De lente is begonnen, het zonnetje schijnt, we hebben een driedaags weekend… tijd voor uitstapjes!

Kien kon dit weekend in zijn nieuwe appartement intrekken en we hadden Karo al een tijdje beloofd dat we haar eens zouden komen bezoeken, dus zijn we nog eens naar Shanghai getrokken. Katrien, Romain en ik gingen mee om de bagage te helpen versleuren en om er gewoon een leuk weekend van te maken.

Vrijdagavond zijn we naar het Hyatt gegaan voor een cocktail. Ik was de enige die dat al gedaan had en de rest wou het ook wel eens meemaken. Pudong ’s nachts is ook altijd een belevenis. Het doet een beetje futuristisch aan, met alle moderne gebouwen en lichtjes. Het landschap zou zo in een oude science-fictionfilm passen. De bar zat vol, maar gelukkig voor ons kwam er snel een raamtafeltje vrij, want we waren daar toch voor het uitzicht. De service was deze keer wel minder. Christine had een cocktail besteld die aan tafel werd ingeschonken. Die ober was eerst met de shaker aan het schudden om daarna haar drankje in te schenken. We zagen dat haar glas wat minder vol was dan dat van ons en al snel bleek waarom. Romain voelde dat zijn jasje helemaal plakkerig was, bleek dat die ober daar een deel van de cocktail overheen had gekieperd! Hij kwaad natuurlijk en ze maakten al snel hun excuses. We kregen vochtige handdoekjes en Christine een nieuwe cocktail, maar Romain kreeg zijn drankje toch niet gratis, zoals hij gehoopt had. Dat had nu eens één van de chique hotelgasten moeten zijn! Maar goed, voor de rest was het een leuke avond. Ik had weer zo’n moment waarop ik dacht: “Hier zit ik dan, 400m boven de grond in Shanghai”, geweldig toch. We waren ons al heel de avond aan het afvragen hoe de hotelkamers eruit zouden zien, dus besloten we te gaan vragen of we er één mochten bekijken. Nee heb je en ja kan je krijgen he. Ik zei dat ik met mijn vriendje daar wou verblijven, maar dat ik eerst graag een kamer zou zien. Normaal gezien mocht dat niet na zes uur, maar als we stil waren, kon het nog wel. Man man, zo mooi! Het uitzicht is onbetaalbaar en de kamer zelf was prachtig: luxueus, maar niet overdadig, modern, maar toch warm, echt klasse. We zijn voor de vorm nog even gaan informeren hoeveel een nachtje daar kost. Als we die avond nog een kamer wilden, was het 'maar' 2600 kuai, begin maart zou het op zo’n 3000 kuai komen. Ik heb gezegd dat ik er nog even over ging nadenken.

Zaterdag hebben we Shanghai op een drafje gedaan. Ik had alles al eens gezien, maar Katrien en Romain nog niet, dus zijn we door Nanshi (de oude wijk) gewandeld en van daar via Nanjingdonglu (winkelstraat) naar de Bund. De expo start binnen iets minder dan 50 dagen, maar de stad is nog op veel plaatsen een bouwwerf. Het asfalt is overal nieuw en de Bund (promenade naast de rivier) is nog steeds niet open. Ik heb er het volste vertrouwen in dat alles op tijd af gaat zijn, maar het zal nachtwerk worden, denk ik. ’s Avonds hadden we afgesproken met Karo om eerst te gaan eten en daarna met vrienden van haar naar KTV (karaoke) te gaan. Karaoke met twintig Duitsers, het is ook eens een ervaring. Het mooie aan Chinese karaoke is dat je enkel onder vrienden bent en dus absoluut niet moet kunnen zingen. Ik heb een aantal filmpjes gemaakt die uit respect voor de personen die erin voorkomen niet gepubliceerd zullen worden.

Zondag zijn we na een late brunch naar het Shanghai planningscentrum gegaan. Dat is echt een aanrader voor wie de stad bezoekt. Er staan schaalmodellen van Shanghai die je een goed beeld geven van hoe enorm de stad eigenlijk is. Daarnaast hangt er een reeks foto’s die de veranderingen laten zien de ze de voorbije eeuw heeft ondergaan. Er hangt telkens een foto van vroeger, met een hedendaagse foto die op exact dezelfde plaats getrokken is ernaast. Veruit het interessantst waren de schaalmodellen van de expo. Er was ook een 3D voorstelling van alle paviljoenen en ik kan jullie zeggen: het wordt ongelooflijk de moeite. Die paviljoenen zijn stuk voor stuk knappe staaltjes architectuur. Het expogebied is gigantisch en dan heb je nog de promenades en metrolijnen die speciaal worden aangelegd. Ik heb momenteel tickets voor twee dagen en ik vrees dat het lang niet voldoende zal zijn. Als je voor mei naar China komt en dus niet de kans hebt om de expo te bezoeken, neem dan zeker eens een kijkje in het planningscentrum, dan heb je toch een idee van wat je mist.

Shanghai is groot, druk en zeer commercieel, maar ik begin deze stad, die mij eerst zo afschrok, toch meer en meer te appreciëren.

16-03-2010 om 14:48 geschreven door Tessa  

Zaterdagochtend om negen uur kreeg ik telefoon.

We waren vrijdag uit geweest, dus ik nam op met een lichtjes versuft ‘wei’? “Hoi Tessa, Mei laoshi (leerkracht Mei) hier!” Ik denk : “Mei laoshi?” Maar de vrouw aan de andere kant van de lijn kende mij duidelijk wél, dus ging ik er maar van uit dat het één van mijn leraressen was. Ze zei dat er om 12 uur audities waren voor een reclamespotje en of ik niet wou komen, want ze zochten westerlingen. En ik mocht ook westerse vrienden meenemen. Aangezien het 9 uur ’s ochtends was, kon ik niet veel mensen bereiken en de enige die uiteindelijk mee kon/wou, was Katrien. Wij namen dus met twee een taxi naar de opgegeven locatie, die een hotel bleek te zijn. Mei laoshi liet weten dat ze door de sneeuw geen taxi kon vinden en dat we maar moesten wachten in de lobby. Terwijl we daar zaten, kwamen er al een paar kerels op ons toe die vroegen of we daar waren voor het reclamespotje. Toen Mei laoshi uiteindelijk toekwam, wist ik eindelijk wie ze was: een leerkracht in het schooltje waar ik al een paar keer geweest was (ik ben daar tijdens de vakantie nog eens dumplings gaan maken en een Engelse les gaan geven, ik denk niet dat ik dat al verteld had). Ik had het eigenlijk kunnen denken, het is nogal een flamboyante vrouw. Genre luipaardlegging, oranje plateauschoenen en een roze jas met pelsen kraag. Ik was ook meteen gerustgesteld, want we vonden het een beetje vreemd dat die audities blijkbaar in een hotelkamer plaatsvonden. Ze waren blij ons te zien, want voor de rest zaten er enkel Chinezen te wachten. De verantwoordelijke vroeg ook meteen of we geen knappe mannelijke vrienden hadden, want ze hadden al een paar meisjes, maar nog geen jongens. Helaas, geen van onze mannelijke vrienden was bereid zijn bed uit te komen. De ‘auditie’ had niet veel om het lijf. We hebben een foto moeten laten nemen en onszelf even moeten voorstellen voor de camera, dat was het. Ik heb nog steeds geen idee waar de reclame over zou moeten gaan. We hebben het een paar keer gevraagd, maar het enige was we eruit kregen ,was dat wij gewoon de gasten in een restaurant zouden moeten zijn in een scène die erin voorkwam (misschien toch nog even vragen waar het exact reclame voor is, voor we onszelf laten filmen). Er gaat ook een bekende Chinese filmster in meespelen, ze hebben zijn naam genoemd, maar ik ken helaas niets van Chinese acteurs. Nu nog afwachten of het wel doorgaat, want we hebben nog geen bericht gekregen. Het zou wel leuk zijn om mee te maken (en we zouden betaald worden, ook mooi meegenomen).

Verder heb ik dit weekend mijn eerste artikeltje geschreven. Ik kreeg eind vorige week een mailtje van de beheerder van de site treinennieuws.nl. Hij had mijn blog gelezen (ik ben altijd verrast als blijkt dat onbekenden mijn blog lezen) en vroeg of ik in China al de trein of metro genomen had en of ik daar iets over kon vertellen. Ik vond het wel leuk en had zaterdagnamiddag niets te doen, dus heb ik me even laten gaan en iets voor hem geschreven over het treinverkeer in China. En, maak dat mee, het staat nog op de site ook! Voor wie regelmatig mijn blog leest, staat er niets nieuws in, maar als je geïnteresseerd bent, neem dan eens een kijkje (ik heb een link links op mijn blog geplaatst). Ik zou voor de rest van mijn verblijf hier correspondente Verre Oosten kunnen worden, dus wie weet staat er binnenkort nog iets van mijn hand op. ‘Correspondente’, klinkt best officieel niet? 

Voor de rest speelt ons leven zich de laatste dagen weer voornamelijk binnenshuis af, want het sneeuwt hier nog steeds (het is maart, hoe zit dat met die opwarming van de aarde?). Iedereen aan wie we het vragen, zegt dat het ‘volgende week’ beter wordt. Dat zeiden ze vorige week ook al. Maar goed, tot het zover is, blijven we gezellig samen in onze verwarmde living zitten met een tas warme chocomelk, hm.

08-03-2010 om 13:36 geschreven door Tessa  

Met het lantaarnfestival vorige zondag, twee weken na 春节 (Chinees Nieuwjaar) is er een einde gekomen aan de feestperiode.

Ik moet eerlijk zeggen dat de betekenis van deze feestdag mij niet helemaal duidelijk is, buiten dat het de traditionele afsluiter van het lentefestival is. En de naam verraadt het al: je moet lantaarns aansteken. We zijn zaterdag in fuzimiao - het traditionele centrum van Nanjing - hotpot gaan eten en de sfeer gaan opsnuiven. Toen we aankwamen, was meteen duidelijk dat zo ongeveer de helft van Nanjing hetzelfde plan had. Het volk stroomde de wijk in en uit en er stond overal politie om de zaak in goede banen te leiden. Niet dat het veel uithaalde: er stonden een aantal agenten op een brug die de mensen moesten tegenhouden, maar de Chinezen trokken zich daar niets van aan en liepen gewoon door, dus hebben we ons maar aangesloten bij de massa. Zo goed als alle ingangen waren afgesloten, als we braaf gewacht hadden, stonden we daar nu waarschijnlijk nog. Ik had grote verwachtingen, want als daar zoveel volk was, zou er toch zeker wel iets te zien zijn? Niet echt, zo bleek. De gewoonte is blijkbaar om een beetje door de buurt te flaneren, of je te laten meevoeren door de menigte in dit geval (een gezellig wandelingetje was uitgesloten). Wat de lantaarns betreft deed de feestdag zijn naam wel eer aan, want fuzimiao was nog feller verlicht dan gewoonlijk. In alle bomen hingen lampjes en papieren lantaarns. Je mag blijkbaar ook jezelf belichten: heel wat mensen liepen rond met lichtgevende hoorntjes of ronde oortjes op hun hoofd. Ook ballonnen en lichtgevende pinnen voor op je kleren waren heel populair, de winkeltjes die normaal gezien gewone prullen verkopen hadden daar handig op ingespeeld. Geen grote shows of spectaculair vuurwerk dus, wat mij ook niet aangewezen leek, aangezien er geen vierkante centimeter meer vrij was. Op zondag is er naar het schijnt wel wat vuurwerk geweest, maar daar heb ik de laatste tijd wel genoeg van gezien. Zondag zij we wel met een paar vrienden pekingeend gaan eten, ook feestelijk, toch? 's Avonds wilden we nog teruggaan, maar het begon te regenen, dus hebben we het maar gelaten. Ik was eerlijk gezegd nogal opgelucht dat het vanaf negen uur ’s avonds is beginnen gieten, kon er lekker niemand meer knalvuurwerk afsteken, haha J. Hey, de volgende dag begonnen de lessen weer, ik heb ook mijn slaap nodig!

Momenteel heb ik mijn eerste week les van het nieuwe semester achter de rug. Op vrijdag kunnen we een keuzevak nemen, maar we hebben toch besloten dat niet te volgen. Een weekend van drie dagen, daar zeg ik geen nee tegen. We waren allemaal ruim geslaagd vorig semester en zitten nu dus in het derde jaar. Ons rooster is super: op maandag en dinsdag beginnen we pas om twintig voor tien. Ik zit nu bij Katrien en Julie in de klas. Ze hebben wat er overschoot van onze twee klassen uit het tweede jaar samengezet en aangevuld met wat nieuwe studenten. In totaal zouden we met drieëntwintig moeten zijn, maar zoveel volk heb ik nog niet in de les zien zitten (afwezigheid valt dan ook niet zo hard op nu, tenzij je natuurlijk een van de weinige westerse meisjes bent). Onze leerkrachten zijn prima en tot nu toe gaat het vlotjes. Ofwel gaan we nu trager, ofwel zijn we verbeterd tegenover vorig semester (ik hoop het tweede). We hebben toen een weekje het derde jaar gevolgd en vonden het toch wat te moeilijk. Nu hebben we geen enkel probleem meer met de oefeningen, best wel leuk om te merken.

Verder logeert Kien (Duitser) ondertussen al een weekje bij ons. Hij blijft hier twee weken omdat hij voorlopig geen verblijfplaats heeft. Zijn appartement is opgezegd en hij vertrekt pas midden maart naar Shanghai om op de wereldtentoonstelling te gaan werken. Wij hebben toch een groot appartement, dus hadden we voorgesteld dat hij bij ons zou komen, twee weken hotel telt aan he. Bovendien zijn voorlopig enkel Katrien en ik er, want Sara is met haar moeder aan het rondreizen. En zoals King zegt: "小德国人 (lett. ‘kleine Duitser’) neemt niet veel plaats in" (ze kunnen cru zijn, die Chinezen J). Het plan is dat we volgende vrijdag met zijn allen naar Shanghai gaan en er een weekendje van maken.  

Voila, het tweede semester ligt voor ons en ik vind het eigenlijk niet zo erg dat de lessen weer begonnen zijn. Er is weer een nieuwe lading studenten toegekomen om te leren kennen en eerlijk is eerlijk: zwaar hebben we het hier niet J.

04-03-2010 om 09:48 geschreven door Tessa  

De laatste dag in Hanghzou heeft het geregend, geregend en nog eens geregend.

In de voormiddag zijn we dan maar naar de shoppingcentra gegaan die de vorige dag gesloten waren. Jammer genoeg waren nog steeds zeker de helft van de winkels niet open, dus het was niet zo’n succes. We hadden gehoopt dat het in de namiddag beter zou zijn, want we wilden zeker nog de bekende lingyin tempel gaan bezichtigen. Uiteindelijk hebben we dan maar de paraplu bovengehaald, want we konden niet vertrekken voor we daar geweest waren. Achteraf gezien ben ik heel blij dat we nog gegaan zijn, want het was zeker de moeite. In de rotsen tegenover de tempel waren mooie Boeddhabeelden uitgehouwen. Om daar dichtbij te geraken, moest je wel over een smal paadje en trapjes lopen, waar door de regen overal kleine stroompjes water overliepen. Wij waren dan ook zo goed als de enigen die zich hieraan waagden, de meeste toeristen bleven op de brede weg aan de overkant van het riviertje dat voor de rotsen liep. Uiteindelijk durfden wij ook niet meer hoger gaan, omdat de weg echt te modderig en glad werd. Heel jammer, want volgens mij was er nog wel wat te zien. Toen we daarna de tempel binnen wilden, bleek dat je daar nog eens voor moest bijbetalen! In de hal zou een heel groot Boeddhabeeld staan, maar we hebben toch besloten niet binnen te gaan. Dat maak je hier zo vaak mee: je koopt een ticket voor een domein met verschillende bezienswaardigheden en als je dan binnen bent, moet je voor een aantal dingen nog eens bijbetalen! Gelukkig stond er nog een andere tempel die ook de moeite waard was. Als het zonnetje geschenen had, hadden we daar nog wel wat rondgewandeld, maar nu besloten we toch maar snel terug naar onze hostel te gaan, waar we de rest van de namiddag hebben doorgebracht met warme chocomelk en pizza.  

Die avond vertrokken we naar Wuxi en daar aangekomen bleek dat ons hostel niet zo makkelijk te vinden was. Ik had het adres, maar de taxichauffeur hield vol dat hij geen huisnummers kende en dat ik toch moest weten waar dat ergens op die straat lag (ik ben nog nooit in Wuxi geweest). Toen we het na een 2^e rondje door de straat eindelijk vonden (het bleek een hele smalle inkom te hebben, verstopt tussen twee banken), kregen we naar onze voeten omdat we het de eerste keer toen we er langs reden niet gezien hadden. De man achter de balie was wel super vriendelijk. We vroegen een bed op een zaal, maar kregen voor dezelfde prijs toch een driepersoonskamer, vermoedelijk omdat wij de enige gasten in het hele hostel waren. Voor drie euro een vrij deftige kamer, maak dat mee J. We zijn maar een dag in Wuxi gebleven, omdat daar maar één bezienswaardigheid echt de moeite is: jinshanling, een boeddhistisch domein. Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar het was me aangeraden door een vriendin. De grote blikvanger is een 72m hoog Boeddhabeeld, dat we al van ver zagen staan terwijl we op de bus zaten. Wel grappig: ik vraag wanneer we het domein gaan verlaten aan een vriendelijk koppel dat met ons op de foto wou of er in de buurt nog iets te zien was. Antwoord: 'Hebben jullie het boeddhabeeld al gezien?' =) Het zag er allemaal heel spectaculair uit, en dat was het ook, maar ik was een beetje teleurgesteld toen we binnenkwamen en het bleek dat alles wat er stond recent gebouwd was. De beelden waren nog heel blinkend en nieuw en in een aantal gebouwen kon je zelfs niet echt in! Ik denk dat het op foto allemaal wel mooi overkomt, maar we hadden een beetje het gevoel alsof we door een boeddhistisch disneyland liepen. Het grote beeld was indrukwekkend en je kon helemaal tot aan de voet klimmen, maar voor je daar geraakte, werd je eerst door een hele verdieping winkeltjes met hangers en beeldjes geleid. Sinds ik hier ben, stel ik me soms vragen bij de integriteit van het boeddhisme. Ik dacht dat die monniken een soort gelofte van armoede moesten afleggen en heel devoot waren, maar de inkom voor tempels is vaak niet goedkoop en dan al die souvenirs… Je ziet regelmatig monniken met een gsm rondlopen, ze duwen je een prentje in je handen en vragen daar dan geld voor, ... ik weet het toch niet. Er stond ook een grote tempel op het domein, die gebouwd was volgens het patroon van een kerk, in kruisvorm met zijbeuken. Aan het plafond hingen boddhisatvabeelden tussen wolkjes, alsof het engelen waren. Het kan aan mij liggen, maar ik vond het een beetje een verkrachting. Alles was best mooi, maar authentiek? Dat zeker niet. Na het middageten zijn we nog een tuin gaan bezichtigen, die mooi was aangelegd, maar in de winter natuurlijk een beetje kaal was. Jammer genoeg heeft mijn fototoestel die dag in Wuxi dienst geweigerd door de koude. Ik ga mijn best doen om foto's van Annelies en Shauna over te nemen en op mijn fotopagina te plaatsen.

En dat was meteen onze laatste hele dag samen, ’s avonds moesten we al de trein terug naar Shanghai nemen, omdat Annelies en Shauna de volgende dag een vlucht terug hadden. Toen ze pas toekwamen, leek twee weken lang, maar achteraf lijkt het alsof ze amper een paar dagen hier geweest zijn. Nu ja, ik zit hier ondertussen al in de helft, dus we zullen elkaar best snel terugzien. Het was in ieder geval een leuke vakantie.

Ondertussen gaat de laatste dagen in Nanjing het leven zijn gewone gangetje. Katrien, Sara en ik zijn alledrie weer thuis (Sara is binnenkort wel weer weg, want haar moeder komt). Katrien en ik hebben gisteren nog eens al onze spieren laten losmasseren (ik vraag me achteraf altijd af of het normaal is dat je rug daarna pijn doet, hoort het niet net beter te zijn?) en we zijn ons net gaan herinschrijven voor het tweede semester, dat op 1 maart begint. Het is stilaan lente aan het worden, waardoor we af en toe eens in de zon kunnen gaan zitten, wat het leven toch meteen een pak aangenamer maakt J.

Ik weet niet hoe het in België zit, maar ik zal mijn best doen een beetje lente jullie kant op te sturen!!d

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Tessa