Hoe langer ik hier blijf,hoe minder zin ik heb om ver te verkassen. Mijn planning om nog naar Phuket of Krabi te trekken verdampt. Mijn hang naar een kleinere stad blijft. Lumineus idee: de naburige stadjes/dorpjes die bijna niet door de railway worden bediend en ook niet in mijn trotter zijn vermeld, dat moet toch mijn ding zijn? Cha-am is mijn eerste doel. Met wat navraag, de timetable van de spoorwegen in de hand waar zowel in het Thais als in ons geschrift de namen staan vermeld, kom ik terecht in een busstationnetje: enkele stoelen staan als wachtkamer gemonteerd op het trottoir, de balie is een tafel in open lucht,geen Engelstalig personeel. Maar ik geraak toch in een minibus, een Toyota Commuter zoals er hier duizenden rondrijden, en zo goed zijn dat ik me afvraag waarom die niet in Europa te verkrijgen zijn. Langs een expressweg zoeven we weg, de wegen zijn waarlijk goed hier. Een half uur later word ik gedumpt, langs dezelfde grote weg. De ene stad is in de andere overgegaan, nauwelijks merkbaar. Toch is het anders. Het patroon van Cha-am is simpel: de grote weg, een cluster er om heen, en een verbindingsweg van een paar kilometer naar de strandwijk, die hoofdzakelijk bestaat uit een kilometerslange boulevard,aan landzijde volgebouwd met oudere kleinere en hele grote nieuwbouwhotels. Veel volk, geen overdreven drukte . Ik wandel een uur of twee,deels op het mooie zandstrand in de waterlijn, deels in de schaduwrijke boulevard. Maar het geheel leeft niet echt, dit lijkt verdacht veel op een Spaanse Costa, ik zie de mensen hier niet wonen. Tegen de middag heb ik mijn buik vol van dat gedoe,ook mijn voeten beginnen op te spelen. Ik drink een thee tussen enkele Hollandse koppels en laat me door een brommertaxi terug brengen naar een bushalte aan de grote weg.
Er is keuze tussen zo'n handige Commuter of een bijna archaïsch versleten bus, ik kies uit sympathie en omdat ik alles wil proberen voor het laatste.
Eerste poging mislukt,,ik spoel die weg met een grote pils en wat eten,na mijn dutje probeer ik weer in de andere richting,zuidelijker licht Wang Phing,krijg ik zelfs niet gegoogeld.
Geen bus vanuit mijn vorig stationnetje, ze doen erg lacherig in hun taaltje over de vreemdeling die daar naar toe wil,maar wijzen me tenslotte met een vaag gebaar naar verder. Met volharding en half gesaboteerd door taxidrivers die me wel willen brengen voor 400baht,vind ik tenslotte een soort bushalte. Het is na vieren, de chauffeur is niet happig op me en pas als zijn busje niet helemaal vol geraakt met klanten voor een verdere bestemming mag ik instappen. Weer word ik uitgeschud langs de grote weg. Wang Phing is gebouwd op een kruising van 2 drukke wegen, een Far West verhaal,maar niet onlogisch. Veel beweging van doorgaand zwaar verkeer. Verder winkels, winkeltjes, markten, een tempel, het gewone gedoe. Er is een mooi hotel maar niets om hier te resideren. Zelfs hotel staat niet in het westers aangeduid. Ik kuier en sjok daar maar wat rond, tegen valavond neem ik een van de laatste busjes terug, om zeven uur ben ik daar voor te laat. Een Finse familie is ook aan boord, te herkennen aan het haar en de trekkersuitrusting. Ik ga zitten naast Pia, de dochter die na jaren weer eens met pa en ma op stap , is. Vijftien jaar terug was ze in België als voetbalster. Lovely country. Ze hebben al wat rondgetrokken hier, komen nu van Krabi,wat ze beschrijft als met stip te doen. Dat en mijn ontgoocheling van mijn stadsbezoekjes vandaag moedigen me weer aan om toch verder te trekken. 'S avonds in de stad ga ik op zoek naar het Grote Busstation, dat niet meer ligt waar het van trotter zou moeten maar wel een eind uit de stad. Vervolg morgen. Groene Currie at ik tot nu nog niet. Pittig, lekker ,best dat ik een grote Chang binnen handbereik heb om te blussen In de drukte op terugweg door de nachtmarkt hoor ik onvervalst westvlaams, een jong koppel (veertigers) hier net gearriveerd, ik heb zin in een praatje maar zij niet. Blij dat ik weer op mijn kamer ben. Tien uur, het is nog dertig graden.Morgen kan ik intern verkassen naar een kamer met dubbel bed.