Ik had een lang telefoongesprek met iemand waarvan ik tot dat moment niet eens wist dat ze bestond. De weduwe van een neef, aan wie ik tot dat moment in geen 45 jaar heb gedacht. En nu zijn beiden al de hele morgen in mijn gedachten. Hij bleek een blogvolger te zijn geweest met het voornemen na zijn pensionering eens contact te zoeken … Maar de dood overviel hem eerder. Mijn hart voelt mee met haar … na 39 jaar gelukkig huwelijk alleen verder te moeten is een heel andere toekomst dan zij zich hadden voorgesteld. We krijgen allemaal ons leed en soms kan het lijken of er nooit meer licht komt aan het eind van een tunnel. Meestal wél … ooit … 

Stel niet uit … soms komt LATER niet.