Het is fijn te zien dat er nog vrienden zijn, die af en toe eens even gaan piepen of er nog nieuws is uit Montclus. Vandaag werd de teller van mijn blogje op 10 000 gezet. Dat moet gevierd worden vind ik. Marleen is de gelukkige en dat laten we niet ongemerkt voorbij gaan. Wat ons betreft, we kunnen maar met moeite acclimatiseren hier in het grijze België. Het verlangen naar de zon, was er altijd al maar dat een dagelijkse dosis licht zo verslavend zou zijn, wist ik niet. Lichaam en geest zijn er op ingesteld en pas bij gemis, merk je het nut ervan. In het Zuiden verdwijnen kleine lichamelijke klachten en alle muizenissen in je hoofd. Hier sijpelt de onrust en moeheid langs kieren en spleten langzaam naar binnen. Gelukkig is er een zonnetje op komst om de hemel hier (althans voor ons) helemaal op te klaren. Voorlopig zit hij (of zij) nog lekker warm in mama's ronde buik. Wat Dumbo betreft, die trekt er zich allemaal niks van aan. Vanaf de eerste minuut heeft hij zich wonderwel aangepast. Na het ontbijt, gaat één van ons met hem naar de nabijgelegen speelweide, waar hij naar hartelust kan spelen en ravotten met zijn vriendjes. Daarna ligt hij rustig te pitten in zijn mand . Intuitief voelt hij of er zon is en dan gaat hij naar de eerste verdieping om zich bij het grote raam te leggen en elk straaltje mee te pikken. Nog een kleine wandeling s' avonds, aan de leiband en dat is alles wat hij nodig heeft. Rond 22 uur, komt hij even "slaapwel "zeggen met een knuffel en dan gaat hij alleen naar de kelder om zijn bedje op te zoeken. Het is een echte schat........