We vetrokken iets later dan gepland naar Leuven. Pas om 8u30 zaten Nicolas, Marleen en ik in de auto. Stephanie bleef thuis, want zij moest naar de turntraining gaan. Vokke zou Michael rond 10u komen halen, om samen naar STVV te rijden om daar naar de match van de U11 tegen OH Leuven te kijken. En wij zouden na de chemo rechtstreeks van Leuven naar daar rijden. De rit naar Gasthuisberg verliep probleemloos, zodat we om al 9u15 op het 4e verdiep aankwamen. Daar moesten we ook niet lang wachten voordat men de Cytosar (chemo) kwam aanhangen. Tijdens de chemo speelde Nic nog maar eens Memory met Marleen.
Doordat alles zo vlot verliep, zaten we om 10u al terug in de auto, op weg naar St. Truiden. Toen we daar 40 minuten later aankwamen, was de match ongeveer 10 minuten bezig. Voor ons was het een beetje een raar gevoel om nog eens op het jeugdcomplex van STVV te zijn. Enerzijds was er het gevoel van terug thuis te komen, maar anderzijds was er ook het gevoel van spijt dat Nicolas (nog) niet kon meespelen. Het was een mooie match, met verschillende kansen aan beide zijden, een topmatch. De stand onder de halve was 1-1. Alles bleef mogelijk. Op weg naar de kleedkamer kwamen alle spelers van zijn ploeg Nicolas een handje geven. Maar ook iedere andere jeugdspeler op STVV leek Nicolas te kennen, want iedereen kwam speciaal naar hem toe om hem de hand te schudden. Als je Nikkel zo bezig zag, wist je dat hij dit alles miste
Tijdens de rust moesten we buiten blijven staan, want Nicolas mag de cafetaria nog steeds niet in (owv infectiegevaar). We waren dan ook blij dat er ook enkele andere mensen bij ons bleven staan, zodat het toch gezellig was. De tweede helft was er opnieuw mooi voetbal te zien, waarbij de meeste kansen voor STVV waren, maar OHL de meest efficiente ploeg bleek te zijn, zodat zij uiteindelijk met 1-3 wonnen. Je zag op het gezicht van alle spelers van STVV dat ze zwaar teleurgesteld waren met dit verlies. Ze durfden precies nauwelijks nog naar Nicolas te kijken.
Na de match bleven we opnieuw met een aantal ouders buiten staan. Maar toen kreeg ik telefoon dat er een collega van mij in arbeid was en al een redelijke opening had. Omdat dit een bevalling was die ik eigenlijk niet mocht missen, zijn we kort daarna terug naar Hasselt gereden. Eigenlijk hadden we op de terugrit een beetje spijt dat we niet met een aantal mensen van OHL hebben kunnen praten. We hadden in de beginperiode van Nic zijn ziekte veel steun gehad aan hun blogreacties, zodat we nu graag wilden weten welke personen achter deze reacties stonden. Maar we konden toch maar moeilijk alle bezoekende ouders afgaan met de vraag of zij iets naar Nic gestuurd hadden. Misschien dat we later, bij een volgende gelegenheid, toch onze dankbaarheid kunnen tonen voor hun medeleven en steun tijdens die moeilijke dagen.
Thuis aten we iets en daarna hebben we ons allemaal even neergelegd en gerust. Ik ben zelf bijna onmiddellijk in slaap gevallen en werd pas om 15u terug wakker. Omdat ik nog steeds niets van het ziekenhuis gehoord had belde ik zelf naar het verloskwartier. Net op tijd blijkbaar, want de vroedvrouw zei dat ik mocht doorkomen voor de bevalling. Na de bevalling reed ik langs de Delhaize om daar een aantal dingen voor vanavond te kopen. Nicolas had zin in bouillonfondue met frietjes, dus kocht ik alles wat we daarvoor nodig hadden. Toen ik terug thuis kwam, bleek dat Stephanie een nieuwe GSM nodig had (Ze had haar GSM stuk gemaakt en wou nu van haar eigen geld een nieuwe kopen.) en Michael moest nieuwe keeperhandschoenen hebben. Nicolas heeft eigenlijk ook nieuwe kleren nodig, maar op een zaterdagnamiddag met zoveel mensen in de stad- is het niet aangewezen om met hem te gaan winkelen. Dus bleven Marleen en Nic thuis en reden Michael, Stephanie en ik naar de stad. We kochten Mic zijn handschoenen, Steph koos een nieuwe GSM en we kochten in de Bart Smit ook nog 2 gezelschapspelen (Cluedo en Yahtzee) met de cadeaubonnen die Nicolas gekregen had.
Toen we thuis binnen kwamen bleek dat Marleen en Nicolas hun tijd niet verloren hadden. Ze hadden voor iedereen pannenkoeken gebakken! Ze waren heerlijk! Natuurlijk wou Nikkel onmiddellijk met één van de nieuwe spelletjes spelen. Hij koos uiteindelijk voor Cluedo. De tafel werd afgeruimd, het spel uitgepakt en de spelregels werden voorgelezen. Het spel zelf duurde iets meer dan 1 uur, zodat het daarna de hoogste tijd was om aan het avondeten te beginnen. Een dik half uurtje later was alles klaar en kon de fondue starten. Het eten smaakte duidelijk, want bijna al het vlees was op.
Ik had aan een collega beloofd dat ik s avonds de wacht zou overnemen, omdat die collega een verplichting had die avond en ik toch thuis moest blijven bij onze Nic. Om 21u moest ik naar het ziekenhuis voor een spoedgeval. Op dat ogenblik zaten we allemaal naar de Kampioenen te kijken. Toen ik een uurtje later terugkwam, was Nicolas gesneuveld. Hij lag als enige te slapen. De rest was nog wakker en was naar een film op VTM aan het zien. Marleen en Michael zijn voor het einde van de film naar boven gegaan en zij hebben Nicolas meegenomen. Ik moest het verslag van gisteren eerst nog afwerken en Stephanie bleef verder naar de film kijken. Niet zo veel later was de film uit. Mijn verslag was intussen ook af en dus konden Steph en ik ook gaan slapen.
Na de gewone ochtendrituelen reden Marleen en Nicolas naar Leuven. Er was afgesproken dat hij al om 10u chemo zou krijgen. Juf Kathleen zou dan opnieuw in de dagzaal les komen geven, zodat ze in totaal maar een goed uurtje in Leuven zouden moeten blijven. Daarom waren ze goed op tijd vertrokken. Om 9u40 kwamen ze aan in de dagzaal. Daar was het zo druk dat er geen bed meer vrij was. Dus hebben ze zich maar in de zetels aan de knutselhoek gezet. Omdat ze zo vroeg daar waren, werd er beslist om de chemo onmiddellijk te geven. Dan kon hij daarna toch nog naar de ziekenhuisschool gaan. Terwijl hij de chemo kreeg, was er een ander kindje een carnavalsmasker aan het maken met een knutseljuf. Nicolas wou en mocht natuurlijk ook meedoen. Tijdens het schilderen van zijn masker vroeg hij plots aan de knutseljuf: U ken ik nog niet. Wie zijt gij eigenlijk? En de juf zei dat haar naam Loes was. Waarop hij enkel reageerde met: hmhmh en zonder opkijken stilletjes doorwerkte. Om 10u15 was de chemo ingelopen en kon hij naar de ziekenhuisschool. Juf Kathleen had een rekentoets voor hem. Volgens Nic behaalde hij 19/20. Na de les mochten ze weer vertrekken, maar dat wou Nic niet. Hij moest en zou eerst zijn carnavalsmasker nog afwerken.
Door deze vertraging waren ze pas om 12u15 thuis. Dimitri zat daar intussen al te wachten. Ik kwam om 12u30 thuis om iets te eten. Marleen vertrok toen net naar Tongeren. Dimi, Nic en ik aten balletjes in tomatensaus en daarna begon Nicolas weer aan zijn conditietraining. Gedurende een half uurtje waren ze buiten bezig met hun oefeningen. Nog maar eens bleek dat onze Nikkel er op vooruit ging. Zijn resultaten waren weer iets beter dan vorige keer. Dimitri vertrok na de training terug naar de school. Jammer genoeg zal er volgende week geen conditietraining zijn, want Dimi gaat een weekje skiën met een aantal vrienden, waaronder ook Carla! (Dus ook geen kiné volgende week.) Goed voor hun allemaal! Onze beurt komt nog!
Net zoals de vorige dagen speelde Nicolas ook vandaag weer met Lego. Hij had nog een nieuwe doos gevonden. Deze keer maakte hij een soort van science fiction man. Na een dik uurtje was hij af. Daarna liet Nic zijn interesse in de keuken weer blijken, doordat hij Marijs hielp met het klaarmaken van de lasagne voor vanavond.
Om 16u kwamen Moeke en Vokke binnen. Wat later gevolgd door Michael en Stephanie. Voor die twee begon het krokusverlof! Nicolas en Michael hebben eerst nog een beetje gevoetbald. Daarna was het tijd voor: Sturm der Liebe en al de rest
Marleen ging na haar werk rechtstreeks Stephanie halen van de turntraining. Ik reed om 20u, na mijn raadpleging, de oprit op. Marleen en Stephanie reden onmiddellijk achter mij aan. Zodoende kwamen we gedrieën samen thuis. Moeke en Vokke vertrokken weer naar huis en wij aten met ons vijven samen lasagne. Na het eten wou Nicolas absoluut Risk (= gezelschapspel & oorlogspel) spelen. Stephanie wou liever blijven chatten, dus speelden we met 4 spelers. Zoals ik voorspeld had, duurde het spel redelijk lang. Pas om iets voor 23u was de winnaar bekend. Maar tegen dan waren we allemaal doodmoe. We zijn dan ook allemaal samen gaan slapen.
Morgenvroeg moesten we weer vroeg opstaan. Want dan wilden we al rond 9u in Leuven zijn voor de chemotherapie, zodat we van daar rechtstreeks naar St. Truiden zouden kunnen rijden om de ploeg van Nic (U11) te zien spelen tegen OH Leuven. Het beloofde een echte topwedstrijd te worden. Niet alleen is OHL een zeer goede ploeg, maar deze match heeft voor ons ook nog een bijzondere waarde. Verschillende mensen van OHL hebben, toen Nic nog gehospitaliseerd was in Gasthuisberg, een aantalheel fijne, lieve en ondersteunende berichtjes op de blog van Nicolas geplaatst. We hadden ons toen voorgenomen om, als het enigszins zou kunnen, deze match absoluut bij te wonen. En dat zijn we natuurlijk nog niet vergeten!
In tegenstelling met wat we ons voorgenomen hadden, waren noch Marleen noch ik er bij op het ogenblik dat Nicolas in slaap zou gedaan worden. Marleen kon vandaag onmogelijk weg blijven op haar werk, want er waren een aantal vriescoupes (= microscopisch onderzoek tijdens een ingreep). Ik was nog steeds ziek (=infectiegevaar) en had bovendien een zware dag werken voor de boeg.
Het zou voor Nic een lange dag worden, want hij moest opnieuw een ruggenprik, chemotherapie en een bloedtransfusie krijgen. Gelukkig wou Vokke het van ons overnemen. Zodoende vertrok hij al met Nicolas om 6u10 naar Leuven. Om 7u10 kreeg ik al telefoon: ze waren aangekomen. Na anderhalf uur wachten werd Nicolas naar het operatiekwartier gebracht. Daar zaten Vokke en hij nog een half uurtje te wachten vooraleer Nic in slaap gedaan werd voor de ruggenprik. Na de ingreep mocht Vokke in de ontwaakruimte bij hem en van zodra Nic goed wakker was, mochten Vokke en hij weer terug naar de dagzaal pediatrie.
Om tijd te sparen kwam juf Kathleen naar de dagzaal voor de les. Op die mannier kon men al starten met de chemotherapie en daarna met de bloedtransfusie. (In de ziekenhuisschool zelf mag er geen therapie toegediend worden!) Toen ik aan Nicolas vroeg waar de les over ging, was zijn antwoord: GGD en KGV! Ik had geen enkel idee waar dat op sloeg. Uiteindelijk bleek het om een rekenles te gaan, met als onderwerp: grootste gemene deler en kleinste gemeen veelvoud. Na de les moest het bloed nog een tijdje verder inlopen. Daarna mochten ze vertrekken.
Iets na 15u waren Nicolas en Vokke terug thuis. Nic at wat ravioli, maar Vokke was te moe. (Zo vroeg opstaan is hij natuurlijk niet gewoon.) Hij wou alleen maar een beetje drinken. Maar ondanks zijn vermoeidheid, wou hij Nic toch naar de lasertherapie brengen. Hiervoor moesten ze om 15u30 al weer in het Virga Jesse ZH zijn. Eénmaal terug thuis begon Nicolas aan een nieuwe Lego-auto. Hij heeft de smaak van Lego blijkbaar echt te pakken. Heel geconcentreerd is hij dan soms uren bezig om alle stukjes volgens het bijgevoegde plannetje in elkaar te steken. Marleen had in de loop van de namiddag gebeld dat ze wat vroeger naar huis ging komen en ze was inderdaad rond 18u al thuis. Vanaf toen moest ze Nicolas natuurlijk helpen met zijn knutselwerk.
Toen ik om 20u thuis kwam was de auto helemaal af. Het was een knappe fel geel gekleurd machine, met automatisch openslaande vleugeldeuren en een motor met echt bewegende cilinders. Vokke was in de zetel nog aan het bijrusten van zijn lange dag, Marijs was Michael gaan halen van de tennisles, en Marleen was Stephanie gaan halen van de turntraining. We konden dus toch nog niet met het avondeten beginnen, dus hielp ik Nic maar even met het in elkaar steken van een ramp (soort van helling) en een lanceersysteem voor de auto. Het was allemaal net af toen iedereen binnen kwam.
Na het avondeten hebben we samen naar de nieuwe serie: Keyser en de Boer gekeken (=Nederlandstalige advocatenserie) en naar een stukje van De Laatste Show. Maar Marleen viel in slaap voor TV en het was eigenlijk al veel te laat voor de kinderen. Daarom zijn ze allemaal nog tijdens De Laatste Show naar boven gegaan. Ik schreef nog een tijdje aan het verslag van gisteren en ben toen ook gaan slapen.
We hadden met Dr. Renaer afgesproken om deze ochtend terug een bloedcontrole te laten doen bij Nicolas. Dus reed ik om iets na 8u naar het Virga Jesse ZH met hem. Hij liet heel flink bloed trekken, ik vroeg aan het labo om het dringend na te zien en iets later waren we terug thuis. Ik at vlug iets en vertrok kort daarna weer opnieuw naar het ziekenhuis, waar ik vanaf 9u de ganse voormiddag aan een vergadering moest deelnemen. Marleen bleef nog even bij Nicolas. Vokke zou rond 9u Marleen komen aflossen.
Omdat ik nog 5 minuten tijd had voor de vergadering begon, keek ik vlug op mijn computer of de bloeduitslagen van Nicolas al bekend waren. Tot mijn verbazing stonden de resultaten al in mijn PC en tot mijn nog grotere verbazing had Nic 1000 witte bloedcellen! (Dit was net genoeg om opnieuw chemo te kunnen krijgen, maar we dachten gisteren eigenlijk dat hij dit vandaag nog niet zou halen en dat de behandeling daarom uitgesteld moest worden.) Ik belde dit goede resultaat door naar Dr. Renaer. Zoals verwacht zei die dat Nicolas dan maar naar Leuven moest vertrekken voor zijn chemotherapie. Daarop belde ik naar Marleen. Die was net vertrokken naar haar werk, maar toen ze het nieuws vernam, draaide ze terug om het nieuws aan Vokke en Nicolas te vertellen. Vanaf toen nam ik deel aan de vergadering, reden Vokke en Nicolas naar Leuven voor de chemo en reed Marleen naar Tongeren voor een zware dag werken.
De chemotherapie was snel toegediend. Wel had Nicolas weer bloedarmoede, zodat de dokters hem morgen weer een bloedtransfusie wouden geven. Vermits hij morgen ook weer een ruggenmergpunctie zou krijgen en een nieuwe chemokuur, beloofde het weer een lange dag in Gasthuisberg te worden. Om 12u30 waren Nicolas en Vokke terug. Ze waren, voordat ze naar huis kwamen, eerst bij Moeke langs gereden. Van daar hebben ze een aantal gezelschapspelletjes meegenomen. Michael en Stephanie waren intussen ook thuis gekomen en zaten in de keuken een broodje boulet te eten. Natuurlijk had Nic daar ook zin in. Maar hij at een broodje zonder sla en ei, want dat had men hem in Leuven afgeraden.
Om 13u30 kwam Christophe spelen. De twee vrienden hadden heel veel plezier samen. Eerst waren ze aan het dammen. Ze zaten tegenover elkaar aan de keukentafel en Christophe vertelde allerlei verhaaltjes over wat er in de klas allemaal gebeurd was. Maar omdat ze de spelregels van dammen niet goed kenden, veranderden ze van spel. Ze gingen kienen. Vokke trok de nummers en de 2 jongens hadden elk 2 kienkaarten. De inzet was 2 euro en Nicolas won ze! Christophe was daar eerst wat ongelukkig over, maar veranderde dan vlug van stemming, want Nicolas mocht van hem ook wel eens geluk hebben.
Mathias en Karen kwamen met tante Ann en Moeke rond 15u30 kijken hoe het ging. De jongens (Mathias, Christophe en Nicolas) gingen buiten voetballen. Maar Nic was nog niet goed buiten, of hij gleed uit en had al een natte broek. Tot grote hilariteit van iedereen kon hij weer naar binnen voor droge kledij. Ze speelden gedurende een half uur een stevig partijtje voetbal. Toen ze terug binnenkwamen speelden ze hun geliefd kaartspel: Take five. En ze hadden enorm veel lol. Maar Nicolas hield aan zijn voetbalmatch wel stijve beenspieren over.
Opeens vroeg Nic om nog eens wafeldeeg te maken. Dan konden hij en Christophe samen wafels bakken. Toen ze Christophe om 17u15 kwamen halen, kon hij echt niet vertrekken. Hij bakte nog een wafeltje, en nog één, en nog één Nadat Christophe uiteindelijk vertrokken was, moest Nicolas de rest van het deeg samen met Moeke en Marijs verder opbakken. Terwijl ze hier mee bezig waren, speelde op de radio het liedje van Andy. Nicolas hoorde dit onmiddellijk en trok aan Marijs haar mouw. Hij vertelde haar het verhaal van Andy: dat die jongen dezelfde ziekte als hij had, maar dat die gestorven was, omdat hij er nog iets bij gekregen had Marijs probeerde stilletjes om het onderwerp te veranderen, maar Nic wou absoluut helemaal uitleggen hoe het allemaal in elkaar zat.
Toen Marijs om 18u naar huis ging, zat Nicolas al weer op de hometrainer te fietsen. Van op zijn fiets vroeg hij of Marijs even tot bij hem wou komen, want hij had een vraag: Wat eten we morgen, als ik terug thuis kom?
Na het avondeten stond er voor Nicolas nog maar 1 ding op zijn programma. De match Braga Standard. Maar hij had pech: de match begon pas om 21u45! Dus hadden we afgesproken dat Michael en hij de eerste helft mochten zien. (Stephanie was intussen al naar boven gegaan, want naar voetbal kijken doet ze echt niet graag.) Het werd een ramp. Steven Defour werd vakkundig uitgeschakeld in het begin van de match en vanaf dan was Standard een stuurloos schip. Tijdens de rust was de terechte stand 2-0 voor Braga. Maar Nicolas heeft de rust niet gehaald. Hij was, na een toch wel vermoeiende dag, al iets vroeger aan zijn eigen rust begonnen.
Bijna alles wat ik hier neerschrijf haal ik uit de notas die Marijs en/of Vokke tijdens de dag voor mij maakt/maken. Zo kan ik s avonds als ik thuiskom alles eens overlopen, hier en daar wat bijvullen en daar dan een verslagje van maken. Wat ik nu schrijf haal ik letterlijk uit het verslag van Marijs: Maar de ganse dag hebben we allemaal veel gelachen (zeker Nic). We zijn altijd verwonderd waar Nic zijn optimisme en energie vandaan haalt!
Vokke moest vandaag werken. Daarom hadden we aan Marijs gevraagd om al rond 9u thuis te zijn. Michael en Stephanie waren naar school. Marleen vertrok iets voor 9u naar Tongeren en ik had s morgens al vroeg telefoon gekregen dat ik pas later met mijn operaties kon beginnen, omdat een collega eerst nog een dringende keizersnede in mijn operatiezaal ging doen. Nicolas was natuurlijk ook op en zat naar zijn vaste ochtendprogrammas te kijken. Iets na 9u kwamen Moeke en Vokke binnen. Moeke had gevraagd of Vokke, voor hij naar zijn werk reed, haar niet tot bij ons kon brengen. Dan kon ze Marijs een beetje helpen.
Nicolas had vandaag zijn 2e rustdag, maar we hadden met Dr. Renaer afgesproken dat hij deze voormiddag een bloedname zou laten doen. Daarom reed Marijs rond 10u met hem naar het ziekenhuis. Ik heb tussen 2 ingrepen zijn bloeduitslagen opgezocht op de computer en heb die naar Dr. Renaer doorgebeld. Hij had 700 witte bloedcellen, maar moest er minimaal 1000 hebben om morgen opnieuw chemo te kunnen krijgen. Het was dus redelijk, maar niet goed genoeg. Daarom spraken we af om morgenochtend nog een controle te doen. Je weet maar nooit of hij dan toch geen 1000 witte bloedcellen zou hebben. (We gingen er echter van uit dat die kans niet zo groot was. En dan zou de volgende chemotherapie weer uitgesteld worden tot volgende week maandag.)
s Middags at Nicolas een tas kippensoep en een paar kippenboutjes. Daarna was het wachten op Dimitri. Die kwam om 14u met Nic conditietraining doen. Gedurende 45 minuten speelden ze voetbal, deden ze enkele circusoefeningen (met o.a. jongleren met doekjes) en hebben ze gebiljart. Van 14u tot 15u15 kwam juf Tilly weer langs. Zij werd afgewisseld door Carla, die Nicolas nog eens kwam masseren. Ze deden ook een aantal oefeningen en Carla was blij dat hij sinds zaterdag alle dagen op de hometrainer zit.
Nicolas had samen met Moeke deeg gemaakt voor wafels. Moeke was tussendoor even naar de stad geweest met tante Ann, om te gaan winkelen. Maar om 16u waren ze terug en begon de wafelenbak. Toen ik rond 17u thuiskwam rook het ganse huis naar versgebakken wafels. Ik was sinds gisteren verkouden en voelde me echt niet goed, maar ik kon toch niet aan de verleiding van de verse wafels weerstaan. En het moet gezegd worden: ze waren héél lekker! Omdat ik mij niet goed voelde en omdat ik de kans dat ik Nicolas zou besmetten zo klein mogelijk wou houden, ben ik na de wafels geproefd te hebben naar mijn kamer gegaan. Daar ben ik bijna onmiddellijk in slaap gevallen.
Terwijl ik boven was is Nic in zijn eentje beginnen voetballen. Hij had een zestal A4 papieren op verschillende plaatsen tegen de zetel gehangen en mikte daar met de bal op als doel. Vokke keek goedkeurend toe hoe Nic de bal systematisch naar het juiste doel schoot.
Marleen moest s avonds naar een vergadering. En ik lag boven in bed. Daarom bleven Moeke en Vokke babysitten. Ze aten kip met rijst en curry en keken naar hun geliefkoosde avondprogrammas, zoals: Sturm der Liebe, Familie en De Designers. (Gelukkig had ik daar boven op mijn kamer allemaal geen last van.) Om 22u15 ben ik toch naar onder gegaan om de kinderen aan te manen om te gaan slapen. Dan konden Moeke en Vokke ook naar huis vertrekken. Even later waren ze allemaal boven, maar Nicolas en Michael wilden graag nog de samenvatting van de vandaag gespeelde bekermatchen nog zien. Michael was echter te moe en is even later toch gaan slapen. Nicolas bleef echter wakker.
Toen de samenvattingen net gedaan waren en Nic het licht op zijn kamer uitdeed, kreeg ik telefoon van Marleen. Of ik haar aub wou binnenlaten ? Blijkbaar had Michael de deur gesloten, nadat Moeke en Vokke vertrokken waren en hij had de sleutel op de deur laten zitten. Ik ben dan maar vlug naar onder gegaan en heb de deur voor mijn vrouwtje opengedaan. Zo kon ze haar jongste zoon toch nog een goedenachtkusje geven. Daarna is Marleen ook in bed gekropen en is ze heel vlug in slaap gevallen.
Omdat ik al wat geslapen had en omdat mijn Perdolan goed begon te werken, was ik op dat ogenblik nog klaarwakker. Dus ben ik maar aan het verslag van maandag begonnen, zodat dat niet al te laat op de blog kon verschijnen.
Op 16 december reden we voor de eerste keer met Nicolas naar Gasthuisberg. We zijn vandaag dus 2 maanden verder. We waren toen heel angstig, erg ongerust en extreem onzeker over wat ons te wachten stond. Vandaag zijn deze gevoelens er nog steeds, maar ze zijn toch al heel wat afgezwakt. Zo weten we intussen dat de tumor gevoelig is aan de ingestelde behandeling en dat Nicolas deze behandeling redelijk goed verdraagt, maar de onzekerheid over de toekomst blijft onderhuids toch steeds aanwezig. We kunnen dan ook alleen maar hopen dat alles de goede kant blijft uitgaan en dat we binnen zoveel maanden met een goed gevoel op deze periode kunnen terugblikken.
In tegenstelling met 2 maanden geleden moest Nicolas vandaag niet naar Leuven gaan. Het was de eerste van 2 rustdagen. Hij stond deze ochtend om 8u15 op. Michael en Stephanie waren toen al naar school vertrokken. Hij at 2 boterhammen met choco, dronk een glaasje fruitsap en keek dan een tijdje naar TV. Om 10u ging Nic terug naar boven om zijn tanden te poetsen en zich aan te kleden. Terwijl hij boven was heeft hij 2 Lego-dozen uitgezocht tussen de vele cadeautjes die hij heeft mogen ontvangen. Het waren bouwpakketten voor een auto. Samen met Vokke is hij dan begonnen met de montage. s Middag at hij een beetje lasagne, die Marijs voor hem klaargemaakt had. Maar daarna ging hij verder met de Lego, tot juf Tilly om 13u aanbelde. Toen was het tijd voor zijn thuisonderwijs.
Terwijl Nic les kreeg aan de tafel in de living, probeerde Vokke wat verder in de zetel een beetje te werken en ging Marijs naar de winkel. Toen ik wat later thuis iets kwam eten, zag ik Nicolas goed zijn best doen tijdens de les. Gedurende 90 minuten was hij heel aandachtig. Juf Tilly was dan ook tevreden over hem toen ze weer vertrok.
Na de les werkten Nicolas en Vokke weer verder aan de auto tot ze naar het Virga Jesse ZH moesten vertrekken. Om 16u moest Nic daar weer zijn voor de mondlaser. (Hierbij wil ik toch nog eens vermelden dat deze laserbehandeling zijn effect niet mist, want sinds Nicolas dit op regelmatig basis laat doen heeft hij niet meer geklaagd van mondaften. We zijn dan ook heel gelukkig en dankbaar dat Nikkel deze behandeling hier kan krijgen.) Eenmaal terug thuis hebben ze doorgewerkt tot de auto af was. Maar ook toen was Nikkel nog niet moe. Hij voelt zich tijdens de dagen dat hij niet naar Leuven moet meestal duidelijk beter, is dan ook wat opgewekter en het lijkt of hij meer energie heeft. Ook nu dus. Na zijn knutselactiviteiten besloot hij om een half uurtje te trappen op de hometrainer. Maar ook daarna bleef hij de rest van de dag zeer actief. Toen Marleen rond 18u thuis kwam, was hij op de computer bezig zijn mails te lezen. Juf Tilly had hem namelijk verteld dat ze vanuit de school regelmatig een mail naar hem stuurden, maar dat hij die tot nu toe nog niet beantwoord had. Toen ik om 19u30 thuis kwam, vroeg hij dan ook aan mij of hij een mail mocht versturen en of ik hem daarbij wou helpen. Maar hij had geen mailadres voor mij. Dat stond op de PC waar hij mee gewerkt had, maar daar waren Stephanie en Michael nu mee bezig. Dus werd het antwoord aan de school even uitgesteld tot morgen.
Omdat ik de ganse dag al ziekjes was en omdat ik ook schrik had om Nicolas aan te steken ben ik de rest van de avond grotendeels boven gebleven. (De tennis met Rik had ik afgezegd.) Marleen moest naar het Virga Jesse College voor een infoavond over de studiekeuzes die Stephanie volgend jaar kon maken. De kinderen en Vokke bleven onder naar TV zien. Toen Marleen terug was is iedereen naar boven gekomen. Michael en Stephanie gingen slapen. Marleen en Nicolas keken samen op Nic zijn kamer naar het voetbal Studio 1. Ik ook, maar op mijn eigen kamer.
Deze morgen vertrok Michael om 8u15 met Richard en Arnout naar de voetbal. Hij moest pas om 9u30 spelen, zodat Marleen nog even tijd had voor Nicolas. Stephanie en ik lagen nog steeds te slapen. Om 8u30 kwam Marleen mij wakker maken. We spraken even over onze belevenissen van gisterenavond. Maar terwijl we zo samen in bed lagen, hoorden we Nicolas naar boven komen. Hij was vroeger al niet graag alleen, maar tegenwoordig zoekt hij echt het contact op. Omdat er niemand meer onder was, kwam hij maar naar onze slaapkamer. Toen hij ons daar in bed zag liggen, kwam hij met een grote glimlach tussen ons in liggen. Maar even later moesten we ons toch allemaal klaar maken. Ik ging naar de voetbal van Michael zien en Marleen en Nic moesten naar Leuven voor de laatste chemo van deze week.
Ik was 5 minuten te laat op Torpedo. Maar daardoor had ik wel al de goals gemist. De tegenpartij had in die korte tijd 2x gescoord en daarna zagen we eigenlijk alleen nog maar een vorm van schaatsvoetbal, waarbij er spectaculaire valpartijen en pirouettes afgewisseld werden met langs de bal stampen en andere missers. Hoe dan ook De ploeg Van Michael verloor dus uiteindelijk met 0-2 tegen Tongeren. Toch kregen ze na de match frieten en hamburgers aangeboden door het bestuur. In afwachting dronk ik nog iets aan de toog, te samen met de trainer en de andere ouders. Toen belde Marleen mij, ze vroeg of ik langs de bakker wou gaan, zodat we deze middag iets te eten zouden hebben. Omdat ik ook nog iets in de stad moest gaan doen, regelde ik dat Michael weer met Richard naar huis kwam, zodat ik kon vertrekken. Ik kocht wat pistolets en een brood, reed door naar de stad en was uiteindelijk rond 12u30 thuis. Richard reed net achter mij de oprit op. Marleen en Nicolas waren er al en hadden het huis al wat opgeruimd. Stephanie was ook onder geraakt en zat aan tafel te chatten.
De rit naar Leuven was Nikkel weer stil geweest. Toen Marleen geparkeerd had in de garage, zag ze dat Nic er bleekjes uit zag. Daarom vroeg ze of hij zich niet goed voelde, of hij misschien moest braken? Nicolas zei dat hij het niet goed wist, maar dat was voor Marleen het teken dat hij echt moest overgeven. De eerste gulp kwam er al aan toen hij net uitgestapt was. Marleen zag geen andere uitweg Ze hing Nicolas over de balustrade en liet hem in de planten overgeven. Daarna zijn ze het ziekenhuis binnengestapt om de chemo te krijgen. Terwijl deze in zijn bloed liep, zei Nicolas doodleuk: Het gaat al heel wat beter. Zo eens overgeven in de natuur is helemaal niet erg. Een klein half uur later konden ze weer naar huis. Maar veel eetlust had Nic toch niet meer toen ze thuiskwamen.
Om 14u kwam Carla kort langs. Ik had haar een oude computer van de praktijk beloofd voor haar vader. Sander (zijn oudste kleinzoon en zoon van Carla) was al een tijdje in de VS om te tennissen en te studeren. En de enige goedkope mannier om met hem contact te hebben, was dus via de computer. Daarom kwam Carla deze oude PC halen, zodat de man op zijn toch al wat meer gevorderde leeftijd, zijn eerste stapjes op het web kon proberen te zetten. Voor Carla vertrok, maakte ze nog de afspraak met Nicolas om hem dinsdag opnieuw te komen behandelen. Toen ze vertrok is Nicolas kort daarna in de zetel in slaap gevallen. Marleen legde zich bij hem en is ook even ingedommeld. Ik heb mij aan mijn laptop gezet en ben begonnen aan al mijn uitgestelde blogverslagen.
Rond 16u30 kwamen Moeke en Vokke binnen. Marleen was intussen wakker geworden, maar Nic heeft geslapen tot 17u. Ik had mijn 2 verslagen afgewerkt en op de blog geplaatst. Dus had ik nu tijd om eindelijk- naar de laatste aflevering van Van Vlees en Bloed te zien, die Michael voor mij opgenomen had. Iedereen keek mee en we hebben nog maar eens genoten van dit toch wel schitterende programma. Ik vind het dan ook heel spijtig dat dit de laatste aflevering was!
Om 19u20 vertrokken Marleen en ik met Michael naar de sporthal van Kuringen. Michael moest daar de laatste minivoetbalmatch van het seizoen spelen. Het werd een mooie match met veel mooie doelpunten. Ze wonnen hun match met 8-3. Ook na de match hebben we nog goed gelachen met de bevriende ouders. Vooral met de beginnend opspelende hormonen van deze jonge gasten en met de mannier waarop zij met elkaar omgaan.
Kort nadat we thuis kwamen, was Vokke ook terug. Hij was voor iedereen kebap gaan halen. We aten allemaal samen, waarna er naar Flikken en De Bende van Wim gekeken werd. Toen zijn Moeke en Vokke naar huis gegaan. Stephanie en Marleen gingen slapen en Ik heb met de 2 jongens nog naar Studio 1 gekeken op Nicolas zijn kamer. Heerlijk, zoals we daar met ons drieën dicht tegen elkaar lagen. Toen de uitzending gedaan was is Michael gaan slapen en heb ik Nic nog eens goed toegedekt, nadat hij terug uit de badkamer kwam na zijn mondspoeling. Terwijl ik naast Marleen in bed kroop voelde ik dat de keelpijn, die al een paar dagen sluimerend aanwezig was, meer begon door te komen. Ook Nicolas begon trouwens meer te hoesten. Ik kan alleen maar hopen dat het zich niet echt doorzet.
