Hoewel we maar een maandje zijn weggeweest, leek het een eeuwigheid. Bij onze aankomst hier werd ons meteen duidelijk dat een meimaand niet de ideale periode is om een terrein van 1.5 Ha alleen te laten. Het leek wel of we de brousse binnenreden. Een maand vol zon én nachtelijke regens, dat doet meer onkruid groeien dan een tuinman (vrouw) kan bijhouden. We vliegen er dan ook meteen in. Tweede grote klus bij de voorbereiding van de zomerperiode is het openleggen van het zwembad. Omdat ik , na de operatie van vorige week, nog een reeks hechtingen in mijn buik heb zitten, vinden we het wijs om de hulp van peter en Anna in te roepen. Het grote zeil wordt gewassen en geplooid en voor enkele maanden opgeborgen onder ons poolhouse. Er moet flink wat water bijgevuld worden en de stofzuiger moet het zand van de bodem halen. En dat allemaal om jullie straks heerlijk te laten zwemmen! De resterende tegels worden ook nog snel geplaatst in het nieuwe bureau ( die klus hadden we gestaakt bij ons vertrek, een maand geleden), zodat ik volgende week die ruimte kan schilderen en de meubels kan terugzetten, die nu vreselijk voor de voeten staan in de living... Hoewel het een verlofdag is, rijd ik nog even naar Barjac voor de basisinkopen. De shopi is op zondagen altijd open tot 13 uur. We proberen ook de "caillettes" van onze lokale charcutier, die naar het schijnt "goeie marchandise "heeft. We kunnen dat bevestigen. Morgen informeer ik even bij Lucrèce hoe de nieuwe superettte is, die intussen in Cournillon is open gegaan. Die zag er zeer netjes uit. Na een dag vol noeste arbeid, zetten we ons tevreden op het terras en genieten van de zalige warmte bij een ondergaande zon. Lat die zomer maar komen!!
Een laatste blogje vanuit Antwerpen. Gisteren hebben we de grote oversteek gemaakt. Onder een stralend blauwe hemel en een koesterend zonnetje afscheid nemen is niet leuk. Met enige pijn in het hart zijn we, iets na negenen vertrokken, richting Antwerpen. Het rijden ging vlot, zeer vlot, ondanks het feit dat het een werkdag is en we alarmerende telefoons krijgen over mega-files in België. De wegen in Frankrijk worden ook super goed onderhouden. We hebben er graag de péages voor over. Zouden ze dat in Belgie ook niet beter invoeren? Om iets over half vier zijn we al in Luxemburg, waar we traditiegetrouw tanken aan een lage prijs. Bijna thuis denken we dan.... Achter in de auto zit Dumbo in zijn mand. Hij is een voorbeeldige passagier. Niet één keer horen we hem klagen of zagen. Dat was met de kinderen vroeger een heel ander verhaal. "Zijn we er nog niet bijna?" " Ik moet pipi doen..." "Doet die benen van mijn plek" " Het is hier veel te warm!" De klassiekers blijven helemaal uit. Dumbo is een schitterende kerel! .Als we de Belgische grens overgaan, moeten we ons echter tussen die duizenden andere auto's proberen voort te bewegen. Vanwaar komen ze in Gods naam toch?? Help! We schuiven verder naar Namen en zo naar Brussel om daar weer een uurtje ter plekke te trappelen. Het kleine stukje Belgie vraagt evenveel tijd als de passage door heel Frankrijk. We weten nu weer waarom we liever ginder wonen. Maar de weersvoorspellingen voor het weekend zijn goed!!!! Tot gauw hé?
Om 5 uur in de ochtend wordt ik al gewekt door kletterende regen. Het water valt met bakken uit de hemel en dat zal in de komende twaalf uur niet meer veranderen. De geplande tegelwerken worden wèl uitgevoerd maar een gezellige lunch met zen allen buiten, zit er niet in. De honden (Candy en Dumbo) ravotten lekker in het slijk maar willen om 12 uur écht naar binnen en zitten met hun vieze snoeten tegen de keukenraam te duwen. Het werkvolk (Danny en Peter) ziet er ook al uit als verzopen kiekens. Zet dat allemaal bijeen in een veel te kleine keuken en je hebt meteen een goeie indruk van een "stijlvolle" zondagmiddag in "la douce France". De restjes, die opgewerkt moeten worden, smaken heerlijk. Honger is de beste spijs zullen we maar eerlijkheidshalve toegeven. We maken grappen over het mogelijke commentaar van Peter Goossens en zijn recensenten in "mijn restaurant". We zouden niet veel kans maken, vrees ik. Als toetje zijn er mooie verse aardbeien en die maken veel goed. Omdat we geen cirkelzaag hebben hier en Peter de zijne niet bij heeft, moeten de werken aan de laatste tegelrij gestaakt worden. Anders kan de deur niet meer toe en we zijn straks weer vier weken weg. Afwerken zal dus in juni moeten gebeuren. Het afwerken en terugbrengen tot hygienisch acceptabele normen van de keuken, zal bijna de hele namiddag in beslag nemen en omdat het weer écht niks anders toelaat, ga ik al maar koffers pakken....
Op deze zaterdagochtend is het al vroeg dag. We moeten de vloertegels voor het bureau gaan halen bij de "GammaG", onze lokale brico. Die sluiten op zaterdag hun deuren om 12 uur en we mogen dus geen risico nemen. "Vous voulez les emmener tout de suite?" " Oui monsieur, on va les mettre demain" Ja wadde....les Belges... Hij zal eens in zijn magazijn gaan kijken wat er nog bij de voorraad ligt. Danny bestelt ook de pasta om ze te leggen en spul om te voegen, op waterbasis . De man achter het loket moet er eens hartelijk om lachen. "Ge moogt er ook Pastis bij doen zenne !!" Hihihihi .Wij gaan intussen even naar de markt om wat noodzakelijke inkopen te doen om mee naar België te nemen en zullen over een uurtje terugkomen. We vinden alles wat we nodig hebben en ook onze bestelling bij GammaG ligt klaar. Als alle pakken in de auto geladen zijn, krijgen we die nog amper voorruit. We raken maar amper de berg op hier. We hebben nog een paar afspraken rond de middag en moeten daarna nog naar Chazalis ( het betere wijnhuis ).Het wordt een drukke namiddag. Als we hongerig en moe thuis komen, besluiten we niks meer te doen en leggen ons lekker voor TV. Op zaterdagavond geeft Canvas altijd leuke crimiseries en vandaag is dat "Inspector Frost". We hebben juist de intro gezien en baf....gedaan met spelen. Wat is er nu weer aan de hand? Wij hebben hier TV Vlaanderen en kunnen daarmee, via satteliet alle Vlaamse, Waalse, Franse en Nederlandse zenders ontvangen maar vandaag dus niet. Als het heel hard waait of stormt, lukt het soms niet maar vandaag is het rustig buiten en de oorzaak dient dus elders gezocht. En we vinden ze! Een panne in België! Pas drie kwartier later hebben we terug beeld en klank maar nu zijn we de draad natuurlijk verloren. Morgen is er geen blogje want dan wordt er hier naarstig gewerkt . Bovendien wordt er regen voorspeld ....misschien om in de sfeer van de terugreis te komen???
Omdat we over enkele dagen weer naar België rijden en de tijd hier dus dringt, neemt Danny een dagje verlof om me te helpen bij de grote werken in de tuin. Het gras moet gemaaid worden en ik kan die grote bosmaaier niet hanteren. Om één en een half hectare met een kleine knipschaar te kortwieken, lijkt me al te belachelijk hé? Het duurt nog even voor ik hem kan overtuigen. De standaard discussie van "laat de natuur hier toch zijn gang gaan" "moet dat nu echt een schoon gazonneke zijn?" "en al die schone veldbloemekes dan?".....Ik repliceer: "We laten de natuur overal zijn gang gaan maar dit kleine stukje werd mooi aangelegd door onze voorgangers en dat moeten we in ere houden" "Die bramen vernielen zelfs de mooie en dure olijfboompjes" en "ach het is niks schatteke, rust jij maar lekker uit vandaag en ik zal het wel allemaal alleen doen...;" Dat laatste heeft effect! Eens hij vertrokken is, is er geen houden meer aan! Op zijn tocht ontdekt hij weer allerlei nieuwe dingen en mooie hoekjes, die moeten behouden blijven. Door zijn enthousiasme, kan ik nauwelijks volgen met "komen kijken!!". Ik zit hier dagen te ploeteren en je ziet het nauwelijks en Danny gaat één dagje aan de slag en het is een wereld van verschil. Op de radio zingt Jean Ferrat; "Que serais-je sans toi?"... Laat in de middag, als ik al het maaisel bijeen heb gebracht op de brandstapel, gaat het vuur erin. Whooow! Het knettert en brandt als in de hel. Gelukkig ligt de tuinslang klaar en heb ik rond het vuur al een kringetje gespoten om uitdeinen te voorkomen. Alles onder controle...dacht ik maar het vuur heeft de grote eik aan één kant helemaal verschroeid. Rechts heeft de boom nu lichte groene blaadjes en links zijn ze klein, donkergrijs en verschroeid. Oeps, als dit maar goed komt..... Het leuke is dat ik op dit moment een telefoontje krijg om me te feliciteren. Wat blijkt? Karine Jans(s)en heeft de grote lottopot gewonnen!!! Alleen is er een "s" teveel en woont ze in Maasmechelen. Het ware mooi geweest!
Het zomerweer is nu heel stabiel en de krekels zijn alom te horen. Ik was al vergeten dat ze ons hier op warme dagen altijd gezelschap houden. Vandaag moet ik al vroeg vertrekken richting Alès. Alès is de dichtsbijzijnde industriestad, met andere woorden: te mijden voor toeristen. De stadskern stelt niks voor maar de banlieus zijn helemaal volgebouwd met appartementen, fabrieken en vooral winkelketens. De jonge Fransen vestigen zich hier omdat dit de enige plek is met werkgelegenheid. Mijn rit heeft als doel: de betaling van onze insert. Trouwe lezers weten nog dat we deze winter een kachel hebben geïnstalleerd om de koude dagen door te komen (we horen nu overal zeggen dat deze winter de slechtste was in jààààààren)! Die is tenminste achter de rug. Het factuur volgde ongeveer twee maanden na de plaatsing en was vergezeld van een telefoontje met de vraag hoe we wilden betalen? Euhm, met een overschrijving, hoe anders??? Mijn "Belgisch" gestuurde reactie, waar ik me gewoon voor mijn computer zet en een overschrijving doe, zorgt voor een slik en een korte stilte aan de telefoon.... We horen nog vaag de andere voorstellen; betalen met een cheque (leven we hier in de oertijd of wat?) of met de betaalkaart aan de kassa. Via de computer kunnen we alleen maar overschrijvingen doen naar eigen rekeningen. Dat lukt dus al niet. Dan maar de auto in en naar ons bankkantoor in Barjac met het factuur en de vraag of ze de overschrijving willen uitvoeren? Ah Madame, dat zal niet lukken want dan moet ik een RIB hebben(een bankbewijs) van de leverancier. De bankbediende wil wel een cheque opsturen maar die moeten nog eerst gedrukt worden! Dan maar helemaal naar Alès om met mijn betaalkaart langs de kassa te passeren.... Die insert kost straks het dubbele van de aankoopprijs aan vervoers-en telefoonkosten. Maar zo gezegd zo gedaan en dat zaakje is geregeld. De voormiddag heeft ook nog een verrassing in petto voor de bomma's en de bompa's. Ik val op een "superpromo" en koop 4 zalige zetels waarin ze heerlijk kunnen zitten en zalig luieren, als ze hem in de ligstand duwen. Nooit meer te laag bukken voor de strandstoelen en nooit meer te lang recht zitten in de grijze zeteltjes....als dat niet mooi is! Bij thuiskomst werk ik verder aan mijn transat (foto volgt straks) en de avonden zijn nu mooier dan ooit om nog buiten te zitten. Laat maar komen die zomer!!
Weinig nieuws op deze eerste "hoogzomerdag" in de Provence. Het is hier gewoon zalig! Heerlijk buiten eten en leven en genieten van kleine dingen. We hebben verse geitenkaas gehaald op de boerderij en asperges gekocht bij een norse boerendochter. Het waren de laatste.....allemaal tweede keuze, lelijk van vorm, te kort of te dik en onder de vieze klei. Maar ik was er nu toch en heb dus alle restanten meegenomen. Het kuisen heeft me vieze vingers en nagels bezorgd maar na het koken waren alle vooroordelen weg! Zo lekker en zacht, buitengewoon heerlijk ! Nog even en dan kunnen we hier langs de weg overal lekkernijen meenemen om te experimenteren in de keuken. Het rek met confituurpotjes in de kelder is ook bijna leeg. Tijd om aan de slag te gaan met kersen, pruimen, bramen en vijgen! Nog even geduld.....
Eindelijk krijgen we ook hier "Belgische" temperaturen en stijgt het kwik boven de twintig graden. We hebben nog maar een weekje om de tuin "zomerklaar" te krijgen en er moet dus wat spoed achter gezet worden. Het wandelpad krijgt stilaan vaste vorm maar de laatste loodjes wegen het zwaarst. Het kappen van takken en boompjes (de grote joekels werden al door het mannenteam neergelegd in de winter) en het versleuren van de grote stenen, vragen de nodige inspanning van mijn rug! Het weggetje is nu eindelijk vrij en enkel de dode bremtakken moeten nog verwijderd worden. Nog een mooie bank en ons huzarenstukje is af! Bij valavond gaan we nog een wandeling maken met Dumbo( na zo'n hele dag aan de ketting heeft hij dat wel verdiend) en we willen in de nabijheid wat gaan verkennen. We parkeren de auto in ons buurdorp, St-André de Roquepertuis, onder de klokkentoren. We reden al vaker door het dorpje maar het is maar door er eens in rond te lopen dat je de mooiste hoekjes ontdekt. En die zijn hier zeer talrijk! We zoeken een pad naar de vallei en krijgen een heel ander zicht op deze gezellige huisjes tegen de bergwand. Er wonen hier zo'n 400 mensen (Lucrèce zal me wel verbeteren;-) ), waaronder ook heel wat Belgen. Een steile klim brengt ons naar de overkant, waar we een praatje maken met de eigenaar van een mooie mas, met een fabuleus uitzicht (bijna zo mooi als bij ons (hmhmhm). De man heeft er veertig jaar aan gewerkt en woont er sinds zijn pensioen. Hij mag er fier op zijn! Hij raadt ons nog een paar schitterende wandelingen aan in de buurt en we zijn vast van plan, die later eens uit te proberen want nu hebben we honger en straks is het "mijn restaurant"(op VTM-oeps), waar we de laatste ontwikkelingen op de voet volgen.
Vandaag krijg je willens nillens een les geschiedenis. Dagelijks krijgen we hier mailtjes of telefoontjes met de vraag:" Waar zitten jullie nu eigenlijk in Frankrijk?" Het antwoord daarop is voor Belgen ( levend in een piepklein landje met wel vijf kibbelende regeringen en veel te veel inwoners) vaak moeilijk te vatten. Hier gaan we! Frankrijk is dus het Zuidelijke buurland van België en is in oppervlakte 80 keer groter dan het Belgiqueske! Aan het hoofd van het land staat de alomgekende Nicolas Sarkozy. Het land is ingedeeld in 26 "Régions" (zoals Picardië, Normandië, Bretagne, Elzas etc) Wij behoren tot de streek" Languedoc-Roussillon", helemaal in het Zuiden. Om het bestuurlijk allemaal wat makkelijker te maken werd het land ingedeeld in 100 départementen, met elk een onafhankelijk bestuursorgaan. Hier horen we bij "de Gard". Het département van de Gard is zonder twijfel het mooiste en meest gevarieerde van allemaal (kijk ik word al chauvinistisch!). In het noorden worden we begrensd door de Ardèche (favoriete vakantiebestemming van de Belgen!) en Lozère, in het oosten door Bouches du Rhône en de Hérault, in het westen door Aveyron en onderaan ligt de Middelandse zee. Elk département heeft een nummer, dat gegeven werd in alfabetische volgorde. Dit nummer vind je terug in de postcode (eerste twee cijfers) en op de nummerplaat van de auto's (laatste twee cijfers). De Parisiens kunt ge herkennen aan het nr 75 (meestal weet je dat al voordat je de nummerplaat hebt gezien!!) en de Gard kreeg nummer 30. (30630 Montclus!) De geschiedenis en de zeer afwisselende natuur verdelen de Gard in vier , erg verschillende streken, met Nîmes als gezamenlijke hoofdstad. Het linkse stukje van de Gard wordt ingenomen door het schitterende natuurpark van de Cévennen, een ruw, bebost gebied met veel tradities en oermensen, getraind in de kunst van het overleven. De "cuisine Cévénol" is vooral gebaseerd op uien, appels en geitenkaas. Wij zouden er niet ver mee geraken maar hun créativiteit kent geen grenzen! (Recepten volgen) Naast de Cévennen, richting Rhônevallei, ligt de Uzège, een landbouwgebied met daaronder dan weer de fameuse Garrigue, met een bijzondere vegetatie van halfhoge beplanting. Het heeft iets van de Kempische heide, vind ik. Onderaan ligt de Camargue, een moerasgebied met zijn gekende Guardiens(zie foto van zondag) en wilde paarden. Op culinair gebied worden we hier erg verwend. Heerlijke wijnen (côtes du Rhône, costières de Nïmes, vin du pays d'oc), kazen (pelardons, tomme de montagne, tomme de chèvre én de goeie compté de Jura!!) heel veel fruit én stevige broden van kastagnemeel, naast de alomgeprezen baguetten. Als kers op de taart, hebben we hier ook de beste truffels en heerlijke foi gras. Wat houd u nog tegen om eens af te komen, zou ik zeggen.? Morgen is't examen hé!
Gisterenavond is tot grote vreugde van de Turnhoutse supporters (met onzen Bart op kop) hun club, kampioen geworden. De euforie is zo groot dat ze tot hier te voelen is. We zijn er natuurlijk trots op want daar hebben ze een heel jaar lang naartoe gewerkt. Hier in dit landelijke stukje Frankrijk, leeft voetbal niet. De meest beoefende sport is hier het wielrennen. De smalle gespierde jongelui, strak in het pakje, zijn alom aanwezig in het straatbeeld. In groepjes, druk pratend of eenzaam rijdend tegen de tijd en zichzelf. De wegen lenen zich hier voortreffelijk voor dit soort training. Zachte hellingen, afgewisseld met een steile klim. Het deert hen blijkbaar niet dat ze niet op elke straathoek hun dorst kunnen lessen, zoals in de Kempen.... Ook voor motorfanaten is dit het aards paradijs. Hoewel mijn hart elke keer een paar slagen overslaat als ik ze door de bocht zie gaan, moet het toch een speciaal gevoel geven. Enerzijds de macht en de kracht van de motoren en anderzijds het één zijn met de natuur. Morgen doet onzen Bart zijn motorrij-examen en we zullen een kaarsje branden. Moge alles goed gaan morgen en alle jaren daarna.... In België is het vandaag de laatste dag van de Paasvakantie en die was uitzonderlijk mooi en warm volgens Frank Deboosere. De voorbije weken waren hier maar zeer gematigd maar the best has yet to come! De vakantie is hier nog maar net begonnen en de temperaturen voor de volgende week zijn veelbelovend. Zo krijgen alle kinderen wat ze verdienen.
Het is weekend en er moet dus geklust worden. Tijdens de week kan ik geen beroep doen op de hulp van Danny en ik moet het weekend dus aangrijpen om gebruik te maken van zijn spierkracht. Peter komt helpen en de mannen dichten het dak van het nieuwe bureau. Er moet cement aangesmeerd worden achter de dakpannen om te voorkomen dat er water insijpelt. Ik zet me achter mijn naaimachine om de doos met restjes stof om te zetten in wat mooie kussens en tafellakens. De oude transats (je weet wel zo'n strandzetel, die je maar niet op de juiste manier in elkaar krijgt!), die ik ergens op een containerpark van een zekere dood heb gered, moeten ook nog in een nieuw kleedje. Foto's volgen! Na de middag rijden we richting Avignon. Bij Magiline, een grote zwembadzaak ,is het open deur dag. We moeten nog op zoek naar een afdekzeil voor het zwembad. Als de dikke wintercouverture straks wordt opgeborgen, moeten we in het voor- en naseizoen, afkoeling voorkomen. Er zijn speciale zeilen, die de zonnestralen filteren en de watertemperatuur overdag doen stijgen en 's nachts op peil houden. Zo wordt zwemmen ook heel aangenaam in Juni en september. We krijgen een perfecte uitleg en demonstratie en nemen wat documentatie mee. Ze zullen een "devis" (offerte) maken voor onze bâche à bulles op maat. We kunnen dan nog eens vergelijken maar deze mensen geven ons een goed gevoel. In Avignon gaan we eerst het mooie jasje van ons mams halen. We willen ook nog wat hemden voor Danny kopen want de inhoud van zijn kleerkast is niet meer wat het moet zijn. Als je met een bodystyler samen woont, dan moet je wel wat gezonder gaan eten en meer bewegen. Dat heeft als resultaat dat we met plezier afscheid nemen van alle XXL spullen want hij kan nu al in een M of een kleine L. Hoewel we aanvankelijk geen enkele (écht geen enkele ) mannenzaak tegenkomen, tussen de tientallen damesboetieks, vinden we uiteindelijk wat we zoeken. Als we in het centrum van Avignon komen, is de ambiance voelbaar. Hier is het feest! Avignon bestaat 700 jaar en dat wordt gevierd. Muzikale parades, dansgroepen, paarden....de sfeer zit er goed in. Ik maak straks een apart blogje met foto's. Er kondigt zich alweer een hevig onweer aan voor vanavond en we kunnen maar beter op tijd terug rijden want Dumbo zit alleen buiten. De dreigende wolken en bliksems volgen ons op de voet maar als we Montclus binnenrijden is het hier nog droog. Oef! Even later barst de hel los. Bliksems als kantwerk door de zwart-blauwe lucht. Mooi maar toch wat angstaanjagend....
Vandaag is het 17 april en dat is de verjaardag van mijn lieve vriendin Chris! Langs deze weg een hele fijne dag gewenst! Het is een mooie mistige vrijdagochtend en de wind is er eindelijk in geslaagd de wolken weg te drijven. Terwijl jullie nu van de verkoeling genieten, kunnen wij ons weer lekker koesteren in de weldoende zonnestralen. In de voormiddag krijg ik bezoek van Tim, de vorige eigenaar van ons huis. We hadden hem gevraagd of er nog andere plannen van het huis waren met een aanduiding van de septische put. We doorzoeken alle documenten maar worden eigenlijk niks wijzer. Ook Julien (onze makelaar) vindt niks meer terug. De oplossing zal van de notaris moeten komen. Hij herinnert zich de acte " Carden-Van den Broeck-Jansen " nog zéér goed! We zijn destijds 3 maal moeten terugkeren vooraleer de acte definitief kon ondertekend worden. Eerst bleek ons tennisveld niet helemaal legaal. Dat werd door de burgemeester en een speciale commissie recht gezet. Daarna was er een som geld op de verkeerde rekening gezet. En tenslotte was er geen "woewoe-diedie" (zwembadalarm). Maar uiteindelijk is alles helemaal in orde gekomen en hebben we er hartelijk om gelachen. Hij kent ons dus ! Ook vandaag komt het bevrijdend telefoontje van de notaris. Er zit wel degelijk een septische put onder onze oprit, ergens voor het terras van de keuken. Dat wordt graven als we onze punten willen verhogen..... Nu we toch bij Julien waren hebben we meteen nog eens door zijn aanbod gesurfd. Door de crisis zijn er heel wat huizen op de markt en we spelen al lang met de gedachte om nog een gite bij te maken. Veel mensen willen in groep of met de hele familie een huis huren en wij hebben hier maar één gastenkamer (die de hele zomer al vol zit met "kostgangers"..... Een gezellig, mooi gelegen, vakantiehuis om in de zomermaanden te verhuren, lijkt ons een goede investering. Maar gene paniek hoor! We zijn zo ver nog lang niet. Alleen vinden we het huizen-kijken zo leuk! Het zit gewoon in mijn bloed denk ik.....
George Cloony heeft gelijk. Wij zijn echte koffieliefhebbers en hebben samen alle soorten koffie al uitgeprobeerd. De goeie ouwe koffiezet, de Italiaanse percolator, de échte espresso met fijngemalen koffie en zelfs die met verse koffiebonen, die à la minute gemalen worden. The real thing dus! Goede koffie zetten is een kunst. Je kan er zelfs een heuse cursus voor volgen om de titel "Barrista" te krijgen. Zo ver willen we niet gaan maar wat we wél weten is dat de allerlekkerste koffie in een "Nespresso" cupje zit.We hadden aanvankelijk onze twijfels omdat de metalen cupjes niet écht milieuvriendelijk zijn maar we zijn gezwicht! Een lungo bij het ontbijt, ééntje extra in de voormiddag en nog ééntje na de lunch. Ze zijn voor ons onmisbaar. Ook de hele marketing rond het Nespresso gebeuren is gewoon fenomenaal. Je kiest en bestelt precies wat je wil via het internet of in de dichtsbijzijnde speciaalzaak en binnen de twee werkdagen zijn de koffietjes geleverd. In Antwerpen is het gemakkelijk. In de Leopoldstraat, leg ik gewoon mijn Nespresso-sleutelhanger (jawel!) op de toog en ze weten meteen wie ik ben en wat ik lust! Vorige keer werd me in alle rust ook gezegd dat het tijd was om mijn machine te ontkalken . We hadden al 1800 cupjes meegenomen en nog geen ontkalking....slik! Maar nu zijn we in Frankrijk. De bestellingen hier verliepen altijd goed via een afhaalpunt. We bestellen en laten ons pakje afleveren in een shop in St Ambroix. Twee dagen later haal ik het dan op. Simple comme bonjour! Maar nu staat onze winkel niet meer op de lijst en we besluiten dan maar onze koffie door de postbode te laten leveren. Vrijdag voor het (lange) Paasweekend besteld, dinsdag geleverd. We zorgen ervoor dat er de hele dag iemand thuis is en dubbelchecken onze ding-dong, die bezoekers aankondigt. Het is dinsdag-geen postbode, woensdag-geen postbode....... Nespresso faalt! Danny loopt woensdagavond nog even naar de brievenbus en wat vindt hij daar? Neen neen, geen koffie maar wel een briefje van de postbode, afgestempeld op dinsdag met de boodschap: "Personne à la maison!" De luiaard! Ik ben dus met dat briefje naar Goudargues moeten rijden om de bestelling daar op te halen in het postkantoor. De openingsuren zijn zeer beperkt : van 9 tot 10 in de ochtend en van 15 tot 16.30 in de namiddag. Een heel lief meiske bezorgt me het pakje en op mijn vraag waarom de postbode het pakje niet aan huis heeft bezorgd, trekt ze haar schouders op en kijkt met een verlegen maar veelzeggende blik. Allez, tis haar vergeven! We genieten van de nieuwe smaken en zullen nog eens ernstig nadenken over de volgende bestelmethode.......
De méteo had het al aangekondigd en heeft weer eens gelijk gekregen. De wolken winnen het vandaag van de zon en de mistral blaast heviger dan ooit. Niks is veilig buiten. Stoelen moeten aan de ketting, tafellakens in de kast en bloempotten veilig bij elkaar in een hoekje. Eén groot voordeel; mijn was droogt in geen tijd maar als er onvoldoende knijpers op zitten, ben ik hem kwijt. Op woensdag is de déchetterie (het lokale containerpark) open en er liggen hier nog 5 electrische radiatoren werkloos te wezen. Die stop ik in de auto. Ze hebben jaren lang hun diensten bewezen maar dat was in de tijd dat er nog losjes en onbezonnen met energie werd omgegaan. Die dingen verbruiken meer energie dan ze kunnen afgeven. Weg ermee! Om je spullen te mogen afgeven in de déchetterie moet je een speciale kaart hebben. We hebben die van Tim (de vorige eigenaar) mogen lenen maar we moeten er nu zelf ééntje hebben. Ik leg alles even uit aan de lieve man op het containerpark en hij vertelt me dat ik die kaart op het gemeentehuis moet afhalen. Daar kan je alleen terecht op dinsdagvoormiddag en vrijdag. Maar geen probleem, hij gelooft me op mijn woord en helpt me met de spullen. Vrijdag zal ik dus bij Françoise (de dame achter het loket in Montclus) mijn kaartje wel ophalen. Ik zet mijn rit verder naar Bagnols om nog wat inkopen te doen. Bij "Marie" (een hele goeie artisanale bakkerij) laat ik me door de" promo du jour" verleiden. Een schitterende aardbeientaart met zanddeeg en mooi geschikte, grote rode aardbeien voor geen geld. Zo'n taart roept altijd weer leuke herinneringen op aan vroeger en onzen Bart weet waarom! Nu de was goed droog is, kan ik mar beter eens aan de strijk beginnen. De stapel wasgoed is niet meer te overzien. Ik zet me mét de strijkplank voor de televisie en kan nog juist een stukje meepikken van "Ook getest op mensen" Ik sta er van te kijken. Wisten jullie dat in een kleuterklasje op het platteland de hoeveelheid fijn stof, hoger is dan in de Brusselse Wetstraat om 8.30 uur 's morgens??? En dat de hoeveelheid fijn stof in de nabijheid van rokers vertienvoudigt???? En dat fijn stof ons leven met 13 maanden inkort???? Veel (fijn) stof om over na te denken zou ik zeggen. Voor vannacht staat er regen en storm op het programma. We moeten dus voorzichtig zijn met de live box en de schotelantenne. Alle stekkers moeten uitgetrokken worden voor we gaan slapen....
Ik start de dag op een gezonde manier en trek mijn loopschoenen aan. Met Dumbo aan de leiband wil ik tot in Orgnac lopen (en ook een beetje stappen af en toe hé). Dit weekend hebben speciale affiches her en der mijn aandacht getrokken. Op 3 mei zijn er in Orgnac " Les grandes fêtes du chien". Op de affiche staan allerlei jachthonden uit de streek, waaronder een Porcelaine (zoals Dumbo's vader) en een Griffon Bleu de Gascogne (zoals zijn moeder) én zo waar een echte Dumbo! En ik dacht dat hij (letterlijk en figuurlijk ) uniek was. Op 3 mei hebben we al andere verplichtingen ;-), ver van hier, en we zullen dit spectakel dus moeten missen. Maar zo'n affiche wil ik wel hebben. Het mooie weer en de bloesems doen me echter van mijn pad afwijken en ik ontdek weeral tal van mooie plekjes. De irissen staan nu overal in bloei en de kleine gele weidebloempjes kleuren de grotere oppervlakten. Ook de dieren ontwaken massaal uit hun winterslaap. Mierenkolonies, wespen en bijen, grote en kleine vliegjes (in mijn neus en in mijn haar!), jonge vogeltjes, salamanders, een dikke bruine pad en zelfs een broedende eend; ik kan er niet om heen. In de keuken zal ik de strijd met het ongedierte moeten aangaan maar hier buiten hebben ze vrij spel. De rest van de voormiddag gaat op aan huishoudelijke klussen en voorbereidingen voor morgen. Op woensdag is de déchetterie open en kan ik een deel van de rommel, die nu nog onder het afdak ligt, wegbrengen. Opgeruimd staat netjes. Na de siësta (in het zonneke!) werk ik verder aan het wandelpad beneden. Dat is na een maand van inactiviteit alweer helemaal overwoekerd. Geef me nog een paar dagen en dan zal het wel in orde zijn. Dan kunnen we op de volgende rommelmarkt op zoek naar een mooie bank, van waaruit bomma en bompa een super zicht zullen hebben op Montclus! Ik heb zin in een avondwandelingetje. Het is heerlijk warm en er zijn zoveel lokkende geuren buiten. Je ruikt het versgemaaid gras, de seringen, de irissen, het beetje vocht dat nog opstijgt uit de grond.....heerlijk. De rust van een vrij Paasweekend is erg relatief want het werk heeft zich nu gewoon verder opgestapeld. Danny heeft de hele dag gewerkt en moet er nog minstens één nacht bij aan breien om zijn projecten in orde te krijgen. We zullen samen een wandelingetje maken, dan hebben we weer wat extra energie. Ik moet nog steeds ontdekken waar nu juist "Prével ouest" ligt. Volgens de kaart is het aan de overkant van de Cèze. We gaan op zoek en steken de brug over om dan aan de andere oever terug te keren. De weg kronkelt de bossen in en blijft maar stijgen en dalen. Onze kuiten en maag zullen het geweten hebben. Ik ben te fier om de hele weg (we zijn al meer dan een uur aan het stappen) gewoon terug te keren en hoop toch ergens een herkenningspunt te vinden. Na anderhalf uur is het zo ver. We zien Montclus voor ons liggen, gespot door een rode avondzon! Een beeld dat we nooit eerder zagen want het is de achterkant van het dorp. We hebben dus een grote lus gemaakt door de bossen. Geen Prével ouest maar wèl stijve kuiten en hele grote honger....
De zon schijnt weer alsof ze nooit is weggeweest en het verkeer op de weg is hier behoorlijk druk. Iedereen wil naar buiten! Wij ook! We moeten nog naar Barjac om mijn glacière op te halen. Toen we gisterenavond terugreden stond het er nog en de handelaar wilde dan toch mijn bod aanvaarden. Dat is de beste truk! Je doet een (gek) bod en krijgt steevast een "neen". Dan wacht je geduldig het einde van de beurs af. Twee mogelijkheden! Of het is weg en dan heb je winst in de portemonnaie, of het staat er nog, en dan is het voor u blijven staan! De lieve man aanvaardt dan toch mijn bod (liever dan het zware ding weer op zijn aanhangwagen te zetten!) en wij zijn content! Ik zal een fotooke meesturen! Dumbo hangt voortaan de hele dag aan een lange metalen ketting, die op verschillende plekken rond het huis kan vastgemaakt worden. Zo kan toch bij ons zijn, zonder ontsnappingsrisico. Hij aanvaardt zijn lot en is helemaal niet ontevreden. Het liefst van al ligt hij op zijn vertrouwde plekje bij het terras van de keuken. Daar is de zon altijd en kan hij ook zonder moeite een schaduwplekje vinden. We zullen een kleine ruimte afmaken, waar hij toch wat bewegingsvrijheid heeft, naast het poolhouse. Daar stoort hij geen bezoekers en heeft een mooi zicht op de straat. Onder het poolhouse is een mooie ruimte, waar hij binnen kan. We zullen hem elke dag meenemen om te gaan joggen en voor elke wandeling. ..Terwijl Danny vandaag de weerspannige bramen voor eeuwig het zwijgen oplegt, maak ik de nieuwe Dumbo-space proper. Ik sleur met stenen en trek takken weg. De kurkeiken zijn zo oud dat ze regelmatig grote, dorre takken verliezen maar toch staan ze allemaal weer mooi in blad. Onze parasol is geïnstalleerd! Op deze laatste vakantiedag profiteren we van een siesta op het terras, lekker in het zonneke en onze eerste kleurtje is gezet! De hele namiddag wordt er verder gewerkt in de tuin want vanavond gaan we op stap. We hebben gisteren namelijk een tafeltje gereserveerd in "Le Vieux Clocher", een nieuw restaurant dat op 1 april is open gegaan in St-Privat de Champclos. We zagen de borden langs de weg en gisteren zijn we een kijkje gaan nemen. Het dorpje ligt vlakbij, tussen Montclus en Barjac. Er zijn amper een paar inwoners maar er staat een mooi oud kerkje en daar is het te doen. De aanhorende gebouwen zijn omgevormd tot een gezellig restaurantje en de tuin (het oude kerkhof!) is zeer stijlvol onderhouden. De oude muren zijn al gedeeltelijk gerestaureerd en een mooi parking voorzien. Het uitzicht op de vallei is subliem. Een jong gezin is hier hun droom aan het verwezenlijken en we gunnen hen het succes. Vanavond zijn we alvast niet de enige gasten. Bijna alle tafeltjes binnen (voor buiten is het 's avonds nog niet warm genoeg) zijn bezet. De kaart is gevarieerd, keuken typisch Frans én betaalbaar en de ontvangst is bijzonder hartelijk. We proberen even kritisch te zijn als Sergio Herman in de TV reeks "Mijn Restaurant" maar we vinden met moeite een paar schoonheidsfoutjes. Hier zullen we nog vaak komen, dat is zeker.
Het woord "vrolijk" komt maar moeilijk uit mijn pen. Het zal je maar gebeuren dat je een huis koopt in de Provence om dan met Pasen in de kou en de regen te zitten, terwijl Frank Deboosere in Vlaanderen tovert met zon en zomerse temperaturen. Dit is écht niet leuk hoor. We moeten alle weekend-plannen opbergen en wachten op betere tijden. Op de agenda stonden een aantal leuke activiteiten, waar we al lang naar uit keken. Op zaterdag een bezoekje aan Isle sur la Sorgue gecombineerd met een bezoek aan le Château d' Estoublon en op zondag zouden we naar de Feria van Arles gaan, de grootste stierengevechten in Frankrijk, met klinkende namen en veel animo. Vermits het hier om open lucht-evenementen gaat en de zware wolken écht héél Frankrijk bedekken, is er geen ontkomen aan. De hele dag zit Danny op zijn I-phone te kijken. Hij heeft daar een speciale weersvoorspeller, die Montclus kan vergelijken met Aix, Nice, Antwerpen en Opglabbeek in één oogopslag. Opglabbeek komt er deze dagen als winnaar uit! Dan maar naar home-activiteiten. ..De mannen steken het plafond in Danny's nieuwe bureau en ik bereid hen een stevige lunch (frikadellekes in tomatensaus op Franse wijze) De klus is om 13.30 uur al geklaard. Na de middag hebben we allebei een afspraak gemaakt bij de kapper en hoewel een vreemde kapper een hoog risicogehalte heeft, komen we toch buiten met een goed gevoel! Thuis hang ik het mooie schilderij van Clothilde Ancarini terug tegen de livingmuur maar op een goeie hoogte. Het is mooi. Bomma en bompa zullen content zijn! Op Paasdag zal het niet anders zijn; luieren en binnenshuis klussen en werken. Ik zal lekker koken en me eindelijk eens neerzetten met een goed boek. Hopelijk genieten jullie ginder van alle geneugtes, die de zon met zich meebrengt. Een vrolijk Pasen gewenst!
Op deze goede vrijdag is het weer beter dan voorspeld. De zon is er wel maar er staat een strakke wind. Vandaag opent de grote Antiek en Brocante beurs in Barjac. Reeds vroeg op de dag is er een massa volk op de been en de auto's staan kilometers ver langs de weg geparkeerd. Een heel groot deel van de nummerplaten heeft een witte achtergrond met rode letters en we worden menig keer aangesproken in het nederlands (of beter het West-vloams) . We missen onze vrijdagse groenten- , fruit- en kaasmarkt wel. We wandelen door Barjac, langs de indrukwekkende hoeveelheid kraampjes. Het voelt als een wandeling door Tongeren op een zondagochtend. Er zijn honderden handelaars met meubels, oude stoffen, gleiwerk, allerlei materialen voor huis en tuin. Bij de eerste kraam al , valt mijn oog op een heel leuk kastje. Het heeft twee deurtjes aan de voorkant en ook de bovenkant gaat open, zoals bij een koffer. Mooi eikenhout, netjes opgeschuurd en niet teveel franjes. De verkoper vertelt me dat het een oude "glacière" is. Hierin bewaarde men vroeger de ijsblokken om gerechten vers te houden en dranken te koelen. Een echt hebbeding! De prijs is nog wat te hoog en we hebben nog maar één kraam gezien maar dit wil ik onthouden. Na anderhalf uur kuieren, is de verzadigingsgrens bereikt. We gaan nog even naar de bakker en dan recht naar huis. Het kastje blijft in mijn gedachten. Als ik morgen terugga, wil ik het nog eens bekijken. Vandaag starten de werken aan Danny's bureau. Samen met Peter (onze vriend en aannemer) gaat hij naar de "GamaG", een grote doe-het-zelfzaak in de buurt om isolatie en gyproc te halen. Morgen zullen ze het plafond steken. Terwijl de heren boodschappen doen, werk ik nog even verder in de tuin om dan met Anna en de honden een grote wandeling te maken. We overlopen allerlei scenario's om Dumbo's jachtdriften aan banden te leggen. Castreren zal wel helpen om niet teveel op de versiertoer te gaan maar het is vooral zijn neus, die té actief is. Ik denk aan onzen Bompa, die niet zo goed meer ruikt en smaakt. Wat kunnen we doen om dat orgaan actief uit te sluiten??? Als over een paar weken de toeristen zich hier massaal installeren, zal geen enkel gezellig ontbijt of barbecuefeestje op de camping nog veilig zijn. Aan de wekelijkse markten in Montclus, wil ik nog niet eens denken..... Hij moet vanaf nu aan de ketting, letterlijk en figuurlijk. We zullen elke dag een grote wandeling maken en hem meenemen als we gaan joggen maar de rest van de dag moet hij vast. In Antwerpen kan hij dat ook, geen medelijden dus. Hij zal deze zomer niemand ambeteren!
Nood breekt wet en ik moet dus nu zeker die voordeur afwerken. Het oogt allemaal nogal amateuristisch. Vier lagen lak en die deur is nog niet wit! Ik zet mijn leesbrilleke op om zeker geen plekjes ongedekt te laten en breng nog een laagje aan. Terwijl het rustig droogt (er staat een strakke wind) begin ik alvast in de voortuin. Bladeren en onkruid afvoeren en de dode planten verwijderen. Terwijl ik hier bezig ben, komt er een Franse auto op de oprit gereden met luid getoeter. Een dikke Fransman stapt uit en vraagt vriendelijk of ik misschien een jachthond heb? Euhm.....Ik kijk even rond waar hij nu weer uithangt maar ik moet niet lang zoeken want Meneer Dumbo zit op de achterbank van de auto! Gatverdekkie! De twee heren (Dumbo en Frankie !) waren op weg naar de grote brocante beurs in Barjac. Ik had het hem nog zo gezegd! "Niet te ver weg hé?" maar die jeugd van tegenwoordig, dat is niet meer wat het geweest is hoor. In mijnen tijd.... Enfin, ik sla nog een praatje met de lieve man, die duidelijk geinteresseerd is in onze kleinste. " Impossible de le garder à la maison, madame! Il est né pour la chasse ! " Ja ja dat zal wel maar we hebben er al een jaar ons latijn in gestoken en we houden zoveel van hem. Ik laat even zien hoe wel opgevoed hij wel is: Dumbo zit!" en "Dumbo blijf!" Hij doet het zonder verpinken. Patrick, zo heet de kerel,is duidelijk onder de indruk maar toch laat hij zijn telefoonummer na voor het geval ik hem wil afstaan voor de jacht. Oeps. We bedenken allerlei oplossingen maar we kunnen natuurlijk niet in een glazen bol kijken. We zullen hem in elk geval zoveel mogelijk vastleggen. ... Na de zesde (jawel de zesde) laag verf, geef ik het op. Alleen de lezers van de blog zullen merken dat er eigenlijk nog een paar lagen moeten volgen maar verder zal niemand er een opmerking over durven maken. Mijn voordeur is af! We gaan in de late avondzon nog een mooie wandeling maken en trainen Dumbo om bij ons te blijven. Het is een zware test voor ieder van ons..... Ik stuur je een paar fotootjes mee van de wandeling. Mooie bloesems, de eerste blaadjes aan de wjnranken en een zicht in onze achtertuin! En natuurlijk de hoofdrolspeler van vandaag!
