“Het moeten niet altijd de duinen zijn,” sprak IJzeren Kurt eerder deze week. Naar zijn zeggen lag er in Jabbeke en omstreken een prachtig parcours op ons te wachten. En gezien Frank Deboosere oostenwind voorspelde was dit het uitgelezen moment om de woorden van onze spoorwegman op hun waarheid te testen.

Het had enige voeten in de aarde – figuurlijk gesproken dan – vooraleer er een coronaveilige afspreekplaats gevonden was. Uiteindelijk werd dit “De Bunker” aan Stene dorp. We zijn met z’n achten en splitsen ons dus net als vorige week op in onze vertrouwde bubbels.

IJzeren Kurt had bij zijn aankondiging onze vrees op slijk bij hoog en laag bezworen. We zijn evenwel nog maar goed en wel vertrokken wanneer er zich een polderstrook aankondigt die de MTB tot aan de trapas in de modder doet wegzakken. Gesakker en gevloek alom, met uitzondering van Geert Pirelli dan. Onze bandenmagnaat schiet als een pijl uit een boog naar voren maar moet deze onbezonnenheid met een spectaculaire tuimelperte bekopen. Hij belandt met hebben en houden midden in een plas en tovert zichzelf om tot slijkduivel!

Het dient gezegd, het vertrouwen in de wegkapitein na dit voorval is enigszins geslonken. Ten onrechte, zal blijken. De rest van de rit wordt een combinatie van road / off-road met prachtige stroken door de bossen van Vlaanderen. Jabbeke, Tillegem Bos, Beisbroek, Snellegem… een leuke beleving

We rijden aan een gematigd tempo, niemand komt in de problemen. Toch een speciale vermelding voor Noël die de hele tour zonder verpinken afmaalt!

Tot slot nog even de heldendaad vermelden die enkele collega-Eastenders deze week hebben verricht. Respect jongens!

Bijlagen:
https://youtu.be/xkTc3vnu1kk   

Maak u geen begoochelingen, waarde lezer. De titel van dit verslag slaat niet op de alom bekende film over Noord-Engelse werklozen, maar op het feit dat we deze keer het volledige duinenparcours hebben afgelegd.

De voorbije dagen vingen we immers niets dan lovende kritieken op over de verbeteringen die werden aangebracht door de parcoursbouwers. En inderdaad, er was geen woord van gelogen.

In bijna zomers omstandigheden staan we met zijn zevenen aan het Duinenkerkje. We verwelkomen onder andere Danny G. die voor het eerst de MTB van stal heeft gehaald. Remi is er ook, dankzij de technische ondersteuning van Steve Flitser die bewijst dat hij meer in zijn mars heeft dan enkel kiekjes trekken. 

We rijden richting Nieuwpoort en nemen, zoals hierboven al gemeld, alle duinenstroken. Iedereen rijdt vlotjes mee, nergens komen we in de problemen tenzij enkele balorigen langs de Duinenweg die vinden dat we te veel plaats in beslag nemen.  Steve Flitser zorgt voor de fotoreportage die u op de FB-pagina kunt bekijken.

In Lombardsijde stelt Rich voor om door te rijden tot Nieuwpoort en zo het definitieve winterparcours vast te leggen. Zo gezegd, zo gedaan. Opnieuw enig tumult wanneer langs het vaartje een collega-MTB’ster het nodig vindt om midden op het parcours een telefoongesprek te houden en zo de weg te versperren!

Rich brengt ons tot aan het bosje aan de kinderboerderij. Dat blijkt echter niet zo’n goed idee te zijn. De voorbije regenval heeft het parcours in een modderpoel herschapen. We zijn verplicht om na deze zeer glibberige strook halt te houden en sakkerend het slijk van tussen de derailleur en voorblad te halen. 

Op de terugweg nemen we het stukje langs de IJzer. Op de plek waar vorige week Remi in de problemen kwam gaat nu Butler Ronny onderuit. Hij doet dit op een verbazend elegante manier en allemaal zonder erg.

We hebben nu de wind mee. De stroken tussen Lombardsijde en Middelkerke liggen er nu als autostrades bij. De technische strook aan het sportpark zorgt nog voor spektakel, ondanks de bewering van Steve Flitser dat het een makkie is. Rich en uw dienaar nemen het voortouw;  alles gaat naar wens tot Rich op de laatste helling blokkeert en in het zand moet bijten. Het levert enkele indrukwekkende foto’s op.

In het laatste gedeelte heeft Butler Ronny dan nog af te rekenen met problemen aan het versnellingsapparaat. Hij moet als een koffiemolen de laatste kilometers afmalen. Gelukkig is Rich er om hem een duwtje in de rug te geven.

We nemen afscheid van elkaar aan de startplaats en hopen dat er zaterdag kan gereden worden.

Bijlagen:
https://youtu.be/e4d5LLgYbJo   

Ophokplicht

Na COVID-19 worden we sinds vandaag geconfronteerd met een oude bekende: de vogelgriep. “Wat heeft dit nu met WTC Placora te maken”, hoor ik zeggen waarde lezer. Welnu, voor wie het nog niet mocht weten, er wordt gezegd dat er in ons ploegje een aantal rare vogels zitten van divers pluimage. Er rijden ook wel eens stervende zwanen in ons peloton. Dat het vogelvirus opnieuw de kop opsteekt zou dus enige invloed kunnen hebben op het wedervaren onzer leden.

Om halftwee staan er elf (!) Placora’s bubbelgewijs aan de laatste rustplaats van James Ensor. Tel daar nog eens Wimco en Danny G. die een ritje met de koersfiets achter de rug hebben, dan kom je uit op dertien eenheden die een sportieve prestatie op het conto hebben. We noteren in de rand van dit verslag de toestand waarin de fietsen van beide heren verkeren. Om het kort te stellen: onze MTB is de afgelopen maand nog niet zo vuil geweest!

En dan vertrekken we. De MTB’ers splitsen zich volgens snelheid en afstand op in drie groepen: de super rappen, de hele rappen en gewoon de rappen. Uw dienaar voegt zij bij die laatste omdat hij van plan is een ingekorte versie te rijden. Opi One is namelijk later op de middag van dienst.

Samen met Noël, Remi en – terug van weggeweest – Butler Ronny gaat het Lombardsijdewaarts. Het stuk tussen Oostende en Middelkerke wordt nog steeds overgeslagen. Misschien wel ten onrechte, want op zijn terugweg stelt uw dienaar vast dat er door de parcoursbouwers heel wat werk is verzet om alle traject berijdbaar te maken. Hiervoor onze eindeloze bewondering en dankbaarheid!

Aan het militair kamp verlaat uw dienaar zijn drie metgezellen; zij gaan nog door tot Oostduinkerke. Het weer is er ook naar.

Net zoals vorige week heel wat wandelaars en gelegenheidsfietsers op de weg. Het blijft dus uitkijken. Na een toertje van 38 km kan uw dienaar zijn warm bad opzoeken. En onze lezers die al bij het lezen van onze avonturen al vermoeid zijn hoeven zich deze keer geen zorgen te maken.

Later op de avond komen de Strava-statistieken en de foto’s van de ploegmakkers binnen. Ook hier niets anders dan lovende verslagen van een rit die tot aan Oostduinkerke reikte. Tot volgende week. En hou het veilig.

Op Wapenstilstandsdag is het niet meer dan normaal dat de rit in het teken van de gevallen jongens staat. We blazen verzamelen aan het Duinenkerkje voor een MTB-tocht rondom de Nieuwpoortse Ganzenpoot waar 106 jaar geleden Cogghe en Gheeraert de sluizen opendraaiden en zo de Duitse bezoekers tot staan brachten.

We herdenken in het bijzonder de cylisten die met hun tweewieler door weer en wind het vaderland dienden en lang niet over dezelfde technische wonderpaardjes beschikten als wij. Hoewel, Geert Pirelli – terug van weggeweest – heeft al van voor de start af te rekenen met krakende tandwielen. Ploegmaat Kurt heeft geprobeerd om dit te verhelpen, maar veel resultaat kent zijn tussenkomst niet. Met het gezegde “krakende wielen lopen het langst” in het achterhoofd besluit onze bandenmagnaat de tocht toch maar aan te vatten.

Denis staat er ook. Helaas, onze kampioen beschikt nog niet over het geschikte rijwiel om door zand en grind te crossen. Maar gezien de moeilijke berijdbaarheid van het duinenparcours tussen Oostende en Middelkerke laten we dit deel voor wat het is en kan Denis een eind met ons meerijden. Vanaf Westende duiken we de duinen in en nemen we definitief afscheid van onze metgezel met de raad om zo vlug mogelijk de bestelling te placeren. 

In de Nieuwpoortse jachthaven groeten we even de zeehonden. Rich maakt van de gelegenheid gebruik om het onderscheid tussen een zeehond en een zeeleeuw duidelijk te maken. Ook het verhaal van onze PDF en zijn bijzondere hond – algemeen bekend bij de ingewijden - wordt nog eens bovengehaald. 

Aan de kinderboerderij maken we dankzij Kurt kennis met enkele voor ons tot op heden onbekende MTB-paadjes. Het dient gezegd, de Nieuwpoortenaars houden ervan om te zigzaggen!

Via ‘het poortje’, waar uw dienaar zoals gebruikelijk aan blijft haken, rijden we dan naar het traject achter de Oostduinkerkse begraafplaats, om dan zo terug te keren naar de vaart en de Ganzenpoot. Opnieuw verrast Kurt ons met enkele nieuwe stukjes; we hebben hier waarlijk te maken met Tone bis.

Is het karma – we zullen het waarschijnlijk nooit weten – maar in het stuk waar in 1914 de gevechten het hevigst waren krijgt Remi af te rekenen met mechanische problemen. Onze penningmeester verkeert in een zodanige vorm dat hij er zich niet van bewust is dat zijn ketting nog op zijn groot voorblad ligt. Wanneer hij een korte maar nijdige helling moet beklimmen blokkeert alles en heeft hij nog geluk dat zijn derailleur niet tussen het achterwiel slaat.

Gelukkig zijn Kurt en Steve er om de nodige bijstand te verlenen en kunnen we allengs onze weg vervolgen. We rijden opnieuw richting Lombardsijde om het laatste stukje duinen te verwerken. In Westende is de brandstof bij Remi en uw dienaar zo goed als op. Met ons tweeën leggen we het laatste gedeelte langs de Duinenweg af, terwijl de ploegmakkers onversaagd de ultieme stroken verwerken.

De Strava-teller wijst meer dan 60 km aan wanneer schrijver dezes zijn garagepoort opentrekt. In slaap vallen zal geen probleem zijn. Tot zaterdag!

“Een droge wind uit het oosten,” wist Frank Deboosere vrijdagavond tijdens het weerbericht te melden. En of we het geweten hebben.

Het mooie herfstweer lokt twaalf Placora’s naar buiten. Conform de regelgeving splitsen we ons op in drie bubbels: Renaud, Pilot Pascal en gastrijder Paul J. zullen er de pees opleggen; Rich, Steve Flitser, Kurt en Zorro zijn van plan om hetzelfde parcours als vorige week af te leggen; Remi, Noël, Leo (terug van weggeweest!) en uw dienaar gaan voor een combinatie van off- en on-road.

Zowat de helft van België lijkt zich verzameld aan de kust. Tal van wandelaars, niet alleen langs de Duinenweg, maar ook op het MTB-parcours. Velen vinden het dan nog beneden hun waardigheid om ruim baan te maken, met onvermijdelijk gesakker tot gevolg. Om nog maar te zwijgen over de hondeneigenaars die hun viervoeter aan meterslange leibanden laten rondhappen naar onze kuiten. Leuk is anders…

En toch kunnen we nog genieten, al is het maar omdat we onze technische vaardigheid ten volle moeten benutten. De zandstroken liggen er bijzonder los bij zodat het zaak is om de gepaste versnelling en het goede spoor te kiezen. 

Maar ook in de duinen is er frustratie wanneer herhaaldelijk tegenliggers voor oponthoud zorgen. Toeristen die geen weet hebben van het eenrichtingsverkeer en daar ook geen oor naar hebben.

We rijden tot in Oostduinkerke waar op aangeven van Remi een korte stop wordt ingelast. Hij heeft immers een oud-collega gespot (van de vrouwelijke soort, donker haar, zo’n 45 jaar en zeker het bekijken waard) en haalt met haar enkele herinneringen op.

Om toch voor de duisternis thuis te zijn manen wij hem aan om de conversatie op een ander moment voort te zetten. We volgen het traject langs de begraafplaats naar Nieuwpoort; dan gaat het richting Lombardsijde waar we opnieuw de duinen in duiken.

Aan Camping Cosmos is Leo in geen velden of wegen meer te bespeuren. We gaan hem zoeken, misschien heeft hij te kampen met mechanische problemen? Maar Renaud, Pilot Pascal en Paul J., die enkele minuten later passeren, hebben hem ook niet gezien. Noël probeert telefonisch met hem in contact te treden, maar krijgt geen gehoor. Uiteindelijk zal blijken dat onze nestor rechtstreeks huiswaarts is gereden en zijn gsm niet bij had…

In het laatste deel van de terugweg is het werkelijk laveren tussen de massa. C’est du jamais vue. Bij aankomst bij het Duinenkerkje kunnen we ons heel coronaproof op een bankje nestelen en trakteert Remi met een dorstlesser. Het was inderdaad een leuke rit.

Ondertussen komen onze ploegmakkers langs en hebben ze allen hetzelfde verhaal van veel volk en herhaaldelijk oponthoud. Laat ons hopen dat ons traject niet het slachtoffer wordt van zijn succes.

De weersvoorspelling voor komende week ziet er best ok uit. Tot één dezer, en hou het veilig!

Een stralende herfstzon lokt zeven Placora’s  (Remi, Noël, Kurt, Steve Flitser, Geert GPS, Rich en uw dienaar) naar het Duinenkerkje voor de stilaan traditionele woensdagrit. Geert GPS is terug uit quarantaine, Rookie Alain kiest voor een ritje met zoon en aspirant wielertoerist Niels.

Na enig overleg wordt er besloten om de duinen rond Koksijde te verkennen. Het traject tussen Oostende en Nieuwpoort wordt overgeslagen, met uitzondering van het nieuwe stukje vlak voor Middelkerke.

Naast de kennismaking met dit nieuwe deel biedt dit kort intermezzo uw dienaar de gelegenheid om definitief afscheid te nemen van de laaghangende tak die hem vorige zaterdag lichte hoofdpijn bezorgde. Hij is immers niet de enige die het slachtoffer werd van dit houten obstakel. Een collega, lid van WTC Chouffkes, liep zwaardere averij op, wat de parcoursverantwoordelijke deed besluiten om de doortastende middelen – in casu de kettingzaag – boven te halen. Naar verluidt wordt op donderdag 5 november de tak geamputeerd; zijn resten zullen tot as herleid worden in een of andere openhaard.

In Nieuwpoort neemt Geert GPS het commando over en leidt hij het peloton langs door ons niet eerder ontginde paden. Het is genieten geblazen, ondanks enkele opdringere Willems-bikers die Trumpiaans van oordeel zijn dat wij illegaal hun ‘grondgebied’ betreden. 

Dit is trouwens niet het enige incident; in Koksijde trakteert een lokale inboorling ons op een scheldtirade waarin we onder andere als ‘coronaverspreiders’ worden omschreven. De man dreigt tevens om naar de burgemeester te trekken. Een mens komt wat tegen. 

Met de strook rond de Oostduinkerkse begraafplaats sluiten we het off-road gedeelte af. De terugweg wordt een tempo-training. In totaal zullen we een kleine 65 km op de teller hebben. Rich krijgt er echter niet genoeg van. In Westende duikt hij opnieuw de duinen in!

Moe, maar voldaan, bereiken we de thuishaven. Nogmaals dank aan Geert voor een prachtige rit. Een bijzondere vermelding voor Noël met zijn uitzonderlijke prestatie. Tijdens de laatste kilometers neemt hij zelfs het kopwerk voor zijn rekening.

Zoals gewoonlijk zorgt Steve Flitser voor de fotoreportage; de clubportrettentrekker heeft deze keer een artistieke bui en kiest voor enkele poëtische impressies! 

De weerman kondigt een zonnige zaterdag aan. Tot dan! En hou het veilig.

In deze barre tijden brengt enige sportieve activiteit nog enig soelaas. We prijzen ons gelukkig dat we bij tijd en wijle de koersfiets of mountainbike van stal kunnen halen om een frisse neus te halen.

Terwijl Wim en Denis met de racefiets richting Diksmuide rijden, verzamelen Renaud, Steve Flitser, Rookie Alain, Remi, Kurt, Zorro en uw dienaar Corona-proof aan het Duinenkerkje. Renaud gaat er solo vandoor omdat hij vroeg thuis moet zijn.

Uw dienaar heeft ook noodgedwongen zijn plannen moeten wijzigen en laat de in eerste instantie vooropgestelde lange rit voor wat ze is. Het zal het klassieke parcours tot in Lombardsijde worden.

JP Bakker weet via WhatsApp te melden dat er in Middelkerke een nieuwe lus is aangelegd. Ofwel niet goed aangeduid, ofwel niet goed gekeken; in alle geval, we vinden hem niet.

Even voor het oud Duits kerkhof maakt uw dienaar onzacht kennis met een laaghangende tak. Soms valt het niet mee 1.92 te zijn. Gelukkig allemaal zonder veel erg: zowel tak, helm en hoofd hebben de botsing con brio doorstaan. 2020 lijkt niet echt een topjaar te zijn.

De weersomstandigheden zijn ideaal; de wind blaast dan wel krachtig van uit zuidwestelijke richting, veel last hebben we er niet vast.

Tussen de Krokodile en Westende tweede stop. Uw dienaar staat plat vooraan! Waarschijnlijk een leegloper als gevolg van de impact met de tak. Met de technische bijstand geleverd door Zorrootje is het euvel spoedig verholpen. Uiteindelijk hebben we meer last met mijn zakje (met herstellingsmateriaal) opnieuw te bevestigen. Steve Flitser geeft ook de raad om, gezien al de pech onderweg, vanavond niet te pronostikeren. De uitkomst geeft hem gelijk, want uw dienaar zette de Kakkers als winnaar in het duel tegen de Boeren.

Al dit oponthoud is niet bevorderlijk voor het tempo; deze rit heeft veel weg van een intervaltraining.

In Lombardsijde scheiden onze wegen. Steve Flitser, Kurt, Zorro en Remi gaan verder richting Oostduinkerke; Rookie Alain en uw dienaar vatten de terugweg aan.

De herfstvakantie zorgt er voor dat de MTB-route druk bereden wordt door zowel doorwinterde fietsers als toevallige toeristen. Niet altijd evident en soms ronduit gevaarlijk.

We bereiken evenwel zonder kleerscheuren de thuisbasis, maar niet vooraleer we fors in de remmen moeten voor een automobilist die in Engeland denkt te rijden. En juist op tijd, want het begint fors te druppelen als uw dienaar de garagedeur opent. Het moedige viertal zal het naar alle waarschijnlijkheid niet droog hebben kunnen houden.

Tot slot wensen we Postman Dan een gelukkige verjaardag. Onze materiaalman heeft deze week een heelkundige ingreep moeten ondergaan maar stelt het, naar de omstandigheden, opperbest. Doorbijten is de boodschap!

En hou het veilig, iedereen.