Het was vandaag een vrije dag voor iedereen. Ze hadden vrij mooi weer voorspeld. Dus alles was aanwezig om er een leuke, ontspannende dag van te maken.
Ik stond op rond 7u30, zette de koffie en ruimde de keuken wat verder op. Rond 8u kwamen de kinderen naar beneden. Nicolas en Michael installeerden zich op de poef voor de televisie. Nic wou enkel een tas chocolademelk drinken. Hij voelde zich niet zo erg goed en klaagde wat van hoofdpijn. Hij ging wat apart in de zetel liggen en wou enkel een beetje drinken. Voor de rest vroeg hij nog een handdoek om zijn slijmen op te vangen, want die liet hij nog altijd uit zijn mond lopen. (Hij heeft schrik dat hij meer zou braken als hij deze slijmen zou inslikken.) Toen ik hem die handdoek onder zijn hoofde legde voelde ik dat hij wat warmer aanvoelde. Ik nam zijn temperatuur. Hij had 37°2. Op zich was dat niet zo verontrustend, maar wat mij niet zo erg aanstond was het feit dat hij daar maar zo futloos lag. Ik besloot hem nog wat tijd te gunnen en ging verder met opruimen van living, keuken en berging. Toen de was in stak ging ik in de living wat aan de microscoop werken. Steph was ondertussen vertrokken naar de turntraining. Het was haar laatste training voor het Vlaams Kampioenschap, dat morgenavond door zou gaan in Houthalen. Stilletjes hoopte ze dat ze zich zou kunnen plaatsen voor het Belgisch Kampioenschap dat enkele weken later zou doorgaan in Wallonië. Hiervoor moest ze 40 punten halen. Het zou niet gemakkelijk worden Michael studeerde wat voor school en Guy was op het toilet nog wat aan het afwerken. Hij hing het pompbakje op en installeerde de toiletpapierhouder en borstelhouder. In de loop van de voormiddag kwam Vokke ook even langs. Die kwam natuurlijk vooral kijken hoe het met Nicolas ging, maar besloot toen toch om ook Guy nog wat te helpen.
Rond de middag stelde ik voor aan Nic om een badje te gaan nemen. Daarmee was hij wel akkoord. Na het bad dook hij echter weer direct de zetel in en bleef maar stilletjes liggen. Toen ik opnieuw zijn temperatuur nam wees de thermometer 37°6 aan. Vooral het feit dat Nic zo futloos bleef begon me wat te verontrusten.
Toen Steph terug kwam van de turntraining om 13u20 was het tijd om wat te eten. Doordat we gisterenavond op verplaatsing hadden gegeten, was het lekkere eten van Marijse blijven staan. We besloten dan maar om dat deze middag op te eten. We kookten wat tagliatelle en aten hierbij Marijs haar zalmschotel met asperges. Die was heerlijk! Nic wou echter niets eten. Hij dronk alleen wat water bij zijn pilletjes. Kort na de middag viel Nicolas in slaap. Stephanie en Michael werkten wat voor school en Guy ging verder klussen op zolder. Ik besloot om ook maar wat verder te werken aan de microscoop. Mijn onaangenaam, ongerust gevoel geraakte ik echter niet kwijt. Regelmatig ging ik voelen aan Nics hoofd, maar dat werd er volgens mij niet koeler op. Toen hij rond 18u uiteindelijk wakker werd was zijn toestand nog altijd dezelfde: hij voelde zich niet zo goed, wou niets anders doen dan stilletjes in de zetel liggen en hij voelde nog altijd warm aan. De thermometer gaf nu 37°9 aan. Helemaal overstuur ging ik overleggen met Guy wat we nu moesten doen. Er was ons immers in Leuven op het hart gedrukt dat bij een temperatuur van 38° contact moest opgenomen worden met het ziekenhuis, met in de meeste gevallen een opname tot gevolg. In deze fase van de therapie waar deze kinderen zo goed als geen weerstand meer hebben is het zeer belangrijk om een eventuele infectie zo snel mogelijk te behandelen met antibiotica via een infuus.
We wisten even niet goed wat doen. Guy vond het echter zinloos om zo ver naar Leuven te rijden als we hier in Hasselt, in onze achtertuin, een goed ziekenhuis hadden met een zeer goede pediatrie afdeling. Zo vertrokken we rond 18u30 naar het Virga Jesse Ziekenhuis. Guy had thuis Dr. Raes (pediater van wacht) al opgebeld. Die had de eerste instructies al gegeven. Toen we aankwamen op spoed waren ze al verwittigd van onze komst en werd er onmiddellijk bloed afgenomen. Vervolgens werd Nic onderzocht door de dokter-assistente en even later ook door Dr. Raes zelf. Er was niks speciaals te horen op de longen of te voelen in zijn buik. De oorthermometer gaf hier 38°2 aan. Nic voelde zich nog steeds niet goed en even later vroeg hij voor een bakje om over te geven. Terwijl we aan het wachten waren op de bloedresultaten werd er wat gebabbeld, ondermeer over het feit dat de afdeling Pediatrie in Hasselt zich aan het voorbereiden was om kankerpatiëntjes via dagopname te kunnen behandelen. (De zware chemokuren, zoals die van Nicolas, zouden wel in Leuven blijven.) De tijd vloog voorbij. Opeens kregen we het uur in het oog. Het was al 20u30. Toen kwam het minder goede nieuws dat een deel van Nics eerste bloedname was gestold en bepaalde testen opnieuw moesten gebeuren. Er moest dus opnieuw bloed getrokken worden en omdat dat resultaat nog even op zich zou laten wachten stelde Guy voor dat ik naar huis zou gaan om Michael en Steph eten te geven en eventueel ook Nics koffer te maken. We wisten immers dan de kans groot was dat hij zou moeten blijven. Het was alleen niet duidelijk of we in Hasselt mochten blijven, dan wel dat we naar Leuven zouden moeten rijden.
Ik kwam thuis aan en voelde me ellendig. Ik wist dat dit alles noodzakelijk was en dat niemand daar iets aan kon doen, maar ik zag het even niet meer zitten. We waren pas terug van 4 dagen ziekenhuis waar Nic weer ellendig was geweest, Guy en ik elkaar nauwelijks gezien hadden, en ik vond ook dat ik voor de twee oudsten te weinig had kunnen doen. Ook voor Steph was dit verloop geen goede voorbereiding op een turnwedstrijd, die voor haar toch wel belangrijk was. Ik moest me snel weer bijeenrapen want ik had niet veel tijd. Ik zette de oven aan en warmde een pizza op voor Michael en een lasagne voor Steph. Ondertussen maakte ik Nic zijn koffer en de mijne. Ondanks het feit dat ik absoluut geen honger had (stress) besloot ik toch maar een tas soep te eten met een stukje brood. Toen die net uit was belde Guy me op met de mededeling dat ik hem en Nic mocht komen halen. Ik kon niet snel genoeg in de auto zijn en in het ziekenhuis. Onderweg naar huis deed Guy me de uitleg. Dr. Raes had contact gehad met Gasthuisberg en had overlegd met de pediater-oncoloog van wacht daar. Die vertelde dat ze daar in Leuven maar antibiotica begonnen te geven via het infuus vanaf 38°5. Ze stelden voor om nog even af te wachten. We moesten Nics temperatuur in het oog houden deze nacht en de volgende dagen en ook kijken hoe zijn algemene toestand zou evolueren. Nic was natuurlijk ontzettend blij dat hij weer mee naar huis mocht. Dat hij nog niet volledig in orde was bleek toen we thuis aankwamen. Hij ging rechtstreeks naar boven, omdat hij bij het binnenkomen in de keuken en living de geur van het eten niet kon verdragen. Ik volgde hem naar boven en we kwamen net op tijd aan op het toilet waar hij weer eens overgaf. Hierna voelde hij zich iets beter. Ik deed zijn pyjama aan en installeerde hem in bed. Ik at samen met Guy nog een kleinigheid en ruimde beneden op. Toen was mijn kaars volledig uit. Omdat de volgende nacht waarschijnlijk ook een onrustige zou worden besloot ik om naar bed te gaan. Steph en Michael keken beneden naar Troy. Naar die film had Nic ook al enkele dagen uitgekeken. Toen ik naar boven ging bleek dat ook Guy en Nicolas naar deze film aan het kijken waren. Ik kroop in mijn bed maar stond een half uurtje later weer op om even te gaan kijken bij Nicolas. Guy stelde me gerust met de mededeling dat zijn temperatuur al gedaald was naar 37°5. De tweede keer kroop ik met een iets geruster gevoel in bed. Toen de film gedaan was is iedereen in zijn eigen bed gaan slapen.
Het werd een vrij rustige nacht. Nic maakte mij twee keer wakker om te plassen en hijzelf werd twee maal wakker gemaakt voor zijn pilletje Leucovorin. Van slapen kwam er echter niet zo veel in huis. Door het feit dat ik me de laatste dagen en weken minder goed voelde door mijn zware verkoudheid, heb ik alleen nog maar meer bewondering gekregen voor wat onze Nic allemaal moet doorstaan. Dat heeft me dan ook grotendeels recht gehouden (OK toegegeven, de zware antibiotica waren uiteindelijk toch wel noodzakelijk om me weer in de goede richting te doen evolueren). Ik vond dat ik het niet kon maken om daar zielig in een hoekje te blijven zitten met een banale verkoudheid, terwijl Nic nog altijd een zware strijd op leven en dood aan het leveren was en daarbij veel meer moest afzien dan ik. Een groot deel van de nacht heb ik dan ook gewoon gerust en naar hem gekeken. Het feit dat mijn verjaardag dit jaar wel op een heel originele manier is verlopen maakte mij allemaal niet uit. Het enige spijtige vond ik dat we maar met ons tweetjes waren en dat Michael, Steph en Guy er niet konden bij zijn
Om 7u werd Nic wakker en moest hij weer plassen. Om 7u30 ben ik opgestaan en heb me klaargemaakt. Ik zou bij Nic blijven tot dat moeke en Vokke me kwamen aflossen. Ik moest vandaag nog gaan werken. Door het feit dat ik dinsdag ook maar een halve dag had gewerkt was er flink wat werk blijven liggen, zodat ik het niet kon maken om vandaag thuis te blijven. Nicolas voelde zich nog altijd niet bijster goed. Hij bleef maar stilletjes liggen in zijn bedje en liet het speeksel uit zijn mond lopen op een handdoek. Toen ik hem vroeg waarom hij dat deed, vertelde hij mij dat hij hoopte dat hij daardoor minder zou moeten overgeven. Om 9u15 dwong ik hem toch om zijn pillen in te nemen. Uiteindelijk was daar ook een antibraakmiddel bij. Na twintig minuten moest hij toch overgeven. Daarna voelde hij zich wat beter. Ik heb hem toen wat gewassen en zijn gewone kleren aangedaan en hoopte dat hij dan wat actiever zou worden. Hij wou alleen maar wat TV kijken. Ik begon dan maar de valiezen klaar te maken zodat ik al een deel mee naar huis kon nemen als ik vertrok.
Rond 10u30 waren Moeke en Vokke al daar. Een half uur later vertrok ik richting Tongeren.
Om 11u was de spoeling afgelopen en kort erna trokken ze bloed. Op het resultaat van dit bloedonderzoek moesten we wachten om te weten of we naar huis mochten vertrekken (de chemowaarde moet genoeg gedaald zijn). Ondertussen kwam Rob van Inge een bezoekje brengen. (Hij is medisch vertegenwoordiger en moet daardoor ook geregeld op Gasthuisberg zijn. Als Nic daar ligt neemt hij altijd even tijd om binnen te springen.)
Nic voelde zich nog altijd niet erg goed, ondanks het feit dat hij weet dat de kans vrij groot is dat hij gauw naar huis mag. Rond 11u45 moest hij weer overgeven.
Om 13u kwam Juf Elke langs en kreeg Nicolas een uurtje les. Ook nu namen ze samen een les rekenen en taal door. Nic hield het een vol uur uit. Na dat uurtje les kwam het verlossende bericht dat ze naar huis mochten. Ze moesten nog even wachten tot de porth-a-cath afgekoppeld was. Toen dat gebeurd was zijn ze richting Hasselt vertrokken. Tijdens het stappen naar de auto had Nic geklaagd van pijn aan zijn hiel en vertelde hij aan Vokke dat hij daar blaren had. (Na maanden niet meer aan sport te hebben gedaan waren zijn voeten natuurlijk niet meer gewoon aan zijn sportschoenen. Ook door de chemo is zijn huid een stuk gevoeliger geworden.)
Ze waren nog maar net thuis gearriveerd of Nicolas vroeg al om een tas soep. De rest van de namiddag en vooravond heeft hij rustig op de zetel gelegen en wat gerust. Michael was rond 17u45 vertrokken naar de Olympia. Daar hadden ze afgesproken met de jongens, de trainer en afgevaardigden van zijn voetbalploeg om samen te bowlen en achteraf iets te eten.
Guy en ik kwamen ongeveer samen thuis rond 19u30. Marijs vertrok net naar huis. Vokke en Nonkel Hendrik waren de laatste dingen aan het afwerken op het toilet. Nic lag nog in zijn zetel. Toen we hem vroegen of hij eventueel zin had om mee te gaan naar de Olympia en daar samen met Michael en de ploeg iets te eten, sprong hij bijna uit zijn zetel. Hij wou maar al te graag meegaan! Bij het opstaan uit de zetel viel ons echter op dat hij pijn had. Het was nog altijd zijn blaar die pijn deed. Toen we die blaar even later goed bekeken bleek dat die er niet goed uitzag. Er was een ontsteking in gekomen en die moest goed verzorgd worden in Nic zijn geval. Guy knipte de blaarranden eraf zodat het beter zou kunnen genezen. Dat deed natuurlijk erg pijn en Nic schreeuwde het dan ook uit van de pijn. Daarna was het ergste leed geleden. Na een ontsmettend middel werd er wat Flamazinezalf op gedaan.
Op het moment dat we vertrokken kwam Steph aan met de fiets. Zij kwam van de turntraining (de voorlaatste training voor het Vlaams Kampioenschap op zaterdag). Zij was moe en bleef liever thuis. Zo vertrokken we rond 20u naar de Olympia. Daar waren de jongens net klaar met bowlen en dronken we samen met de rest nog een glas voor we samen aten. Nic at rustig mee. Hij had penne arabiata besteld en at er behoorlijk wat van op. Rond 22u was zijn kaarsje uit en zijn we naar huis gereden.
Thuis keken we samen met Steph nog naar het einde van Mijn Restaurant, waarna Steph ging slapen. Michael was ondertussen ook al naar zijn bed gegaan. Nicolas poetste zijn tanden en kroop bij mij in bed en samen keken we naar All Saints, terwijl papa het blogverslag van woensdag afmaakte. Even later viel Nic in slaap. Toen papa naar boven kwam maakte hij Nic wakker voor zijn mondspoeling waarna we allemaal in bed kropen. Eindelijk weer allemaal samen thuis!
De nacht verliep eigenlijk probleemloos. Nicolas sliep rustig, moest slechts 1x opstaan om te plassen en kreeg zijn pil Leucovorin om 5u. Om 7u45 maakte hij mij weer wakker om nog eens te plassen. Ik moet dan de fles halen op de badkamer, hij plast ze vol langs zijn bed en ik meet vervolgens hoeveel hij geplast heeft en wat de pH is en schrijf tot slot alles op een blad. Omdat ik nu toch wakker was, bleef ik ook maar op. Ik ging mij scheren en wassen en kleedde mij dan aan voor een nieuwe dag. Nicolas bleef stil in bed liggen. Hij kon af en toe wel lachen, maar hij voelde zich duidelijk nog niet goed.
De eerste die belde was Moeke. Zij belde al om 8u30 om te horen hoe het geweest was deze nacht. Tien minuten later belden we zelf naar Marleen om die proficiat te wensen. Marleen verjaarde vandaag, maar ik vreesde dat het een verjaardag in mineur zou worden. Ze was nog steeds ziek, Nicolas was opgenomen in het ziekenhuis en wij zouden elkaar maar even zien vanavond als we elkaar zouden afwisselen op de ziekenhuiskamer.
Zoals verwacht wilde Nic weer niet ontbijten. Ik mocht van hem wel een paar boterhammen eten op de kamer. Nicolas wou eerst even naar TV kijken, maar viel tussen 9u30 en 10u30 ook terug in slaap. Ik installeerde mij met mijn laptop en begon mijn mails te verwerken en daarna maakte ik het blogverslag van maandag en dinsdag.
Nicolas werd om iets voor 11u wakker. Net op tijd, want even later kwam men voor een bloedname en moest hij weer een pil Leucovorin innemen. Stipt om 11u kwam er een nieuwe juf op de kamer. Juf Kathleen was ziek en meester Christophe was er niet, dus kwam juf Elke vandaag eens zien of Nic les kon volgen. Eerst was hij niet erg te vinden voor de les, maar ik zei dat hij het maar moest proberen en dat ze altijd konden ophouden als het niet moest gaan. De juf zette zich naast zijn bed en ze namen samen een les rekenen en taal door. Alleen toen de verpleging het bord met middageten binnenbracht, wou hij niet doordoen. Hij zei dat hij misselijk werd van de geur. Pas na dat ik het bord in de badkamer gezet had, kon de les verder gaan tot 12u.
Na de les was Nicolas moe en een beetje misselijk. Hij wou weer niets eten en ook niet spelen of iets anders doen. Hij bleef gewoon in zijn bed liggen. Ik zette mij even in de zeteltjes op de gang om het middageten op te eten. Daarna schreef ik verder aan mijn laatste verslag.
Dr. Uyttebroeck kwam om 13u vertellen dat alles nog steeds goed ging. Toen de dokters buiten gingen wilde ik Nic zijn pillen van 13u geven, maar hij zei dat hij eerst moest braken. Onmiddellijk daarna slikte hij alle pillen af met een vies gezicht. Tot mijn grote verbazing vroeg hij toen om een wafeltje van Marijs! (Marijs had gisteren wafels gebakken en ik had er daar een aantal van meegebracht naar het ziekenhuis.) Dit was de eerste keer dat hij iets wou eten tijdens deze opname. Met kleine hapjes at hij het ganse wafeltje op.
Terwijl Nic de eerste hapjes van zijn wafeltje nam, kwam de muziekleraar vragen of hij mee muziek wou maken. Hij kwam op het juiste ogenblik, want Nicolas voelde zich duidelijk iets beter. We spraken af dat hij naar de muziekkamer zou komen van zodra het wafeltje op was. Ik maakte van de gelegenheid ook gebruik om Nic propere kleren aan te laten doen. Om 13u30 bracht ik hem naar de muziekkamer.
Om 14u kwamen Carla, Katrien en Joris toe op de kamer. Ze kwamen de moeder van Carla bezoeken, die sinds dit weekend opgenomen was in Leuven. Nicolas was nog niet terug, maar even later kwam hij toch terug binnengewandeld met zijn infuusstaander. Hij was wel niet erg spraakzaam. Als we vroegen wat hij gedaan had zei hij alleen maar: Ja, muziek gemaakt, hé. De familie Gilé ging na een half uurtje verder. Omdat Nic zich weer misselijk voelde had ik hem aangeraden om een beetje te slapen. Hij deed zijn ogen toe en viel redelijk snel in slaap. Ik was zelf ook moe en sliep ook anderhalf uur.
Om 17u waren we alle twee wakker. Nic moest toen ook weer pillen innemen. Tot zijn grote vreugde was de Zoviraxsiroop toegekomen, zodat hij die grote pil niet meer moest inslikken. Daarna keken we naar TV tot 18u. Toen kwam Johan Orye op bezoek. Johan is assistent maxillofaciale heelkunde in Gasthuisberg en via de blog wist hij dat Nic nu weer opgenomen was. We hadden een gezellige babbel tot 19u. Nic nam niet deel aan het gesprek. Hij lag met een handdoek op zijn kussen en keek rustig naar TV.
Marleen kwam aan om 19u. Nicolas en ik gaven haar een dikke kus en wenste haar een gelukkige verjaardag. Tot mijn schande had ik de tijd nog niet gehad om een cadeautje voor haar te kopen, maar dat zal ik de komende dagen nog moeten goedmaken. Ik wou nog een glaasje drinken samen met Marleen, maar Marleen zei dat ze geen alcohol mocht drinken de komende dagen, omdat ze sinds gisteren een zware antibioticakuur moet volgen voor haar sinusitis. Dus zaten we maar even tegen elkaar, tot het tijd was voor mij om te vertrekken.
Ik vertrok uit het ziekenhuis om 20u, zodat ik nog op tijd bij Carla zou kunnen zijn voor om mijn pols te laten behandelen.
Marleen en Nic bleven achter op de kamer. Nicolas wou natuurlijk naar Manchester United Arsenal zien. Toen de match 5 minuten bezig was heeft hij nog eens moeten overgeven en iets later moest hij toch weer zijn avondpillen innemen. Om 21u30 viel Nicolas in slaap. Marleen keek nog wat naar TV tot 23u. Toen is zij ook gaan slapen.
Marleen was pas om 2u ingeslapen. Om 4u was ze weer wakker omdat Nicolas moest plassen en daarna kon ze weer niet inslapen tot 6u. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze zich s morgens versliepen. Pas om 7u45 werd Marleen wakker. Nicolas moest vandaag weer een ruggenprik krijgen, dus moesten ze op tijd klaar zijn om naar de operatiezaal te kunnen gaan. Daarom maakten ze zich vlug klaar. Om 8u konden ze al naar de operatiezaal vertrekken. Daar moesten ze dan wel weer wachten tot 9u. Toen hij op de operatietafel moest, voelde Nic zich niet goed en moest hij zelfs overgeven. De narcose en de punctie verliepen zonder problemen. Er werd ook terug chemotherapie ingespoten in het ruggenmerg. Marleen mocht om 9u40 weer bij hem komen in de PAZA (postoperatieve ruimte) en om 10u waren ze weer terug op de kamer.
Carla en haar dochter Katrien sprongen even later kort binnen op Nic zijn kamer om te zien hoe het met hem ging. (Carla haar moeder is sinds dit weekend ook opgenomen in Gasthuisberg.) Ze moesten echter al vlug weer terug naar Hasselt, want Katrien moest naar school en Carla moest gaan werken.
Moeke en Vokke arriveerden om 11u. Marleen kon nu met een gerust hart naar haar werk in Tongeren vertrekken. Nicolas lag bij haar vertrek stilletjes op zijn bed en keek naar TV.
De dokters kwamen om 12u15 binnen tijdens hun zaalronde. Alles was in orde. Nicolas sliep zowat de ganse namiddag. Dus kwam meester Christophe van de ziekenhuisschool nog een keer voor niets langs.
Ik had vandaag geopereerd tot 16u45. Toen was ik even naar huis gereden, waar nonkel Hendrik al weer aan het werk was in ons toilet. Hij had de tegels, die vorige week geplaatst waren, ingewassen zodat het er weer iets mooier uitzag. Morgen zouden Vokke en hij de laatste tegels rond het venster plaatsen en de WC en pompbak terug ophangen. (De WC boven moest daarna nog aan de beurt komen.) Om 17u30 werd ik weer bij Carla verwacht. Terwijl ze mijn pols behandelde vertelde ze mij dat ze bij Nic langs geweest was. Na de kiné ging ik in de Gamma nog wat spullen uithalen, zodat ik in het lange weekend nog wat op de zolder zou kunnen werken. Daarna reed ik weer naar huis om mijn koffer op te halen en naar Leuven te gaan. Voordat ik vertrok at ik thuis eerst nog iets, want Nicolas heeft niet graag dat er op zijn kamer gegeten wordt, omdat hij misselijk wordt van de geur van warm eten. Door dat alles had ik wat vertraging en kwam ik pas om 20u aan in Leuven.
Toen ik door de gangen van Gasthuisberg naar Nic zijn kamer liep, kwam ik tante An tegen. Ze was op terugweg van haar werk in Waterloo en was even gestopt onderweg naar Schaffen om te zien hoe het met Nikkel ging. Toen ik even later zelf ook op de kamer kwam, zag ik dat Mieke ook daar was. Ze had zelfs pizza bij voor Nicolas, maar die wou daar niet eens van proeven. (Ik heb de pizza dan maar in de koelkast gezet tot morgen.) Nicolas lag stilletjes in bed met een handdoek onder zijn hoofd. Door de chemotherapie had hij weer speekselvloed en dit liet hij gewoon uit zijn mond lopen. Zo moest hij het niet altijd inslikken, want dan moest hij daarop weer braken.
Twintig minuten na mijn aankomst gingen Moeke en Vokke naar huis en vertrok Mieke ook. Dus bleven Nicolas en ik alleen achter. Hij deed bijna onmiddellijk teken dat hij moest overgeven en toen dat voorbij was moest hij dringend plassen. Ik had dan ook de indruk dat hij zich tijdens het bezoek sterk gehouden had en gewacht had tot iedereen weg was om zich te laten gaan. Hij moet zich hierna toch iets beter gevoeld hebben, want hij begon nu toch wat te praten tegen mij, o.a. over de voetbalmatch van straks: Barcelona Chelsea.
Opeens zei Nicolas dat hij weer pijn in zijn benen had, net als gisteren. Hij weet intussen dat dit een teken van beenmergactiviteit is. Toen ik hem uitlegde dat dit eigenlijk goed was, omdat hij dan terug vlugger zou recupereren en aldus ook meer kans had om vlugger terug te kunnen sporten, vond hij het goed. Hij wou zelfs geen Dafalgan innemen. (Ook omdat hij de pil te groot vindt om in te slikken.)
Vanaf 20u45 keken we naar de halve finale Championsleague tussen Barcelona tegen Chelsea, waarbij Nic voor Chelsea was en ik voor Barca. Om 21u moest hij zijn pillen innemen. Hij had wel wat problemen om de grote pil Zovirax (tegen koortsblaas) in te nemen. Hij wilde dit pas doen nadat ik deze pil in kleine stukjes gebroken had, zodat hij ze makkelijker kon inslikken. Tijdens de pauze belden we naar Marleen. Daarna keken we naar de 2e helft van de wedstrijd. Nicolas werd weer wat stiller en deed regelmatig zijn ogen weer toe. Toch keek hij de match uit. Deze eindigde trouwens op een teleurstellende 0-0.
Nicolas moest nog 1x braken rond 23u. Daarna viel hij in slaap. Ik keek nog even TV, maar was ook moe en deed om 24u het licht uit.
Vanaf 7u was Marleen wakker. Ze riep eerst Michael en Stephanie op, omdat zij naar school moesten gaan. Om 7u45 was het Nicolas zijn beurt om op te staan. Hij stak de laatste zaken in zijn valies en maakte zich gereed om naar Leuven te gaan. Zoals te verwachten was, zag hij er weer geweldig tegen op om weer voor 4 dagen in het ziekenhuis te moeten blijven. Hij begon ook weer een koortsblaas te krijgen op zijn bovenlip. Hij kreeg dit voor hij ziek werd ook regelmatig, maar nu is er altijd wat meer ongerustheid: was dit door de stress van de opname, door de zon van het weekend of door de verminderde weerstand?
Moeke en Vokke zouden Nikkel vandaag naar daar brengen en zij zouden dan ook bij hem blijven tot Marleen hun s avonds zou aflossen. Om 8u30 waren ze thuis en even later konden ze vertrekken, zodat ze al om 9u30 in Gasthuisberg aankwamen. Nadat Nic ingeschreven was konden ze naar de kinderkankerafdeling gaan en daar was kamer 7 vrij, zodat alles zéér vlot verliep dit keer. Om 10u werd de porth-a-cath aangeprikt en om 11u werd de eerste zak chemotherapie al aangehangen.
Nicolas ging de rest van de voormiddag met de Playstation spelen in de Bonte Specht, maar toen hij s middags op zijn kamer kwam wou hij niets eten. Hij was weer begonnen aan zijn vastentijd van 4 dagen, zoals hij in dit chemoblok altijd doet. Om 13u30 viel hij in slaap. Meester Christophe kwam om 14u langs voor de ziekenhuisles, maar ze besloten om Nic te laten slapen en de les uit te stellen tot morgen. Tijdens de zaalronde van de dokters werd de koortsblaas op Nic zijn lip nog eens goed onderzocht en besloten de dokters om opnieuw Zovirax te starten. Verder waren er geen problemen.
De ganse namiddag bleef Nicolas in bed liggen, want hij voelde zich al niet meer goed. Hij keek naar TV en sliep vooral veel.
Marleen kwam toe om 18u45. Het was precies of Nicolas daar op gewacht had om een eerste keer over te geven, want Marleen was nog niet goed binnen of de eerste gulp kwam naar boven. Nadien voelde Nic zich even wat beter en keken ze naar het nieuws en naar Familie. Marleen at ondertussen een tas soep en een piccolo. Om 20u45 moest Nicolas al voor een 2e keer overgeven en om 22u voor de derde keer. Tussendoor keken ze naar De Italiaanse Droom en naar Aspe.
Nicolas klaagde s avonds ook opnieuw van pijn in zijn benen. Waarschijnlijk was dit weer een teken van beenmergactiviteit, wat op zich wel goed is voor de aanmaak van nieuwe bloedcellen. Omdat hij toch veel pijn begon te krijgen, belde Marleen naar de verpleging en kreeg Nikkel even later een pil Dafalgan, waarna het toch weer iets beter ging.
Ik was na een ganse dag raadpleging thuisgekomen rond 19u30. Marijs was net klaar met haar werk en kon even later vertrekken. Stephanie was gaan tennissen op Runkst en zat nu in de keuken te studeren. Michael lag in de zetel naar TV te kijken. Hij kon door zijn liesblessure nog altijd niet sporten. We aten samen scampis in currysaus en rijst. Vooral Stephanie vond dit heel lekker. Met Carla had ik afgesproken om 20u45. Toen ik daar aankwam om mijn pols te laten behandelen, kwamen daar nog 2 andere bekenden van Runkst binnen. Ze hadden allemaal een of ander kwaaltje aan hun interclubwedstrijd overgehouden en Carla vertelde mij dat er ook nog andere clubleden gepasseerd waren. Je zou u beginnen afvragen of tennis wel zo een gezonde sport is? Toen ik terug thuis was lag Michael onder voor TV en lag Stephanie in ons bed boven naar een ander programma te kijken. Rond 22u45 gingen de kinderen slapen. Ik deed nog wat administratief werk en ging pas een uurtje later naar bed.
In Leuven viel Nicolas om 22u30 in slaap. Marleen lag echter wakker tot 2u. Daarna sliep ze even tot 4u, want toen was Nicolas weer wakker om te plassen.
Na een minder goede nacht (Misschien omdat ik niet in mijn eigen bed, maar in dat van Nic lag?) riep Marleen mij vandaag op om 9u20. Michael was al vertrokken naar Torpedo om naar zijn voetbalploeg te gaan kijken. Zelf kon hij nog altijd niet sporten omwille van zijn liesblessure. Marleen, Stephanie en Nicolas waren al zo goed als klaar om het huis te verlaten. Stephanie moest interclub gaan spelen op Tenkie (tennisclub in Kiewit) en de anderen gingen mee om te supporteren. Even later was ik dan ook alleen in huis. Ik scheerde mij en nam een ontspannend bad. We moesten vandaag naar het communiefeest van Mathias gaan. Daarom moest ik eerst nog langs plantencentrum Vanstraelen voor een bloemetje voor tante Ann en een mooie kaart voor Mathias, waar we het cadeaugeld dan konden in doen.
Nadat ik dat allemaal geregeld had ben ik ook naar Tenkie gereden. Daar waren de 2 enkelspelen nog altijd bezig. Stephanie zat op de bank naast Marleen en Nicolas. Zij moest vandaag alleen maar dubbelen. Om iets voor 12u vertrok ik met Nicolas. Toen had de ploeg 1 match verloren en was de andere nog bezig. Marleen bleef natuurlijk bij Stephanie. Zij zouden pas na de dubbelmatch naar het communiefeest kunnen gaan. Wij reden eerst naar huis, want Michael was daar intussen aangekomen. (Zijn voetbalploeg had gewonnen met 2-1 tegen Verbroedering Maasmechelen.) Daarna vertrokken we naar nonkel Peter en tante Ann.
We kwamen om 12u15 aan. Mathias kreeg zijn kaartje met geld, tante Ann de bloemen en ik een glaasje champagne. Er stond een tent buiten met aperitieftafels. Er was dan ook een echte receptie voorzien. De kinderen gingen samen spelen tot het tijd was om aan tafel te gaan. Nicolas en ik aten soep en een voorgerecht, maar toen was het voor ons de hoogste tijd om naar St. Truiden te vertrekken. We hadden immers 2 kaarten gekregen voor de kampioenenmatch! Als STVV vandaag won tegen Brussels, dan waren ze kampioen en gingen ze terug naar 1e klasse. Dit zou dan ook betekenen dat de jeugd van STVV terug tegen ploegen van 1e klasse zou spelen, waardoor deze match ook voor Nicolas persoonlijk een groot verschil kon maken.
Omdat we nogal laat vertrokken waren, moesten we onze auto ver van het stadium parkeren. Daardoor moesten we een heel stuk terugwandelen. We waren 5 minuten voor de aftrap op ons plaats. De match zelf was niet zo mooi om te zien. STVV was duidelijk beter, maar ze slaagden er maar niet in om een doelpunt te maken. (Maar in tegenstelling met de U11 kregen ze er ook geen binnen.) Daardoor was de ruststand 0-0. Spannend! Na de rust scoorde Sidibe voor STVV en vanaf toen kon het feest beginnen. STVV liet na om een 2e doelpunt te maken en zo bleef de match toch spannend tot op het einde. Dan was er de uitbarsting: STVV is kampioen!!! We keken nog naar de ereronde, maar toen was het voor ons tijd om terug naar het communiefeest te gaan.
Marleen had ons tijdens de match al laten weten dat Stephanie haar dubbelwedstrijd gewonnen had. Doordat haar vriendin haar enkelwedstrijd ook gewonnen had, wonnen de ploeg dus de ontmoeting tegen Tenkie met 1-2. Dominique liet ons weten dat de eerste ploeg van Torpedo zijn match ook gewonnen had, waardoor zij de eindronde zouden moeten spelen en dus kans hadden om op te gaan naar 1e provinciale.
Om 17u30 waren we terug op het feest. Nicolas ging weer voetballen in de tuin. Ik zette mij op het terras naast Marleen. Die zag er nog steeds ziek uit en ze voelde zich ook nog altijd niet goed. Ik hoop dat ze zo verstandig zal zijn om haar morgen door een collega te laten nakijken, want deze verkoudheid blijft nu toch wel erg lang aanslepen.
Zowel Nicolas als ik kregen van de keuken ons hoofdgerecht nog geserveerd en dit smaakte maar al te goed. Daarna volgde nog een heerlijk dessert. Veel beter kon het niet worden! Plots kreeg ik nog een bericht van Dimitri. Mijn interclubploeg had vandaag ook moeten spelen tegen Bonenput (Bree). Ik was dit door al die drukte eigenlijk een beetje vergeten. Bovendien had ik moeten afzeggen voor vandaag, omdat ik dit familiefeest had, naar de voetbalmatch moest gaan met Nicolas en nu ook nog gekwetst was aan mijn pols. Desondanks was ik toch heel blij om nu te vernemen dat ook wij onze ontmoeting gewonnen hadden.
Om 19u15 namen we afscheid en reden we naar huis. Marleen en Nicolas begonnen dadelijk hun koffer in te pakken, om morgen weer voor 4 dagen naar Leuven te kunnen gaan. Michael nam een bad en Stephanie was weer aan het chatten. Omdat de kinderen toch weer wat honger hadden gekregen (Zij aten al om 15u.), heb ik dan wat spaghetti gekookt en wat videe opgewarmd, zodat ze konden kiezen waar ze zin in hadden.
Na het eten hebben we naar Mercator en Baantjer gekeken. Nicolas is hierbij in slaap gevallen voor de televisie. Na de uitzending heeft Marleen hem wakker gemaakt en is iedereen naar boven gegaan.
