Heeft ze schrik? De laatste 2 weken krijg ik tussen de regels te horen dat ze schrik heeft dat ik ga vertrekken. Eerst kreeg ik de vraag of ik bij haar ging blijven. Toen ik eergisteren het net aan het afsnuisteren was naar eventueel een andere woning vroeg ze of mijn vriendin ook kinderen had. Heb haar geantwoord dat ze er 2 heeft (ons 2 kids uiteraard). Ik laat ze maar wat ongerust zijn en misschien is het niet onterecht.
De laatste dagen word het mij meer en meer duidelijk. Ik wil verhuizen. Weg uit dat huis. Wel samen met vrouw en kinderen of de kinderen toch al zeker. Hoe goed ze haar best ook doet en wat ik ook doe om er terug een beetje mijn thuis van te maken het is bezoedeld. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik denk aan wat ze allemaal heeft uitgestoken met haar laatste lover. De duizenden euro's die madam haar vreemdgaan hebben gekost zullen nog wat aandikken. Goed wetende dat iets anders, in dezelfde buurt, volledig inorde en betaalbaar vinden eigenlijk onmogelijk is. Anderzijds heb ik nog altijd het gevoel dat ik moet vertrekken. Er is iets gebroken en blijkbaar lukt het niet of nog niet om het te herstellen. Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat mensen die onmiddellijk de relatie verbreken de juiste beslissing nemen.
Gisteren gingen we naar een winkel waar alles in het teken stond van Kerst. kreeg ik plotseling terug een 'klets rond mijn oren'.Er was daar bepaalde decoratie dat ze mooie vond en waar we een paar jaar geleden ook samen staan naar kijken hadden. Hoe kon ze toen doodleuk 'kerstshoppen' met mij om er een gezellige thuis van maken als ze een paar uur ervoor nog eens goed met haar minnaar liggen rollebollen had. Zo zijn er regelmatig 'kleine' zaken die ik tegenkom maar die zo onbegrijpelijk en onrelalistisch zijn. Het klinkt waarschijnlijk muggeziften maar zijn het niet die kleine zaken die samen het geheel van een relatie vormen?
ik wil een een affaire. ik wil begrijpen waarom ze alles gedaan heeft. ik wil weten hoe het voelt. ik wil terug verliefd zijn. zo verliefd dat alle miserie vergeten is. ik wil een minnares, blond, knap, intelligent, verzot op mij ik wil passie, echte passie. ik wil opnieuw gelukkig zijn!!
vorige week werd dit liedje nog eens gespeeld op de radio. Ik moest terugdenken aan de tijd dat dit verschillende keren per dag werd gedraaid en we met ons 4 in de wagen zaten. De kinderen waren gek van dit liedje en samen zongen we het liedje voor de mama. Had ik het toen allemaal geweten ik had het niet moeten meezingen. Wat voel ik met stom als ik er nu aan terugdenk. Ondertussen heb ik enkele moeilijke dagen achter de rug maar gaat het nu terug wat beter. Meer en meer vraag ik me af of ik niet beter de relatie had stopgezet. Mijn leven was er op prakisch gebied waarschijnlijk moeilijker op geworden maar ergens denk ik dat ik gelukkiger was geweest. Nu durf ik haar nog altijd voor geen haar te vertrouwen en word ik bijna gek bij de minste rare gedragingen. zo zat ze vorige week op fb. Toen ik naast haar ging zitten wou ze vrij snel haar account dicht doen en nog geen 2 minuten later was ze terug ingelogd. Wat moet ik daar van denken? zelfde verhaal met haar laptop van het werk. waarom moet die worden opgestart op momenten dat ik weg ben? zeker niet voor het werk want het is er momenteel heel rustig. Zo'n dingen kan je dus echt wel missen als je terug vertrouwen wil krijgen.
Terug een moeilijke periode. Vandaag is ze alleen thuis wel met de kids maar dat geeft haar vroeger ook niet tegenhouden. Onrust dus. Om gek van te worden. Gaat dit ooit stoppen??!!!
Gisteren afgesproken met een paar bevriende koppels. Tijdens het etentje kregen we de vraag hoelang we al getrouwd waren. 10 jaar dus. Wilden ze weten hoelang gelukkig? De andere koppels al wat langer als ons en toen ik hoorde hoelang ze al samenwaren vroeg ik me toch af of ze diezelfde problemen al hebben meegemaakt. Gisterenavond kreeg ik terug een statement te horen waarvan ik nog niet goed ben en dat me heel ongerust maakt. ze ging enkel nog sex hebben met mij. ze heeft haar leven gebeterd. euhhh? Dus vraag ik me nu af wat ze nog allemaal heeft uitgestoken achter mijn rug om. Ik vrees dat mijn gevoel toch zo fout niet zat. pffff gaat dit echt nooit eens ophouden?
Gisteren was er nog eens een mailtje van lotgenote. Was blij nog eens iets van haar te horen. Het doet echt goed om steun te vinden bij iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. zij heeft steun aan mijn verhaal en ik ben blij ergens de bevestiging te krijgen dat ik niet 'abnormaa'l ben . Uit haar verhaal kan ik nu wel leren dat we thuis toch niet zo slecht bezig zijn dus voorlopig zijn we positief.
Het gaat al even redelijk goed. ik krijg het gevoel dat ik het langzaam maar zeker een plaats kan geven. Eraan denken doe ik nog meerdere keren per dag maar het is gemakkelijker opzij te zetten en de pijn is oppervlakkiger. Zijn we uit de problemen? Nee. Het vertrouwen is nog weg maar ook dat valt eigenlijk wel mee. Momenteel zie ik het terug wat zitten. Hopen dat het ergste achter de rug is.
Gisteren was het therapeute tijd. Verteld hoe de afgelopen weken waren geweest maar dat ik nog altijd een afstand hou. Toen vroeg ze wat er nodig was om mijn vrouw terug toe te laten. Eerlijk gezegd ik weet het niet. Ik durf het niet denk ik.Ze zei ook dat ze al een 1,5jaar haar best doet en ondanks alles blijft vechten voor onze relatie en dat dat ook een goed teken is. Alleen vraag ik me af of ik blij moet zijn. Het vreemdgaan mocht gewoon nooit gebeurd zijn punt. En nu zou ik moeten blij zijn dat ze een paar maanden haar 'best' doet nadat ze mij jaren bedrogen heeft? Voor mij is het weeral een teken van 'als bedrogene moet je.....'. En hoe voelt een bedrogene zich na dat 1.5jaar? Krijg ik nog tijd om het goed te verwerken? Om het allemaal een plaats te geven? Ik zou graag eens weten hoeveel mensen er na 1 a 2 jaar echt een kruis kunnen over maken. Van de mensen die ik ken die het hebben meegemaakt en nog bij hun partner zijn is dat niemand. Bij 1 persoon is het 2 jaar geleden en bij de andere 3 jaar. Ik zal misschien te haatdragend zijn want iedereen vergeeft zo'n dingen toch gemakkelijk?
De laatste weken post ik hier niet zo veel meer. Niet dat ik niet wil hoor. Gewoon omdat er nog weinig evolueert. ik voel me redelijk goed de laatste weken. Zolang ik de afstand kan behouden gaat het. Laat ik haar iets dichter komen dan steekt pijn en frustratie terug de kop op dus doen we dat maar niet he. Gezamelijk therapie hebben we een paar weken geleden opgegeven en ik mis het eigenlijk niet. in tegendeel. ik kwam toch altijd gefrustreerd buiten door de meest foute antwoorden te horen. je kan zeggen dat ik mijn kop in het zand steek hierdoor maar na meer dan een jaar had ik vooral nood aan wat mentale rust. ik besef heel goed dat er waarschijnlijk nog wel een heel moeilijk periode zal komen maar voorlopig probeer ik even van de rust te 'genieten'. Al is genieten een groot woord.
Gisteren was terug een moeilijke dag. Niet veel gereageerd op berichten van haar. Had er gewoon geen zin in. Toen ze vroeg of ik het moeilijk had een korte 'ja' geantwoord. We zullen er straks over praten was haar reactie maar dat zag ik ook al niet zitten. Waarom zou ik dat nog doen? Volgens mij blijft ze minimaliseren en bepaalde zaken ontkennen en ik heb geen zin om mij er nog meer druk in te maken. Gisterenavond vroeg ze hoe het was en heb er gewoon niet op geantwoord. Toen kreeg ik te horen dat ze het er ook heel moeilijk met had en dat ze zo blij is dat ze nog een kans krijgt. Toch wel raar dat zo een dingen alleen kunnen gezegd worden de moment dat het met mij minder gaat. In het begin dat de affaires zijn uitgekomen heb ik een boek gelezen over vreemdgaan. Daarin had iemand opmerkingen geschreven. één van die opmerkingen stond bij een deel hoe de bedrieger moest reageren. Daar stond dat hij/zij spijt moest betuigen tegen de bedrogene. De opmerking was 'meerdere malen' . Ik begin meer en meer te begrijpen waarom die persoon dat daar bijgeschreven heeft. Gisteren kreeg ik nog een mailtje van mijn lotgenote. Wat me opvalt en eigenlijk ook voor mij telt is hoe 'eenzaam' je als bedrogene bent. Eenzaam in de zin van jezelf afsluiten voor je partner en voldoening zoeken in sport, werk,..... Misschien zijn we wel verkeerd bezig op die manier maar beiden hebben we iets van 'mij ga je geen pijn meer doen'.
Een weekendje vakantiepark achter de rug. Het ging redelijk goed. Al verscheidene dagen voel ik me vrij goed eigenlijk. Regelmatig gedurende de dag spook er nog vanalles door mijn hoofd maar ik slaag erin om het vlug opzij te zetten. Al ben ik wel bang voor een zware terugval. Wat er door haar hoofd gaat weet ik helemaal niet. Hoe ze haar nu voelt over alles nog veel minder. Hoewel ik veel zin heb om er met haar eens over te praten zie ik het momenteel niet zitten. Het heeft allemaal al teveel energie gevraagd en verlang terug naar mentale rust. Al zal die er nog niet onmiddellijk komen vrees ik.
Het gaat al een paar dagen redelijk goed. Het enige dat nog wat wringt is dat het voor haar zo belangrijk is dat ik niet meer kwaad ben. Alsof ik het was die zwaar in de fout ben gegaan. Precies alsof zij het 'slachtoffer' was en zij moet alle aandacht hebben. Af en toe eens een excuses voor alles wat ze uitgestoken heeft zou anders ook niet misstaan maar dat is teveel gevraagd. Eergisteren had ze een vriendschaps verzoek op facebook van een ex-minaar(minaar uit een vorige relatie ) en toch moest ze eens polsen of ik er zou kunnen met leven dat ze het aanvaarde. Grrr echt niet verder denken dan dat he. Als je dan weet dat hij hier het verdiep boven mij zit op het werk en dat we heel soms moeten samenwerken. leuk he! Gelukkig weet hij niet wie ik ben en dat probeer ik ook zo te houden. Meer en meer geraak ik ervan overtuigd dat je beter onmiddellijk de relatie stopt als er bedrog in het spel is.Het is eigenlijk geen leven meer en zeker niet als de bedrieger niet (goed) beseft wat die gedaan heeft. Gisteren vroeg ik haar nog eens of één van de minnaars haar gecontacteerd had voor haar verjaardag. Ze zei van niet maar mijn gevoel verteld me het omgekeerde. ik had terug dat rot gevoel dat ze mij zwaar aan het beliegen was. In elk geval ga ik er haar toch nog eens over aanspreken.
Afgelopen weekend is ze verjaard. Zaterdag zijn we haar kado gaan kopen en wou ze naar de sauna. In de late namiddag dan naar de sauna vertrokken. Het was leuk en ik voelde me sinds lange tijd redelijk goed. Op een gegeven moment zaten we gezellig iets te drinken en merkten we een groep bevriende koppels op. Ze merkte op dat het toch maar raar is om met vrienden naar de sauna te gaan. waarop ik grapte dat het toch bijna allemaal hetzelfde is. Dat het bij de 1 wat groter is dan bij de ander. Haar reactie liet mijn humeur terug omslaan. Ik kreeg onmiddellijk een uitleg dat de grote in actie belangrijker was. Toen dacht ik "dat kan jij goed weten". Het ligt al veel langer op mijn tong om met haar eens te vragen waarom ze zo hevig was tentijde van affaire 3. Zelf met affaire 1 en 2 heb ik het nooit zo gemerkt terwijl ze daar zwaar verliefd op was . Op minnaar 2 was ze niet verliefd ( beweerd ze) maar heb ik haar totaal anders ervaren op dat gebied. Alleen vraag ik het niet omdat het details zijn die ik liever niet hoor. Wat er nu ook door mijn hoofd speelt is of ze het mij gaat vertellen als 1 van de minnaars haar gaat contacteren vandaag om haar een gelukkige verjaardag te wensen. Vorige jaar had ik minnaar 1 vriendelijk gevraagd om ons met rust te laten maar hij kon het niet laten. Minnaar 2 had zij een bericht gestuurd om haar niet meer te contacteren maar die kon er ook niet aan weerstaan. Aangezien ze het zo jammer vind dat ze geen vrienden meer kunnen zijn verwacht ik dat ze er niets zal over zeggen en gewoon nog eens leuk gaat antwoorden. Ik denk er toch aan om haar vanavond eens te vragen of ik haar mails van het werk eens mag bekijken. Maar dat vind ze niet kunnen natuurlijk. En aangezien ik vanavond bijna een ganse avond weg ben zal het dus een heel onrustige avond worden.
Weinig nieuws te melden. Al een paar keer gemaild met mijn lotgenote en ik merk toch dat er ongelooflijk veel gelijkenissen zijn. Hoe groot het bedrog geweest is maakt niet zoveel uit precies. Alhoewel het mentaal toch nog iets anders is heb ik de indruk dat de verwerking toch hetzelfde is. De kwaadheid, de twijfels, het afstand nemen van de partner, wraakgevoelens,..... Wraakgevoelens heb ik nog elke dag. Ik ben zo aan het denken aan een manier om die mannen hun carriere kapot te maken. Vooral minaar 1 die halve psychopaat die denk dat hem niets kan overkomen zou ik zo graag klein krijgen. ik zou op zijn gezicht kunnen gaan slaan maar zo ben ik niet al zou het misschien wel eens opluchten Thuis gaat het leven gewoon door alsof er niets gebeurd is. Bij mijn vrouw lijkt precies alles al vergeten. Wat voor haar ook een groot stuk zo zal zijn waarschijnlijk. Alleen jammer dat dit niet bij mij het geval is. Binnenkort verjaard ze en wil ze dit of dat van kado en wil ze dit en dat doen. Wel ergens wringt dat enorm en denk ik je hebt geen rechten meer. Ik besef maar al te goed dat dit ook niet kan maar toch. Het zit nog zo diep.
Afgelopen weekend was er terug 1 van vele ups en downs. Zaterdag een paar keer een meningsverschil waarbij ik dan denk "ga dan terug bij die ander als het daar beter is". Zondag moest ik dan een paar uur werken. Normaal gezien was dat van 10 tot 12 maar uiteindelijk is het uitgelopen tot 15u. Wat er dan door mijn hoofd ging pfff. Enerzijds schuldgevoel want we wilden in de namiddag nog een paar zaken van open monumenten dag gaan bezichtigen anderzijds ongerustheid. Nu had ze terug een reden om te kunnen vreemdgaan. ik weet het totaal belachelijk maar zo een dingen spelen dan in mijn hoofd he. Goed wetende dat ik het toch nooit kan tegenhouden. De therapeute wist me afgelopen week ook te vertellen dat ik het toch nooit zou kunnen voorkomen hebben. Ook al had ik zaken anders gedaan of aangepakt zij koos ervoor om haar frustraties niet met mij te bespreken maar om direct naar die andere mannen te gaan. Dan die kwaadheid. Gaat die ooit stoppen? Ik wil dit niet meer echt niet en ben dat zo beu om daar elke dag tegen te vechten maar iets houdt dat levende. Nooit gedacht dat ik zo in elkaar zat. Ik de 'brave sul' zoals mijn vader ooit zei: "veel te braaf".
Deze ochtend zat er antwoord van de lotgenote in de mailbox. Het is ok om eens te praten. Ook heeft ze al een stuk van haar verhaal op mail gezet. Toen ik het las had ik tranen in de ogen. Het was meer dan 10maand geleden dat ik gehuild heb maar nu kon ik het nog net droog houden. Zo herkenbaar, zo eerlijk, zo verdomd moeilijk. Bij haar is het 3 jaar geleden en als je dan leest dat ze het er nog heel moeilijk met heeft en dat ze vooral haar afleiding zoekt in sport en kinderen, dat ze geen 'moeite' meer wil/kan doen voor haar relatie. Allemaal zo pijnlijk herkenbaar. Diezelfde twijfels 'ga ik ooit nog iemand durven vertrouwen, huidige of nieuwe relatie'. Ook voor haar is het blijven vechten maar toch niet meer echt gelukkig zijn. Geen 'droom' meer maar overleven. Wil ik dit? kan ik dit? De Therapeute zei me eergisteren ondanks dat ik toch veel bezig ben met de relatie te stoppen dat ze toch weerstand voelt als we doorgaan over het onderwerp scheiden. Zo voelt het voor mij ook aan. Veel muizenissen over weggaan maar die zijn niet sterkgenoeg voor het 'iets' wat me nog in de relatie houdt.
niet zoveel nieuws meer de laatste tijd. Het is ook relatief stil. Afstand houden is waar ik me het best bij voel. Vanavond therapeute tijd ben benieuwd wat zij gaat zeggen of de vlindertjes die er waren (en nog atlijd een beetje zijn). Via een vriendin kan ik binnekort misschien eens gaan praten met iemand die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt. Bij haar is het langer geleden dan bij ons maar blijkbaar heeft zij het er ook nog heel moeilijk mee. zo abnormaal ben ik dan misschien ook niet . ik heb de dame in kwestie een mail gestuurd en wacht dus haar antwoord af. Wat ik hiermee wil bereiken weet ik niet. Denk gewoon vergelijken. Hoe evolueert het bij haar, hoe is haar relatie nu, hoe staat zij nu in haar relatie. Het blijft in mijn hoofd zitten om mijn relatie te stoppen maar het lijkt alsof ik iedere strohalm zoek om dit toch maar niet te doen.Waarom? De dag dat ik dat weet zal mijn leven er misschien iets eenvoudiger uitzien.
Terug van de city trip. Toch wel met gemengde gevoelens. De eerste dagen was ik zo gefrustreerd en kwaad dat ik niet echt veel kunnen genieten heb. Daarna iets beter maar sinds de thuiskomst was het terug prijs. uiteindelijk is het zondagavond terug ontploft en kreeg ik te horen dat ik niet kwaad meer mocht zijn omdat ze zo haar best deed. Alsof een paar maand haar best doen jaren van bedrog zomaar doet vergeten. Ik kan me nog altijd niet van het idee ontdoen dat ze nog altijd niet snap welke impact dat op iemand zijn leven heeft.Het feit dat ze thuis liggen rollebollen heeft maakt het er niet gemakkelijker op en zo zijn er verschillende 'confrontaties' die ik nog dagelijks tegenkom. ik was er zo van overtuigd om de relatie te stoppen maar de zondagavond waren de kinderen wakker geworden van de ruzie. Als je kind je dan vastneemt en bijna smeekt om niet te scheiden dan is het zo verdomd moeilijk. Ik heb niet achter deze situatie gevraagd maar hoe je het draaid of keert als bedrogene draag je veel meer de gevolgen dan de bedrieger. En daarmee wil ik niet zeggen dat zij niet afziet. Al stel ik me de vraag wat het haar nog doet. toen ik gisterenavond aan het opruimen was en de keuken aan het proper maken dacht ik 'waar ben ik nog met bezig' madam heeft al jaren haar 'luxe' leven en ondanks alles blijft ze het hebben. Ach ben wel weer de verbitterde man waarschijnlijk.......
.
