Sommige dingen worden makkelijker een routine dan andere dingen. Mijn hondje Woezel wil toch al elke ochtend om een uur of 8 naar buiten … weer of geen weer … Dus het is niet zo moeilijk om hem na een eerste rondje over te dragen aan een lieve vriendin die dan ook háár honden uitlaat … en zelf 200 meter verder te lopen naar de sportschool. Vandaag was ik mijn toegangspas vergeten … maar bleek al een 'bekend' gezicht. Het gaat langzaam maar gestaag elke dag een beetje makkelijker om het mijzelf een beetje moeilijker te maken.

Gisteren waren de andere oma en ik een uurtje met Saar op een zonnig nabij terras met grasveld. Door onze vakantie had oma Netty Saar 3 weken niet gezien … en die zag grote stappen groot-worden. Twee jaar terugkijkend is het eigenlijk helemaal onvoorstelbaar. Pas geboren vonden we Saar al een kanjer … nu terugkijkend was ze toch voornamelijk een heel klein hoopje mens.

Per dag verandert er niet veel … maar terugkijkend is niets meer hetzelfde.