Ik had onrustig geslapen en was al vroeg wakker. Mijn pols deed gelukkig al veel minder pijn. Nicolas was ook vroeg op. Hij zou deze voormiddag voor het eerst sinds zijn ziekte terug meevoetballen met zijn ploeg. Het was de laatste competitiematch van dit seizoen. Ze moesten tegen Brussels spelen, die kampioen geworden waren in hun reeks. We konden volgens Nicolas niet vroeg genoeg daar zijn. Al om 8u45 wou hij vertrekken, terwijl we pas om 9u15 in STVV moesten zijn.
Ruim op tijd kon ik Nic afzetten aan de poort van het jeugdcomplex. Daarna reed ik terug naar Hasselt, enerzijds omdat ik nog enkele zaken moest kopen voor de tegelaars, anderzijds omdat ik Marleen moest uithalen, zodat we maar met 1 auto in St. Truiden zouden zijn. Omdat het wat langer duurde voordat ik het gevraagde materiaal vond, belde Marleen al om 10u om te vragen waar ik was. Ik was gelukkig al op weg naar huis, zodat we 5 minuten later terug naar St. Truiden konden rijden. Het is op zaterdagvoormiddag altijd bijzonder moeilijk om in de buurt van het jeugdcomplex een parkeerplaats te vinden, want er is dan ook altijd een rommelmarkt bezig op de grote parking van de veemarkt. Gelukkig viel het dit keer wel mee, zodat we net op tijd daar waren om de aftrap te kunnen zien.
Het was een beetje een bijzondere dag vandaag. Niet alleen omdat Nicolas voor de eerste keer terug meespeelde met de U11, maar ook omdat de U12 kampioen konden worden als zij wonnen vandaag. (De U12 van Brussels en STVV stonden op plaats 1 en 2 in hun competitie.) Marleen en ik keken natuurlijk in hoofdzaak naar de match van de U11, maar we volgden toch ook met een half oog de match op het andere veld.
Het ging niet zo goed met de U11. Ze waren de betere ploeg, maar maakten hun doelkansen niet af. De verse kampioenen deden dat wel. Daardoor vielen er in de eerste helft 3 doelpunten aan de verkeerde kant. Vijf minuten voor de rust bracht trainer Nathan onze Nicolas in het veld. Er steeg toen een spontaan applaus op uit het publiek en dat doet toch wel iets als je dat hoort. Ook Nikkel had het gehoord, want hij scoorde ei zo na bij zijn eerste baltoets. De keeper kon de bal nog net met de vingertoppen tegenhouden. Even later gingen we dus rusten met 0-3 op het bord. De U12 hadden het ook niet gemakkelijk gehad. Zij stonden zelfs achter met 1-2.
Na de rust speelde bleef het speloverwicht ook bij ons, maar kregen we toch nog een tegendoelpunt. Gelukkig voor ons kon STVV ook een doelpunt maken, zodat er toch nog een wedstrijd was. Nicolas mocht deze keer 10 minuten voor het einde oplopen. Hij deed zijn best, maar verder dan een tweede goal kwamen ze niet. De eindstand was dus 2-4. Bij de U12 was het spannender. Zij slaagden er toch nog in om te winnen met 3-2, zodat zij kampioen waren geworden! Bij de festiviteiten verbroederden de beide ploegen van STVV zich en kregen die van ons ook een glas (kinder-)champagne te drinken. Na de match werd er nog iets gedronken, maar om 13u waren we terug thuis.
Vokke en nonkel Hendrik waren nog steeds bezig met hun tegelwerken in de WC. We aten iets kleins en daarna gingen we even rusten in de zetel. Om 14u vertrok Marleen naar de Runkster Tennis, want haar ploeg moest daar interclub spelen. Marleen zelf had echter afgebeld, want ze was nog steeds te ziek om te kunnen spelen. Nicolas wou graag meegaan met Marleen, omdat hij wist dat een deel van zijn vrienden ook daar zouden zijn. Ik bleef nog even in de zetel liggen, tot Carla (kinesiste) mij belde. Ik zou bij haar langs gaan om mijn pols te laten behandelen, maar blijkbaar was ik gewoon onze afspraak van 14u vergeten. Ik verontschuldigde mij en we maakten een nieuwe afspraak voor 18u30. Omdat ik nu toch wakker was, vertrok ik maar meteen met Steph en Mich naar Runkst om mee te gaan supporteren.
Het weer was intussen zodanig omgeslagen van mooi lenteweer in de voormiddag, naar een koude wind en betrokken in de namiddag, dat de meeste supporters al vlug in het cafetaria terug te vinden waren. Terwijl wij daar zo iets zaten te drinken, ging Nicolas naar Cas zijn thuis om daar te gaan spelen met nog een paar andere vrienden. Om 17u15 ging ik hem daar halen, want Dominique zou om 17u30 bij ons thuis langskomen om een aantal voice overs (stem van Nic) op te nemen voor zijn film. We kregen ook al een kleine preview van de toekomstige film te zien. Marleen en Stephanie bleven nog een tijdje op de tennis. Om 18u15 moest ik iedereen achterlaten, omdat ik naar Carla moest voor mijn kinesitherapie. De behandeling verliep probleemloos, maar een nieuwe afspraak maken ging minder vlot, vooral omdat ik volgende week terug moest werken en omdat Nicolas dan ook weer naar Leuven moest voor 4 dagen.
Carla haar praktijk is in Kuringen gelegen. Zo kon ik van daar makkelijk naar de Carrefour rijden om daar eten te gaan kopen voor vanavond. Ik kocht kebab van lamsvlees met wokgroenten en daar wilde ik frieten bij bakken. Om 20u was ik terug thuis. Marleen en Stephanie reden net achter mij de oprit op. Vokke en nonkel Hendrik hadden hun werkzaamheden al gestaakt en zaten in de keuken iets te drinken om te bekomen van het geleverde werk. Even later vertrokken zij.
Na het avondeten keken we allemaal samen naar de familiefilm RV met Robin Williams op TV. Toen de film gedaan was konden we net op tijd naar Studio 1 zappen om de samenvattingen van de voetbal nog te zien. Daarna was het hoog tijd om te gaan slapen. Ik moest echter nog een blogverslagje maken, dus bleef ik alleen onder. Toen ik even later op onze slaapkamer kwam, lagen Marleen en Nicolas daar in een diepe slaap. Ik probeerde even om Nic wakker te krijgen, maar dat lukte niet meteen. Dus besloot ik om hem dan maar te laten liggen en ben ik in zijn bed gaan slapen.
Het was voor mij een onrustige nacht, want ik werd regelmatig wakker van de pijn in mijn rechter pols. Ik moest er toch vroeg uit, omdat ik al om 8u in het ziekenhuis verwacht werd voor een ochtendvergadering. Deze duurde tot 9u. Daarna deed ik vlug mijn zaalronde en dan was het tijd om naar de dienst radiologie te gaan voor de NMR van mijn pols. De radioloog vroeg of ik akkoord kon gaan met een arthrografie, dwz dat ze eerst contraststof in het gewricht spuiten en dan pas fotos nemen. Vermits ik pijn had, toch wat ongerust was en vooral ook wou weten wat er aan de hand was, ging ik natuurlijk akkoord. De inspuiting viel wel mee. Daarna moest ik op mijn buik gaan liggen met mijn rechter arm gestrekt voor mij. Mijn pols werd geblokkeerd met een paar gewichten, de verpleger zette een koptelefoon op mijn hoofd om mijn oren te beschermen tegen het lawaai van de NMR en daarna begon de scan. Het onderzoek duurde 20 minuten. Dus ik had tijd genoeg om na te denken. Terwijl ik daar zo lag dacht ik aan onze Nic en hoe hij toen in december ook een NMR moest ondergaan in Leuven. Hij onderging dat toen heel rustig, maar ik besef zéér goed hoe beangstigend zo een scanner kan zijn. Ik weet wat een NMR inhoud en ik lig hier maar voor een banaliteit, maar hij wist toen nog niets van al deze onderzoekingen en hij lag daar voor iets levensbedreigend
De scanner toonde een ernstige ontsteking van het polsgewricht (synovitis), waarschijnlijk op basis van een klein scheurtje in een klein ligament (gewrichtsband). Rusten en Brufen zouden verbetering moeten brengen. Ik was al blij dat het niet erger was en dat er geen botletsel was.
Om 11u was ik terug thuis. Marijs was in de keuken aan het werk. Vokke en nonkel Hendrik waren weer aan het tegelen op het toilet. Nicolas zat op zijn kamer en was een toets aan het maken via bednet. Dimitri kwam om 11u30 voor de wekelijkse conditietraining. Hij had Julie meegebracht. Omdat Nic zijn toets nog niet af was moesten ze even wachten. Om 12u kwam Nic naar beneden. Ze wilden eerst wat tennissen op de oprit, maar omdat die vol autos stond (die van mij, Marijs, Vokke, nonkel Hendrik en Geert de tuinman) was er daar geen plaats meer om te spelen. Dus reden ze maar naar Runkster Tennis. Daardoor had ik even vrije tijd. Daarvan maakte ik gebruik om buiten in de zon het blogverslag van eergisteren te typen, want ik sta tegenwoordig regelmatig een verslag achter.
Iets na 13u kwamen Dimitri en Nicolas terug. (Julie was er niet meer bij, want zij moest om 13u terug in de les zijn.) Marijs had kip met Chinese saus en rijst gereed gemaakt voor ons. Dimi at vlug iets mee en moest toen ook weer naar de school vertrekken. Nicolas speelde na het eten wat op zijn PSP en ik trok weer naar de speelzolder. Werken kon ik niet met mijn pijnlijke pols, maar al de opgestapelde spullen opruimen ging wel. Vooral omdat Marijs mij goed hielp.
Rond 16u kwam Dominique nog een aantal shots opnemen voor zijn film. Na een half uurtje was hij weer weg. Vanaf toen begon Nic zich klaar te maken voor de voetbaltraining. Hij zorgde er ook voor dat ik deze keer wat vroeger klaar was, zodat we al om 16u50 naar St. Truiden konden vertrekken. We waren dus ruim op tijd ter plaatse.
Het was weer een prachtige dag en er zat nog meer volk dan gisteren op het terras. Ik dronk, samen met de andere papas, een paar pintjes en we aten wat bitterballen. Binnen de kortste tijd zat de training er op. Nic was weer niet moeten stoppen en had dus de ganse training kunnen volmaken. We hadden afgesproken dat, als hij de training goed aankon, ik aan trainer Nathan zou vragen of hij morgen eventueel ook mee mocht doen als speler. Nic had mij dat gevraagd, want het was de laatste match van het seizoen, tegen Brussels, de kampioen in hun reeks. Dus stapte ik op Nathan af en vroeg of er kans was dat Nic zou meespelen. De trainer lachte naar mij en zei dat hij dat zeker zag zitten. Onnodig te zeggen dat Nicolas heel opgewekt was toen we terug naar huis reden.
We waren om 20u terug thuis. Vokke en nonkel Hendrik stonden net klaar om te vertrekken. De werken in de WC waren weer een beetje opgeschoten, maar nog lang niet klaar. Marijs had spaghetti bolognese gemaakt en die aten we nu met ons vijven op. Je zag duidelijk dat Nic begon moe te worden. Daarom ging Marleen met hem al naar boven om 21u30. We waren er zeker van dat hij, eenmaal hij in ons bed zou liggen, niet meer lang wakker zou blijven. Bovendien had hij zijn rust meer dan nodig!
Stephanie bleef nog even onder om te kunnen chatten. Michael keek naar een of andere science fiction film op TV (X-man). En ik begon aan mijn 2e blogverslag van de dag. Het verslag was nog niet af toen Michael ook ging slapen. Toen mijn verslag wel af was, was Stephanie ook klaar om naar boven te gaan.
Natuurlijk was Nicolas, bijna onmiddellijk nadat hij boven was, al ingeslapen. Nu moest ik hem dus weer wakker maken voor zijn mondspoeling. Daarna ging hij naar zijn eigen bed. Marleen was wel nog wakker. Ze was nog steeds echt ziek en had hoofd- en nekpijn en daardoor kon ze nu niet goed slapen. Ik was echter zelf doodop, zodat ik kort nadat ik in bed lag al in dromenland was.
Na de ochtendroutine zat Nicolas om 8u45 weer klaar achter zijn PC om via Bednet les te kunnen volgen. Deze keer was hij wel uitgeslapen. Tot de speeltijd deed hij mee aan de klasactiviteiten. Na de pauze zou er een les Godsdienst en WO volgen, en die moest hij niet meedoen. (Nic moet sinds hij ziek is enkel de hoofdvakken volgen.) De juf had gezegd dat hij na de middag ook enkele boekbesprekingen kon volgen als hij dat wou, maar het was duidelijk dat hij daar niet zo veel zin in had.
De rest van de voormiddag kwam Nicolas mij helpen op de speelzolder. Hij gaf het materiaal aan, en hielp mij net zoals gisteren met zagen, boren en schroeven. s Middag aten we onder ons tweeën een tas soep en een paar sandwiches. Daarna werkten we weer verder.
Vokke en nonkel Hendrik waren vandaag ook weer vroeg aangekomen om de WC verder te betegelen. Er werd veel gezucht en geklaagd, maar het werk leek mij toch iets sneller vooruit te gaan dan gisteren. En het moet ook gezegd worden: Het was zeker geen gemakkelijk werk en wat er geplaatst was, zag er mooi uit. Ze werkten s middags iets langer, zodat ze pas na ons zijn komen eten en ze zouden vervolgens doorwerken tot na 20u.
In de loop van de namiddag zag ik dat Nicolas moe begon te worden. Hij speelde meer, dan dat hij mij nog hielp. Hij zat voortdurend op de grond en bovendien begon hij meer en meer te zeuren over zijn voetbaltraining. Hij had namelijk de laatste keer dat hij in Gasthuisberg was aan de dokters gevraagd of hij terug mocht gaan trainen, als hij zich goed voelde. En de dokters hadden hem verteld dat dit helemaal geen probleem was. Omdat er maandag geen training was geweest (omwille van de spelersevaluaties op STVV), kon hij vandaag pas een eerste keer gaan trainen. Voor alle zekerheid hadden we vooraf aan trainer Nathan wel even gevraagd of Nic mocht komen meetrainen en dat was gelukkig geen probleem. Nu het grote moment naderde, begon het wachten tot we zouden vertrekken natuurlijk lang te duren voor hem. Omdat hij zo moe was heb ik hem aangeraden om even op zijn bed te gaan liggen. Gelukkig zag hij zelf ook in dat dit nodig was en even later lag hij effectief te slapen in zijn bed.
Toen Carla om 16u langskwam voor zijn wekelijkse massage, sliep hij nog steeds. Ze wou echter niet dat ik hem wakker maakte en daarom spraken we af om zijn behandeling uit te stellen tot morgen. Kort nadat Carla vertrokken was, werd Nikkel dan toch wakker. Vanaf toen was er geen houden meer aan. Ik moest stoppen met werken en een douche nemen, zodat we op tijd zouden kunnen vertrekken naar St. Truiden.
We kwamen om 17u20 aan op het jeugdcomplex van STVV. De training begon om 17u30. Nicolas wandelde door de poort en naar de kleedkamers, alsof hij er nooit was weggeweest. Maar de mensen die hem zagen verschoten wel. Zowel de spelers als de ouders waren blij verrast dat hij er terug bij was! Sommigen konden het zelfs niet geloven. Ik installeerde mij op het terras in de zon en dronk op mijn gemak een glaasje, terwijl Nicolas de ganse training uitdeed. Na de training vroeg ik kort aan trainer Nathan hoe het gegaan was, maar blijkbaar was het allemaal goed meegevallen. (De training was ook niet al te zwaar geweest, dus ik denk dat Nathan er wel rekening mee gehouden had dat Nicolas terug kwam meetrainen.) Nicolas mocht morgen zelfs terugkomen!
Blij om dit heugelijke nieuws stapten Nicolas en ik terug naar onze auto. Toen ik op het knopje van de afstandsbediening drukte, schoot er ineens een pijnscheut in mijn rechter pols. Van het ene ogenblik op het andere was mijn rechter pols bijna volledig geblokkeerd. Ik had er geen idee van wat het zou kunnen zijn, maar ik maakte mij wel wat ongerust, want met een geblokkeerde pols kon ik vanavond niet van wacht zijn Daarom reed ik, nadat ik Nic thuis had afgezet, naar het Virga Jesse Ziekenhuis om mijn pols te laten nazien. Een gewone röntgenfoto en een echografie konden geen bijzonderheden tonen. Dus werd er een NMR van de pols afgesproken voor morgen. Ik belde een van mijn collegas om mijn wacht over te dragen en ik was blij en dankbaar dat dit zonder enig probleem mogelijk was.
Terug thuis kon ik Marleen toch ook wat geruststellen. Ik vertelde dat er blijkbaar niets ernstigs aan de hand was, maar dat we toch op de uitslag van de NMR moesten wachten om te weten wat de diagnose kon zijn. Marleen warmde vervolgens voor mij mijn avondeten op (vogelnestjes met puree) en ondanks de pijn en het feit dat ik alleen maar met mijn linker hand kon eten, smaakte het mij toch.
We besloten deze toch wel mooie dag in de zetel voor TV. Na Mijn Restaurant ging iedereen naar boven. Michael en Stephanie gingen slapen. Nicolas poetste zijn tanden en kroop dan bij Marleen en mij in bed om nog een half uurtje te wachten voor zijn mondspoeling. Hij was echter zo moe, dat hij alleen maar het begin van All Saints gezien heeft. Tijdens het reclameblok heb ik hem wakker gemaakt, heeft hij zijn mondspoeling gedaan en daarna is hij in zijn eigen bed gaan slapen.
Het was een korte nacht geweest! Michael en Stephanie waren zoals altijd op tijd klaar om naar school te gaan. Marleen was mij daarna ook komen oproepen, omdat ik van 9 tot 15u een dag van vergaderingen voor de boeg had. Nicolas sliep toen nog altijd en Marleen vroeg aan mij wat ze moest doen. Ik vond dat hij nu ook maar moest opstaan. Hij was niet ziek, maar was juist tot een gat in de nacht op stap (naar voetbal) geweest. Dan kon hij nu ook de moeite doen om zich klaar te maken en via Bednet de les te volgen. Natuurlijk was hij niet wild enthousiast toen hij moest opstaan, maar hij deed het wel en nog voor ik naar het ziekenhuis vertrok, zat hij al achter zijn computer.
Om 11u kwam juf Tilly voor een uurtje thuisonderwijs. Nicolas moest weer toetsen maken tot 12u. Hij was natuurlijk nog moe en ook een beetje hongerig, want hij had s morgens niet ontbeten. Bovendien betwijfel ik dat het resultaat goed was, met zo een slaapkop.
Al de ganse voormiddag waren Vokke en zijn broer, nonkel Hendrik, aan het werken in de WC op het gelijkvloers. Marleen en ik hebben daar een hele tijd geleden tegels voor gekocht en nu zouden zij er voor gaan zorgen dat de Wcs onder en boven betegeld zou worden. Maar blijkbaar was dat toch niet zo simpel als men oorspronkelijk dacht. De tegels waren te zwaar, dus moest er speciale lijm gekocht worden. Ze waren te hard, dus konden ze niet gesneden en zelfs maar met moeite geslepen worden. De deurlijsten klopten niet met de tegels. Ze moesten nu al weten waar al de boorgaten moesten komen. De aansluiting van de ingebouwde WC was versleten. En ik vergeet er waarschijnlijk nog een paar De lijst met problemen leek eindeloos. De 2 broers staan er al langer om bekend dat het 2 koppigaards zijn, die graag uitgebreid discussiëren over hoe en wat. Maar deze keer bereikte hun dispuut toch wel regelmatig een hoogtepunt. Uiteindelijk zijn ze toch begonnen met het plaatsen van de eerste tegels en langzaam aan hopen Marleen en ik dat de WC toch betegeld gaat geraken. Het was de bedoeling om op 3-4 dagen de 2 Wcs af te werken, maar al na een halve dag was het duidelijk dat dit objectief niet ging gehaald worden.
Op de middag werd Moeke naar ons thuis gebracht door tante An. Ze at samen met de werkmannen mee s middags. Daarna begon ze aan een grote wafelenbak. (Onze kippen leggen zo veel eieren, dat er regelmatig moet opgebakken worden.)
Iets na de middag kwamen Christophe en Noah spelen met Nicolas. Het was prachtig weer, dus de 3 vrienden waren binnen de kortste tijd aan het voetballen in de tuin. Ze liepen alleen af en toe naar binnen om water te halen. Marleen had, zoals elke dag, gebeld om te weten hoe alles thuis verliep en hierbij had ze laten verstaan dat ze toch wel wat ongerust was omdat Nicolas zo weinig geslapen had. Ze had er dan ook bij Marijs op aangedrongen om er op te letten dat Nicolas voldoende zou rusten.
Toen ik om 15u thuiskwam waren er al heel wat wafels gebakken. Michael zat in de keuken te studeren, Stephanie was gaan turnen en de 3 jongens waren nog steeds aan het voetballen. Marijs was er dus nog steeds niet in geslaagd om hen te doen rusten. Even later kwamen ze weer om water vragen en toen heb ik ze alle drie even binnengeroepen, enerzijds om iets te drinken en van de wafels te proeven, anderzijds omdat Nicolas op die mannier toch even zou rusten. Ze hadden blijkbaar toch honger, want ze aten allemaal meerdere wafels op. Ook Vokke en nonkel Hendrik proefden samen met Marijs en mij van de wafels. Dat maakte dat er op het einde nog maar een paar wafels overschoten voor Marleen en Stephanie.
Rond 16u kwamen ze Noah en Christophe weer halen. Vanaf toen hielp Nicolas mij met de werkzaamheden op de speelzolder. Ik was daar opbergruimten onder het dak aan het maken en Nicolas hielp mij met het afmeten, zagen, vastschroeven, enz We werkten door tot 18u30. Toen was het voor mij tijd om mij te gaan klaarmaken, want ik moest s avonds samen met Marleen naar de machtsoverdracht van de Lady Circle. Marleen was intussen al thuisgekomen. Ze voelde zich voor het eerst een klein beetje beter, maar ze zag er nog steeds maar bleekjes uit en ze hoestte en snoot toch nog veel. Rond 20u waren we gereed om te vertrekken. Vokke zou thuis blijven om te babysitten.
Wij hadden een gezellige avond in het clubhuis van de golf van Genk. Thuis keken ze ondertussen naar de halve finale voor de beker van Lierse- Genk Nicolas was blij dat Genk zich plaatste met 1-4 voor de finale tegen Mechelen. Terwijl de mannen naar de voetbal keken, heeft Stephanie de ganse tijd zitten chatten. Na de match zijn de kinderen gaan slapen. Vokke bleef onder wachten tot wij thuiskwamen. Omdat Marleen nog niet 100% was, moest hij niet zo lang geduld hebben. Om 23u30 waren we terug. Vokke ging toen naar huis en wij naar ons bed.
Nic was al op toen ik onder kwam. Hij lag op de mat voor de TV en hij zie dat hij zich goed voelde. Even later ging hij zich aankleden en klaarmaken om Bednet op te starten. Vanaf 8u40 zat hij voor zijn PC en volgde hij weer de lessen in zijn klas. En deze keer moest hij niet vroegtijdig afhaken, maar volgde hij de les tot s middags. Ik vertrok om iets voor 9u naar de operatiezaal. Marleen ging naar Tongeren om 9u10. Marijs was intussen ook aangekomen en deze keer zag ze een goed gezinde Nicolas achter zijn computer zitten, toen ze boven ging opruimen. Vokke kwam om 9u50 al binnen. Hij wilde zichzelf graag geruststellen, omdat Nikkel zich gisteren en eergisteren niet zo goed voelde.
Tijdens de schoolspeeltijd in de voormiddag speelde Nicolas op zijn Playstation. Het spel verliep blijkbaar niet helemaal naar zijn zin, want hij sakkerde en riep plots zodanig hard dat Vokke en Marijs gelijktijdig naar zijn kamer vlogen. Rond 11u draagt Vokke een tas soep naar boven. Daarmee kon Nic het volhouden tot het einde van de voormiddag. Toen de les gedaan was, kwam Nicolas weer naar onder. Tot het middageten plakte hij stickers in zijn voetbal- wielrenners- en Disneyboek. Terwijl hij hier mee bezig was zong hij en at hij een kiwi en een klein chocoladebroodje. Voor Marijs kon het verschil met gisteren niet groter zijn. Toen moest hij nog overgeven en bekloeg hij er zich bij haar nog over dat hij volgende maandag al weer naar het ziekenhuis moest gaan en dat zij niet kon begrijpen hoe zwaar dat allemaal wel was. Nu was dit weer ver weg en zat hij plezier te maken. s Middags at hij samen met Vokke een portie lasagne.
Toen Moeke belde wilden zowel Nikkel als Vokke de telefoon opnemen. Ze kwamen gelijktijdig bij de telefoon, maar Vokke plaatste per ongeluk zijn (iets zwaardere) voet op de tenen van Nicolas. Hierdoor gingen er bij Nic 2 blaren open op zijn tenen, wat toch wel pijnlijk moet geweest zijn. Maar om Vokke te sparen hield Nic zich in. Hij ging wel bij Marijs klagen over zoveel lompheid en die verzorgde hem met wat Isobetadine en een plakker. Dankzij die goede zorgen was het leed een paar minuten later al weer vergeten.
Wat later gaat Nicolas op zoek achter iets om de tijd te doden. In de kelder komt hij het springkoord tegen dat hij van Dimitri gekregen heeft. Daarop doet hij zijn nieuwe tennisschoenen aan en gaat hij naar buiten om te kunnen springen. Als Vokke ziet dat het touwspringen niet zo goed lukt en zegt dat zijn springtouw niet zo goed is omdat het geen koorden touw is, begint er een hele discussie tussen die twee. Nic besluit met: Dit touw is van Dimi en dus zeker het beste! Daarop druipt Vokke stilletjes af. Hij heeft kunnen vaststellen dat Nicolas terug in orde is en dus kan hij weer vertrekken.
Normaal komt Dimitri op dinsdagmiddag altijd oefenen met Nicolas, maar nu was hij er om 13u30 nog altijd niet. Om 13u35 belt Dimi om te zeggen dat hij in vertraging is, maar dat hij toch nog even zal langskomen. Als hij aankomt is juf Tilly er ook al, maar ze is toch bereid om nog even te wachten. Dimitri en Nicolas spelen gedurende een kwartiertje tennis op de binnenkoer, waarbij Dimitri er in slaagt om hem te doen lachen. Op die mannier is hij toch weer goed gezind om even later aan zijn toets te beginnen. Om 15u10 gaat juf Tilly naar huis. Morgen is ze er niet, maar dan kan Nicolas wel weer Bednet opstarten.
Ik kom om 15u20 thuis. Op dat ogenblik was Nicolas in de tuin aan het fietsen. Hij wilde me onmiddellijk laten zien hoe hij kon slippen met zijn fiets. Het was prachtig weer, zodat we nog een tijdje buiten bleven. Toen was het tijd voor Nic om zich te gaan klaarmaken, want nonkel Jan kwam hem om 17u halen om hem mee te nemen naar Mechelen voor de halve finale voor de beker tegen Cercle Brugge. Hij, Gylian en Nicolas waren daar op uitnodiging van Olivier Renard (keeper van KV Mechelen). Om 17u20 vertrokken ze.
Michael kwam even later terug thuis van de bijles wiskunde bij juf Audry. Marleen kwam rond 18u30 thuis. Ik was intussen weer wat gaan werken op de speelzolder. Om 19u30 kwam ik iets eten en daarna moest ik naar een vergadering van de gynaecologen. Terwijl ik in vergadering zat werd ik opgebeld door een opgewekte Nicolas om te zeggen dat het verlengingen waren en dat ze dus iets later zouden thuiskomen. Toen ik om 23u thuis kwam, was Nicolas natuurlijk nog steeds niet terug. Ik was nog net op tijd om samen met Michael en Marleen te zien hoe Mechelen uiteindelijk met penaltys won. Na de match gingen Michael en Marleen slapen en bleef ik alleen onder om op Nicolas te wachten.
Ik schreef dit blogverslag, keek wat TV, deed wat administratief werk, deed mijn pyjama aan en poetste mijn tanden, kortom ik moest lang wachten. Pas om 1u40 kwam Nicolas -nog altijd heel opgewekt- binnengewandeld. Hij vertelde dat het héél leuk was geweest, dat Renard bij hen was geweest (Cfr. foto!) en dat ze mopjes hadden verteld op de terugweg. Ik liet hem zo snel mogelijk zijn tanden poetsen, zijn pyjama aandoen en even later lagen we eindelijk- allemaal in ons bed.
Iedereen was om 7u30 wakker, want de paasvakantie was voorbij. Michael en Stephanie moesten weer naar school en vertrokken om 8u met de fiets. Nicolas maakte zich klaar om rond 8u45 via Bednet de lessen in zijn klas weer te kunnen volgen. Marleen voelde zich, na een onrustige nacht, niet beter. Ze had een Aspegic ingenomen en was zelfs terug in haar bed gaan liggen, tot dat ze hier het effect van zou voelen. Ik vond dat ze beter thuis kon blijven, maar Marleen vond dat ze toch moest gaan werken en dus vertrok ze even later naar haar labo in Tongeren.
Omdat Nicolas sinds hij terug was uit Leuven alles at en niet meer misselijk was geweest, vond ik dat hij zijn Zofran pil (antibraakmiddel) niet meer moest innemen vanmorgen. Daar kreeg ik even later toch weer spijt van toen Marijs mij kwam roepen. Nicolas was gestopt met Bednet en was op zijn bed gaan liggen omdat hij zich niet goed voelde. Ik gaf hem vlug een pil Litican (ook antibraakmiddel), maar even later kwam de yoghurt van het ontbijt er toch uit. Terwijl ik alles opruimde, ging Nicolas naar beneden. Blijkbaar was het ergste nu van hem af, want hij voelde zich nu toch iets beter. Uit alle veiligheid gaf ik hem toch nog een pilletje Zofran, maar de rest van de dag zou hij geen last meer hebben.
Zoals ik al eerder schreef had ik deze week onverwacht een paar dagen vrij gekregen. Dus moest ik vandaag niet gaan werken. (Behalve 1 raadpleging, die ik om 15u moest gaan doen.) Ik had besloten om de speelzolder dan maar eindelijk in orde te brengen. Nu Tom & Tom alles mooi geverfd hadden, was dat nog steeds een lelijke plek in ons huis. Terwijl ik daar bezig was, speelde Nicolas op zijn Playstation. Van misselijkheid had hij blijkbaar geen last meer, want vanaf 12u begon hij te zagen om iets te eten. Om 12u30 kreeg hij Marijs zo ver om met hem naar de bakker te rijden en daar voor hem enkele piccolos te halen. Even later zaten we samen in de keuken versgemaakte kervelsoep te eten. Vokke kwam toen ook even binnen om te zien hoe Nic het maakte. Hij kon echter niet blijven, want hij de rest van de dag met nonkel Marc ergens naar toe.
Om 13u30 stipt belde juf Tilly aan. Het was tijd voor het thuisonderwijs. Ik probeerde in het kort uit te leggen wat de ziekenhuisschool in Leuven had gedaan. Daarna begon de les.
Tijdens de les werkte ik eerst nog even op de zolder, maar dan was het bijna 15u en dus tijd om naar de praktijk te gaan voor de ene raadpleging die ik daar moest doen. (Het betrof een patiënte met een moeilijke verloskundige voorgeschiedenis, waarbij ik een probleem vermoedde en dat wilde ik liever niet overdragen aan een collega.) Iets voor 16u reed ik met de Vespa terug naar huis om Nicolas op te halen, want die had om 16u een afspraak in het ziekenhuis voor de mondlaser.
Na de mondlaser reden Nic en ik de stad in om nieuwe (buiten)tennisschoenen te kopen. We bezochten 2 winkels in de stad, reden toen naar een winkel in Diepenbeek en eindigden uiteindelijk in Beverst, voordat we een paar vonden dat meneer Nicolas mooi vond en hem ook nog paste. Door al dat op en af gerij was het wel al na 18u toen we terug thuiskwamen en was Marijs zelfs al een beetje ongerust geworden. Uiteindelijk was Nic wel zo blij met zijn nieuwe tennisschoenen dat hij ze na thuiskomst aan iedereen liet zien. Marleen was toen ook net thuisgekomen, maar ze was nog steeds erg ziek. Haar tennisles van vanavond had ze al afgebeld. Nicolas en Marleen installeerden zich in de zetel voor de TV, maar het duurde niet lang of Nikkel viel in slaap. Vokke kwam s avond nog eens kijken hoe de dag geweest was, maar Nic was nog steeds in dromenland.
Ik had afgesproken om met Rik te gaan tennissen om 21u. Nicolas werd kort na mijn vertrek wakker. Hij at een half bord (worst, gekookte aardappelen en broccoli) en keek daarna samen met de rest naar Homeless World Cup met Gilles de Bilde en naar Aspe. Toen was het weer tijd om naar boven te gaan.
Toen ik thuiskwam moest ik Nicolas weer in zijn eigen bed leggen en was Marleen nog altijd aan het hoesten. Marleen had wel nieuws voor mij: Op STVV waren de evaluaties van de jeugdspelers geweest en er moest niemand van de ploeg van de U11 vertrekken. Voor volgend jaar zou dezelfde ploeg dan ook behouden blijven, dus met Nicolas!
Marleen maakte Michael om 7u wakker, want hij moest om 8u15 op Torpedo zijn voor een match op KWS Alken. Nicolas was om 7u30 op. Ze ontbeten en daarna kwamen Arnout en Richard om Michael uit te halen. Marleen en Nicolas reden een tijdje later ook naar Alken om naar de wedstrijd te gaan zien. Omdat ik s nachts had moeten werken en nog steeds van wacht was, lieten ze mij slapen.
Tot hun verbazing stond bij hun aankomst niet Michael, maar Arnout in het doel. Michael had sinds 2 dagen pijn in zijn lies en had nu bij de opwarming te kennen gegeven dat hij nog steeds pijn had en dus beter niet kon voetballen. Dat maakte dat Nicolas en Marleen dus min of meer voor niet naar daar gereden waren. Ze bleven natuurlijk toch naar de match kijken, maar door de extreem koude wind was het buiten niet te harden. Ze zijn dan maar in een uithoekje van het cafetaria gaan zitten en zagen van daar uit dat de match eindigde op 4-4.
Om 11u30 was iedereen terug thuis. Michael en Nicolas gingen weer op de Playstation spelen en Marleen begon croque monsieurs te maken voor het middageten. Terwijl wij onze soep en de croques aan het opeten waren, kwam Dimitri even langs om te zien hoe het met Nic ging. Hij had Nic nog niet gezien sinds die weer terug thuis was. Het was Dimi zijn verjaardag, dus hebben we hem allemaal gefeliciteerd. Maar omdat we afgesproken hadden om straks te trainen met onze interclubploeg en we al geregeld hadden dat er dan ook een glas gedronken zou worden, werden er nu geen verdere festiviteiten gehouden. Toen Dimitri even later vertrok, begonnen Marleen en Nicolas met de voorbereidingen om een cake met banaan en chocolade te maken. Ze hadden dit bij SOS Piet gezien en wilden dit nu eens proberen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog een beetje te rusten. Terwijl ik aan het rusten was kwamen Moeke, Vokke, tante An en nonkel Peter, te samen met Mathias en Karen op bezoek. De volwassenen vertrokken even later naar het prachtig vernieuwde tuincentrum van Vanstraelen om daar wat plantjes te gaan kopen. (Waarschijnlijk omdat Mathias zondag zijn plechtige communie zou doen.) De kinderen bleven bij ons om te spelen.
Toen ik terug wakker was, lagen de kinderen samen naar TV te kijken. Het was voor mij hoog tijd om mijn tennisspullen bij elkaar te zoeken om naar de tennistraining te gaan. Toen ik mijn tenniszak net ingepakt had, belde de familie Gilé aan. Ze waren gisteren teruggekomen uit de VS, waar ze Sander bezocht hadden. (Cfr. Vroegere verslagen) We waren blij te horen dat het een prachtige reis was geweest. Ze hadden van Sander ook een T-shirt meegekregen voor onze Nic, met de handtekening op van alle spelers van het ETSU (East Tennessee State Univesity) tennisteam. Om 16u45 vertrok ik naar de Runkster Tennis en liet ik de rest thuis achter. (Ik had mijn gsm bij, omdat ik nog tot morgenvroeg van wacht was, maar ik hoopte wel dat men mij nu niet zou nodig hebben.)
Nadat de plantenkopers ook terug waren werd de bananencake van Marleen en Nicolas geproefd. Deze viel zéér goed mee! Gelukkig was er ook nog een andere cake en taart, zodat iedereen die het wou toch iets kon eten bij de koffie, zelfs toen nonkel dirk en tante Ludwine met de kinderen ook nog even binnen kwamen wippen.
Er was afgesproken dat Marleen samen met de kinderen naar de tennis in Runkst zou komen. Dus vertrokken ze om 18u15, kort nadat de laatste gast vertrokken was. Ik had het geluk dat ik de ganse zondag niet opgeroepen werd, dus ik had de hele tijd zonder problemen kunnen tennissen. (Het was wel weer erg aanpassen om voor het eerst dit seizoen terug in open lucht en met de zon in de ogen te spelen.) Na de tennis gingen alle volwassenen op het terras in de zon zitten. De kinderen waren intussen al lang ergens in een of andere speeltuin aan het spelen. Eerst werd er iets tegen de dorst genuttigd, maar toen was het tijd voor iets beters en werden er 2 flesjes champagne gedronken op de gezondheid van Dimitri. Freddy (uitbater) had ook gezorgd voor enkele smakelijke hapjes, zodat er ook bij de drankjes die daarna volgden nog iets kon gegeten worden. Bovendien was er een interclubploeg van Runkst aan het spelen en dan is het de gewoonte dat er na de ontmoeting iets gegeten wordt. Zo kwam het dat Freddy varkensribentjes klaar had. Om een of andere reden kreeg Nicolas daar ook een volledige portie van en die heeft hij met smaak naar binnen gespeeld. Het was zo gezellig dat iedereen bleef zitten tot na 20u.
Ik zette mijn tennisnet in de auto van Marleen en reed toen met Nicolas achterop met de Vespa naar huis. Marleen reed met Michael en Stephanie eerst nog langs de frituur, want zowel Marleen als Nicolas hadden daar al een paar dagen zin in. Thuis werd de friet maar voor de helft opgegeten, want iedereen had zijn ergste honger al op de tennis gestild.
Daarna keken we nog naar een gedeelte van Mercator, gevolgd door de allerlaatste aflevering van Flikken. Toen dat gedaan was ging iedereen naar boven om te gaan slapen, want morgen zou de school weer beginnen. Ik schreef, zoals elke zondag, onder nog aan een blogverslag en toen ik daarna op mijn kamer kwam, lag Nicolas daar weer languit op mijn plaats te slapen. Ik hielp hem stilletjes in zijn bed, maar pas nadat hij zijn mondspoeling nog gedaan had.
Toen ik daarna ook in bed kroop, kreeg Marleen weer een verschrikkelijke hoestbui. Ze nam sinds vandaag antibiotica, maar het ging niet echt beter met haar griepaanval.
Na een vrij rustige nacht (2x plassen en 2x pilletje) werd Nicolas om 8u gewekt voor het opmeten van zijn bloeddruk, temperatuur en gewicht. Nicolas wou nog steeds niets eten, dus moest Marleen in haar eentje ontbijten. Om 9u30 en 10u30 moest Nic braken. Tussendoor keek hij alleen maar wat naar TV. De dokter assistente kwam Nicolas om 12u onderzoeken. Op een lichte roodheid in de keel na was alles in orde.
Ondertussen had Vokke een telefoontje van Moeke gekregen. Ze was terug thuis! Dus was hij korte tijd later naar huis gereden om haar te gaan begroeten. Ik was van wacht dit weekend en moest regelmatig naar het ziekenhuis gaan. Toen ik in de late voormiddag terug binnenkwam waren Moeke en Vokke ook terug daar. Moeke was al weer druk bezig in de keuken met het maken van verse kippensoep voor als Nicolas thuiskwam.
In Leuven moest de spoeling doorgaan tot 13u. Toen kwam men bloed trekken en vanaf dan was het wachten op de uitslag. Als de concentratie chemotherapie in het bloed onder 0,2 zou zijn mocht Nicolas naar huis. Om het geluk een beetje te helpen, begon Marleen maar al met alles in te pakken, zodat ze straks vlugger zouden kunnen vertrekken.
Nadat Nicolas om 14u30 nog maar eens moest overgeven, kwam om 15u het verlossende bericht. De concentratie was 0,15. Dus ze mochten vertrekken! Eerst wilden ze mij nog foppen aan de telefoon door te zeggen dat de bloeduitslag niet goed was, maar daarna kreeg ik toch ook het goede nieuws. Terwijl Marleen de volgepakte koffer al naar de auto bracht, werd het infuus bij Nicolas verwijderd. Op weg naar Hasselt is Nicolas nog steeds zéér zwak. Hij ligt maar stilletjes op zijn kussen en valt tijdens de rit in slaap.
Om 16u15 waren ze eindelijk thuis. Nicolas gaat onmiddellijk naar de zetel en blijft daar stilletjes liggen. Na een kwartiertje wil hij toch een tas van Moekes kippensoep proeven. Ik was ondertussen een bevalling en een kleine ingreep gaan doen en kwam pas thuis toen Nic zijn soep aan het eten was. Het was precies of het mirakelsoep was! Met de minuut klaarde zijn gezichtje op en werd hij spraakzamer. Even later kon hij terug lachen en nog wat later begon hij mij te plagen. Tot ieders verbazing vroeg hij plots wat we s avonds zouden eten. Ik vroeg daarop waar hij zin in had en hij zei dat hij wel zin had in een pizza Margherita van bij da Mario. Maar hij had ook zin in een voorgerechtje. Ik moest terug een aardappel in de schil gevuld met spekjes voor hem maken, net zoals vorige zondag. Hoe kan je zo een vraag weigeren? Dus begon ik maar aan het gevraagde menu. Terwijl ik aan het koken ging, kwam Nicolas uit de zetel om met Michael op de Playstation te gaan spelen. Ze bleven boven spelen tot de aardappel klaar was. Toen hebben we allemaal samen onze patat opgegeten.
Marleen had afgesproken om vanavond samen met An (de mama van Jonas) naar een concert te gaan in Lummen. Het was een concert van het koor van Marleen (vrouw van Richard) en deze wou dan ook trakteren voor haar 40e verjaardag. Terwijl Ik de pizzas ging halen bij da Mario, te samen met Nicolas en Michael, vertrok Marleen naar het concert.
Toen we terug thuis waren at iedereen zijn pizza op, maar Nicolas was zo verstandig om die van hem niet helemaal op te eten. Na 4 dagen vasten, de kippensoep en de patat, zou dat wel een beetje te veel van het goede zijn geweest.
Nicolas wou absoluut de match van St. Truiden tegen Beveren zien op Exquis sport. St. Truiden won gemakkelijk, maar Lierse deed hetzelfde, zodat de titel pas volgende week beslist zal worden in de thuismatch van St. Truiden tegen Brussel. Na de match was Nicolas duidelijk vermoeid en moest ik weer naar het ziekenhuis voor 2 bevallingen. Moeke en Vokke zorgden er dan ook voor dat de kinderen alle drie in bed geraakten en bleven dan maar babysitten tot Marleen of ik terug thuis kwamen.
Marleen heeft het gewonnen. Ze kwam rond 24u terug thuis, waardoor Moeke en Vokke toen ook konden vertrekken. Ik ben pas om 1u thuisgekomen. Toen was het licht op onze kamer nog steeds aan. Marleen lag weliswaar al in bed, maar ze voelde zich zo ziek en zij moest zodanig hoesten, dat ze nog niet in slaap was kunnen vallen. Maar toen ik eenmaal naast haar lag, heeft het toch niet meer lang geduurd voordat we alle twee in slaap waren.
