In één adem las ik de roman van de op 73 jarige leeftijd debuterende Cesarina Vigly.
Ik had nog even gedacht "er is nog hoop ooit debuterend romanschrijfster te zijn ik ben pas 64" Zij schrijft omdat dat het enige is dat ze nog kan. Praten, slikken, lopen zijn allemaal ten prooi gevallen aan de slopende ziekte ALS.
Ergens schrijft ze dat haar dokter bij de diagnose en prognose noemt dat haar hersenen gewoon zullen blijven werken. In eerste instantie ervaart en aanvaardt ze dat als een belofte later zal ze zich afvragen of het niet als dreigement bedoeld is.
Als ik mag kiezen blijf ik wel lezer en gezond.
