Vokke was deze keer wel extreem vroeg thuis, voor zijn doen tenminste. We moesten vandaag weer met Nicolas naar Gasthuisberg gaan voor zijn chemotherapie. Omdat Nic gisteren om 11u chemo had gehad, kon hij vandaag ten vroegste om 10u chemo krijgen. (Deze chemo mag maar maximum 1u vroeger of later toegediend worden.) We wisten dat de U11 van STVV (Nic zijn ploeg) vandaag om 11u tegen Brussels moest spelen. Dus vertrokken wij om 9u15 naar Leuven. We wilden zo vroeg mogelijk de chemo laten toedienen en dan onmiddellijk doorrijden naar Bussel, zodat we nog zo veel als mogelijk van de match zouden kunnen zien. En als er voetbal te zien is, dan krijg je Vokke wel uit zijn bed. Daardoor was hij er deze morgen dus vroeg bij
Marleen moest vandaag met Stephanie naar Gent rijden voor een turnwedstrijd. Dat was een langere rit en ze moesten ook nog 2 of 3 andere mensen meenemen. Daarom wou Marleen met de Audi rijden. Dus reden wij vandaag met de auto van Vokke naar Gasthuisberg. En dat was van belang, zoals verder zal blijken.
Het was weer weekend, dus was de dagzaal pediatrie toe en werden we weer op de hospitalisatie-eenheid op het 4e verdiep verwacht. Alles verliep vlotjes. Nic kreeg zijn kuur Cytosar terwijl hij Memory speelde met mij en Vokke. Om 10u50 reden we de parking van Gasthuisberg uit, richting Brussel. We hoopten nog tenminste een ganse 2e helft te zien, maar dat was toch even misrekend De GPS van Vokke kende geen Avenue De Roovere in Brussel, hoe ik het er ook inbracht (Was ik toch maar met mijn eigen auto gekomen!) Na veel sukkelen, bellen en misrijden kwamen we uiteindelijk om 12u aan op het juiste veld. Net op tijd om het laatste kwartier van de match nog mee te maken. Het was prachtig weer. Er scheen een heerlijk winterzonnetje. Dus zakte de frustratie van de moeizame heenrit ook vlug terug weg. Nic ging trainer Nathan en de afgevaardigden (Jean Paul en Gino) een hand geven en ging dan op de bank bij de reservespelers zitten. STVV verloor uiteindelijk met 5-2. Na de match kwamen alle spelers spontaan naar Nicolas gelopen om hem een hand te geven. Iedereen poseerde ook voor een gemeenschappelijke foto. Ook de ouders van de spelers kwamen allemaal bij ons staan. Iedereen was blij om Nicolas nog eens te zien en ze vonden dat hij er goed uit zag. Ze vertelden hem ook dat ze hem misten, zowel op als naast het veld De terugweg verliep gelukkig wat vlotter. Deze keer reden we niet meer verkeerd. Nic was al vlug in slaap gevallen op de achterbank. We hebben hem thuis pas wakker gemaakt.
Omdat Marleen en Steph naar Gent waren, was Moeke naar ons thuis gereden om bij Michael te zijn. Die twee hadden al gegeten en Nic had niet veel honger. Hij heeft alleen maar een restje spaghetti gegeten.
Rond 15u zijn Vokke en ik de hometrainer van Moeke gaan halen. Carla had er op aangedrongen dat Nic een hometrainer zou krijgen en Moeke fietste zelf toch niet meer, zodat we haar fiets mochten hebben. We hebben de hometrainer naast de microscoop van Marleen in de living gezet. Op die mannier kon hij van op zijn fiets toch nog naar TV zien. Nic vond het blijkbaar wel in orde, want hij heeft onmiddellijk 25 minuten getrapt op dat ding.
Ik was door Dimitri uitgenodigd om (op Valentijnsdag) naar de match Standard Tubize te gaan kijken. Een andere vriend, Tom, zou mij komen uithalen, want we moesten om 18u30 op de carpoolparking van Diepenbeek bijeen komen. Ik was door de drukte van de voorbij dagen echter zo vermoeid geworden, dat ik deze namiddag van de gelegenheid gebruik had maakt om even op mijn bed te gaan liggen. Om 17u45 werd ik door Nicolas gewekt. Tom was al aangekomen. We hadden nog wel wat tijd over. Daarom begon ik al aan het verslag van gisteren, terwijl Tom en Nicolas met de bal speelden in de woonkamer. Maar ik kreeg het verslag natuurlijk niet af, want om 18u20 moesten we dringend vertrekken. De rest zou ik morgen wel afmaken
Op weg naar Standard kreeg ik telefoon van Stephanie. Ze had maar aan 2 toestellen mogen meedoen, owv haar beenvliesontsteking, maar ook die 2 toestellen waren wat tegengevallen. Toch klonk ze tot mijn vreugde- nog redelijk opgewekt. Ze had wat pech gehad, maar volgens Marleen had ze bewezen dat ze de oefening duidelijk aankon. Binnen 2 weken is er nog een turnwedstrijd. Dan moet ze zich daar nog maar eens tonen van haar beste kant!
De voetbalmatch was redelijk leuk. Standard won makkelijk met 4-0. Defour speelde volgens mij als een echte patron. Bijna in alle aanvallen was hij betrokken. Typisch was ook hoe hij een onzekere Espinoza (doelwachter van Standard) ter orde riep. Na de match hebben we nog een paar pintjes gedronken in de lokale cafeetjes. Het was gezellig, dus waren we ook nu weer niet vroeg in ons bed.
Thuis was Marleen doodop en helemaal uitgeteld na een lange dag. Dus waren ze frieten gaan halen en hebben ze daarna gewoon naar TV gekeken. De kinderen hadden wat opmerkingen gemaakt op het feit dat papa op Valentijn naar de voetbal ging en mama dus alleen liet. (Maar papa had vooraf natuurlijk toestemming aan mama gevraagd. En mama was toch al te moe. Daarom hadden we afgesproken om binnen een paar dagen eens samen iets te gaan eten.) Toen Studio 1 begon is iedereen naar boven gegaan. Daar hebben Michael en Nicolas nog naar de samenvatting van de voetbalmatchen gekeken.
Toen ik thuis kwam en nog eens langs de kinderen liep, zag ik dat Michael nog steeds bij Nic in bed lag. De TV stond nog aan, maar ze waren beiden al aan het slapen. Ik zette de TV uit en gaf hun elk een kruisje. Hierbij werd Michael even wakker. Hij zei dat Nic zijn mondspoeling nog moest doen, maar ik zei dat we dat nu maar zo zouden laten. Daarop stond hij op om in de badkamer iets te drinken. Ik ging mijn tanden poetsen en zag nog net dat Michael niet naar zijn eigen kamer ging, maar terug bij Nicolas in bed kroop
Eindelijk zou ik nog eens met Nikkel naar Leuven gaan. We moesten weer om 9u30 op de dagzaal zijn. Dus zijn we om 8u45 vertrokken. Nic had een licht ontbijtje genomen, maar was een beetje slapjes en stilletjes. In de auto op weg naar ginder heeft hij bijna niets gezegd. Hij lag maar stilletjes met zijn hoofd tegen het venster en sliep een beetje. Hij had vanmorgen ook een heel klein beetje gebraakt. Waarschijnlijk begint deze chemo toch meer en meer op hem te wegen, want het was ons allemaal ook al opgevallen dat hij minder eet de laatste dagen.
Toen we in de dagzaal aankwamen was Nic zijn vaste plaats al ingenomen. Hij moest maar alleen zijn Cytosar (chemo) krijgen, dwz 15 minuten voor de chemo en 10 minuten spoelen. Dus besloten we om gewoon in de zetels te gaan zitten. Om 10u bracht ik Nikkel naar de ziekenhuisschool. Ik toonde hem nog een keer goed hoe hij er kon geraken, en zei tegen hem dat hij goed moest opletten, zodat hij op eigen houtje de weg terug zou kunnen vinden na de les. In de ziekenhuisklas was er nog niemand. Dus moesten we even wachten. Van zodra juf Kathleen aankwam ben ik terug vertrokken naar de dagzaal.
Iets na 11u kwam Nicolas rustig en in zijn eentje- terug de dagzaal binnengewandeld. Hij had een klein lachje om de mond, iets in de trend van: Zie je wel dat ik de weg zou terugvinden. Tijdens de les van Nicolas was de knutseljuf in de dagzaal bezig geweest met een ander jongetje. Ze hadden een hartje gemaakt voor zijn vriendinnetje. Toen Nikkel aankwam was de jongen net vertrokken. Dus vroeg de juf of Nicolas ook een hartje voor Valentijn wou maken. Maar Nic wou eerst niet. Hij zei dat hij geen vriendinnetje had. Pas toen de juf voorstelde om dan een hartje voor mama te maken, was hij onmiddellijk akkoord. Terwijl hij zijn hartje aan het verven was, kwamen Bolleke en zijn vriend Dodo (cliniclowns) langs. Ze kwamen aan Nicolas uitleggen wat ze tegen hun lief gingen vertellen morgen, ze tapte een paar mopjes, en ze hadden veel plezier toen ze hun vals gebit met enkele rotte tanden toonden aan elke verpleegster en om een kusje vroegen. Nicolas lachte hartelijk mee, maar werkte intussen ook verder aan zijn hartje. De chemo was intussen ingelopen en eenmaal de spoeling gedaan was, mochten we ook weer vertrekken.
Om 12u30 waren we thuis. Onderweg hadden we even naar mama gebeld. En we hadden Dimi verwittigd dat we iets later waren. Toen we binnenkwamen zat Dimi in de keuken al met Marijs te praten. We aten samen middageten, maar weeral bleek dat Nic zijn goede eetlust van de voorbije weken heel erg verminderd was.
Nicolas en Dimi hebben gedurende een half uurtje buiten gesport, maar toen moest Dimi terug naar de school vertrekken om te gaan lesgeven. Na zijn vertrek hebben Nicolas en Marijs de knutseldoos van de zolder gehaald en hebben ze de valentijnversiering gezocht. Nic heeft ook zelf een aantal A4 bladen ingekleurd en daar een valentijnslinger van gemaakt.
In de loop van de namiddag kwam Carla onze Nic masseren. Hij geniet daar toch wel altijd van. Carla drong ook nog eens aan op een hometrainer. (Ik zal die morgen dus toch maar gaan halen bij Moeke. Zij gebruikt die van haar toch niet meer.) Toen Moeke thuis aankwam en Carla al weer vertrokken was, heeft die Nikkel geholpen met het versieren van het de woonkamer. Ze waren hier net mee klaar toen Michael en Stephanie uit de school kwamen.
s Avonds waren Marleen en ik uitgenodigd bij vrienden. Marleen was iets vroeger gestopt met werken, zodat ze nog bloemen kon kopen. Ik was wat later thuis. We hadden ons alle twee vlug klaar gemaakt en stonden op het punt om te vertrekken, toen Nic vanuit zijn zetel plots riep: Kijk papa, dat is waar we het gisteren over hadden! Dat gaat over die jongen met kanker die een CD gemaakt heeft. Marleen was iets voor mij onder gekomen en zat met bezorgde blik afwisselend naar de TV en haar jongste zoon te kijken. Ik ben dan maar even naast Nicolas gaan zitten. Nicolas schoof onmiddellijk tegen mij aan. We keken allemaal samen naar het verhaal van Andy, een gast van 22j met klierkanker, die als hartenwens van zijn zus een professionele opname van zijn eigen rap-liedje kreeg. Het was mooi gebracht, maar het raakte ons allemaal heel persoonlijk. Bovendien wist ik sinds gisteren dat deze jongen kort na de opname van het programma gestorven was. Dus bleven Marleen ik tot het programma gedaan was. Ik zei tegen Nic dat het erg was dat deze jongen moest sterven, maar dat hij het wel zou halen! Dat hij zoveel jonger is, een andere kanker heeft en er van in het begin beter voorstond dan deze jongen. Ik kan nu alleen maar hopen dat hij zelf er ook zo over denkt
Marleen en ik hadden een heel gezellige avond, met lekker eten en drinken en vooral heel fijn gezelschap. De tijd was voorbijgevlogen. Daardoor was het bijna 2u voordat we Moeke en Vokke konden aflossen als babysit. Alles was thuis goed verlopen. Michael en Nicolas lagen weer samen in Nicolas zijn bed. Stephanie lag op haar kamer in haar eigen bed. En even later lagen Marleen en ik ook in ons bedje.
Vandaag was Nic als eerste van de kinderen op. Steph was blijven slapen bij Eliene en Michael profiteerde van zijn vrije dag om wat langer te slapen.
Rond 8.30u stond hij op. Ik was al op en was boterhammen aan het smeren om mee te nemen naar het werk. Nicolas installeerde zich, zoals gewoonlijk, in de zetel en vroeg een tas warme chocolademelk en een yoghurtje. Omdat ik vandaag weer ging werken kwam Marijse mij rond 9u aflossen.
Kort nadat ik naar Tongeren was vertrokken ging Nic zich aankleden. Daarna vertrok Marijse met Nicolas naar het Virga Jesse Ziekenhuis om bloed te laten trekken. Dat was eerder deze week afgesproken met Dr. Renaer. Als de witte bloedcellen voldoende waren gestegen, zouden we morgen naar Leuven moeten om opnieuw een blokje van vier dagen chemo op te starten. In het ziekenhuis verliep alles goed. Ook hier begint Nicolas stilletjes zijn weg te kennen en voelt hij zich wat meer op zijn gemak. (Zelfs zijn muts ging deze keer af.)
Rond 11u kwamen ze terug thuis. Nicolas had na zijn klein ontbijtje natuurlijk terug honger gekregen en at een eitje met spek. Daarna keek hij op Eurosport wat naar de voetbal. Michael was ondertussen natuurlijk ook al opgestaan en was vlijtig aan het studeren.
Om 13u aten Nic, Michael en Marijse soep met een boterham. Even later kwam Steph binnen. Ze had een leuke avond gehad bij haar vriendinnen. Gisterenavond waren ze naar de film geweest en van daar zijn ze samen naar Eliene haar thuis gegaan. Daar hebben ze nog gezellig gebabbeld en zijn toen, waarschijnlijk vrij laat, gaan slapen.
Nicolas voelde zich blijkbaar goed vandaag en bleef vrij actief. Hij speelde op zijn PSP en met zijn voetbal. Om 15u15 vertrok Michael naar de voetbaltraining. Even later arriveerden tante Ann en Mathias. Samen speelden ze een kaartspel (take five). Om 16u30 moesten ze al weer vertrekken om Karen te gaan halen van de turnles. Ook Steph vertrok naar de turntraining.
Om 17u kwam papa thuis. Hij vroeg of Nic zin had om op zijn kamer naar een film te gaan kijken op Prime. Dat zag Nicolas wel zitten. Samen gingen naar Nics kamer en installeerden zich in zijn bed. Nicolas lag braaf naar de film te kijken terwijl papa kort na het begin al in slaap viel. Even later kwamen Nonkel Jan en Gylian binnen. Dus moesten Nic en papa weer naar beneden komen en hebben ze de film maar verder opgenomen. Onze snoep-trakteer-bokaal werd opnieuw gevuld met de snoepjes die Nicolas van tante Simonne gekregen had en hij ging meermaals rond bij de kinderen. Gylian had zijn voetbalstickers en boek bij om stickers te ruilen met Nic. Tussendoor hebben ze ook wat op de Nintendo gespeeld.
Ondertussen vertrok ik rond 16u45 in Tongeren. Om 17u40 had ik voor Stephanie een afspraak gemaakt met Dr. Hendrickx (sportarts). Ik ging haar uit de turntraining halen met de belofte om haar zo snel mogelijk terug te brengen, zodat ze nog verder kon trainen. Gelukkig zat er niet te veel volk in de wachtzaal en waren we vrij snel aan de beurt. (Achteraf gezien hebben we wel geluk gehad want terwijl wij bij de dokter zaten rinkelde de telefoon continu en ging de deurbel om de haverklap.) Het verdict viel mee. Hoogst waarschijnlijk was het inderdaad maar een beenvliesontsteking. Dat hield in dat Steph zelf mocht beslissen wat ze ging doen. Om de ontsteking te doen verdwijnen was rust in combinatie met ijs leggen en wat Fastium-gel de enige therapie. Op mijn vraag of ze zonder gevaar aan de wedstrijd van nu zaterdag kon deelnemen, was het antwoord van de dokter dat er geen gevaar was op het verergeren van de kwetsuur. Wel stond vast dat ze veel pijn zou hebben en dus niet optimaal zou kunnen presteren. We moesten voor alle zekerheid toch nog een echo laten nemen om een spierletsel of stressfractuur uit te sluiten. In die twee gevallen zou ze niet mee mogen doen. Voorlopig vond Steph dit al goed nieuws. Even later stond ze al weer te trainen in de turnzaal. Met de trainster, juf Elke, spraken we af om dan toch maar mee te doen aan de wedstrijd, maar wel alleen de brug en de balk (voor sprong en grond hadden ze al enkele weken niet meer getraind omdat de pijn aan haar scheenbeen te erg was bij het lopen en springen).
Ik ging Steph, voor de tweede keer, halen in de turnzaal om 19u30. Rond 20u waren we thuis. Even later vertrok papa om te gaan tennissen met Dimi en Roger. Ik at samen met de kinderen en vokke die ondertussen ook was binnengekomen. Nicolas was zich al aan het verheugen op een leuk avondje voetbal want hij had in de krant gelezen dat ze de oefenwedstrijd van de Rode Duivels zouden uitzenden. Nog voor de helft was Nic echter al in slaap gevallen. Na het opruimen van de tafel ging ik nog wat werken aan de microscoop. Na afloop van de voetbalwedstrijd ging vokke naar huis. Ik maakte Nicolas wakker en ging samen met de jongens naar boven. Steph was ondertussen al in haar bed gekropen. Nic poetste zijn tanden en keek samen met Michael nog wat TV en deed daarna zijn mondspoeling. Daarna zijn we allemaal uitgeteld in slaap gevallen. Ik herinner me vaag dag Guy kort daarna is thuisgekomen. Hij heeft nog iets aan mij gevraagd, maar vraag me aub niet meer wat
Vandaag moest Nicolas terug naar Leuven om te starten met de derde week chemo. Daarom maakte Marleen hem om 7u30 wakker. Nic at zijn vast ontbijt van de laatste dagen: warme chocomelk en een yoghurt. Omdat zijn porth-a-cath weer moest aangeprikt worden voor een nieuw infuus, bracht Marleen ook opnieuw Emla (=verdovende zalf) aan. Vokke zou vandaag met hem naar Leuven gaan, want Marleen moest een dringend microscopisch onderzoek doen tijdens een ingreep (=vriescoupe) en ik had -zoals steeds op donderdag- een zware dag met raadplegingen, vergaderingen en Borstcentrum voor de boeg.
In Gasthuisberg kreeg Nic inderdaad een nieuw infuus geprikt en werd er weer een bloedonderzoek afgenomen. Daarna ging hij naar de ziekenhuisschool bij juf Kathleen. Tussen 10u en 11u moest hij eerst de rekentoets, die hij vorige week niet afgekregen had, afmaken. (Volgens Nikkel behaalde hij 88%.) Daarna kreeg hij ook een toets Frans, maar het lesuur was om voor hij de laatste oefening af had. (Waarschijnlijk zal hij daar morgen de les mee moeten beginnen.) Na de school kreeg hij de chemotherapie. Maar omdat hij door de opeenvolgende chemokuren- toch wel een ernstige bloedarmoede heeft, moest hij ook terug een bloedtransfusie hebben. En dat bloed moest weer langzaam toegediend worden over een drietal uren. Die tijd bracht Nic door met spelen op zijn Nintendo, met rusten en met een bezoek van de cliniclown Bolleke. Aan deze laatste heeft hij enkele moppen verteld uit zijn grote Moppenboek.
Tegen dat ze weer naar huis mochten vertrekken, was er geen tijd meer om eerst langs thuis te gaan. Nic had om 16u immers een afspraak voor de mondlaser in het Virga Jesse ziekenhuis. Dus reden ze maar rechtstreeks van het ene ziekenhuis naar het andere. Zoals altijd verliep de laserbehandeling vlotjes. Om 16u45 waren ze uiteindelijk terug thuis. Daar was Marijs al een tijdje op hun aan het wachten. Natuurlijk had ze weer iets te eten voorzien voor onze kleine baas, maar deze keer had die niet veel honger. Hij heeft maar een klein beetje gegeten van het wokgerecht dat Marijs had klaargemaakt. Bovendien klaagde hij ook weer van hoofdpijn. Dus kreeg hij een Dafalgan, maar hij kreeg ook een soort van alternatieve behandeling: een koude natte handdoek, die hij losjes over zijn kale hoofd drapeerde. Volgens Nikkel was dit een zeer goed middel tegen hoofdpijn!? De rest van de namiddag keek hij TV en was er verder niets bijzonders te vertellen.
Over Stephanie kan ik wel iets schrijven. Zij heeft al langer pijn aan haar scheenbeen. Daarvoor was ze gisteren bij de sportdokter (Dr. Hendrickx) langs geweest en die had een echo van haar been aangevraagd. Ik had vandaag op de dienst radiologie geregeld dat ze onmiddellijk na de school die echo zou kunnen laten uitvoeren. Dus was Stephanie om 16u, toen de les gedaan was, de straat overgestoken en was ze helemaal in haar eentje naar de dienst radiologie gekomen. Toevallig liep ik daar op dat ogenblik ook net rond, omdat ik bezig was in het Borstcentrum. (Mensen met vermoeden van borstkanker krijgen daar o.a. alle onderzoekingen op zo kort mogelijke tijd.) De echo toonde niet echt iets bijzonders, zodat er ook een NMR van haar been moest genomen worden. Hierop was er wel duidelijk een beenvliesontsteking te zien. Dit is iets pijnlijks, maar niets gevaarlijks. Dus was het besluit dat ze zaterdag wel aan haar turnwedstrijd zou mogen deelnemen, maar dat het pijn zou doen. Dit vond Stephanie echter geen probleem. Ze was juist heel gelukkig dat het dat maar was. (Nog maar eens een bevestiging van wat ik al wist: het zijn gekke en beenharde mensen, die turnsters.)
Na het Borstcentrum kwam ik om 19u thuis vlug iets eten. Ik moest even later al weer terug vertrekken voor een vergadering over borstkanker in St. Niklaas. Daarom at ik vlug iets van de rosbief met boontjes en aardappelen die Marijs had gereed gemaakt. Tot mijn verbazing zag ik Nicolas met een natte handdoek over zijn hoofd in de zetel zitten. (Het was echt geen zicht! Ook niet toen hij mij uitgelegd had waarom hij daar zo zat.) Nicolas was naar een uitzending op TV aan het zien over Hart voor Mekaar. Het ging over een jonge man van een jaar of 20, die lymfeklierkanker had. Als droom wou hij een CD opnemen, en dat was door Hart voor Mekaar gerealiseerd. Aan het einde van de uitzending lieten ze de CD horen en verscheen het bericht dat de zanger 2 weken later gestorven was. Nic reageerde daar heel verontwaardigd op met: Hoezo? Gestorven! Marleen had zijn reactie gehoord, maar wist eigenlijk niet goed hoe ze hier op moest reageren. Daarom zei ze maar iets in de trend van: Ja, maar kindjes kunnen hier wel veel gemakkelijker van genezen. Wat zeker niet gelogen was Ik moet zeggen dat ik dit allemaal niet goed meegekregen had, want ik zat in de keuken te eten, maar ik zag wel dat Marleen wat aangedaan was. Ze vond dat ze niet goed gereageerd had op de situatie. Ik vond van wel, maar ik nam mij toch voor om morgen, als ik met Nic naar Leuven zou rijden, er nog eens met hem over te praten.
Om 19u30 was ik al weer vertrokken. Even later kwam Michael terug van de tennistraining en nog wat later was Stephanie ook terug van de turntraining. Ze aten toen allemaal, maar Nicolas had nog steeds niet veel honger. Hij at maar alleen een tas soep en een boterham. Omdat ik echt geen tijd had voor het schrijven van het blogverslag, had ik aan Marleen gevraagd of zij dit niet wou doen. Maar Marleen moest ook naar een vergadering van het jeugdbestuur van de tennis gaan. Gelukkig voor mij schreef ze na het eten toch maar vlug het verslag van woensdag en vertrok toen naar de vergadering. Omdat ze niet zo lang weg zou blijven liet ze de kinderen even alleen. Michael probeerde wat te studeren, Stephanie zat weer te chatten en Nicolas keek in zijn eentje naar Van Vlees en Bloed. Ze bleven natuurlijk alle drie op tot Marleen terug was. Maar daarna zijn ze allemaal naar boven gegaan. Ik kwam thuis om 23u45 in een donker huis. Toen ik de kinderen een kruisje ging geven lagen ze allemaal rustig te slapen. Marleen deed haar ogen even open toen ik bij haar kwam liggen. Ze vroeg of ik het verslag gelezen en op de blog geplaatst had en viel toen terug in slaap.
Michael en Stephanie vertrokken rond 8u naar school. Ze gingen vandaag met de auto omdat er zo slecht weer voorspeld was. Ze gingen alle twee op daguitstap. Steph ging naar Technopolis in Brussel. Michael vertrok richting Luik. In de voormiddag gingen ze een museum bezoeken. In de namiddag was er een stadswandeling gepland met Franstalige gidsen (benieuwd of dat kan doorgaan met zon weer). Rond 8u30 stond Nicolas op met hoofdpijn. Marleen gaf hem daarom opnieuw een Perdolan, waarna hij toch kon ontbijten. Hij dronk een warme choco, at een boterham en sloot af met een yoghurtje. Vokke kwam Marleen aflossen om 9u. Ze installeerden zich beiden voor TV om naar voetbal te zien op Eurosport. Toen Marijs om 11u toekwam ging Nicolas zijn kleren toch maar aandoen. Maar hij had intussen ook weer hoofdpijn gekregen. De bloedarmoede speelde hem dus nog steeds parten.
Om 12u at hij een kom soep en een broodje. Nic kon niet te veel eten, want hij wist dat Dimitri wat later langs zou komen om met hem te sporten. En met een volle maag kon hij dat niet goed doen. Het was de ganse dag stormweer geweest, zodat er niet buiten kon gespeeld worden. Daarom had Dimitri een aantal binnensporten bedacht. Gedurende 1 uur speelden ze tennisvolley met een kleine softbal, voetbal met een grote softbal en jongleerden ze met doekjes. (Vraag me niet wat dit laatste was, want ik weet het ook niet.) Met zijn bloedarmoede kon Nikkel het maar een uurtje vol houden. Dan was het genoeg geweest, maar achteraf zei Nicolas dat hij het heel fijn had gevonden.
Om 15u kwam Carla (vriendin & kinesist) Nicolas weer masseren. Ze gaf hem ook een paar nieuwe oefeningen, die hij de volgende dagen moet blijven uitvoeren. (Hij moet nog steeds zijn benen gestrekt opheffen, maar nu 30 keer; daarnaast moet hij ook zijn knieën 30 keer optrekken.) Terwijl Carla met onze Nikkel bezig was, is Marijs Moeke bij haar thuis gaan halen. Om 16u kwam tante Simonne (zus van mijn overleden moeder, kloosterlinge en bijna heilig verklaard) op wekelijks bezoek. Ze had voor Nicolas een hele hoop snoepjes bij. Toen ik vroeg aan Nicolas wat hij zoal gedaan had met tante Simonne, zei hij: Gewoon. Gepraat. Hoezo? Na het bezoek van tante Simonne at Nicolas wat ravioli en heeft hij weer een tijdje naar TV gekeken.
Rond 16u kwamen Michael en Steph terug van hun daguitstap. Steph had geen last gehad van het slechte weer, omdat ze de hele dag binnen had doorgebracht. Michael daarentegen kwam doornat binnen. Zij waren in de namiddag natuurlijk volledig uitgeregend. Hij nam snel een warm bad en maakte zich daarna klaar om naar de tennistraining te gaan. Steph vertrok rond 16.20u naar de turntraining.
Marleen reed om 19u rechtstreeks van Tongeren naar de tennistraining om Michael daar af te halen. Stephanie moest om 20u naar de Kinepolis gebracht worden. Ze had morgen een vrije dag op school, net zoals Michael trouwens. Daarom mocht ze met Elien en Louise (schoolvriendinnen) naar de film gaan en daarna gingen ze samen blijven slapen bij Elien.
Tijdens het avondeten (heerlijke vis met spinaziepuree) klaagde Nic nog steeds van hoofdpijn. Daarom gaf Marleen hem om 21u, tesamen met al zijn andere pillen, opnieuw een Perdolan. Daarna hebben Marleen, Michael en Nicolas samen naar De Designers en (godbetert!) Gooise vrouwen gekeken.
Ik kwam pas thuis om 22u. (Na mijn operatieprogramma, had ik een moeilijke vergadering en daarna moest ik nog een voordracht voor de dokter stagiairs geven.) Iedereen lag nog in de zetel naar TV te kijken. Marleen kwam bij mij zitten toen ik mijn avondeten opat en we overliepen de gebeurtenissen van deze dag.
Na Gooise vrouwen ging Michael slapen. Nicolas wou meegaan, maar voor hij naar boven mocht gaan moest hij mij eerst nog even op de hoogte brengen over de voorbije dag, zodat ik het blogverslag kon maken. Daarna zijn Marleen en hij naar boven gegaan en kon ik beginnen schrijven.
Vandaag moest ik om 9u beginnen werken op de praktijk. Omdat Marleen ook werken moest, zou Vokke rond 9u tot bij ons komen om bij Nicolas te blijven. Nikkel was om 8u30 op en lag onder naar televisie te zien. Ik stond klaar om te vertrekken toen de telefoon ging. Het was Vokke. Met een slaapstem zei hij dat hij er door lag, met andere woorden: hij had zich verslapen. Marleen is dan maar even langer gebleven, tot Vokke om 9u20 aankwam. Daarna vertrok ze naar haar werk in Tongeren. Nicolas keek de rest van de voormiddag naar skispringen op Eurosport en speelde op zijn PSP. Om 11u onderbrak hij dit even om zijn tanden te poetsen, zijn mond te spoelen en zich aan te kleden. Door de bloedarmoede krijgt hij de laatste dagen regelmatig hoofdpijn. Daarom moest hij ook nu weer tegen de middag een halve Perdolan mono innemen, waarna het gelukkig weer wat beter ging.
Om 12u30 at hij een kom soep met een grijs stokbroodje, gevolgd door een beetje meloen. Tussen 13u en 15u kreeg Nic les van juf Tilly: rekenen en taal. De Perdolan deed blijkbaar zijn werk, want Nic deed heel goed zijn best om op te letten. Ik kwam over de middag even over en weer om vlug iets te eten en zag Nicolas en juf Tilly bezig tijdens de les. Ik heb dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens een foto voor de blog te maken. Tijdens het laatste half uur van de les begon Nicolas toch moe te worden. Daarom is hij in de zetel gaan liggen en heeft juf Tilly de les taal zo verder afgemaakt.
Omdat er bij de vorige chemo al twijfel was of Nikkel deze week voldoende witte bloedcellen zou hebben voor de nieuwe kuur van morgen, had ik deze ochtend naar Dr. Renaer gebeld met de vraag of we in Hasselt bloed mochten afnemen en de uitslag dan doorbellen. Na de les moesten Vokke en Nicolas om 15u30 in het ziekenhuis zijn voor de mondlaser. Ik heb hen dan ook maar een bon meegegeven, voor de bloedname. Vokke reed met zijn wagen naar het Virga Jesse, maar had zoals zoveel anderen- moeite om een goede parkeerplaats te vinden. Net toen hij er een gevonden had en aanstalte maakte om er achteruit in te rijden, reed er een andere wagen de vrijstaande plaats in. Volgens Nicolas volgde er toen enkele oude Mechelse woorden, waarvan hij alleen het woord Konaain wou herhalen Met enige vertraging kwamen ze dus aan voor de mondlaser, daarna kort wachten voor de bloedname, en dan weer naar huis, waar ze pas rond 17u terug waren.
Even later kwamen Stefan (papa van Roy = speler U11 van STVV) en Jean Paul met zijn vrouw Cindy en dochter Sofie (van Jasper = speler U11 van STVV) nog eens zien hoe het met hun vroegere kapitein ging. Nicolas was nog altijd redelijk fris, want hij mengde zich regelmatig in het gesprek dat ondermeer ging over de match van de U11 van vorig weekend en de eerste ploeg van STVV. Tijdens hun bezoek heeft hij ook met het kleine voetballetje gespeeld, dat hij van trainer Gilbert gekregen had. (Het was ons de laatste tijd trouwens al opgevallen dat hij spontaan terug meer en meer met een bal begon te spelen.) Ook na het bezoek is hij, samen met Michael, nog een hele tijd in de living met die bal bezig geweest.
Toen ik de bloeduitslag opvroeg op mijn PC op de praktijk, bleek dat Nicolas inderdaad nog een ernstige bloedarmoede had en dat zijn witte bloedcellen maar op 400 stonden. Terwijl het er meer dan 500 hadden moeten zijn om terug te mogen starten met een nieuwe chemokuur. Na telefonisch contact met Dr. Renaer, werd de chemo inderdaad uitgesteld en werd er afgesproken om woensdag terug bloed te laten testen in het Virga Jesse ziekenhuis. Natuurlijk belde ik dit bericht door naar Marleen (in Tongeren) en naar thuis. Daar nam Marijs op en toen die het nieuws daarna aan Nicolas vertelde, was deze heel blij dat hij een paar dagen uitstel had gekregen.
Jean Paul had Nicolas verteld dat de match St. Truiden - Luik van zondagavond even later vanavond op EXQI sport zou uitgezonden worden. Natuurlijk wou Nic daar naar zien. De tweede helft heeft hij echter moeten toegeven aan de rest van de Tv-kijkers, want de meerderheid wou naar Familie zien op VTM!? Als avondeten had Marijs konijn klaar gemaakt (maar niet die van Vokke zijn afgenomen parkeerplaats!)
Marleen en ik zijn rond 21u15 samen naar de tennis vertrokken. We kwamen pas rond 23u20 terug thuis. Daar lag Vokke in zijn eentje naar TV te kijken. De 3 kinderen waren al naar boven. De jongens hadden samen met Vokke naar Studio 1 gezien. Stephanie was boven op onze kamer naar iets anders dan voetbal gaan kijken. Daarna waren ze alle drie in hun eigen bed gekropen. Toen we boven kwamen stond de TV op Nicolas zijn kamer nog steeds op, maar was Nic al lang in dromenland. Michael en Stephanie lagen eveneens rustig te slapen.
Marleen en Michael waren deze morgen al om 8u vertrokken voor een voetbalmatch in Maasmechelen. Ze hadden gecarpooled met buurman Richard en Arnout om de verre verplaatsing te maken. Ik ben om 8u45 opgestaan en Stephanie was toen al onder. Marleen had mij opgedragen om deze keer zeker Nic zijn ochtendpillen niet te vergeten. Maar Nicolas heeft tot 10u geslapen! Hij lag om 9u, toen hij zijn pillen eigenlijk moest innemen, nog zo mooi onder zijn donsdeken, dat we hem gewoon hebben laten liggen. Toen hij onderkwam heeft hij eerst heel plichtsgetrouw zijn pillen ingenomen en daarna een sandwich met choco gegeten. Ik zat even later in de living op mijn laptop te werken, tot Nikkel bij mij kwam en vroeg of ik hem even kon helpen. Hij had een tijdje geleden van iemand een boek gekregen waarin uitgelegd stond hoe je allerlei papieren vliegtuigjes kon vouwen. Dat vond hij toen al een leuk idee, maar pas nu had hij het boek terug ter hand genomen. De vouwlijnen waren echter zelfs voor mij te moeilijk. Na 15 minuten zorgvuldig plooien, bleek niet alleen dat de tekening aan de verkeerde kant van de vleugels stond, maar ook dat de vlieger maar met moeite amper 2m kon vliegen. Nicolas vroeg iets later of we niet ergens naar toe konden gaan, maar ik had een beetje schrik omdat zijn witte bloedcellen zo laag stonden. (Maar 400 ipv minimaal een paar duizend.) Hierdoor is hij meer vatbaar voor infecties. Om die reden probeerden we om zijn bezoek dan ook (tijdelijk) een beetje te beperken.
Om 11u zijn Stephanie, Nicolas en ik in Nic zijn bed gaan liggen, want we wilden de film BenX zien op PrimeTV. Met ons drieën hebben we daar tegen elkaar gelegen en keken we met veel medeleven naar de film. Toen de film bijna gedaan was werd er plots gefloten onder in de gang. Het was bompa! Hij was al enige tijd voordien aangekomen, had niemand gezien en had zich daarom een goed glas wijn ingeschonken en de krant gelezen. Daarna had hij even in de tuin rondgewandeld en was hij verbaasd terug binnengekomen omdat hij niemand vond, de buitendeur toch open stond en de autos ook in de garage waren. Gelukkig besloot hij om toch maar eens te fluiten in de gang om te zien of er echt niemand thuis was. Daarmee hoorden wij ook dat er iemand onder was! We zijn na de film allemaal terug naar onder gekomen. Stephanie en Nicolas speelden onder een beetje met elkaar, terwijl bompa en ik een aantal zaken besproken hebben. Even later waren Marleen en Michael ook terug. Michael zijn ploeg had met 3-0 verloren, maar het was dan ook tegen een topper van hun reeks.
Nadat bompa vertrokken was heb ik de 3 kinderen verplicht om onder alles een beetje op te ruimen; Marleen maakte intussen croque monsieurs en hotdogs klaar. Door al deze vertragingen konden we pas om 14u aan ons middageten beginnen. Daarna zijn Marleen en ik even op ons bed gaan liggen om bij te slapen. We waren alle twee doodop en konden dringend wat extra rust gebruiken. Ik werd pas wakker om 17u, maar Marleen was toen al op. (Ik weet dus niet hoe lang zij geslapen heeft.)
Toen ik onder kwam waren Moeke en Vokke ook daar. Omdat Michael om 19u moest vertrekken voor een minivoetbalmatch in Koersel (match was om 20u), moesten wij al rond 18u aan tafel kunnen gaan. Ik begon dan ook maar onmiddellijk met het bakken van patatjes, smelten van kaas, snijden van groenten, enz. voor de raclette. Hierbij kreeg ik natuurlijk veel hulp van Moeke, maar ook van Nicolas. Stipt om 18u konden we aan tafel gaan. En er werd goed gegeten.
Exact om 19u stonden we bij Richard en Arnout voor de deur. Deze keer was er afgesproken dat ik zou rijden. Omdat Moeke en Vokke thuis bleven, was Marleen ook meegekomen. Het was een spannende zaalvoetbalmatch, waarbij de ploeg van Michael altijd voorstond met 0-1, maar uiteindelijk na een dubieuze beslissing van de scheidsrechter- toch het gelijkspel moest toestaan. Hierdoor was Koersel wel kampioen, want ze moesten nog maar 1 punt behalen voor de titel. Bij een pintje bier en een glaasje wijn werd de nabespreking in de cafetaria van de sporthal gehouden, maar uiteindelijk vertrok iedereen op tijd naar huis, want morgen moest er weer gewerkt worden.
Om 22u waren we thuis. Er werd naar de laatste uitzending van De Smaak van de Keyzer gekeken en daarna zijn Moeke en Vokke vertrokken en zijn Marleen en de kinderen naar boven gegaan. Nicolas poetste zijn tanden en wou daarna, samen met Michael, op zijn kamer naar Studio 1 zien. Ze zijn echter alle twee in slaap gevallen voor de uitzending begon. Toen ik even later bovenkwam, lagen ze in elkaars armen te slapen. Ze lagen daar zo mooi, dat ik ze niet wakker wou maken. Maar toen ik Michael zijn bril afnam, werd die toch wakker. In alle stilte kwam hij recht, keek eens rond waar hij was, gaf mij een kus en ging toen naar zijn kamer om daar verder te slapen. Ik heb de TV op Nic zijn kamer dan maar uitgezet en ben zelf ook gaan slapen.
