De lente is begonnen, het zonnetje schijnt, we hebben een driedaags weekend… tijd voor uitstapjes!

Kien kon dit weekend in zijn nieuwe appartement intrekken en we hadden Karo al een tijdje beloofd dat we haar eens zouden komen bezoeken, dus zijn we nog eens naar Shanghai getrokken. Katrien, Romain en ik gingen mee om de bagage te helpen versleuren en om er gewoon een leuk weekend van te maken.

Vrijdagavond zijn we naar het Hyatt gegaan voor een cocktail. Ik was de enige die dat al gedaan had en de rest wou het ook wel eens meemaken. Pudong ’s nachts is ook altijd een belevenis. Het doet een beetje futuristisch aan, met alle moderne gebouwen en lichtjes. Het landschap zou zo in een oude science-fictionfilm passen. De bar zat vol, maar gelukkig voor ons kwam er snel een raamtafeltje vrij, want we waren daar toch voor het uitzicht. De service was deze keer wel minder. Christine had een cocktail besteld die aan tafel werd ingeschonken. Die ober was eerst met de shaker aan het schudden om daarna haar drankje in te schenken. We zagen dat haar glas wat minder vol was dan dat van ons en al snel bleek waarom. Romain voelde dat zijn jasje helemaal plakkerig was, bleek dat die ober daar een deel van de cocktail overheen had gekieperd! Hij kwaad natuurlijk en ze maakten al snel hun excuses. We kregen vochtige handdoekjes en Christine een nieuwe cocktail, maar Romain kreeg zijn drankje toch niet gratis, zoals hij gehoopt had. Dat had nu eens één van de chique hotelgasten moeten zijn! Maar goed, voor de rest was het een leuke avond. Ik had weer zo’n moment waarop ik dacht: “Hier zit ik dan, 400m boven de grond in Shanghai”, geweldig toch. We waren ons al heel de avond aan het afvragen hoe de hotelkamers eruit zouden zien, dus besloten we te gaan vragen of we er één mochten bekijken. Nee heb je en ja kan je krijgen he. Ik zei dat ik met mijn vriendje daar wou verblijven, maar dat ik eerst graag een kamer zou zien. Normaal gezien mocht dat niet na zes uur, maar als we stil waren, kon het nog wel. Man man, zo mooi! Het uitzicht is onbetaalbaar en de kamer zelf was prachtig: luxueus, maar niet overdadig, modern, maar toch warm, echt klasse. We zijn voor de vorm nog even gaan informeren hoeveel een nachtje daar kost. Als we die avond nog een kamer wilden, was het 'maar' 2600 kuai, begin maart zou het op zo’n 3000 kuai komen. Ik heb gezegd dat ik er nog even over ging nadenken.

Zaterdag hebben we Shanghai op een drafje gedaan. Ik had alles al eens gezien, maar Katrien en Romain nog niet, dus zijn we door Nanshi (de oude wijk) gewandeld en van daar via Nanjingdonglu (winkelstraat) naar de Bund. De expo start binnen iets minder dan 50 dagen, maar de stad is nog op veel plaatsen een bouwwerf. Het asfalt is overal nieuw en de Bund (promenade naast de rivier) is nog steeds niet open. Ik heb er het volste vertrouwen in dat alles op tijd af gaat zijn, maar het zal nachtwerk worden, denk ik. ’s Avonds hadden we afgesproken met Karo om eerst te gaan eten en daarna met vrienden van haar naar KTV (karaoke) te gaan. Karaoke met twintig Duitsers, het is ook eens een ervaring. Het mooie aan Chinese karaoke is dat je enkel onder vrienden bent en dus absoluut niet moet kunnen zingen. Ik heb een aantal filmpjes gemaakt die uit respect voor de personen die erin voorkomen niet gepubliceerd zullen worden.

Zondag zijn we na een late brunch naar het Shanghai planningscentrum gegaan. Dat is echt een aanrader voor wie de stad bezoekt. Er staan schaalmodellen van Shanghai die je een goed beeld geven van hoe enorm de stad eigenlijk is. Daarnaast hangt er een reeks foto’s die de veranderingen laten zien de ze de voorbije eeuw heeft ondergaan. Er hangt telkens een foto van vroeger, met een hedendaagse foto die op exact dezelfde plaats getrokken is ernaast. Veruit het interessantst waren de schaalmodellen van de expo. Er was ook een 3D voorstelling van alle paviljoenen en ik kan jullie zeggen: het wordt ongelooflijk de moeite. Die paviljoenen zijn stuk voor stuk knappe staaltjes architectuur. Het expogebied is gigantisch en dan heb je nog de promenades en metrolijnen die speciaal worden aangelegd. Ik heb momenteel tickets voor twee dagen en ik vrees dat het lang niet voldoende zal zijn. Als je voor mei naar China komt en dus niet de kans hebt om de expo te bezoeken, neem dan zeker eens een kijkje in het planningscentrum, dan heb je toch een idee van wat je mist.

Shanghai is groot, druk en zeer commercieel, maar ik begin deze stad, die mij eerst zo afschrok, toch meer en meer te appreciëren.

16-03-2010 om 14:48 geschreven door Tessa  

Zaterdagochtend om negen uur kreeg ik telefoon.

We waren vrijdag uit geweest, dus ik nam op met een lichtjes versuft ‘wei’? “Hoi Tessa, Mei laoshi (leerkracht Mei) hier!” Ik denk : “Mei laoshi?” Maar de vrouw aan de andere kant van de lijn kende mij duidelijk wél, dus ging ik er maar van uit dat het één van mijn leraressen was. Ze zei dat er om 12 uur audities waren voor een reclamespotje en of ik niet wou komen, want ze zochten westerlingen. En ik mocht ook westerse vrienden meenemen. Aangezien het 9 uur ’s ochtends was, kon ik niet veel mensen bereiken en de enige die uiteindelijk mee kon/wou, was Katrien. Wij namen dus met twee een taxi naar de opgegeven locatie, die een hotel bleek te zijn. Mei laoshi liet weten dat ze door de sneeuw geen taxi kon vinden en dat we maar moesten wachten in de lobby. Terwijl we daar zaten, kwamen er al een paar kerels op ons toe die vroegen of we daar waren voor het reclamespotje. Toen Mei laoshi uiteindelijk toekwam, wist ik eindelijk wie ze was: een leerkracht in het schooltje waar ik al een paar keer geweest was (ik ben daar tijdens de vakantie nog eens dumplings gaan maken en een Engelse les gaan geven, ik denk niet dat ik dat al verteld had). Ik had het eigenlijk kunnen denken, het is nogal een flamboyante vrouw. Genre luipaardlegging, oranje plateauschoenen en een roze jas met pelsen kraag. Ik was ook meteen gerustgesteld, want we vonden het een beetje vreemd dat die audities blijkbaar in een hotelkamer plaatsvonden. Ze waren blij ons te zien, want voor de rest zaten er enkel Chinezen te wachten. De verantwoordelijke vroeg ook meteen of we geen knappe mannelijke vrienden hadden, want ze hadden al een paar meisjes, maar nog geen jongens. Helaas, geen van onze mannelijke vrienden was bereid zijn bed uit te komen. De ‘auditie’ had niet veel om het lijf. We hebben een foto moeten laten nemen en onszelf even moeten voorstellen voor de camera, dat was het. Ik heb nog steeds geen idee waar de reclame over zou moeten gaan. We hebben het een paar keer gevraagd, maar het enige was we eruit kregen ,was dat wij gewoon de gasten in een restaurant zouden moeten zijn in een scène die erin voorkwam (misschien toch nog even vragen waar het exact reclame voor is, voor we onszelf laten filmen). Er gaat ook een bekende Chinese filmster in meespelen, ze hebben zijn naam genoemd, maar ik ken helaas niets van Chinese acteurs. Nu nog afwachten of het wel doorgaat, want we hebben nog geen bericht gekregen. Het zou wel leuk zijn om mee te maken (en we zouden betaald worden, ook mooi meegenomen).

Verder heb ik dit weekend mijn eerste artikeltje geschreven. Ik kreeg eind vorige week een mailtje van de beheerder van de site treinennieuws.nl. Hij had mijn blog gelezen (ik ben altijd verrast als blijkt dat onbekenden mijn blog lezen) en vroeg of ik in China al de trein of metro genomen had en of ik daar iets over kon vertellen. Ik vond het wel leuk en had zaterdagnamiddag niets te doen, dus heb ik me even laten gaan en iets voor hem geschreven over het treinverkeer in China. En, maak dat mee, het staat nog op de site ook! Voor wie regelmatig mijn blog leest, staat er niets nieuws in, maar als je geïnteresseerd bent, neem dan eens een kijkje (ik heb een link links op mijn blog geplaatst). Ik zou voor de rest van mijn verblijf hier correspondente Verre Oosten kunnen worden, dus wie weet staat er binnenkort nog iets van mijn hand op. ‘Correspondente’, klinkt best officieel niet? 

Voor de rest speelt ons leven zich de laatste dagen weer voornamelijk binnenshuis af, want het sneeuwt hier nog steeds (het is maart, hoe zit dat met die opwarming van de aarde?). Iedereen aan wie we het vragen, zegt dat het ‘volgende week’ beter wordt. Dat zeiden ze vorige week ook al. Maar goed, tot het zover is, blijven we gezellig samen in onze verwarmde living zitten met een tas warme chocomelk, hm.

08-03-2010 om 13:36 geschreven door Tessa