Op Wapenstilstandsdag is het niet meer dan normaal dat de rit in het teken van de gevallen jongens staat. We blazen verzamelen aan het Duinenkerkje voor een MTB-tocht rondom de Nieuwpoortse Ganzenpoot waar 106 jaar geleden Cogghe en Gheeraert de sluizen opendraaiden en zo de Duitse bezoekers tot staan brachten.

We herdenken in het bijzonder de cylisten die met hun tweewieler door weer en wind het vaderland dienden en lang niet over dezelfde technische wonderpaardjes beschikten als wij. Hoewel, Geert Pirelli – terug van weggeweest – heeft al van voor de start af te rekenen met krakende tandwielen. Ploegmaat Kurt heeft geprobeerd om dit te verhelpen, maar veel resultaat kent zijn tussenkomst niet. Met het gezegde “krakende wielen lopen het langst” in het achterhoofd besluit onze bandenmagnaat de tocht toch maar aan te vatten.

Denis staat er ook. Helaas, onze kampioen beschikt nog niet over het geschikte rijwiel om door zand en grind te crossen. Maar gezien de moeilijke berijdbaarheid van het duinenparcours tussen Oostende en Middelkerke laten we dit deel voor wat het is en kan Denis een eind met ons meerijden. Vanaf Westende duiken we de duinen in en nemen we definitief afscheid van onze metgezel met de raad om zo vlug mogelijk de bestelling te placeren. 

In de Nieuwpoortse jachthaven groeten we even de zeehonden. Rich maakt van de gelegenheid gebruik om het onderscheid tussen een zeehond en een zeeleeuw duidelijk te maken. Ook het verhaal van onze PDF en zijn bijzondere hond – algemeen bekend bij de ingewijden - wordt nog eens bovengehaald. 

Aan de kinderboerderij maken we dankzij Kurt kennis met enkele voor ons tot op heden onbekende MTB-paadjes. Het dient gezegd, de Nieuwpoortenaars houden ervan om te zigzaggen!

Via ‘het poortje’, waar uw dienaar zoals gebruikelijk aan blijft haken, rijden we dan naar het traject achter de Oostduinkerkse begraafplaats, om dan zo terug te keren naar de vaart en de Ganzenpoot. Opnieuw verrast Kurt ons met enkele nieuwe stukjes; we hebben hier waarlijk te maken met Tone bis.

Is het karma – we zullen het waarschijnlijk nooit weten – maar in het stuk waar in 1914 de gevechten het hevigst waren krijgt Remi af te rekenen met mechanische problemen. Onze penningmeester verkeert in een zodanige vorm dat hij er zich niet van bewust is dat zijn ketting nog op zijn groot voorblad ligt. Wanneer hij een korte maar nijdige helling moet beklimmen blokkeert alles en heeft hij nog geluk dat zijn derailleur niet tussen het achterwiel slaat.

Gelukkig zijn Kurt en Steve er om de nodige bijstand te verlenen en kunnen we allengs onze weg vervolgen. We rijden opnieuw richting Lombardsijde om het laatste stukje duinen te verwerken. In Westende is de brandstof bij Remi en uw dienaar zo goed als op. Met ons tweeën leggen we het laatste gedeelte langs de Duinenweg af, terwijl de ploegmakkers onversaagd de ultieme stroken verwerken.

De Strava-teller wijst meer dan 60 km aan wanneer schrijver dezes zijn garagepoort opentrekt. In slaap vallen zal geen probleem zijn. Tot zaterdag!