Het is zondagnamiddag, mijn wekelijkse poetsbeurt zit erop, tijd om weer eens op mijn blog te schrijven, dacht ik zo.

Ik wil beginnen met mijn bompa een hele gelukkige verjaardag te wensen! Dat is een nadeel aan een jaar in het buitenland zitten: je mist alle verjaardagen en feestdagen. En jawel, bompa verjaart op dezelfde dag als Sinterklaas! Blijkbaar zijn België en Nederland de enige landen waar ze Sinterklaas vieren zoals wij dat doen. Zelfs heel wat van onze Europese vrienden kennen het concept niet. In Duitsland kennen ze de Sint wel, maar hij bezorgt zijn pakjes helemaal alleen, zonder Pieten om hem te helpen, ocharme. Dat is toch nog beter dan in Oostenrijk, want daar wordt de goedheilig man bijgestaan door een groep gehoornde demonen. Wie als kind schrik had van zwarte Piet, mag dus blij zijn dat hij niet in Oostenrijk geboren is. Ik heb ook al geprobeerd deze feestdag uit te leggen aan Aziaten, maar als je over zwarte Piet begint, wordt het allemaal een beetje te ingewikkeld vrees ik. De meesten vormen zich een beeld van een soort Kerstman die samen met een groep Afrikanen pakjes rondbrengt (en om één of andere vreemde reden in Spanje woont). We mogen dan niet in België zijn, we hebben het toch een beetje gevierd onder ons. Sara, Katrien en ik hadden afgesproken om om 11u samen te ontbijten (of te brunchen, zo je wil). Toen ik opstond, bleek dat de Sint toch tijd gevonden had om ons in het verre China iets te brengen (misschien heeft hij Chinese Piet ingeschakeld, wie weet), want de tafel was mooi gedekt, met koekjes en snoepjes erop gestrooid. Bovendien was er voor iedereen een pakketje met speculaas, chocolade, marsepein,… kortom: alles wat een mens zich op 6 december wensen kan. We hebben dus de hele Sinterklaasgekte die België al een paar weken in de ban houdt gemist, maar we maken er hier toch het beste van he.

Kerstmis vieren zal ook geen probleem zijn, want we zijn eergisteren gaan shoppen en de winkelcentra hingen vol met ‘Merry Christmas’ slingers en kerstballen. Een tikje te vroeg naar mijn gevoel, maar in België zal het niet anders zijn, neem ik aan. Een kerstboom vinden zou geen probleem mogen zijn, volgens onze Chinese bronnen en Wallmart heeft een hele afdeling aan Kerstversiering gewijd. We waren volgens de traditie van plan volgend weekend de boom op te stellen (we vinden vast wel een paar sterke mannen bereid dat ding naar de 4^e verdieping te sleuren =) maar deze donderdagavond vertrekken we naar Xi’an, het zal dus een paar dagen worden uitgesteld. Een vriendin van ons uit Leuven, Kirsten, studeert in Xi’an, dat vooral bekend is om zijn terracottaleger. Daarna trekken we nog een paar dagen naar Luoyang, waar enorme Boeddhabeelden zijn uitgehouwen in de rotsen. We zullen dus een paar daagjes les missen, maar als we het aanbrengen als ‘culturele activiteiten om onze kennis van China uit te bereiden’ zullen onze leerkrachten wel een oogje toeknijpen =)

En daar ga ik het voor vandaag bij houden. Een kort blogje, ik geef het toe, maar na volgend weekend zal ik weer veel te vertellen hebben.

Bedankt Sinterklaas voor de pakjes! Maak er thuis allemaal een fijne zondag van!

06-12-2009 om 15:26 geschreven door Tessa  

Waarschuwing voor de gevoelige zieltjes en dierenliefhebbers: Hier stoppen met lezen! (deze blog kan schokkende informatie bevatten)

Gisterenmiddag kwam Katrien zeer enthousiast de gang ingelopen: “We gaan hond eten!” Ik: “Euh, ok dan.” Ik moet bekennen dat ik al lang eens hond wilde proeven. Het klinkt niet meteen smakelijk in de oren, maar daar kan je pas over oordelen als je het zelf geprobeerd hebt.  Toegegeven: hond eten is nog net iets anders dan koe of varken, maar ik heb niets met honden (zal wel iets met mijn familiale achtergrond te maken hebben), waardoor ik er vermoedelijk minder moeite mee heb dan iemand die er thuis eentje heeft als huisdier. Vraag me ook geen kat te eten, ik zou mijn eigen kat niet uit mij gedachten kunnen bannen. Ik zal eerlijk zijn: ik doe hier wel eens dingen, gewoon om te kunnen zeggen dat ik ze gedaan heb. Als je iemand verteld dat je een jaar in China hebt gewoond, komt gegarandeerd ooit de vraag: “En heb je hond gegeten?” Ik zie er nu al naar uit om daar ‘ja’ op te kunnen antwoorden en hun gezicht te zien vertrekken. We vonden uiteindelijk nog 2 mensen bereid een bordje hond met ons te delen en 2 anderen die het niet zo zagen zitten, maar geïnteresseerd genoeg waren om ons toch te vergezellen.

Plaats van het delict: het Koreaanse eetstraatje vlakbij onze campus. Koreanen staan bekend als notoire hondenkwekers en –eters. Dat is natuurlijk een cliché, een groot deel van de Koreanen heeft zelf nog nooit hond gegeten. Feit blijft dat daar het enige restaurant in de buurt is waar je deze specialiteit kan bestellen, met name in de vorm van hotpot. Hotpot houdt in dat je vlees, noedels en groenten samen in een soep gekookt worden.

Over naar het antwoord op jullie vraag: “En, was dat nu lekker?” Hm, nee, het was niet echt lekker. Maar ook niet slecht, eigenlijk. Ondanks mijn geringe affiniteit wat honden betreft, vond ik het eten ervan toch een vreemde ervaring. Het is iets wat je in het westen gewoon niet doet, onder geen omstandigheden. Ik heb dus 3 stukjes gegeten en heb het daarna maar voor bekeken gehouden. Hoe smaakt het dan? … nogal vreemd, ik vrees dat ik het echt nergens mee kan vergelijken. Een beetje naar wild misschien. Het is heel rood vlees, vrij mals en doet qua structuur nog het meeste aan lam denken, maar dan met veel kleine vetrandjes eraan. Er staan foto’s van onze maaltijd op mijn fotosite.

Dat was het dus. Ik heb het één keer geprobeerd en ik denk dat ik het daarbij ga houden. Het is niet uitzonderlijk lekker en toch redelijk duur in vergelijking met ‘traditioneel’ vlees.

Voor wie naar hier komt en het ook eens wil proeven, ik weet nu waar we moeten zijn he ;-)

03-12-2009 om 07:46 geschreven door Tessa  

Gisteren besloten we eens een kijkje te nemen in de 红山动物园 oftewel de zoo van Nanjing.

Het was nog eens een uitzonderlijk mooie en voor dit jaargetijde vrij warme dag. Dat konden we niet aan ons voorbij laten gaan, dus trokken Katrien, Julie, Romain en ik naar de dierentuin. Ik had op voorhand even gepolst of het een beetje meeviel (dierentuinen in China kunnen behoorlijk schrijnend zijn), maar niemand was er al geweest, dus het was op goed geluk. Zoals jullie in een artikel een aantal weken terug hebben kunnen lezen, ben ik ook al in de dierentuin van Hefei geweest, waar ik toch aangenaam verrast was door de goede verzorging die de meeste dieren schenen te krijgen.

Een maandagnamiddag in november is niet bepaald een hoogdag voor een dierentuin, dus hadden we het park bijna voor ons alleen. Een verademing, aangezien je meestal moeite moet doen om ergens een foto te kunnen trekken waar niet minstens 3 onbekenden op staan. In de zoo van Hefei kregen wij vaak evenveel aandacht als de dieren, in Nanjing konden we op ons gemak rondwandelen. Het begon dus goed, en werd nog beter toen vlak achter de ingang een klein attractiepark bleek te zijn. Het grootste deel van de attracties was gesloten, enkel het reuzenrad en een kleine rollercoaster waren in gebruik. In een opwelling besloten we een ritje te maken in de rollercoaster, die sneller ging dan verwacht. Toen het karretje op het laatste rechte stuk naar het einde terecht kwam, bleven we plots stilstaan. Ik dacht eerst dat dat de bedoeling was, tot de man die de attractie bediende iets naar zijn collega riep en vervolgens naar ons toeliep. Hij moest aan een paar hendels trekken en aan iets onderaan ons karretje sleutelen om ons weer in beweging te krijgen. We zijn niet in gevaar geweest en het probleem was snel verholpen, maar ik zal wel 2 keer nadenken voor ik in China nog eens in een rollercoaster stap.

Terug op de begane grond begonnen we aan onze wandeling door het park, waarbij we eerst de apen en de leeuwen en tijgers tegenkwamen. Die hadden allemaal een groot verblijf met voldoende bewegingsruimte. De leeuwen en tijgers zaten in dezelfde kooi, wat me niet zo verstandig leek. Maar ik ben geen expert, dus hier onthoud ik me nog van commentaar. Daarna kwamen we lange tijd geen dier tegen. Een deel van de dierentuin was een gewoon park en de kooien van de beren en de kleine panda (symbool van Planckendael) waren leeg. Daarnaast lag een oud attractiepark dat eveneens verlaten was. Ondertussen was de hemel grijs geworden, waardoor de lege dierenverblijven en de roestige attracties een sombere aanblik kregen. We hadden bijna de hoop opgegeven nog iets te zien, toen we uiteindelijk bij de olifanten en giraffen aankwamen. Die zagen er ook best goed verzorgd uit, maar om één of andere reden waren de 2 olifanten en 2 giraffen telkens uit elkaar in een ander hok gezet, zodat ze niet bij elkaar konden. Een eerste wrang gevoel kreeg ik bij de panters. Die zaten één per één in veel te kleine, troosteloze grijze hokken. Ze hadden ook de typische symptomen van dieren die al veel te lang in dezelfde saaie ruimte zitten en dus steeds hetzelfde rondje afleggen van de muur naar de tralies en terug.

Mijn hart brak bij de pinguïns. Voor het pinguïnverblijf en de aansluitende kinderboerderij moest je nog eens 6 kuai bijbetalen op de inkomprijs. De pinguïnkolonie bestond uit 5 vogels die in een vuil hok tegen elkaar aanstonden, naast een zwembassin zonder water. Voor het raam stonden kleurrijke kinderstoeltjes, waarin op drukke dagen waarschijnlijk een hoop kindjes naar die 5 zielige pinguïns zitten te staren. Als elke bezoeker 6 kuai inkom moet betalen, zou je toch op zijn minst verwachten dat ze die beesten een beetje zwemwater kunnen geven. De uitgang van het pinguïnverblijf leidde naar de kinderboerderij, waar je oog meteen viel op een tiental papegaaien die met hun poot aan de stok waar ze op zaten waren vastgeketend. Het waren nog altijd mooie vogels, maar sommigen hadden een aanzienlijk uitgedunde pluimage en de meesten probeerden met hun bek hun ketting los te bijten. Een miezerig klein geitje kwam meteen op mij afgelopen toen ik me bukte, waarschijnlijk in de hoop eten te krijgen. Op de achtergrond dreunde trouwens voortdurend een soort dancemuziek, het best te vergelijken met iets van 2-fabiola en aanverwanten. Naast de kinderboerderij lagen de vogelkooien, waar ik een exotische vogel zag met een enorm gezwel op zijn borst. Het lag er vol uitwerpselen en het stonk er.

De laatste bezienswaardigheid waren de panda’s, waarschijnlijk de trots van de dierentuin. Deze hadden een groot binnen- en buitenverblijf en zagen er best goed uit. Dat was echter niet voldoende om de dierentuin voor mij nog te redden. De dag was heel goed begonnen en een deel van de dieren werd goed verzorgd denk ik, maar het opgewekte gevoel dat ik associeer met een bezoekje aan de zoo (nostalgie), ontbrak toch.

Alweer een nieuw stukje Nanjing verkend … ik denk niet dat ik nog terug ga.

(klik op de fotolink voor de foto's)

02-12-2009 om 09:45 geschreven door Tessa  

De titel betekent zeer letterlijk vertaald: 'Naar de ziekte gaan kijken'. Met andere woorden: Ik heb maandag mijn eerste Chinese ziekenhuisbezoekje gemaakt.

Maak jullie geen zorgen, het was niet voor mij. Julie had een soort van allergische reactie aan haar lippen, waardoor deze heel droog werden. Niets ernstigs dus, maar wel lastig genoeg om even langs de dokter te gaan. Naar de dokter betekent hier: naar het ziekenhuis, want privépraktijken zijn in China enorm schaars, ik zou niet weten waar er één te zoeken. Waar wij huisartsen hebben, hebben ze hier in het ziekenhuis gewoon een afdeling met ‘algemene dokters’.

Wij dus naar het dichtstbijzijnde hospitaal, dat zich gelukkig op wandelafstand van de unief bevond. De eerste indruk bij het binnenkomen was: druk. Voor je naar de dokter kan, moet je je registreren en daarvoor moet je aanschuiven. Er waren naar schatting 10 loketten waar telkens een zeer lange rij mensen stond te wachten. Nu moet ik zeggen dat ze hier waarschijnlijk efficiënter zijn dan in België, want op relatief korte tijd was ons briefje afgestempeld en werden we naar de 6^e verdieping gestuurd, naar de afdeling dermatologie. Naast dermatologie bevonden zich op die etage ook nog de afdelingen gynaecologie en … acupunctuur, wat hier blijkbaar een volwaardige geneeskundige tak is.

Over het algemeen vond ik het ziekenhuis best deftig, ik had erger verwacht. Het ziet er allemaal minder ‘clean’ uit dan in België, maar stel jullie alstublieft geen 3^e wereld kliniek voor, het was best goed georganiseerd. Het zijn de details die het hem doen: Terwijl Julie binnen was bij de dokter, liepen er vrolijk allerlei andere dokters en verpleegsters binnen en buiten en een wachtende patiënte deed even de deur open om te kijken hoe lang het nog zou duren. In de gang liep een vrouw rond met een verroest karretje die in elke kamer de vuilnisbakken ging leegmaken en het medisch afval ging weghalen, om daarna met haar afvalwagentje tussen de wachtende patiënten door te laveren. Wat ik wel handig vond, is dat het ziekenhuis een eigen apotheker heeft, waar je na je consult meteen je medicatie kan gaan afhalen. Weet wel dat je je daarvoor eerst een weg moet banen tussen de drummende Chinezen die allemaal eerst bediend willen worden. Respect voor die apothekers.

Nu spreken wij ondertussen een aardig mondje Chinees, maar als dat niet het geval zou zijn, hadden we een groot probleem gehad: in dat hele ziekenhuis vol (mag ik hopen) hoogopgeleide dokters, was er geen mens die een woord Engels sprak. En je mag dan Chinees begrijpen, wanneer ze etenswaren beginnen op te noemen waar je eventueel allergisch aan kan zijn, zit daar allicht iets bij waarvan je niet meteen weet wat het is. De dokter deed geen moeite om trager te praten (of zijn mondmaskertje af te doen), dus uiteindelijk vroeg Julie om het voor de duidelijkheid even op te schrijven … geen rekening houdend met het doktersgeschrift, dat blijkbaar universeel onleesbaar hoort te zijn. Wie de taal niet spreekt, zoekt maar beter een internationaal hospitaal.

Uiteindelijk geen spectaculaire horrorverhalen dus, misschien stel ik jullie hier teleur. Voor de sensatie: een vriend van ons die in hetzelfde ziekenhuis een ontstoken wenkbrauwpiercing moest laten verwijderen, had minder geluk. Niemand had ooit zo’n ding gezien, laat staan dat ze wisten hoe het verwijderd moest worden. Hij werd na lang wachten naar de afdeling plastische chirurgie gestuurd, waar ze ‘niet de juiste instrumenten voor zo’n ingreep’ bleken te hebben. Via een omweg kwam hij terecht op de spoedafdeling waar ze hem uiteindelijk in een klein kamertje, met de opgerdroogde bloedvlekken van vorige patiënten nog op de grond, van zijn piercing verlost hebben. Hierna kreeg hij niet minder dan 4 injecties om ontsteking tegen te gaan (ik wil hier nooooit ook maar iets mankeren).

Tot slot nog een kleine anekdote van ons uitstapje naar Wuzhen om dit hoofdstuk over medische zaken af te sluiten. We gingen ’s middags in een klein steegje iets eten en besloten vanwege het goede weer aan één van de tafeltjes buiten op straat te gaan zitten. De deur en het raam van de kamer naast het restaurantje stonden open en door de positie van onze tafel konden sommigen daar recht binnen kijken: het was een tandartspraktijk. Al snel kwam er een patiënte toe, die plaatsnam in de stoel, waarna de tandarts - zonder de deur te sluiten - aan de behandeling begon. Op een bepaald moment zat hij op zijn gemak te boren in iets dat leek op een valse tand die hij net uit de mond van zijn patiënt gehaald had. Aaah, een lekker middagmaal met het rustgevende geluid van tandartsboren op de achtergrond,

Smakelijk!!

25-11-2009 om 14:54 geschreven door Tessa  

Dit weekend hebben we voor het eerst het Chinese groepsreis-gevoel mogen ervaren.

Onder het motto ‘we zijn hier maar een jaar, dus daar moeten we gebruik van maken om zoveel mogelijk te zien’, zijn we vorige week weer naar het reisbureau getrokken om te informeren welke interessante uitstapjes ze in de aanbieding hadden. Onze keuze viel uiteindelijk op een weekenduitstap naar 2 oude waterdorpen, Xitang en Wuzhen, die werden aangeprijsd als ‘authentiek en pittoresk’.

Toen we naar Huangshan gingen, waren we met voldoende om onze eigen groep te vormen. Dit keer waren maar met z’n zevenen, waardoor we geen andere keus hadden dan ons aan te sluiten bij een Chinees reisgezelschap, compleet met gids met vlaggetje en microfoontje. Zaterdagochtend om 6.30u vertrok onze bus en na een rit van 4 uur kwamen we aan bij Xitang. Anders dan ik verwacht had, lag dit niet op het platteland, maar wel aan de rand van een klein maar modern stadje. Om toch het ‘authentieke, pittoreske karakter’ te bewaren, had men een muur opgetrokken rond de volledige oude kern, om deze af te sluiten van de moderne wereld (wat zeer toevallig ook de mogelijkheid met zich meebrengt inkomgeld te vragen om het stadje te betreden). De entreepoort met metalen hekjes gaf je het gevoel een pretpark te betreden. Eenmaal voorbij deze poort werd onze groep naar één van de houten bootjes gebracht, waarmee we over de rivier het stadje binnenvaarden. Tijdens dit boottochtje kreeg ik toch meer het gevoel een oud dorp te betreden. Het mocht dan gecommercialiseerd zijn, alles zag er toch wel echt authentiek uit en mooi bewaard bovendien. Bekijk de foto’s om een beter beeld te krijgen (klik links op de fotolink).

We volgden braafjes onze gids naar de eerste bezienswaardigheid die inbegrepen was in ons ticket: een oude tempel in een zijstraatje. Mooi, daar niet van, maar al snel bleek dat het volgen van een groep en uitleg krijgen bij elk klein detail niets voor ons was. We hebben dus beleefd aan onze gids gevraagd om hoe laat we waar verwacht werden en hebben daarna op eigen houtje de rest van het dorp verkend. Hoewel het duidelijk was dat alles was toegespitst op de toeristen, heb ik toch een heel aangename dag beleefd. We hebben een beetje rondgeshopt in de leuke winkeltjes, zijn lekker gaan eten, hebben op straat een aantal lokale specialiteiten geproefd (de slakken bleken toch niet zo’n heel goed idee te zijn) en zijn gezellig thee gaan drinken in een theehuis naast het water. Bovendien heb ik voor het eerst mensen zien vissen met aalscholvers. Misschien heb je dat al eens op tv gezien, in een van de vele programma’s over China die de laatste jaren worden uitgezonden. Men bindt de keel van de aalscholvers (een grote, zwarte vogelsoort) toe met een touwtje. Aalscholvers vissen met hun bek vissen op uit het water en slikken ze in een keer door, maar door het touwtje is dit niet mogelijk. In de plaats worden de vogels getraind om de vis in hun bek braaf naar de boot van hun baasje te brengen, waarvoor ze beloond worden met kleine visjes, die nog net door hun keel kunnen. Zeer apart.

Na het avondeten dachten we nog ruim de tijd te hebben om ons terug naar de parking te begeven, tot we telefoon kregen van onze gids: iedereen zat al op de bus te wachten, een half uur vroeger dan afgesproken. Wij ons dus snel teruggehaast. Jammer, want ondertussen was het donker geworden en waren de rode lantaarns aangestoken, die de steegjes en kanalen weer een heel ander uitzicht gaven. Bij het hotel aangekomen hadden we nog lang geen zin om te gaan slapen, dus verzamelden we op de kamer van Romain en Wing met 2 lekkernijen uit Xitang: een zoete, nougat-achtige koek en wijn gemaakt van kleine appel-achtige vruchtjes.

De volgende ochtend werden we om 9 uur op de bus verwacht om de reis verder te zetten naar Wuzhen. Maar wat bleek? De gids had eerst nog een uurtje shopping in een nabijgelegen shoppingcenter ingepland (daar zal hij wel commissie voor gekregen hebben). Op een zondagochtend laten we zulke activiteiten liever aan ons voorbijgaan en dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om op ons gemak te gaan ontbijten.

Wuzhen leek in veel opzichten op Xitang, maar was zo mogelijk nog toeristischer. Je moest echt moeite doen om niet tussen 2 groepen-met-gids terecht te komen. Jammer, want ik was eigenlijk wel gecharmeerd door de oude houten huizen in dit dorpje. Wuzhen gaf mij een uitgesproken bokrijk-gevoel. Op verschillende plaatsen kon je mensen aan het werk zien die, ten behoeve van de toeristen, oude ambachten beoefenden of een martial arts voorstelling gaven. Wat mij trouwens bij beide dorpen trof, was dat alle huizen toch echt bewoond waren. Je zag wasgoed hangen, achter de ramen zaten mensen tv te kijken, te koken, … Deze mensen moeten dus elke dag hordes toeristen verdragen, die door hun deuren naar binnen kijken, hun koertjes oplopen en overal foto’s van trekken. Ik mag hopen dat ze daarvoor voldoende gecompenseerd worden (maar ik betwijfel het).

Hoewel de uitstap niet was wat ik ervan verwacht had, heb ik toch een heel leuk weekend achter de rug. Het was weer een ervaring op zich en de sfeer zat het hele weekend meer dan goed =)

24-11-2009 om 00:00 geschreven door Tessa  

“Bovenaan is er de hemel, onderaan (op aarde) zijn Suzhou en Hangzhou”

Om tenminste de helft van dit bekende Chinese spreekwoord aan de waarheid te toetsen, zijn Sara en ik dit weekend naar Suzhou getrokken. Vanwege het slechte weer hebben we nog even getwijfeld, maar uiteindelijk besloten we toch maar koude en regen te trotseren en op de trein te stappen. Ik heb er geen spijt van gehad.

Onze trein bleek een trage boemeltrein te zijn, waardoor we pas om 3u in de namiddag toekwamen, iets later dan gepland. Bij de terugrit hebben we trouwens voor het eerst problemen gehad met het kopen van een treinticket. Alles was uitverkocht, buiten 2 staanplaatsen op een trein die er 6u over deed om terug naar Nanjing te rijden en om half 1 's nachts aankwam. Gelukkig waren er nog lege stoelen, waardoor we toch konden zitten (vraag me niet waarom ze ons die stoelen niet verkocht hebben).

Maar terug naar mijn verhaal: voor we de stad introkken zijn we even langs onze jeugdherberg gepasseerd, die geweldig meeviel. Het was een oud, min of meer gerestaureerd gebouw. Onze kamer lag naast een binnenpleintje met tafeltjes en bankjes die, mocht het niet zo koud geweest zijn, uitnodigden tot een picknick. Bovendien kregen we onverwacht gratis ontbijt bij onze kamer. Toast met spek en eieren, een banaantje en fruitsap, zeer fijne meevaller.

Toen we later via een gezellig koffiehuisje aan de achterkant van het gebouw naar buiten gingen, bleek dat de herberg midden in het oude stadsgedeelte van Suzhou lag. En met oud bedoel ik antiek, traditioneel, ongelooflijk gezellig. Waar ze in Nanjing alle oude hutong (traditionele wijken) al lang hebben platgegooid, erkennen ze in Suzhou blijkbaar nog de waarde van die oude gammele huisjes, want de hutong nemen er nog een heel stadsdeel in beslag. Voor het eerst sinds ik hier ben, voelde ik me in het ‘echte China’ (voor zover het echte China het China is dat je in België op tv ziet). Het werd nog leuker toen het begon te schemeren en de rode straatlantaarns aangingen. Sara en ik zijn zonder plan beginnen rondlopen en hebben onszelf zo’n beetje in de steegjes laten verdwalen. De beschermende papa’s die ons daar hadden zien rondlopen, hadden ons waarschijnlijk voor gek verklaard, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Buiten de occasionele loslopende hond, zijn we enkel oude mensjes en huismoeders tegengekomen. Wat alles extra charmant maakte, waren de bruggetjes over de rivier, die de hutong doormidden splijt.

Na wat zoeken, vonden we toch de weg terug naar onze jeugdherberg, waar we ons in de zetels in de ontspanningsruimte hebben neergezet, naast 4 Chinese jongeren. Die bleken zeer sympathiek te zijn en uiteindelijk hebben we de hele avond met hen zitten praten. Op zo’n momenten ben ik altijd tevreden als ik merk dat mijn Chinees toereikend is om een hele avond een gezellig gesprek te voeren en slechts af en toe om uitleg te moeten vragen. Zij waren ook studenten die een uitstapje maakten, maar jammer genoeg vertrokken ze de volgende dag alweer om de moeder van een van hen te gaan bezoeken. 3 van de 4 studeerden Engels als hoofdvak, maar toen wij voorstelden ‘We can also speak English if you want to practice al little bit?’, kwam er geen antwoord, alleen een beetje ongemakkelijk gelach. Een van de jongens had ons net gezegd dat ze die week een artikel van Stephen Hawking hadden gelezen in de les, maar Engels práten? Nee, dat ging nog niet. Het Chinese lessysteem is volledig toegespitst op grammatica en begrijpend lezen, aan conversatie wordt zo goed als geen aandacht geschonken. Terwijl het net andersom hoort te zijn. Grammatica is belangrijk, maar ik vind het pas echt interessant in de mate waarin het bijdraagt tot de mondelinge conversatie, waarvoor studeer je anders een taal?

Suzhou staat vooral bekend als een van de tuisteden van China. Het is een tijdje de hoofsdstad van het Rijk van het Midden geweest en in die tijd zijn er prachtige tuinen en keizerlijke residenties aangelegd. We hadden echter van vrienden gehoord dat al die tuinen toch min of meer hetzelfde zijn, en bovendien duur van inkom, dus besloten we ons te beperken tot een van de bekendste: De tuin van de bescheiden ambtenaar. Ik denk dat tuinliefhebbers in Suzhou hun hartje kunnen ophalen, het was inderdaad zeer mooi aangelegd. Ik moet er wel bij zeggen dat in Chinese tuinen traditioneel zo goed als geen bloemen geplant worden. De nadruk ligt op waterpartijen, rotsen, paviljoenen en groene planten en bomen. Je zou je bijna kunnen inbeelden hoe de keizer daar met zijn concubines door de tuinen liep, ware het niet dat er hele groepen Chinese toeristen achter gidsen met megafonen over de paadjes hossen. Ik denk dat het beter is de tuinen tijdens de week te bezoeken, wanneer het wat minder druk is. De tuin van de bescheiden ambtenaar ligt vlak naast het museum van Suzhou en in het voorbijwandelen, hoorde ik een gids zeggen dat de inkom van het museum die dag gratis was. We waren oorspronkelijk niet van plan het te bezoeken, maar gratis inkom is altijd mooi meegenomen. Ik was niet enorm onder de indruk van de collectie, maar des te meer van het gebouw zelf. Een moderne interpretatie van een oud paviljoen, heel mooi. Bovendien gaf het museum toegang tot het oude keizerlijk paleis, wat ook de moeite was. Hierna hebben we de rest van de namiddag doorgebracht in het centrum van Suzhou, dat achteraf bekeken exact hetzelfde is als alle stadscentra: druk en commercieel.

Toen we 's avonds terugwandelden naar de herberg, hoorden we in een park aan de overkant van de straat muziek. Uit nieuwsgierigheid gingen we even een kijkje nemen en waren aangenaam verrast: Op een open plaats in het park waren minstens 100 vrouwen aan het dansen. Er waren 3 grote groepen, met elk hun eigen muziek. 2 groepen bestonden volledig uit vrouwen, die allemaal dezelfde pasjes deden. Het leken reeds bestaande dansjes te zijn, zoals wij de 'hucklebuck' en de 'inzaire' hebben. De derde groep was de 'freestyle' groep, waar koppeltjes vrij op de muziek dansten. Vooral de 2 eerste groepen waren geweldig. Het leken bijna concurrerende 'crews' (om het even met een hip woord te zeggen), die elkaar met meer of minder succes de loef probeerden af te steken met hun choreografieën. Enkel in China, zeggen ze dan.

Zondag besloten we een bezoek te brengen aan de 虎丘, de Tijgerheuvel. Op deze heuvel zijn rond een grote pagode een aantal keizerlijke residenties gebouwd, met daarrond een park. Er waren niet zo veel toeristen als op zaterdag, waardoor we op ons gemak een beetje konden rondkijken. Wat mij vooral is bijgebleven, is de achterkant van het park, bij de rivier. Het contrast tussen de mooie gebouwen van het paleis aan de ene kant, en de oude, vuile huisjes van de hutong aan de andere kant, was behoorlijk groot. In plaats van de bus terug te nemen, zijn we om af te sluiten teruggewandeld via de weg langs de rivier, dwars door de hutong dus. Suzhou mag dan bekend staan als tuinstad, ik heb toch het meest genoten van die wandelingen door de oude wijken. En het eten! Er staan op veel plaatsen stalletjes langs de weg, waar ze zoete koekjes (die met kastanjevulling!) en hartige taartjes (die met witte kool!) verkopen. Het kost niets en het is heerlijk. Vreemd genoeg voel ik me in die oude wijken ook veel minder bekeken dan op de toeristische plaatsen, waar ze om de 5 minuten om een foto komen vragen.

Dat is ons grote geluk: wij zijn niet verplicht een gids te volgen die ons van het ene naar het andere monument sleept. En zo zie je nog eens iets.

(klik op de fotolink voor de foto's)

16-11-2009 om 10:34 geschreven door Tessa  

We zijn alweer een aparte ervaring rijker: Gisterenavond ben ik met Katrien naar een Chinees ‘dansfeest’ geweest.

Gisterennamiddag kregen we een sms’je van onze fitness dat er ’s avonds een 舞会 georganiseerd werd door de universiteit. 舞会 wuhui betekent letterlijk ‘dansfeest’ of ‘dansbijeenkomst’ en wordt over het algemeen vertaald als ‘fuif’ of ‘bal’. Lijkt perfect normaal, maar klein detail: het was gepland van 18.30u tot ongeveer 21u. Op een woensdagavond. Niet echt een moment waarop wij een feestje zouden organiseren, wel? We hadden het bericht oppervlakkig gelezen en vonden het nogal vreemd, dus we waren helemaal niet van plan om te gaan. Maar later kreeg Katrien een berichtje van haar Chinese vriend die ons vroeg om te komen. Hij en een aantal andere fitness leerkrachten moesten namelijk 表演biaoyan ‘optreden’ of ‘performen’. Toen was onze nieuwsgierigheid toch een beetje geprikkeld, dus een uurtje te laat verlieten we ons warme appartement om naar de feestzaal te gaan. Al snel werd ons vermoeden dat het hier niet om een gewone fuif zou gaan bevestigd: het grootste deel van de aanwezigen zat of stond in een grote kring rond de dansvloer, waar 2 presentatoren een soort show aan elkaar aan het praten waren. We vroegen King (vriend van Katrien) of er niet gedanst ging worden? Even geduld, zei hij, er was net een activiteit voorbij, er zou zo meteen weer gedanst worden.

Wat houdt een 舞会 blijkbaar in? De presentatoren (een jongen en een meisje) vragen een bepaald aantal mensen om naar het midden te komen, waarna er dansspelletjes gespeeld worden. Een weide variatie aan spelletjes zoals: Dans in een kring en vorm dan zo snel mogelijk groepjes met een bepaald aantal mensen dat door de presentator wordt afgeroepen; Ga op een rij staan en doe een dansbeweging, waarna de volgende die beweging moet nadoen en een extra beweging moet maken, enz. tot iemand het niet meer weet en afvalt; Leg geblinddoekt een parcours af terwijl de rest van de zaal je uitlacht. Spelletjes die ik met 9 tot 12-jarige kindjes zou spelen dus, leuk! Nu wil ik eigenlijk niet sarcastisch klinken, want ik heb me nog best geamuseerd (en vooral verwonderd) met het toekijken. Er waren zo’n 300 Chinese universiteitsstudenten opgedaagd, die allemaal om ter enthousiast waren. Op de vraag van de presentatoren om naar het midden te komen, werd meteen gereageerd. Er werd oprecht gelachen met elke flauwe mop en elke minder geslaagde dansbeweging. Alle deelnemers kregen een warm applaus en een schouderklopje van hun vrienden wanneer ze terug gingen zitten. Met andere woorden: een geslaagde avond. Tussen de spelletjes door werden de disco-lichten aangestoken en werd iedereen op de dansvloer uitgenodigd om helemaal los te gaan op jaren ’90 muziek à la Aqua of Steps (jazeker, ik heb me zelf ook aan een dansje gewaagd =)

Probeer zoiets in België en er komt geen kat opdagen. Langs de ene kant is het vreemd om 18 tot 25-jarigen zich te zien amuseren met zo’n eenvoudige spelletjes, langs de andere kant moet het leuk zijn om zo weinig nodig te hebben om je te amuseren. Al die studenten hebben zich kunnen ontspannen, eens goed gelachen en waren netjes om half 10 thuis om in hun bed te kruipen, zodat ze er de volgende dag weer op tijd uit konden om naar de les te gaan, ideaal toch?

Voor ik in België een Chinees meeneem naar een 舞会 toch maar even duidelijk uitleggen wat onze invulling van het concept is =)

12-11-2009 om 09:10 geschreven door Tessa  

Ik groet jullie van achter mijn bureau!

Jaja, ik heb een klein bureautje op mijn kamer, naast het raam, waar ik jammer genoeg maar tot 17u kan zitten omdat het daarna te donker wordt (er staat een bureaulamp op mijn shoppinglijstje). Waarom zit ik hier op een mooie zaterdagnamiddag? Omdat ik maandag en woensdag examens heb, daarom dus. Ik heb een beetje een middelbaar déja-vu, je weet wel, de tijd van de oktobertoetsen. Hoewel iedereen beweert dat de examens hier zeer goed meevallen, is de leerstof toch een stevige boterham, dus het weekend is volledig aan onze studies geweid. Jammer voor Sara, die geen examens heeft, maar dus niet op ons kan rekenen om een uitstapje te gaan doen. Onze 听说 (lezen/luisteren) leerkracht heeft bovendien donderdag gezegd dat ze erop rekent dat iedereen minstens 90 (!) procent haalt, dus we zullen ons best mogen doen. Hieruit blijkt weer hoe enorm prestatiegericht Chinezen zijn, er door zijn is hoegenaamd niet voldoende, vanaf 90% zijn ze tevreden. Dat merken we ook tijdens het jaar. Wie een les overslaat, wordt de volgende keer toch lichtjes berispt (er hangt niets aan vast, maar de leerkracht zal zeker een kleine steek geven) en wie te veel lessen mist, mag niet deelnemen aan het examen. Onze leerkracht grammatica heeft al bij verschillende gelegenheden gezegd dat ‘we niet meer in Amerika of Europa zijn’ en dus àlle lessen dienen bij te wonen. Dat gezegd zijnde, is de examenstress die ik in België toch altijd voel, hier totaal afwezig. Niet dat ik niet wil slagen - een getuigschrift op het einde van het jaar zou mooi zijn (en is ook het doel) – maar ik ga er zo’n beetje van uit dat het wel zal lukken.

Om even terug te komen op die prestatiedruk: die heeft zijn weerslag op het hele Chinese schoolsysteem. We hadden het donderdag in de les over de lagere school en ik was oprecht geschokt. Ik wist dat kinderen hier van kleins af aan gedrild worden, maar in welke mate is mij nu pas duidelijk. Vanaf 7u ’s ochtends is er een leerkracht aanwezig en de meeste leerlingen komen dan ook al toe om een uur zelfstandig te studeren voor de lessen beginnen. Om 8u begint de les en vanaf 5u gaan de kinderen weer naar huis, hoewel velen langer blijven om nog wat te studeren of extra uitleg te vragen. Daarna gaan ze naar huis en wie geen naschoolse piano- of schilderlessen moet volgen of nog naar de bijles moet bij een privé leraar, begint zijn huiswerk te maken… vaak tot 11u ’s avonds. Daarna recht naar bed, want de volgende ochtend moeten ze er weer vroeg uit om op tijd op school te zijn. We hebben het hier over lagere schoolkinderen, 6 tot 12 jaar.

Ik vroeg mijn leerkracht waarom iedereen toch zoveel druk op de kinderen zet en dat heeft met het hele schoolsysteem te maken. Wie naar een goede middelbare school wil gaan, moet hoog scoren op zijn testen aan het eind van het 6^e leerjaar, enkel de beste leerlingen worden toegelaten op de elitescholen. Wie naar een goede universiteit wil gaan, moet eerst en vooral op een zeer goede middelbare school gestudeerd hebben en dan nog eens zeer hoog scoren op zijn ingangsproeven. De elite universiteiten nemen enkel de besten van de besten aan. Alleen degenen die aan een hooggequalificeerde universiteit gestudeerd hebben en met zeer goede resultaten zijn afgestudeerd, maken kans op een belangrijke job als partijkader (een job bij de overheid dus) of een hoge functie bij een of ander bedrijf. Wie niet aan al deze eisen voldoet en ergens halverwege de piramide blijft steken, moet genoegen nemen met een eenvoudig jobje en zich voegen bij de grote massa middelmaat Chinezen, of zo wordt toch gedacht. Daarom zetten alle ouders zoveel druk op hun kinderen om goede resultaten te behalen. Omdat alle andere ouders dat doen, moet jij het ook doen, anders blijft je eigen kind achter en zal het nooit succesvol worden. Mijn leerkracht zei dat ze het jammer vond, maar dat het systeem nu eenmaal zo in elkaar zit, waaruit ik opmaak dat ook zij haar kinderen tot 11u ’s avonds huiswerk laat maken. De nadruk ligt dan ook nog eens volledig op het vanbuiten leren en opdreunen van feitjes, zonder aandacht voor zelfstandig werk of het ontwikkelen van sociale vaardigheden. Je moet denk ik in deze cultuur geboren zijn om het te begrijpen, want voor mij komt dit zo ongeveer overeen met kindermishandeling. Ik hoop dat de economische vooruitgang hier een positieve invloed op gaat hebben. Misschien moet ik hier eens een jeugdbeweging oprichten en vermommen als ‘gratis Engelse les’.

Om mezelf naar het systeem te voegen, zal ik maar weer beginnen studeren. En die 90%, dat zien we wel weer, ik blijf toch lekker Europees =)

07-11-2009 om 10:59 geschreven door Tessa  

Hey!

Vorige week was best druk:

Dinsdagavond was het afscheidsfeestje van Christine, een Duitse, die naar Japan vertrok om daar te gaan studeren. De Duitsers zingen allemaal heel graag karaoke, dus ben ik voor het eerst in een KTV geweest. Karaoke zingen gaat hier namelijk een beetje anders dan bij ons. In België is dat in een open bar, waar iedereen je kan horen en zien en je zelf ook verplicht bent het gejank van vreemden aan te horen. In China gaat iedereen naar KTV. Dat zijn gebouwen waar je met een groep een kamer huurt met zetels, een bar, vaak ook een podium en natuurlijk een groot videoscherm. Je kan zelf je liedjes kiezen met een controlepaneel. Dat heeft als voordeel dat je dus enkel onder vrienden bent en het niet veel uitmaakt of je nu kan zingen of niet. Karaoke is in China echt enorm populair. Veel Chinezen gaan niet uit zoals wij, dus als ze met vrienden afspreken gaan ze of eten, of karaoke zingen. Ik vond het eigenlijk wel leuk. Nu niet voor elke week, maar toch, het is wel gezellig.

Woensdag was een wat mindere dag. Ik was mijn sleutel weer eens vergeten (mijn huisgenoten zullen er soms wel onnozel van worden), dus ik moest nog even buiten wachten tot Sara zou thuiskomen. Ik ben om de tijd te doden dan maar eventjes een naicha gaan halen (thee met melk en een soort gedroogde vruchtjes), maar daar was iets mis mee en ik ben er ziek van geworden. Niet zo ernstig, maar een milde voedselvergiftiging denk ik. Ik heb dus de rest van de dag in bed gelegen en dat was behoorlijk jammer, want ’s avonds was er een feestje voor Klaudia’s verjaardag. Sara was een super lekkere bavaroistaart gaan halen, ik ga er tenminste van uit dat ze lekker was, want ik heb er zelf niet van kunnen eten. Ik ben daarna toch nog een paar dagen niet goed geweest, elke keer als ik iets at, werd ik er terug misselijk van. Sinds zaterdag ben ik wel volledig genezen.

Donderdag zijn we iets gaan drinken met King (zelfgekozen Engelse naam, hihi) onze aerobicsleraar, en een paar van zijn vrienden. Katrien had al een tijdje een oogje op hem en uiteindelijk had hij ons gevraagd om iets te gaan drinken. Het is wel een sympathieke kerel en zowat de enige knappe Chinees die ik hier al ben tegengekomen, dus hij is goedgekeurd =) Hij wist hier in de buurt een café zijn (een echt café zoals bij ons!) en het was een leuke avond. Wel grappig: Katrien heeft in België net zoals iedereen die naar hier kwam staan roepen: ‘zeker gene Chinees!’, maar het lijkt ondertussen toch nogal goed te gaan, dus… =)

Zaterdag was het Halloween en dat wordt hier door vrij veel mensen gevierd. De Chinezen vieren denk ik alles waar ze geld uit kunnen slaan en er zitten hier veel buitenlanders die Halloween vieren, vooral Amerikanen en Canadezen. Carnaval hebben ze nog net niet, en aangezien ik mij heel graag verkleed, hebben we dan maar Halloween gehouden. Katrien was een indiaan en Sara en ik waren piraten (om het toch een beetje eng te houden). We hadden de rest eerst bij ons uitgenodigd om iets te drinken en ik heb Romain nog mogen schminken in de Joker (van de laatste batman film). We hadden een beetje kinderschmink gekregen bij onze piratenooglapjes en ik vond dat het er uiteindelijk toch eng uitzag. Ik zal later wel wat foto’s online zetten. Daarna zijn we naar Scarlet gegaan, zowat onze vaste club om uit te gaan. Ik heb het daar nog nooit zo vol gezien en er was toch heel veel volk verkleed. Wing kwam ineens zeggen dat er boven iemand een privé ruimte gehuurd had waar we naartoe mochten en waar alles gratis was. Wij dus naar boven en daar had inderdaad iemand een grote karaoke zaal gehuurd waar vooral buitenlanders zaten. We kunnen er maar van profiteren he =)

Zondag hebben we eerst lekker lang uitgeslapen, en ’s avonds zijn Katrien en ik naar een schooltje voor Chinese kinderen geweest. Het was een privé schooltje waar de kinderen uit de buurt na de uren nog lessen Engels of wiskunde konden volgen, maar wel op een speelse manier. De leerkrachten hadden een soort van feestje georganiseerd en wij moesten een beetje Engels met de kindjes praten en wat liedjes zingen en spelletjes spelen. Er was ook nog een Amerikaanse jongen, dus wij waren met z’n drieën de ‘buitenlanders van dienst’. Het waren kinderen tussen 10 en 12 jaar en zo schattig! Ze hadden allemaal zinnetjes geleerd om vragen aan ons te kunnen stellen. Dus 10 keer: ‘What is your favourite colour?’, ‘What is you favourite animal?’, ‘What sports do you like?’. Ze waren allemaal heel enthousiast en helemaal niet verlegen, iedereen wou met ons praten. Daarna hebben we nog wat spelletjes gedaan waarmee ze snoepjes konden verdienen en kwam er een man met een gitaar om liedjes te zingen. Ze hadden mij op voorhand gevraag of ik een Engels liedje wou zingen met de gitaar, dus heb ik ‘lemon tree’ gezongen. Achteraf wou iedereen natuurlijk met ons op de foto. De leerkrachten waren ook heel vriendelijk. We kregen er niet veel geld voor, 5 euro voor ongeveer tweeënhalf uur, maar achteraf kregen we dezelfde pakjes als de kindjes gekregen hadden: schriftjes en een pennenzak en haarspeldjes. Ze stonden er echt op dat Katrien en ik elk drie haarspeldjes zouden kiezen =) Ik vond het super leuk, ik had zo’n beetje een chirogevoel met die 40 kindjes in een klein lokaaltje. Ik heb achteraf gezegd dat ze mij altijd mogen bellen als ze nog eens iemand nodig hebben en dat ik het zelfs gratis wil doen. Voor lesgeven zou ik nog geld vragen, maar als het zowat spelletjes spelen is, doe ik dat met plezier.

Het is hier ondertussen ook koud geworden, zomaar, van de ene op de andere dag. Ik ben vandaag met een dikke wollen trui naar de les geweest en ze hebben de verwarming moeten aanzetten omdat het zo koud was in de lokalen. De herfst is hier duidelijk begonnen, jammer genoeg.

Voila, dat was het weer. Ik zet straks of morgen wat foto’s online van Halloween en het feestje gisteren.

x Tessa

02-11-2009 om 09:56 geschreven door Tessa  

Hoi!!

Gisterenavond zijn we terug thuisgekomen van ons tripje naar 黄山 ‘de Gele Berg’, maar ik was echt te moe om nog iets op mijn blog te schrijven. Vandaag ben ik al een beetje bijgeslapen, dus hier volgt het verslag van een geweldig weekend:

Het begon jammer genoeg een beetje in mineur. Onze bus zou vrijdagochtend om 7u vertrekken, dus om half 6 stonden we op, maar Sara, die zich donderdag ook al niet optimaal voelde, bleek koorts te hebben en kon dus niet mee. Zonde, maar ze was echt te ziek. Katrien en ik voelden ons een beetje schuldig omdat we haar in haar eentje moesten achterlaten, maar er was niks aan te doen. Brooke was ook ziek, dus uiteindelijk waren we nog met 16 man: 3 Belgen, 1 Poolse, 1 Nederlander, 1 Zwitser, 1 Brit, 6 Duitsers en 3 Japanners. Ik heb dit weekend letterlijk elke taal gesproken die ik ken. Ik vind het geweldig om met zoveel verschillende nationaliteiten samen te zijn en toch met iedereen te kunnen praten.

De busrit heen was … hobbelig. Ik had mijn oogmaskertje opgezet en was rustig een dutje aan het doen, toen ik na een uur stevig wakker werd geschud. We hadden de stad verlaten en waren op iets landelijker wegen aanbeland. De chauffeurs hier passen hun snelheid daar absoluut niet aan aan, dus scheurden we met een vliegende rotvaart over wegen met overal putten en hoogteverschillen. Op een bepaald moment was de helft van de weg opengebroken en wij reden natuurlijk net op het opengebroken baanvak. Daar rijdt zo’n buschauffeur dan tegen 90 per uur overheen, terwijl hij onderweg af en toe op het nippertje iemand op een brommertje moet ontwijken. Het hoogteverschil met het geasfalteerde baanvak bedroeg een paar cm en als er even geen tegenligger van de andere kant kwam, wisselde hij vlotjes met een harde ‘doef’ van baanvak om even te spookrijden. Ik heb voor de rest van de reis geen oog meer dichtgedaan. Ook in de bergen rijdt iedereen met de flair van de Italiaanse chauffeurs door de bochten. Ik zat aan het raam, dus ik zag in elke bocht het ravijn passeren… Ik heb serieus schrik gehad. Neem in China nooit een bus naar de bergen als je geen sterke maag hebt.

Uiteindelijk zijn we ’s middags toch veilig en wel aangekomen bij ons eerste hotel, dat zeer goed bleek mee te vallen. Geen luxe, maar toch veel properder dan ik verwacht had. Ik deelde een kamer met Klaudia en Christian. Vrijdag konden we nog niet de berg op, maar we konden wel kiezen uit een aantal uitstapjes in de buurt die onze gids voor ons kon regelen (waar je uiteraard voor moest bijbetalen). Onze reisorganisatie was trouwens super, we hebben op verschillende plaatsen korting gekregen en als ik zie wat we betaald hebben en wat we er voor in de plaats kregen, ben ik zeeer tevreden. We hebben dan samen beslist op naar een plek te gaan die ‘de 9 watervallen’ heet. Een natuurgebied waar (nee echt?) 9 watervallen zijn. We zijn daar ongeveer 4u gebleven en hebben toch wel een stevige wandeling gemaakt. Het was er super mooi en ook leuk: Er waren paadjes naast de rivierbedding, maar je kon ook naar beneden klimmen en over de rotsen bij de rivier wandelen/klimmen. Het deed mij een beetje denken aan vroeger, toen we met de familie nog op wandelvakantie gingen. Onze Yannick en ik (vooral onze Yan dan), klommen toen ook overal op en over rotsen, als die er waren. Het weer was fantastisch (het hele weekend trouwens) en ik heb me echt geamuseerd. Bovendien was het nog heel rustig vrijdag, zodat we het park zowat voor ons alleen hadden.

Terug bij het hotel hebben we samen gegeten (het duurt met zo’n grote groep wel ontzettend lang voor er beslist is wat er gegeten wordt) en daarna hebben we buiten nog iets gedronken. Cafés waren er niet, maar wel een supermarkt en een picknicktafel =) Daarna moest wie wou nog gauw douchen, want er was enkel warm water tussen 19u en 21u. Iedereen was moe, dus om 21u lag ik al in mijn bedje.

Op zaterdag moesten we alweer om half 8 in lobby staan, want we moesten onze bus halen naar de voet van de berg. Wij werden ergens anders afgezet dan de andere passagiers (vraag me niet waarom), waar onze gids, een jong meisje, op ons stond te wachten. We waren blijkbaar nog niet aan de ingang van het gebied en moesten eerst nog een heel stuk trappen klimmen om daar te geraken. Wij allemaal aan het puffen, wisten wij veel wat ons nog te wachten stond! Bij de ingang aangekomen, beslisten 2 Duitse meisjes en één Japanse dat ze toch maar de kabellift tot halverwege gingen nemen. Dat was voor ons wel handig, want zo konden we een deel van onze bagage met hen mee naar boven geven. We moesten namelijk alles wat we nodig hadden om op de berg te slapen en onderweg te eten mee naar boven zeulen. En daarna begon dus de klim. Ik denk niet dat ik in mijn leven al ooit zoiets vermoeiends heb gedaan. We zijn helemaal van de voet tot bijna de hoogste top op 1700m via trappen naar boven geklommen. En geen mooie aangelegde trapjes, maar trappen van verschillende hoogtes met af en toe eens een leuning, maar meestal niets. In de voormiddag hebben we 3u gewandeld tot halverwege, waar de kabellift toekwam en dat was veruit het vermoeiendste stuk. Het was al snel duidelijk dat we niet samen gingen kunnen blijven, want de jongens vlogen naar boven en wij … iets minder snel. Nu moet ik wel zeggen dat ik het in vergelijking met de andere meisjes niet slecht heb gedaan. Ik was toch altijd het 1^e of 2^e meisje boven. Ik heb toegepast wat ons moeke ‘bergwandeling’ noemt (jaja moeke, dat weet ik nog): niet te veel stoppen, maar heel traag, op je eigen tempo wandelen. En zo weinig mogelijk praten, want daar had ik geen adem voor. Nu, het was vermoeiend, maar het uitzicht compenseerde alles, zo mooi! En we waren op het eind van de dag natuurlijk ongelooflijk trots op onszelf dat we het gehaald hadden.

Na de middag ging het jammer genoeg wat minder vlot. Het eerste stuk was vrij rustig, maar de meeste Chinezen nemen de kabellift naar boven, en wandelen enkel het laatste stuk, waardoor alle paden compleet vastzaten en we maar zeer traag vooruit gingen. Het 2^e stuk was ook veel makkelijker, af en toe platte stukken of eventjes naar beneden. Meer Chinezen betekent ook: meer gestaar. De woorden die we op die 2 dagen het meest gehoord hebben zijn: waiguoren, laowai (beiden = buitenlanders), meinü en jinnü (mooi meisje en blond meisje). De eerste 2 uur waarin iedereen ‘helloo’ tegen je zegt, zeg je nog hallo terug, maar daarna negeer je het gewoon ('nukkige buitenlanders' zullen ze gedacht hebben). En normaal gezien ga ik met iedereen op de foto die daarom vraagt, maar dit weekend ben ik het vanaf een bepaald moment beginnen weigeren. Als je volledig rood, bezweet en moe ergens zit uit te rusten en ze komen zeggen dat je ‘zo mooi bent’, denk je ook wel ‘ja zever niet’. Uiteindelijk hebben we na de middag nog zo’n 4 à 5u gewandeld, ergens gegeten en daarna nog eventjes verder gewandeld naar ons hotel.

Het hotel zag er langs buiten heel chique uit. Ik was verbaasd, want we hadden berekend dat we voor ons verblijf op de berg maar ongeveer een euro voor een nacht betaalden. Ik had dus een krakkemikkige bunker verwacht. Er was in de lobby een pijltje met ‘danszaal’ en we zeiden nog: ‘wow, ze hebben hier zelfs een danszaal’. We bleven met onze gids die pijltjes volgen, tot we bij de danszaal waren… die blijkbaar was omgevormd tot een enorme slaapzaal met stapelbedden en zelfs tentjes. Dat bleek de jongensslaapzaal te zijn, waar ze samen met zo’n 50 Chinese mannen op bedden sliepen die weinig meer waren dan houten planken met een deken erop. Precies vluchtelingen die opgevangen worden in de lokale sportzaal of zo. De meisjes hadden meer geluk: Er was een kamer met iets betere stapelbedden voor 8 en Julie en ik, die achteraan liepen, kregen een kamer met 2. Dat bleek een soort dienstengang te zijn waar ze nog net 2 matrassen in hadden kunnen proppen, maar wij lagen uiteindelijk nog het best van allemaal. Er lagen ook overal Chinezen op de grond, op zetels, aan geïmproviseerde tafeltjes, ... Eigenlijk vond ik daar overnachten echt geweldig, het was net of we op kamp waren of zo. Niet super comfortabel, maar hoe dikwijls maak je nu zoiets mee? We hadden nog geen zin om te gaan slapen, dus zijn we nog met een paar in de kamer van Julie en mij gaan zitten, omdat we daar niemand zouden storen. Aangezien we de volgende ochtend alweer om 5u zouden moeten opstaan, wilden we oorspronkelijk zelfs nachtje door doen. Maar op een bepaald moment zei iemand: ‘Ik kan echt niet meer, we zouden beter gaan slapen. Hoe laat is het eigenlijk?’ Bleek het 21u te zijn :D We lagen dus nog vroeg in bed, maar ik heb toch niet veel geslapen, mede omdat er om de zoveel tijd iemand op onze deur kwam kloppen. Volgens mij dachten ze dat er iemand anders op onze kamer sliep, want op een bepaald moment stond er zelfs een Chinees binnen (de deuren konden niet op slot) die gelukkig meteen weer wegging toen hij zag dat hij verkeerd was.

Om 5u moesten we er weer uit om naar de zonsopgang te gaan kijken. Dat is blijkbaar ook een traditie als je Huangshan beklimt, want bijna iedereen in het hotel ging hetzelfde doen. Alle paden stonden dus al vol mensen, maar uiteindelijk zijn we ergens over een ballustrade geklommen en op de rotsen gaan zitten, waardoor we toch nog een goed uitzicht hadden. Op dat moment heb ik toch gedacht: ‘Het is half 6 ’s ochtends en ik zit hier op 1500m hoogte op een berg in China naar de zonsopgang te kijken.’ Dat is toch surreëel? Op zo’n moment besef ik pas hoe gelukkig ik mag zijn dat ik hier ben. Om 7u zijn we terug naar beneden beginnen wandelen en op een dikke 2u stonden we weer aan de voet. Verbazingwekkend hoeveel vlotter dat gaat! We hebben in het heengaan natuurlijk ook een veel langere, veel mooiere weg genomen, want op de terugweg had je lang niet zo’n mooi uitzicht. Het dalen werd wel bemoeilijkt door de mannen die de winkeltjes en hotels op de berg bevoorraden, die via dezelfde weg naar boven liepen. Ze zijn echt ongelooflijk: die gasten lopen op stoffen sloefkes met 100 à 150 kilo op een bamboestok over hun schouders naar boven. En dat 2 keer per dag! Waarschijnlijk tegen een hongerloontje dan nog, ik had er medelijden mee. Ze zijn waarschijnlijk blij dat ze een job hebben, maar toch…

Onze bus vertrok pas rond 1 à 2u in de namiddag, dus moesten we nog wachten. We zijn dan naar een theehuis gegaan, waar we gratis thee mochten proeven en daarna natuurlijk de mogelijkheid kregen om die ook te kopen (waarschijnlijk kreeg onze gids daar commissie op of zo). En de rest van de middag hebben we maar zo’n beetje rondgehangen. Nog een laatste staaltje chinezerigheid om af te sluiten: Wij stonden als eersten op de bus te wachten, die van links moest komen. Na een tijdje kwamen ook de Chinezen die mee op onze bus moesten in beweging en die kwamen natuurlijk allemaal langs links voorgekropen. Toen uiteindelijk de bus aankwam, stopte die toch wel niet 5m rechts van ons! Waardoor wij plots dichterbij stonden. Man, ge had die Chinezen moeten zien lopen om toch nog eerst bij de bus te geraken! En ons opzij duwen met hun ellebogen, niet te doen! Resultaat: ik zag het niet zitten om die mensen terug te duwen, dus ik zat met 4 andere iets zachtaardiger meisjes op de achterste bank, die zeeer oncomfortabel is. De terugrit ging gelukkig langs minder hobbelige wegen.

Voila, dat was mijn langste blog tot nu toe, denk ik. Iedereen die naar China gaat en een goede fysiek heeft: zeker naar Huangshan gaan! Het was een heel fijn weekend, jammer dat we nu terug gewoon naar de les moeten. Wie foto’s wil zien: gewoon op de fotolink klikken en naar de map ‘Huangshan’ gaan, dan zie je waarover ik spreek.

Tot het volgende verslagje!!

26-10-2009 om 12:53 geschreven door Tessa  

Hey!

Een verslagje van mijn weekend:

Vrijdag zijn we alle inkopen voor ons feestje gaan doen en hebben we het appartement al herschikt. We wisten nog niet hoeveel volk er zou komen en we wilden zeker voldoende plaats hebben. Dus hebben we de tafel aan de kant geschoven, alle stoelen weggezet en de zetels op een andere plaats gezet. Ons appartement zag er ineens een stuk groter uit, we hebben het nu nog deels zo laten staan. Verder hebben we een rustige avond gehouden, want we waren alledrie groggy van de lange week.

Zaterdag zijn Klaudia, Julie, Sara en ik picknick gaan houden bij het Xuanwu meer. Dat is het meer waar we tijdens de vakantie al naartoe wilden, maar dat toen afgesloten was voor de festiviteiten. Nu was het dus wel open en we hadden allerlei lekkere dingen gehaald om te eten. Vooral veel fruit (mijn ouders even gerust stellen dat ik hier wel degelijk voldoende fruit eet =) Het was er heel mooi, maar toch niet ideaal om te picknicken. Er is hier namelijk heel weinig gewoon open gras te vinden. Alle parken zijn heel erg gestructureerd, met overal struiken, bloemen, rotspartijen, speeltuinen, … Maar dus geen grasvelden. Uiteindelijk hebben we wel ergens een plekje gevonden aan de rand van het meer en daar hebben we de hele namiddag in het zonnetje gezeten.

Ik had ’s ochtends een briefje gekregen dat er een postpakket op mij lag te wachten op het postkantoor, dus ik wilde wel op tijd door, zodat ik dat zeker nog kon gaan afhalen. Er stond een rode stempel op mijn briefje met het adres van het postkantoor, maar die was maar half doorgedrukt, dus ik kon het totaal niet lezen. Ik liet het zien aan de taxichauffeur, maar die kon er ook niks uit opmaken, dus heb ik me maar naar het grote postkantoor in de buurt laten brengen, waar Katrien laatst ook iets moest afhalen. Aangekomen op het kantoor, zeiden ze dat het niet daar was, maar op een ander postkantoor op Beijingxilu (lu = straat). Nu zijn de meeste straten hier toch een paar kilometer lang, dus ik vroeg of ze dat een beetje konden specifiëren. Die man zei: hier het rond punt over en dan naar links op Beijingxilu en dan is het aan je linkerkant. Ok, klinkt niet al te ver, dus ik op weg. Na 10 min wandelen op Beijingxilu nog altijd niets. Ik vraag dus even aan een Chinees op straat of ik juist ben en die zegt: ‘Jaja, gewoon hier verder wandelen en dan is het op je linkerkant’. Na nog eens 10 min nog altijd niets. Ik vraag de richting aan 2 oude vrouwtjes, die een lange discussie beginnen over of er nu al dan niet een postkantoor op die straat is, om tot de conclusie te komen dat er geen is en dat ik ergens anders naartoe zal moeten. Aangezien ik toch geen tijd meer had om ergens anders naartoe te gaan, besloot ik maar gewoon de straat uit te wandelen omdat het toch in de richting van het appartement was. Uiteindelijk, na ongeveer 40 min wandelen, zag ik aan mijn linkerkant plots een postkantoor, waar ze inderdaad een pakketje voor mij hadden. Deze lange uitleg om even te illustreren dat Chinezen absoluut geen goede richtingaanwijzingen geven. ‘Daar naar links’ kan betekenen: het is daar direct, of: daar naar links en dan nog een dik half uur wandelen. Of: daar naar links en vraag het dan nog eens. Vaak gaat die ‘daar naar links’ gepaard met een zeer vaag handgebaar in ongeveer de juiste richting. Als daar dan een gigantisch kruispunt van 6 straten is, ben je daar dus niks mee. Ze sturen je wel in de goede richting, maar verwacht geen gedetailleerde uitleg als je de weg vraagt aan een Chinees.

Terug thuis hebben we de laatste dingen klaargezet voor het feestje en dan maar wachten op de gasten. Het begon om 10u, dus we verwachtten daarvoor zeker geen volk. Maar om 20 voor 10 stond die Chinese jongen van de gym hier al. Kwestie van zeker niet te laat te zijn waarschijnlijk =) Om 10u kwam er toch nog wat volk toe en ineens stond het hier vol mensen. Het was heel leuk, want onze vrienden waren er en heel wat mensen hadden zelf vrienden meegebracht die wij nog niet kenden. Dat is weer een leuke manier om wat nieuw volk te leren kennen he. Er was ook een fijne mix van nationaliteiten aanwezig: Chinezen, Amerikanen, Fransen, Polen, Russen, Canadezen, … Ik heb geen idee hoeveel volk er uiteindelijk was, maar op een bepaald moment stonden er 26 mensen in de living, terwijl er ook nog mensen in de keuken, de eetkamer en op de gang stonden. (Sara denkt 50 en dat zou wel eens kunnen) Niet slecht toch? Enige (kleine) minpuntje: om 12.30u is de politie alles komen stilleggen :s Ik stond in de eetkamer, toen ineens iemand kwam zeggen: ‘De politie is hier juist geweest en alle muziek moet uit’. Ik had er helemaal niks van gemerkt, maar blijkbaar had Sara een hele tijd met die mensen in de gang staan praten en waren ze op dat moment buiten aan het wachten tot alles stil zou zijn. Toch wel een beetje grappig: Sara stond aan het raam toen ze beneden buiten 2 lichten van fietsen zag toekomen. Ze dacht dat het volk voor ons was, dus ze gaat buiten hangen en roept in het Chinees: ‘Het feestje is hier, kom maar naar boven!’ Bleken dat dus 2 agenten te zijn, oeps =) In ieder geval: iedereen is dan maar vertrokken en één groep is naar de dorms gegaan om het feestje verder te zetten en de andere helft (waaronder ikzelf) zijn nog naar een club gegaan. Behoorlijk stom dat het zo vroeg gedaan was, maar iedereen zei vandaag toch dat ze het leuk vonden zolang het duurde =) Ons appartement was gisteren natuurlijk wel een boeltje. Iemand had een flesje bier laten vallen in de keuken en ze hadden dat wel opgeruimd, maar mensen stappen daarin, lopen verder … We hebben er gisteren onze kuis aan gehad zeg maar. Ik zou het heel graag nog eens wat langer overdoen, maar ik vrees dat dat er niet inzit.

Ik heb ook nog een jobje aangeboden gekregen die avond: Nick, een Amerikaan, geeft Engelse les aan kinderen, maar hij gaat ermee stoppen en zoekt een vervanger. Hij vroeg of ik zijn klas niet wou overnemen en ik zou dat heel graag doen, maar het zou op zaterdag zijn. Nu hebben we dit weekend al een uitstapje gepland en waarschijnlijk zullen er nog wel volgen, en ik wil niet iets aannemen als ik er dan om de 3 weken niet kan zijn. Ik ga nog afwachten, normaal gezien zou ik dit weekend al mee moeten om mezelf voor te stellen, maar als hij binnen 2 weken nog niemand anders gevonden heeft, kan ik er nog altijd mee beginnen. Het lijkt me leuk en het betaalt goed, dus ik hoop stiekem dat hij niemand vindt =)

En daarmee ben ik weer uitverteld.

Groetjes aan iedereen thuis!

x Tessa

19-10-2009 om 11:39 geschreven door Tessa