Na een maandje Antwerpen, zijn we vanmorgen in alle vroegte weer vertrokken naar ons geliefde Montclus en we bloggen dus weer! Ik weet niet wie wat het meest heeft gemist; ik het schrijven of jullie het lezen? Ik ben in elk geval blij dat ik jullie weer allerlei leuke dingen kan vertellen. Alle scherpe kantjes van het leven worden hier veel zachter. De autorit is perfect verlopen. Een stralend lentezonnetje en geen files. Nieuw was ook de tijdwinst aan de péages. We hebben nu een klein toestelletje op de vooorruit gekleefd, waardoor we langs het speciaal voor ons gereserveerde "t" hokje mogen (staat voor télépéage ). Na een piepje, gaat de slagboom vanzelf omhoog waardoor we geen gedoe meer hebben met ticketjes(waar hebben we dat weer gestoken?) en kleingeld (net niet genoeg potverdorie) of betaalkaarten (dewelke?). De centjes gaan natuurlijk wel van onze rekening maar we krijgen ook een flinke korting. Ik beschouw het als een verbetering. In net geen negen uur (plaspauze inbegrepen!) hebben we de gekende route afgewerkt. We kregen wel een heel persoonlijk welkom in Valence. Op de grote digitale borden, boven de autosnelweg, konden we het volgende lezen: "DST 908 vous roulez trop vite!" Het duurde even voor ik besefte dat dat mijn nummerplaat was maar gelukkig is het vandaag 1 april en waarschijnlijk kunnen de Fransen ook goeie grapjes uithalen...(of toch niet??) Hier hebben we meteen alle luiken opengegooid en de zoete warmte binnengelaten. De buitentemperatuur was 18 graden en dat voelt zalig. Op deze woensdagnamiddag zal ik me vooral bezighouden met het uitpakken van koffers en het opfrissen van het huis. De pissebedden en spinnen hebben hier een paar zware feestjes gebouwd tijdens onze afwezigheid. Gedaan met de pret! Ze verdwijnen in de stofzuiger of worden met de schuurborstel meegesleurd. Vanavond kruipen we vast vroeg onder de wol zodat we morgen genoeg energie hebben om er tegen aan te gaan!
Op de valreep nog een blogje. Hoewel we vandaag alleen maar wilden pakken en de koelkast leegmaken, werden we deze namiddag overweldigd door een heuse verrassingsfuif. Dat vraagt natuurlijk een woordje uitleg hé. Om 16 uur zouden Peter en Anna nog even een afscheidsknuffel komen geven. Ik ben nog in de tuin bezig om het tuingereedschap te verzamelen, dat de kids hebben laten liggen (had ik hen niet op het hart gedrukt om alles wat ze buiten haalden, weer binnen moest? grrrrr zelfs de tennisraketten liggen nog op het veld!!) als hun auto onze parking oprijdt onder luid getoeter. Groot is mijn verbazing als ik zie dat niet alleen Dumbo in zijn hoogste versnelling de auto volgt maar in zijn kielzog een hele reeks honden meelopen. Er zit een zwart met witte vlekken bij en ik vrees dat er nog 101 (;-) ) volgen... Wel kijk eens aan, Dumbo heeft zelf een afscheidsfeestje geörganiseerd. De hele hondenbende neemt niet alleen het terras maar de hele tuin in beslag en spelen dat het een lieve lust is. We halen liters water aan om hen van drinken te voorzien. Er is een stafford, een pointer, een labrador, Dumbo en Candy (neen Candy is geen kalf mocht de foto u in verwarring brengen!!) Ik moet toegeven, onze Dumbo heeft stijl, hij weet zijn vrienden te kiezen. Die beesten hebben manieren. God mag weten waar ze vandaan komen, ik heb ze nooit eerder gezien. Na een tijdje vinden we dat het feestje maar eens moet afgelopen zijn en we sturen de jongeheren (ze zijn allemaal van het mannelijk geslacht!) naar huis. Ze kijken ons aan met een blik van :" Allez zeg, ons mama heeft gezegd thuis om 18 uur...het is nog maar 17 uur! " Lance brengt gelukkig redding, wanneer hij toevallig langskomt. Hij schrikt zich rot en weet niet wat hij ziet. Hij komt Frankie alvast ophalen. Dat is alvast min één. Peter stopt, met enige moeite, Candy in de koffer (de pointer wil er persé bij!) en wij doen hetzelfde met Dumbo. We besluiten nog even naar de rivier te gaan om de honden te laten zwemmen in de hoop dat de laatste twee dan ook het hazenpad zullen kiezen. maar wat doen die? Die leggen zich, met enige verontwaardiging, op Dumbo's kussen op het terras. Als wij vertrekken, lijken ze nog te zeggen; " Leuk feestje hier....voor mij ne grote met mayonnaise en ik lust nog wel ne cola!!" Geloof het of niet maar als we een uurtje later terug komen, liggen die twee er nog. Wat meer is, ze verwelkomen ons van harte! Wat nu? We moeten de oprit nog spuiten en dat spul is giftig. Die beesten moeten naar huis maar we weten niet waar dat is. Een metalen plaatje met telefoonnummer is echt een must, dat realiseren we ons nu. Danny verjaagt ze dan maar met wat geroep en gekssssssch. Het is duidelijk niet met volle goesting maar met hun staart tussen hun benen verlaten ze de parking. Dumbo moet binnen blijven!! Zaakje geklaard, ware het niet dat , terwijl ik dit verhaal schrijf, die twee weer voor mijn voordeur zitten...... friends for life ????
Samen met de gasten is in Montclus ook de zon verdwenen. Het is miezerig en mistig omdat de neerslag meteen weer verdampt op de opgewarmde bodem. De grote opruimwerken in de tuin worden dus naar latere datum verschoven en ik kan alvast beginnen met de schoonmaak van de kamers, het wassen van het beddegoed (geen goed idee bij regenweer(' ') )en het pakken van onze koffers. Het Belgische weerbericht spreekt van "lenteweer".....Ik vraag me af waar dat vandaan komt? Sinds er geen grenscontroles meer worden gehouden, kan je zo maar stiekem onze zon meenemen. Mooi is dat! Maar niet geklaagd. Wij komen het zonneke gewoon achterna. Toch zou het hier vandaag of morgen nog droog moeten zijn want we moeten de opritten en paden nog behandelen tegen het onkruid. Danny heeft een product meegekregen dat maar één keer per jaar moet aangebracht worden en ons dan de volle twaalf maanden garantie geeft en dat is heel wat vervelend werk uitgespaard.
Omdat het zondag is én omdat we iets te vieren hebben, nodigt Danny me uit voor een etentje. Op 1 maart gaan hier al enkele restaurants terug open. De rest volgt met Pasen. L' Esplanade is een klein pretentieloos restaurantje in Barjac. In de zomer hebben ze een groot terras, maar nu zitten de gasten binnen. We eten lekker en maken er verder een luie zondag van. Ik beloof om jullie een wekelijkse update te geven tot we weer hier zijn op 1 april (en dat is geen grapje)
Het is al vroeg dag ten huize "Nid' abeilles". Er worden koffers gepakt , beddengoed wordt gelucht en alle kleine spullen, die her en der verloren liggen worden verzameld. Omdat we alweer een schitterende zomerse dag tegemoet gaan en omdat( ik citeer Lucrèce !): "De Parisgôts vandaag van de ski terugkeren, met hun grote 4 X 4, skibakken op het dak, wagens vol donsdekens en kussens, niet uitgeslapen van de laatste après-ski, slalommend over de zwarte piste van de autoweg.....!" verkiezen we het vertrek met enkele uren te verdagen. We rijden met twee wagens naar Uzès, vanwaar ze vanmiddag zullen vertrekken. Dat wij niet de enigen zijn met dit schitterend idee, merken we al lang voor we de stad bereiken. Het is voorwaar erger dan in de zomermaanden. Geen parkeerplekje te vinden. De marktkramers staan letterlijk tot aan de rand van de stad. Voor ons gezelschap is dit natuurlijk de max! Zuid- Frankrijk op zijn best. Een zee van geurende bloemen, kleurige kruiden, welriekende kazen en olijven, prachtig aardewerk en dito stoffen. Het is de bedoeling dat we vanmiddag om 12 uur hier iets eten en dat onze gasten dan in één trek doorrijden naar Brugge. Omdat ik vrees dat er nog meer hongerige magen zullen zijn à midi, ga ik alvast een tafeltje reserveren in een typische brasserie. Liefst buiten, en plein soleil! Ze zullen me straks dankbaar zijn. De wagen van Pierre zit helemaal nokvol met Franse producten voor thuis, wijnen, kazen, groenten, broden en drie kids. Wij nemen alleen oesters mee want Danny wil ze straks gratineren, zoals we ze in Nice hebben gegeten. Ik geef jullie zijn persoonlijke, strikt geheime, unieke recept mee en kan jullie vertellen dat het overheerlijk is. Met zes stuks hadden wij een meer dan volwaardige maaltijd maar als voorgerechtje kan je ze per stuk of per twee mooi serveren.
Recept: une douzaine d'huitres "grands" voor 5 euro (het zijn kanjers maar bovendien bijzonder vol van smaak). Door een kenner laten openen, zonder de schelpen te beschadigen ( want daar kan je later nog iets moois mee maken) en het vocht wat laten weglopen. De halve schelp met losgemaakt vlees stabiel op een ovenrooster leggen en besprenkelen met een paar druppels citroensap. Dan beginnen aan de bereiding van de vulling. Hiervoor heb je nodig: echt broodkruim (wij maken dat door stukjes stokbrood in een matig warme oven te leggen tot ze letterlijk gedroogd zijn en die dan te raspen (beter dan pletten), een klontje goede boter, een scheutje room, zwarte peper van de molen, een grote lepel persillade (daarvoor moet je hier naar hier komen hihi), dat is een mengeling van gedroogde kruiden oa peterselie, sjalot, ui, look, rode pepers... en dan nog wat gemalen kaas, type parmezaan. Als je dat alles goed mengt (niet bang zijn om uw vingers te gebruiken!) krijg je een bolletje, met de grootte van een tennisbal. Daarvan leg je een schepje op elke oester en zet het geheel onder de grill. Blijf in de buurt want als er teveel vocht is blijven zitten willen de oesters wel eens "schieten" maar dat kan je hen gemakkelijk vergeven als je deze lekkernij proeft......Als ze een mooi goudbruin kleurtje hebben, zijn ze klaar om geserveerd te worden. smakelijk !
Zoals voorspeld, springen de temperaturen de hoogte in. Het is vandaag behaaglijk warm en de nieuwe buitenthermometer geeft in de schaduw de beloofde 18 graden. Als we hem even in het zonneke leggen, springt hij zelfs over de dertig . De tennisraketten worden bovengehaald en het aperitieven duurt net iets langer dan normaal. We gaan pas lunchen tegen 14.30 en aan tafel proberen we de quiz-vragen van de I-phone op te lossen. Volgende vrijdag hebben we ons met een team ingeschreven voor de Chiro-quiz en we willen daar een goed figuur slaan. Niet dat deze vragen zullen helpen maar de gedachte aan een goede voorbereiding is al veel waard. De sfeer zit er goed in! Als we, laat in de middag, toch nog een paar bezienswaardigheden willen aandoen, stuiten we weer op groot verzet van de jeugd. Toch gaat het, willen of niet , richting "la Chartreuse de Valbonne", een prachtig klooster in de bossen, met het typische dakwerk in gekleurde tegels. Het blijkt alleen open op zaterdag en zondag maar als we een paar grote deuren proberen, lukt het ons om binnen te geraken. Ik was hier al eerder en weet de weg (hm hm) . We bekijken het machtige binnenplein en de overdekte gang. Als we langs een andere deur terug naar buiten willen, horen we iemand met een grote sleutelbos rammelen. Oeps..... Met grote verwondering, zien ze ons aankomen. Wat een geluk! We zouden tot zaterdag opgesloten hebben gezeten! Dat moet nodig doorgespoeld worden met een paar glaasjes lekkere wijn. We bezoeken nog twee Chateaux in de buurt (en dan heb ik het over wijnkastelen natuurlijk). Eéntje (Clavel) kennen we al en we zijn er ook vaste klant. Het tweede is "Nabor" en ze blijken er zeer goede wijnen te hebben, waarvan de prijs zeer redelijk is. We zullen morgen eens kijken of het dan ook nog zo lekker is. ....Omdat het goede weer aanhoudt gaan we morgen nog naar de markt en zullen onze gasten van daaruit vertrekken, richting het natte België. Dan kan ik aan de grote schoonmaak beginnen!
Enkele kiekjes uit Avignon. U herkent Maryka op de carrousel, le pont Benezet (sur le pont d' Avignon, on y danse, on y danse.......) Een machtige trompe l'oeuil en een frontaal zicht van het palais des papes....
Het wordt een beetje eentonig maar het stralende lenteweer blijft aanhouden. Overal zie je aan bomen en struiken de bloemknopjes ontluiken. Ook aan de opperbeste stemming van iedereen lezen we een goede barometerstand af. Vandaag staat een bezoekje aan Avignon op het programma. Lynn moet een trein halen om 13.40 uur en wil eerst nog wat genieten hier thuis op het terras. Onder de kracht van de ochtendzon, voor elk een zetel, voor elk een boek. Heerlijke rust, perfecte stilte. Na een snelle lunch vertrekken we met z'n allen in één auto (een Renault Grand Scénic heeft twee extra zetels in de koffer- dat is dolle pret voor de kids!) richting "Gare TGV", waar we Lynn, na een veel te korte vakantie, afzetten. We hebben geluk bij het zoeken naar een parkeerplaats want iedereen wil de sfeer van de stad in de lente opsnuiven en er heerst een gezellige drukte. Avignon was in de veertiende en vijftiende eeuw volledig in handen van de kerk. De hele stad werd opgekocht en er werd gedurende 20 jaar aan een geweldig paleis gebouwd , het "palais des papes". Hoog tijd voor een geleid bezoek dus. De gebouwen zijn indrukwekkend groot en sober maar kunnen de rijkdommen van weleer niet verbergen. Werd ons niet geleerd dat de clerus een belofte van armoe en kuisheid zweert?? Ik kan vandaag getuigen het tegendeel zonder veel moeite bewijzen en haal me een vroeger gelezen uitspraak van de paus tot de koning voor de geest: "hou jij ze dom? Dan hou ik ze arm!" Mission accomplished! Bij een duik in de geschiedenis van de pausen stuiten we op heel wat wetenswaardigheden. Onze huidige paus, Benedictus de XVI is de 265 ste in de rij. Het waren de pausen Benedictus XII en Clemens VI, die opdracht en supervisie van de bouwwerken in Avignon stuurden. Na Rome, werd in 1316 Avignon de hoofdzetel van de paus, daarna zetelden er nog een paar in Pisa en vanaf de zestiende eeuw verhuisde men weer naar Rome. Er waren pausen, die kort aan de macht waren (12 dagen-de moeite van het vermelden niet waard) en er waren er met een pontificaat van meer dan 30 jaar. Onze Johannes Paulus VI zit bij de recordhouders! Er waren pausen en tegenpausen. Er waren er met namen, waarvan je nog nooit hebt gehoord (Telesforus, Anicetus, Eleuterus, Zeferinus, Damasus, Cajus.....) en er waren er met namen, die versleten zijn tot op de draad (Johannes had 26 exemplaren!) En nu verwacht ik enig toch wel een kritische opmerking van de katholieken onder ons, die na Johannes XXIII geen nieuwe Johannes meer op de pauselijke troon zagen....... Maar een goed geïnformeerde schrijver kan u dan vertellen dat er dubbele exemplaren tussen zaten. Zo was er een Johannes VIII, die twee maal voorkwam, één keer als paus en één keer als tegenpaus. Dat was ook het geval voor Johannes XXIII. Johannes XVI had alleen een tegenpaus en Johannes XX heeft niet eens bestaan. Enfin we zijn vandaag weer wat wijze geworden en volledig klaar voor de quiz van Lynn volgende week!. Op de terugrit brachten we nog een bezoekje aan "la maison des vins" waar we weer een lekkere voorraad hebben ingeslagen. De chateau-neuf -du -pape (hoe kan het ook anders?) en een goede Lirac. Die laat ik jullie nog eens proeven! We klinken erop! (Fotos volgen....)
Vandaag worden we echt gewekt door de zon. De meesten hebben goed geslapen maar ik ben er vannacht wel even uit geweest voor een zieke Lynn. Koortsig, keelpijn en niet goed kunnen slapen waren de belangrijkste klachten. Ik pak de symptomen één voor één aan . Een Nurofenneke (oeps, is dit nu sluikreclame?) tegen de koorts, een strepsilleke tegen de keelpijn (en nog twee naast haar bed voor het geval dat) en een ferme duw tegen zus Julie, waarmee ze het bed moet delen en die echt niet veel ruimte overlaat. Voilà, geregeld... iedereen weer op eigen grondgebied en we kunnen verder slapen. We ontbijten en douchen snel (en kort AUB!!) en dan worden de rollen weer verdeeld. De jongens zullen de tafel afruimen en ik maak de piknik klaar.. Goed geregeld dus want de opdracht was duidelijk omschreven ( dat moet zo voor mannen hé ). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
Iedereen is inmiddels goed aangepast en alles loopt hier gesmeerd. De kleinsten werken in de tuin en bouwen een kamp. Het lijken wel reuze grote mieren, die vrachten aansleuren, tweemaal hun eigen lengte. Bomen, takken, stenen......als dat maar goed komt. Eerder op de dag had ik hen al een standje moeten geven omdat ze mijn mooi linnengoed wilden gebruiken. De pruillippen zijn nu weer helemaal opgetrokken en er wordt wat afgelachen daar beneden. Het weer is nu behoorlijk standvastig en de wind is gaan liggen. Dat nodigt uit tot een kleine siësta. De zetels worden afgestoft en de boeken bovengehaald. In de keuken wordt ons diner voorbereid. Een koppel geurende kippen in de oven en een grote ketel ratatouille. De perfecte combinatie. Met wat couscous erbij, zal dit smullen worden. Wanneer er besloten wordt om nog wat op verkenning te gaan, stuiten we op negatieve reacties van de kids. "Zèèèg, dat hebben we al gezien zenne!!" ( niet dus!) " We zijn nu juist zo goed aan het spelen .." Maar peter Danny en papa blijven bij hun besluit en we vertrekken. Op enkele kilometers van hier liggen de cascades du Sautadet, een prachtige geklasseerde natuurlijke site, bestaande uit tal van kleine watervalletjes en rotspartijen. De avondzon heeft een bijzonder aantrekkelijk effect op het geheel en iedereen is blij dat hij of zij meegekomen is. Er worden meteen plannen gesmeed om in de zomer terug te komen en met de macho franse jongeren mee van de rotsen te springen. Volgens de geschiedkundige informatie komt de naam Sautadet uit de oudheid en is een combinatie van het woord "saut" en de naam "Hades", de God van de onderwereld. Het lijkt er inderdaad sterk op dat je hier, bij een sprong van de rotsen, recht de onderwereld induikt. De magen grommen want het buitenleven heeft zo zijn gevolgen. Als we aan tafel gaan vinden we allemaal een mooie persoonlijke uitnodiging naast ons bord. We worden verwacht voor een voorstelling in het nieuw gebouwde kamp. Er wordt lekker en veel gegeten maar het is al lang donker als we de tafel verlaten. De show wordt naar een latere datum verschoven en bij het haardvuur zitten de meesten al te knikkebollen. Morgen moeten we vroeg op om een geleide wandeling te doen in les Vans. Het wordt een dagtocht met piknik, onder een stralend lentezonnetje. Volgens de voorspellingen gaan we een schitterende periode tegemoet.
Voilà veel vroeger dan verwacht, zit ik al aan mijn schrijftafel. Stel je voor: zeven mensen dat zijn veertien handen, waarvan er een deel letterliik van wanten weten. Ik had het zelf niet durven vragen maar als de genodigden met een beurtrolvoorstel voor de pinnen komen, kan je dat niet ngeren hé, zeg nu zelf. Het lijkt wel of we niks anders doen dan tafels dekken én weer afruimen, afwassen en opruimen. De dag is nog maar net begonnen en er is al iemand die het laat afweten.... de boiler. Zeven douchebeurten (waaronder twee jongedames) is hem net iets teveel. We proberen het ding, dat om economische redenen alleen op nachttarief opwarmt, continu te laten draaien maar bij de eerste afwas blijkt dat Danny het knopje in de verkeerde richting heeft gedraaid. Het water uit de rode kranen blijft ijs- en ijskoud....We laten het werk maar even liggen en wachten op de goodwil van meneer de waterverwarmer. Nadat ik de kinderen heb verteld dat er in de Cèze goud te vinden is en er jaarlijks heel wat goudzoekers komen kamperen in Montclus, zijn ze niet meer te houden. Op naar de schat! Alle middelen zijn goed om kinderen wat te activeren zeg ik maar. En dit was geen leugentje om bestwil want in 1884 is er in de rivier in Montclus een klomp goud gevonden van 586 gram. Sindsdien zijn het maar kleine hoeveelheden die worden gezeefd maar ze zijn er wel degelijk. Ook een afspraak bij de dierenarts is er eindelijk van gekomen. Om 15 uur worden we verwacht bij de dokter van dienst (deze zag ik nog niet eerder) en de kids gaan mee. Dumbo laat zich gewillig op de onderzoekstafel zetten. Hij staat te bibberen op zijn poten maar geeft geen kik en binnen de minuut zijn de draadjes eruit. Hij krijgt nog een tabletje mee tegen de wormen (dat was ook alweer een tijdje geleden) en wordt compleet gezond verklaard! Daar had ik nu eerlijk gezegd niet aan getwijfeld hoor. We haasten ons naar de markt waar we de rest van het peleton zullen vervoegen om samen Barjac te verkennen. Er staat een erg strakke, koude wind en das niet aangenaam. In het zonneke is het beter. In de oude kerk van Barjac branden we enkele kaarsen, ieder met een eigen wens. Als we thuiskomen begint de drukte voor het diner. Hoewel er sommigen zijn, die verkiezen" à la carte" te eten zal het toch "eten wat de pot schaft" zijn. Ons mama zou zeggen: "Als ge het niet lust, legt ge uw neus er maar naast!" ....Een lekker ijsje bij de televisie maakt veel goed voor de zoetebekken .
Voor ons zal het vandaag geen zondag-rustdag zijn. Peter komt ons helpen om een nieuwe houtvoorraad aan te leggen. Enkele weken geleden hebben Danny en Peter enkele bomen omgelegd en die moeten verzaagd worden. Ze liggen zowat over het hele terrein verspreid en dat betekent: SLEUREN! Ze proberen ter plaatse de grootste stukken te klieven, zodat ze in de kruiwagen kunnen. Bij de eerste lading begeeft de band van onze "brouette" het al. Murphy's law ! Als het mis kan gaan.......hebben wij altijd prijs. Gelukkig kunnen we een verroest exemplaar lenen bij de buren, zodat onder luid gepiep het hout toch op zijn plek geraakt. Er zitten weer een paar decoratieve wortels tussen, die ik opzij leg. ...Nu wordt het ook tijd om het hele huis een goeie beurt te geven. De geur van Ajax stijgt de trappen op en het stof wordt zoveel mogelijk weggeveegd (een maat voor niks want het gaat gewoon elders weer neerliggen....) Alle bedden zijn in staat van paraatheid en we proberen de kamers wat op temperatuur te krijgen voor de gasten. Pierre voelt zich blijkbaar niet gebonden door enig snelheidsbeperking want om half zes horen we ding dong al. Ze zijn in Brugge vertrokken om 8.30 en hebben er dus maar amper 9 uurtjes over gedaan, inclusief sanitaire stops. Ferm!
Het wordt een gezellige avond aan tafel, na een verkennende wandeling in de buurt en veel wilde verhalen van onderweg.......
Vanf morgen zal de blog geminimaliseerd worden want de activiteiten van de gastvrouw draaien op volle toeren.
We hebben nog twee dagen voor de grote invasie en willen die heel bewust in alle rust doorbrengen. Vandaag is er eerst een bezoekje aan de markt voor verse groenten en kazen. Die zijn nergens beter. Je hoort me niet zeggen dat ze goedkoper zijn op de markt want die tijd is lang voorbij. Supermarkten kunnen, ook hier, betere prijzen bedingen dan de kleine marktkramer maar het enthousiasme van de getaande Franzoos met zijn donkerblauwe barret is niet te evenaren. De kaasverkoper vraagt zelfs naar mijn naam en verzint ter plekke een rijmpje rond "Carine".... Bij de Italiaan (die de lekkerste pesto ter wereld verkoopt), staat iedereen gewillig in de rij, terwijl hij een liefdesscène uit la traviata zingt. Op de terrasjes rond de markt eet men oesters met witte wijn. Dit is echt luilekkerland.... Anna, die me vergezelt, doet haar aankopen volledig in het Frans. Ze is met glans geslaagd voor haar examen! Ze gaat naar huis met dat wat ze hebben wil en dat was niet altijd zo. Wij moeten dringend naar huis want onze mannen hebben honger en we blijven dus niet langer dan nodig. ....hoewel het hier zalig rondkuieren is. Er is maar één spelbreker: De wind!! Ik kan mijn (intussen véél te lange) haren niet in bedwang houden! De méteo voorspelt mistral voor het hele weekend. Daardoor is er nog een ander leuk evenement in de buurt afgelast. Op de mont Lozère (de hoogste bergtop in onze buurt) waren er dit weekend allerlei festiviteiten gepland. Deze berg garandeert de hele winter sneeuwpret. Je kan er skieën(ski alpin), langlaufen (ski de fond) en sleeën (la luge) en wat meer is: de prijzen zijn een stuk lager dan op de markt. Voor 5 euro (zegge en schrijve vijf euro) kan je een hele dag gebruik maken van alle faciliteiten, inclusief huur van materialen én verzekering. Voor een hele week (ook hier nog steeds zeven dagen, al lijkt het minder) betaal je 25 euro. Wat houdt ons nog tegen?? De wind dus! Vandaag zou bij valavond een spectakel doorgaan waarbij de afdaling van de Mont Lozère gebeurt met fakkels. Prachtig om te zien natuurlijk maar dan moeten die fakkels wel branden..... De "vent violent" van 140 km per uur, zou niet alleen het licht doven maar ook de sneeuw opwerpen en voor gevaar zorgen. Het spectakel is dus met een weekje verdaagd. Misschien breng ik daarover volgende week verslag uit. Come and see next week!
Wij zetten ons in elk geval, lekker uit de wind, in het zonneke en ik begin aan een nieuw boek: "Als kok in Frankrijk" van Bart Van Loo. Ik kreeg het boek van Leen, onze kotstudente, die zelf litteratuur studeert. Ik ben nog maar één hoofdstuk ver maar weet al dat ik van dit boek hou. Een aanrader voor wie deze week nog naar de bib moet!
Na een noodkreet van onze Engelse vrienden, beloof ik plechtig om vandaag om 10 uur bij hen te zijn om mee te gaan naar de "Mairie" (oftewel het lokale gemeentehuis). Ze kregen een brief van de gemeente en hebben hem vertaald met het vertaalprogramma van de computer. Geen al te best idee. Ze zijn er van overtuigd dat hun pas aangelegde tuin zal worden opgebroken en dat de riolen van de buren in hun tuin worden aangesloten..... Er was ook iemand van de gemeente aan de deur geweest maar die sprak te snel en ze had alleen begrepen dat er stank van zou komen??? De lieve man had het over l' égout (de riolering) en Anna had "les goûts" (de smaken) verstaan... Toch maar een lichte spraakverwarring, zal je zeggen..... maar wel eentje met gevolgen. De belangrijkste les, die we hieruit moeten trekken is dat het zeer belangrijk is de taal te spreken van de streek waar je woont. De Engelsen denken nog altijd dat ze met hun wereldtaal overal begrepen worden maar hier wordt het tegendeel bewezen. ... Enfin, de brief is een mooie, lieve brief ,die zegt dat hun huis op een vernieuwd waterleidingsnet zal worden aangesloten, zodat ze altijd drinkbaar water zullen hebben. Daar staan jullie in België niet meer bij stil hé maar hier is het een geweldige luxe om na een onweersbui nooit meer slijk in je water te vinden. Het water zal gezuiverd worden en de werken worden uitgevoerd over een maand. Er hangt een kostenplaatje aan van 626 euro. Alle graafwerken gebeuren naast de openbare weg en ze zullen een minimum aan last hebben. Al bij al zo erg nog niet. De paniek maakt al gauw plaats voor grote opluchting. Terwijl we nog zitten na te praten, horen we de honden, Candy en Dumbo,respectievelijk blaffen en huilen. Potverdorie ! Die twee zitten op straat. Wij zijn dat al gewoon maar voor Peter is het een vreselijke schock. Peter, die twee zeer pijnlijke heupen heeft en met een stok moet wandelen, breekt hier ter plekke het wereldrecord op de 200 meter en rent als een bezetene de straat op. Dat zag je nog nooit! Met zijn staart tussen zijn benen komt Candy terug naar zijn baasje. Dat ander hondenexemplaar, loopt met zijn snoet in de lucht, fier als een pauw, netjes naast de witte lijn terug naar de tuin van zijn vriendje . OK! Dat was fun!! Morgen moeten zijn hechtingen eruit. Dan zal hij wel een toontje lager zingen..... Er moet me nog even iets van het hart. Na de talrijke reacties (lieve mensen, ik moet hier nog buiten werken zenne) zag ik gisteren de reclame op TV voor jawel speculoospasta en wat kregen we vanmiddag bij de koffie???????? Zie foto's
Ik heb er altijd veel plezier in als er gereageerd wordt op mijn blog. Ik hou van kritiek. Dat houdt me alert. Daardoor ga ik meer op de juiste schrijfwijze van de franse woorden letten(dankzij Marleen) en zorg ik ervoor dat de gegevens voor de receptjes correct zijn( dankzij Josiane) . Als taalfreak wil ik ook mijn moedertaal niet verloochenen en ben ik écht blij met de opmerking van Lief vandaag. Wij aten thuis altijd al spekulaas maar dor de Nederlandse en andere invloeden werd dat spekuloos. Goed fout dus want het is wel degelijk spekulaas (hoewel mijn dikke VanDaele hier speculaas spelt met een "c") maar die uitgave is van 1982 en is misschien gedateerd.... zolang jullie maar genieten van de zelf gebakken lekkere koekjes en niet teveel aan dat spul uit het potje zitten (hm hm hm) Hier in Frankrijk is de lente dus echt begonnen en iedereen is buiten in actie. Er wordt overal gesnoeid. De fruitbomen worden "getopt" en de wijngaarden mooi bijgeknipt. Dat gebeurt meestal door één enkele man (of vrouw), die dagen na elkaar de eindeloze rijen met wijnranken volgt. Je ziet ze haast niet maar door hun autootje weet je dat ze er zijn. Als je voorbij een stuk land rijdt, waar een klein wit bestelwagentje staat , begin je maar te zoeken en je zult vinden. Een rustig jobke, ver van de stress van het stadsleven. Voor de boomgaarden is de bezetting groter en ook de bestelwagen heeft een maatje meer. Met een man of vier plaatsen ze ladders in de kerselaar en terwijl de boom langs vier kanten wordt aangevallen, hoor je de bende vrolijk praten en lachen. Hier maken ze nog plezier. Op de stukken naakte grond zie je de tractors mooie lijntjes trekken. Als je het geheel zo van hier boven bekijkt, lijkt het op een fris gewassen lappendeken. Voor Dumbo ligt het allemaal wat moeilijk. Hoewel we hem met hand en tand hebben uitgelegd dat wij alleen maar een huis hebben met wat grond aan deze kant van de weg, meent hij de hele vallei te moeten bewaken. Als er een tractor of pneumatische kniptang in zijn vizier komt, gaat hij er op af. Gelukkig kennen ze hem al en als ze hem even vriendelijk goeiedag zeggen, komt hij wel terug naar huis. Vandaag gaan we toch eens kijken voor zo'n electroshock ding.....brrrrrrrr
De week is alweer aardig opgeschoten en de eerste voorbodes van de lente zijn voel- en zichtbaar. De bomen en planten vertonen knopjes, gele bloemekes staan al open en ik heb de eerste wesp al gezien. Bij al dat fraais, kan een mens niet binnen blijven. Ons wandelpad, dat wat in de vergetelheid was geraakt, wordt verder aangepakt. Ik ben al halfweg! Het gaat traag maar zeker.... Spijtig genoeg moet ik in de namiddag mijn werkzaamheden stopzetten want ik heb beloofd om mee te gaan wandelen met het Engels clubje. Danny moet werken en ik ga dus alleen met Dumbo richting Sauvas. De sfeer is een beetje "geladen" want bij een vorige wandeling werd één van de honden door een andere, tijdens het spelen in zijn oor gebeten. Of je nu in Frankrijk, België of Chakkemakke bent, grote mensen blijven kleine kinderen....en maken van een slipje in een oor een erezaak! Advokaten en verzekeringen varen er wel bij. " Ik denk dan steeds aan de enige woorden uit de catecheseles, die me zijn bijgebleven; "Ach Heer, vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen..." Anderzijds troost ik me met de gedachte dat mensen, die zich hier druk over maken, nog nooit een echt drama hebben meegemaakt ....Maar de wandeling verloopt zonder incidenten, onder een mooie zon met een fijne groep mensen.... Sylvène, een leuke sportieve vrouw van mijn leeftijd, verklapt me nog een geheimpje.... Als ik haar vertel dat ik zo graag over de markt van Uzès loop, vertrouwt ze me toe dat er een mini truffelmarkt is in Uzès waar haar man (ik vertelde er al eerder over) zijn truffels verkoopt. Hier hoor je later nog meer van....iedereen moet dat niet weten hé ;-)
Als we 's avonds moe en voldaan naar de verschillende nieuwszenders kijken, lijkt het wel een dubbeluitzending. Op de Vlaamse zenders krijgen we beelden van de Vlaamse partijen die zitten te ruzieën over het nut van een federale regering en de onmogelijkheid tot onderhandelen met de Waalse politici. Als we dan (je kan gewoon niet anders?) zappen naar France 2 dan krijgen we exact dezelfde beelden en woordenwisselingen tussen het Franse vasteland en de gebieden "outre-mer". In de overzeese gebieden (Guadeloupe en Matinique) staan ze klaar met getrokken wapens en evenveel verwijten aan Sarkozy en de minister voor deze gebieden (dat is een echte "iron lady" maar dat zal er wel niks mee te maken hebben zeker?)....Heer vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen......
Toen ik vanmorgen in de Hyper Champion (de lokale Carrefour) was, deed ik een leuke ontdekking. Wat stond er centraal in de winkel? Jawel een grote Lotusstand met de énige echte spekuloospasta. Nu dat rode potje een vaste waarde waarde is op elke Vlaamse ontbijttafel, heeft deze (veel te calorierijke!!) lekkernij ook de Franse regionen veroverd. Ik herinner me nog goed de overwinning van de speculoospasta vorig jaar, in "De Bedenkers" en heb een beetje de marketing gevolgd. In Herentals zijn er heel wat nieuwe banen gecreërd om de productie op gang te zetten en daarna de vraag bij te houden. Binnen een half jaar was het goedje overal te krijgen en moesten de winkelrekken worden uitgebreid om de stapels potjes kwijt te kunnen. Bij de nieuwste reeks van de bedenkers werd er al verteld dat men nu ook de Franse markt wilde aanboren. Ik ben benieuwd of het gaat lukken? Amper twee maanden geleden (zie blog van 6 december) heb ik alle grootwarenhuizen doorzocht op zoek naar speculoos maar in heel Frankrijk was geen stukje te vinden. Inconnu ! De Sint (pfff, die kennen ze hier ook al niet!) had speculoos nodig maar....niks nada nul.....geen kruimeltje te vinden. Ze zitten hier dus niet op de smeerbare versie van het onbekende te wachten..... Ik weet ook niet of er een Franse naam voor het spul bestaat want de potjes hadden in elk geval het zelfde etiket als bij ons. Maar ik hou u zeker op de hoogte hoor. Ik kan je wel vertellen dat wij, Belgen, nog meer dingen hebben, die ze wel zouden mogen uitvoeren naar Frankrijk. Hoewel ik me erg goed aanpas aan de "moren en zeden" van het Franse platteland en mijn behoeftes steeds maar minder worden, is er iets wat ik hier écht mis. En lach me nu niet uit hé? Het is DREFT voor de afwas. Geloof het of niet "Dreft gaat écht langer mee.......véél langer!" Als je een halve bus van het waardeloze Franse spul (ik hoed me voor het noemen van namen..) in het water hebt gekapt, blijft de olijfolie nog aan je borden kleven. Schuim komt er al helemaal niet aan te pas en je handen zien er uit als die van een oude vrouw (oeps). Maar één druppel van het Belgisch wondermiddel en alle miserie is vergeten! Als er dus iemand niet weet wat mee te brengen naar hier.......laat een goeie bus dreft niet in de rekken staan!
Oh ooooh....Monday morning feels so bad. Na zo'n weekend, waar je gewoon kan genieten van alle externe prikkels en een uurwerk een overbodige luxe is, moeten op maandagmorgen je modus toch even aanpassen. De telefoons voor Danny rinkelen, alsof ze nooit gezwegen hebben en ik moet nog even de tijd nemen om me te organiseren. Er staat een volle wasmand te wachten, mijn fans willen ook nog wel eens wat lezen, het huis is een troep en de muizen vallen dood in de koelkast. .....De stapel post, die uit Antwerpen is meegekomen, moet worden doorgenomen en rekeningen dienen betaald.
Bovendien is de temperatuur in huis alweer flink gezakt, door 48 uur afwezigheid. Dat wordt typen met blauwe vingers... of eerst het vuur aanmaken. We moeten wel rekening houden met onze houtvoorraad. Volgende week krijgen we gasten en we kunnen dus maar beter wat zuinig zijn. Ik maak mijn stapeltje (een blokje ZIP in twee gebroken-twee stukjes krantenpapier-los kreupelhout en twee dunne stammetjes) dat de basis vormt voor één dikkere stam. Als die vertrokken is, moeten we maar af en toe een blok bijleggen en wordt het lekker warm. Ook van strijken krijg je warm...en de zon die draagt vandaag ook haar steentje bij. Ik ben nog druk in de weer als Danny me er attent op maakt dat het al half twee is. Met de" koelkast-restanten" creëert hij een superlekker omeletje. Alle restjes zijn er in verwerkt, een halve ui, een halve rode paprika, een kletske (?) room, verse kruiden.... Het smaakt en, na een korte pauze, gaan we weer aan de slag. Ik stel een trip naar Bagnols uit tot morgen om in alle rust de boodschappen te doen. We zullen zolang wel overleven.... Dumbo lijkt een beetje boos (of is het angstig?) . Hij blijft de hele dag dicht bij ons alsof hij wil zeggen:" Ik vond het niet zo leuk dat jullie weg waren gisteren..." Met zijn ongelooflijk trieste blik, geeft hij mij een grandioos schuldgevoel en bij valavond nemen we hem nog mee voor een wandeling. Zo kan hij zijn energie toch nog kwijt. Wat zeg ik? Als we bijna thuis zijn, ruikt hij weer een everzwijn. Elke vorm van redelijkheid ebt weg, alle zintuigen worden uitgeschakeld (op zijn neus na) en zijn fameuse "deer hunter-roep" weergalmt door de vallei. We roepen hem maar zijn oren doen het niet en de reeks hechtingen in zijn bil hebben hun doel ook gemist. Hij flipt gewoon..... Dit kan je je niet voorstellen, tenzij je het al eens gezien hebt...... Ik wil me hier door te roepen niet oeverloos belachelijk maken en ga alvast aan het avondmaal beginnen. Het wordt easy easy met een beetje pasta en een potje verse saus uit de diepvries. Meer moet dat ook niet zijn. De tijd dringt en ik heb nog heel wat mails te lezen en te versturen. Na het overlijden van alweer een lieve klasgenote, vorige week, maak ik werk van een klasreunie, ergens in maart.....
In Nice duurt het carnaval twee volle weken. Gisteren stonden we al versteld van de perfecte organisatie. Na het passeren van de corso werden in een mum van tijd de bloemenwagens afgebroken ( gratis bloemen voor iedereen!!-ik heb een reuze groot boeket van mimosa bij) en de straten opgeruimd door een gedisciplineerd team van honderden stadsarbeiders, gewapend met blazers, borstels en zuigers.....confetti verdwijnt in de wagens en de straten gaan van fel gekleurd meteen weer over na triestig grijs. Het duurt geen half uur en is gewoon verbazingwekkend. Maar vandaag willen we nog een beter beeld van de stad zelf krijgen. We hebben lekker geslapen en vertrekken in de richting van het oude stadscentrum. Op de Cours Saleya genieten we van de kraampjes met kleurige heerlijkheden (ik stuur een paar sfeerfoto's mee). Je kijkt de ogen uit . Hier is bijna elke dag een bloemen- en groentenmarkt. 's Avonds is dit marktplein de uitgelezen plek om één van de talrijke gezellige restaurantjes op te zoeken. De sfeer is er Frans met héél veel Italiaanse invloeden. We zitten hier dan ook op wandelafstand van de "laars" Als de drukte ons teveel wordt is het heerlijk wandelen over de promenade des Anglais. Hier valt altijd wel wat te beleven. Muzikanten, artiesten, sporters en de sjieke overjaarse Niçoises met net teveel lipstick én rimpels.....Vanop de oude Tour Bellanda heb je een prachtig panorama over de baai van Nice. Tijd voor wat sport dus want we moeten een paar honderd trappen overwinnen om er te geraken. Peanuts ! Deze keer heb ik mijn fototoestel wel bij en er worden mooie kiekjes gemaakt. Spijtig dat mijn telelens niet zo sterk is als die van Johan want er zwemt een naakte nimf in de azuurblauwe zee.....en wij zitten hier 50 meter boven de zeespiegel! Ook de jachthaven kunnen we van hierboven mooi zien. We dalen af naar de oude stad en houden halt bij het Israëlisch kerkhof. Je wordt er even stil van. Prachtige grafmonumenten met Joodse namen en symbolen. Rond WO II was er blijkbaar een grote Joodse gemeenschap in Nice. Het blijft verder dalen naar la vieille ville, waar een gezellige drukte heerst in de kleine smalle straatjes. We zoeken toch maar het zonneke op en zijn niet de enigen! Alle terrasjes zitten vol en we wachten braaf onze beurt af. Buiten lunchen op 15 februari. Ik durf te wedden dat jullie koude rillingen krijgen...... Om 15 uur start de grote stoet van praalwagens door de stad. Hopelijk herkennen jullie op de foto's de "voeil jeannetten" van de Côtes d' azur? Met een smile op ons gezicht en de warme sfeer in ons hart keren we huiswaarts. Dumbo heeft ons gemist en ook dat doet goed. Onze puber is nog niet zo zelfstandig als hij zelf wel eens wil geloven.....
Ik heb het geduld van trouwe lezers danig op de proef gesteld hé? Maar ik wil jullie toch de headlines meegeven van een heerlijk Valentijn weekend in de hoofdstad van de Azurenkust. Nog wat practische regelingen voor huis en Dumbo (die mag twee dagen "op vakantie" bij zijn beste vriendje) en dan kunnen we vertrekken. Het is al bijna elf uur en de gps vertelt ons dat we een rit van 3 uur voor de boeg hebben. We moeten eerst het rechterbeen van de autoroute du soleil bereiken (wij zitten vlakbij het linkerbeen) en dan kunnen we, vanaf Avignon, gewoon doorrijden. Het verkeer verloopt héél vlot en de rit is aangenaam. We passeren verschillende mooie plekjes en namen, die herinneringen oproepen. Aix en provence, Isle sur la Sorgue, St Paul-le-Vence , Grasse en Cannes...Om half twee rijden we Nice binnen maar het zal dan nog bijna een uur duren om de laatste kilometer af te leggen. Nice is compleet in de ban van het jaarlijkse carnaval. Alle straten zijn afgesloten en het autoverkeer wordt via één straat omgeleid. We kunnen er niet onderuit en leggen ons er rustig bij neer. We hebben alle tijd! Ons hotel ligt pal in het centrum en het is stijlvol. Op de kamer krijgen we meteen een warm welkom. Een rode roos, hartjes, een Fragonard cadeau.....het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen.....Geen tijd meer te verliezen en we trekken de stad in, waar juist de bloemencorso vertrekt. Tal van prachtig versierde wagens vol lentebloemen in schitterende kleuren. Overal in de stad staan tribunes opgesteld, om de mensen de kans te geven niks te missen van dit fraais. Dat parken en pleinen hierdoor wat minder aantrekkelijk worden, nemen we er graag bij. Je wordt gewoon meegezogen in de vrolijke mensenmassa. Ik heb ogen tekort om alle prikkels op te nemen. Mooie étalages aan de éne kant, De meest gekke figuren tussen de massa en de wagens aan de andere kant. Mijn fototoestel ligt spijtig genoeg nog in het hotel. ......Samen met de zon, verdwijnt de drukte om enkele uren later over te gaan in een enorm feestgedruis. De restaurants zijn bijna allemaal "complet" maar na wat aandringen in ons favoriete visrestaurant, krijgen we toch nog een gezellig tafeltje op de verdieping. We kiezen voor gegratineerde oesters en een 1/2 gegrilde kreeft met een heerlijke "Chablis premier cru" en onze avond kan niet meer stuk. Vandaag is het precies één jaar geleden dat ons Franse avontuur begon!
In België; een ongeluksdag.....in Frankrijk daarentegen brengt het getal 13 veel geluk. Ik ben benieuwd wat de dag voor mij in petto heeft? De zon is alvast van de partij en dat mag al eens helpen. We moeten wel zorgen dat we uit de koude noord-oostenwind blijven. Na een rustig "vrouwen-ontbijt" bij een diepgaande maar verhelderende babbel ( that's what friends are for hé) nemen we uitgebreid de tijd in de badkamer. Zit mijn jasje goed? Zit mij dasje goed? De meisjes gaan op stap! We rijden eerst naaar Uzès, waar we in onze favoriete winkel met tafel- en huislinnen allebei een cadeau uitzoeken voor onze respectievelijke mama's. De nieuwe collectie is binnen en die is écht mooi. Voor ons mama vind ik twee tafellakens mooi. Dat is natuurlijk maar een excuus want ze heeft al heel goed beschreven welk laken ze verkoos . Ware het niet dat ik het tweede exemplaar zelf nog mooier vind. Ik pas dus de volgende truc toe; Ik koop ze allebei (om mama te laten kiezen ;-) terwijl ik al met zekerheid weet wat haar keuze zal worden) en hou er dan ééntje per ongeluk over voor mezelf. Zeg nu eerlijk; dat is toch een nobele gedachte hé voor een shopoholic, die al minstens zes tafellakens in haar kast heeft liggen.....Soit! We ontdekken nog een zalig boetiekje waar we nog wat mooie dingen zien (in de solden aan 50% weliswaar) maar ik kan me beheersen en laat een hele leuke handtas in het rek staan ..... (hint hint!!)) Ok, genoeg winkels gezien hier want we moeten nog naar Nimes! Ik herinner me een mooie landweg die via Dijon (niet Dyon voor de kenners) naar Nimes loopt. Ik schakel de gps in en probeer die aan de praat te krijgen omdat het scherm in de hevige zon, niet zichtbaar is. Als dat madammeke nu maar eens wou praten........maar neen, ze zwijgt als een graf. Dan moet Karolien maar kijken en navigeren. Juist op het ogenblik dat ik "Dijon" aangegeven zie, begint dat ding opeens te praten. "At the roundabout, go right at the third exit". De derde afslag gaat helemal niet langs Dijon maar langs Blauzac. Dat klinkt ook bekend en de gps heeft ALTIJD gelijk zegt Danny. Wij dus braaf omkeren en richting Blauzac . Eén troost: het is hier mooi! We rijden door prachtige landschappen richting Nimes. Ware het niet dat we, op enkele kilometers van ons einddoel plots voor een wegversperring staan. "Deviation Nimes"...... We moeten potverdorie helemaal terug naar af en alsnog de eerst gekozen route op. Dertig kilometer extra....en een half uur minder shoppen. We malen er niet om want in Nimes schijnt de zon en is het heerlijk zitten bij een slaatje en een glaasje wijn. We verkennen nog even de oude stadskern en de Arena en moeten dan naar de luchthaven waar het kortverblijf van Karolien eindigt en mijn weekend met Danny begint. Voor diegenen, die er zelf niet aan gedacht zouden hebben, geef ik nog een tip mee: Morgen is het Valentijn! Vergeet je geliefde niet hé? Wij gaan er even tussenuit en ik breng (een beknopt!!) verslag uit op maandag. Maak er een gezellig weekend van hé!!
') )en het pakken van onze koffers. Het Belgische weerbericht spreekt van "lenteweer".....Ik vraag me af waar dat vandaan komt? Sinds er geen grenscontroles meer worden gehouden, kan je zo maar stiekem onze zon meenemen. Mooi is dat! Maar niet geklaagd. Wij komen het zonneke gewoon achterna. Toch zou het hier vandaag of morgen nog droog moeten zijn want we moeten de opritten en paden nog behandelen tegen het onkruid. Danny heeft een product meegekregen dat maar één keer per jaar moet aangebracht worden en ons dan de volle twaalf maanden garantie geeft en dat is heel wat vervelend werk uitgespaard.
Omdat het zondag is én omdat we iets te vieren hebben, nodigt Danny me uit voor een etentje. Op 1 maart gaan hier al enkele restaurants terug open. De rest volgt met Pasen. L' Esplanade is een klein pretentieloos restaurantje in Barjac. In de zomer hebben ze een groot terras, maar nu zitten de gasten binnen. We eten lekker en maken er verder een luie zondag van. Ik beloof om jullie een wekelijkse update te geven tot we weer hier zijn op 1 april (en dat is geen grapje)
). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
