De eerste week van november was een doodgewone week. Nicolas was intussen volledig hersteld van zijn Mexicaanse griep en genoot van de herfstvakantie. Hij was ’s morgens altijd vroeg wakker en hield Marleen dan wat gezelschap tot de rest van de familie onder was. Marleen en ik moesten natuurlijk gaan werken, maar Marijs kwam tijdens de vakantie wat vroeger, zodat er altijd iemand in de buurt was.

Michael deed tijdens de vakantie niet zo veel. Hij keek wat TV, speelde wat met Nicolas, ging naar zijn voetbaltrainingen en studeerde alle dagen toch ook een beetje. Stephanie bracht haar vrije dagen door al chattend met haar vrienden en met veel turntrainingen. Nicolas had tijdens deze vakantieweek heel wat voetbaltrainingen op zijn programma staan. Na een week van inactiviteit deed het hem duidelijk deugd om terug op een voetbalveld te staan. Vokke, die hem nog altijd elke dag naar STVV bracht, was heel tevreden over de vooruitgang die Nic weer gemaakt had. Hij loopt elke dag een beetje natuurlijker, wint telkens een beetje kracht en kan daardoor ook steeds beter aanwezig zijn tijdens de oefenwedstrijdjes.

Dinsdagavond was er thuis een vergadering met het “organiserend comité” van onze actie tijdens DDH. Iedereen was er, behalve Dimitri. Die was voor 10 dagen naar Amerika om Sander (1 van zijn tennisleerlingen, die ginder toegelaten is als universiteitsspeler) te bezoeken. Zoals ik al geschreven heb was het (voorlopig) eindresultaat van onze actie onverwacht hoog. We kwamen aan een bedrag van meer dan 25000 € voor DDH alleen! Als we dat samenvoegen met de opbrengst van het Bedankingsfeest, komen we uit op een eindtotaal van meer dan 30000€ voor KOTK! Nogmaals onze dank aan iedereen die op een of andere mannier heeft bijgedragen tot dit succes!

Vrijdagavond was de voetbaltraining van Nicolas speciaal vervroegd, opdat alle spelers op tijd thuis en in hun bed zouden zijn. Dit werd speciaal gevraagd omdat iedereen op zaterdagochtend om 7u (!) in St. Truiden werd verwacht, om met de bus naar Waregem te rijden. Zowel Nicolas als Marleen gingen op tijd naar boven, maar vooral Marleen geraakte maar niet in slaap. Ze bleef maar woelen en werd ’s nachts zelfs een paar keer wakker, zodat ze ’s morgens helemaal niet uitgeslapen was toen Vokke om 6u30 onze Nic kwam halen om naar St. Truiden te rijden.

Vokke reed met de spelersbus mee. Marleen en ik vertrokken om iets voor 9u voor een rit van anderhalf uur naar Waregem. De U12 speelden in de gietende regen een redelijk goede wedstrijd tegen de ploeg van Zulte-Waregem. De eindstand werd 3-3. Nicolas en Vokke moesten met de bus weer terug naar St. Truiden rijden. Dus hadden Marleen en ik de tijd om nog vlug even iets te gaan eten in het centrum van Waregem. Het was lang geleden dat we nog zo veel tijd hebben gehad om wat bij te praten.

Zaterdagnamiddag hadden we afgesproken met de familie Van Aken om naar de film te gaan en daarna iets te gaan eten. De kinderen gingen naar de Disneyfilm “Up”, terwijl de volwassenen (en Michael) naar “The box” gingen zien. Zelden zo een teleurstellende film gezien. We waren het er allemaal over eens dat dit een echte ***-film was. Gelukkig was de rest van de avond wel goed. We gingen samen eten bij Joeri (in Tuilt-Kuringen) en hadden een geweldige avond. Toen we terug thuiskwamen waren we allemaal doodmoe. Het was een lange mooie dag geweest.

Zondagvoormiddag had Michael een topmatch tegen CS Maasmechelen. Ze kwamen voor in de eerste helft, maar hadden het heel moeilijk in de 2^e helft en kwamen zelfs 1-2 achter. In de laatste minuut van de extratijd slaagden ze er echter in om de gelijkmaker te maken, zodat de eindstand 2-2 werd. De tegenstander, maar vooral ook hun supporters, hadden het hier blijkbaar zéér moeilijk mee. Er werd eerst wat geroepen, maar het eindigde in een echte vechtpartij, waarbij sommige spelers en zelfs begeleiders met de vuisten op elkaar insloegen. Marleen was in het begin van de rellen in paniek omdat ze Nicolas niet dadelijk zag, maar was daarna vooral ongerust dat de zaak nog meer zou escaleren. Uiteindelijk bedaarden de gemoederen. De spelers gingen naar de kleedkamers en de ouders en de begeleiders van de bezoekende ploeg bleven buiten staan, terwijl die van ons in de kantine iets gingen drinken om te bekomen van de opgelopen emoties.

Om 18u speelde Genk ook een topmatch tegen Anderlecht! Natuurlijk wilden de jongens naar de wedstrijd en deze keer ging Marleen ook mee. We reden met de Galaxy naar het stadion, want Richard, Arnout en Jasper reden ook met ons mee, zodat we met 7 in de auto zaten. Het stadion was helemaal uitverkocht en de sfeer was goed. Helaas werd Genk duidelijk overklast door Anderlecht en verloor het de wedstrijd met 0-2. Na de match waren we allemaal uitgenodigd door Marc, de papa van een ploegmaat van Michael, om nog een glas te komen drinken in Corner Zuid. Daardoor moest Stephanie, die alleen thuisgebleven was, nog wat langer wachten op haar avondeten. Koken zat er niet meer in, dus werd er maar een gewone kebab gehaald, die we met smaak opaten. Na Witse was het weer de hoogste tijd om te gaan slapen, want morgen moest Nicolas weer naar Gasthuisberg voor een nieuwe chemokuur…

Marleen en Nicolas vertrokken ’s maandags al goed vroeg naar Gasthuisberg, omdat ze hoopten dat de chemotherapie dan ook wat vroeger gestart zou kunnen worden. Het idee was: zoveel te vroeger er gestart werd, zoveel te vroeger Nic weer naar huis zou kunnen. Helaas was de werkelijkheid anders. Allereerst was er nog maar eens geen kamer voor Nicolas en moesten ze dus in de gang wachten tot 16u30. Pas toen kregen ze eindelijk hun kamer. (Marleen was tegen dan al afgelost door Moeke en Vokke, want ze moest naar Tongeren om te werken. Ze zou ’s avonds weer opnieuw naar Leuven rijden om bij Nic te blijven slapen.) Ze vernamen nu ook pas dat de chemotherapie voor de gehospitaliseerde patiënten pas door de apotheek klaargemaakt werd na die van de ambulante patiënten. Dat betekende in de praktijk dat de chemo nooit in de voormiddag op de afdeling was en er dus altijd pas in de namiddag kon gestart worden. Nic zijn chemo werd daardoor pas om 15u30 aangehangen–toen hij nog in de gang op zijn kamer zat te wachten.

Zoals altijd weigert Nicolas om ook maar iets te eten vanaf het ogenblik dat hij het ziekenhuis binnenkomt. Hij slikt zijn speeksel ook zo weinig mogelijk in, maar laat het liever stilletjes uit zijn mond in een handdoek lopen, omdat hij denkt dat hij anders moet braken op deze ingeslikte slijmen. Ook drinken doet hij daarom bijna niet. (Maar hij krijgt wel via zijn infuus zeer veel vocht toegediend, zodat hij veel moet plassen en daardoor wordt de chemo vlugger verwijderd uit zijn lichaam.) Helaas duurde het niet lang voordat hij al een eerste keer moest braken. Marleen was ‘s avonds nog maar net terug op zijn kamer, toen hij voor de eerste keer om een kartonnen bakje moest vragen. Er zouden nog veel braakgolven volgen…

Op dinsdagvoormiddag tijdens de opname werd Nicolas altijd even in slaap gedaan voor een ruggenprik. (Men neemt dan wat ruggenmergvocht af om te onderzoeken en spuit chemotherapie in de plaats.) Deze keer zou men iets nieuw proberen. Nicolas had de keuze gekregen tussen de klassieke narcose of een ruggenprik onder lachgas. Hij koos voor dit laatste. Dan moest hij niet in slaap en hoopte hij achteraf minder misselijk te zijn. Daardoor moest hij wel wachten tot de ruggenprikken onder narcose gedaan waren, want die moesten nuchter blijven. Marleen was graag bij hem gebleven tot na de ruggenprik, maar ze moest ook op haar werk zijn voor een dringend onderzoek. Een beetje tegen haar zin moest ze Nicolas bij Moeke en Vokke achterlaten. Nicolas kreeg zijn ruggenprik pas rond 15u, maar de methode met lachgas was blijkbaar zeer goed meegevallen. Toen ik, na mijn operatieprogramma, in Leuven aankwam om bij Nicolas te blijven slapen, lag deze stilletjes in bed, maar hij was wel klaarwakker. De avond en nacht verliepen zoals altijd: af en toe braken, regelmatig plassen en weinig slapen.

Woensdag was het 11 november (wapenstilstand) en dus een vrije dag, waardoor Nic en ik wat konden uitslapen. Marleen kwam mij om 14u aflossen. Dan was ik net op tijd terug in Hasselt om naar Michael zijn oefenmatch op Torpedo te gaan zien. Om 21u had ik, samen met Roger, nog eens tennisles bij Dimitri. (Die was sinds dinsdag weer terug in het land, na zijn Amerikaanse trip.) Michael bleef daardoor even alleen thuis, want Stephanie was met een paar vriendinnen naar SnowValley in Valkenswaard. Toen ik terug thuis was, was ik toch blij om ze alle twee in hun bed te zien.

Op donderdag was het wachten op Nic’s bloeduitslag om te zien of de chemo in zijn bloed al voldoende gedaald was. (Vanaf een waarde van 0,20 mocht hij naar huis.) Tot nu toe was dit nog nooit een probleem geweest, dus was ik heel verbaasd toen Marleen mij rond 18u belde om te zeggen dat Nicolas nog een nacht in Leuven moest blijven. Zijn bloedwaarde was nog te hoog! Het was mijn beurt om bij Nic te gaan slapen, maar ik had ook nog een patiënte in arbeid. Gelukkig had de patiënte begrip voor de situatie en wilde mijn collega deze bevalling van mij overnemen, zodat ik even later naar huis kon om mijn slaapspullen te halen en weer naar Leuven te rijden. Daar was Nicolas redelijk teleurgesteld, maar hij begreep ook dat er niets anders opzat dan te wachten tot morgen.

Om 8u op vrijdagochtend werd er opnieuw bloed getrokken. De uitslag zou een uur later bekend zijn. Terwijl we daarop wachtten kwam de assistent Nicolas nog eens onderzoeken. Toen ik vroeg hoeveel zijn bloedwaarde gisteren was, zei hij: 0,21! Ik dacht dat ik iets kreeg… Heel die herorganisatie, heel die moeite, heel die teleurstelling, voor zo een miniem verschil.

Uiteindelijk kregen we pas om 10u30 het bericht dat we mochten vertrekken. (De waarde was 0,09.) Ondertussen had ik alles al ingepakt en waren we helemaal klaar om terug naar huis te rijden. Nicolas moest nog maar eens braken, en toen konden we eindelijk vertrekken. Onderweg belden we naar Marleen en naar Vokke met het goede nieuws. Nic hield zich tijdens de terugrit sterk, maar je zag dat hij het moeilijk had. We waren dan ook nog niet goed thuis, of hij moest opnieuw overgeven. Vanaf toen heeft Marijs zich over hem ontfermd, want ik moest even later terug gaan werken. ’s Avonds lag hij nog altijd met een handdoek (voor de speekselvloed) onder zijn mond in de zetel en had hij nog een paar keer moeten overgeven. Behalve een beetje soep, wilde hij nog altijd niets eten. De voetbaltraining hadden we natuurlijk afgezegd, maar Nicolas moest om 19u eigenlijk ook naar de catecheseles voor zijn Heilig Vormsel, maar ook dat zat er echt niet in. Hij bleef gewoon in de zetel liggen en we probeerden samen op TV naar DominoDay te kijken, maar nog voor de laatste domino viel, lag iedereen in zijn bed.

Marleen hoorde Nic rond 5u30 naar het toilet lopen en even later ook nog eens braken. Ze is dan maar bij hem gebleven. Ik kon wel wat uitslapen, maar moest om 9u naar een symposium in het ziekenhuis.

Rond 11u vertrok Marleen, tegen beter weten in, toch naar Sint Truiden om naar de match van de U12 te gaan zien. Toen ze aankwamen was de tweede helft net bezig. Na 10 minuten kon Nicolas niet meer langs de lijn blijven staan. Hij was te verzwakt. Daarom gingen ze naar binnen en heeft Nic de rest van de wedstrijd zittend en achter glas gevolgd, met zijn hoofd op tafel. Tot zijn vreugde won zijn ploeg wel met 2-1!

De rest van de zaterdag bleef Nic maar slapjes. Marleen bleef de ganse namiddag bij hem, terwijl Michael, Stephanie en ik naar de stad gingen voor wat winterkleding. ’s Avonds kwamen Moeke en Vokke babysitten, terwijl Marleen en ik met vrienden gingen eten.

Op zondagvoormiddag ging ik naar de wedstrijd van Michael zien. De provinciale scholieren van Torpedo wonnen met 2-3 van VKM. Terwijl wij op de voetbal waren, zijn Marleen en Nicolas naar de mis in Rapertingen gegaan. Het was “naamopgeving” en Nicolas moest daar echt bij zijn. Na de mis zijn ze dan, samen met Moeke en Vokke, tot bij ons gereden om vandaar naar de mosseldag van de jeugdopleiding van STVV te gaan. Nicolas zag er toen nog steeds niet goed uit. Tot mijn verbazing at hij wel een aantal mosseltjes en wat frietjes. En deze schenen hem goed te bekomen, want hij kreeg er zowaar weer wat kleur van.

Tot onze verbazing wilde hij om 16u toch naar de tennistraining gaan. Marleen bracht hem en bleef de ganse tijd daar. Hij had er duidelijk deugd van, want toen hij om 17u30 weer thuis was, zagen we zijn oogjes weer blinken.

Zondagavond waren we uitgenodigd om bij Bompa te gaan eten. Die vertrok nu dinsdag voor 3 weken naar Zuid Afrika en had daarom voor zijn 3 zonen met vrouw en kinderen (16 man in totaal) gekookt. Nicolas had zijn eetlust duidelijk teruggevonden, want hij at met smaak van de tomatensoep, de rosbief met groenten en de fruitsalade.

Terug thuis keken we nog naar de Pappenheimers en Witse, waarna het weer tijd was op te gaan slapen. Morgen was het weer school. Ook voor Nicolas!

15-11-2009, 23:22 Geschreven door Guy