De lente is begonnen, het zonnetje schijnt, we hebben een driedaags weekend… tijd voor uitstapjes!

Kien kon dit weekend in zijn nieuwe appartement intrekken en we hadden Karo al een tijdje beloofd dat we haar eens zouden komen bezoeken, dus zijn we nog eens naar Shanghai getrokken. Katrien, Romain en ik gingen mee om de bagage te helpen versleuren en om er gewoon een leuk weekend van te maken.

Vrijdagavond zijn we naar het Hyatt gegaan voor een cocktail. Ik was de enige die dat al gedaan had en de rest wou het ook wel eens meemaken. Pudong ’s nachts is ook altijd een belevenis. Het doet een beetje futuristisch aan, met alle moderne gebouwen en lichtjes. Het landschap zou zo in een oude science-fictionfilm passen. De bar zat vol, maar gelukkig voor ons kwam er snel een raamtafeltje vrij, want we waren daar toch voor het uitzicht. De service was deze keer wel minder. Christine had een cocktail besteld die aan tafel werd ingeschonken. Die ober was eerst met de shaker aan het schudden om daarna haar drankje in te schenken. We zagen dat haar glas wat minder vol was dan dat van ons en al snel bleek waarom. Romain voelde dat zijn jasje helemaal plakkerig was, bleek dat die ober daar een deel van de cocktail overheen had gekieperd! Hij kwaad natuurlijk en ze maakten al snel hun excuses. We kregen vochtige handdoekjes en Christine een nieuwe cocktail, maar Romain kreeg zijn drankje toch niet gratis, zoals hij gehoopt had. Dat had nu eens één van de chique hotelgasten moeten zijn! Maar goed, voor de rest was het een leuke avond. Ik had weer zo’n moment waarop ik dacht: “Hier zit ik dan, 400m boven de grond in Shanghai”, geweldig toch. We waren ons al heel de avond aan het afvragen hoe de hotelkamers eruit zouden zien, dus besloten we te gaan vragen of we er één mochten bekijken. Nee heb je en ja kan je krijgen he. Ik zei dat ik met mijn vriendje daar wou verblijven, maar dat ik eerst graag een kamer zou zien. Normaal gezien mocht dat niet na zes uur, maar als we stil waren, kon het nog wel. Man man, zo mooi! Het uitzicht is onbetaalbaar en de kamer zelf was prachtig: luxueus, maar niet overdadig, modern, maar toch warm, echt klasse. We zijn voor de vorm nog even gaan informeren hoeveel een nachtje daar kost. Als we die avond nog een kamer wilden, was het 'maar' 2600 kuai, begin maart zou het op zo’n 3000 kuai komen. Ik heb gezegd dat ik er nog even over ging nadenken.

Zaterdag hebben we Shanghai op een drafje gedaan. Ik had alles al eens gezien, maar Katrien en Romain nog niet, dus zijn we door Nanshi (de oude wijk) gewandeld en van daar via Nanjingdonglu (winkelstraat) naar de Bund. De expo start binnen iets minder dan 50 dagen, maar de stad is nog op veel plaatsen een bouwwerf. Het asfalt is overal nieuw en de Bund (promenade naast de rivier) is nog steeds niet open. Ik heb er het volste vertrouwen in dat alles op tijd af gaat zijn, maar het zal nachtwerk worden, denk ik. ’s Avonds hadden we afgesproken met Karo om eerst te gaan eten en daarna met vrienden van haar naar KTV (karaoke) te gaan. Karaoke met twintig Duitsers, het is ook eens een ervaring. Het mooie aan Chinese karaoke is dat je enkel onder vrienden bent en dus absoluut niet moet kunnen zingen. Ik heb een aantal filmpjes gemaakt die uit respect voor de personen die erin voorkomen niet gepubliceerd zullen worden.

Zondag zijn we na een late brunch naar het Shanghai planningscentrum gegaan. Dat is echt een aanrader voor wie de stad bezoekt. Er staan schaalmodellen van Shanghai die je een goed beeld geven van hoe enorm de stad eigenlijk is. Daarnaast hangt er een reeks foto’s die de veranderingen laten zien de ze de voorbije eeuw heeft ondergaan. Er hangt telkens een foto van vroeger, met een hedendaagse foto die op exact dezelfde plaats getrokken is ernaast. Veruit het interessantst waren de schaalmodellen van de expo. Er was ook een 3D voorstelling van alle paviljoenen en ik kan jullie zeggen: het wordt ongelooflijk de moeite. Die paviljoenen zijn stuk voor stuk knappe staaltjes architectuur. Het expogebied is gigantisch en dan heb je nog de promenades en metrolijnen die speciaal worden aangelegd. Ik heb momenteel tickets voor twee dagen en ik vrees dat het lang niet voldoende zal zijn. Als je voor mei naar China komt en dus niet de kans hebt om de expo te bezoeken, neem dan zeker eens een kijkje in het planningscentrum, dan heb je toch een idee van wat je mist.

Shanghai is groot, druk en zeer commercieel, maar ik begin deze stad, die mij eerst zo afschrok, toch meer en meer te appreciëren.

16-03-2010 om 14:48 geschreven door Tessa  

Zaterdagochtend om negen uur kreeg ik telefoon.

We waren vrijdag uit geweest, dus ik nam op met een lichtjes versuft ‘wei’? “Hoi Tessa, Mei laoshi (leerkracht Mei) hier!” Ik denk : “Mei laoshi?” Maar de vrouw aan de andere kant van de lijn kende mij duidelijk wél, dus ging ik er maar van uit dat het één van mijn leraressen was. Ze zei dat er om 12 uur audities waren voor een reclamespotje en of ik niet wou komen, want ze zochten westerlingen. En ik mocht ook westerse vrienden meenemen. Aangezien het 9 uur ’s ochtends was, kon ik niet veel mensen bereiken en de enige die uiteindelijk mee kon/wou, was Katrien. Wij namen dus met twee een taxi naar de opgegeven locatie, die een hotel bleek te zijn. Mei laoshi liet weten dat ze door de sneeuw geen taxi kon vinden en dat we maar moesten wachten in de lobby. Terwijl we daar zaten, kwamen er al een paar kerels op ons toe die vroegen of we daar waren voor het reclamespotje. Toen Mei laoshi uiteindelijk toekwam, wist ik eindelijk wie ze was: een leerkracht in het schooltje waar ik al een paar keer geweest was (ik ben daar tijdens de vakantie nog eens dumplings gaan maken en een Engelse les gaan geven, ik denk niet dat ik dat al verteld had). Ik had het eigenlijk kunnen denken, het is nogal een flamboyante vrouw. Genre luipaardlegging, oranje plateauschoenen en een roze jas met pelsen kraag. Ik was ook meteen gerustgesteld, want we vonden het een beetje vreemd dat die audities blijkbaar in een hotelkamer plaatsvonden. Ze waren blij ons te zien, want voor de rest zaten er enkel Chinezen te wachten. De verantwoordelijke vroeg ook meteen of we geen knappe mannelijke vrienden hadden, want ze hadden al een paar meisjes, maar nog geen jongens. Helaas, geen van onze mannelijke vrienden was bereid zijn bed uit te komen. De ‘auditie’ had niet veel om het lijf. We hebben een foto moeten laten nemen en onszelf even moeten voorstellen voor de camera, dat was het. Ik heb nog steeds geen idee waar de reclame over zou moeten gaan. We hebben het een paar keer gevraagd, maar het enige was we eruit kregen ,was dat wij gewoon de gasten in een restaurant zouden moeten zijn in een scène die erin voorkwam (misschien toch nog even vragen waar het exact reclame voor is, voor we onszelf laten filmen). Er gaat ook een bekende Chinese filmster in meespelen, ze hebben zijn naam genoemd, maar ik ken helaas niets van Chinese acteurs. Nu nog afwachten of het wel doorgaat, want we hebben nog geen bericht gekregen. Het zou wel leuk zijn om mee te maken (en we zouden betaald worden, ook mooi meegenomen).

Verder heb ik dit weekend mijn eerste artikeltje geschreven. Ik kreeg eind vorige week een mailtje van de beheerder van de site treinennieuws.nl. Hij had mijn blog gelezen (ik ben altijd verrast als blijkt dat onbekenden mijn blog lezen) en vroeg of ik in China al de trein of metro genomen had en of ik daar iets over kon vertellen. Ik vond het wel leuk en had zaterdagnamiddag niets te doen, dus heb ik me even laten gaan en iets voor hem geschreven over het treinverkeer in China. En, maak dat mee, het staat nog op de site ook! Voor wie regelmatig mijn blog leest, staat er niets nieuws in, maar als je geïnteresseerd bent, neem dan eens een kijkje (ik heb een link links op mijn blog geplaatst). Ik zou voor de rest van mijn verblijf hier correspondente Verre Oosten kunnen worden, dus wie weet staat er binnenkort nog iets van mijn hand op. ‘Correspondente’, klinkt best officieel niet? 

Voor de rest speelt ons leven zich de laatste dagen weer voornamelijk binnenshuis af, want het sneeuwt hier nog steeds (het is maart, hoe zit dat met die opwarming van de aarde?). Iedereen aan wie we het vragen, zegt dat het ‘volgende week’ beter wordt. Dat zeiden ze vorige week ook al. Maar goed, tot het zover is, blijven we gezellig samen in onze verwarmde living zitten met een tas warme chocomelk, hm.

08-03-2010 om 13:36 geschreven door Tessa  

Met het lantaarnfestival vorige zondag, twee weken na 春节 (Chinees Nieuwjaar) is er een einde gekomen aan de feestperiode.

Ik moet eerlijk zeggen dat de betekenis van deze feestdag mij niet helemaal duidelijk is, buiten dat het de traditionele afsluiter van het lentefestival is. En de naam verraadt het al: je moet lantaarns aansteken. We zijn zaterdag in fuzimiao - het traditionele centrum van Nanjing - hotpot gaan eten en de sfeer gaan opsnuiven. Toen we aankwamen, was meteen duidelijk dat zo ongeveer de helft van Nanjing hetzelfde plan had. Het volk stroomde de wijk in en uit en er stond overal politie om de zaak in goede banen te leiden. Niet dat het veel uithaalde: er stonden een aantal agenten op een brug die de mensen moesten tegenhouden, maar de Chinezen trokken zich daar niets van aan en liepen gewoon door, dus hebben we ons maar aangesloten bij de massa. Zo goed als alle ingangen waren afgesloten, als we braaf gewacht hadden, stonden we daar nu waarschijnlijk nog. Ik had grote verwachtingen, want als daar zoveel volk was, zou er toch zeker wel iets te zien zijn? Niet echt, zo bleek. De gewoonte is blijkbaar om een beetje door de buurt te flaneren, of je te laten meevoeren door de menigte in dit geval (een gezellig wandelingetje was uitgesloten). Wat de lantaarns betreft deed de feestdag zijn naam wel eer aan, want fuzimiao was nog feller verlicht dan gewoonlijk. In alle bomen hingen lampjes en papieren lantaarns. Je mag blijkbaar ook jezelf belichten: heel wat mensen liepen rond met lichtgevende hoorntjes of ronde oortjes op hun hoofd. Ook ballonnen en lichtgevende pinnen voor op je kleren waren heel populair, de winkeltjes die normaal gezien gewone prullen verkopen hadden daar handig op ingespeeld. Geen grote shows of spectaculair vuurwerk dus, wat mij ook niet aangewezen leek, aangezien er geen vierkante centimeter meer vrij was. Op zondag is er naar het schijnt wel wat vuurwerk geweest, maar daar heb ik de laatste tijd wel genoeg van gezien. Zondag zij we wel met een paar vrienden pekingeend gaan eten, ook feestelijk, toch? 's Avonds wilden we nog teruggaan, maar het begon te regenen, dus hebben we het maar gelaten. Ik was eerlijk gezegd nogal opgelucht dat het vanaf negen uur ’s avonds is beginnen gieten, kon er lekker niemand meer knalvuurwerk afsteken, haha J. Hey, de volgende dag begonnen de lessen weer, ik heb ook mijn slaap nodig!

Momenteel heb ik mijn eerste week les van het nieuwe semester achter de rug. Op vrijdag kunnen we een keuzevak nemen, maar we hebben toch besloten dat niet te volgen. Een weekend van drie dagen, daar zeg ik geen nee tegen. We waren allemaal ruim geslaagd vorig semester en zitten nu dus in het derde jaar. Ons rooster is super: op maandag en dinsdag beginnen we pas om twintig voor tien. Ik zit nu bij Katrien en Julie in de klas. Ze hebben wat er overschoot van onze twee klassen uit het tweede jaar samengezet en aangevuld met wat nieuwe studenten. In totaal zouden we met drieëntwintig moeten zijn, maar zoveel volk heb ik nog niet in de les zien zitten (afwezigheid valt dan ook niet zo hard op nu, tenzij je natuurlijk een van de weinige westerse meisjes bent). Onze leerkrachten zijn prima en tot nu toe gaat het vlotjes. Ofwel gaan we nu trager, ofwel zijn we verbeterd tegenover vorig semester (ik hoop het tweede). We hebben toen een weekje het derde jaar gevolgd en vonden het toch wat te moeilijk. Nu hebben we geen enkel probleem meer met de oefeningen, best wel leuk om te merken.

Verder logeert Kien (Duitser) ondertussen al een weekje bij ons. Hij blijft hier twee weken omdat hij voorlopig geen verblijfplaats heeft. Zijn appartement is opgezegd en hij vertrekt pas midden maart naar Shanghai om op de wereldtentoonstelling te gaan werken. Wij hebben toch een groot appartement, dus hadden we voorgesteld dat hij bij ons zou komen, twee weken hotel telt aan he. Bovendien zijn voorlopig enkel Katrien en ik er, want Sara is met haar moeder aan het rondreizen. En zoals King zegt: "小德国人 (lett. ‘kleine Duitser’) neemt niet veel plaats in" (ze kunnen cru zijn, die Chinezen J). Het plan is dat we volgende vrijdag met zijn allen naar Shanghai gaan en er een weekendje van maken.  

Voila, het tweede semester ligt voor ons en ik vind het eigenlijk niet zo erg dat de lessen weer begonnen zijn. Er is weer een nieuwe lading studenten toegekomen om te leren kennen en eerlijk is eerlijk: zwaar hebben we het hier niet J.

04-03-2010 om 09:48 geschreven door Tessa  

De laatste dag in Hanghzou heeft het geregend, geregend en nog eens geregend.

In de voormiddag zijn we dan maar naar de shoppingcentra gegaan die de vorige dag gesloten waren. Jammer genoeg waren nog steeds zeker de helft van de winkels niet open, dus het was niet zo’n succes. We hadden gehoopt dat het in de namiddag beter zou zijn, want we wilden zeker nog de bekende lingyin tempel gaan bezichtigen. Uiteindelijk hebben we dan maar de paraplu bovengehaald, want we konden niet vertrekken voor we daar geweest waren. Achteraf gezien ben ik heel blij dat we nog gegaan zijn, want het was zeker de moeite. In de rotsen tegenover de tempel waren mooie Boeddhabeelden uitgehouwen. Om daar dichtbij te geraken, moest je wel over een smal paadje en trapjes lopen, waar door de regen overal kleine stroompjes water overliepen. Wij waren dan ook zo goed als de enigen die zich hieraan waagden, de meeste toeristen bleven op de brede weg aan de overkant van het riviertje dat voor de rotsen liep. Uiteindelijk durfden wij ook niet meer hoger gaan, omdat de weg echt te modderig en glad werd. Heel jammer, want volgens mij was er nog wel wat te zien. Toen we daarna de tempel binnen wilden, bleek dat je daar nog eens voor moest bijbetalen! In de hal zou een heel groot Boeddhabeeld staan, maar we hebben toch besloten niet binnen te gaan. Dat maak je hier zo vaak mee: je koopt een ticket voor een domein met verschillende bezienswaardigheden en als je dan binnen bent, moet je voor een aantal dingen nog eens bijbetalen! Gelukkig stond er nog een andere tempel die ook de moeite waard was. Als het zonnetje geschenen had, hadden we daar nog wel wat rondgewandeld, maar nu besloten we toch maar snel terug naar onze hostel te gaan, waar we de rest van de namiddag hebben doorgebracht met warme chocomelk en pizza.  

Die avond vertrokken we naar Wuxi en daar aangekomen bleek dat ons hostel niet zo makkelijk te vinden was. Ik had het adres, maar de taxichauffeur hield vol dat hij geen huisnummers kende en dat ik toch moest weten waar dat ergens op die straat lag (ik ben nog nooit in Wuxi geweest). Toen we het na een 2^e rondje door de straat eindelijk vonden (het bleek een hele smalle inkom te hebben, verstopt tussen twee banken), kregen we naar onze voeten omdat we het de eerste keer toen we er langs reden niet gezien hadden. De man achter de balie was wel super vriendelijk. We vroegen een bed op een zaal, maar kregen voor dezelfde prijs toch een driepersoonskamer, vermoedelijk omdat wij de enige gasten in het hele hostel waren. Voor drie euro een vrij deftige kamer, maak dat mee J. We zijn maar een dag in Wuxi gebleven, omdat daar maar één bezienswaardigheid echt de moeite is: jinshanling, een boeddhistisch domein. Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar het was me aangeraden door een vriendin. De grote blikvanger is een 72m hoog Boeddhabeeld, dat we al van ver zagen staan terwijl we op de bus zaten. Wel grappig: ik vraag wanneer we het domein gaan verlaten aan een vriendelijk koppel dat met ons op de foto wou of er in de buurt nog iets te zien was. Antwoord: 'Hebben jullie het boeddhabeeld al gezien?' =) Het zag er allemaal heel spectaculair uit, en dat was het ook, maar ik was een beetje teleurgesteld toen we binnenkwamen en het bleek dat alles wat er stond recent gebouwd was. De beelden waren nog heel blinkend en nieuw en in een aantal gebouwen kon je zelfs niet echt in! Ik denk dat het op foto allemaal wel mooi overkomt, maar we hadden een beetje het gevoel alsof we door een boeddhistisch disneyland liepen. Het grote beeld was indrukwekkend en je kon helemaal tot aan de voet klimmen, maar voor je daar geraakte, werd je eerst door een hele verdieping winkeltjes met hangers en beeldjes geleid. Sinds ik hier ben, stel ik me soms vragen bij de integriteit van het boeddhisme. Ik dacht dat die monniken een soort gelofte van armoede moesten afleggen en heel devoot waren, maar de inkom voor tempels is vaak niet goedkoop en dan al die souvenirs… Je ziet regelmatig monniken met een gsm rondlopen, ze duwen je een prentje in je handen en vragen daar dan geld voor, ... ik weet het toch niet. Er stond ook een grote tempel op het domein, die gebouwd was volgens het patroon van een kerk, in kruisvorm met zijbeuken. Aan het plafond hingen boddhisatvabeelden tussen wolkjes, alsof het engelen waren. Het kan aan mij liggen, maar ik vond het een beetje een verkrachting. Alles was best mooi, maar authentiek? Dat zeker niet. Na het middageten zijn we nog een tuin gaan bezichtigen, die mooi was aangelegd, maar in de winter natuurlijk een beetje kaal was. Jammer genoeg heeft mijn fototoestel die dag in Wuxi dienst geweigerd door de koude. Ik ga mijn best doen om foto's van Annelies en Shauna over te nemen en op mijn fotopagina te plaatsen.

En dat was meteen onze laatste hele dag samen, ’s avonds moesten we al de trein terug naar Shanghai nemen, omdat Annelies en Shauna de volgende dag een vlucht terug hadden. Toen ze pas toekwamen, leek twee weken lang, maar achteraf lijkt het alsof ze amper een paar dagen hier geweest zijn. Nu ja, ik zit hier ondertussen al in de helft, dus we zullen elkaar best snel terugzien. Het was in ieder geval een leuke vakantie.

Ondertussen gaat de laatste dagen in Nanjing het leven zijn gewone gangetje. Katrien, Sara en ik zijn alledrie weer thuis (Sara is binnenkort wel weer weg, want haar moeder komt). Katrien en ik hebben gisteren nog eens al onze spieren laten losmasseren (ik vraag me achteraf altijd af of het normaal is dat je rug daarna pijn doet, hoort het niet net beter te zijn?) en we zijn ons net gaan herinschrijven voor het tweede semester, dat op 1 maart begint. Het is stilaan lente aan het worden, waardoor we af en toe eens in de zon kunnen gaan zitten, wat het leven toch meteen een pak aangenamer maakt J.

Ik weet niet hoe het in België zit, maar ik zal mijn best doen een beetje lente jullie kant op te sturen!!d

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Tessa  

Onze laatste dag in Nanjing zou volledig geweid zijn aan shoppen.

Ik weet ondertussen wel waar ik in Nanjing moet zijn om te gaan winkelen. Jammer genoeg hadden we maar een dag de tijd, waardoor we maar naar één shoppingcenter konden gaan. Alles is goedkoop en je kan veel afdingen, maar daar staat tegenover dat de winkeltjes zeer klein zijn en je veel geduld moet hebben om iets te vinden dat je bevalt. In veel winkels vind je hetzelfde en er is meestal maar één maat. Ik begin het afdingen ondertussen wel leuk te vinden. Ik ben altijd tevreden als ik veel van de prijs heb afgekregen, al besef ik ook wel dat dit alleen maar lukt omdat de verkopers veel te hoog beginnen, zeker bij buitenlanders. Annelies en Shauna zeiden dat ze soms de indruk hadden dat die verkopers kwaad op mij werden. Ik had daar eigenlijk nog niet bij stilgestaan, het lijkt misschien zo, maar dat hoort er natuurlijk gewoon bij. Uiteindelijk hebben we niet zoveel gekocht, maar op het eind van de dag had iedereen toch iets gevonden en dus zijn we om af te sluiten nog naar fuzimiao gegaan, de buurt rond de confuciustempel. Het is daar ’s nachts altijd mooi én ons favoriete hotpotrestaurant bevindt zich daar.

De volgende dag mochten we ons voorbereiden op een lange treinrit. Er waren nog 2 treinen naar Hangzhou waar we kaartjes voor konden krijgen, ze kwamen op hetzelfde uur aan, maar de ene vertrok later en was dus ook een pak duurder. We besloten dan maar om de trage trein te nemen, die er vijf uur over zou doen. Uiteindelijk vertokken we met een dik uur vertraging en zijn we dan nog eens zes uur onderweg geweest, dus het was sowieso een verloren dag. Het was een van de vuilste treinen waar ik al op heb gezeten, hoewel ik over het algemeen niet te klagen heb over het treinverkeer. Iemand was op het idee gekomen tapijt in de middengang te leggen, wat niet aan te raden is, aangezien iedereen toch vrolijk op de grond blijft spuwen, etensrestjes op de grond gooit of de as van zijn sigaret op dat tapijt aftikt (op oude treinen mag nog gerookt worden). Het was dus geen aangename rit, maar langs de andere kant vind ik het wel goed dat Shauna en Annelies dat ook eens meegemaakt hebben. Je moet toch een paar goede verhalen hebben als je thuiskomt? J Het was helemaal af omdat er een koppel oude mensen tegenover mij zaten die heel de tijd kippenpoten uit een pakje zaten te eten, jammie!

上有天堂下有苏杭 'Boven heb je de hemel, op aarde heb je Suzhou en Hangzhou'. Herinneren jullie je dit gezegde nog? In Suzhou was ik al geweest, nu was het de beurt aan Hangzhou om zijn reputatie te bewijzen. Ik moet zeggen: ik vond Suzhou prachtig, maar Hangzhou is zeker dubbel zo mooi. Jammer dat het weer niet meezat, want het is echt een prachtige stad.Op onze eerste dag hebben we een fiets gehuurd. Ons hostel lag vlak naast het grote meer waar Hangzhou om bekend is. Rond het meer ligt een park, met veel paadjes en bruggetjes. Aan de straat die als een ring rond het meer en het park ligt, zijn alle chique clubs en restaurants en dure winkels. Hangzhou komt over als een rijke stad, heel proper en heel mooi. We wilden met onze fiets op het pad vlak naast het meer gaan fietsen, maar blijkbaar mocht dat niet! Bij elke ingang naar het park stond een bewaker die ons – domme buitenlanders – met wat armgezwaai en onbestemde geluiden terug de weg opdreef. We hebben geprobeerd om er via wat sluipweggetjes toch te geraken (hey, als alle borden in het Chinees zijn, versta ik echt niet dat we daar niet in mogen J), maar op een bepaald punt kwamen we telkens toch weer een bewaker tegen, dus er zat niets anders op dan op de grote weg te blijven. Het heeft de hele dag gemiezerd, maar we hebben ons niet laten kennen en zijn toch het hele meer rondgefietst, waarbij we twee tempels en twee pagodes bezocht hebben.
’s Avonds wilden Annelies en Shauna nog gaan winkelen, want ze moesten nog altijd souvenirs hebben. Ik had in een map in het hostel het adres van een winkelcentrum opgezocht. Het lag best een eind van het hostel, maar we gingen het toch wandelen. Toen we daar eindelijk aankwamen, bleken die winkels er niet meer te zijn! We besloten dan maar een taxi te nemen naar een ander winkelcentrum. Hangzhou was een prachtige stad, maar gaat me toch ook bijblijven als de stad van de Onvriendelijke Taxichauffeurs. We hebben er een paar gehad, maar deze was de ergste. Ik geef het adres op: ‘Wat gaan jullie daar doen?’ ik zeg: ‘winkelen’. ‘En wat gaat ge kopen?’, ‘Kleren’. Ok, wij dus op weg, wanneer we er bijna zijn vraagt hij nog eens: ‘Wat gaan jullie hier doen?’ Ik zeg opnieuw: ‘winkelen’. ‘De winkels zijn nu niet meer open! Die zijn maar open tot drie uur in de namiddag door Nieuwjaar!’. Fijn, dat had hij niet kunnen zeggen voor we vertrokken. Ik vraag ons dan maar naar een andere straat te brengen, waar je volgens onze reisgids souvenirs kan kopen. ‘Daar verkopen ze geen kleren!’ 'Ik weet het, breng ons toch maar naar daar.' Ik blader door mijn boek en vind nog een winkelstraat, dus ik vraag of de winkels daar ook zo vroeg sluiten. ‘Daar rij ik nu niet meer naartoe, mijn shift zit er bijna op!’ (die uitroeptekens staan daar niet voor niks, Annelies en Shauna wisten op de achterbank niet wat die mens allemaal naar mij aan het roepen was). Uiteindelijk verlies ik ook mijn geduld en zeg geërgerd dat ik helemaal niet vroeg om ons naar daar te brengen en dat hij ons dan maar zo snel mogelijk moet afzetten. Uiteindelijk stopt hij en zegt dat we er zijn. Wij stappen uit en nadat we aan iemand gevraagd hebben waar we zijn, blijkt dat we nog een kilometer van bestemming zijn! Kan je je inbeelden in België zo behandeld te worden door een taxichauffeur? Ongelooflijk… Daar staat natuurlijk tegenover dat een taxi nemen hier evenveel of minder kost dat de bus thuis (om even met een positieve noot te eindigen J).

21-02-2010 om 07:45 geschreven door Tessa  

Onze laatste dag in Shanghai zou snel-snel moeten. We wilden nog een aantal dingen zien en moesten zeker op tijd zijn om de jassen die we hadden laten maken op te halen, zodat we onze trein konden halen.

De Amerikaanse gids, Christina, had ons een tip gegeven over een winkel die we zeker nog wilden bezoeken: de barbiewinkel! In Shanghai bevindt zich blijkbaar de enige barbiewinkel ter wereld en aangezien wij alledrie grote fans waren (en zijn), moesten we daar toch even langs gaan. Als ik 8 geweest was, zou ik helemaal gek geworden zijn. Bekijk de foto’s maar, het is barbie-paradijs. Alles is roze, uiteraard, en zowat elke barbie die je je kan wensen werd verkocht of toch op z’n minst tentoongesteld. Neem hier nooit je dochter mee naartoe om dan te zeggen dat ze geen pop krijgt!

Toen we eindelijk de uitgang gevonden hadden – het is duidelijk de bedoeling de klanten zolang mogelijk binnen te houden – moesten we ons terug naar de stoffenmarkt haasten, want we wilden zeker nog op tijd zijn om eventueel wat aanpassingen te laten doen. Gelukkig maar, want de jas van Annelies zat meteen goed, maar die van Shauna moest nog een heel stuk worden ingenomen. Het is wel knap dat die mensen dat dan op een half uur kunnen regelen, in België zou je de volgende dag moeten terugkomen (wat uiteraard niet mogelijk was). Ik vraag me af hoe dat naaiatelier eruit ziet, wij zijn enkel in de winkel geweest en ze namen de jas terug mee ergens achterin. De stoffenmarkt lag een flink eind uit de richting van ons hotel en het verkeer zat behoorlijk vast, dus tegen de tijd dat we met bus en metro terug daar geraakt waren, was het al behoorlijk laat. We hebben uiteindelijk onze trein gehaald, maar het was toch nipt.

In Nanjing gingen we uiteraard in ons appartement logeren, het zou stom zijn om geld uit te geven aan een hotel. Annelies en Shauna konden in mijn bed slapen en ik mocht voor een paar dagen bij Sara slapen. Op onze eerste dag in Nanjing zijn we naar het domein van de Ming-tombes en de stadsmuur gegaan. Ik was daar al eens geweest, dus de foto’s zullen jullie misschien bekend voorkomen. ’s Avonds hadden we afgesproken met Margot en haar vriend Loic. Dat is eigenlijk wel een grappig verhaal: Ik had met Margot in het middelbaar gezeten op St-Jan, maar we hadden in die tijd eigenlijk weinig contact met elkaar. Nu was zij een tijdje geleden viavia op mijn blog terecht gekomen en blijkt dat haar vriend in Nanjing werkt! Hij verdeelt hier Duvel, onder andere in een paar cafés waar ik wel eens kom! De wereld kan toch klein zijn =) Ze had mij een berichtje gestuurd dat ze in februari naar Nanjing kwam en of ik zin had om eens af te spreken. Dat kwam goed uit, omdat we net terwijl zij hier was ook drie dagen in Nanjing waren, en bovendien heeft Annelies nog een tijdje bij ons op school gezeten, dus zij kenden elkaar ook. We zijn eerst samen pekingeend gaan eten (dat stond sowieso hoog op het verlanglijstje van Shauna en Annelies), iets gaan drinken en uiteindelijk nog uitgegaan. Het was echt een hele leuke avond, zo zie je maar weer hoe de dingen kunnen lopen he. Margot komt dit jaar waarschijnlijk nog eens terug naar Nanjing, dan kunnen we nog eens afspreken =)

De volgende dag hadden we een relax dagje ingepland: we zouden naar warmwaterbronnen op een berg buiten Nanjing gaan. Dat was mij aangeraden door vrienden die er helemaal wild over waren. Het lag een eind buiten de stad en naarmate we verder weg reden, begon ik me toch af te vragen waar we terecht gingen komen. De dorpjes waar we doorreden zagen er nogal armoedig uit en de weg werd ook steeds slechter. Bovendien was het een grijze dag, waardoor alles er een beetje mistroostig uitzag. We waren net op het punt waarin we de bezorgdheid uitspraken ergens bij een vuile kleiput terecht te komen, toen we plots een brede, mooi aangelegde laan inreden. Vanuit een vuil dorpje reden we plots een deftig domein op en onze taxi stopte bij een groot hotel dat eruit zag als een luxe resort. In China kan het contrast soms zo groot zijn, niemand van ons had dat verwacht. Binnen was iedereen super vriendelijk, we werden meteen door een meisje begeleid om in te checken. De kleedkamers waren heel mooi, maar het was voor Annelies en Shauna wel even slikken dat alle vrouwen daar ongegeneerd naakt rondliepen. Ik ben er ondertussen al aan gewend dankzij de kleedkamer van onze fitness: Chinese vrouwen kennen onderling echt geen schaamte. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel aangenaam vind, je zou denken dat ze ons als westerlingen aanstaren (zoals op straat), maar dat is totaal niet het geval, ze kijken er echt niet van op. Maar als je bedenkt dat men in kleine dorpen vaak geen eigen badkamer heeft en zich in gemeenschappelijke douches moet wassen, net zoals de studentes aan de universiteit, is het logisch dat ze eraan gewend zijn. Het is wel opmerkelijk dat diezelfde vrouwen daarna een heel preuts badpak-met-rokje aantrekken voor ze naar de baden gaan en onze bikini’s ‘erg sexy’ vinden. Vrouwen onder elkaar is blijkbaar geen probleem, maar als er mannen bij zijn, is zedigheid geboden. De warmwaterbaden waren heerlijk. Het was al bijna donker toen we naar buiten gingen en die stomende baden zagen er heel aanlokkelijk uit. Er waren baden van verschillende temperaturen en een aantal met kruiden erin. Er stond bij elk bad een meisje dat je handdoek aannam als je het water inging en je een nieuwe gaf als je eruit kwam. Ook werden je slippers omgedraaid nadat je ze had uitgedaan, zodat ze in de juiste richting stonden om ze daarna weer aan te doen. Terwijl we in één van de baden zaten, werden we opgemerkt door een groepje meisjes, die super enthousiast waren toen ze hoorden dat ik Chinees kon. Het oudste meisje (20 jaar) bleek bij mij op de unief te studeren en ze zei dat ze mij ging komen zoeken, ik ben eens benieuwd J Het was in ieder geval een ontspannend dagje.

Tot later! x

19-02-2010 om 14:51 geschreven door Tessa  

Op 1 februari kwam ik op mijn eentje toe in Shanghai, Annelies en Shauna zouden de volgende ochtend toekomen.

Shanghai overvalt mij altijd een beetje. Toen ik net in China was aangekomen en we met de taxi van het vliegveld naar ons hotel reden, dacht ik: ‘O nee, ik hoop dat Nanjing anders is’ (wat het gelukkig ook was). Zodra je de trein uitstapt en het station verlaat, zijn er óveral mensen. Je wordt langs alle kanten overvallen door Chinezen die hotels aanprijzen of je een illegale taxi willen aansmeren. Ik was blij toen ik rustig op mijn hotelkamer zat. Ik heb me er dit keer wel goed geamuseerd, met Annelies en Shauna erbij. Maar in mijn eentje in Shanghai verblijven, daar pas ik toch voor.

Toen ik de volgende dag op het vliegveld toekwam, stond daar toevallig nog een mede-sinologe: Elke, die dit jaar in Ningbo studeert. Zij stond te wachten op haar vriendje, die blijkbaar op dezelfde vlucht zat. Stonden we ons daar met twee op te jagen, omdat de mensen die de aankomsthal binnenkwamen telkens niét onze vrienden waren. Uiteindelijk kwamen ze bijna gelijktijdig toe, best grappig. Na de omhelzingen en verwelkomingen konden we dus allemaal samen de maglev terug naar de stad nemen. De maglev zou één van de snelste treinen ter wereld moeten zijn, hij is magnetisch en zweeft boven de sporen. Ik had verwacht daar iets van te voelen, maar uiteindelijk is het gewoon een trein, die weliswaar op 8min een afstand aflegt waar ik met de bus anderhalf uur over had gedaan.

Op onze eerste dag in Shanghai was het pestweer. Bovendien waren Annelies en Shauna toch een beetje moe van de vlucht, dus hebben we maar wat op goed geluk rondgedoold. Er was een groot ondergronds shoppingcenter, met de gebruikelijke goedkope kledij. En het Shanghai museum was gratis én binnen, dus een kijkje nemen kon geen kwaad. ’s Avonds wilden we nog wat door de oude wijk wandelen, maar de regen heeft ons uiteindelijk toch terug naar ons hostel gedreven.

We zijn dan de volgende dag maar teruggegaan, en bij mooi weer was die wijk zeker de moeite waard. Er rond bevonden zich ook een aantal shoppingcentra waar alles zo fake is als maar zijn kan, maar waar in deze periode van het jaar ook veel versieringen voor Chinees Nieuwjaar verkocht werden. We hebben dan een bezoekje gebracht aan de Yu tuinen en de tempel van de stadsgod. Daar ga ik niet verder over uitweiden, de foto’s staan op de site, neem maar eens een kijkje. Na een avondwandeling door de voormalige Franse concessie gingen we terug naar het hotel om ons om te kleden, want we hadden ’s avonds met Karo en Kien afgesproken om uit te gaan in Shanghai. Karo woont daar sinds 2 weken omdat ze er stage loopt en Kien moest de volgende dag het vliegtuig nemen naar Japan om zijn vriendin te bezoeken. We gingen naar een club waar vrienden van Karo vaak heen gaan: Sin. In Nanjing is het uitgaansleven lang niet slecht en de clubs zijn best goed. Maar daar! Het was op de zoveel-dertigste verdieping, met uitzicht over de stad. De inrichting was super chic en het was sinds België geleden dat ik nog eens muziek met een dance beat gehoord had (in Nanjing spelen ze bijna enkel r&b). Er waren natuurlijk ook schaars geklede danseresjes, die voor de gelegenheid voor een grote ventilator dansten. Het was er niet zo druk, maar er waren naar verhouding veel westerlingen. Heel wat mannen waren met Chinese meisjes aan het dansen. Later hebben we gehoord dat de Chinese meisjes in de clubs in Shanghai vaak prostituees zijn. We hebben het zo wat in het oog gehouden en er waren ook wel wat mannen die met zo’n Chineesje naar huis vertrokken, yugh. Naar het schijnt zijn er nog veel betere en spectaculairdere clubs daar, ik heb verhalen gehoord over een club waarvan de muren aquariums zijn. Ik ga in België nu nooit naar discotheken, maar daar ben ik toch eens benieuwd naar, misschien iets voor de volgende keer.

Onze derde dag in Shanghai was de beste. We waren in onze hostel aangesproken door twee Amerikanen die graag een boottocht wilden maken door de haven naar de monding van de Yangzi. Je moest minstens met vijf zijn om een boot te huren, dus vroegen ze of wij niet mee wilden. Dat kwam goed uit, want wij wilden sowieso ook naar dat deel van de stad gaan. Toen we aankwamen bij de bootverhuur, moest je plots minstens met zéven zijn om een boot te mogen huren. Gelukkig voor ons zat daar al een ouder Amerikaans koppel met hun gids ook te wachten om een boot te nemen. De tocht duurde 3 uur, we zijn langs de hele haven gevaren, tot aan de monding aan de zee en dan terug. Het was een mooie dag en de tocht was echt leuk en best ontspannend, een aanrader als je naar Shanghai gaat. Die oudere Amerikaanse man bleek bovendien iets met scheepvaart te maken te hebben (financiering of zo), dus hij gaf voortdurend uitleg bij alles wat we in de haven zagen, best interessant. De gids van die Amerikanen was een jong, half Chinees meisje dat in Shanghai woonde. Dat was wel handig, want ze heeft ons nog allerlei leuke tips gegeven voor bezienswaardigheden.

Toen we van de boot kwamen, wilden we eerst iets te eten zoeken en daarbij kwamen we toevallig langs een groot gebouw dat een stoffenmarkt bleek te zijn, gespecialiseerd in jassen. Een heel gebouw vol kraampjes waar je verschillende modellen jassen op maat kon laten maken. Annelies en Shauna wilden graag een jas, dus zijn we de verschillende standjes afgewandeld om prijzen en modellen te vergelijken. Maar toen we uiteindelijk ergens informeerden wanneer zo’n jas klaar kon zijn, bleek dat al die kleermakers twee dagen erna in verlof zouden gaan voor Nieuwjaar en dat het dus niet meer mogelijk was om een jas op tijd af te maken! We wilden dus op zoek gaan naar een jas die meteen goed was, maar bij het laatste kraampje dat we aandeden zat een koppel dat bereid was twee jassen in één nacht voor ons te maken! Ze zeiden dat ze een hele nacht door zouden werken, zodat we de volgende dag om 5uur terug konden komen om ze op te halen. Gelukkig voor Shauna en Annelies, die toch nog iets op maat konden laten maken.

Na het eten namen we de ferry naar de overkant van de rivier, naar het Pudong district, het wallstreet van Shanghai zeg maar. Ik was daar de vorige keer al eens in zo’n wolkenkrabber geweest, maar dit keer hadden we een goede tip gekregen van die Amerikaanse jongens. Het hoogste gebouw in Pudong is de zogenaamde ‘kurkentrekker’ (kijk maar naar de foto’s). Je kan voor 150kuai naar de hoogste etage, waar een uitkijkpunt is. Wij zijn echter niet naar de hoogste verdieping gegaan, maar naar het op 5 na hoogste, waar zich het restaurant en de bar van het Hyatt hotel bevinden. Daarvoor moesten we een andere ingang nemen, die van de hotellift. We zijn daar in onze jeans met onze sportschoenen binnengewandeld alsof we er thuishoorden en hebben met een paar zakenmensen de lift naar boven genomen. Daar hebben we ons geïnstalleerd aan een tafeltje bij het raam, waar we een cocktail gedronken hebben met uitzicht op Shanghai. Een cocktail daar is best duur: 80kuai. Maar als je even rekent betekent dit dat we nog altijd 70kuai hebben uitgespaard, er een cocktail bij kregen én een dik uur op ons gemak van het uitzicht konden genieten! We hebben ook gewoon foto’s getrokken, er waren nog mensen die dat deden, dus geen enkel probleem. Opnieuw een aanrader! (als je ’s avonds naar boven zou gaan tenminste, overdag zou ik nog altijd voor het uitzichtplatform gaan).

En hiermee ben ik eventjes moegeschreven. Over onze laatste dag Shanghai en de daaropvolgende dagen in Nanjing dus morgen meer!!

17-02-2010 om 16:01 geschreven door Tessa  

Na twee weekjes reizen ben ik weer een tijdje thuis in Nanjing en dus tijdelijk weer helemaal tot jullie beschikking. Het verslag van die reis zal opnieuw in stukjes op mijn blog verschijnen, kwestie van er geen half boek van te maken.

Annelies en Shauna zijn eergisteren weer naar België vertrokken. De twee weken dat ze hier waren, zijn veel te snel voorbij gegaan, zo gaat dat meestal he. Shauna kende ik daarvoor niet echt goed (dat is trouwens bijzonder goed meegevallen), maar Annelies had ik natuurlijk wel gemist sinds ik in China woon. Maar goed, ik heb me super geamuseerd (ik hoop voor hen hetzelfde) en alweer een paar nieuwe stukjes China verkend.

Voor ik aan mijn reisverslag begin, moet ik even over een recentere gebeurtenis schrijven: 春节 chunjie het lentefestival, beter bekend als Chinees Nieuwjaar. Deze feestdag valt elk jaar op een andere datum, omdat hij via de maankalender berekend wordt, en dit jaar viel hij dus samen met Valentijn, op 14 februari. In België maken we ons een vrij spectaculaire voorstelling van het Chinese Nieuwjaar: parades op straat met veel muziek, veel mensen en dansende draken. Ik moet jullie teleurstellen: daar heb ik niets van gemerkt. Nu hadden we ons zelf ook een beetje van datum vergist. Ik dacht dat de grootste festiviteiten zouden plaatsvinden op 14 februari, maar net zoals Nieuwjaar bij ons eigenlijk gevierd wordt op 31 december, werd chunjie gevierd op 13 februari. We zijn op die dag niet naar het historische centrum van Nanjing gegaan, dus hebben we mogelijk de hele show gemist (hoewel ik geen verhalen gehoord heb die daar op wijzen). Wat we wél gezien én gehoord hebben is het vuurwerk. En niet zomaar een beetje vuurwerk! Wie niet besefte wat er aan de hand was, kan goed gedacht hebben dat er een oorlog was uitgebroken! Het merendeel van het vuurwerk is namelijk niet gemaakt om mooi te zijn, met veel kleurtjes en zo, maar wél om zoveel mogelijk lawaai te maken. Heel populair zijn de matten en dozen met knallers die snel na elkaar afgaan, alsof iemand een machinegeweer leegschiet. Het afsteken van vuurwerk begon al vroeg ’s ochtends, nam toe terwijl de dag vorderde en bereikte een hoogtepunt om 12 uur (niet normaal!). Het ging door tot een kot in de nacht, waarna men op de 14^e zo rond half 8 ’s ochtends opnieuw begon. Wat een mens bezielt om op te staan en onmiddellijk een beetje vuurwerk te gaan afsteken is mij een raadsel, maar goed, ondertussen is alles weer stil. Ik kan met niet inbeelden dat er die nacht geen ongelukken gebeurd zijn, want met de veiligheid nemen ze het niet zo nauw. Er wordt vuurwerk afgestoken in de paar meter tussen 2 flatgebouwen, dus als een pijl een beetje afwijkt, vliegt die zo de woonkamer op de 10e verdieping in. Ik heb een vader met 2 kindjes uit het raam zien hangen met een plastieken buis in zijn hand waaruit hij pijlen afschoot, tof! 
Wat spectaculaire verhalen over Chinees Nieuwjaar betreft, is dat jammer genoeg het enige dat ik met jullie kan delen. In plaats van de grote massa’s die je verwacht, was het doodstil op straat. Chunjie valt nog het best te vergelijken met Kerstmis, wat inhoudt dat iedereen binnen zat om met de familie samen te vieren. Bovendien waren alle winkels gesloten, wat we hadden kunnen verwachten, waardoor we op 13 februari 's avonds maar in de McDonalds zijn gaan eten, het enige restaurant dat open was. Ook gisteren en vandaag was er bijna niets open. Uiteindelijk moet ik tot mijn spijt zeggen dat chunjie vooral lastig was. Voor ons heeft het geen enkele betekenis, er viel niet veel te beleven en je kon nergens terecht voor inkopen.

Wie vermoedelijk wel een echt Chinese chunjie heeft beleefd, is Katrien. Zij is met King naar diens ouders gegaan om te vieren en ze blijft daar nog tot de 20^e. Voor zover ik gehoord heb, was het best gezellig en heeft ze heeel veel moeten eten. Op feestdagen worden er zeer veel gerechten klaargemaakt en Chinezen hebben de gewoonte je bord bij te vullen, zelfs als je aangeeft dat je écht geen honger meer hebt. Haar ‘schoonouders’ wonen in landelijk gebied, wat een belevenis op zich is. Ze wonen in een appartement dat eruit ziet alsof het niet is afgewerkt (ik wacht op de foto’s om me een beeld te vormen) en waar geen stromend water is. Douchen gebeurt in gemeenschappelijke douches in het dorp en naar het toilet gaan moet boven een put in de grond (heerlijk scoutskamp-gevoel vermoed ik). Er is ook geen verwarming en aangezien het buiten weer gesneeuwd heeft en serieus aan het vriezen is, hebben ze het daar behoorlijk koud. Katrien is nu niet zo’n luxepopje, maar het zal toch niet makkelijk zijn, dus ik vind het wel knap van haar dat ze het zag zitten om een week naar daar te gaan. Langs de andere kant is het natuurlijk ook een unieke ervaring om met Chinezen Nieuwjaar te vieren, dus in haar plaats zou ik zeker ook gegaan zijn. Wie een gedetailleerd verslag wil van wat ze daar allemaal heeft meegemaakt, moet zeker volgende week haar blog eens lezen.

Voila, tot zover Chinees Nieuwjaar, vanaf morgen zal het weer wat anders zijn. Ik wens jullie allemaal heel veel geluk toe in het Jaar van de Tijger!! Oh, en voor alle tijgers (het sterrenteken, niet het dier): vergeet niet elke dag minstens één rood item te dragen, een onderbroek of een touwtje rond de pols volstaan al. Het is jullie jaar, je moet er alle geluk uithalen dat erin zit :D

15-02-2010 om 11:16 geschreven door Tessa