Er is veel in mijn leven waar ik dankbaar voor ben soms realiseer ik het me te weinig. Maar het is nooit ver weg. Gisteren was er iemand op de bank die vertelde over de rouw die hij voelt nu er geen verdere verbetering meer lijkt te komen na een hersenbloeding een paar jaar geleden. Hij had het overleefd en kan na intensief revalideren weer praten, lopen, schrijven maar helemaal 'zichzelf' zijn' dat gaat het niet meer worden Relativerend merkte hij op: "ach ooit had ik een zware depressie dan liever een CVA ": Op zo'n moment bid ik dankbaar voor mijn eigen gezondheid en realiseer me dat af en toe een dagje grauw eindeloos ver weg is van een depressie Een dagje zonder telefoon, een mooie film, scrollend door foto's, teruglezend in mijn eigen blogstukjes van 8 jaar geleden een wandeling een opgeruimde kast allemaal hulpjes om van grauw weer blauw te maken. Ben dankbaar voor wat er wél is gas,licht en water uit de muur, opgehaalde vuilnis, een glimlach van een onbekende, een relatief vredig land en als het nodig is goede gezondheidzorg en hulp.
