Tijdens zijn ziekenhuisopname van maandag 31/08 tot donderdag 03/09 hield Nicolas zich heel goed. Met een lach op zijn gezicht was hij op maandagochtend vertrokken naar Gasthuisberg. In het ziekenhuis heeft hij, zoals altijd, niets willen eten Want het komt er anders toch terug uit.- en maar heel weinig willen drinken. Hij heeft dan ook maar een paar keer moeten overgeven en hij is, vooral op woensdag, toch wel slapjes geweest van zijn chemotherapie. Maar globaal gezien is hij er opnieuw met glans doorgekomen. Toen hij donderdag het goede nieuws kreeg dat de bloedspiegel van de chemo laag genoeg was, kon hij dan ook niet snel genoeg naar huis.
Toen ik donderdagavond rond 19u gedaan had met werken, belde ik naar huis om te informeren hoe het daar was. Bleek dat Nicolas al aangekomen was, maar ook weer op het punt stond om te vertrekken. Marleen moest namelijk een wedstrijd voor het clubkampioenschap spelen in Runkst. En natuurlijk wilde onze Nikkel mee gaan om te supporteren voor zijn mama. Hij voelde zich immers veel te goed om gewoon thuis te blijven zitten.
Er was dan ook niemand meer in huis toen ik wat later thuiskwam. Marleen, Michael en Nicolas waren naar de tennis en Stephanie was nog op de turntraining. Nicolas had ook thuis nog niets willen eten, maar ik had wel honger. Dus at ik vlug een klein bordje, waarna ik ook naar Runkst vertrok. Nicolas kwam mij rond de hals gevlogen bij mijn aankomst op de tennisclub. Marleen won haar wedstrijd vlot en we kwamen allemaal rond 22u30 thuis. Het was hoog tijd voor Nic om te gaan slapen!
Vrijdagochtend wilde Nicolas naar school! Hij voelde zich goed, at deze keer wel iets als ontbijt en wou toen aan zijn schooljaar beginnen. Marleen bracht hem en ik moest hem s middags gaan halen, zodat hij thuis kon eten en dan kon beslissen of hij namiddag ook nog naar school wou gaan. De ontvangst op school was meer dan hartelijk. Op een of andere mannier was iedereen blij dat Nicolas er terug was! Toen ik hem s middags vroeg of hij in de namiddag thuis wou rusten, zei hij heel verontwaardigd: Ha nee hé. Het is knutselen en turnen. Waarom zou ik dan nu niet naar school gaan? Marijs haalde hem s avonds terug af aan de school. Hij at iets en had intussen al lang afgesproken met Vokke dat die hem naar de voetbaltraining in St. Truiden zou brengen. Want wie naar school kan gaan, kan ook gaan voetballen.
Zaterdagochtend moest Nic zijn ploeg in Charleroi spelen. Hij moest mee met de spelersbus, maar wist dat hij niet zou mogen spelen, omdat er maar 15 spelers op het wedstrijdblad mogen staan en ze met 17 spelers in de ploeg waren. Zo kort na de chemo en zonder training, was het niet meer dan logisch dat hij deze week niet mocht spelen. Marleen en ik zijn toch naar de wedstrijd gaan zien. (Een rit van meer dan anderhalf uur om uw zoon niet te zien spelen!) Helaas verloren ze onverdiend, want de beste kansen waren ongetwijfeld voor de U12 van STVV.
Zondag was het doopfeest van Emiel Dubin. (=jongste zoon van de jongste broer van Marleen) Marleen ging met Stephanie en Nicolas naar de mis, terwijl ik naar de voetbalwedstrijd van Michael in Zepperen reed. Michael zijn ploeg (provinciale scholieren) won, mede door een goede redding van Michael, ook hun 2e wedstrijd. Na de wedstrijd reden Michael en ik snel naar Stevoort om daar mee te gaan vieren met de familie Dubin-Loyens. Het werd een super doopfeest! Mooi weer, fijn volk en heerlijk eten en drinken. De dag werd afgesloten op Runkst. Daar moesten Michael en Mathias samen dubbelen tegen 2 ervaren tennissers voor het clubkampioenschap. Tot onze verbazing wonnen de 2 youngsters nog van deze sympathieke tegenstanders.
Vanaf maandagochtend begon voor Nicolas de oude routine. Elke dag school, met op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag telkens voetbaltraining op STVV en op woensdag tennis in Runkst. Maandagavond moest Nicolas na de voetbaltraining nog een wedstrijd dubbel gemengd spelen voor het clubkampioenschap. Hij speelde met Julie tegen Freddy en Dominique. Er was veel volk om naar deze match te zien. Ze speelden soms mooie tennis en hadden kans op winst, maar verloren hun wedstrijd toch in 3 sets. Op woensdagnamiddag was er ook een tennismatch gepland tussen Nicolas en zijn vriend Arnoud, voor het clubkampioenschap van de jeugd. Nic won deze wedstrijd uiteindelijk wel, na 3u tennissen, in 3 sets. (7-6, 6-7, 6-3) Zowel Marleen als ik hebben de wedstrijd niet gezien, maar toen ik thuiskwam zag ik maar al te goed op zijn gezicht dat hij er van genoten had om nog eens te kunnen winnen.
Vrijdagavond moest Marleen opnieuw met Kirsty spelen. Vokke bracht Nicolas na de voetbaltraining naar Runkst, waar hij opgerold in een dekentje supporterde voor zijn moeder. Het moet geholpen hebben, want ook deze wedstrijd werd gewonnen. Na de match werd er nog even iets gedronken, maar toen was het tijd voor Nicolas om te gaan slapen, want morgenvroeg moest hij weer voetballen
Marleen bracht Nicolas s morgens naar St. Truiden. De U12 moesten tegen Cercle Brugge spelen en ze hadden dringend nood aan een goede prestatie, want tot nu toe hadden ze nog geen punten kunnen behalen. Deze keer verliep het beter. Ze wonnen met 3-2. Nicolas mocht alleen het laatste kwartier meedoen, maar gaf zich hierbij volledig. Voor het eerst zagen we terug wat van de oude Nicolas op het voetbalveld staan. Deze eerste overwinning werd door de spelers gevierd, alsof ze al kampioen waren.
Kort na de middag viel Nic in slaap in de zetel. De voorbije week, met een combinatie van school en sport, hadden hem toch moe gemaakt. Toch zat zijn programma er nog niet op, want om 16u kwam Vokke hem halen om naar de wedstrijd STVV-Anderlecht te gaan zien. (Nicolas mag als jeugdspeler van STVV gratis binnen en ik heb sinds dit jaar ook een tribunekaart op STVV.) Terwijl Marleen en ik naar het prachtige huwelijksfeest van Hilde (een van mijn collegas op de praktijk) en David mochten gaan in La Butte Aux Bois (Lanaken), zagen Nicolas en Vokke hoe St. Truiden de koppositie in de rangschikking overnam van Anderlecht, door thuis te winnen met 2-1.
De zondag was weer meer dan gevuld. In de voormiddag gingen we allemaal naar de voetbalmatch van Michael zien. (Gewonnen met 4-2.) Om 14u moest Nicolas de finale van het jeugdclubkampioenschap tegen Boyan spelen (Verloren met 6-3, 6-3.) Stephanie speelde om 14u30 een dubbelwedstrijd met Jill in Koersel. (Verloren 6-3, 6-3.) Ik speelde met Roger dubbel op Runkst. (Verloren met 7-6, 6-7, 6-4) en Michael en Mathias speelden ook dubbel op Runkst om 18u. (Gewonnen met 6-4, 7-5) Tussendoor moest er ook nog een beetje gestudeerd worden. Bovendien hadden we afgesproken om s avonds bij Bompa te gaan eten, maar daar kwamen we pas om 20u15 aan. Het was dus een meer dan gevulde dag. Om 22u lag iedereen dan ook in zijn bed. De uitslag van de finalewedstrijd van Kim op Flushing Meadows zouden we morgenvroeg wel horen
Actie voor KOTK tijdens Dwars door Hasselt op 11/10/2009!
Best
Beste vrienden,
De Runkster Tennisclub zal samen met ons en nog andere sympathisanten een actie op te zetten ten voordele van Kom op tegen Kanker tijdens Dwars door Hasselt. ( Dit gaat door op 11/10/2009.)
·Doelstelling:
Zo veel mogelijk geld inwinnen voor KOTK!!!
·Hoe meedoen?
oDoor mee te lopen tijdens DDH en uw aantal gelopen kilometers te laten sponsoren.
(Sponsorfiche ligt in clubhuis RTC of kan via mail verkregen worden)
oDoor lopers te sponsoren.
(Bedrag invullen op blad van de door u gesponsorde loper.)
oDoor mee te helpen aan een drank en eetstandje thv de kanaalkom tijdens DDH.
(Gelieve u te melden in het clubhuis RTC of door ons te mailen.)
oDoor prijzen te geven voor een tombola tijdens DDH.
(Gelieve u te melden in het clubhuis of door ons te mailen.)
oDoor te komen naar ons standje aan de kanaalkom op 11/10/2009.
(Geniet van DDH met een drankje, hapje en veel gezelligheid tussen vrienden )
oDoor deze informatie door te geven aan al uw vrienden en kennissen en hen aan te sporen om ook te komen.
oEventueel kan je nog steeds geld storten op de rekening van KOTK met vermelding van ons identificatienummer. (rek.nr.: 488-6666666-84 identifictienr.: 110-208-925)
We hopen dat jullie ons hierbij willen helpen en danken jullie nu al voor alle hulp!
Als ik dit schrijf is het al weer september. We zitten nog maar eens op een kamer in Gasthuisberg Leuven, waar Nicolas weer is opgenomen voor zijn eerste vervolgbehandeling. Toch vind ik het belangrijk om eerst wat te schrijven over de voorbije 2 weken, want die waren een ware verademing!
Zoals ik al geschreven heb was ons bedankingsfeest heel goed meegevallen. We hadden een uitzonderlijke zomeravond getroffen, alle ingrediënten vielen vanzelf op hun plaats en dankzij de hulp van velen verliep alles vlot. We hebben met ons vijven dan ook echt genoten van deze schitterende avond. s Zondags hebben we nog wat opgeruimd en hebben we eindelijk- ook onze koffers ingepakt, want maandagochtend zouden we naar Parijs vertrekken.
Omdat Michael nog ooglenzen moest halen bij de opticien, konden we pas om 10u vertrekken. We reden met een vol geladen wagen de stad in en van daar vertrokken we naar de lichtstad. We hadden tijd zat, dus stopten we s middags in een klein dorpje, een eindje weg van de autosnelweg, om daar in een brasserie iets te eten. Daarna ging het vlot tot in Parijs. We hadden een hotel geboekt pal in het centrum, op 100m van het Louvre. Nadat de auto geparkeerd was en we alles op de kamer gezet hadden, hebben we de stad voor een eerste keer verkend. s Avonds hebben we lekker gegeten in een zéér mooi Italiaans restaurant, maar toen was het hoog tijd om te gaan slapen, want iedereen was doodop van de reis en de gebeurtenissen van de laatste dagen.
We hadden een Nederlandstalige gids geboekt om ons gedurende 2 dagen rond te leiden in Parijs. Het was een oudere dame, die zich verplaatste met een speciaal soort van eendenpas, maar ze viel zeer goed mee. We verplaatsten ons met de metro en de bus van de ene bezienswaardigheid naar de andere, waarbij de gids er telkens in slaagde om de kinderen te boeien met haar uitleg. We bezochten tijdens de 1e dag ondermeer het Palais Royal met zijn tuin, het hotel de ville, de Notre Dame, het Quartier Latin met de woning van Mitterand, de bruggen over de Seine, het graf van Napoleon, de Champs-Elysee en de Eiffeltoren. s Middags aten we in een brasserie, s avonds zochten we de drukte van het Quartier Latin weer op.
De 2e dag stond het Louvre op het programma. De kinderen hadden hier tot verbazing van Marleen en mijzelf om gevraagd. Ik had met de gids afgesproken om de highlights (Egypte, Venus, Nike, Mona Lisa, Rubens, ) te overlopen en nergens te lang bij te blijven stilstaan. Ze deed dit schitterend. Zodanig zelfs dat de kinderen er na een halve dag nog steeds niet genoeg van hadden en onze Nikkel ook het appartement van Napoleon III nog wou zien, toen hij daar, op weg naar buiten, een bordje van zag staan. Het middageten namen we in het restaurant van het museum met een prachtig uitzicht op het plein met de glazen piramide. De namiddag werd besteed aan een belangrijke Parijse activiteit: shoppen ! s Avonds reden we met de metro naar Montmartre om ook daar de sfeer nog op te snuiven en iets te eten. Op de metro zagen we wel een afschrikwekkend figuur: een duidelijk gestoorde en eigenaardig geklede neger stampte tegen de deur, spuwde op het glas en gedroeg zich zeer agressief. Iedereen op de metro vooral ook onze kinderen- slaakte een zucht van verlichting toen deze man de metro verliet.
Na het ontbijt wilden de kinderen liefst zo vlug mogelijk vertrekken naar de Club Med. We hadden een weekje geboekt in Palmyre Atlantique, een clubdorp in de buurt van La Rochelle aan de Atlantische kust van Frankrijk. Ik dacht dat we daar snel zouden zijn, maar het werd toch nog een rit van 600 km! Onderweg stopten we in Vouvray om daar iets te eten, zodat we uiteindelijk pas om 17u in de club aankwamen. Daar waar we in Parijs altijd een schitterende zon gezien hadden, waren er altijd meer wolken verschenen naarmate we meer naar het zuiden reden en was er een echt wolkendek boven ons hotel toen we aankwamen. We trokken er ons maar niets van aan en zijn die avond toch nog gaan zwemmen. Daarna was het tijd voor het avondeten en dat was, zoals altijd op de club, zeer lekker.
s Morgens scheen de zon al weer en ook de rest van de week was dat bijna altijd het geval. We hadden anderhalve dag minder goed weer met een dicht wolkendek en zelfs een beetje regen, maar dit was niet storend. De omgeving van het clubdorp was prachtig en ideaal om te fietsen. Daarom hadden we 5 fietsen gehuurd voor de hele week. Als het weer minder goed was, sprongen we op de fiets en reden we naar het nabijgelegen dorpje, al of niet met een grote omweg
De kinderen maakten ook voor het eerst in hun leven kennis met de golven van de Atlantische oceaan. Tot nu toe hadden ze nog maar alleen de golfjes van de Middellandse zee gezien, maar dit was van een totaal andere orde. Golven van 3m spoelden over ons weg! Michael en ik moesten Nicolas en Stephanie dikwijls stevig vasthouden of de stroming had hen meegesleurd
Voor de rest was het een echte familievakantie. We zwommen, zonden, speelden, lazen, tennisten, enz. En vooral: we zaten s morgens, s middags en s avonds met ons gezinnetje samen aan tafel, waarbij er altijd wel een nieuw verhaal naar boven kwam.
Natuurlijk zag Nicolas er weer een stuk beter uit. Hij had een mooi kleurtje, had alle dagen sport gedaan en zijn witte haartjes waren weer terug! Ook voor Michael en Stephanie was dit verlof een welgekomen ontspanning, voordat hun schooljaar terug ging beginnen. Maar het meeste baat hadden Marleen en ik zelf toch wel. We waren beiden wat in overdrive geraakt door de gebeurtenissen van de laatste tijd. Deze 10 dagen met de kinderen, maakte dat de batterijen zich weer wat konden opladen, zodat we de komende maanden weer konden aanvatten.
Helaas was onze vakantie al weer (te) vlug voorbij. Op donderdagochtend werd de terugweg dan ook weer aangevat. Om 10u15 vertrokken we. We stopten onderweg wel om iets te eten en er was deze keer wel wat fileleed, maar zonder al te veel problemen kwamen we rond 21u15 weer in Hasselt aan. Daar had Dimitri intussen aan homesitting gedaan en hij stond ons dan ook op te wachten bij onze thuiskomst.
Vrijdag was vooral voor Marleen een drukke dag. Ze begon de dag met het vullen van de wasmachine, daarna vertrok ze naar Tongeren om daar te gaan werken en s avonds hielp ze de kinderen nog om zich klaar te maken voor hun eerste schooldag. Nicolas en Michael gingen naar de voetbaltraining en Stephanie ging naar haar turntraining. Ik ben een paar uur papierwerk gaan doen op de praktijk, zodat ik maandag vlot terug kon beginnen en ik was van wacht van s avonds tot zaterdagochtend.
Het weekend verliep rustig en stond vooral in het teken van de voetbal. (Zaterdagvoormiddag Nicolas in St. Truiden, zondagvoormiddag Michael op Torpedo en zondagavond Genk-GBA.) Op vrijdagavond gingen we ook nog even langs op de tennisclub van Runkst, waar er een ontmoeting bezig was met de tennisclub van Kermt. Het was een gezellige avond met vrienden.
En dan was het maandag 31/08/2009 De dag van Nicolas (en ook mijn) verjaardag, maar vooral ook de dag waarop Nic terug naar Gasthuisberg moest voor zijn 1e vervolgbehandeling. Hij werd al om 9u op de eenheid verwacht. Marleen vertrok daarom al om 7u45. Nicolas zat schijnbaar vrolijk naast haar in de auto. Hij zeurde of klaagde niet over zijn lot Hij wist dat dit nu eenmaal moest.
Ik begon om 9u aan een eerste werkdag en Michael en Stephanie genoten van hun laatste vakantiedag. Nicolas en Marleen waren stipt om 9u op het verdiep, maar voordat ze hun kamer hadden, voordat Nic onderzocht was, voordat de bloeduitslagen er waren, enz werd de chemo uiteindelijk pas om 14u gestart. Rond dat tijdstip kwamen Moeke en Vokke ook aan in Leuven. Ze waren een weekje naar vrienden in Spanje geweest en waren nu rechtstreeks van Zaventem naar Gasthuisberg gereden om Nic te bezoeken. Ze zouden ook een tijdje bij hem blijven, zodat Marleen even een paar uurtjes naar haar labo in Tongeren kon gaan. Tegen de avond was ze al weer terug, want Marleen bleef bij Nic slapen. Nic had zijn chemo tot dan goed verdragen, maar je zag hem wel stilletjes meer wegzakken in zijn bed. Hij weigerde sinds zijn opname ook weer om te eten en moest zelfs een paar maal braken.
Stephanie, Michael en ik stonden dinsdagochtend op om 7u30. Hun eerste schooldag was gelukkig goed verlopen. Ik ging opereren en zij vertrokken met de fiets weer naar school voor hun eerste schooldag. Marleen en Nicolas waren ook al heel vroeg wakker, want Nic moest nog maar eens in slaap gedaan worden voor een ruggenprik. Om 16u30 had ik gedaan en reed ik naar huis om mijn koffer te maken en naar Leuven te rijden, want vanavond zou ik bij Nic blijven slapen. Moeke en Vokke hadden Marleen s middags afgelost bij Nic en bleven bij hem wachten tot ik zou aankomen.
Toen ik de kamer binnenkwam, zag ik een opgewekte Nicolas in het bed liggen. Samen met Moeke en Vokke keek hij naar Sturm und Liebe. Na dit programma vertrokken ze en bleven Nic en ik alleen achter. Naarmate de avond vorderde kreeg Nicolas het wel moeilijker en werd hij toch wat meer misselijk, maar braken deed hij niet meer. We keken wat TV en Nicolas nam zijn noodzakelijke pillen in en maakte zich klaar om te gaan slapen, maar hij wilde nog altijd niets eten
Er waren 200 gasten! En met iedereen die er was, hadden we een band! Op een of andere mannier hadden zij allemaal geholpen om de voorbije periode voor ons gezin wat draaglijker te maken.
Het weer was schitterend, de muziek prachtig, er was voldoende drank en de frituur bakte overheerlijke frietjes! Nicolas speelde met de talrijke kinderen. Dus niet alleen de volwassenen, maar ook de kinderen genoten met volle teugen.
We hielden er ook aan om een paar mensen in het bijzonder te danken voor hun buitengewone betrokkenheid tijdens de voorbije maanden. We hadden een kader met een fotocompilatie gemaakt als blijvende herinnering. De grootouders (Moeke, Vokke en Bompa), Marijs, Dominique en meester Dimitri kregen er elk een mee. (Trainer Nathan was er niet, maar hij krijgt zijn kader zeker nog!)
Voor ons was het fijnste aan dit ganse feest de ongedwongenheid ervan. We kregen langs alle kanten hulp aangereikt, zodat de organisatie vooraf aan, maar zeker ook tijdens het feest, zonder moeite verliep. Iedereen haalde zelf zijn drankjes of frietjes, iedereen sprak met iedereen en we genoten allemaal van een prachtige zomeravond. We kunnen iedereen dan ook niet genoeg bedanken voor de geleverde hulp, de geleende materialen of de sponsoring voor Kom Op Tegen Kanker. Voor ons was dit een avond om nooit meer te vergeten! Bedankt hiervoor!
Nu gaan we op vakantie. EINDELIJK!!!
Eerst een paar dagen naar Parijs en dan rijden we verder een club Med in de buurt van La Rochelle voor een weekje strandvakantie. Marleen en ik zijn er al een tijdje aan toe. Maar ook de kinderen kijken er al enige tijd naar uit. We gaan er van genieten
Deze zondag was er ontbijttennis op de Runkster Tennisclub. We gingen er met het hele gezin naar toe. Na een heerlijk ontbijt met spek en eieren, werd er ook nog tennis gespeeld. In de late voormiddag gingen Michael en Nicolas met de familie Van Aken naar de wedstrijd van Mathias kijken op het toernooi van de Born. Stephanie, Marleen en ik reden iets later terug naar huis.
Wat later op de middag brachten ze onze zonen terug naar huis. We wilden net iets te eten maken en dus werd er maar wat meer spaghettisaus klaargemaakt, zodat iedereen kon mee-eten. Het was een warme dag, dus zaten we buiten op het terras. De kinderen kregen het echter te warm en kregen plots het zotte idee om in de vijver te gaan zwemmen. Nicolas mocht dit van ons nog niet doen (owv het infectiegevaar), maar hij amuseerde zich toch ook door de anderen nat te spuiten met een waterpistool.
In de namiddag gingen de kinderen opnieuw naar de Born om naar de wedstrijd van Cas te kijken. En s avonds gingen we allemaal naar het Beukenhof om Roger en Freddy te zien dubbelen. Het was dus echt een tenniszondag!
Maandag was een gewone dag. Marijs zorgde voor de kinderen, terwijl Marleen en ik gingen werken. In de vooravond bracht Vokke onze Nikkel naar de voetbaltraining op STVV. Toen ze daar van terugkwamen, was Nicolas nog steeds niet echt moe. Daarom ging hij met Marleen mee naar Runkst, waar Marleen haar wekelijks tennisuurtje had. Ik mocht een uurtje later ook weer tegen Julie spelen en daarna hebben we allemaal nog iets gedronken in de kantine.
Dinsdag was voor Nicolas een belangrijke dag. Vandaag moest hij zijn eerste tenniswedstrijd spelen voor het toernooi van de Born. Hier had hij al lang naar uitgezien! Het was alleen een beetje moeilijk, omdat hij tegen zijn vriend Cas was uitgeloot. Dus speelde Runkst tegen Runkst!
Peter (papa van Cas) nam de twee jongens mee naar St. Truiden. Marleen was van Tongeren rechtstreeks naar daar gereden om de match te zien. In de brandende zon speelden de twee vrienden een wedstrijd van 3u! Pas in de derde set kraakte Nicolas en zo werd Cas de verdiende winnaar.
Ik was pas thuisgekomen na mijn operatieprogramma en was de krant aan het doornemen, toen Nicolas ook binnenkwam. Hij was stikdood. Ondanks zijn vermoeidheid, had hij toch de moed om te gaan trainen! Gelukkig voor hem was de voetbaltraining niet te zwaar, want ze hadden de volgende dag een oefenwedstrijd tegen Kermt Hasselt gepland. Op die mannier kon hij toch het einde van de training halen.
Dinsdagavond waren we allemaal uitgenodigd op een drink ter gelegenheid van Carla haar verjaardag. Marleen en de kinderen gingen naar daar, nadat Nicolas terug was van St. Truiden, maar ik had een belangrijke vergadering op de praktijk en moest dus afzeggen. Rond 23u30 waren we allemaal terug thuis.
Woensdag moesten de U12 van STVV spelen tegen die van Kermt Hasselt. (In deze ploeg spelen een aantal vrienden van Nic, waaronder Juul en Christophe, maar deze laatste was er vandaag niet bij.) Ik was s namiddags vrij en kon Nicolas dus naar St. Truiden brengen. Vokke ging natuurlijk ook mee. Nic speelde, zoals op Mechelen, in de spits. Maar je zag nog altijd heel duidelijk dat hij nog lang niet aan zijn normale loopvermogen of snelheid toe was. STVV won toch verdiend met 6-2, waarbij Nicolas ook zijn eerste doelpunt van het seizoen scoorde.
Na de match had ik een gesprek met de nieuwe trainer van Nicolas. Hij liet duidelijk verstaan dat Nicolas momenteel te weinig niveau haalde om in de toekomst veel te mogen meespelen in zijn ploeg. Hij moest eerst meer conditie, kracht en snelheid krijgen, vooraleer hij terug een vaste waarde zou kunnen worden. Anders vond hij dit niet eerlijk t.o.v. de andere spelers. Ik zei dat wij als ouders daar begrip voor konden opbrengen, maar dat hij dit -als trainer- wel moest uitleggen aan Nicolas. Dat Nic momenteel nog niet op topniveau presteert, dat kan iedereen zien. Maar dat hij bijna onmenselijke inspanningen doet om er terug te geraken is ook wel duidelijk. Als hij ondanks zijn inzet toch niet mag spelen, omdat hij nog niet goed genoeg is, dan heeft hij daar zeker begrip voor, maar moet hij ook weten waar hij aan toe is en hoe hij zich nog kan verbeteren. Marleen en ik probeerden hem hierover al wat in te lichten, maar je zag de teleurstelling op zijn gezicht. We kunnen alleen maar hopen dat Nic hierdoor zijn motivatie niet zal verliezen
Donderdag had Nicolas nog een 2e tenniswedstrijd. Deze keer voor het tornooi van Basvelden. Hij verloor echter opnieuw. Dit keer was hij kansloos tegen een betere tegenstander. Michael was mee gegaan om te supporteren, maar hij vond dat Nic - in zijn hoofd- de match te vlug opgegeven had. Marleen en ik hadden een beetje schrik dat dit misschien wel een gevolg was van ons gesprek van gisterenavond ?
Nicolas had weer voetbaltraining van 17u tot 19u. s Avonds gingen hij en Michael mee naar de match van Marleen kijken in de Born. Normaal zou Marleen met Helene dubbelen, maar omdat Helene gekwetst was, viel haar dochter Merle voor haar in. Stephanie haar turntraining was deze week weer volop bezig en zij bleef vanavond, met nog een paar andere vriendinnen, slapen bij Julie. Ik was van wacht en kon dus ook niet naar de match gaan zien. Helaas werd de match verloren.
Vrijdagvoormiddag is Nicolas samen met Cas gaan trainen in Runkst. Daarna heeft Peter hem meegenomen om naar de match van Cas te gaan kijken op de Basvelden. Pas rond 17u was hij terug thuis.
Vrijdagavond zijn we mosselen gaan eten! Nicolas had hier om gevraagd. Hij had hier al zo lang zin in en nu Dr. Renaer gezegd had dat het terug mocht, wilde hij ook niet langer wachten. We hadden een tafel voor vijf gereserveerd in de Vogelsanck en lieten ons de mosselen goed smaken! Nicolas had nog dubbel geluk, want in de Vogelsanck stond Belgacom TV op en werd de 1e competitiewedstrijd van het nieuwe seizoen, tussen Standaard en St. Truiden, uitgegeven. Tot Nics grote vreugde speelde St.Truiden gelijk tegen de landskampioen!
Zaterdagochtend moesten Marleen en Nicolas vroeg opstaan, want ze moesten om 8u15 op de carpoolparking in Beringen zijn. Van daaruit zou Nicolas met de bus meerijden naar GBA, en zouden Marleen en Vokke met de wagen volgen. Gelukkig hadden Marleen en ik Nic al wat ingelicht, want hij mocht inderdaad maar een tiental minuten meedoen. In die tijd kopte hij wel een tegendoelpunt van de eigen doellijn. Mede daardoor werd de eindstand 3-3.
Ik was thuisgebleven omdat Dimitri en ik om 13u30 samen moesten dubbelen op het tornooi van Alken TC. Michael ging dadelijk met ons mee en Marleen en Nicolas reden van de voetbal ook naar daar om te supporteren. Helaas verloren ook wij onze match met 7-5 en 6-3. Het was dus duidelijk een slechte tennisweek voor de familie Orye. Gelukkig tennissen we allemaal voor het plezier en is winnen of verliezen niet zo belangrijk, maar komt inzet en gedrag op het plein op de eerste plaats. Dat zat in alle wedstrijden wel goed.
s Avonds hadden we afgesproken om te gaan eten met mijn interclubploeg. Alle spelers en hun partners kwamen eerst naar ons om een glaasje te drinken en van daaruit reden we naar De Wimmer in Wimmertingen. Moeke en Vokke bleven intussen bij de kinderen om te babysitten.
Zondagvoormiddag zijn we met het hele gezin gaan tennissen. Het had geregend, maar een kwartier voordat we naar Runkst reden, werd het droog. Eerst speelde Marleen met de 3 kinderen en keek ik een beetje toe vanaf de zijlijn. Daarna nam ik het van Marleen over en ging Marleen nog een beetje joggen. De kinderen waren nog moe, zodat het tennisspel niet van een hoog niveau genoemd kon worden.
In de namiddag werd er gerust en naar de Ronde van Frankrijk gekeken. s Avonds kwamen Bompa en Moeke en Vokke eten. We hadden pitavlees in de wok klaargemaakt met salade en frietjes. Er werd goed gegeten en het was een fijne avond.
Van maandag tot vrijdag was het weer tenniskamp. En dit keer deden de 3 kinderen mee! Maar omdat Nic zijn voetbaltrainingen ook begonnen waren, moest hij op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag telkens wat vroeger stoppen. Marijs haalde hem altijd af rond 14u30 en bracht hem mee naar huis. Dan at hij iets en rustte hij een beetje tot hij met Vokke rond 16u15 weer naar St. Truiden vertrok. De trainingen waren officieel van 17u tot 18u30, maar in werkelijkheid duurden ze tot 19u of zelfs nog iets langer. Vanaf donderdag was Nic zijn echte trainer (Diederik) ook terug en zag Nic hem voor het eerst. Het klikte blijkbaar goed.
Het was dus een echte sportweek! Eerst tenniskamp, dan voetbaltraining. Nic genoot van elk moment. Je zag dat hij stilletjes terug beter en beter werd. Hij liep beter, zijn coördinatie begon terug te komen en hij kreeg meer kracht. Vooral zijn snelheid en korte verplaatsingen blijven nog een probleem. Nics gezicht begint ook meer en meer te ontzwellen en zijn haartjes beginnen zeer stilletjes terug te groeien. Maar hij heeft nog altijd bloedarmoede, heeft nog te weinig spiermassa en ook zijn cortisonevet blijft op zijn lichaam hangen. Hij is dus zeker de oude Nicolas nog niet, maar hij is er wel aan het werken om dit terug te worden.
Ik was maandag en dinsdag van wacht en werd regelmatig opgeroepen door het ziekenhuis. Op maandagavond kon ik gelukkig wel gaan tennissen- mijn vast trainingsuur met Dimitri. Ik trainde een uurtje tegen Julie (beste tennisspeelster van Runkst) en zag alle hoeken van het veld Marleen had het uur voor mij getraind en zat met een aantal vrienden op het terras. Na mijn training zette Dimi, Julie en ik ons er bij en genoten we van een prachtige zomeravond.
Dinsdagavond waren we uitgenodigd op het tuinfeest voor de zestigste verjaardag van Romain (oud trainer van Michael en vriend). De kinderen bleven thuis naar TV zien. Ook tijdens het stevig onweer waren ze niet ongerust geworden. Rond 21u30 waren we terug thuis, want ik moest iets later een bevalling gaan doen en Michael moest op het toernooi van Beukenhof zijn eerste match spelen. Marleen ging, samen met Stephanie en Nicolas, kijken. Terwijl Michael zijn match won, was ik aan het werk in het ziekenhuis.
Donderdagavond wilden we gaan tennissen, maar de kinderen waren te moe en het was erg regenachtig. Daarom zijn Marleen en ik een twintigtal minuutjes gaan joggen, terwijl de kinderen thuis bleven. Woensdag en vrijdagavond zijn we gewoon thuis gebleven en hebben we TV gekeken.
Zaterdag was voor Nicolas een grote dag. De U12 van STVV speelden hun eerste oefenmatch, tegen KV Mechelen. We hadden van de trainer toestemming gekregen om Nicolas in onze auto mee te nemen. (We denken dat er nog altijd verhoogd infectiegevaar is, zodat hij best niet met de bus mee kan gaan.) Toen de spelers op het veld kwamen, droeg Nicolas de kapiteinsband! Dit was een prachtige geste van de ploeg, want hij was vaste kapitein geweest, tot hij ziek werd De match werd verloren met 5-2. Maar voor Nicolas werd het toch een overwinning! Hij deed bijna de hele match mee en scoorde zelfs bijna. Maar hij weet zelf ook zéér goed, dat hij nog een lange weg moet afleggen voordat hij terug een topvoetballer is.
Michael moest zaterdagnamiddag zijn 2e tennismatch spelen in Beukenhof. Hij verloor in 3 sets, maar eigenlijk waren we vooral blij dat de match gedaan was, want we hadden afgesproken om rond 18u30 met dimitri en een paar vrienden te vertrekken naar de supercup tussen Standard Liege en Racing Genk. Om 18u30 stond Michael echter nog altijd op het veld. Pas een half uur later konden we vertrekken. Dankzij Dimi, die een binnenweg kende doorheen Luik, waren we ruim op tijd aan het stadion. We stonden tussen de spionkop van Standard (achter de goal)! Dit was vooral voor Nicolas niet gemakkelijk, want hij had moeite om zijn blauw-wit hart te verbergen. Genk speelde niet slecht, maar Standard won verdiend de supercup. We waren uiteindelijk pas om 24u thuis. Het was een mooie, maar vermoeiende dag geweest!
Het rekening nummer voor Kom Op Tegen Kanker werd aangevraagd, dus nog niet storten! Van zodra we het nummer kennen, komt het op de blog.
Er zijn al heel wat mensen ingeschreven, maar er zijn er ook veel die blijkbaar niet goed durven inschrijven Het is voor ons onmogelijk om iedereen persoonlijk uit te nodigen, daarom nog maar eens een oproep via de blog:
Iedereen die ons op een of andere mannier gesteund heeft mag komen!
Of dit nu grote of kleine dingen waren. Of dit oude bekenden of nieuwe vrienden zijn. Of dit nu was door iets te doen, te schrijven, te zeggen, of gewoon te laten weten dat men aan ons dacht Het maakt allemaal niet uit. Iedereen is welkom!
Maar wel vooraf inschrijven aub!
Liefst zo vlug mogelijk, omdat we toch min of meer moeten weten hoeveel mensen er willen komen. Je kan dit via de blog doen, zonder op de blog te verschijnen, door in de rechter balk op E-mail mij! te klikken. Of je laat het Marleen of mij op een of andere mannier weten.
Het feest gaat door in onze tuin!
Het adres kunnen we om begrijpelijke redenen- moeilijk op de blog zetten. Dus als er mensen zijn die ons niet weten wonen en toch willen komen, laten ze maar iets weten.
We hebben een rustige week achter de rug. Een hele week zonder chemotherapie. Heerlijk! Bovendien moest Nicolas voorlopig ook minder pillen innemen. Op zaterdag en zondag moest hij zelfs helemaal geen pillen slikken. (Dat was sinds de start van de behandeling nog niet gebeurd.) En als we allemaal samen waren, was er toch ook een beetje vakantiegevoel. Zo keken we naar de Ronde van Frankrijk, gingen we een paar keer naar de tennisclub, aten we gezellig samen en keken daarna tot s avonds laat naar een film op TV
Zondagvoormiddag zijn Marleen en ik met Michael en Nicolas gaan tennissen op Runkst. (Stephanie wilde liever thuisblijven om te chatten.) Het was fijn om zo met elkaar te spelen. Er werd veel gelachen en na de wedstrijd hebben we met de kinderen een glaasje gedronken op het terras. In de namiddag zijn we nonkel Dirk gaan bezoeken. Die heeft een paar weken geleden zijn achillespees afgescheurd en ligt sinds toen in de gips. Tot onze schaamte waren we er nog niet toe gekomen om hem eens te bezoeken.
Maandag waren alle kinderen thuis, want er was geen sportkamp deze week. Marleen en ik moesten gaan werken, maar gelukkig voor ons was Marijse terug. Ze had een paar ontspannende dagen aan zee gehad en had haar batterijen terug wat kunnen opladen. We hadden gisteren bij nonkel Dirk en tante Ludwine afgesproken dat Ruben (neef) met Nic mocht komen spelen. Rond de middag was hij er al. Met hun drieën (Michael, Nicolas en Ruben) hebben ze dan een aantal voetbaloefeningen gedaan, want zaterdag zouden de trainingen op STVV hernemen en Nic had weinig of niet gevoetbald tot nu toe. Hij had ook toegegeven dat hij wat twijfels had om terug te gaan trainen. Hij wist niet goed wat hij nog zou kunnen en had een beetje schrik dat hij zijn oude niveau niet zou kunnen halen.
Dinsdag verliep min of meer gelijkaardig. Ruben was terug daar en Nic heeft terug voetbaloefeningen gedaan. s Avonds had Marleen afgesproken om te tennissen met een paar vriendinnen. Stephanie en Nicolas moesten op hetzelfde ogenblik ook een dubbel spelen met Dirk en Jill. Michael en ik gingen mee om te kijken. Het was een warme, zomerse avond, zodat we na de tennis nog lang op het terras genoten hebben van het mooie weer.
Ook op woensdag deed Nicolas zijn voetbaloefeningen, maar hij had nadien zo veel pijn in zijn enkels dat hij in een emmer met koud water ging zitten. Marleen had een afspraak om s avonds bij Carla op de powerplate te oefenen. Nicolas had van de gelegenheid gebruik gemaakt om mee te gaan. Hij kreeg van Carla een aangepaste kinébehandeling met o.a. stroomstoten op zijn enkels. Voor donderdag en vrijdag werd er nog een behandeling gepland.
Nicolas moest donderdag al vroeg naar Leuven gaan voor een aantal onderzoekingen als afsluiting van het intensieve chemoblok. Marleen ging met hem mee. Ze vertrokken al om 6u30. Er werd bloed afgenomen en in de loop van de voormiddag ging hij nog maar eens in slaap voor een beenmergpunctie. Dan nog een longfoto en daarna mochten ze weer naar huis. Ik kreeg rond 12u een telefoon dat alles goed was verlopen. De longfoto was in orde, maar zijn bloedwaarden waren nog steeds laag. (Hij had nog altijd bloedarmoede en te weinig witte bloedcellen.) De uitslag van de beenmergpunctie zouden we pas later krijgen. We kregen ook een afspraak voor een besprekingsraadpleging op maandag 27-07-09.
Dimitri kwam vrijdagvoormiddag Nicolas halen voor een uurtje tennis. Hij had Jules ook gevraagd, zodat de twee jongens tegen elkaar konden tennissen. Achteraf zei Dimi dat Nicolas goed gespeeld had. Nic had blijkbaar minder last van zijn enkels, zodat zijn verplaatsing op het veld weer wat beter werd.
Zaterdag was het dan zover. Om 10u30 werden we in St. Truiden verwacht voor een eerste voetbaltraining. Om hem een hart onder de riem te steken, waren Marleen en ik mee naar daar gegaan. De nieuwe trainer en een paar spelers waren nog op verlof, maar er waren toch 11 spelers aanwezig, waaronder 3 nieuwe jongens. Nicolas viel natuurlijk op! Niet alleen omdat hij nog steeds de grootste van zijn ploeg was, maar vooral omdat hij er bleek uitzag door de bloedarmoede -tegenover de andere zongebruinde jongens- en natuurlijk door zijn kale hoofd. De training duurde bijna 2 uur en Nic deed ze helemaal uit. Je zag dat hij conditioneel zwak was en dat hij te weinig kracht had om hard te trappen, maar je zag ook dat hij zich amuseerde en dat hij nog steeds balgevoel had. Na de training was Nicolas doodmoe, maar ook blij dat het nog redelijk was meegevallen. Hij keek zelfs al uit naar de volgende training, nu maandag.
Zaterdagavond zijn we onder ons vijven naar de stad gereden om iets te eten. We kwamen uit in de Karakol, waar we lekker gegeten hebben eneen fijne avond hadden met de kinderen.
De intensieve chemotherapie is toegediend. Nu nog wat onderzoekingen en dan mag Nicolas hopelijk beginnen aan de onderhoudsfase. Hierin moet hij gedurende anderhalf jaar om de 10 weken gedurende 4 dagen opgenomen worden voor een zware kuur chemotherapie. We hebben hier allemaal erg naar uitgekeken en zijn blij dat de zaken stilletjes wat normaler kunnen verlopen vanaf nu.
Michael en Stephanie hebben goed gestudeerd, genieten van een verdiende vakantie en volgen een paar sportkampen. Nicolas heeft eigenlijk ook een topprestatie neergezet! Niet alleen heeft hij zijn ziekte aanvaard en de behandeling op een schitterende mannier doorstaan, maar daarnaast heeft hij ook zijn best gedaan om de lessen goed te volgen via thuisonderwijs, ziekenhuisschool en Bednet, zodat hij ook daar op alle vlakken geslaagd is. Hij heeft zich nu voorgenomen om te genieten van 2 maanden vakantie.
Zijn vakantieplanning ziet er als volgt uit:
1e) Eerst nog recupereren van de laatste chemotherapie: Zijn bloedwaarden stonden heel laag. Hij kreeg wel een bloedtransfusie, zodat de bloedarmoede een beetje weggewerkt werd, maar zijn witte bloedcellen waren ook gedaald tot een verontrustend laag aantal (400 WBC), waardoor hij momenteel heel infectiegevoelig is. We moeten dus oppassen waar we met hem naar toe gaan, wat hij eet, wat hij doet Want elke banale infectie kan een probleem worden in zijn huidige toestand.
2e) Tenniskamp op Runkst: Nu Michael en Stephanie op sportkamp waren, bleef Nic alleen achter. Maar thuis zitten is niet aan hem besteed. Daarom is hij deze week op tenniskamp geweest. Elke dag van 9u30 tot 15u30.
3e) Hij wil absoluut deelnemen aan een paar tennistoernooien. Van meester Dimitri kreeg hij de toestemming om zich in te schrijven voor het toernooi van Basvelden (Zonhoven) en De Born (St. Truiden).
4e) De voetbaltraining op St. Truiden starten weer vanaf 18/07/2009. Vanaf dan zal hij weer +/- 4x per week gaan trainen.
5e) We hebben afgesproken om een bedankingsfeest te houden voor alle mensen die Nicolas en ons allemaal op een of andere mannier gesteund hebben tijdens de voorbije maanden. Dit gaat doorgaan op 15/08/2009. Hierover later meer!
6e) Na wat onderhandelen met de dokters in Leuven hebben we de toestemming gekregen om eind augustus met ons gezin op vakantie te gaan. Marleen wil in de huidige omstandigheden- alleen met de auto op reis. Dus gaan we eerst een paar dagen naar Parijs, om dan door te rijden naar een Club Med aan de Atlantische kust.
7e) Op 31/08/2009 (zijn verjaardag!) wordt Nicolas dan weer 4 dagen opgenomen in Gasthuisberg voor de eerste chemokuur van de onderhoudsfase.
8e) Daarna begint voor hem het schooljaar. Dan mag hij ook weer naar school gaan om, samen met zijn vrienden, de les in de klas te volgen.
Omdat het met Nicolas de goede kant opgaat en hij deze eerste intensieve periode goed afgesloten heeft en omdat het ook voor Marleen en mij tijd wordt om het wat rustiger aan te doen, hebben we besloten om te stoppen met de dagelijkse blogverslagen. We gaan proberen om af en toe nog een soort van samengevat verslagje te maken, zodat de mensen die dit willen toch op de hoogte blijven van Nics evolutie. We hopen dat jullie hier begrip voor kunnen opbrengen.
Tot slot willen wij IEDEREEN BEDANKEN die ons gezin gesteund heeft tijdens deze moeilijke periode!!!
We hebben het op sommige ogenblikken heel moeilijk gehad, maar we hebben ook heel veel fijne momenten gekend! We zijn stil geweest, hebben het moeilijk gehad en we hebben geweend. Maar we hebben ook gelachen, genoten en veel plezier gehad. Dit hebben we te danken aan de vele mensen die ons op een of andere mannier geholpen hebben, door iets voor ons te doen, door iets te zeggen of te schrijven, of gewoon door er te zijn. Hoe gek het misschien ook mag overkomen We hebben, op een niet te begrijpen mannier, ook een mooie periode achter de rug. Een periode waar we later op kunnen terugzien en kunnen zeggen dat we dichter naar elkaar zijn toegegroeid, echte vrienden hebben leren kennen, nog meer hebben leren relativeren, nog meer hebben ingezien dat je moet genieten wanneer je kan en dat geluk een kostbaar goed is.
Omdat we iets willen terugdoen voor al deze mensen, willen we een bedankingsfeest houden op zaterdag 15/08/2009. Iedereen die tijdens de voorbij maanden ook maar iets gedaan heeft voor Nicolas of voor ons gezin is uitgenodigd!
Stephanie vertrok maandagochtend op waterskikamp. Samen met Louise en Eline zou ze tot vrijdagavond weg blijven. Ze werd afgehaald door Peggy (moeder van Louise). Die bracht de meisjes naar Maaseik. Michael was al weg van zaterdag. Hij is op zeilkamp en zou pas volgende zaterdag terugkomen. Daardoor bleef Nicolas alleen achter.
Nic had zich echter ingeschreven voor het tenniskamp op Runkst. Tussen 9u30 en 15u30 bleef hij op de club, met de andere deelnemende kinderen. Ze kregen afwisselend sport en spel en tennisles. s Middags aten ze samen in de kantine. Onnodig te zeggen dat Nicolas hier veel plezier aan beleefde. Elke dag verbeterde zijn tennisspel een beetje meer. Stilletjes vond hij zijn oude mogelijkheden terug. Wat ons vooral opviel was het feit dat hij beter, natuurlijker begon te bewegen. De gewrichtspijnen zijn blijkbaar aan het afnemen.
s Avonds had Nic een nieuwe passie. Op een of andere mannier wist hij steeds wie van zijn bekenden ergens aan een tennistoernooi deelnam en een wedstrijd moest spelen. Dan had hij niet veel inspanning nodig om Marleen te overtuigen en met hem naar daar te rijden. Samen met de andere supporters keken ze dan naar de match, dronken iets, aten soms ook iets en keerden dan laat op de avond terug naar huis. Ik was hier nooit bij. Op maandag moest ik zelf tennissen met Dimitri, op dinsdag had ik Rotary en op woensdag bleef ik thuis werken omdat mijn tennismatch in het water viel.
Op donderdagochtend moest ik een bloedcontrole doen bij Nicolas. Dit was belangrijk om te zien of zijn beenmerg al terug op gang was gekomen na de laatste chemo. Donderdagavond bleef Mathias bij ons slapen. Nic had hier al alle dagen om gevraagd, maar we hebben eerst zijn bloeduitslag afgewacht. De witte bloedcellen waren aan het stijgen (tot 900) en dus mocht Mathias met Nic meekomen na het tenniskamp. Toen ik s avonds thuiskwam, stond Marijse net klaar op te vertrekken. Ze zou voor een paar dagen (tot woensdag) naar de zee gaan. Ze had dit lang geleden gevraagd en natuurlijk was dit geen probleem geweest, maar nu had ze het heel moeilijk om te vertrekken. Ze had de tranen in de ogen. Marleen en ik hadden hetzelfde gevoel. We zouden Marijse missen de volgende dagen, maar ze had hoog nodig nood aan een paar dagen rust. Marijse heeft de laatste maanden veel meer voor ons gedaan, dan we ooit voor mogelijk gehouden hadden. Een paar dagen vakantie zouden haar goed doen.
Donderdagavond hadden we een afspraak met Leen Pullinx van Bednet. (Medewerkers van Bednet waren alle spullen in de loop van de voormiddag al komen ophalen, om deze na te zien en terug in orde te maken voor het volgende schooljaar.) Zowel Nicolas als Marleen en ik werden naar onze ervaringen met Bednet gevraagd. Zoals ik reeds dikwijls schreef in de blog, waren we zéér tevreden over de mogelijkheid die Bednet verschaft heeft voor onze Nic om in contact met de school te blijven en de lessen in de klas te volgen!
Vrijdag avond werd Stephanie weer thuisgebracht door de mama van Maxime (een ander meisje op dat kamp). Marleen en Nicolas wilden s avonds naar de tenniswedstrijd van Sander gaan zien op de Yachting. Die moest tegen een absolute topspeler spelen, die vroeger met het ATP-circuit had meegedaan. Stephanie was te moe en bleef liever thuis. Ik reed na mijn raadpleging wel naar de Yachting om toch ook even voor Sander te supporteren. Helaas verloor Sander de match, zodat zijn toernooi er op zat. (Maar op andere toernooien was hij wel nog bezig, zodat Nic nog wel ergens anders kon gaan kijken.)
Zaterdagvoormiddag ging Nicolas nog maar eens tennissen. Nu was nam hij deel aan de wekelijkse wedstrijdjes op zaterdagvoormiddag. Marleen, Stephanie en ik maakte van de gelegenheid gebruik om even naar de stad te gaan om nieuwe schoenen te kopen in solden. In de namiddag hebben we iets gedaan wat we al heel lang geleden beloofd hadden aan Nikkel, maar wat er nog niet van gekomen was tot nu toe. We zijn meubels voor zijn kamer gaan kopen! Hij koos voor een mooie kamer, met opnieuw een groot bed (twijfelaar). Op de levering is het wel nog 6-10 weken wachten.
Michael kwam om 18u met de bus aan op de parking van het Cultureel Centrum. Het zeilkamp was geweldig goed meegevallen. Ze waren tot Amsterdam gezeild en hadden een prachtige week gehad, ondanks het slechte weer. Michael had speciaal gevraagd om Nicolas mee te brengen, want Jonas, Arnoud en hij hadden samen een cadeautje voor Nic gekocht. Ze hadden een voetbaluitrusting van Ajax meegebracht uit Amsterdam!
s Avonds zijn we met ons vijven gezellig gaan eten in de Vogelsanck. Het werd een heel fijne avond, waarin vooral Michael en Stephanie voortdurend vertelden over hun belevenissen van het voorbij kamp. Marleen, Nicolas en ik hebben bijna niets moeten zeggen. Zo veel was er gebeurd. Terug thuis hebben we nog naar de prachtige film La vitta e bella gekeken op TV.
Het weekend van festiviteiten ging gewoon verder. We waren door Vic uitgenodigd voor een verrassingsontbijt ter gelegenheid van de 50e verjaardag van zijn vrouw Martine. Om 9u30 werden we in De Badmeester verwacht in de Halve Maan in Diest.
Het opstaan om 8u30 verliep toch wat moeizamer dan anders. (Misschien was er gisterenavond toch een minder goed pintje bij geweest?) Ik was nog aan het wakker worden, toen ik opgebeld werd door Annick om te zeggen dat we vandaag Martine haar 50e verjaardag gingen vieren, maar dat het eigenlijk ook de verjaardag van Vic zelf was! Daarom besloten we om voor hem toch ook maar wat wijn mee te nemen. Ondanks het feit dat we maar met drieën waren (Michael was op kamp en Stephanie was blijven slapen.), was het toch bijna 9u30 voordat we klaar waren, waardoor we pas om 9u50 ter plaatse aankwamen. Nadat we Martine en Vic gefeliciteerd hadden, werden we vergast op een heerlijk champagneontbijt op het terras van De Badmeester. Alles was er op en er aan. Het was perfect! Stephanie was vannacht bij Merle blijven slapen en was deze ochtend door Peter mee naar daar genomen, zodat we haar ook terugzagen.
De volwassenen bleven gezellig zitten op het terras, maar de kinderen wilden natuurlijk gaan zwemmen. Alleen Nicolas mocht nog niet zwemmen. Hij keek dan maar toe van op de kant van het zwembad. Na een tijdje kwamen hij en Cas terug tot bij ons. Ze hadden centen nodig, want ze wilden eerst met de autootjes gaan rijden en daarna minigolf gaan spelen. Even later waren de meisjes ook terug. Zij hadden ook genoeg gezwommen wilden nu ook met de autootjes gaan rijden.
Na het eten liet Peter aan de mannen het domein van de Halve Maan zien. (De dames bleven liever op het terras zitten.) We wandelden langs het grote zwembad met strand, langs de roei- en visvijvers en de speeltuinen, tot aan de elektrische autootjes. Daar waren de meisjes nog steeds aan het rondrijden. Nicolas en Cas kwamen ons ook tegemoet. Zij hadden net een partijtje minigolf gespeeld. Daar hadden de mannen ook wel zin in, dus huurden we de nodige golfclubs. Nicolas en Cas deden ook opnieuw mee. Als we halverwege waren, was het al bijna 13u en werd het dus stilletjes tijd om terug naar huis te gaan. Daarom besloten we om alleen de laatste hole nog te spelen en dan terug naar de dames te gaan.
De dames zaten nog steeds op dezelfde plaats op het terras. De meisjes waren op vlotten aan het varen op de roeivijver, maar kwamen een beetje later ook terug tot bij ons. Nicolas en ik aten nog een klein frietje, maar eigenlijk had Nikkel geen honger, want hij at maar een paar frietjes. Rond 13u30 vetrokken we naar huis.
Eenmaal thuis begon Stephanie onmiddellijk te chatten. Nicolas, Marleen en ik keken naar de finale van Wimbledon tussen Federer en Roddick. We vielen om beurten even in slaap, maar we waren allemaal goed wakker tijdens de lange en memorabele 5e set. Tot onze vreugde won Federer zijn 15e grand slam!
Toen was het hoog tijd voor Stephanie om haar koffer klaar te maken. Zij zou morgenochtend vertrekken naar haar watersportkamp. (Peggy zou haar om 8u komen uithalen.) Marleen hielp haar en even later was alles in orde.
s Avonds werd er geloot over het avondeten. Nicolas wilde chinees, Stephanie kebab. Het werd chinees. Nicolas ging het eten mee halen. Hij was zijn pet thuis vergeten, maar ging toch zonder twijfelen en zonder enige schroom met zijn kale kop mee het restaurant binnen. Terug thuis at Stephanie smakelijk mee, dus zo een slechte keuze zal het wel niet geweest zijn.
Ik bracht de rest van de avond in mijn bureau door, omdat ik dringend wat administratief werk moest afwerken. De rest van de familie bleef onder naar TV kijken. Toen ik tussendoor even naar onder kwam, was Nicolas toch weer in slaap gevallen. Marleen bracht hem rond 23u naar bed. Steph en zij gingen toen ook slapen.
Ik werkte door tot na middernacht. Toen ik in naast Marleen in bed kroop, zei ze half slapend dat ze Michael al erg miste Wat gaat dat morgen geven, als Stephanie ook op kamp vertrekt?
We zijn allemaal opgestaan om 8u. Michael zou vandaag voor 1 week op zeilkamp vertrekken. Hij moest al om 9u op de parking van het Cultureel Centrum staan, zodat de bus om 9u30 kon vertrekken. De hele familie vetrok iets voor 9u, want tot onze verbazing ging Stephanie ook mee om hem uit te wuiven. Michael had gisteren zijn valies helemaal alleen ingepakt en nu was Marleen nog steeds dingen aan het opnoemen, waarvan ze dacht dat hij ze vergeten zou zijn. Arnout en Jonas gingen ook mee op kamp. Zij stonden al gereed toen we de parking opreden. Alles inladen, een laatste kusje, plaatsje zoeken in de bus en stipt om 9u30 vetrokken ze.
Omdat Nicolas vandaag zijn laatste chemokuur van deze lange intensieve periode zou krijgen, zouden Marleen en ik Nicolas vandaag te samen naar Gasthuisberg brengen. Nadat we thuis ontbeten hadden, vertrokken we rond 10u15 naar Leuven. De dagzaal is gesloten, tijdens het weekend, zodat we terug naar de hospitalisatieafdeling moesten gaan. Daar mocht Nicolas dadelijk naar de verzorgingskamer, waar zijn porth-a-cath terug aangeprikt werd. Alles verliep vlotjes. Om iets na 11u werd de laatste chemozak aangehangen. Een half uurtje later was die ingelopen en na 15 minuten spoelen mochten we weer naar Hasselt vertrekken. We namen nog een foto voor de ingang van Gasthuisberg, omdat dit toch wel een belangrijk moment was en dan begonnen we aan de terugweg.
s Middags aten we nog een bordje van wat overgeschoten was van de barbecue van gisteren. Daarna zijn we allemaal even gaan rusten.
Marleen, Stephanie en Nicolas zijn in de loop van de namiddag naar de stad gereden om daar nog wat te shoppen. Vooral Stephanie moest nog een paar dingetjes hebben voor haar waterskikamp van volgende week. Zij zal maandag vertrekken, zodat Nicolas de rest van de week alleen achter blijft. Maar ook hij zal niet veel thuis zijn, want hij heeft zich ingeschreven voor het tenniskamp op Runkst.
Om 17u was iedereen terug en vertrokken we naar de tennisclub van Runkst. Daar had mijn interclubploeg een ontmoeting met een andere interclubploeg van Runkst. Marleen en de kinderen gingen mee om te supporteren. Na de wedstrijden was er (opnieuw) een barbecue voorzien voor alle spelers en supporters. Ik ging om 17u20 het veld op voor mijn enkelmatch tegen Alexander. Tot mijn spijt verloor ik de supertiebreak
Daarna was het tijd voor de dubbels, maar toen was Stephanie al weer weg. Zij ging met Merle en Yentle naar de Halve Maan in Diest om daar nog wat te zwemmen en daarna zouden de meisjes samen blijven slapen bij Merle haar thuis.
Ook mijn dubbel verloor ik met tiebreak in de 3e set, maar het was toch een fijne tennisavond geweest.
Freddy had een schitterende barbecue voorzien voor de hele bende. Er was veel te veel eten, zodat de mensen die niet ingeschreven waren ook konden meegenieten van het lekker eten. (Marleen was alleen een beetje ongerust geworden na een smsje van Michael, waarin hij schreef dat hij zich niet zo goed voelde.) Na de afwas en de douche werd er nog een pintje gedronken om een fijne avond af te sluiten. Dan was het tijd om te betalen. Om middernacht waren we thuis.
Vandaag kon Nicolas zijn chemo ten vroegste om 11u45 krijgen. Moeke en Vokke zouden hem daarom rond 11u komen uithalen. Omdat hij niet veel anders te doen had, rustte Nic in afwachting van zijn vertrek naar Leuven nog een beetje in de zetel en keek wat naar TV.
Ze geraakten zonder problemen in Gasthuisberg, maar daar was het zo superdruk op de dagzaal pediatrie, dat er zelfs geen stoel meer vrij was. Daarom werden ze naar het 4e verdiep, op de hospitalisatieafdeling gestuurd. Daar werd de chemo om 12u gestart. Dat betekende dat Nicolas morgen al om 11u mocht komen voor zijn laatste chemotherapie van de intensieve periode!!! Na de chemo vroeg Nicolas om de naald met het infuus te verwijderen uit de port-a-cath. We hadden vanavond immers een aantal vrienden uitgenodigd voor de barbecue en Nicolas wilde vrijuit kunnen spelen
Om 13u30 waren ze terug thuis. Marijse had deze keer spaghetti bolognese voorzien als middageten. Nicolas at samen met Moeke en Vokke een bord. Daarna is hij zijn boeken voor school gaan klaarmaken, want rond 17u zouden zijn 2 juffrouwen (juf Griet en juf Tilly) naar ons thuis komen om zijn rapport af te geven. Zij zouden dan zijn handboeken terug meenemen naar de school. Nadat hij alles in orde gebracht had, hielp hij Marijse ook nog even om alles voor vanavond in orde te krijgen.
De juffrouwen kwamen aan om 16u50. (Marleen was wat vroeger gestopt op haar werk, want ik zat op dat ogenblik nog op mijn raadpleging.) Het was nog prachtig weer, daarom installeerden ze zich buiten op het terras. Juf Griet had een cadeautje van de klas bij: een boek met tekeningen en verhaaltjes van de klasgenootjes. Daarnaast hadden ze ook een leesboek bij als cadeau van de juffrouwen. Nicolas had zelf ook een klein cadeautje voor de juffrouwen, om hen te bedanken voor alles wat ze voor hem gedaan hebben dit jaar. Het rapport viel ook zéér goed mee. Nicolas had goede studieresultaten behaald en was volgens de juffrouwen zeker klaar om naar het zesde studiejaar te mogen!
Toen ik om iets na 18u thuiskwam, waren de juffrouwen net vertrokken. Iedereen hielp nog even mee om alles in orde te brengen voor de barbecue en ik kon nog net een verfrissende douche nemen, voordat de eerste gasten toekwamen.
Het weerbericht had onweer voorspeld en daarom hadden we tot het laatste ogenblik gewacht om te beslissen of we binnen of buiten zouden gaan zitten. We beslisten uiteindelijk om toch maar buiten te gaan zitten en gelukkig maar! Het werd een prachtige avond onder vrienden. De kinderen speelden onder elkaar en de volwassenen hadden ook veel plezier. Wij hadden het eten en de drank voorzien, het vlees werd door Peter en Vic gebakken en Dirk had het dessert meegebracht. Omdat het laat op de avond toch wat frisser werd, hebben we ons allemaal onder een dekentje geïnstalleerd, maar we zijn niet naar binnen moeten gaan.
Om 1u was alles min of meer opgeruimd en waren alle gasten vertrokken. Een half uurtje later sliep iedereen.
Het is vakantie en dat zie je. De kinderen slapen wat langer uit. Nicolas is pas om iets voor 9u opgestaan.
Omdat we gisteren pas chemo gekregen hadden om 13u30, kon Nic vandaag pas ten vroegste om 12u30 zijn volgende kuur krijgen. Vokke en Moeke waren om 11u30 bij ons om met Nic naar Leuven te rijden. De chemotherapie werd uiteindelijk om 12u45 gestart en om 13u30 waren ze weer onderweg naar huis. Als ze rond 14u15 thuis aankomen, staat Marijse daar gereed met soep, gevolgd door kipfilet, appelmoes en kroketten.
Dan belt nonkel Luc naar Nicolas. Hij wil Nicolas komen halen om hem mee te nemen naar Noah zijn thuis. Daar waren Christophe en Cederique aan het spelen in het zwembad. Nicolas mag van Marleen mee naar daar gaan, maar hij mag niet in de zon, geen overdreven inspanningen doen en ook niet in het water, omdat het infectiegevaar momenteel maximaal is doordat hij te weinig witte bloedcellen heeft. De andere jongens zijn echter zo joviaal om met Nicolas mee naar binnen te gaan om daar samen te spelen. Ze spelen vooral op de Playstation.
Om 17u belt nonkel Luc opnieuw. Hij neemt Nicolas mee naar de stad voor een verrassing. Hij brengt ze naar broodjesbar Pierre van Stijn Stijnen zijn moeder. (Onze vaste broodjesbar in de stad.) Die had via via vernomen dat Nicolas daar kwam en zij had hem via nonkel Luc uitgenodigd om eens langs te komen voor een verrassing. De kinderen kregen allemaal iets te eten, maar daarnaast kreeg Nicolas ook nog een bloesje van Stijn met een handtekening op, 2 sleutelhangers in de vorm van handschoenen, 2 fotos met handtekening en een persoonlijke kaart met beterschapswensen.
Marleen had met Michael en Nicolas afgesproken om s avonds samen naar de match van Julie en Sander op Excelsior te gaan zien. (Stephanie wilde niet meegaan en bleef liever alleen thuis.) Deze matchen startten om 18u30, maar toen was Nicolas nog steeds niet thuis. Nonkel Luc bracht hem pas om 18u45 terug. Ze reden dadelijk naar Excelsior en belden mij van daar op om te zeggen dat ze niet thuis zouden zijn. Ik had net gedaan met werken in het ziekenhuis, maar ik was wel van wacht. Het was echter zon prachtig weer, dat ik besloot om ook maar naar daar te gaan om een beetje mee te supporteren voor de beloftevolle tennisjeugd van Runkst.
Zoals wel meer de laatste dagen, zat er ook nu een hele horde Runster leden om te supporteren voor hun clubspelers. Helaas verloren zowel Sander als Julie hun wedstrijd We lieten het ons echter niet aan ons hart komen en de meeste supporters installeerden zich toch op het terras om een glaasje te drinken. Ik bleef daar ook zitten, tot ik opgeroepen werd voor een spoedgeval in het ziekenhuis.
Als ik een beetje later thuiskom, is daar nog niemand toegekomen. Stephanie zit er nog steeds alleen. Op het ogenblik dat Marleen en de jongens toch binnenkomen, word ik net opgeroepen voor een bevalling. Alles verloopt probleemloos, zodat ik een half uurtje later al weer naar huis kan rijden. Dan eet ik eindelijk mijn avondeten, samen met Marleen op het terras.
Als alles opgeruimd is, is het al na 23u en gaan we allemaal slapen.
Op deze eerste dag van het zomerverlof heb ik (door een vergissing op het secretariaat) ook een vrije dag gekregen. Om 8u heb ik opnieuw bloed afgenomen bij Nicolas, om te zien of hij nu wel voldoende gerecupereerd was om aan de laatste 4 dagen chemotherapie te beginnen. Ik bracht het bloedstaal zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis en terwijl het labo zijn werk deed, ging ik toeren bij de patiënten die ik gisteren geopereerd heb. Even later belde het labo de uitslag al door: Nic had 600 witte bloedcellen! (Vanaf 500 mocht hij weer starten.) Na een telefoontje met Dr. Renaer, reden we een uurtje later weer richting Gasthuisberg.
Om 10u15 waren we op de dagzaal pediatrie. Daar werd er natuurlijk weer opnieuw bloed afgenomen. (Want ze vertrouwen in Leuven nooit een uitslag van een ander labo.) Dat betekende weer wachten Om 12u ging ik vragen hoe het zat. Toen bleek dat de dokter assistente niet alleen chemo besteld had, maar dat er ook bloed besteld was, omdat Nicolas duidelijk bloedarmoede had. (Wat ik ook doorgebeld had, maar waar Dr. Renaer toen niets van gezegd had.) Dat betekende dat wij in plaats van het geplande 1u, nu 3,5u daar zouden moeten blijven! En dat was een stevige streep door mijn dagindeling. Klagen hielp niet. Er zat niets anders op dan te wachten. Nic en ik doodden de wachttijd met een paar spelletjes Zeeslag en Ganzenbord.
Uiteindelijk werd de chemo pas om 13u30 aangehangen! (Dat betekende ook dat we de volgende 3 dagen rond datzelfde uur in Leuven moesten zijn.) Nicolas viel in slaap terwijl de chemo indruppelde. Ik keek vanaf 14u naar Wimbledon. Na de chemo volgden de 2 bestelde zakken bloed en ook tijdens deze toediening bleef Nicolas gewoon slapen. Hij werd pas wakker van het pompalarm dat aangaf dat de 2e bloedzak leeg was. Hij had zo goed geslapen, dat zijn gezicht vol slaapplooien stond. Nog even naspoelen en toen mochten we eindelijk weer naar huis. Het was ondertussen al 16u10.
Onderweg naar huis belden we naar Marleen. Ze was ook blij dat we weg mochten. Ze zou nog even doorwerken en dan ook naar huis rijden. In Hasselt aangekomen, reden we eerst nog langs de carwash en dan naar huis. Daar zaten Michael en Marijse al een beetje op Nic te wachten.
Nic installeerde zich in de zetel en keek naar de match van Dick Norman op Wimbledon. Michael besloot, eindelijk, om zijn koffer in te pakken voor volgende week, want dan zou hij samen met Arnoud en Jonas op zeil- en surfkamp gaan. Stephanie was nog altijd niet thuis. Zij was op Kapermolen gaan zwemmen met een paar vriendinnen.
Rond 19u30 was iedereen thuis. We aten allemaal samen buiten op het terras. Marijse had heel lekkere osso bucco met rijst klaargemaakt. Alleen Nicolas wilde niet eten. Maar daar was een reden voor. Marleen vertrok even later met de kinderen naar Excelsior om naar de tennismatch van Julie te gaan zien. En Nic hoopte natuurlijk dat hij daar weer iets om te eten zou mogen bestellen aan de toog.
Om 20u45 reed ik naar Runkst voor mijn wekelijks tennisuurtje. Deze keer, weeral, niet met Dimitri, want die ging ook naar Julie zien. Deze keer was Dries Chinese vrijwilliger om met mij een uurtje te spelen. Het werd, tenminste voor mij, een fijn uurtje tennis, waarin de ballen hard op en af gingen en we binnen de kortste tijd nat van het zweet stonden.
Nadat we ons vochtverlies gecompenseerd hadden en Dries naar huis ging, nam ik een verfrissende douche. Ik belde ook even naar Marleen. Die zat nog op Excelsior en vroeg of ik ook even langs daar wilde komen. Dus reed ik tot daar en dronk daar ook nog een pintje.
Marleen vertrok om 23u30 met de kinderen naar huis. Ik volgde een half uurtje later.
Ik ben om 8u naar de operatiezaal vertrokken. Nicolas was toen al op, maar voelde zich nog steeds niet geweldig. Hij had wel geen koorts meer.
Om 9u30 komt Marijse binnen. Zij ziet met 1 oogopslag dat Nic zich ongeveer hetzelfde als gisteren voelde. Maar rond 10u komt er toch terug wat meer leven. In tegenstelling met gisteren, heeft hij zich nu aangekleed. Hij ligt nog wel regelmatig in de zetel, maar veel minder lang dan gisteren. s Middag vraagt hij om lasagne en daar eet hij ook effectief van.
Stephanie had met Jill afgesproken om te gaan zwemmen op Kapermolen. Die was dus weg. Michael was wel thuis. Hij probeerde Nicolas dan ook wat bezig te houden. Rond 14u komt Dominique even langs en daardoor is Nic weer even afgeleid. Als Dominique verder gaat, proberen Nicolas en Michael om te tennissen op de oprit. Dat houdt Nicolas echter maar een tiental minuten vol. Door de hitte, de bloedarmoede en het gebrek aan beweging van de laatste dagen, kan hij deze inspanning niet meer aan. Als hij terug binnenkomt, vraagt hij aan Marijse om een Perdolan, want hij heeft hoofdpijn. Daarna gaan Michael en Nicolas naar boven om wat af te koelen en met de Playstation te spelen.
In de loop van de namiddag komen Moeke en Vokke, gevolgd door Dimitri ook op bezoek. Als ik rond 16u30 thuiskom, zit iedereen in de zetel naar de tennis op Wimbledon te kijken.
Marleen komt vandaag ook wat vroeger terug van haar werk, want we zouden samen de rapporten van Michael en Stephanie gaan afhalen op het Virga Jesse College. Tegen dat we moeten vertrekken, worden Michael en Stephanie toch wat zenuwachtiger. Zo heel gerust waren ze dan blijkbaar toch niet in hun punten
Gelukkig viel alles zéér goed mee. Zowel Steph als Mich hadden goed gestudeerd en ze kregen beiden een A-attest. (Dat wil zeggen dat ze zonder restricties over mochten naar het volgende leerjaar.) Er was maar 1 probleem. Stephanie moest haar keuze voor volgend jaar meedelen aan haar klastitularis, maar dat was nog steeds een discussiepunt tussen vader en dochter. (Zij wil economie doen. Ik vind wetenschappen een betere keuze.) We kregen uitstel tot maandag
Thuis was Nicolas in slaap gevallen, van zodra hij alleen was achtergebleven. Toen wij terug thuis kwamen werd hij weer wakker. We aten samen biefstuk met aardappelen en wortelen. Daarna vertrok ik naar een vergadering van de gynaecologen in het Virga Jesse Ziekenhuis.
Nicolas wou graag naar een van de tennistornooien gaan kijken in Hasselt. Toen Michael vertelde dat Alexander (tennisvriend en klasgenoot van Michael) om 20u moest spelen op Excelsior was zijn keuze snel gemaakt. Even later vertrokken ze richting Excelsior. Daar aangekomen bleek dat op het plein naast dat van Alexander, Evi Jeuris aan het spelen was (jeugdtrainster van Runkst). Er was behoorlijk wat volk van Runkst daar om naar deze twee matchen te kijken. Het werd een leuke avond, die ze afsloten met een drankje op het terras. Toen ze terug thuis kwamen rond 22u30 was het nog maar eens hoog tijd om te gaan slapen.
Vanmorgen heb ik bloed afgenomen bij Nicolas en dat rond 8u naar het labo in het Virga Jesse ziekenhuis gebracht. Dan ben ik zaalronde gaan doen bij mijn patiënten en nog tijdens deze zaalronde kreeg ik al een telefoontje met de bloeduitslag. Zoals verwacht had Nic te weinig witte bloedcellen. Hij had er maar 400, in plaats van de 500 die hij minimum moest hebben om te kunnen starten met nieuwe chemotherapie. Na mijn zaalronde reed ik terug naar huis, om daar het minder goede nieuws mee te delen, om naar Leuven te bellen en de uitslag door te geven en om toch nog iets te ontbijten voordat ik aan een ganse dag raadpleging zou beginnen.
Michael had met een aantal vrienden afgesproken om te gaan zwemmen op Kapermolen. Hij vertrekt rond 11u. Steph heeft vandaag niets speciaal gepland en rust wat uit in de zon.
Als Marijse om 10u binnenkomt, ligt Nicolas in de zetel. Marleen is er niet helemaal gerust in en neemt zijn temperatuur. De thermometer wijst 37,8°c aan. Hij voelt zich niet zo goed, wil niets eten en valt regelmatig voor lange periodes in slaap. Ongerust vertreft Marleen rond 10u naar Tongeren.
s Middags kom ik thuis iets eten, maar Nicolas ligt dan rustig te slapen. Vokke komt in de vroege namiddag eens zien hoe het met Nikkel gaat. Hij had ook een kistje met aardbeien bij, maar daar mag en wilde Nic niets van eten.
Rond 15u15 vraagt Nicolas een Litican (antibraakmiddel) aan Marijse. Een half uurtje later wil hij dan toch een Petit Gervais en daarna wat melk met chocopop. Even later probeert hij ook om uit de zetel te komen, maar hij geraakt maar tot in de keuken. Daar moet hij vlug weer op een stoel gaan zitten. Lang houdt hij dit ook niet vol en dus gaat hij maar terug in de zetel liggen. Rond 17u valt hij terug in slaap. Als Marijs om 19u naar huis gaat, slaapt Nicolas nog altijd. Hij heeft dan nog altijd dezelfde pyjama aan, waar hij s morgens mee wakker geworden is
Marleen en ik komen samen thuis rond 19u30. Omdat Marleen al om 20u30 op de tennis moet zijn, eet ik samen met Steph. We zetten ons buiten op het terras. Michael is ondertussen nog niet thuis. (Hij had wel al een berichtje gestuurd om te zeggen dat ze rond 17u nog gingen zwemmen bij iemand van de klas.) Nic wou nog altijd niets eten en bleef stilletjes in de zetel liggen. Maar het bleef vrij warm en daardoor vond hij zijn draai niet echt in de zetel. Hij voelde ook warm aan. Daarom stelde ik voor om wat naar TV te gaan kijken op onze kamer. Daar konden we de airco opzetten en was het even later heel wat frisser. Het duurde dan ook niet lang of Nicolas viel rustig in slaap.
Toen Marleen thuis kwam rond 22u15 was iedereen al boven. Steph en Michael lagen al in hun bed. Nic lag nog altijd te slapen in ons bed. Toen Marleen hem wakker maakte voor zijn pillen, wilde hij liever in zijn eigen bed gaan liggen. Daar viel hij even later weer even rustig in slaap.
