De U12 moesten zaterdagochtend thuis spelen tegen Moeskroen. Marleen en ik waren maar net op tijd om het begin van de match te zien. Tot onze verbazing stond Nic aan de aftrap! Dit was de eerste keer dit seizoen. Hij speelde een goede eerste helft, waarbij hij veel inzet toonde en de bal goed bijhield in de spits. In het begin van de 2^e helft mocht hij rusten, maar na een kwartiertje mocht hij weer meedoen. De eindstand werd 1-1. Toen we na de match aan Nicolas vroegen waarom hij aan de aftrap stond zei hij heel gewoon: “De trainer had gezegd dat de besten mochten beginnen.” Hij was maar al te fier dat hij daar ook weer bij hoorde.

’s Avonds was de gedenkmis voor Bernard Vols. Dit is de oudste zoon van een mederotariër die 1 jaar geleden om het leven kwam bij een verkeersongeval. We gingen met de hele familie. De kerk zat afgeladen vol. Minstens evenveel jeugd, als volwassenen. Het werd een waardige herdenking, die niemand onberoerd liet. Nadien was iedereen (ook de kinderen) uitgenodigd voor een drink, mits een vrijwillige bijdrage. Men probeerde op die mannier voldoende geld bij elkaar te krijgen voor een scoutstent. Uiteindelijk had men genoeg geld voor 2 tenten!

Maandagmiddag had ik een moeilijk moment. In het Virga Jesse Ziekenhuis was er een persvoorstelling voor een nieuw kinderboek. Ik was door de schrijfster gevraagd om hierbij te spreken over “wat er in mij opkwam”. Zij heeft een mooi autobiografisch boekje geschreven, voor kinderen, over het verlies van een ongeboren broer of zus. Ik had in het weekend iets voorbereid, maar wist zelf niet goed of het in orde was, want ik was voordien ook nog nooit bij een persvoorstelling aanwezig geweest. Toen ik aan het spreken was had ik het zelf even moeilijk. Ik moest denken aan patiënten die ik begeleid had in deze problematiek, aan mijn eigen kinderen en aan Elfi (de schrijfster) die voor mij stond. Er was de twijfel of ik het wel goed verwoord had, de vermoeidheid van de laatste dagen en de emotionele geladenheid van het onderwerp. Gelukkig hield ik het vol en haalde ik het einde van mijn speech.

Dinsdagavond had Nicolas een oefenmatch tegen de miniemen van Hades (=provinciaal voetbal). Altijd een moeilijke wedstrijd, want de tegenstander is altijd uiterst gemotiveerd om tegen een nationale ploeg te mogen voetballen en er lopen bij Hades een paar zéér getalenteerde spelers rond. Nicolas deed weer zijn best, maar werd een keer hardhandig onderuitgetackeld en er werd een (geldig) doelpunt van hem afgekeurd, zodat hij uiteindelijk niet zo tevreden was. Zijn ploeg won uiteindelijk nipt met 1-2. Na de wedstrijd werd Marleen aangesproken door de moeder van Jeff, de kapitein van Hades. Haar zoon was vorig jaar op STVV komen testen bij de ploeg van Nic. Ze vertelde dat haar zoon er kapot van was geweest, toen hij het nieuws van Nicolas vernomen had. Jeff zijn vader was een paar jaar voordien op jonge leeftijd overleden. Toen hij bij STVV kwam testen had Nic hem proberen op te vangen en in de groep te integreren. Daarvoor wilde ze hem nog eens bedanken. Ze zei ook dat haar zoon nu misschien wel bij STVV zou voetballen, als Nic niet ziek geworden was, want daardoor verloor hij toen een vriend bij zijn nieuwe ploeg. Jeff was toen namelijk geselecteerd om naar STVV te komen, maar gaf dan toch de voorkeur om bij Hades te blijven, owv zijn vrienden.

Vrijdagavond was de “afsluiting van het seizoen” op de Runkster Tennisclub. Vokke bleef babysitten nadat hij Nic terugbracht van de voetbaltraining. Omdat de club zo intens had meegewerkt aan onze actie voor Kom op tegen Kanker, hadden Marleen en ik besloten om een vat te geven tijdens deze seizoensafsluiting. Op die mannier konden we iedereen nog eens bedanken voor alle hulp. We hadden ook al een voorlopige raming opgemaakt van het eindtotaal dat we aan KOTK konden geven en dat bedrag hebben we toen bekend gemaakt. Het zal zeker boven de 23000 (!) euro zijn!!! (Later volgt nog een correctere berekening.)

Zaterdagochtend had de U12 een topmatch in Standard. Nicolas mocht een hele wedstrijd meespelen en hij deed het goed, maar zijn ploeg onderging de wet van de sterkste. Ze verloren met 3-0. Toen we thuiskwamen na de wedstrijd, heb ik ons gezin gevaccineerd tegen de Mexicaanse griep! (Ik had het vaccin via het ziekenhuis gekregen, omdat Nicolas een risicopatiënt was.) In de late namiddag gingen we met ons vijven naar de stad, want bijna iedereen had nieuwe winterkleding nodig. Michael en Stephanie waren al een weekje verkouden, maar Marleen voelde zich nu ook steeds minder goed. Toen we thuiskwamen moest ze zelfs op haar bed gaan liggen met buikpijn, het gevoel van braken en beginnende koorts. Eigenlijk moesten we samen naar een feestje gaan, maar dat zat er duidelijk niet meer in. Ik belde dus maar af, wat de kinderen helemaal niet erg vonden. We keken samen wat TV en zijn allemaal vroeg in bed gekropen.

Maandagavond kwam Nicolas doodmoe terug van de voetbaltraining. Toen we zijn temperatuur namen, bleek dat hij 38 °C koorts had! Na een Dafalgan zakte dit echter snel. Dinsdagochtend kwam Marleen mij ’s morgens wekken met het bericht dat Nic nu 38,8 ° koorts had! Er zat niets anders op dan met hem naar spoedgevallen te gaan om hem te laten onderzoeken. Probleem: ik moest al om 8u opereren en Marleen werd in Tongeren verwacht! Gelukkig kon ze haar werk wat herorganiseren, zodat ze bij Nic kon blijven, terwijl ik ging opereren. Tegen de middag viel het verdict: “Mexicaanse griep!” Ik was dus te laat geweest met mijn vaccinatie! Even later mocht Nicolas toch terug naar huis, want hij was redelijk goed. Bovendien was zijn bloedbeeld in orde en was hij anders toch maar een infectiegevaar voor de andere patiënten in het ziekenhuis. Toen ik ’s avonds thuiskwam, ging het met Nicolas redelijk goed, want hij had weer wat Perdolan gekregen, maar naarmate de avond vorderde voelde ik mij zelf minder goed. Ik ben ’s avonds dan maar niet naar de vergadering gegaan. Dan kon ik ook niemand anders besmetten.

Nicolas moest de rest van de week thuisblijven, maar echt ziek was hij niet meer. Onder Tamiflu en Perdolan mono, had de griep blijkbaar niet veel vat meer op hem en misschien hielp de vaccinatie ook al een beetje mee… Tot hij donderdagnacht plots om 3u aan ons bed stond met oorpijn. Hij hield Marleen de rest van de nacht wakker. ’s Morgens belden we noodgedwongen opnieuw naar Dr. Gillis, die zo vriendelijk was om hem thuis te komen onderzoeken. (Ook weer omwille van het infectiegevaar.) Het bleek om een virale ontsteking van het buitenoor te gaan, met aantasting van de zenuwbaan in dat oor. Vandaar de uitgesproken pijn. Met Junifen ging ook dat weer over en met wat oordruppels zou hij snel weer genezen.

Als we er goed over nadenken, kwam de Mexicaanse griep op een redelijk goed ogenblik voor onze Nicolas. Hij heeft momenteel een redelijke weerstand, de herfstvakantie begint –zodat hij op school niets meer moet missen- en tegen dat hij opnieuw intraveneuse chemotherapie moet krijgen (vanaf 9/11/09) is hij hopelijk terug in orde.

Zaterdagochtend was Nicolas al voldoende hersteld om naar zijn ploeg te gaan zien. De U12 moest echter met een noodploeg (gekwetsten, zieken en doorschuiving naar U13) spelen tegen de koploper van de competitie. Ze verloren dan ook kansloos met 0-7! Vanaf maandag mag Nic weer meetrainen. Hij kijkt er nu al naar uit.

Zaterdagavond zijn we met de kinderen mosselen gaan eten in de Vogelsanck. Zoals altijd was het een gezellige avond, waarop Marleen en ik wat meer horen van de leefwereld van onze kinderen. Thuis staat de TV aan, is er iemand afwezig, of moet er iemand snel van tafel gaan. Op restaurant valt dat allemaal weg. Dan zit je samen en heb je tijd om naar elkaar te luisteren.

Zondag was het Allerheiligen. Op vraag van Bompa gingen we allemaal om 10u30 naar de mis in de Catharinakerk. Mijn 2 broers (Jan en Luc) waren daar ook met hun gezin. Daarna zijn we samen naar het graf van mijn moeder (oma voor de kleinkinderen) gegaan om daarna bij Bompa middag te gaan eten. De zondagnamiddag was rustig. Het was echt herfstweer met wind, regen en vallende bladeren. Iedereen bleef dus gezellig binnen bij de open haard. Er werd wat geslapen, TV gekeken, een beetje gestudeerd en Marleen bakte lekkere pannenkoeken.

Ik dacht aan een kort verslagje te beginnen, maar nu blijkt het toch weer een lijvig verhaal geworden te zijn. We hopen nu op een rustige, normale herfstvakantie. Bovendien kijken we allemaal -nu de herfst zo duidelijk zijn intrede doet- al meer en meer uit naar het kerstverlof en het geplande skiverlof in Lech. Het klinkt misschien belachelijk, maar ik heb het gevoel dat we dit bewogen jaar dan pas kunnen afsluiten…

01-11-2009, 20:02 Geschreven door Guy