Op deze goede vrijdag is het weer beter dan voorspeld. De zon is er wel maar er staat een strakke wind. Vandaag opent de grote Antiek en Brocante beurs in Barjac. Reeds vroeg op de dag is er een massa volk op de been en de auto's staan kilometers ver langs de weg geparkeerd. Een heel groot deel van de nummerplaten heeft een witte achtergrond met rode letters en we worden menig keer aangesproken in het nederlands (of beter het West-vloams) . We missen onze vrijdagse groenten- , fruit- en kaasmarkt wel. We wandelen door Barjac, langs de indrukwekkende hoeveelheid kraampjes. Het voelt als een wandeling door Tongeren op een zondagochtend. Er zijn honderden handelaars met meubels, oude stoffen, gleiwerk, allerlei materialen voor huis en tuin. Bij de eerste kraam al , valt mijn oog op een heel leuk kastje. Het heeft twee deurtjes aan de voorkant en ook de bovenkant gaat open, zoals bij een koffer. Mooi eikenhout, netjes opgeschuurd en niet teveel franjes. De verkoper vertelt me dat het een oude "glacière" is. Hierin bewaarde men vroeger de ijsblokken om gerechten vers te houden en dranken te koelen. Een echt hebbeding! De prijs is nog wat te hoog en we hebben nog maar één kraam gezien maar dit wil ik onthouden. Na anderhalf uur kuieren, is de verzadigingsgrens bereikt. We gaan nog even naar de bakker en dan recht naar huis. Het kastje blijft in mijn gedachten. Als ik morgen terugga, wil ik het nog eens bekijken. Vandaag starten de werken aan Danny's bureau. Samen met Peter (onze vriend en aannemer) gaat hij naar de "GamaG", een grote doe-het-zelfzaak in de buurt om isolatie en gyproc te halen. Morgen zullen ze het plafond steken. Terwijl de heren boodschappen doen, werk ik nog even verder in de tuin om dan met Anna en de honden een grote wandeling te maken. We overlopen allerlei scenario's om Dumbo's jachtdriften aan banden te leggen. Castreren zal wel helpen om niet teveel op de versiertoer te gaan maar het is vooral zijn neus, die té actief is. Ik denk aan onzen Bompa, die niet zo goed meer ruikt en smaakt. Wat kunnen we doen om dat orgaan actief uit te sluiten??? Als over een paar weken de toeristen zich hier massaal installeren, zal geen enkel gezellig ontbijt of barbecuefeestje op de camping nog veilig zijn. Aan de wekelijkse markten in Montclus, wil ik nog niet eens denken..... Hij moet vanaf nu aan de ketting, letterlijk en figuurlijk. We zullen elke dag een grote wandeling maken en hem meenemen als we gaan joggen maar de rest van de dag moet hij vast. In Antwerpen kan hij dat ook, geen medelijden dus. Hij zal deze zomer niemand ambeteren!
Nood breekt wet en ik moet dus nu zeker die voordeur afwerken. Het oogt allemaal nogal amateuristisch. Vier lagen lak en die deur is nog niet wit! Ik zet mijn leesbrilleke op om zeker geen plekjes ongedekt te laten en breng nog een laagje aan. Terwijl het rustig droogt (er staat een strakke wind) begin ik alvast in de voortuin. Bladeren en onkruid afvoeren en de dode planten verwijderen. Terwijl ik hier bezig ben, komt er een Franse auto op de oprit gereden met luid getoeter. Een dikke Fransman stapt uit en vraagt vriendelijk of ik misschien een jachthond heb? Euhm.....Ik kijk even rond waar hij nu weer uithangt maar ik moet niet lang zoeken want Meneer Dumbo zit op de achterbank van de auto! Gatverdekkie! De twee heren (Dumbo en Frankie !) waren op weg naar de grote brocante beurs in Barjac. Ik had het hem nog zo gezegd! "Niet te ver weg hé?" maar die jeugd van tegenwoordig, dat is niet meer wat het geweest is hoor. In mijnen tijd.... Enfin, ik sla nog een praatje met de lieve man, die duidelijk geinteresseerd is in onze kleinste. " Impossible de le garder à la maison, madame! Il est né pour la chasse ! " Ja ja dat zal wel maar we hebben er al een jaar ons latijn in gestoken en we houden zoveel van hem. Ik laat even zien hoe wel opgevoed hij wel is: Dumbo zit!" en "Dumbo blijf!" Hij doet het zonder verpinken. Patrick, zo heet de kerel,is duidelijk onder de indruk maar toch laat hij zijn telefoonummer na voor het geval ik hem wil afstaan voor de jacht. Oeps. We bedenken allerlei oplossingen maar we kunnen natuurlijk niet in een glazen bol kijken. We zullen hem in elk geval zoveel mogelijk vastleggen. ... Na de zesde (jawel de zesde) laag verf, geef ik het op. Alleen de lezers van de blog zullen merken dat er eigenlijk nog een paar lagen moeten volgen maar verder zal niemand er een opmerking over durven maken. Mijn voordeur is af! We gaan in de late avondzon nog een mooie wandeling maken en trainen Dumbo om bij ons te blijven. Het is een zware test voor ieder van ons..... Ik stuur je een paar fotootjes mee van de wandeling. Mooie bloesems, de eerste blaadjes aan de wjnranken en een zicht in onze achtertuin! En natuurlijk de hoofdrolspeler van vandaag!
Wanneer ik op deze woensdagochtend beneden kom, lijkt de inkomhal opeens veel ruimer. De witte deur, weet je wel? Ik heb ze gisteren met enige moeite in het slot gekregen maar zal het me vandaag lukken om haar weer open te krijgen??? Ja hoor, het lukt en er ze kleeft nergens. Oef! Snel ontbijten, het huis aan de kant en dan in de douche. Stipt om 10 uur zijn Anna en Pauline hier en we rijden met mijn auto naar Avignon. Vlot verkeer maar als we in Avignon aankomen, begint de miserie. We zijn duidelijk niet de enigen, die vandaag hier willen zijn. Eén grote parking is volledig afgesloten door een filmploeg. Indrukwekkend! We rijden een paar keer rond de stad maar alle plaatsen zijn benomen. Er zijn zelfs plaatsen waar al twee auto's op staan! Die Fransen toch... Met de moed der wanhoop, volg ik de pijlen naar P-Oratoire en uiteindelijk beland ik in een ondergrondse 'Vinci" parking. We kennen deze keten en weten dat je auto daar veilig staat maar dat je héél veel klein geld op zak moet hebben als je hem terug wil. Alles liever dan nog langer rond te toeren. We komen midden in het hartje van de mooie winkelstraten weer boven de grond. Dit moeten we onthouden! Mijn oog valt meteen op het mooie logo van de "Weill" winkel, waar ik voor ons mama een boodschap moet doen. Het mooie vestje, dat ze in Belgie niet meer vond, wordt hier voor haar opzij gelegd. Wat zal ze mooi zijn deze zomer! Ik heb meteen een reden om nog eens terug te komen. We wandelen langs de mooie Paas-etalages naar het palais des papes en we lachen om de leuke anecdotes van Anna. Toen ze (als Britse zonder enige kennis van het Frans) net in Frankrijk woonde, moest ze op een mooie dag in de lente haar nieuwe auto afhalen. Ze had haar zakwoordenboekje bij voor de zakelijke transacties en een beetje beleefdheidsvormen ingestudeerd. Toen ze de sleutel kreeg en afscheid nam zei ze: "Joyeux Papes" in de stellige zekerheid dat ze daarmee een vrolijk Pasen wenste! Als een volleerde gids, leid ik hen nog even naar de Pont Bénezet en zing het liedje "Sur le pont d'Avignon, on y danse, on y danse..."
Het is al weer tijd voor een gezellige lunch op een terrasje en praten bij over de leuke en minder leuke dingen des levens en leren elkaar weer wat beter kennen. Niet zonder enige moeite,(we worden aangesproken door een lieve Fransman, die ziet dat we een beetje het noorden kwijt zijn) vinden we onze parking en auto terug en zoeken de bordjes "Gare TGV". Net als we op het perron staan, rijdt de trein binnen. Perfecte timing. Danny is moe en moet nog dringend een paar calls doen voor het werk. We rijden dan maar naar Le Pontet, een reuzengroot shopping center, waar de dames hun gangen kunnen gaan. Het is al vijf uur als we de terugweg aanvatten. Iedereen is moe (van niks te doen!) en het wordt een luie avond. ..
Den hemel treurt in Montclus. Het is zacht maar donker en regenachtig. Juist nu ik mijn voordeur wil aanpakken. Maar wat moet gebeuren zal gebeuren. Het schuren en slissen is een hele klus want jet is zo'n imposante deur vol kadertjes en mouluren en hoekjes en kantjes. De verfrol en de grote schuurmachine kunnen al meteen terug in de berging. Het zal handenarbeid worden. Als ze helemaal is afgeschuurd en met Saint Marc (dat ontvet het beste volgens ons mama) afgewassen is, kan ik eraan beginnen. In België is men al een hele stap verder op gebied van verven. De kwaliteit is stukken beter en alle verfproducten moeten met water oplosbaar zijn. Dat is veel aangenamer om te werken en minder belastend voor het milieu. Hier zijn ze zover nog niet. Ik moet lang zoeken naar een sterke verf, UV bestendig, goed dekkend en geschikt voor binnen én buiten want zo'n deur heeft twee kanten hé!!!! (hihi een doordenkertje!). Met een fiine borstel begin ik eraan. De verf voldoet aan alle voorspelde kenmerken, behalve het "goed dekken". Nadat ik de derde laag (telkens 4 uur droogtijd respecterend) heb aangebracht, is de deur nog steeds niet wit-wit. Er zit niets anders op dan ze grondig te laten drogen en de afwerking uit te stellen. Als ik probeer om de deur te sluiten, lukt dat niet meer. Er zit nochthans geen verf in de sloten. Het franse systeem is al even oud als de deur zelf. Ik verwijder wat verfresten, pak wat olie uit de keuken en gebruik alle force, die na een lange dag nog rest en jep! Ze is toe (om nooit meer open te gaan misschien- want dat ga ik nu echt niet meer uittesten). Ik plof in de zetel en ben net op tijd voor "mijn restaurant". Claudio is nu toch wel heel wat van zijn pluimen aan het verliezen, vind ik. Ook bij de andere teams is het overal kommer en kwel. Als ik ga slapen, vraag ik me af wat voor zin deze dwaze reality programma's hebben. Hebben ze daar bij de VTM écht geld teveel?... Morgen staat er een leuke dag op het programma. Mijn vriendinnen komen om 10 langs en dan rijden we samen naar Avignon. Een leuk shopping moment om in de namiddag Danny weer op te halen in de Gare TGV.
Alweer een zomerse ochtend in Montclus. We moeten doorwerken want vandaag moeten we nog voor de middag naar Nîmes-airport. Danny heeft een vlucht naar Brussel om 12.30 en moet een uur van tevoren inchecken. We zijn maar net op tijd weg en moeten het toch wel drukke verkeer trotseren maar op iets meer dan een uurtje zijn we in de terminal. Later blijkt de vlucht wat vertraging te hebben en we hadden het dus even goed wat rustiger aan kunnen doen. Ik keer meteen terug naar huis want een winkeluitstapje zit er niet in. In Frankrijk luncht iedereen 's middags en ze nemen er nog eens ruim de tijd voor ook. Tussen 12 en 14 uur is er niks open!!! Op de terugweg zie ik al zomerse taferelen aan de oevers van de Cèze. Heel wat jongeren zijn aan het zonnen of liggen in groepjes te praten en te luieren. Het zal hier dus ook wel paasvakantie zijn. Ik maak mezelf een slaatje en zet me lekker in het zonneke. Dumbo ligt naast me en knabbelt aan een been van de gisteren gemaakte lamsbout. Een hondenleven noemen ze dat!! Om 15 uur heb ik een afspraak hier thuis met iemand van de "service public d' assainissement non collectif", de SPANC. Ze komen controleren of de riolen en de septische putten conform zijn aangesloten. De jongeman is netjes op tijd en heeft wat documenten bij zich. Hij wil weten waar mijn afvalwater naar toe gaat? Euhm....ik heb geen flauw idee. Ik haal wat plannen boven maar vind niks terug van de afvoeren en de mogelijke putten. We lopen samen rond het huis en ik wijs hem de toiletten aan maar er is nergens een put of een deksel te vinden. Wat sta ik hier weer mooi te schilderen! Ik probeer nog te zeggen dat alles waarschijnlijk in orde is want we hebben nog geen verstopte toiletten of reukhinder gehad maar daar kunnen we alleen maar eens hartelijk om lachen. Wanneer ik voorzichtig informeer naar de vroegere controles, blijken die er nog niet te zijn. Dit is helemaal nieuw en voor heel Frankrijk en zijn inwoners de eerste keer. Een mooi initiatief maar ik krijg een dikke nul op mijn rapport en moet nu op zoek naar de juiste gegevens. Ik beloof de lieve jongen zo snel mogelijk alle info te gaan verzamelen en hem dan te contacteren. Ik weet dus wat gedaan in de komende dagen. Hopelijk kunnen de vorige eigenaars me wat wijzer maken.....
Een zonnige zondag kondigt zich aan. Na het ontbijt maken we ons klaar voor een korte verkenningstocht in de buurt. We houden halt bij een grote vide-grenier. Het doet me denken aan de rommelmarkten in Turnhout, die ook elke zondag een massa volk trekken. We gaan op zoek naar een paar klinken (er zijn er die dienst weigeren hier) en een bistro tafeltje met zware poot voor op het tweede terras. Dat laatste vinden we in prima staat . Na wat onderhandelen krijg ik het mee voor 30 euro. Ik laat mijn oog ook vallen op een wiegje en sta er wat vertederd naar te kijken en besef pas later dat dit een poppenwiegje is. Er zou niet eens een échte baby in passen en ik laat het dus maar staan. Voor een speelkamer is het nu nog veel te vroeg hé? Rond het middaguur zijn we in Aiguesé, een zeer mooi middeleeuws dorpje aan de oevers van de Ardêche. We waren hier vorig jaar al eens gaan kijken maar toen stond de kerk in de steigers en waren de winkels en restaurants allemaal gesloten. Nu zag je duidelijk dat dit dorpje in de zomermaanden tot leven komt. Mooi, netjes, charmant....klaar voor een toeristische invasie. We lunchen er op het terras van een restaurantje waar de uitvinder van "absinth", de latere "Pastis" nog heeft gewoond . Alle middelen zijn goed om klanten te animeren. Le plat du jour voor 21 euro geeft ons "gesiers de canard confits op een bedje van rucola" en" Loup de mer met Julienne groentjes" en voor dessert kies ik de" île flottante". Danny gaat voor "sabayon de fraises" en is gelukkig met zijn keuze. Nu maar recht naar huis want zoals het klokje thuis tikt , tikt het nergens. Ik werk verder aan het terras en maak de poolhouse leeg om alles op orde te krijgen en te kijken wat we nog missen voor de grote invasie .. We eindigen met een leuk partijtje tennis, het eerste van het seizoen en besluiten er een dagelijkse gewoonte van te maken. ...
Na het afwerken van alle ochtendrituelen, besluiten we om vandaag Pont-St-Esprit eens te verkennen. Dit stadje ligt op ongeveer een half uurtje rijden van bij ons en heeft een historische waarde. De stad is gebouwd op de plek waar de Cèze in de Rhône overvloeit. We zijn er al ontelbare keren langs gereden maar we hebben nooit eerder de tijd genomen om de stad eens te verkennen. Het is bijna middag als we bij de overvolle parkings aankomen. Zaterdag is dus ook hier "marktdag". Het loont de moeite. In een grote cirkel rond de oude stad staan ontelbare kramen opgesteld. Een typische provencaalse markt met mooie kramen, prachtige stoffen, groenten en fruit, vlees en vis, kruiden en lekkernijen. We kijken onze ogen uit. De prijzen liggen beduidend lager dan gisteren in Barjac. Hoe verder we wandelen, hoe meer de prijzen zakken en het "hoofddoekgehalte" stijgt. Hier kosten de tomaten nog amper 1 euro per kilo en dat is ook de prijs van appelen en peren en zelfs van heerlijke aardbeien! Na de rondgang van de stad, zoeken we de kern op en volgen de plaatjes "promenade touristique". Al snel realiseren we ons dat deze bordjes er al lang staan, héééél lang! Geen gevel is onbeklad, geen raam nog gewassen in de laatste 10 jaar en overal hangt de geur van couscous en look. Op de bovenverdiepeingen horen we drukdoende vrouwen in een voor ons onbekende taal. We wanen ons in Borgerocco! We maken rechtsomkeer en besluiten maar thuis op ons eigen zalige terrasje wat van de gekochte lekkernijen op te eten. we volgen de pijlen naar Bagnols en op de rechterkant zie ik toch enkele mooie winkels en een groot vernieuwd plein met een gaanderij. Misschien moeten we ons bij het volgende bezoek door een stratenplan laten leiden ipv door onze neus?
In Montclus is het heerlijk zitten en boven op het terras laat ik me verleiden tot een siësta in het zonneke. De temperaturen in de schaduw lopen op tot 22 graden en hier on volle zon is het vast een pak meer. Daar bekomt een mens van! Om 15 uur komen Peter en Anna om een wandeling te maken met de honden. Candy staat eindelijk op dieet en het is aan hem te zien. Ook Anna blijft trouw aan de weight-watchers en Peter is een detox-kuur aan het doen en drinkt al twee weken geen alcohol meer. Eén ding is zeker, ze zien er super uit. We volgen een andere weg naar de rivier en zien voor het eerst welke schade de overstromingen van eind januari hebben veroorzaakt. Er zal nog hard moeten gewerkt worden om alles tip top te krijgen voor de eerste toeristen. En die komen eraan hoor. We hebben de eerste caravans al zien rijden en het aantal Belgische en Nederlandse nummerplaten op de weg stijgt even snel als het wassende water enkele maanden geleden....De reclame-borden langs de weg worden vernieuwd of opgepoetst en de "opening" aangekondigd. Laat ze maar komen , de big spenders!
Enkele weken geleden zijn Danny en ik begonnen met start to run. Het werd de hoogste tijd dat er weer eens wat aan mijn conditie gewerkt werd. Voor een professionele bodystyler was een half jaar "verlof zonder wedde" wel genoeg geweest. Op deze mooie vrijdagmorgen trek ik dus mijn loopschoenen en sportoutfit aan en ga op zoek naar een parcours van om en bij de 4 km. Ik stap aan een "snelwandeltempo" de berg op om boven, op het plateau, aan mijn rondjes te beginnen. Als ik boven aankom staat mijn hartslag al zeker op 130 en ik moet er nog aan beginnen pffff.....Toch start ik, geflankeerd door mijn twee trouwe bodyguards, aan mijn training. De temperatuur is perfect, het uitzicht (overal bloesems in verschillende roze tinten) adembenemend en de zon is hartverwarmend. Hoewel ik volgens het programma nog af en toe moet stappen, blijf ik lopen. Ik moet toegeven dat de weg lichtjes daalt en dat nodigt uit om door te gaan. Ik maak mijn 4 km vol, zonder rustpauze en val stil als ik op onze oprit weer stijl omhoog moet. Om wat meer cardio te trainen, zou ik dezelfde weg in omgekeerde richting moeten afleggen maar dat zou niet zo'n fraaie lectuur opleveren, vrees ik. Snel douchen nu en dan naar de markt. Er heerst al een zeer zomers sfeertje. Er staan minstens twee maal zoveel kramen en de parkings in het hele dorp staan vol. La France s' éveille. De mensen zijn vrolijk en uitbundig, er wordt overal gelachen en gekust. Het buitenleven kan beginnen. Ik kom ook heel wat bekenden tegen, die allemaal weer blij zijn dat we terug zijn. De verse asperges, zijn onweerstaanbaar en ook de mooie aardbeien mogen mee. De sla is haast gratis maar de tomaten zijn duur (dat was in Antwerpen ook al zo). Ik koop ook nog wat brood van de artisanale bakker. Dat gaat per kilogram . Met een reuzegroot mes, snijdt hij een homp van het meergranenbrood en wikkelt het in een groot zijde-achtig papier. Mmmmm. Ik bedenk me dat ik met dit brood én wat fris water best een tijdje in de gevangenis wil zitten. Meer moet dat niet zijn! Rond lunchtijd ben ik weer thuis en we eten samen op het terras buiten in de zon. Danny heeft het al een paar dragen erg druk gehad . De crisis laat zich overal voelen en het is alle hens aan dek maar ik zal zeker proberen om er een ontspannen weekend van te maken in de komende dagen. Als hij, na een korte pauze, meteen weer aan de slag gaat, voel ik me geroepen om het grote terras zomerklaar te maken. Met de tuinslang, javel en een harde borstel, leef ik me uit. Alles schittert in de zon. Laat de blaadjes aan de oude kurkeik nu maar gauw komen, dan staat onze natuurlijke parasol weer daar voor de komende maanden. Als ik me rond 17 uur, even neerzet bij een kopje koffie, komt Dumbo aan mijn voeten liggen. Even later hoort hij in de buurt een hond blaffen en loopt naar beneden..... Niks bijzonders, dacht ik, tot Danny komt zeggen dat hij net een telefoon van de buren heeft gehad. James zei hem dat Dumbo geen eten meer moest hebben vandaag. Euhm ? James had hem betrapt, met zijn poten op het aanrecht, terwijl hij gulzig en met veel smaak zijn "scampi's op Thaïse wijze" naar binnen speelde!! Daar ging zijn heerlijke diner. Jongens jongens....dit is écht gênant! We zijn razend maar Dumbo komt heel lief (en voldaan weten we) naar huis en komt als een volleerde circushond naast zijn baasje zitten. Wat moeten we hier nu mee? Ik heb nog een grote portie heerlijke "blanquette de veau à la persillade" over en stel voor om het te brengen maar James wilde dat niet hebben. Ik vrees dat ze één dezer dagen hun mening over Dumbo "We love him like our own" toch eens grondig zullen herzien.....
Geloof het of niet maar deze donderdagmorgen in Zuid-Frankrijk begint erg nat en donker en dat terwijl het in België zomer is notabene. Maar niet getreurd. We weten met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat het van héle korte duur is. Bovendien hebben de leraars in mijn cursus "coaching ", van het voorbije weekend nog eens geleerd om externe, negatieve impulsen positief te keren. "Regen is maar verdampt water "zo luidde het! Het zou positiever moeten klinken... Werkt het bij jullie??? Eén ding is zeker de grijze wolken zullen moeten wijken voor de zon! Naar goede oude gewoonte vertrekt Dumbo na het ontbijt naar zijn kameraad Frankie maar vandaag komt Frankie niet mee. Hij moet nog herstellen van een véél te actieve namiddag gisteren met zijn maatje. De maand rust heeft de conditie van goeie ouwe Frankie behoorlijk aangetast ! Hij doet vandaag niet mee! Nog geen half uur later komt Dumbo thuis met alweer een nieuw maatje! Een ruwharig wit exemplaar met een bruine vlek rond het linkeroog (alsof hij is uitgeschoven met zijn oogschaduw). Het beestje komt heel beleefd goeiedag zeggen en loopt wat achter Dumbo aan. Hij ziet er nogal apatisch uit. Zeker geen leiderstype. Als je weet dat er hier binnen een straal van 2 km maar een paar huizen staan (waarvan we de meeste honden en eigenaars kennen) blijft het een raadsel waar Dumbo dit maatje weer heeft opgevist. Dit zou wel eens een achtergelaten hond kunnen zijn. Hij heeft een tatoe in het linkeroor en we zullen morgen eens informeren bij de dierenarts. Van Lucréce (een hele lieve en attente buurvrouw) kreeg ik vandaag het activiteitenprogramma van de streek voor de maand april doorgemaild. Er staan mooie films op het programma, geweldige concerten, een wijnbeurs, een humorfestival, een astronomieweekend en heel wat vide-greniers (rommelmarkten). Keuze genoeg dus om de vrije momenten op te vullen.... Vandaag neem ik eindelijk de tijd om de mdf-platen, die ik al eerder in Antwerpen op maat had laten zagen in elkaar te zetten en te schilderen. Als de verf morgen droog is, kan onze televisie erop en de dvd speler en onze satelietdecoder en de live-box erin. Opgeruimd staat netjes . Mijn volgende opdracht is de voordeur wit schilderen. Alle deuren en ramen zijn hier wit, behalve de voordeur, die nog donkerbruin is en zwaar getekend door de poten van Dumbo. Bovendien ligt ze ook nog eens aan de zijkant van het huis en we hebben nog geen bel. Ik wil de voordeur alle aandacht geven, die ze verdient en eindelijk een bel installeren, zodat we tenminste weten wanneer er bezoek is. Maar voor morgen is het nog niet want op vrijdag ga ik graag naar de markt en 's avonds is het cinema, waar ze een goeie film draaien om 21 uur. Verder wil ik graag in de tuin beginnen werken, waar alles explodeert. Buiten de ontelbare tinten groen, kleuren sommige struiken geel of hevig blauw. Het hele voorjaar zullen kleuren en geuren zich sierlijk door de tuin bewegen. En ik ga er van genieten. Ware het niet dat ik mijn fototoestel in Antwerpen vergeten ben, dan zou ik al een fotooke opsturen. Ik heb mijn oude sony weer bovengehaald en hopelijk lukt het daar morgen ook wel mee.
Na een maandje Antwerpen, zijn we vanmorgen in alle vroegte weer vertrokken naar ons geliefde Montclus en we bloggen dus weer! Ik weet niet wie wat het meest heeft gemist; ik het schrijven of jullie het lezen? Ik ben in elk geval blij dat ik jullie weer allerlei leuke dingen kan vertellen. Alle scherpe kantjes van het leven worden hier veel zachter. De autorit is perfect verlopen. Een stralend lentezonnetje en geen files. Nieuw was ook de tijdwinst aan de péages. We hebben nu een klein toestelletje op de vooorruit gekleefd, waardoor we langs het speciaal voor ons gereserveerde "t" hokje mogen (staat voor télépéage ). Na een piepje, gaat de slagboom vanzelf omhoog waardoor we geen gedoe meer hebben met ticketjes(waar hebben we dat weer gestoken?) en kleingeld (net niet genoeg potverdorie) of betaalkaarten (dewelke?). De centjes gaan natuurlijk wel van onze rekening maar we krijgen ook een flinke korting. Ik beschouw het als een verbetering. In net geen negen uur (plaspauze inbegrepen!) hebben we de gekende route afgewerkt. We kregen wel een heel persoonlijk welkom in Valence. Op de grote digitale borden, boven de autosnelweg, konden we het volgende lezen: "DST 908 vous roulez trop vite!" Het duurde even voor ik besefte dat dat mijn nummerplaat was maar gelukkig is het vandaag 1 april en waarschijnlijk kunnen de Fransen ook goeie grapjes uithalen...(of toch niet??) Hier hebben we meteen alle luiken opengegooid en de zoete warmte binnengelaten. De buitentemperatuur was 18 graden en dat voelt zalig. Op deze woensdagnamiddag zal ik me vooral bezighouden met het uitpakken van koffers en het opfrissen van het huis. De pissebedden en spinnen hebben hier een paar zware feestjes gebouwd tijdens onze afwezigheid. Gedaan met de pret! Ze verdwijnen in de stofzuiger of worden met de schuurborstel meegesleurd. Vanavond kruipen we vast vroeg onder de wol zodat we morgen genoeg energie hebben om er tegen aan te gaan!
Op de valreep nog een blogje. Hoewel we vandaag alleen maar wilden pakken en de koelkast leegmaken, werden we deze namiddag overweldigd door een heuse verrassingsfuif. Dat vraagt natuurlijk een woordje uitleg hé. Om 16 uur zouden Peter en Anna nog even een afscheidsknuffel komen geven. Ik ben nog in de tuin bezig om het tuingereedschap te verzamelen, dat de kids hebben laten liggen (had ik hen niet op het hart gedrukt om alles wat ze buiten haalden, weer binnen moest? grrrrr zelfs de tennisraketten liggen nog op het veld!!) als hun auto onze parking oprijdt onder luid getoeter. Groot is mijn verbazing als ik zie dat niet alleen Dumbo in zijn hoogste versnelling de auto volgt maar in zijn kielzog een hele reeks honden meelopen. Er zit een zwart met witte vlekken bij en ik vrees dat er nog 101 (;-) ) volgen... Wel kijk eens aan, Dumbo heeft zelf een afscheidsfeestje geörganiseerd. De hele hondenbende neemt niet alleen het terras maar de hele tuin in beslag en spelen dat het een lieve lust is. We halen liters water aan om hen van drinken te voorzien. Er is een stafford, een pointer, een labrador, Dumbo en Candy (neen Candy is geen kalf mocht de foto u in verwarring brengen!!) Ik moet toegeven, onze Dumbo heeft stijl, hij weet zijn vrienden te kiezen. Die beesten hebben manieren. God mag weten waar ze vandaan komen, ik heb ze nooit eerder gezien. Na een tijdje vinden we dat het feestje maar eens moet afgelopen zijn en we sturen de jongeheren (ze zijn allemaal van het mannelijk geslacht!) naar huis. Ze kijken ons aan met een blik van :" Allez zeg, ons mama heeft gezegd thuis om 18 uur...het is nog maar 17 uur! " Lance brengt gelukkig redding, wanneer hij toevallig langskomt. Hij schrikt zich rot en weet niet wat hij ziet. Hij komt Frankie alvast ophalen. Dat is alvast min één. Peter stopt, met enige moeite, Candy in de koffer (de pointer wil er persé bij!) en wij doen hetzelfde met Dumbo. We besluiten nog even naar de rivier te gaan om de honden te laten zwemmen in de hoop dat de laatste twee dan ook het hazenpad zullen kiezen. maar wat doen die? Die leggen zich, met enige verontwaardiging, op Dumbo's kussen op het terras. Als wij vertrekken, lijken ze nog te zeggen; " Leuk feestje hier....voor mij ne grote met mayonnaise en ik lust nog wel ne cola!!" Geloof het of niet maar als we een uurtje later terug komen, liggen die twee er nog. Wat meer is, ze verwelkomen ons van harte! Wat nu? We moeten de oprit nog spuiten en dat spul is giftig. Die beesten moeten naar huis maar we weten niet waar dat is. Een metalen plaatje met telefoonnummer is echt een must, dat realiseren we ons nu. Danny verjaagt ze dan maar met wat geroep en gekssssssch. Het is duidelijk niet met volle goesting maar met hun staart tussen hun benen verlaten ze de parking. Dumbo moet binnen blijven!! Zaakje geklaard, ware het niet dat , terwijl ik dit verhaal schrijf, die twee weer voor mijn voordeur zitten...... friends for life ????
Samen met de gasten is in Montclus ook de zon verdwenen. Het is miezerig en mistig omdat de neerslag meteen weer verdampt op de opgewarmde bodem. De grote opruimwerken in de tuin worden dus naar latere datum verschoven en ik kan alvast beginnen met de schoonmaak van de kamers, het wassen van het beddegoed (geen goed idee bij regenweer(' ') )en het pakken van onze koffers. Het Belgische weerbericht spreekt van "lenteweer".....Ik vraag me af waar dat vandaan komt? Sinds er geen grenscontroles meer worden gehouden, kan je zo maar stiekem onze zon meenemen. Mooi is dat! Maar niet geklaagd. Wij komen het zonneke gewoon achterna. Toch zou het hier vandaag of morgen nog droog moeten zijn want we moeten de opritten en paden nog behandelen tegen het onkruid. Danny heeft een product meegekregen dat maar één keer per jaar moet aangebracht worden en ons dan de volle twaalf maanden garantie geeft en dat is heel wat vervelend werk uitgespaard.
Omdat het zondag is én omdat we iets te vieren hebben, nodigt Danny me uit voor een etentje. Op 1 maart gaan hier al enkele restaurants terug open. De rest volgt met Pasen. L' Esplanade is een klein pretentieloos restaurantje in Barjac. In de zomer hebben ze een groot terras, maar nu zitten de gasten binnen. We eten lekker en maken er verder een luie zondag van. Ik beloof om jullie een wekelijkse update te geven tot we weer hier zijn op 1 april (en dat is geen grapje)
Het is al vroeg dag ten huize "Nid' abeilles". Er worden koffers gepakt , beddengoed wordt gelucht en alle kleine spullen, die her en der verloren liggen worden verzameld. Omdat we alweer een schitterende zomerse dag tegemoet gaan en omdat( ik citeer Lucrèce !): "De Parisgôts vandaag van de ski terugkeren, met hun grote 4 X 4, skibakken op het dak, wagens vol donsdekens en kussens, niet uitgeslapen van de laatste après-ski, slalommend over de zwarte piste van de autoweg.....!" verkiezen we het vertrek met enkele uren te verdagen. We rijden met twee wagens naar Uzès, vanwaar ze vanmiddag zullen vertrekken. Dat wij niet de enigen zijn met dit schitterend idee, merken we al lang voor we de stad bereiken. Het is voorwaar erger dan in de zomermaanden. Geen parkeerplekje te vinden. De marktkramers staan letterlijk tot aan de rand van de stad. Voor ons gezelschap is dit natuurlijk de max! Zuid- Frankrijk op zijn best. Een zee van geurende bloemen, kleurige kruiden, welriekende kazen en olijven, prachtig aardewerk en dito stoffen. Het is de bedoeling dat we vanmiddag om 12 uur hier iets eten en dat onze gasten dan in één trek doorrijden naar Brugge. Omdat ik vrees dat er nog meer hongerige magen zullen zijn à midi, ga ik alvast een tafeltje reserveren in een typische brasserie. Liefst buiten, en plein soleil! Ze zullen me straks dankbaar zijn. De wagen van Pierre zit helemaal nokvol met Franse producten voor thuis, wijnen, kazen, groenten, broden en drie kids. Wij nemen alleen oesters mee want Danny wil ze straks gratineren, zoals we ze in Nice hebben gegeten. Ik geef jullie zijn persoonlijke, strikt geheime, unieke recept mee en kan jullie vertellen dat het overheerlijk is. Met zes stuks hadden wij een meer dan volwaardige maaltijd maar als voorgerechtje kan je ze per stuk of per twee mooi serveren.
Recept: une douzaine d'huitres "grands" voor 5 euro (het zijn kanjers maar bovendien bijzonder vol van smaak). Door een kenner laten openen, zonder de schelpen te beschadigen ( want daar kan je later nog iets moois mee maken) en het vocht wat laten weglopen. De halve schelp met losgemaakt vlees stabiel op een ovenrooster leggen en besprenkelen met een paar druppels citroensap. Dan beginnen aan de bereiding van de vulling. Hiervoor heb je nodig: echt broodkruim (wij maken dat door stukjes stokbrood in een matig warme oven te leggen tot ze letterlijk gedroogd zijn en die dan te raspen (beter dan pletten), een klontje goede boter, een scheutje room, zwarte peper van de molen, een grote lepel persillade (daarvoor moet je hier naar hier komen hihi), dat is een mengeling van gedroogde kruiden oa peterselie, sjalot, ui, look, rode pepers... en dan nog wat gemalen kaas, type parmezaan. Als je dat alles goed mengt (niet bang zijn om uw vingers te gebruiken!) krijg je een bolletje, met de grootte van een tennisbal. Daarvan leg je een schepje op elke oester en zet het geheel onder de grill. Blijf in de buurt want als er teveel vocht is blijven zitten willen de oesters wel eens "schieten" maar dat kan je hen gemakkelijk vergeven als je deze lekkernij proeft......Als ze een mooi goudbruin kleurtje hebben, zijn ze klaar om geserveerd te worden. smakelijk !
Zoals voorspeld, springen de temperaturen de hoogte in. Het is vandaag behaaglijk warm en de nieuwe buitenthermometer geeft in de schaduw de beloofde 18 graden. Als we hem even in het zonneke leggen, springt hij zelfs over de dertig . De tennisraketten worden bovengehaald en het aperitieven duurt net iets langer dan normaal. We gaan pas lunchen tegen 14.30 en aan tafel proberen we de quiz-vragen van de I-phone op te lossen. Volgende vrijdag hebben we ons met een team ingeschreven voor de Chiro-quiz en we willen daar een goed figuur slaan. Niet dat deze vragen zullen helpen maar de gedachte aan een goede voorbereiding is al veel waard. De sfeer zit er goed in! Als we, laat in de middag, toch nog een paar bezienswaardigheden willen aandoen, stuiten we weer op groot verzet van de jeugd. Toch gaat het, willen of niet , richting "la Chartreuse de Valbonne", een prachtig klooster in de bossen, met het typische dakwerk in gekleurde tegels. Het blijkt alleen open op zaterdag en zondag maar als we een paar grote deuren proberen, lukt het ons om binnen te geraken. Ik was hier al eerder en weet de weg (hm hm) . We bekijken het machtige binnenplein en de overdekte gang. Als we langs een andere deur terug naar buiten willen, horen we iemand met een grote sleutelbos rammelen. Oeps..... Met grote verwondering, zien ze ons aankomen. Wat een geluk! We zouden tot zaterdag opgesloten hebben gezeten! Dat moet nodig doorgespoeld worden met een paar glaasjes lekkere wijn. We bezoeken nog twee Chateaux in de buurt (en dan heb ik het over wijnkastelen natuurlijk). Eéntje (Clavel) kennen we al en we zijn er ook vaste klant. Het tweede is "Nabor" en ze blijken er zeer goede wijnen te hebben, waarvan de prijs zeer redelijk is. We zullen morgen eens kijken of het dan ook nog zo lekker is. ....Omdat het goede weer aanhoudt gaan we morgen nog naar de markt en zullen onze gasten van daaruit vertrekken, richting het natte België. Dan kan ik aan de grote schoonmaak beginnen!
Enkele kiekjes uit Avignon. U herkent Maryka op de carrousel, le pont Benezet (sur le pont d' Avignon, on y danse, on y danse.......) Een machtige trompe l'oeuil en een frontaal zicht van het palais des papes....
Het wordt een beetje eentonig maar het stralende lenteweer blijft aanhouden. Overal zie je aan bomen en struiken de bloemknopjes ontluiken. Ook aan de opperbeste stemming van iedereen lezen we een goede barometerstand af. Vandaag staat een bezoekje aan Avignon op het programma. Lynn moet een trein halen om 13.40 uur en wil eerst nog wat genieten hier thuis op het terras. Onder de kracht van de ochtendzon, voor elk een zetel, voor elk een boek. Heerlijke rust, perfecte stilte. Na een snelle lunch vertrekken we met z'n allen in één auto (een Renault Grand Scénic heeft twee extra zetels in de koffer- dat is dolle pret voor de kids!) richting "Gare TGV", waar we Lynn, na een veel te korte vakantie, afzetten. We hebben geluk bij het zoeken naar een parkeerplaats want iedereen wil de sfeer van de stad in de lente opsnuiven en er heerst een gezellige drukte. Avignon was in de veertiende en vijftiende eeuw volledig in handen van de kerk. De hele stad werd opgekocht en er werd gedurende 20 jaar aan een geweldig paleis gebouwd , het "palais des papes". Hoog tijd voor een geleid bezoek dus. De gebouwen zijn indrukwekkend groot en sober maar kunnen de rijkdommen van weleer niet verbergen. Werd ons niet geleerd dat de clerus een belofte van armoe en kuisheid zweert?? Ik kan vandaag getuigen het tegendeel zonder veel moeite bewijzen en haal me een vroeger gelezen uitspraak van de paus tot de koning voor de geest: "hou jij ze dom? Dan hou ik ze arm!" Mission accomplished! Bij een duik in de geschiedenis van de pausen stuiten we op heel wat wetenswaardigheden. Onze huidige paus, Benedictus de XVI is de 265 ste in de rij. Het waren de pausen Benedictus XII en Clemens VI, die opdracht en supervisie van de bouwwerken in Avignon stuurden. Na Rome, werd in 1316 Avignon de hoofdzetel van de paus, daarna zetelden er nog een paar in Pisa en vanaf de zestiende eeuw verhuisde men weer naar Rome. Er waren pausen, die kort aan de macht waren (12 dagen-de moeite van het vermelden niet waard) en er waren er met een pontificaat van meer dan 30 jaar. Onze Johannes Paulus VI zit bij de recordhouders! Er waren pausen en tegenpausen. Er waren er met namen, waarvan je nog nooit hebt gehoord (Telesforus, Anicetus, Eleuterus, Zeferinus, Damasus, Cajus.....) en er waren er met namen, die versleten zijn tot op de draad (Johannes had 26 exemplaren!) En nu verwacht ik enig toch wel een kritische opmerking van de katholieken onder ons, die na Johannes XXIII geen nieuwe Johannes meer op de pauselijke troon zagen....... Maar een goed geïnformeerde schrijver kan u dan vertellen dat er dubbele exemplaren tussen zaten. Zo was er een Johannes VIII, die twee maal voorkwam, één keer als paus en één keer als tegenpaus. Dat was ook het geval voor Johannes XXIII. Johannes XVI had alleen een tegenpaus en Johannes XX heeft niet eens bestaan. Enfin we zijn vandaag weer wat wijze geworden en volledig klaar voor de quiz van Lynn volgende week!. Op de terugrit brachten we nog een bezoekje aan "la maison des vins" waar we weer een lekkere voorraad hebben ingeslagen. De chateau-neuf -du -pape (hoe kan het ook anders?) en een goede Lirac. Die laat ik jullie nog eens proeven! We klinken erop! (Fotos volgen....)
Vandaag worden we echt gewekt door de zon. De meesten hebben goed geslapen maar ik ben er vannacht wel even uit geweest voor een zieke Lynn. Koortsig, keelpijn en niet goed kunnen slapen waren de belangrijkste klachten. Ik pak de symptomen één voor één aan . Een Nurofenneke (oeps, is dit nu sluikreclame?) tegen de koorts, een strepsilleke tegen de keelpijn (en nog twee naast haar bed voor het geval dat) en een ferme duw tegen zus Julie, waarmee ze het bed moet delen en die echt niet veel ruimte overlaat. Voilà, geregeld... iedereen weer op eigen grondgebied en we kunnen verder slapen. We ontbijten en douchen snel (en kort AUB!!) en dan worden de rollen weer verdeeld. De jongens zullen de tafel afruimen en ik maak de piknik klaar.. Goed geregeld dus want de opdracht was duidelijk omschreven ( dat moet zo voor mannen hé ). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
Iedereen is inmiddels goed aangepast en alles loopt hier gesmeerd. De kleinsten werken in de tuin en bouwen een kamp. Het lijken wel reuze grote mieren, die vrachten aansleuren, tweemaal hun eigen lengte. Bomen, takken, stenen......als dat maar goed komt. Eerder op de dag had ik hen al een standje moeten geven omdat ze mijn mooi linnengoed wilden gebruiken. De pruillippen zijn nu weer helemaal opgetrokken en er wordt wat afgelachen daar beneden. Het weer is nu behoorlijk standvastig en de wind is gaan liggen. Dat nodigt uit tot een kleine siësta. De zetels worden afgestoft en de boeken bovengehaald. In de keuken wordt ons diner voorbereid. Een koppel geurende kippen in de oven en een grote ketel ratatouille. De perfecte combinatie. Met wat couscous erbij, zal dit smullen worden. Wanneer er besloten wordt om nog wat op verkenning te gaan, stuiten we op negatieve reacties van de kids. "Zèèèg, dat hebben we al gezien zenne!!" ( niet dus!) " We zijn nu juist zo goed aan het spelen .." Maar peter Danny en papa blijven bij hun besluit en we vertrekken. Op enkele kilometers van hier liggen de cascades du Sautadet, een prachtige geklasseerde natuurlijke site, bestaande uit tal van kleine watervalletjes en rotspartijen. De avondzon heeft een bijzonder aantrekkelijk effect op het geheel en iedereen is blij dat hij of zij meegekomen is. Er worden meteen plannen gesmeed om in de zomer terug te komen en met de macho franse jongeren mee van de rotsen te springen. Volgens de geschiedkundige informatie komt de naam Sautadet uit de oudheid en is een combinatie van het woord "saut" en de naam "Hades", de God van de onderwereld. Het lijkt er inderdaad sterk op dat je hier, bij een sprong van de rotsen, recht de onderwereld induikt. De magen grommen want het buitenleven heeft zo zijn gevolgen. Als we aan tafel gaan vinden we allemaal een mooie persoonlijke uitnodiging naast ons bord. We worden verwacht voor een voorstelling in het nieuw gebouwde kamp. Er wordt lekker en veel gegeten maar het is al lang donker als we de tafel verlaten. De show wordt naar een latere datum verschoven en bij het haardvuur zitten de meesten al te knikkebollen. Morgen moeten we vroeg op om een geleide wandeling te doen in les Vans. Het wordt een dagtocht met piknik, onder een stralend lentezonnetje. Volgens de voorspellingen gaan we een schitterende periode tegemoet.
Voilà veel vroeger dan verwacht, zit ik al aan mijn schrijftafel. Stel je voor: zeven mensen dat zijn veertien handen, waarvan er een deel letterliik van wanten weten. Ik had het zelf niet durven vragen maar als de genodigden met een beurtrolvoorstel voor de pinnen komen, kan je dat niet ngeren hé, zeg nu zelf. Het lijkt wel of we niks anders doen dan tafels dekken én weer afruimen, afwassen en opruimen. De dag is nog maar net begonnen en er is al iemand die het laat afweten.... de boiler. Zeven douchebeurten (waaronder twee jongedames) is hem net iets teveel. We proberen het ding, dat om economische redenen alleen op nachttarief opwarmt, continu te laten draaien maar bij de eerste afwas blijkt dat Danny het knopje in de verkeerde richting heeft gedraaid. Het water uit de rode kranen blijft ijs- en ijskoud....We laten het werk maar even liggen en wachten op de goodwil van meneer de waterverwarmer. Nadat ik de kinderen heb verteld dat er in de Cèze goud te vinden is en er jaarlijks heel wat goudzoekers komen kamperen in Montclus, zijn ze niet meer te houden. Op naar de schat! Alle middelen zijn goed om kinderen wat te activeren zeg ik maar. En dit was geen leugentje om bestwil want in 1884 is er in de rivier in Montclus een klomp goud gevonden van 586 gram. Sindsdien zijn het maar kleine hoeveelheden die worden gezeefd maar ze zijn er wel degelijk. Ook een afspraak bij de dierenarts is er eindelijk van gekomen. Om 15 uur worden we verwacht bij de dokter van dienst (deze zag ik nog niet eerder) en de kids gaan mee. Dumbo laat zich gewillig op de onderzoekstafel zetten. Hij staat te bibberen op zijn poten maar geeft geen kik en binnen de minuut zijn de draadjes eruit. Hij krijgt nog een tabletje mee tegen de wormen (dat was ook alweer een tijdje geleden) en wordt compleet gezond verklaard! Daar had ik nu eerlijk gezegd niet aan getwijfeld hoor. We haasten ons naar de markt waar we de rest van het peleton zullen vervoegen om samen Barjac te verkennen. Er staat een erg strakke, koude wind en das niet aangenaam. In het zonneke is het beter. In de oude kerk van Barjac branden we enkele kaarsen, ieder met een eigen wens. Als we thuiskomen begint de drukte voor het diner. Hoewel er sommigen zijn, die verkiezen" à la carte" te eten zal het toch "eten wat de pot schaft" zijn. Ons mama zou zeggen: "Als ge het niet lust, legt ge uw neus er maar naast!" ....Een lekker ijsje bij de televisie maakt veel goed voor de zoetebekken .
Voor ons zal het vandaag geen zondag-rustdag zijn. Peter komt ons helpen om een nieuwe houtvoorraad aan te leggen. Enkele weken geleden hebben Danny en Peter enkele bomen omgelegd en die moeten verzaagd worden. Ze liggen zowat over het hele terrein verspreid en dat betekent: SLEUREN! Ze proberen ter plaatse de grootste stukken te klieven, zodat ze in de kruiwagen kunnen. Bij de eerste lading begeeft de band van onze "brouette" het al. Murphy's law ! Als het mis kan gaan.......hebben wij altijd prijs. Gelukkig kunnen we een verroest exemplaar lenen bij de buren, zodat onder luid gepiep het hout toch op zijn plek geraakt. Er zitten weer een paar decoratieve wortels tussen, die ik opzij leg. ...Nu wordt het ook tijd om het hele huis een goeie beurt te geven. De geur van Ajax stijgt de trappen op en het stof wordt zoveel mogelijk weggeveegd (een maat voor niks want het gaat gewoon elders weer neerliggen....) Alle bedden zijn in staat van paraatheid en we proberen de kamers wat op temperatuur te krijgen voor de gasten. Pierre voelt zich blijkbaar niet gebonden door enig snelheidsbeperking want om half zes horen we ding dong al. Ze zijn in Brugge vertrokken om 8.30 en hebben er dus maar amper 9 uurtjes over gedaan, inclusief sanitaire stops. Ferm!
Het wordt een gezellige avond aan tafel, na een verkennende wandeling in de buurt en veel wilde verhalen van onderweg.......
Vanf morgen zal de blog geminimaliseerd worden want de activiteiten van de gastvrouw draaien op volle toeren.
') )en het pakken van onze koffers. Het Belgische weerbericht spreekt van "lenteweer".....Ik vraag me af waar dat vandaan komt? Sinds er geen grenscontroles meer worden gehouden, kan je zo maar stiekem onze zon meenemen. Mooi is dat! Maar niet geklaagd. Wij komen het zonneke gewoon achterna. Toch zou het hier vandaag of morgen nog droog moeten zijn want we moeten de opritten en paden nog behandelen tegen het onkruid. Danny heeft een product meegekregen dat maar één keer per jaar moet aangebracht worden en ons dan de volle twaalf maanden garantie geeft en dat is heel wat vervelend werk uitgespaard.
Omdat het zondag is én omdat we iets te vieren hebben, nodigt Danny me uit voor een etentje. Op 1 maart gaan hier al enkele restaurants terug open. De rest volgt met Pasen. L' Esplanade is een klein pretentieloos restaurantje in Barjac. In de zomer hebben ze een groot terras, maar nu zitten de gasten binnen. We eten lekker en maken er verder een luie zondag van. Ik beloof om jullie een wekelijkse update te geven tot we weer hier zijn op 1 april (en dat is geen grapje)
). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
