Na een goede nachtrust had Nicolas s morgens ontbeten en voelde hij zich toch weer iets beter. Toen ik opstond lag hij weer op zijn vaste plaats in de zetel.
Ik had tussen 8u30 en 9u30 een vergadering in het ziekenhuis en daarna moest ik mijn zaalronde nog doen, zodat ik pas om 10u terug bij Nicolas was. Marleen wilde hem zo lang niet alleen laten en daarom was zij bij hem gebleven tot ik terug was. Nu vertrok ze snel naar haar werk in Tongeren.
Omdat Nic zich wat beter voelde, had ik graag dat hij wat beweging kreeg. Daarom gaf ik hem de keus tussen mee vissen voor de vijver gaan kopen of mee naar de stad gaan voor een paar kleine boodschappen. Na wat aandringen van mijn kant, koos hij voor de stad. Nadat hij zich klaargemaakt had, reden we met de Vespa naar het centrum. Nicolas liep samen met mij door de stad en we werkten ons lijstje helemaal af. De voorbije week was echter nog niet verteerd, want je zag dat hij het moeilijker begon te krijgen, naarmate we langer in de stad waren. Maar er was ook een goed teken: hij had weer honger en wilde een pizzaatje eten. Dus stopten we even bij de moeder van Stijn Stijnen en daar hebben we aan een tafeltje iets gegeten en gerust.
Om 12u15 waren we terug thuis. Dimitri was ook pas aangekomen met zijn Vespa. (Hij was om 11u al eens langsgekomen, maar was even terug naar huis gegaan, omdat wij toen nog in de stad waren.) Nicolas was echter nog niet voldoende gerecupereerd om al terug te sporten; zeker niet na onze stadstocht. Marijs had voor ons chipolata met spinaziestoemp gemaakt en ondanks het pizzaatje at Nicolas daar ook nog een bordje van.
Ik vertrok om 13u45 naar de praktijk en Nicolas sliep tot 15u. Dan komt hij, met zijn hoofd op zijn kussen, aan de keukentafel bij Marijs zitten. Die was de lasagne voor vanavond aan het maken. Even later wil hij Marijs toch helpen en haalt hij een barkruk om mee aan het vuur te staan, want gewoon rechtstaan zag hij niet zitten.
Toen Michael wat later thuiskwam van school, wilde Nicolas zijn lasagne al proeven en een uurtje later at hij nog 2 boterhammen met kipfilet. Tegen 18u ging hij in bad. Ik had hem dat gisteren al opgedragen, maar toen was hij daar nog niet toe in staat. Nu ging hij uit eigen beweging.
Marleen kwam om 18u15 thuis. Zij moest vanavond weer interclub spelen in Runkst. Toen ik om 18u45 aankwam, vertrokken Marleen en Nicolas net naar de tennis. Michael had een laatste voetbaltraining en zou van daar rechtstreeks naar Runkst rijden. Ik at thuis wat van de lasagne en wachtte daar op Stephanie. Die was weer gaan turnen. Nadat Steph ook iets gegeten had, reden we naar de tennisclub.
Er waren bijna geen kinderen op de tennisclub en Marleen had gevraagd om enkel te mogen dubbelen. Daardoor viel er voor Steph en Nic niet veel te beleven. Bovendien was het redelijk koud. Toen Michael ook aangekomen was, besloten ze gedrieën om terug naar huis te gaan. Marleen bracht hen weg en kwam dan terug om te dubbelen. Ik dronk samen met de vrienden een paar pintjes op het terras en hield van daar ook de wedstrijd van Marleen in het oog. Toen die gedaan was reed ik naar huis, zodat de kinderen niet meer alleen zouden zijn.
Michael, Stephanie en Nicolas lagen allemaal in de zetel naar Pearl Harbor te zien. Nicolas zei dat ik bij hem moest komen liggen, want dat het een mooie film was. Zo keken we samen nog naar het einde van de film. Toen was het al na middernacht en dus de hoogste tijd om te gaan slapen.
Marleen was pas s nachts rond 1u30 thuisgekomen na haar verloren tennismatch. Toch had ze Michael en Stephanie al om 7u opgeroepen. Nicolas was om 7u30 uit zijn eigen opgestaan, maar je zag dadelijk dat hij zich nog niet goed voelde. Hij at wat yoghurt en dronk een beetje chocolademelk. Daarna kreeg hij van Marleen zijn pillen en plaatste ze een Emla-pleister, zodat het aanprikken van de porth-a-cath straks pijnloos kon gebeuren.
Ik denk dat het de eerst keer was sinds de chemotherapie gestart werd dat Nicolas voor een nieuwe kuur naar Gasthuisberg moest, zonder dat hij eerst gerecupereerd was van de vorige.
Vokke zijn auto was nog in de garage. Daarom reden hij, Moeke en Nicolas vandaag met mijn Audi naar Leuven. Deze keer verliep de rit beter en moesten ze niet meer in de file staan. Op de dagzaal pediatrie werd er weer bloed afgenomen en moesten ze daarna een uurtje wachten op de uitslag. Dan werd de chemo gestart. Vandaag moest Nic maar 1 kuur krijgen, die ongeveer 1u moest inlopen en waarna er gedurende anderhalf uur moest nagespoeld worden. Alles ging redelijk vlot, zodat ze al om 13u20 terug naar huis konden gaan.
Om 14u30 komen ze aan. Nicolas gaat echter onmiddellijk naar zijn emmertje en moet nog maar eens overgeven. Tot grote verbazing van Marijs vraagt hij daarna om een tas soep. Hij neemt ook nog een pil Litican (antibraakmiddel) in en valt daarna voor korte tijd in slaap.
Als hij wakker wordt is het leven precies terug gekomen. Hij praat mee met Vokke en Marijs en begint zelfs weer aan eten te denken. Als Michael thuiskomt, eet hij ook een beetje lasagne en drinkt hij wat ijskoud water, omdat hij daar een frisse mond van krijgt. Nicolas gaat ook een discussie aan met Vokke over welk programma ze gaan zien op TV. Vokke had het hierbij niet gemakkelijk, want Nicolas weigerde om naar Sturm der Liebe te kijken!
Als Michael rond 17u naar de tennisles is, vraagt Nikkel iets kleins om te eten. Marijs geeft hem dan maar een beetje overschot van de kip met rijst van gisteren. Daarna verveelt hij zich eigenlijk wat. Daarom gaat hij naar boven om met zijn Playstation te spelen, maar even later komt hij toch weer naar beneden en vraagt opnieuw om ijskoud water. Na een half uurtje naast Vokke in de zetel gezeten te hebben, valt hij toch weer in slaap.
Marleen rijdt om 18u van haar werk rechtstreeks naar Runkst, om Michael van de tennisles te halen. Stephanie was dan nog op haar turntraining. Ik kwam pas om 20u thuis. Toen was Nicolas al terug wakker, maar hij lag toch maar stilletjes op zijn vaste plaats in de zetel. Hij moest niet meer overgeven, maar je zag dat hij nog niet in orde was en dat hij nog moe was. Toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde, zei hij niets, maar draaide hij alleen maar met zijn handje als teken van zus en zo.
s Avonds at Nicolas, voor de eerste keer deze week, terug mee met ons aan tafel. We keken nog wat naar TV en vooral naar Mijn Restaurant. Daarna is iedereen gaan slapen.
Als je de dag, zoals Nicolas, moet beginnen met over te geven van bij het wakker worden om 8u s morgens, dan belooft dat niet veel goeds.
Nicolas stond toch op en ging naar onder. Daar at hij wat yoghurt en dronk hij wat fruitsap. Zijn pillen moest hij ook innemen, maar de misselijkheid was niet weg. Ongeveer 20 minuten later moest hij alles terug overgeven. Marleen en ik twijfelden even of hij nu opnieuw zijn pillen moest innemen, maar we besloten om hem dit maar niet aan te doen.
Marijs kwam aan om 9u. Toen Marleen 20 minuten later vertrok, was Nic nog steeds niet goed. Vijf minuten later moest hij dan ook voor de derde keer overgeven. Nadat Marijs hem een Litican (=antibraakpil) gaf, viel hij toch in slaap.
Marleen had juf Tilly een berichtje gestuurd dat Nic echt niet in staat was om les te volgen, maar dit was blijkbaar niet aangekomen, want om 10u30 kwam juf Tilly toch langs. Ze gaf dan maar een paar bundels met oefeningen en een enveloppe met een toets af, voor als Nikkel terug beter zou zijn. Ze liet ook weten dat ze zeker bereid was om terug te komen op een ander ogenblik.
Nicolas had van dit alles niets gemerkt. Hij sliep gewoon door tot 12u. Toen hij wakker werd wilde hij iets eten. Na overleg met Marijs koos hij voor een pakje spaghetti carbonara. Hiervan at hij de helft op. (De andere helft werd door Stephanie opgesmuld.) Marijs had voor de rest spirelli gekookt en had daar de overgebleven vogelnestjes met tomatensaus bij gegeven. Nicolas heeft hier ook wat van geproefd. Daarna bleef hij in de zetel liggen, waarbij hij afwisselend naar Roland Garros keek en sliep.
Ik kwam rond 14u thuis. Het was mijn vrije namiddag en ik had, voor het eerst sinds lang, niets gepland. Stephanie was boven aan het studeren en zou even later naar de turntraining gaan. Michael keek een tijdje TV, studeerde wat en reed ook naar Torpedo om daar zijn nieuwe voetbaltraining voor het volgend seizoen al te gaan passen. Ik werkte een tijdje op mijn bureau en wilde dan naar de film The Davinci Code zien, die Michael voor mij opgenomen had, maar ik viel in slaap en werd pas om 18u30 terug wakker. Ondertussen was Moeke gepasseerd om wat strijk mee te nemen, had Marijs het avondeten (kip met rijst en curry) klaargemaakt en had Nicolas daar om 17u al een klein bordje van gegeten. Marijs was rond 18u naar huis vertrokken.
Marleen was om 19u30 thuisgekomen na een zware dag op het werk. We wachtten nog even tot Stephanie thuis was en hebben toen iets gegeten. Nicolas voelde zich nog steeds niet goed en bleef in de zetel liggen zonder iets te eten.
Om 20u45 werd er natuurlijk naar de Champions League finale gekeken tussen Barcelona en Manchester United. Ik supporterde voor Barca, Michael en Nic voor ManU. Marleen vertrok rond 21u naar de tennis voor haar 2e toernooimatch. Nicolas moest rond dat tijdstip ook zijn laatste pillen (4!) van de dag innemen, maar hij was weer erg misselijk. Toen hij zich recht zette, kwam alles er weer uit. Daarna kon hij de pillen toch innemen en bleven ze er ook in.
Barcelona won verdiend met 2-0, maar Nic was te ziek om het zich aan te trekken. Hij lag er maar stilletjes bij en had de kracht niet om te reageren. Onmiddellijk na de match zijn we dan ook naar boven gegaan om te gaan slapen. Omdat hij zich zo zwak voelde heb ik hem zijn tanden in bed laten poetsen en deed ik daarna het licht uit op zijn kamer. Dus zonder mondspoeling of zonder de TV op zijn kamer aan te doen. Even later lag Nicolas dan ook te slapen, wat misschien wel het beste was wat hij nu kon doen.
Voordat ik het licht op zijn kamer uitdeed heb ik hem er wel aan herinnerd dat hij morgen zijn shirt van Racing Genk wilde aandoen om naar Gasthuisberg te gaan. Hij weet dat Bolleke (de cliniclown) dan altijd langskomt op de dagzaal pediatrie en dat is een fervente supporter van KV Mechelen. Het idee om Bolleke te kunnen plagen met hun verlies in de bekerfinale, bracht voor het eerst die dag een lachje op zijn gezicht
Toen Nicolas deze ochtend wakker werd was het bijna 7u30. Marleen zette zich even naast hem op bed en vroeg hoe het met hem ging. Zijn spontane reactie was: Deze kuur is toch zwaarder dan ik gedacht had. Dat zag je ook aan hem. Hij had gisteren een paar keer moeten overgeven en ook nu zag hij er nog steeds niet schitterend uit. Toch kwam hij mee naar onder en installeerde hij zich daar in de zetel voor de TV.
Nicolas had al een tijdje het plan om naar het laatste voetbaltoernooi van zijn ploeg te gaan. De U 11 van STVV speelden dit weekend in het toernooi van Benoit Thans. Stiekem hoopte Nic dat hij nog eens met zijn ploeg zou kunnen meespelen. Daarom wilde hij ook graag gaan trainen deze week. Maar nu hij zich zo slecht voelde, zag hij in dat hij vanavond onmogelijk kon meetrainen We probeerden hem wat te troosten door te zeggen dat hij donderdag maar 1 chemokuur moest ondergaan en daar waarschijnlijk minder ziek van zou zijn. Misschien kon hij dan wel gaan trainen. En anders moest hij zich toch maar tevreden stellen met supporteren voor zijn ploeg
Ik moest al om 8u in de operatiezaal zijn en Michael en Stephanie waren al naar school vertrokken. Marleen bleef dus alleen achter bij Nicolas. Ze maakte voor hem een eitje dat hij heel voorzichtig, maar met smaak opat. Marijs kwam om 9u aan, zodat Marleen naar haar werk kon gaan. Moeke had al gebeld om te zeggen dat Vokke vandaag met de auto naar de garage moest, maar dat zij wel wilde invallen om bij Nikkel te blijven. Om 10u30 kwamen Moeke en Vokke binnengevallen. Vokke bleef achter, maar Moeke reed even later weer naar huis, want daar was ook werk genoeg en donderdag zouden ze al weer in Leuven zijn voor Nicolas zijn volgende chemo.
Nicolas had intussen zijn wensen kenbaar gemaakt aan Vokke. Hij bestelde een broodje spek voor s middags en vanavond had hij graag vogelnestjes met tomatensaus. Dus moest Vokke naar de Delhaize rijden om de bestelling te gaan halen. Daarna zorgde Vokke voor het broodje spek, terwijl Marijs zo vlug mogelijk aan het avondeten begon.
Vokke had voor zichzelf ook 2 maatjes meegebracht. Om 12u30 nam hij zich een glaasje witte wijn en zette hij zich met de krant aan tafel. Dit ontlokte bij Nicolas volgende commentaar: Vokke is weer op restaurant!
Het broodje spek ging echter niet vlot naar binnen. Hij heeft het maar met stukjes opgegeten: om 11u een beetje, om 12u30 nog een beetje en de rest om 17u. Nicolas is ook de ganse dag in de zetel blijven liggen. Geen enkele keer is hij rechtgekomen om eens naar buiten te gaan of om boven op zijn Playstation te gaan spelen. Ofwel sliep hij, ofwel keek hij wat naar TV.
Juf Tilly was er om 13u45 voor het thuisonderwijs, maar ook dan kon Nic niet aan tafel komen zitten en bleef hij liever in de zetel liggen. Hij werd ook vlug moe. Daarom stopte juf Tilly, na een uurtje rekenen en taal, de les maar iets vroeger dan anders. Kort nadat ze weg was is Nicolas in slaap gevallen en heeft hij geslapen tot 16u. In de vooravond keek hij samen met Michael naar de wedstrijden van Roland Garros op TV.
Marleen was maar korte tijd thuisgekomen, want ze moest vanavond een dubbelwedstrijd spelen voor het open toernooi van Runkster Tennis. Dus hebben de kinderen en ik zonder haar onze vogelnestjes moeten opeten. Nicolas vroeg ook een klein bordje, maar wilde dit liefst niet aan tafel, maar in de zetel opeten. Even later had hij zijn kleine portie op en vroeg hij toch nog een extra portie bij. De kookkunsten van Marijs deden hem dus blijkbaar toch weer zin krijgen om te eten.
Na Familie keek hij nog naar de wedstrijd van Christophe Rochus in Roland Garros en daarna begon Mijn Restaurant. Nicolas begon echter meer en meer te klagen van maagpijn, maar toch zei hij dat hij niet moest overgeven. Nadat hij tot zijn vreugde- gezien had dat de Bigarreaux van Sint Truiden de finale gehaald had, ging hij naar boven om zich klaar te maken om te gaan slapen. Tijdens het tandenpoetsen moest hij opeens wel overgeven en kwam al het eten van vanavond er terug uit. (Gelukkig had hij zijn pillen meer dan een uur geleden al ingenomen, zodat hij die niet opnieuw moest innemen.)
Terwijl ik de pompbak van de badkamer proper maakte, heeft Nicolas zich al in zijn bed neergelegd. Toen ik even later naar hem ging zien, moest ik hem terug wakker maken voor zijn mondspoeling. Hij wilde daarvoor niet meer opstaan, dus heb ik hem dat maar in zijn bed laten doen, in plaats van in de badkamer. Daarna wilde hij liefst van al slapen en mocht ik van hem het licht op zijn kamer uitdoen.
Ik hoorde Marleen om 1u binnenkomen. Ze had gewonnen en moet morgen om 22u15 opnieuw spelen. Dan zal ze dus ook weer laat thuis zijn.
Na een heerlijke tijd zonder chemotherapie, waarin we de echte Nicolas weer terugzagen met pretlichtjes in de ogen, een gezonde eetlust en energie voor twee- was het nu tijd om aan het laatste intensieve chemoblok te beginnen. Vokke zou Nicolas s morgens naar Leuven brengen. (Ze werden daar verwacht rond 9u30.) Marleen en ik moesten gaan werken, maar Marleen zou wat vroeger stoppen om dan naar Leuven te rijden om Vokke af te lossen en met Nic naar huis te komen.
Om 8u30 kwamen Moeke en Vokke bij ons aan. Even later was Nicolas klaar om te vertrekken. Hij nam, een beetje tot mijn verbazing, opgewekt afscheid. Misschien omdat hij wist dat hij niet daar moest blijven, maar na de chemotherapie terug naar huis mocht komen. Hij had echter een lange dag voor de boeg, want vandaag zou hij 3 chemokuren krijgen (Vincristine, Adriamycine en Asparaginase).
Ze hadden echter pech! Het wegdek van de autosnelweg was door de warmte van de laatste dagen ergens in de buurt van Leuven omhoog gekomen en daardoor stond er een gigantische file vanaf Tielt-Winge in de richting van Leuven. Ze moesten 2 uur in de file staan voordat ze in Leuven aankwamen. Nicolas had het grootste deel van deze verloren tijd slapend doorgebracht.
Pas om 10u30, dus 1 uur later dan voorzien, kwamen ze aan op de dagzaal pediatrie. Nic zijn porth-a-cath werd aangeprikt en er werd een bloedstaal afgenomen. (Marleen had er gelukkig aan gedacht om een Emla-pleister aan te brengen, zodat dit allemaal pijnloos kon gebeuren.) Daarna moesten ze een tijdje wachten voordat de chemotherapie kon gestart worden. Nic bracht deze tijd weer slapend door. s Middags wilde hij, naar gewoonte in Leuven, nog maar eens niets eten. Moeke en Vokke haalden zich wel iets uit de cafetaria. Na een tijdje kwam dan het bericht dat de chemo mocht gestart worden.
Tussen 14u en 15u moest Nicolas naar de ziekenhuisschool. Daar kreeg hij les van een vervangster, want juf Kathleen was er nog altijd niet. Ze oefenden een toets rekenen in, terwijl de eerste chemo inliep. Van zodra Nicolas terug op de dagzaal was legde hij zich weer in bed en sliep hij nog een tijdje. De momenten dat hij wel wakker was speelde hij op zijn PSP.
Doordat ze een uur later aangekomen waren, konden ze ook pas een uur later vertrekken, want de chemo moet volgens vastgelegde tijdsschemas inlopen. Men kan zo een chemokuur niet vlug een beetje sneller laten lopen. Nicolas was daar absoluut niet gelukkig om. Hij wilde zo vlug als mogelijk terug naar huis en dat liet hij tijdens het laatste uur meermaals blijken. Bovendien begon je aan hem te zien dat hij zich minder goed begon te voelen.
Rond 19u mochten ze eindelijk vertrekken.
Doordat ze zoveel vertraging hadden opgelopen tijdens de heenreis, had Marleen, na overleg met Vokke, Moeke en Nicolas, besloten om toch maar door te werken in Tongeren en er voor te zorgen dat ze thuis zou zijn als Nikkel terug naar huis kwam. Ik had een ganse dag raadpleging gehad en was pas om 19u30 thuis gekomen. Marleen was maar net voor mij aangekomen en ze was blij dat ze haar belofte toch had kunnen houden, want Nicolas, Moeke en Vokke kwamen pas om 20u aan. Nic sleepte zich onmiddellijk naar de zetel en liet zich daar in vallen met een diepe zucht. Van de opgewekte jongen die deze morgen vertrokken was, bleef er niets meer over. Hij had het duidelijk moeilijk De emmer moest naast de zetel klaar gezet worden en hij wilde absoluut niets eten. Even later moest hij dan ook overgeven, waarna hij zich maar heel kort wat beter voelde. Zijn pillen nam hij dan ook maar met de grootste moeite in.
De ganse avond bleef Nicolas stilletjes in de zetel liggen en keek hij wat naar TV. Om 22u is hij samen met Michael en Stephanie naar boven gegaan om te gaan slapen.
Toen ik rond 23u30 boven kwam sliep iedereen al. Op de kamer van Nicolas had Marleen een lichtje laten branden en ze had de emmer naast het bed gezet, maar Nicolas lag rustig te slapen in zijn bed. Dus deed ik het licht uit en hoopte ik dat hij een goede nachtrust zou hebben.
Toen ik om 8u opstond waren Nicolas en Marleen onder al bezig met rekenoefeningen. Ze studeerden tot 9u! Ondertussen kwamen Stephanie en Merle (die was blijven slapen) ook naar beneden. Michael volgde iets later.
Er werd maar iets kleins gegeten, want we werden allemaal om 10u verwacht in Diest voor de brunch. Peter baat daar sinds kort de taverne van de Halve Maan uit en hij had een verrassingsfeestje georganiseerd voor Helene haar 41e verjaardag. Marleen en ik moesten echter elk met onze wagen naar daar rijden, want Stephanie moest om 12u al weer terug in Alken zijn, om van daar naar Charleroi te vertrekken voor het Belgisch Kampioenschap turnen!
Het werd een verassing voor Helene. Er waren een twaalftal kinderen en een twintigtal volwassenen uitgenodigd zonder dat ze iets in de gaten had. We kregen cava als aperitief en daarna een heerlijke brunch. Marleen en Stephanie waren toen al weer vertrokken, want ons Steph begon toch een beetje zenuwachtig te worden en wilde zeker niet te laat komen.
De kinderen mochten allemaal gaan zwemmen in het prachtige zwembad van de Halve Maan, maar onze Nikkel mocht dit niet omwille van het infectiegevaar. Hij stond er eerst maar een beetje beteuterd bij, tot Michael, die zijn zwembroek ook niet had meegenomen, met hem in het avonturenpark is gaan spelen.
Om iets voor 13u zijn Michael, Nicolas en ik terug naar Hasselt gereden. We hadden Roger meegenomen, want die moest om 13u30 aan zijn interclubmatch beginnen. (Dan konden Annick en de kinderen nog even blijven.) Ik durf zelf nog altijd niet tennissen, dus had ik ook voor deze ontmoeting verstek moeten geven. Nadat we Roger afgezet hadden reden we door naar huis. Michael moest dringend wat studeren, want de examens komen er aan, en Nic en ik hadden behoefte aan een beetje rust. We namen ons voor om een half uurtje te rusten en dan terug naar Runkst te rijden om te supporteren voor mijn interclubploeg.
Toen we aankwamen op Runkst waren alle enkelmatchen nog bezig. Er werd op 6 velden tegelijk gespeeld. We wonnen de enkels met 4-2, maar verloren dan wonder boven wonder- onze drie dubbels, zodat de overwinning naar de ploeg van As ging. Het maakte echter niest meer uit, want zelfs na dit verlies eindigden we nog als eerste van de poule en gingen we door naar de eindronde.
Michael was op het einde van de dubbelwedstrijden ook nog naar Runkst gefietst, want hij wist dat er nog een extraatje ging komen. We hadden namelijk afgesproken om de 2 youngsters van onze ploeg (Boris en Alexander) te dopen vandaag. We hadden ze hier al weken geleden angst voor aangejaagd, waardoor ze zenuwachtig naar dit ogenblik toeleefde. Het werd een brave doop: Ze moesten zich verkleden, zo iets drinken tussen het volk van de cafetaria en dan een ballenregen ondergaan van hun ploegmaten op plein 1, onder het oog van een vol terras.
Na de doop vertrokken Tom (de verver + ploeggenoot) en Dimi naar Standard. Het zijn fervente supporters van Standard en ze hadden het vandaag niet zo gemakkelijk gehad, nu wij hun konden plagen met het feit dat Genk zijn prijs van dit seizoen tenminste al beet had. De rest van de ploeg at nog samen met de tegenstander, waarna het tijd was om naar huis te gaan.
Al die tijd had ik nog niets van Marleen of Stephanie gehoord. Ik had al een berichtje gestuurd en proberen te bellen, maar ik kreeg geen enkele reactie terug. Pas om 20u belde Stephanie mij op. Ze hadden de gsm vergeten in de wagen!?! Gelukkig was alles goed verlopen. Steph was 12e geworden en had goed geturnd. Een kleine hapering op de brug kostte haar minstens een punt, maar dat maakte ze ruimschoots goed door niet te vallen van de balk.
Om 20u30 waren ze thuis. We aten buiten op het terras wat frietjes en vertelden aan elkaar hoe de dag was geweest.
Patje en Katrien brachten rond 21u nog een klein snoekje voor onze vijver. Daar zaten intussen zo veel kleine visjes op dat ik aan Patje (meester-visser!) gevraagd had om een kleine roofvis om dat klein grut wat uit te dunnen. Hij had die gisteren gevangen en die vis moest dus vandaag nog op onze vijver.
Marleen studeerde samen met Stephanie nog wat aan de keukentafel. Nicolas hielp intussen opruimen.
Om 23u keken we naar de samenvatting van Standard Anderlecht. Tot onze vreugde had Standard gewonnen en was het dus de nieuwe kampioen van België. Daarna maakte iedereen zich klaar om te gaan slapen, want morgen moest er weer gewerkt worden, weer naar school gegaan worden en erger nog moest Nicolas weer naar Leuven voor een nieuwe chemokuur! Dan begint hij aan het laatste intensieve chemoblok. Als alles goed gaat duurt dit tot half juli en kunnen we daarna hopelijk wat genieten van de vakantie
