (in de schaduw nota bene). We hebben een beetje van het teveel doorgestuurd naar Belgie, zodat jullie je eindelijk ook eens deftig kunnen verwarmen ;-). De ochtend nodigt uit om er eens lekker bij te gaan zitten met een goed boek maar ik kan het strijkwerk niet langer meer uitstellen. In Belgie bracht ik het beddengoed naar wasserij Gudrun. Ik weet niet of sluikreclame op een blog is toegelaten maar ik wil wel kwijt dat het resultaat altijd "impeccable" was. Binnen de 24 uur netjes gewassen en gesteven, geen valse plooien en heerlijk fris ruikend. Zo hoort het ook. Ik betaalde met plezier (en hield de onkostennota bij!). Hier heb ik al een paar keer mijn was naar de wasserij in Barjac gebracht (we moeten goede contacten hebben met de lokale middenstand als we hier zaken willen doen!) maar het resultaat was eigenlijk teleurstellend. Een mooi pakje, dat wel maar alles is met de hand gedaan en dat resulteert in een hoop valse plooien en "vergeten" plekjes. Het is mooier als ik het laken gewoon van de wasdraad weer op het bed leg. Maar ik vind dat de lakens in een gastenkamer er als nieuw moeten uitzien en begin er dus zelf maar aan. Verstand op nul en stoom op 100%! Het zweet van dienst is rap weggeveegd en ik ben tevreden met het resultaat. Het is een grote stapel, onderlakens, bovenlakens, overtrekken, peluws (peluwen??). Altijd weer leuk als het gedaan is. Volgende week hoop ik op een koelere dag om er aan te beginnen. Vandaag is Peter jarig, onze Engelse vriend uit St Paul le jeune. We verrassen hem 's avonds met een gekoelde fles met bubbels en hij vindt het duidelijk leuk. Ik zeg hem dat ik blij ben met zijn verjaardag! Nog een paar keer en dan ben ik niet meer de oudste van het gezelschap!!
Het is behoorlijk bewolkt als we opstaan. Er valt zelfs wat nattigheid uit de lucht. De jongens hebben de grootste moeite om hun hele hebben en houden in de moto-koffers te persen. Driedubbele controle, een blik onder het bed, een oogopslag in de living, niks vergeten? Onder een krant ontdek ik nog, net op tijd, de autosleutels van Bart. Als ze alles hebben (denken ze!) kunnen ze hun tocht verder zetten, richting Genève. Het is een heerlijk weertje om vandaag eens grote kuis te doen. Al het beddengoed wordt gewassen en in een mum van tijd gedroogd om te eindigen in een reuzengrote stapel strijk (die ik tot morgen laat liggen ). Ik maak de kamers proper ( en vindt er een paar vergeten sportschoenen!) en doe boodschappen want de koelkast en diepvries zijn leeg. Onze gasten gaan op uitstap naar de Gorges van de Ardèche en Dumbo ligt de hele dag te slapen. Het lijkt of de operatie al vruchten afwerpt. Het wordt nog een voorbeeldige huishond, die kerel van ons. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we een goede beslissing hebben genomen. Het leed is niet voor niks geweest. Vanavond staat er vis op het menu met gekookte aardappeltjes en peterselie uit de tuin. Wanneer we nog een avondwandelingetje gaan maken, is Dumbo nergens te bespeuren. We roepen enkele keren maar er volgt geen respons. We vertrekken dan maar zonder hem, in de hoop hem ergens tegen te komen. Noppes. Verdorie, waar hangt die nu weer uit? We hebben te vroeg victorie gekraait. Om 9.30 krijgt Danny een oproep op zijn (kapotte!) gsm. "Dumbo staat in Montclus te wachten bij het podium". Daar was gisteren een grote sixties-fuif ........ Ze sturen hem terug naar huis. We zullen hem moeten leren lezen, denk ik!
Onze gasten vertrekken meteen na het ontbijt. Dumbo, die dol op hen is, is nergens te bespeuren. Hij is er niet om hen uit te wuiven en dat is niet wat we hem geleerd hebben. Onze jongen kent zijn manieren. We roepen nog een paar keer want de kans is groot dat hij bij Frankie zit. Geen respons. Wij wuiven Luc en Anja dan maar alleen uit en gaan dan meteen aan het werk. Danny in zijn bureau en ik in huis. Het is een beetje bewolkt en mistig, na de hitte van gisteren en dat geeft een aangename temperatuur om te werken. Beddengoed wassen, stofzuigen, schuren en dweilen, met alle deuren open, heerlijk is dat. Ik moet ook nog wat bureauwerk doen en als ik me daar neerzet krijg ik een telefoontje binnen. "madame Van den Brock?"(ze hebben hier altijd last met de "oe" klank-die bestaat namelijk niet in het Frans) "oui, c'est moi!" " C'est la clinique véterinaire de Barjac." Potverdorie! Die bellen voor de hechtingen, die bij Dumbo nog moesten verwijderd worden, na de operatie van vorige week en die heb ik er zelf al uitgehaald...... hoe moet ik dat nu weer gaan uitleggen??, " Votre chien Dumbo est là chez vous?" Oh neen.... Ik vertel dat hij gaan wandelen is en informeer naar de reden van het telefoontje? Dumbo is daar zopas binnengebracht....en of ik hem kom halen? "Oui oui bien sûr! Je suis là dans quinze minutes!" Ik had hem naar de markt gestuurd voor twee meloenen en een kg tomaten en nog zo gezegd dat hij niet met vreemden mag meerijden! Noppes. Il est tellement gentil, Madame!! Ja ja daar ben ik vet mee! Meneer Rochetir heeft hem onderschept op weg naar Barjac en omdat we niet opnamen op het gsm nummer op zijn plaatje (gsm is kapot wegens in het zwembad gevallen!) heeft hij Dumbo naar de kliniek gebracht, waar hij inmiddels kind aan huis is! De rest van de dag werk ik in de tuin en hangt Dumbo aan de ketting......
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis.....
). Ik maak de kamers proper ( en vindt er een paar vergeten sportschoenen!) en doe boodschappen want de koelkast en diepvries zijn leeg. Onze gasten gaan op uitstap naar de Gorges van de Ardèche en Dumbo ligt de hele dag te slapen. Het lijkt of de operatie al vruchten afwerpt. Het wordt nog een voorbeeldige huishond, die kerel van ons. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we een goede beslissing hebben genomen. Het leed is niet voor niks geweest. Vanavond staat er vis op het menu met gekookte aardappeltjes en peterselie uit de tuin. Wanneer we nog een avondwandelingetje gaan maken, is Dumbo nergens te bespeuren. We roepen enkele keren maar er volgt geen respons. We vertrekken dan maar zonder hem, in de hoop hem ergens tegen te komen. Noppes. Verdorie, waar hangt die nu weer uit? We hebben te vroeg victorie gekraait. Om 9.30 krijgt Danny een oproep op zijn (kapotte!) gsm. "Dumbo staat in Montclus te wachten bij het podium". Daar was gisteren een grote sixties-fuif ........ Ze sturen hem terug naar huis. We zullen hem moeten leren lezen, denk ik!
