Gisterenavond is tot grote vreugde van de Turnhoutse supporters (met onzen Bart op kop) hun club, kampioen geworden. De euforie is zo groot dat ze tot hier te voelen is. We zijn er natuurlijk trots op want daar hebben ze een heel jaar lang naartoe gewerkt. Hier in dit landelijke stukje Frankrijk, leeft voetbal niet. De meest beoefende sport is hier het wielrennen. De smalle gespierde jongelui, strak in het pakje, zijn alom aanwezig in het straatbeeld. In groepjes, druk pratend of eenzaam rijdend tegen de tijd en zichzelf. De wegen lenen zich hier voortreffelijk voor dit soort training. Zachte hellingen, afgewisseld met een steile klim. Het deert hen blijkbaar niet dat ze niet op elke straathoek hun dorst kunnen lessen, zoals in de Kempen.... Ook voor motorfanaten is dit het aards paradijs. Hoewel mijn hart elke keer een paar slagen overslaat als ik ze door de bocht zie gaan, moet het toch een speciaal gevoel geven. Enerzijds de macht en de kracht van de motoren en anderzijds het één zijn met de natuur. Morgen doet onzen Bart zijn motorrij-examen en we zullen een kaarsje branden. Moge alles goed gaan morgen en alle jaren daarna.... In België is het vandaag de laatste dag van de Paasvakantie en die was uitzonderlijk mooi en warm volgens Frank Deboosere. De voorbije weken waren hier maar zeer gematigd maar the best has yet to come! De vakantie is hier nog maar net begonnen en de temperaturen voor de volgende week zijn veelbelovend. Zo krijgen alle kinderen wat ze verdienen.
Het is weekend en er moet dus geklust worden. Tijdens de week kan ik geen beroep doen op de hulp van Danny en ik moet het weekend dus aangrijpen om gebruik te maken van zijn spierkracht. Peter komt helpen en de mannen dichten het dak van het nieuwe bureau. Er moet cement aangesmeerd worden achter de dakpannen om te voorkomen dat er water insijpelt. Ik zet me achter mijn naaimachine om de doos met restjes stof om te zetten in wat mooie kussens en tafellakens. De oude transats (je weet wel zo'n strandzetel, die je maar niet op de juiste manier in elkaar krijgt!), die ik ergens op een containerpark van een zekere dood heb gered, moeten ook nog in een nieuw kleedje. Foto's volgen! Na de middag rijden we richting Avignon. Bij Magiline, een grote zwembadzaak ,is het open deur dag. We moeten nog op zoek naar een afdekzeil voor het zwembad. Als de dikke wintercouverture straks wordt opgeborgen, moeten we in het voor- en naseizoen, afkoeling voorkomen. Er zijn speciale zeilen, die de zonnestralen filteren en de watertemperatuur overdag doen stijgen en 's nachts op peil houden. Zo wordt zwemmen ook heel aangenaam in Juni en september. We krijgen een perfecte uitleg en demonstratie en nemen wat documentatie mee. Ze zullen een "devis" (offerte) maken voor onze bâche à bulles op maat. We kunnen dan nog eens vergelijken maar deze mensen geven ons een goed gevoel. In Avignon gaan we eerst het mooie jasje van ons mams halen. We willen ook nog wat hemden voor Danny kopen want de inhoud van zijn kleerkast is niet meer wat het moet zijn. Als je met een bodystyler samen woont, dan moet je wel wat gezonder gaan eten en meer bewegen. Dat heeft als resultaat dat we met plezier afscheid nemen van alle XXL spullen want hij kan nu al in een M of een kleine L. Hoewel we aanvankelijk geen enkele (écht geen enkele ) mannenzaak tegenkomen, tussen de tientallen damesboetieks, vinden we uiteindelijk wat we zoeken. Als we in het centrum van Avignon komen, is de ambiance voelbaar. Hier is het feest! Avignon bestaat 700 jaar en dat wordt gevierd. Muzikale parades, dansgroepen, paarden....de sfeer zit er goed in. Ik maak straks een apart blogje met foto's. Er kondigt zich alweer een hevig onweer aan voor vanavond en we kunnen maar beter op tijd terug rijden want Dumbo zit alleen buiten. De dreigende wolken en bliksems volgen ons op de voet maar als we Montclus binnenrijden is het hier nog droog. Oef! Even later barst de hel los. Bliksems als kantwerk door de zwart-blauwe lucht. Mooi maar toch wat angstaanjagend....
Vandaag is het 17 april en dat is de verjaardag van mijn lieve vriendin Chris! Langs deze weg een hele fijne dag gewenst! Het is een mooie mistige vrijdagochtend en de wind is er eindelijk in geslaagd de wolken weg te drijven. Terwijl jullie nu van de verkoeling genieten, kunnen wij ons weer lekker koesteren in de weldoende zonnestralen. In de voormiddag krijg ik bezoek van Tim, de vorige eigenaar van ons huis. We hadden hem gevraagd of er nog andere plannen van het huis waren met een aanduiding van de septische put. We doorzoeken alle documenten maar worden eigenlijk niks wijzer. Ook Julien (onze makelaar) vindt niks meer terug. De oplossing zal van de notaris moeten komen. Hij herinnert zich de acte " Carden-Van den Broeck-Jansen " nog zéér goed! We zijn destijds 3 maal moeten terugkeren vooraleer de acte definitief kon ondertekend worden. Eerst bleek ons tennisveld niet helemaal legaal. Dat werd door de burgemeester en een speciale commissie recht gezet. Daarna was er een som geld op de verkeerde rekening gezet. En tenslotte was er geen "woewoe-diedie" (zwembadalarm). Maar uiteindelijk is alles helemaal in orde gekomen en hebben we er hartelijk om gelachen. Hij kent ons dus ! Ook vandaag komt het bevrijdend telefoontje van de notaris. Er zit wel degelijk een septische put onder onze oprit, ergens voor het terras van de keuken. Dat wordt graven als we onze punten willen verhogen..... Nu we toch bij Julien waren hebben we meteen nog eens door zijn aanbod gesurfd. Door de crisis zijn er heel wat huizen op de markt en we spelen al lang met de gedachte om nog een gite bij te maken. Veel mensen willen in groep of met de hele familie een huis huren en wij hebben hier maar één gastenkamer (die de hele zomer al vol zit met "kostgangers"..... Een gezellig, mooi gelegen, vakantiehuis om in de zomermaanden te verhuren, lijkt ons een goede investering. Maar gene paniek hoor! We zijn zo ver nog lang niet. Alleen vinden we het huizen-kijken zo leuk! Het zit gewoon in mijn bloed denk ik.....
George Cloony heeft gelijk. Wij zijn echte koffieliefhebbers en hebben samen alle soorten koffie al uitgeprobeerd. De goeie ouwe koffiezet, de Italiaanse percolator, de échte espresso met fijngemalen koffie en zelfs die met verse koffiebonen, die à la minute gemalen worden. The real thing dus! Goede koffie zetten is een kunst. Je kan er zelfs een heuse cursus voor volgen om de titel "Barrista" te krijgen. Zo ver willen we niet gaan maar wat we wél weten is dat de allerlekkerste koffie in een "Nespresso" cupje zit.We hadden aanvankelijk onze twijfels omdat de metalen cupjes niet écht milieuvriendelijk zijn maar we zijn gezwicht! Een lungo bij het ontbijt, ééntje extra in de voormiddag en nog ééntje na de lunch. Ze zijn voor ons onmisbaar. Ook de hele marketing rond het Nespresso gebeuren is gewoon fenomenaal. Je kiest en bestelt precies wat je wil via het internet of in de dichtsbijzijnde speciaalzaak en binnen de twee werkdagen zijn de koffietjes geleverd. In Antwerpen is het gemakkelijk. In de Leopoldstraat, leg ik gewoon mijn Nespresso-sleutelhanger (jawel!) op de toog en ze weten meteen wie ik ben en wat ik lust! Vorige keer werd me in alle rust ook gezegd dat het tijd was om mijn machine te ontkalken . We hadden al 1800 cupjes meegenomen en nog geen ontkalking....slik! Maar nu zijn we in Frankrijk. De bestellingen hier verliepen altijd goed via een afhaalpunt. We bestellen en laten ons pakje afleveren in een shop in St Ambroix. Twee dagen later haal ik het dan op. Simple comme bonjour! Maar nu staat onze winkel niet meer op de lijst en we besluiten dan maar onze koffie door de postbode te laten leveren. Vrijdag voor het (lange) Paasweekend besteld, dinsdag geleverd. We zorgen ervoor dat er de hele dag iemand thuis is en dubbelchecken onze ding-dong, die bezoekers aankondigt. Het is dinsdag-geen postbode, woensdag-geen postbode....... Nespresso faalt! Danny loopt woensdagavond nog even naar de brievenbus en wat vindt hij daar? Neen neen, geen koffie maar wel een briefje van de postbode, afgestempeld op dinsdag met de boodschap: "Personne à la maison!" De luiaard! Ik ben dus met dat briefje naar Goudargues moeten rijden om de bestelling daar op te halen in het postkantoor. De openingsuren zijn zeer beperkt : van 9 tot 10 in de ochtend en van 15 tot 16.30 in de namiddag. Een heel lief meiske bezorgt me het pakje en op mijn vraag waarom de postbode het pakje niet aan huis heeft bezorgd, trekt ze haar schouders op en kijkt met een verlegen maar veelzeggende blik. Allez, tis haar vergeven! We genieten van de nieuwe smaken en zullen nog eens ernstig nadenken over de volgende bestelmethode.......
De méteo had het al aangekondigd en heeft weer eens gelijk gekregen. De wolken winnen het vandaag van de zon en de mistral blaast heviger dan ooit. Niks is veilig buiten. Stoelen moeten aan de ketting, tafellakens in de kast en bloempotten veilig bij elkaar in een hoekje. Eén groot voordeel; mijn was droogt in geen tijd maar als er onvoldoende knijpers op zitten, ben ik hem kwijt. Op woensdag is de déchetterie (het lokale containerpark) open en er liggen hier nog 5 electrische radiatoren werkloos te wezen. Die stop ik in de auto. Ze hebben jaren lang hun diensten bewezen maar dat was in de tijd dat er nog losjes en onbezonnen met energie werd omgegaan. Die dingen verbruiken meer energie dan ze kunnen afgeven. Weg ermee! Om je spullen te mogen afgeven in de déchetterie moet je een speciale kaart hebben. We hebben die van Tim (de vorige eigenaar) mogen lenen maar we moeten er nu zelf ééntje hebben. Ik leg alles even uit aan de lieve man op het containerpark en hij vertelt me dat ik die kaart op het gemeentehuis moet afhalen. Daar kan je alleen terecht op dinsdagvoormiddag en vrijdag. Maar geen probleem, hij gelooft me op mijn woord en helpt me met de spullen. Vrijdag zal ik dus bij Françoise (de dame achter het loket in Montclus) mijn kaartje wel ophalen. Ik zet mijn rit verder naar Bagnols om nog wat inkopen te doen. Bij "Marie" (een hele goeie artisanale bakkerij) laat ik me door de" promo du jour" verleiden. Een schitterende aardbeientaart met zanddeeg en mooi geschikte, grote rode aardbeien voor geen geld. Zo'n taart roept altijd weer leuke herinneringen op aan vroeger en onzen Bart weet waarom! Nu de was goed droog is, kan ik mar beter eens aan de strijk beginnen. De stapel wasgoed is niet meer te overzien. Ik zet me mét de strijkplank voor de televisie en kan nog juist een stukje meepikken van "Ook getest op mensen" Ik sta er van te kijken. Wisten jullie dat in een kleuterklasje op het platteland de hoeveelheid fijn stof, hoger is dan in de Brusselse Wetstraat om 8.30 uur 's morgens??? En dat de hoeveelheid fijn stof in de nabijheid van rokers vertienvoudigt???? En dat fijn stof ons leven met 13 maanden inkort???? Veel (fijn) stof om over na te denken zou ik zeggen. Voor vannacht staat er regen en storm op het programma. We moeten dus voorzichtig zijn met de live box en de schotelantenne. Alle stekkers moeten uitgetrokken worden voor we gaan slapen....
Ik start de dag op een gezonde manier en trek mijn loopschoenen aan. Met Dumbo aan de leiband wil ik tot in Orgnac lopen (en ook een beetje stappen af en toe hé). Dit weekend hebben speciale affiches her en der mijn aandacht getrokken. Op 3 mei zijn er in Orgnac " Les grandes fêtes du chien". Op de affiche staan allerlei jachthonden uit de streek, waaronder een Porcelaine (zoals Dumbo's vader) en een Griffon Bleu de Gascogne (zoals zijn moeder) én zo waar een echte Dumbo! En ik dacht dat hij (letterlijk en figuurlijk ) uniek was. Op 3 mei hebben we al andere verplichtingen ;-), ver van hier, en we zullen dit spectakel dus moeten missen. Maar zo'n affiche wil ik wel hebben. Het mooie weer en de bloesems doen me echter van mijn pad afwijken en ik ontdek weeral tal van mooie plekjes. De irissen staan nu overal in bloei en de kleine gele weidebloempjes kleuren de grotere oppervlakten. Ook de dieren ontwaken massaal uit hun winterslaap. Mierenkolonies, wespen en bijen, grote en kleine vliegjes (in mijn neus en in mijn haar!), jonge vogeltjes, salamanders, een dikke bruine pad en zelfs een broedende eend; ik kan er niet om heen. In de keuken zal ik de strijd met het ongedierte moeten aangaan maar hier buiten hebben ze vrij spel. De rest van de voormiddag gaat op aan huishoudelijke klussen en voorbereidingen voor morgen. Op woensdag is de déchetterie open en kan ik een deel van de rommel, die nu nog onder het afdak ligt, wegbrengen. Opgeruimd staat netjes. Na de siësta (in het zonneke!) werk ik verder aan het wandelpad beneden. Dat is na een maand van inactiviteit alweer helemaal overwoekerd. Geef me nog een paar dagen en dan zal het wel in orde zijn. Dan kunnen we op de volgende rommelmarkt op zoek naar een mooie bank, van waaruit bomma en bompa een super zicht zullen hebben op Montclus! Ik heb zin in een avondwandelingetje. Het is heerlijk warm en er zijn zoveel lokkende geuren buiten. Je ruikt het versgemaaid gras, de seringen, de irissen, het beetje vocht dat nog opstijgt uit de grond.....heerlijk. De rust van een vrij Paasweekend is erg relatief want het werk heeft zich nu gewoon verder opgestapeld. Danny heeft de hele dag gewerkt en moet er nog minstens één nacht bij aan breien om zijn projecten in orde te krijgen. We zullen samen een wandelingetje maken, dan hebben we weer wat extra energie. Ik moet nog steeds ontdekken waar nu juist "Prével ouest" ligt. Volgens de kaart is het aan de overkant van de Cèze. We gaan op zoek en steken de brug over om dan aan de andere oever terug te keren. De weg kronkelt de bossen in en blijft maar stijgen en dalen. Onze kuiten en maag zullen het geweten hebben. Ik ben te fier om de hele weg (we zijn al meer dan een uur aan het stappen) gewoon terug te keren en hoop toch ergens een herkenningspunt te vinden. Na anderhalf uur is het zo ver. We zien Montclus voor ons liggen, gespot door een rode avondzon! Een beeld dat we nooit eerder zagen want het is de achterkant van het dorp. We hebben dus een grote lus gemaakt door de bossen. Geen Prével ouest maar wèl stijve kuiten en hele grote honger....
De zon schijnt weer alsof ze nooit is weggeweest en het verkeer op de weg is hier behoorlijk druk. Iedereen wil naar buiten! Wij ook! We moeten nog naar Barjac om mijn glacière op te halen. Toen we gisterenavond terugreden stond het er nog en de handelaar wilde dan toch mijn bod aanvaarden. Dat is de beste truk! Je doet een (gek) bod en krijgt steevast een "neen". Dan wacht je geduldig het einde van de beurs af. Twee mogelijkheden! Of het is weg en dan heb je winst in de portemonnaie, of het staat er nog, en dan is het voor u blijven staan! De lieve man aanvaardt dan toch mijn bod (liever dan het zware ding weer op zijn aanhangwagen te zetten!) en wij zijn content! Ik zal een fotooke meesturen! Dumbo hangt voortaan de hele dag aan een lange metalen ketting, die op verschillende plekken rond het huis kan vastgemaakt worden. Zo kan toch bij ons zijn, zonder ontsnappingsrisico. Hij aanvaardt zijn lot en is helemaal niet ontevreden. Het liefst van al ligt hij op zijn vertrouwde plekje bij het terras van de keuken. Daar is de zon altijd en kan hij ook zonder moeite een schaduwplekje vinden. We zullen een kleine ruimte afmaken, waar hij toch wat bewegingsvrijheid heeft, naast het poolhouse. Daar stoort hij geen bezoekers en heeft een mooi zicht op de straat. Onder het poolhouse is een mooie ruimte, waar hij binnen kan. We zullen hem elke dag meenemen om te gaan joggen en voor elke wandeling. ..Terwijl Danny vandaag de weerspannige bramen voor eeuwig het zwijgen oplegt, maak ik de nieuwe Dumbo-space proper. Ik sleur met stenen en trek takken weg. De kurkeiken zijn zo oud dat ze regelmatig grote, dorre takken verliezen maar toch staan ze allemaal weer mooi in blad. Onze parasol is geïnstalleerd! Op deze laatste vakantiedag profiteren we van een siesta op het terras, lekker in het zonneke en onze eerste kleurtje is gezet! De hele namiddag wordt er verder gewerkt in de tuin want vanavond gaan we op stap. We hebben gisteren namelijk een tafeltje gereserveerd in "Le Vieux Clocher", een nieuw restaurant dat op 1 april is open gegaan in St-Privat de Champclos. We zagen de borden langs de weg en gisteren zijn we een kijkje gaan nemen. Het dorpje ligt vlakbij, tussen Montclus en Barjac. Er zijn amper een paar inwoners maar er staat een mooi oud kerkje en daar is het te doen. De aanhorende gebouwen zijn omgevormd tot een gezellig restaurantje en de tuin (het oude kerkhof!) is zeer stijlvol onderhouden. De oude muren zijn al gedeeltelijk gerestaureerd en een mooi parking voorzien. Het uitzicht op de vallei is subliem. Een jong gezin is hier hun droom aan het verwezenlijken en we gunnen hen het succes. Vanavond zijn we alvast niet de enige gasten. Bijna alle tafeltjes binnen (voor buiten is het 's avonds nog niet warm genoeg) zijn bezet. De kaart is gevarieerd, keuken typisch Frans én betaalbaar en de ontvangst is bijzonder hartelijk. We proberen even kritisch te zijn als Sergio Herman in de TV reeks "Mijn Restaurant" maar we vinden met moeite een paar schoonheidsfoutjes. Hier zullen we nog vaak komen, dat is zeker.
Het woord "vrolijk" komt maar moeilijk uit mijn pen. Het zal je maar gebeuren dat je een huis koopt in de Provence om dan met Pasen in de kou en de regen te zitten, terwijl Frank Deboosere in Vlaanderen tovert met zon en zomerse temperaturen. Dit is écht niet leuk hoor. We moeten alle weekend-plannen opbergen en wachten op betere tijden. Op de agenda stonden een aantal leuke activiteiten, waar we al lang naar uit keken. Op zaterdag een bezoekje aan Isle sur la Sorgue gecombineerd met een bezoek aan le Château d' Estoublon en op zondag zouden we naar de Feria van Arles gaan, de grootste stierengevechten in Frankrijk, met klinkende namen en veel animo. Vermits het hier om open lucht-evenementen gaat en de zware wolken écht héél Frankrijk bedekken, is er geen ontkomen aan. De hele dag zit Danny op zijn I-phone te kijken. Hij heeft daar een speciale weersvoorspeller, die Montclus kan vergelijken met Aix, Nice, Antwerpen en Opglabbeek in één oogopslag. Opglabbeek komt er deze dagen als winnaar uit! Dan maar naar home-activiteiten. ..De mannen steken het plafond in Danny's nieuwe bureau en ik bereid hen een stevige lunch (frikadellekes in tomatensaus op Franse wijze) De klus is om 13.30 uur al geklaard. Na de middag hebben we allebei een afspraak gemaakt bij de kapper en hoewel een vreemde kapper een hoog risicogehalte heeft, komen we toch buiten met een goed gevoel! Thuis hang ik het mooie schilderij van Clothilde Ancarini terug tegen de livingmuur maar op een goeie hoogte. Het is mooi. Bomma en bompa zullen content zijn! Op Paasdag zal het niet anders zijn; luieren en binnenshuis klussen en werken. Ik zal lekker koken en me eindelijk eens neerzetten met een goed boek. Hopelijk genieten jullie ginder van alle geneugtes, die de zon met zich meebrengt. Een vrolijk Pasen gewenst!
Op deze goede vrijdag is het weer beter dan voorspeld. De zon is er wel maar er staat een strakke wind. Vandaag opent de grote Antiek en Brocante beurs in Barjac. Reeds vroeg op de dag is er een massa volk op de been en de auto's staan kilometers ver langs de weg geparkeerd. Een heel groot deel van de nummerplaten heeft een witte achtergrond met rode letters en we worden menig keer aangesproken in het nederlands (of beter het West-vloams) . We missen onze vrijdagse groenten- , fruit- en kaasmarkt wel. We wandelen door Barjac, langs de indrukwekkende hoeveelheid kraampjes. Het voelt als een wandeling door Tongeren op een zondagochtend. Er zijn honderden handelaars met meubels, oude stoffen, gleiwerk, allerlei materialen voor huis en tuin. Bij de eerste kraam al , valt mijn oog op een heel leuk kastje. Het heeft twee deurtjes aan de voorkant en ook de bovenkant gaat open, zoals bij een koffer. Mooi eikenhout, netjes opgeschuurd en niet teveel franjes. De verkoper vertelt me dat het een oude "glacière" is. Hierin bewaarde men vroeger de ijsblokken om gerechten vers te houden en dranken te koelen. Een echt hebbeding! De prijs is nog wat te hoog en we hebben nog maar één kraam gezien maar dit wil ik onthouden. Na anderhalf uur kuieren, is de verzadigingsgrens bereikt. We gaan nog even naar de bakker en dan recht naar huis. Het kastje blijft in mijn gedachten. Als ik morgen terugga, wil ik het nog eens bekijken. Vandaag starten de werken aan Danny's bureau. Samen met Peter (onze vriend en aannemer) gaat hij naar de "GamaG", een grote doe-het-zelfzaak in de buurt om isolatie en gyproc te halen. Morgen zullen ze het plafond steken. Terwijl de heren boodschappen doen, werk ik nog even verder in de tuin om dan met Anna en de honden een grote wandeling te maken. We overlopen allerlei scenario's om Dumbo's jachtdriften aan banden te leggen. Castreren zal wel helpen om niet teveel op de versiertoer te gaan maar het is vooral zijn neus, die té actief is. Ik denk aan onzen Bompa, die niet zo goed meer ruikt en smaakt. Wat kunnen we doen om dat orgaan actief uit te sluiten??? Als over een paar weken de toeristen zich hier massaal installeren, zal geen enkel gezellig ontbijt of barbecuefeestje op de camping nog veilig zijn. Aan de wekelijkse markten in Montclus, wil ik nog niet eens denken..... Hij moet vanaf nu aan de ketting, letterlijk en figuurlijk. We zullen elke dag een grote wandeling maken en hem meenemen als we gaan joggen maar de rest van de dag moet hij vast. In Antwerpen kan hij dat ook, geen medelijden dus. Hij zal deze zomer niemand ambeteren!
Nood breekt wet en ik moet dus nu zeker die voordeur afwerken. Het oogt allemaal nogal amateuristisch. Vier lagen lak en die deur is nog niet wit! Ik zet mijn leesbrilleke op om zeker geen plekjes ongedekt te laten en breng nog een laagje aan. Terwijl het rustig droogt (er staat een strakke wind) begin ik alvast in de voortuin. Bladeren en onkruid afvoeren en de dode planten verwijderen. Terwijl ik hier bezig ben, komt er een Franse auto op de oprit gereden met luid getoeter. Een dikke Fransman stapt uit en vraagt vriendelijk of ik misschien een jachthond heb? Euhm.....Ik kijk even rond waar hij nu weer uithangt maar ik moet niet lang zoeken want Meneer Dumbo zit op de achterbank van de auto! Gatverdekkie! De twee heren (Dumbo en Frankie !) waren op weg naar de grote brocante beurs in Barjac. Ik had het hem nog zo gezegd! "Niet te ver weg hé?" maar die jeugd van tegenwoordig, dat is niet meer wat het geweest is hoor. In mijnen tijd.... Enfin, ik sla nog een praatje met de lieve man, die duidelijk geinteresseerd is in onze kleinste. " Impossible de le garder à la maison, madame! Il est né pour la chasse ! " Ja ja dat zal wel maar we hebben er al een jaar ons latijn in gestoken en we houden zoveel van hem. Ik laat even zien hoe wel opgevoed hij wel is: Dumbo zit!" en "Dumbo blijf!" Hij doet het zonder verpinken. Patrick, zo heet de kerel,is duidelijk onder de indruk maar toch laat hij zijn telefoonummer na voor het geval ik hem wil afstaan voor de jacht. Oeps. We bedenken allerlei oplossingen maar we kunnen natuurlijk niet in een glazen bol kijken. We zullen hem in elk geval zoveel mogelijk vastleggen. ... Na de zesde (jawel de zesde) laag verf, geef ik het op. Alleen de lezers van de blog zullen merken dat er eigenlijk nog een paar lagen moeten volgen maar verder zal niemand er een opmerking over durven maken. Mijn voordeur is af! We gaan in de late avondzon nog een mooie wandeling maken en trainen Dumbo om bij ons te blijven. Het is een zware test voor ieder van ons..... Ik stuur je een paar fotootjes mee van de wandeling. Mooie bloesems, de eerste blaadjes aan de wjnranken en een zicht in onze achtertuin! En natuurlijk de hoofdrolspeler van vandaag!
Wanneer ik op deze woensdagochtend beneden kom, lijkt de inkomhal opeens veel ruimer. De witte deur, weet je wel? Ik heb ze gisteren met enige moeite in het slot gekregen maar zal het me vandaag lukken om haar weer open te krijgen??? Ja hoor, het lukt en er ze kleeft nergens. Oef! Snel ontbijten, het huis aan de kant en dan in de douche. Stipt om 10 uur zijn Anna en Pauline hier en we rijden met mijn auto naar Avignon. Vlot verkeer maar als we in Avignon aankomen, begint de miserie. We zijn duidelijk niet de enigen, die vandaag hier willen zijn. Eén grote parking is volledig afgesloten door een filmploeg. Indrukwekkend! We rijden een paar keer rond de stad maar alle plaatsen zijn benomen. Er zijn zelfs plaatsen waar al twee auto's op staan! Die Fransen toch... Met de moed der wanhoop, volg ik de pijlen naar P-Oratoire en uiteindelijk beland ik in een ondergrondse 'Vinci" parking. We kennen deze keten en weten dat je auto daar veilig staat maar dat je héél veel klein geld op zak moet hebben als je hem terug wil. Alles liever dan nog langer rond te toeren. We komen midden in het hartje van de mooie winkelstraten weer boven de grond. Dit moeten we onthouden! Mijn oog valt meteen op het mooie logo van de "Weill" winkel, waar ik voor ons mama een boodschap moet doen. Het mooie vestje, dat ze in Belgie niet meer vond, wordt hier voor haar opzij gelegd. Wat zal ze mooi zijn deze zomer! Ik heb meteen een reden om nog eens terug te komen. We wandelen langs de mooie Paas-etalages naar het palais des papes en we lachen om de leuke anecdotes van Anna. Toen ze (als Britse zonder enige kennis van het Frans) net in Frankrijk woonde, moest ze op een mooie dag in de lente haar nieuwe auto afhalen. Ze had haar zakwoordenboekje bij voor de zakelijke transacties en een beetje beleefdheidsvormen ingestudeerd. Toen ze de sleutel kreeg en afscheid nam zei ze: "Joyeux Papes" in de stellige zekerheid dat ze daarmee een vrolijk Pasen wenste! Als een volleerde gids, leid ik hen nog even naar de Pont Bénezet en zing het liedje "Sur le pont d'Avignon, on y danse, on y danse..."
Het is al weer tijd voor een gezellige lunch op een terrasje en praten bij over de leuke en minder leuke dingen des levens en leren elkaar weer wat beter kennen. Niet zonder enige moeite,(we worden aangesproken door een lieve Fransman, die ziet dat we een beetje het noorden kwijt zijn) vinden we onze parking en auto terug en zoeken de bordjes "Gare TGV". Net als we op het perron staan, rijdt de trein binnen. Perfecte timing. Danny is moe en moet nog dringend een paar calls doen voor het werk. We rijden dan maar naar Le Pontet, een reuzengroot shopping center, waar de dames hun gangen kunnen gaan. Het is al vijf uur als we de terugweg aanvatten. Iedereen is moe (van niks te doen!) en het wordt een luie avond. ..
Den hemel treurt in Montclus. Het is zacht maar donker en regenachtig. Juist nu ik mijn voordeur wil aanpakken. Maar wat moet gebeuren zal gebeuren. Het schuren en slissen is een hele klus want jet is zo'n imposante deur vol kadertjes en mouluren en hoekjes en kantjes. De verfrol en de grote schuurmachine kunnen al meteen terug in de berging. Het zal handenarbeid worden. Als ze helemaal is afgeschuurd en met Saint Marc (dat ontvet het beste volgens ons mama) afgewassen is, kan ik eraan beginnen. In België is men al een hele stap verder op gebied van verven. De kwaliteit is stukken beter en alle verfproducten moeten met water oplosbaar zijn. Dat is veel aangenamer om te werken en minder belastend voor het milieu. Hier zijn ze zover nog niet. Ik moet lang zoeken naar een sterke verf, UV bestendig, goed dekkend en geschikt voor binnen én buiten want zo'n deur heeft twee kanten hé!!!! (hihi een doordenkertje!). Met een fiine borstel begin ik eraan. De verf voldoet aan alle voorspelde kenmerken, behalve het "goed dekken". Nadat ik de derde laag (telkens 4 uur droogtijd respecterend) heb aangebracht, is de deur nog steeds niet wit-wit. Er zit niets anders op dan ze grondig te laten drogen en de afwerking uit te stellen. Als ik probeer om de deur te sluiten, lukt dat niet meer. Er zit nochthans geen verf in de sloten. Het franse systeem is al even oud als de deur zelf. Ik verwijder wat verfresten, pak wat olie uit de keuken en gebruik alle force, die na een lange dag nog rest en jep! Ze is toe (om nooit meer open te gaan misschien- want dat ga ik nu echt niet meer uittesten). Ik plof in de zetel en ben net op tijd voor "mijn restaurant". Claudio is nu toch wel heel wat van zijn pluimen aan het verliezen, vind ik. Ook bij de andere teams is het overal kommer en kwel. Als ik ga slapen, vraag ik me af wat voor zin deze dwaze reality programma's hebben. Hebben ze daar bij de VTM écht geld teveel?... Morgen staat er een leuke dag op het programma. Mijn vriendinnen komen om 10 langs en dan rijden we samen naar Avignon. Een leuk shopping moment om in de namiddag Danny weer op te halen in de Gare TGV.
Alweer een zomerse ochtend in Montclus. We moeten doorwerken want vandaag moeten we nog voor de middag naar Nîmes-airport. Danny heeft een vlucht naar Brussel om 12.30 en moet een uur van tevoren inchecken. We zijn maar net op tijd weg en moeten het toch wel drukke verkeer trotseren maar op iets meer dan een uurtje zijn we in de terminal. Later blijkt de vlucht wat vertraging te hebben en we hadden het dus even goed wat rustiger aan kunnen doen. Ik keer meteen terug naar huis want een winkeluitstapje zit er niet in. In Frankrijk luncht iedereen 's middags en ze nemen er nog eens ruim de tijd voor ook. Tussen 12 en 14 uur is er niks open!!! Op de terugweg zie ik al zomerse taferelen aan de oevers van de Cèze. Heel wat jongeren zijn aan het zonnen of liggen in groepjes te praten en te luieren. Het zal hier dus ook wel paasvakantie zijn. Ik maak mezelf een slaatje en zet me lekker in het zonneke. Dumbo ligt naast me en knabbelt aan een been van de gisteren gemaakte lamsbout. Een hondenleven noemen ze dat!! Om 15 uur heb ik een afspraak hier thuis met iemand van de "service public d' assainissement non collectif", de SPANC. Ze komen controleren of de riolen en de septische putten conform zijn aangesloten. De jongeman is netjes op tijd en heeft wat documenten bij zich. Hij wil weten waar mijn afvalwater naar toe gaat? Euhm....ik heb geen flauw idee. Ik haal wat plannen boven maar vind niks terug van de afvoeren en de mogelijke putten. We lopen samen rond het huis en ik wijs hem de toiletten aan maar er is nergens een put of een deksel te vinden. Wat sta ik hier weer mooi te schilderen! Ik probeer nog te zeggen dat alles waarschijnlijk in orde is want we hebben nog geen verstopte toiletten of reukhinder gehad maar daar kunnen we alleen maar eens hartelijk om lachen. Wanneer ik voorzichtig informeer naar de vroegere controles, blijken die er nog niet te zijn. Dit is helemaal nieuw en voor heel Frankrijk en zijn inwoners de eerste keer. Een mooi initiatief maar ik krijg een dikke nul op mijn rapport en moet nu op zoek naar de juiste gegevens. Ik beloof de lieve jongen zo snel mogelijk alle info te gaan verzamelen en hem dan te contacteren. Ik weet dus wat gedaan in de komende dagen. Hopelijk kunnen de vorige eigenaars me wat wijzer maken.....
Een zonnige zondag kondigt zich aan. Na het ontbijt maken we ons klaar voor een korte verkenningstocht in de buurt. We houden halt bij een grote vide-grenier. Het doet me denken aan de rommelmarkten in Turnhout, die ook elke zondag een massa volk trekken. We gaan op zoek naar een paar klinken (er zijn er die dienst weigeren hier) en een bistro tafeltje met zware poot voor op het tweede terras. Dat laatste vinden we in prima staat . Na wat onderhandelen krijg ik het mee voor 30 euro. Ik laat mijn oog ook vallen op een wiegje en sta er wat vertederd naar te kijken en besef pas later dat dit een poppenwiegje is. Er zou niet eens een échte baby in passen en ik laat het dus maar staan. Voor een speelkamer is het nu nog veel te vroeg hé? Rond het middaguur zijn we in Aiguesé, een zeer mooi middeleeuws dorpje aan de oevers van de Ardêche. We waren hier vorig jaar al eens gaan kijken maar toen stond de kerk in de steigers en waren de winkels en restaurants allemaal gesloten. Nu zag je duidelijk dat dit dorpje in de zomermaanden tot leven komt. Mooi, netjes, charmant....klaar voor een toeristische invasie. We lunchen er op het terras van een restaurantje waar de uitvinder van "absinth", de latere "Pastis" nog heeft gewoond . Alle middelen zijn goed om klanten te animeren. Le plat du jour voor 21 euro geeft ons "gesiers de canard confits op een bedje van rucola" en" Loup de mer met Julienne groentjes" en voor dessert kies ik de" île flottante". Danny gaat voor "sabayon de fraises" en is gelukkig met zijn keuze. Nu maar recht naar huis want zoals het klokje thuis tikt , tikt het nergens. Ik werk verder aan het terras en maak de poolhouse leeg om alles op orde te krijgen en te kijken wat we nog missen voor de grote invasie .. We eindigen met een leuk partijtje tennis, het eerste van het seizoen en besluiten er een dagelijkse gewoonte van te maken. ...
Na het afwerken van alle ochtendrituelen, besluiten we om vandaag Pont-St-Esprit eens te verkennen. Dit stadje ligt op ongeveer een half uurtje rijden van bij ons en heeft een historische waarde. De stad is gebouwd op de plek waar de Cèze in de Rhône overvloeit. We zijn er al ontelbare keren langs gereden maar we hebben nooit eerder de tijd genomen om de stad eens te verkennen. Het is bijna middag als we bij de overvolle parkings aankomen. Zaterdag is dus ook hier "marktdag". Het loont de moeite. In een grote cirkel rond de oude stad staan ontelbare kramen opgesteld. Een typische provencaalse markt met mooie kramen, prachtige stoffen, groenten en fruit, vlees en vis, kruiden en lekkernijen. We kijken onze ogen uit. De prijzen liggen beduidend lager dan gisteren in Barjac. Hoe verder we wandelen, hoe meer de prijzen zakken en het "hoofddoekgehalte" stijgt. Hier kosten de tomaten nog amper 1 euro per kilo en dat is ook de prijs van appelen en peren en zelfs van heerlijke aardbeien! Na de rondgang van de stad, zoeken we de kern op en volgen de plaatjes "promenade touristique". Al snel realiseren we ons dat deze bordjes er al lang staan, héééél lang! Geen gevel is onbeklad, geen raam nog gewassen in de laatste 10 jaar en overal hangt de geur van couscous en look. Op de bovenverdiepeingen horen we drukdoende vrouwen in een voor ons onbekende taal. We wanen ons in Borgerocco! We maken rechtsomkeer en besluiten maar thuis op ons eigen zalige terrasje wat van de gekochte lekkernijen op te eten. we volgen de pijlen naar Bagnols en op de rechterkant zie ik toch enkele mooie winkels en een groot vernieuwd plein met een gaanderij. Misschien moeten we ons bij het volgende bezoek door een stratenplan laten leiden ipv door onze neus?
In Montclus is het heerlijk zitten en boven op het terras laat ik me verleiden tot een siësta in het zonneke. De temperaturen in de schaduw lopen op tot 22 graden en hier on volle zon is het vast een pak meer. Daar bekomt een mens van! Om 15 uur komen Peter en Anna om een wandeling te maken met de honden. Candy staat eindelijk op dieet en het is aan hem te zien. Ook Anna blijft trouw aan de weight-watchers en Peter is een detox-kuur aan het doen en drinkt al twee weken geen alcohol meer. Eén ding is zeker, ze zien er super uit. We volgen een andere weg naar de rivier en zien voor het eerst welke schade de overstromingen van eind januari hebben veroorzaakt. Er zal nog hard moeten gewerkt worden om alles tip top te krijgen voor de eerste toeristen. En die komen eraan hoor. We hebben de eerste caravans al zien rijden en het aantal Belgische en Nederlandse nummerplaten op de weg stijgt even snel als het wassende water enkele maanden geleden....De reclame-borden langs de weg worden vernieuwd of opgepoetst en de "opening" aangekondigd. Laat ze maar komen , de big spenders!
Enkele weken geleden zijn Danny en ik begonnen met start to run. Het werd de hoogste tijd dat er weer eens wat aan mijn conditie gewerkt werd. Voor een professionele bodystyler was een half jaar "verlof zonder wedde" wel genoeg geweest. Op deze mooie vrijdagmorgen trek ik dus mijn loopschoenen en sportoutfit aan en ga op zoek naar een parcours van om en bij de 4 km. Ik stap aan een "snelwandeltempo" de berg op om boven, op het plateau, aan mijn rondjes te beginnen. Als ik boven aankom staat mijn hartslag al zeker op 130 en ik moet er nog aan beginnen pffff.....Toch start ik, geflankeerd door mijn twee trouwe bodyguards, aan mijn training. De temperatuur is perfect, het uitzicht (overal bloesems in verschillende roze tinten) adembenemend en de zon is hartverwarmend. Hoewel ik volgens het programma nog af en toe moet stappen, blijf ik lopen. Ik moet toegeven dat de weg lichtjes daalt en dat nodigt uit om door te gaan. Ik maak mijn 4 km vol, zonder rustpauze en val stil als ik op onze oprit weer stijl omhoog moet. Om wat meer cardio te trainen, zou ik dezelfde weg in omgekeerde richting moeten afleggen maar dat zou niet zo'n fraaie lectuur opleveren, vrees ik. Snel douchen nu en dan naar de markt. Er heerst al een zeer zomers sfeertje. Er staan minstens twee maal zoveel kramen en de parkings in het hele dorp staan vol. La France s' éveille. De mensen zijn vrolijk en uitbundig, er wordt overal gelachen en gekust. Het buitenleven kan beginnen. Ik kom ook heel wat bekenden tegen, die allemaal weer blij zijn dat we terug zijn. De verse asperges, zijn onweerstaanbaar en ook de mooie aardbeien mogen mee. De sla is haast gratis maar de tomaten zijn duur (dat was in Antwerpen ook al zo). Ik koop ook nog wat brood van de artisanale bakker. Dat gaat per kilogram . Met een reuzegroot mes, snijdt hij een homp van het meergranenbrood en wikkelt het in een groot zijde-achtig papier. Mmmmm. Ik bedenk me dat ik met dit brood én wat fris water best een tijdje in de gevangenis wil zitten. Meer moet dat niet zijn! Rond lunchtijd ben ik weer thuis en we eten samen op het terras buiten in de zon. Danny heeft het al een paar dragen erg druk gehad . De crisis laat zich overal voelen en het is alle hens aan dek maar ik zal zeker proberen om er een ontspannen weekend van te maken in de komende dagen. Als hij, na een korte pauze, meteen weer aan de slag gaat, voel ik me geroepen om het grote terras zomerklaar te maken. Met de tuinslang, javel en een harde borstel, leef ik me uit. Alles schittert in de zon. Laat de blaadjes aan de oude kurkeik nu maar gauw komen, dan staat onze natuurlijke parasol weer daar voor de komende maanden. Als ik me rond 17 uur, even neerzet bij een kopje koffie, komt Dumbo aan mijn voeten liggen. Even later hoort hij in de buurt een hond blaffen en loopt naar beneden..... Niks bijzonders, dacht ik, tot Danny komt zeggen dat hij net een telefoon van de buren heeft gehad. James zei hem dat Dumbo geen eten meer moest hebben vandaag. Euhm ? James had hem betrapt, met zijn poten op het aanrecht, terwijl hij gulzig en met veel smaak zijn "scampi's op Thaïse wijze" naar binnen speelde!! Daar ging zijn heerlijke diner. Jongens jongens....dit is écht gênant! We zijn razend maar Dumbo komt heel lief (en voldaan weten we) naar huis en komt als een volleerde circushond naast zijn baasje zitten. Wat moeten we hier nu mee? Ik heb nog een grote portie heerlijke "blanquette de veau à la persillade" over en stel voor om het te brengen maar James wilde dat niet hebben. Ik vrees dat ze één dezer dagen hun mening over Dumbo "We love him like our own" toch eens grondig zullen herzien.....
Geloof het of niet maar deze donderdagmorgen in Zuid-Frankrijk begint erg nat en donker en dat terwijl het in België zomer is notabene. Maar niet getreurd. We weten met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat het van héle korte duur is. Bovendien hebben de leraars in mijn cursus "coaching ", van het voorbije weekend nog eens geleerd om externe, negatieve impulsen positief te keren. "Regen is maar verdampt water "zo luidde het! Het zou positiever moeten klinken... Werkt het bij jullie??? Eén ding is zeker de grijze wolken zullen moeten wijken voor de zon! Naar goede oude gewoonte vertrekt Dumbo na het ontbijt naar zijn kameraad Frankie maar vandaag komt Frankie niet mee. Hij moet nog herstellen van een véél te actieve namiddag gisteren met zijn maatje. De maand rust heeft de conditie van goeie ouwe Frankie behoorlijk aangetast ! Hij doet vandaag niet mee! Nog geen half uur later komt Dumbo thuis met alweer een nieuw maatje! Een ruwharig wit exemplaar met een bruine vlek rond het linkeroog (alsof hij is uitgeschoven met zijn oogschaduw). Het beestje komt heel beleefd goeiedag zeggen en loopt wat achter Dumbo aan. Hij ziet er nogal apatisch uit. Zeker geen leiderstype. Als je weet dat er hier binnen een straal van 2 km maar een paar huizen staan (waarvan we de meeste honden en eigenaars kennen) blijft het een raadsel waar Dumbo dit maatje weer heeft opgevist. Dit zou wel eens een achtergelaten hond kunnen zijn. Hij heeft een tatoe in het linkeroor en we zullen morgen eens informeren bij de dierenarts. Van Lucréce (een hele lieve en attente buurvrouw) kreeg ik vandaag het activiteitenprogramma van de streek voor de maand april doorgemaild. Er staan mooie films op het programma, geweldige concerten, een wijnbeurs, een humorfestival, een astronomieweekend en heel wat vide-greniers (rommelmarkten). Keuze genoeg dus om de vrije momenten op te vullen.... Vandaag neem ik eindelijk de tijd om de mdf-platen, die ik al eerder in Antwerpen op maat had laten zagen in elkaar te zetten en te schilderen. Als de verf morgen droog is, kan onze televisie erop en de dvd speler en onze satelietdecoder en de live-box erin. Opgeruimd staat netjes . Mijn volgende opdracht is de voordeur wit schilderen. Alle deuren en ramen zijn hier wit, behalve de voordeur, die nog donkerbruin is en zwaar getekend door de poten van Dumbo. Bovendien ligt ze ook nog eens aan de zijkant van het huis en we hebben nog geen bel. Ik wil de voordeur alle aandacht geven, die ze verdient en eindelijk een bel installeren, zodat we tenminste weten wanneer er bezoek is. Maar voor morgen is het nog niet want op vrijdag ga ik graag naar de markt en 's avonds is het cinema, waar ze een goeie film draaien om 21 uur. Verder wil ik graag in de tuin beginnen werken, waar alles explodeert. Buiten de ontelbare tinten groen, kleuren sommige struiken geel of hevig blauw. Het hele voorjaar zullen kleuren en geuren zich sierlijk door de tuin bewegen. En ik ga er van genieten. Ware het niet dat ik mijn fototoestel in Antwerpen vergeten ben, dan zou ik al een fotooke opsturen. Ik heb mijn oude sony weer bovengehaald en hopelijk lukt het daar morgen ook wel mee.
Na een maandje Antwerpen, zijn we vanmorgen in alle vroegte weer vertrokken naar ons geliefde Montclus en we bloggen dus weer! Ik weet niet wie wat het meest heeft gemist; ik het schrijven of jullie het lezen? Ik ben in elk geval blij dat ik jullie weer allerlei leuke dingen kan vertellen. Alle scherpe kantjes van het leven worden hier veel zachter. De autorit is perfect verlopen. Een stralend lentezonnetje en geen files. Nieuw was ook de tijdwinst aan de péages. We hebben nu een klein toestelletje op de vooorruit gekleefd, waardoor we langs het speciaal voor ons gereserveerde "t" hokje mogen (staat voor télépéage ). Na een piepje, gaat de slagboom vanzelf omhoog waardoor we geen gedoe meer hebben met ticketjes(waar hebben we dat weer gestoken?) en kleingeld (net niet genoeg potverdorie) of betaalkaarten (dewelke?). De centjes gaan natuurlijk wel van onze rekening maar we krijgen ook een flinke korting. Ik beschouw het als een verbetering. In net geen negen uur (plaspauze inbegrepen!) hebben we de gekende route afgewerkt. We kregen wel een heel persoonlijk welkom in Valence. Op de grote digitale borden, boven de autosnelweg, konden we het volgende lezen: "DST 908 vous roulez trop vite!" Het duurde even voor ik besefte dat dat mijn nummerplaat was maar gelukkig is het vandaag 1 april en waarschijnlijk kunnen de Fransen ook goeie grapjes uithalen...(of toch niet??) Hier hebben we meteen alle luiken opengegooid en de zoete warmte binnengelaten. De buitentemperatuur was 18 graden en dat voelt zalig. Op deze woensdagnamiddag zal ik me vooral bezighouden met het uitpakken van koffers en het opfrissen van het huis. De pissebedden en spinnen hebben hier een paar zware feestjes gebouwd tijdens onze afwezigheid. Gedaan met de pret! Ze verdwijnen in de stofzuiger of worden met de schuurborstel meegesleurd. Vanavond kruipen we vast vroeg onder de wol zodat we morgen genoeg energie hebben om er tegen aan te gaan!
Op de valreep nog een blogje. Hoewel we vandaag alleen maar wilden pakken en de koelkast leegmaken, werden we deze namiddag overweldigd door een heuse verrassingsfuif. Dat vraagt natuurlijk een woordje uitleg hé. Om 16 uur zouden Peter en Anna nog even een afscheidsknuffel komen geven. Ik ben nog in de tuin bezig om het tuingereedschap te verzamelen, dat de kids hebben laten liggen (had ik hen niet op het hart gedrukt om alles wat ze buiten haalden, weer binnen moest? grrrrr zelfs de tennisraketten liggen nog op het veld!!) als hun auto onze parking oprijdt onder luid getoeter. Groot is mijn verbazing als ik zie dat niet alleen Dumbo in zijn hoogste versnelling de auto volgt maar in zijn kielzog een hele reeks honden meelopen. Er zit een zwart met witte vlekken bij en ik vrees dat er nog 101 (;-) ) volgen... Wel kijk eens aan, Dumbo heeft zelf een afscheidsfeestje geörganiseerd. De hele hondenbende neemt niet alleen het terras maar de hele tuin in beslag en spelen dat het een lieve lust is. We halen liters water aan om hen van drinken te voorzien. Er is een stafford, een pointer, een labrador, Dumbo en Candy (neen Candy is geen kalf mocht de foto u in verwarring brengen!!) Ik moet toegeven, onze Dumbo heeft stijl, hij weet zijn vrienden te kiezen. Die beesten hebben manieren. God mag weten waar ze vandaan komen, ik heb ze nooit eerder gezien. Na een tijdje vinden we dat het feestje maar eens moet afgelopen zijn en we sturen de jongeheren (ze zijn allemaal van het mannelijk geslacht!) naar huis. Ze kijken ons aan met een blik van :" Allez zeg, ons mama heeft gezegd thuis om 18 uur...het is nog maar 17 uur! " Lance brengt gelukkig redding, wanneer hij toevallig langskomt. Hij schrikt zich rot en weet niet wat hij ziet. Hij komt Frankie alvast ophalen. Dat is alvast min één. Peter stopt, met enige moeite, Candy in de koffer (de pointer wil er persé bij!) en wij doen hetzelfde met Dumbo. We besluiten nog even naar de rivier te gaan om de honden te laten zwemmen in de hoop dat de laatste twee dan ook het hazenpad zullen kiezen. maar wat doen die? Die leggen zich, met enige verontwaardiging, op Dumbo's kussen op het terras. Als wij vertrekken, lijken ze nog te zeggen; " Leuk feestje hier....voor mij ne grote met mayonnaise en ik lust nog wel ne cola!!" Geloof het of niet maar als we een uurtje later terug komen, liggen die twee er nog. Wat meer is, ze verwelkomen ons van harte! Wat nu? We moeten de oprit nog spuiten en dat spul is giftig. Die beesten moeten naar huis maar we weten niet waar dat is. Een metalen plaatje met telefoonnummer is echt een must, dat realiseren we ons nu. Danny verjaagt ze dan maar met wat geroep en gekssssssch. Het is duidelijk niet met volle goesting maar met hun staart tussen hun benen verlaten ze de parking. Dumbo moet binnen blijven!! Zaakje geklaard, ware het niet dat , terwijl ik dit verhaal schrijf, die twee weer voor mijn voordeur zitten...... friends for life ????
