Zoals steeds de laatste tijd, was Nicolas weer vroeg wakker. Hij hield zich een beetje bezig tot hij met Marleen naar de bakker kon gaan. Ze reden ook door naar plantencentrum Vanstraelen om een plantje te halen voor Annick. Die was donderdag in Pellenberg geopereerd aan haar pols. De ingreep was goed verlopen en ze was vrijdag naar huis mogen komen. Marleen en Nicolas wisten dat ze straks op Runkst zou zijn, want haar dochter Yentl moest daar eindronde interclub spelen.
Voordat ze naar de tennis reden brachten Marleen en Nic mij eerst nog naar de fietsenwinkel. Ik had woensdag mijn Vespa binnen gedaan voor een smeerbeurt en nu ging ik deze weer uithalen. Nadat ik mijn patiënten bezocht had in het ziekenhuis, reed ik ook naar Runkster Tennis. Daar waren verschillende kinderen interclub aan het spelen. Ook Mathias (=neefje) was daar bij. Het was een gezellige voormiddag, waarbij alle kinderen het beste van zichzelf gaven en de ouders er gezellig bij zaten. Nicolas kon zijn bloemetje ook aan Annick afgeven.
Opeens kreeg iemand het idee om af te spreken om vanavond samen met de kinderen te tennissen en dan iets op de club te eten. Heel snel hadden we een groep van 14 man (kinderen en volwassenen) en was Freddy (uitbater) ook bereid om voor het eten te zorgen. Nadat er afgesproken was om rond 18u30 samen te komen, gingen we naar huis. Het was intussen al na 13u, dus hoog tijd om te gaan eten. Michael had intussen gestudeerd en Stephanie was gaan turnen. De kinderen hadden zin in hot dog, dus maakte Marleen dat klaar.
Rond 15u ging iedereen even rusten. Michael keek naar de damesfinale op Roland Garros, en ik werkte nog een tijdje op de PC. Dan ging ik ook wat liggen. Ik viel al heel snel in een diepe slaap, want ik werd pas wakker toen Nicolas mij heel voorzichtig een kusje gaf en zie dat het al 18u was.
We maakten ons allemaal klaar om naar de tennisclub te gaan. Stipt om 18u30 waren we daar. Er was op dat ogenblik nog een interclubontmoeting van een damesploeg bezig, maar we hadden toch 3 velden, zodat we konden beginnen met spelen. We speelden verschillende korte dubbelwedstrijdjes met steeds wisselende koppels. (Meestal kind/volwassene.) Er werd ontspannen gespeeld, er werd veel gelachen en iedereen had veel plezier. Iedereen speelde met iedereen (Dirk, Petra, Jill, Roger, Yentl, Vic, Marleen, Michael, Stephanie, Nicolas en ik) en vooral Nicolas deed zijn uiterste best om ook een wedstrijdje te kunnen winnen.
Rond 21u stopten we met tennissen en kwam iedereen naar binnen. We moesten nog even wachten tot de interclubploeg de keuken terug had vrijgegeven, maar dan bereidden Freddy en Louke een heerlijke videe friet voor ons. Iedereen at met smaak. Binnen de kortste tijd was het 23u en hoog tijd om naar huis te gaan.
Achteraf was iedereen het erover eens dat het een heel gezellige avond was geweest en dus zeker voor herhaling vatbaar is.
We waren om 7u30 wakker. Geen tijd om te blijven liggen, want we moesten vandaag weer naar Leuven voor een nieuwe chemokuur. Omdat ik op vrijdagvoormiddag mij gemakkelijk vrij kan maken, zou ik deze keer met Nic mee naar Gasthuisberg rijden. Nicolas wilde graag zo vlug als mogelijk daar zijn, want zoveel te vlugger hij kan starten, zoveel te vlugger hij ook weer naar huis mag komen. We vertrokken om 8u40 en rond 9u30 kwamen we aan op de dagzaal pediatrie. De verpleging prikte Nic zijn porth-a-cath aan en deed een nieuwe bloedname.
Tijdens het wachten op de uitslag, ging Nicolas naar de ziekenhuisschool. We waren zijn boekentas echter vergeten, dus moest hij het zonder boeken stellen. Gelukkig hebben ze in de ziekenhuisschool de meeste schoolboeken. Daar zouden ze kopies uit nemen, zodat hij toch les kon volgen. Toen ik Nicolas na de les terug ging halen uit de ziekenhuisschool, bleek dat hij toch geen nieuwe les had gekregen omdat hij bij was met de lessen in zijn eigen klas. In plaats daarvan had hij oefeningen rekenen, Frans en taal gemaakt op de computer.
De bloeduitslag was goed en om 11u werd de chemo gestart. Vandaag kreeg hij slechts 1 kuur (Asparaginase) en spoeling.
Nicolas ademde de laatste tijd wat zwaarder. Je hoorde hem echt ademen als je naast hem lag. Dit verontruste vooral Marleen, omdat hij dat ook had toen hij ziek werd. (Toen drukte zijn tumoraal vergrote thymusklier op zijn luchtwegen.) Ik had daarom gevraagd of de dokters onze Nic nog eens goed wilden onderzoeken. Gelukkig toonde het klinisch onderzoek niets bijzonder, wat al een goed teken was, maar uit veiligheid zouden ze ook nog een nieuwe longfoto nemen om zeker te zijn dat er niet opnieuw vergrote klieren te zien waren.
Tijdens het inlopen van de chemo viel Nicolas in slaap. Toen de cliniclowns Bolleke en Do er aan kwamen heb ik hem echter moeten wakker maken, want hij had een cadeautje bij voor Bolleke: een plastic vestje van KRC Genk! Met een grote glimlach gaf Nicolas het cadeautje af, aangemoedigd door Do. Bolleke was een sportieve verliezer. Als rasechte KV Mechelen supporter deed hij toch het blauw-witte vestje aan. (Zijn gelaat bleef wel trouw aan de Mechelse kleuren. Hij sloeg geel en rood uit tot achter zijn oren.)
Om 12u deed Dr. Uyttebroeck haar ronde. Ook zij voelde niets bijzonders bij Nicolas en zij stelde ons gerust ivm de ademhaling. Dit zou ook een gevolg zijn van de cortisone. Ze vertelde ook dat de nawerking van de cortisone nog weken zou duren en dat de nawerking van de chemo op Nic zijn sportprestaties zeker nog maanden zou duren.
De longfotos werden rond 12u30 genomen. De dokters waren zo vriendelijk om deze fotos dadelijk te vergelijken met de vroegere opnamen en ze vonden absoluut niets verdachts. Dit was toch wel een grote geruststelling!
Toen we terug op de dagzaal aankwamen, was de spoeling ook net afgelopen en konden we naar huis vertrekken. We belden onderweg naar Marleen om haar het goede nieuws mee te delen en naar Marijs om het middageten te bestellen. Nicolas wilde deze keer graag ravioli eten. Om 13u40 kwamen we thuis aan. Net op tijd om vlug iets te eten en dan moest ik naar de praktijk vertrekken, want mijn raadpleging begon om 14u.
In de namiddag helpt Nicolas Marijs met het klaarmaken van de zalm-tagliatelli voor vanavond. Dan valt hij in slaap in de zetel. Michael en Stephanie komen intussen thuis van school. Michael vertrekt weer naar de bijles en Stephanie mag weer gaan turnen. Als Michael terug thuis is, wordt Nicolas ook terug wakker en eet hij een tas soep. Daarna kijken ze samen naar de halve finale op Roland Garros tussen Federer en Del Potro. Het verliep niet zo goed, want hun favoriet, Roger Federer, stond achter.
Marleen en ik moesten vanavond naar het jaarlijkse afscheidsdiner voor de stagiairs en de assistenten van de dienst gynaecologie. Daarom kwamen Moeke en Vokke babysitten. Na ons vertrek hebben ze eerst de wedstrijd uitgezien en dan samen gegeten. (Marleen kreeg tijdens het diner opeens een smsje met de mededeling dat Federer de 5e set toch gewonnen had.) Daarna hebben ze naar de film Stuart Little gekeken.
Toen Marleen en ik thuiskwamen lagen de kinderen allemaal in bed. Moeke zei dat ze nog naar diene fielm met dé moas gezien hadden en dat ze dan gon sloapen waren. Wij volgden dat voorbeeld dan maar.
Nicolas had deze morgen weer Bednet opgezet om de les te volgen. Vokke was om 9u aangekomen en Marleen en ik waren gaan werken.
Om 9u45 komt Nic naar beneden. Dan was het een les Godsdienst in de klas en die moest hij niet meedoen. (Hij moet alleen de hoofdvakken volgen.) Dus had hij nu een uurtje vrij. (1 les + 1 speeltijd.) Als hij van Marijs hoort dat die naar de Boerenbondwinkel gaat voor kippeneten, gaat hij maar al te graag met haar mee. Vokke vertrekt dan weer naar huis. Ze kopen niet alleen het kippeneten, maar gaan daarna ook nog naar de Delhaize voor fruit en een paar bijkomstigheden. Als ze terug thuis zijn volgt Nicolas weer verder bednet.
Nicolas vraagt de laatste tijd voortdurend achter eten. Wat eten we om 12u, om 16u, vanavond? Door de cortisone heeft hij een ongebreidelde eetlust. Als we proberen om hem er op te wijzen dat hij dikker wordt en dat hij toch een beetje moet gaan oppassen, kan hij soms prikkelbaar reageren. Maar ook gedragsveranderingen zijn mogelijk onder cortisone, dus wachten we maar af tot volgende week. Dan mag hij de cortisone weer afbouwen over 10 dagen en zal hij hopelijk weer de oude worden.
Om 12u eet Nic nog wat spaghetti. Daarna wil hij nog wat helpen met de aardappelen, maar hij wordt vlug moe. Dan gaat hij maar weer in de zetel liggen tot Juf Tilly komt om 13u30 voor het thuisonderwijs. Ze moet haar les echter ook wat vroeger stoppen, want Nicolas is volgens haar Vermoeid in zijn hoofd. Als ze weer weg is eet Nicolas nog wat van de wok van gisteren en daarna nog een halve pizza.
Nicolas had aan Dimitri gevraagd of hij terug wat meer mocht tennissen. Omdat de examens er aan kwamen en omdat er hier en daar toch al eens iemand gekwetst uitviel, zou dit volgens Dimi zeker lukken. Zo kon hij deze namiddag al met Michael mee naar de tennistraining. Vanaf 16u maakte hij zich samen met Michael klaar. De training begon om 17u. Hij trainde een klein uurtje mee met de rest, maar achteraf hoorde ik dat hij het bij de loopoefeningen niet gemakkelijk had gehad. In tegenstelling met vroeger eindigde hij nu altijd als laatste, hoe hard hij zijn best ook probeerde te doen. Als ik hem daar s avonds over aansprak, zei hij dat hij zich toch goed geamuseerd had.
Marleen moest om 18u in diepenbeek zijn om samen met Dirk te dubbelen voor het toernooi van het Demerstrand. Marijs bracht Nicolas na zijn training ook naar daar, want Nicolas wilde maar al te graag supporteren voor zijn mama. Helaas verloren ze hun match tegen een betere tegenstander. Maar ze hadden wel een fijne wedstrijd gehad.
Ik had na de raadpleging in het Borstcentrum nog een vergadering in het ziekenhuis. Daardoor kwam ik pas om 22u thuis. Iedereen lag toen in de zetel naar TV te kijken naar een film Transporter II.
Toen All Saints begon zijn we allemaal naar boven gegaan. De kinderen zijn dadelijk gaan slapen en Marleen en ik hebben het einde van de uitzending ook niet gehaald.
Nicolas kende een goede nacht. Hij had goed geslapen en was ook deze morgen niet misselijk. Omdat hij zich goed voelde, stelden Marleen en ik voor om Bednet op te zetten, zodat hij de lessen in de klas kon volgen. Voor een keertje had hij daar precies niet zo veel zin in en moesten we zelfs wat aandringen, maar even later zat hij toch achter zijn computer.
Vokke kwam Marleen aflossen, zodat zij kon gaan werken. Ik was toen al naar de praktijk vertrokken. Toen Marijs, rond 10u, aankwam was het speeltijd op school. Nicolas zat bij Vokke in de keuken een tas Minutesoep te eten, maar even later zat hij toch terug achter zijn PC. Als hij tegen 11u50 naar onder komt, heeft Marijs de spaghettisaus al klaargemaakt. Nicolas wil de spaghetti zelf in het water gooien en hij zorgt ook al voor de rijst voor de wokschotel van vanavond. Wat later dekt hij de tafel, zodat ze kort daarna kunnen eten. Na het middageten gaat hij in de zetel liggen en valt hij kort daarna in slaap. Terwijl Nic slaapt begint Marijs al aan de wokschotel voor vanavond. Als Nicolas terug wakker wordt komt hij de rest van de schotel mee afwerken en proeft hij regelmatig eens of het wel lekker genoeg is.
Nicolas heeft de laatste tijd een overdreven eetlust ten gevolge van zijn cortisone. De ganse dag door eet hij regelmatig tussendoortjes. Hij at zijn soep en zijn spaghetti, maar kreeg daarnaast van Marijs meloen en een paar kiwis, en om 17u vroeg hij ook nog eens om wat overgebleven konijn van gisterenavond. We hebben hem al gewaarschuwd dat hij een dikkerd gaat worden, maar het is sterker dan hem zelf. Gelukkig mag hij vanaf volgende week de dosis cortisone weer afbouwen, zodat hij dan waarschijnlijk wel weer naar een normaal eetschema zal gaan. Dan zal hij ook terug gaan ontzwellen, want momenteel zie je duidelijk aan Nikkel zijn bolle wangen en opgeblazen voorkomen, dat hij hoge dosissen cortisone krijgt.
In de loop van de namiddag kijkt hij naar de tennis op TV en toen Michael even tijd had voor hem, hebben ze zelfs een half uurtje buiten op de oprit samen tennis gespeeld.
Ik had s morgens mijn Vespa binnen moeten doen voor een smeerbeurt. Daarna had ik raadplegingen gedaan en had ik vergaderd tot 18u. Toen belde ik naar huis om te vragen of Marijs mij kon komen halen. Ik kreeg Nicolas aan de lijn en hij gaf het bericht door aan Marijs. Even later was Marijs daar, maar achterin de wagen zat Nicolas te glunderen. Hij was meegekomen om mij af te halen. Tot mijn spijt kon ik weeral niet lang bij hem zijn. Om 19u moest ik weer terug in het ziekenhuis zijn voor een volgende vergadering. Daarna zou ik voor het eerst terug sinds 6 weken terug gaan tennissen. (Ik voelde dat mijn pols nog niet 100% in orde was, maar het werd ook niet erger, dus wilde ik het toch proberen.)
Na mijn vergadering reed ik naar Runkst, waar ik net op tijd was om een uurtje met Dimitri te tennissen. Tot mijn grote vreugde hield mijn pols het, zonder pijn. Tijdens de les dacht ik opeens dat ik Nicolas op het terras zag zitten en toen we van het veld kwamen zat hij daar inderdaad op Marleen haar schoot. Het was intussen al na 22u, zodat ze even later terug naar huis moesten vertrekken. Daar aangekomen heeft Nicolas zich dadelijk klaargemaakt om te gaan slapen.
Na een fijn lang weekend moest Nicolas vandaag weer 3 chemokuren krijgen, dwz dat hij lang in Gasthuisberg zou zijn. Vorige week was hij 5 dagen ziek geweest van deze kuur en dus hadden wij nu schrik dat het weer hetzelfde zou zijn. Marleen had zich daarom deze voormiddag vrijgemaakt. Op die mannier kon ze Nicolas zelf naar Leuven brengen. Omdat ze geen hele dag weg kon blijven op het werk zouden Vokke en Moeke haar rond de middag komen aflossen.
De heenrit verliep probleemloos. Nicolas sliep zelfs even in de auto. Dan gebeurde de bloedname en werd er weer gewacht op de uitslag om met de chemo te kunnen starten. Gelukkig was de uitslag goed, zelfs beter dan vorige week, en kon men wat later starten. Nicolas doodde de tijd met spelen op zijn PSP en kijken naar TV. (Gelukkig was het Roland Garros, zodat er altijd wel iets te zien was.) s Middag at hij de boterhammen die hij van thuis had meegebracht en dat was al een goed teken, want tijdens andere kuren wilde hij liefst niets eten.
Moeke en Vokke kwamen aan rond 13u, zodat Marleen even later naar Tongeren kon rijden. In de loop van de namiddag kwamen Roger en Annick ook op bezoek. Annick moest op consultatie komen in Gasthuisberg om de laatste zaken af te spreken voor een polsoperatie die nu donderdag zou doorgaan. En omdat ze er nu toch waren sprongen ze maar even bij Nicolas binnen.
Rond 18u mocht Nic naar huis vertrekken. Ik was toen net thuisgekomen na een lange operatiedag. Ik stond in de tuin wat te genieten van het mooie weer, toen ik plots een opgewekte stem op mij hoorde roepen. Het was Nicolas die op mij toe kwam gelopen. Hij zag er veel beter uit dan vorige week. Hij lachte en vroeg zelfs wat er te eten was vanavond. (Sinds hij terug hoge dosissen cortisone moet nemen is zijn eetlust beduidend toegenomen!) Wat een verschil met vorige week, toen hij stilletjes in de zetel moest gaan liggen en alles uitbraakte!
Ik kon tot mijn spijt niet lang bij Nicolas blijven, want ik had mij ingeschreven voor een bedrijfsbezoek bij MK 1907 (het vroegere Marlux Klaps) via de Rotary. Toen ik vertrok rond 19u was hij de rest van zijn avond aan het plannen. Hij ging samen met Marleen naar de tennis van Runkst om Michael af te halen. Daar dronken ze eerst iets op het terras, voordat ze terug naar huis kwamen.
Als avondeten was er konijn met wortelenpuree. Nicolas at met smaak!
Natuurlijk werd er s avonds naar de finale van Mijn Restaurant gekeken. De favorieten van Nicolas wonnen het: Del Anno met Claudio en Gaëlle. Daarna was het weer hoog tijd dat Nicje terug in zijn bed lag.
Ik kwam rond middernacht thuis. Ik deed mijn ronde langs de kinderkamers en iedereen was in diepe slaap. Ook Nikkel lag rustig te slapen. De emmer stond wel naast zijn bed, maar was blijkbaar niet gebruikt
Ik werd vanmorgen gewekt door dezelfde drukte als iedere maandagochtend. Het was wel een vrije dag vandaag, maar daar viel niets van te merken. Stephanie moest vroeg opstaan omdat ze vandaag met de turnclub naar Bobbejaanland zouden gaan. Dus had Marleen haar om 8u opgeroepen en was ze om iets voor 9u afgehaald voor een lange dag.
Marleen en Nicolas gingen weer naar de bakker, waarna we samen ontbeten op het terras in de ochtendzon. Het gaf ons een echt vakantiegevoel. Nicolas bleef maar zeuren over het avondeten. Hij wilde absoluut weten wat we vanavond zouden klaarmaken. Sinds hij zich terug beter voelt, heeft hij voortdurend honger. (Waarschijnlijk is dit een gevolg van de hoge dosis cortisone die hij moet nemen.) Na wat overleg, besloten we om de nieuwe barbecue een eerste keer uit te proberen.
Na het ontbijt moest Nicolas studeren van Marleen. Doordat hij zich deze week niet goed had gevoeld, was daar tot nu niets van in huis gekomen, maar nu hij terug beter was, was het de hoogste tijd om de draad weer op te nemen. Juf Tilly had wat huiswerk en een toets achtergelaten. Dat maakte hij nu allemaal af.
Om 11u reden we naar Runkst. Michael zijn interclubploeg moest aantreden voor een eerste ontmoeting van de eindronde. Michael speelde echt niet goed en verloor zijn match. Maar de andere ploegleden deden het gelukkig beter, zodat het na de enkelwedstrijden 4-2 stond voor Runkst. Het was toen al na 13u. Nicolas en Marleen hadden honger en Nicolas verveelde zich een beetje, want er was niemand om met hem te spelen. Dus besloten we om terug naar huis te gaan om iets te eten.
Nog voor ik iets gegeten had werd ik opgeroepen voor een bevalling. Toen ik een uurtje later terug was, hadden Marleen en Nicolas al lang gedaan met eten en waren ze naar de match van Roger Federer aan het zien op TV. Nadat ik zelf ook iets gegeten had legde ik mij bij Nicolas in de zetel. Marleen zette zich toen achter haar microscoop om wat te werken. Zowel Nicolas als ik haalden het einde van de match niet. We vielen alle twee in slaap.
Toen ik terug wakker werd, was ik alleen thuis. Marleen en Nicolas waren blijkbaar naar het toernooi van Stevoort gereden, om daar naar een wedstrijd van Merle te zien. Even later kwam Michael binnen. Zijn ploeg had de ontmoeting gewonnen met 5-4 en dus gingen ze weer een ronde verder. Op zich was dat prachtig, maar langs de andere kant komen de examens er wel aan )
Rond 18u begon ik de groenten te kuisen en kookte ik de aardappelen voor de barbecue van vanavond. Tegen dat Marleen en Nic thuiskwamen was alles klaar. Ik had net de barbecue opgezet en had het vlees er pas opgelegd. Toen het vlees gebakken was belde Stephanie om te zeggen dat ze bijna terug in Hasselt waren en dat ze een kwartiertje later kon afgehaald worden. Marleen at nog vlug een klein worstje en vertrok dan om Steph te halen.
Stephanie had een heerlijke dag gehad, maar ze was nu ook doodop en ze had geen honger. Dus had ik meer dan vlees genoeg voor iedereen. Omdat het hem smaakte, nam Nicolas nog een 3e stukje, maar hij kreeg dit toch niet op.
Marleen kon ook nog maar een klein beetje eten, want ze moest om 20u30 weer op Runkst zijn voor de tennisles van Dimitri. (Nu het toernooi op Runkst gedaan is, begint daar stilletjes het normale leven weer.) De kinderen keken naar Roland Garros, naar Zorgen voor Later en naar Aspe. Daarna gingen ze slapen.
Ik schrok vanmorgen vroeg wakker rond 5u30 en dacht dat ik iets gehoord had. Toen ik het uur op de wekker zag draaide ik me nog eens om en viel even terug in slaap. Om 6u15 schrok ik terug wakker. Wat ongerust stond ik op en ging even kijken in de kamer van Nic. Die lag klaarwakker in zijn bed op zijn PSP te spelen!!! Toen ik hem vertelde dat het nog erg vroeg was zei hij me dat hij niet meer kon slapen. Ik was zelf nog moe en kroop terug in mijn bed. Om 8u stipt stond Nic aan mijn bed om te zeggen dat het tijd was om op te staan. Ik had hem beloofd dat ik met hem naar het tornooi van Benoit Thans zou gaan. Zijn ploeg, U11 van STVV speelde daar vandaag hun laatste tornooi van het seizoen. Hij had gehoopt om te kunnen meespelen maar aangezien de chemosessie van deze week erg zwaar was geweest was daarvan geen sprake. Gelukkig voelde hij zich goed genoeg om te gaan kijken. Guy en ik suggereerde om toch maar zijn voetbalschoenen mee te nemen zodat hij tussen de wedstrijden in wat zou kunnen voetballen met zijn vrienden.
We vertrokken rond 9u15 richting Blegny, nadat we eerst Vokke waren gaan uithalen. We kwamen, na een probleemloze rit, toe rond 10u. We zagen nog net de tweede helft van de eerste wedstrijd. Die eindigde op 0-0 ondanks een duidelijk overwicht van STVV. Nic was blij zijn voetbalvrienden en trainer terug te zien en liep na de wedstrijd onmiddellijk het plein op om iedereen een hand te geven. Een uurtje later eindigde ook de tweede wedstrijd van STVV op een gelijkspel (1-1) tegen Virton. Na die wedstrijd kwam Nic me opzoeken om te vragen naar de autosleutels. De trainer had hem verteld dat hij Nic op de spelerslijst had gezet zodat hij zeker s middags met de groep mee kon gaan eten. Hij had terloops ook gevraagd of Nic niet wou meespelen. Op weg naar de auto praatte ik even met Nic en probeerde hem voorzichtig duidelijk te maken dat ik vreesde dat hij niet echt zou meekunnen op dit niveau. Hij zei dat hij dat zelf ook heel goed wist maar dat hij het wel wou proberen, zeker omdat trainer Nathan het gevraagd had.
Om 12u40 volgde dan de derde wedstrijd tegen Grivegnee. Die werd vlot gewonnen met 5-0 en Nic mocht op het einde een tijdje meedoen. Mijn vrees kwam uit. Door de zware chemotherapie van de laatste week was Nicolas niet alleen heel erg verzwakt maar was ook zijn motoriek aangetast zodat hij enorm veel moeite had om te lopen. Ook zijn bewegingen waren erg vertraagd om nog maar niet te spreken van de kracht van zijn passen en schoten. Eigenlijk deed het me erg pijn om hem daar zo te zien staan vechten tegen zijn eigen lichaam want hij wou wel echt maar het ging gewoon niet. Gelukkig konden zijn ploegmaats veel opvangen.
s Middags gingen de jongens, de trainer en de begeleiders samen eten. Ze kregen spaghetti met tomatensaus (geperste tomaten volgens de jongens!).
Door het hoge doelpuntensaldo in de laatste wedstrijd eindigde STVV als groepswinnaar. De volgende wedstrijd (kwartfinale) moest gespeeld worden tegen de tweede van groep D. Ook deze wedstrijd werd gewonnen zodat we al in de halve finale zaten. Zowel in de kwartfinale als de halve finale speelde Nic de laatste vijf minuten mee. Altijd met dezelfde wil en verbetenheid om toch maar beter te doen, maar telkens met diezelfde hindernissen . Die benen die niet wilden doen wat hij wou, die voeten die niet wilden volgen, die kracht die er niet was Bij momenten kon ik de ontgoocheling op zijn gezichtje zien, maar toen ik hem na afloop vroeg of hij het fijn vond knikte hij vol overtuiging van ja.
Om 17u40 moesten de jongens de finale spelen tegen Rusas (een voetbalschool uit Schaarbeek). Deze ploeg was qua gestalte, kracht en techniek erg sterk, maar toch wonnen onze jongens al voetballend en met bij momenten mooi combinatievoetbal de wedstrijd met 2-0. Toch wel mooi voor de spelers en de trainer dat ze dit laatste tornooi mochten afsluiten als tornooiwinnaar!
Nic was erg moe en viel op de terugweg in slaap. Hij was echter vlug terug wakker toen we thuis aankwamen want we werden nog verwacht op het communiefeest van Joris (tennisvriend). Guy, Michael en Stephanie waren al rond 18u30 naar daar gegaan. Door het feit dat de ploeg van Nic de finale had gehaald was ons verblijf in Blegny wat langer uitgevallen en kwamen wij pas rond 20u30 toe. We werden heel warm onthaald door de vrienden van de tennis, aten nog lekker van het heerlijk buffet en dronken samen nog een glas. Nic was te moe om nog buiten te gaan spelen en installeerde zich in de zetel en keek wat TV. Guy werd ondertussen weer naar het ziekenhuis geroepen voor een bevalling. Rond 22u30 reden we uitgeput naar huis waar iedereen moe maar voldaan zijn bed in kroop.
Toen ik Nic ging onderstoppen vroeg ik nog eens of hij het een leuke dag had gevonden. Zijn oogjes blonken en hij knikte overtuigend van ja. Bij mezelf duurde het even voor ik de slaap kon vatten: het beeld van een houterige, strompelende Nic in gevecht met zijn eigen lichaam liet me niet los Vooral de vertwijfeling en ontgoocheling op zijn gezichtje bleven me bij
Voor mij begon deze morgen een lange wacht van 3 dagen. Voor zaterdag en zondag had ik nog een assistente, die veel van het kleine werk kon overnemen, zodat het dan wel zou meevallen. Maar vanaf Pinkstermaandag stond ik er alleen voor. Doordat ik van wacht was kon ik niet veel plannen en kon Marleen ook niet veel op mij rekenen, want ik moest zien dat ik altijd op tijd in het ziekenhuis kon zijn.
Marleen wekt Stephanie om 8u. Kort daarna staan Nicolas en Michael ook op. Als Stephanie even later met de fiets vertrekt naar de turntraining, gaan Marleen en Nicolas naar de bakker. Als ze terug thuiskomen, komen bompa en Gylian ook net aan met de fiets. Gylian verveelde zich en wilde daarom naar Nicolas komen om samen met hem wat te spelen. Terwijl we ontbijten kunnen we wat bijpraten met bompa.
Michael heeft nieuwe tennisschoenen nodig en moest daarvoor naar de tenniswinkel gaan. Nicolas wilde heel graag mee en dus ging Gylian ook mee. Als ze terug thuiskomen laat een tevreden Michael zijn nieuwe schoenen zien. Natuurlijk heeft hij ook een nieuw tennisshirt gekregen en heeft Nicolas van Marleen het blauwe bloesje van Roger Federer gekregen. Hij is daar heel gelukkig mee.
Tot het middageten spelen de jongens op de Playstation en kijken ze naar tennis op Roland Garros, terwijl Michael studeert. Als Steph terug is van de turntraining eten we samen op het terras soep met pistolets en koude schotel (gekookte eitjes van onze kippen, sla, tomaat, zelf gemaakte zalmsalade, ) Daarna springen ze met hun vieren een tijdje op de trampoline en hebben ze veel plezier. Korte tijd later fiets Gylian weer terug naar bompa.
s Namiddags gaan Marleen, Stephanie en Nicolas naar de stad om zomerkleren. Michael blijft thuis achter, omdat hij nog moet studeren. Ik doe ondertussen wat bureauwerk en daarna een dutje.
Als ze terug zijn moet Marleen zich vlug klaarmaken, want ze moet om 18u in Diepenbeek een dubbelmatch spelen met Dirk voor het toernooi van Het Demerstrand. Ze spelen daar al jaren samen en hebben tot nu toe nog nooit (!) een match gewonnen. Al de kinderen gaan mee om te supporteren. Ik rij wat later na, want ik moet onmiddellijk terug kunnen komen als ze mij bellen. Als ik 40 minuten daar ben, word ik inderdaad opgeroepen voor een bevalling, maar tegen dan is de match zo goed als gewonnen voor Marleen en Dirk. Hun allereerste overwinning op het Demerstrand!
Na de wedstrijd rijdt Petra (vrouw van Dirk) met de kinderen al naar Runkst, want daar moesten Roger en Jan de halve finale dubbel heren spelen op het toernooi van Runkst. Ik ging na de bevalling ook naar daar en installeerde mij op het terras. Zoals tijdens het hele toernooi, werden er ook nu hamburgers gebakken. De kinderen en ik hadden honger en dan kan zo een hamburger of Bicky Burger wel smaken.
Marleen en Dirk komen wat later ook aan op Runkst. Zij hadden op het Demerstrand nog iets gedronken en hun volgende match afgesproken. Gedoucht hadden ze zich daar echter niet, want daarvoor moest je naar de sporthal. Dan kwamen ze liever naar hun eigen club op Runkst.
Ik zie Roger en Jan nog winnen, dus ze zullen morgen finale moeten spelen, maar dan word ik weer opgeroepen voor het ziekenhuis, waar ik 2 bevallingen na elkaar moest doen. Marleen had intussen rond 22u30 afscheid genomen op de tennis en was met de kinderen naar huis gekomen. Iedereen was doodop, dus werden de tanden gepoetst en ging iedereen naar bed.
Ik kwam even thuis na de laatste bevalling, maar nog voor ik in bed lag moest ik weer terug naar het ziekenhuis voor een dringende ingreep. Deze verliep vlot, maar het was intussen wel al bijna 1u geworden toen ik thuiskwam. Natuurlijk sliep iedereen tegen dan al lang.
