Het is nu één jaar geleden dat onze Nikkel ziek werd.
Op zondag 30/11/2008 zag Marleen voor het eerst verdachte klieren. Op zondag 14/12/2008 werd er bij Nicolas een klier weggenomen. Toen viel de diagnose: Non Hodgkin Lymfoom! Op dinsdag 16/12/2008 zaten we voor de eerste keer in Leuven en vanaf toen begon de mallemolen.
De eerste week behandeling met cortisone, zijn eerste intraveneuse chemotherapie (kerstavond), voor de eerste keer terug naar huis komen (07/01/2009), de kerstpakjes aan de poort, de mopjes op de blog, de bezoekjes in het ziekenhuis en aan huis, de ontelbare reacties,het contact met STVV, de misselijkheid, het opzwellen, het haarverlies, de revalidatiemomenten met Dimitri, het skiën in Landgraaf, de eerste keer terug tennissen in Runkst, de eerste keer terug meevoetballen bij STVV, Bednet en thuisonderwijs, de zomervakantie, terug naar school, terug trainen en competitie spelen, stil zijn en wenen, maar ook lachen en plezier hebben, er alleen voor staan en hulpeloos zijn, maar ook enorme steun voelen en geholpen worden, twijfelen of het ooit nog goed komt, maar ook zien dat het goed gaat en dat alles in orde zal komen Zo veel herinneringen, zo veel emoties. Zo veel onvergetelijke momenten van diep verdriet, maar ook van echte vreugde.
Gedurende een jaar hebben we geprobeerd om al deze zaken eerlijk neer te schrijven. Gedeeltelijk voor ons zelf, gedeeltelijk voor onze omgeving, maar ook gedeeltelijk voor Nicolas zelf, zodat hij dit later -als alles voorbij, en misschien ook voor een deel vergeten is- nog eens zou kunnen nalezen. Nooit hadden we kunnen denken wat een impact deze blog zou hebben op ons leven. We gaven een beetje privacy op, maar kregen daar zoveel meer voor in de plaats! Maar nu is het tijd om er mee op te houden. Na een jaar lijkt alles min of meer in zijn plooi te vallen. Natuurlijk is het verhaal nog niet af. Nicolas moet nog een heel jaar behandeling krijgen en daarna zal er nog een lange opvolgperiode zijn. Maar het is goed geweest. Het is tijd om ons wat meer terug te plooien en te stoppen met de blog.
We danken jullie voor alle reacties, voor het meeleven en de steun die we mochten ontvangen. En we hopen dat iedereen die ons het voorbij jaar gesteund heeft via de blog, dit ook zal blijven doen na de blog
De heenrit was niet makkelijk geweest. Door de extreme koude (-14 °C) en de drukte reden we in totaal meer dan 12u op 800 km. Maar de beloning was groot. Eindelijk waren we terug in Lech!
We waren met bompa en vrienden in onze vertrouwde hotel Alpenland, waar we al zoveel jaren naar toe gaan tijdens de kerstperiode. Daar hebben we telkens weer het gevoel van thuiskomen, met vertrouwde mensen in een vertrouwde omgeving. De hotelgasten, maar ook de vaste gasten hadden allemaal met ons meegeleefd en ze waren allemaal blij dat Nicolas, Marleen en ik er terug bij waren.
Nicolas genoot maximaal van elk ogenblik. Hij skiede zo veel als hij kon, ging samen met ons zelfs de moeilijkste afdalingen af, had heel veel plezier tijdens het rodelen en genoot van alle fijne avonden. Hij had maar 1 opmerking. Eén week was veel te kort
Op woensdag 18/11 hadden we rond 16u afgesproken met de heer Dirk Jacobs in het clubhuis van de Runkster tennisclub. Hij is journalist voor het Belang van Limburg en zou een artikeltje wijden aan onze actie voor KOTK tijdens Dwars door Hasselt. (De persverantwoordelijke van het ziekenhuis had dit voor ons geregeld.) Het werd een gezellige babbel, waarbij de gebeurtenissen van de laatste maanden even overlopen werden. Er was ook een fotograaf meegekomen en we moesten met zijn allen poseren op het tennisveld. Helaas waren Roger, Peter en Dimitri belet, zodat ze niet mee op de foto konden. Toen het interview gedaan was, vroegen we wanneer het artikel zou verschijnen. Zijn antwoord was heel eenvoudig: We zijn een dagblad. Dus morgen.
De hele week verliep voor Nicolas redelijk rustig. Hij bleef er nog steeds wat bleekjes uitzien en hij was ook nog wat vlugger vermoeid, maar zijn eetlust was toch terug normaal. Overdag ging hij gewoon naar school en s avonds bracht Vokke hem trouw naar de voetbaltraining. Maar daar zag je wel aan hem dat de laatste chemotherapie hem conditioneel toch weer een serieuze stap terug had gezet.
Zaterdag 21/11 was het een speciale dag voor onze Nikkel. Eerst had hij met de U12 een match tegen Gent, daarna was er een activiteitendag gepland voor zijn ploeg, en s avonds zouden ze allemaal naar de 1e ploeg van STVV tegen Cercle Brugge gaan zien.
Marleen en ik waren maar juist op tijd in Sint Truiden aangekomen. De wedstrijd tegen de U12 van Gent werd net op gang gefloten. Het werd een memorabele wedstrijd! Niet omwillen van het geleverde spel, ook niet omwille van de uitslag (eindstand: 1-1), wel omdat Nicolas zijn eerste goal van het seizoen maakte! De eerste sinds hij ziek werd! Hij kopte een voorzet van op links netjes voorbij de keeper van Gent. De ontlading die er dan volgde zal ik niet snel vergeten. Natuurlijk was Nicolas zelf heel gelukkig en natuurlijk waren zijn ploegmaten ook heel blij, maar wat mij het meest opviel was de extreme vreugde-uitbarsting bij de supporters langs het veld. Iedereen die ook maar een beetje op de hoogte was van de voorgeschiedenis van Nicolas riep zijn vreugde uit over dit doelpunt. Na de match werd hij dan ook uitgebreid gefeliciteerd.
Na de wedstrijd reden de spelers en begeleiders naar Hasselt om te gaan bowlen en muurklimmen. Daarna waren ze allemaal uitgenodigd in de kebabzaak van de ouders van Berkay in Houthalen, waar ze getrakteerd werden op een kebab naar keuze. En van daaruit reden ze weer terug naar St. Truiden voor de wedstrijd van de eerste ploeg. Gelukkig voor STVV werd de ban daar ook gebroken en behaalde de 1e ploeg voor het eerst sinds lang terug een punt. Na de wedstrijd reed een oververmoeide, maar gelukkige Nicolas met mij terug mee naar huis.
Sinds het interview keken we alle dagen in de krant om te zien of ons artikel er zou instaan. We begonnen de hoop al een beetje op te geven, tot Marleen op donderdagochtend 26/11/2009 (1 week na het interview) met de krant naar boven kwam. Op het eerste blad stond er een prachtige foto van onze Nic! In het regionale nieuws stond het eigenlijke artikel over onze actie. Het was een groot en mooi artikel, met daarbij een grote foto van de aanwezige organisatoren. We hadden gehoopt om via een klein berichtje in de krant ons eindresultaat te kunnen meedelen aan alle mensen die op een of andere mannier hadden bijgedragen tot onze actie. Maar dit was veel meer dan we verwacht hadden. Natuurlijk kwamen er heel veel positieve reacties op dit artikel. We werden overal gefeliciteerd, niet alleen door vrienden en betrokkenen bij de actie, maar ook door bekenden, patiënten en zelfs door onbekenden.
Zaterdagochtend 28/11 moest Nicolas al om 8u met de bus naar Mechelen, want om 10u30 begon de wedstrijd. Marleen en ik gingen rond 9u15 Vokke uithalen om samen met de wagen naar het jeugdcomplex van KV Mechelen te rijden. Nicolas deed zijn best, maar je zag dat hij het moeilijk had. De chemotherapie zorgde voor bloedarmoede, hij liep weer wat houterig en daarbij was hij ook nog verkouden geworden. Op een bepaald ogenblik kreeg hij toch vrije baan naar de goal, maar werd hij nog ingehaald door een verdediger. Toen ik hem na de match vroeg waarom hij die kans niet afgewerkt had, antwoordde hij heel rustig: Ik was niet snel genoeg vandaag.
Zaterdagavond was de mosselavond ten voordele van de jeugdwerking van de Runkster Tennisclub. Er waren 200 eters ingeschreven! Nicolas speelde de hele avond met zijn vriendjes. Stephanie zat met een paar meisjes te praten en Michael hielp zelfs bij het opdienen. Marleen hielp, als bestuurslid, mee in de keuken. Ik had een beetje helpen opbouwen en afbreken, maar tussenin, tijdens het eten zelf, kon ik gewoon genieten van mijn mosselen. Rond 23u was het de hoogste tijd om met de kinderen naar huis te vertrekken. Marleen bleef nog wat opruimen. Ze kwam een uurtje later thuis, maar ze had ook nog slecht nieuws. Patje (een van de helpers) had zijn schouder ontwricht en was naar het ziekenhuis gebracht om daar, onder narcose, zijn schouder weer in de kom te laten brengen.
Zondagochtend had Michael eerst voetbalwedstrijd in Landen. Van daar reden we naar de parochiezaal in Rapertingen om ja hoor!- mosselen te gaan eten ten voordele van voetbalclub Torpedo. (We aten deze keer geen mosselen meer, maar videe of stoofvlees.) Toen dat gedaan was moesten we naar Houthalen rijden voor een turnwedstrijd van Stephanie. Zij had daar een interlandcompetitie en behaalde de bronzen medaille! Na deze wedstrijd reden we zo snel als mogelijk weer naar huis, omdat ik beloofd had om rond 19u Roger en Peter uit te halen om samen naar Sint Truiden te rijden voor de topper: STVV Standard. Meester Dimitri zou er, als rasechte Standardsupporter, ook zijn. Nicolas wilde natuurlijk niet thuisblijven, ondanks het feit dat hij nog grieperig was. (Hij had als jeugdspeler zijn inkom gratis gekregen.) De wedstrijd was matig, maar STVV won verdiend! Vooral Nicolas was daar zeer blij mee, want zo kon hij meester Dimitri nog een tijdje plagen!
Ik had de week voordien van een lieve patiënte een parkeerkaart gekregen, om met de wagen tot aan het stadium te rijden en daar te parkeren. Een ongelooflijk praktisch en waardevol cadeau! Maar helemaal gerust waren we er toch niet in Er werd in de auto op weg naar daar zelfs wat met mij gelachen, in de zin van: Je zal wel zien dat het een oude vervallen parkeerkaart is!... Tot onze grote vreugde mochten we overal doorrijden en kregen we op de parking zelfs de eerste en beste plaats toegewezen, omdat mijn patiënte onze komst aangekondigd had. Super! Op die mannier was het zelfs mogelijk om ook als eerste weer naar huis te kunnen vertrekken en lag onze Nic niet al te laat terug in zijn bed. Want maandagochtend moest hij weer naar school.
De werkweek verliep rustig. Michael en Stephanie hadden hun laatste week les. Volgende week begonnen de examens! Nicolas ging gewoon naar school en naar de voetbaltraining. Maar hij bleef er bleek uit zien, hij bleef vermoeid en hij kreeg regelmatig een stevige hoestbui.
Het weekend van 5 en 6/12/2009 was ik van wacht. Daardoor kon ik niet naar Nic zijn wedstrijd gaan zien. Ze speelden thuis tegen Westerlo, maar Sint Truiden is toch te ver van Hasselt om echt gerust te zijn. Marleen en Vokke zagen een bleke Nicolas in minder goede doen. Hij werd dan ook terecht vervangen door de trainer. Helaas verloren ze ook deze wedstrijd. (Eindstand 0-2.) Daardoor zijn ze nu voorlaatste in de rangschikking
s Namiddags zijn Marleen, Nicolas en ik naar de stad gegaan. (Michael en Stephanie bleven thuis om te studeren.) We wilden in de eerste plaats iets kopen voor Stephanie, want zij verjaarde morgen. Op sinterklaasdag werd ze 14 jaar! Daarnaast werd er voor elk van de drie kinderen ook een klein Sinterklaascadeautje gekocht, zodat ze toch iets in hun schoen konden vinden. (Michael had voor zijn Sinterklaas al een nieuwe koptelefoon gekregen en Stephanie wilde zelf een nieuwe skihelm gaan kiezen, maar pas na de examens.) Voor s avonds brachten we voorgebakken pizzas mee, zodat we snel aan het eten waren.
Ik moest s avonds laat naar het ziekenhuis voor een bevalling. Toen ik terug thuiskwam, was iedereen al naar bed. Daardoor had ik de gelegenheid om voor Sinterklaas te spelen. Ik legde de cadeautjes en het snoep op een kast in de living en ging dan ook naar boven.
Zondagochtend waren de kinderen toch blij met hun sinterklaascadeautjes.
Ik had wat langer mogen slapen, omdat ik s nachts nog 2x naar het ziekenhuis had moeten gaan. Marleen was met Nicolas al vertrokken naar Torpedo om naar Michael zijn voetbalwedstrijd te gaan zien. Toen ik even later ook naar buiten ging, kwam bompa net naar binnen. Hij was 3 weken naar Zuid Afrika geweest en kwam nu even goedendag zeggen. Omdat alleen Stephanie nog thuis was, besloot hij om mee naar Torpedo te gaan. We zagen de ploeg van Michael winnen met 1-6. Nicolas was echter zo verzwakt, dat hij de match niet rechtstaand kon volgen. Al zittend op een stoel langs de zijlijn hield hij het toch vol tot het einde. Maar na de wedstrijd zijn bompa, Nicolas en ik onmiddellijk naar huis gereden, zodat Nic kon gaan liggen. Eten wilde hij niet, gewoon maar stilletjes TV zien. Even later is hij toch in slaap gevallen en hij heeft geslapen tot een stuk in de namiddag.
Zowel Marleen als ik waren niet echt gerust in de evolutie bij onze Nicolas. We bespraken dit toen we gingen slapen. Nic bleef er bleek uit zien, zijn ogen lagen diep in de oogkassen, hij bleef vermoeid en nu wilde hij ook al bijna niet meer eten. We voelden wel geen klieren, maar toch Het deed een beetje denken aan december 2008!... We besloten om morgenochtend naar Dr. Gillis te bellen met de vraag of hij Nicolas nog eens kon onderzoeken. Zowel Marleen als ik kenden een onrustige nacht
Toen ik hem belde, begreep Dr. Gillis onze bezorgdheid en was hij dadelijk akkoord om Nicolas te zien. We mochten om 19u naar zijn raadpleging gaan. Marleen had de trainer van Nicolas verwittigd dat hij niet ging komen trainen en was op tijd met Nic naar de kinderartsenpraktijk gereden. Ik werkte goed door op mijn eigen raadpleging, zodat ik stipt om 19u15 gedaan had. Ik haastte mij naar de praktijk van Dr. Gillis en was net op tijd om met Marleen en Nicolas mee binnen te gaan. Daar viel alles gelukkig heel goed mee! Hij had tekens van een virale infectie, maar geen verdachte bevindingen. Om zeker te zijn werd er toch ook een bloedname en een longfoto met echo van de buik aangevraagd. Al deze onderzoekingen waren normaal! We hadden ons dus voor niets zorgen gemaakt. Er was gelukkig geen enkel tumorteken! Hij mocht naar school, naar de voetbaltraining en Hij mocht ook gaan skiën in het kerstverlof!
De dinsdagochtend zag Nicolas er al wat beter uit. Hij wilde ook terug meer eten. Na de school bracht Vokke hem weer naar de voetbaltraining. Daar kreeg hij (uitzonderlijk) training van trainer Danny Boffin!
De genezing zette zich ook woensdag nog verder door. Hij speelde na de school wat voetbal met Michael, nam een bad, studeerde wat en installeerde zich s avonds voor TV om de championsleague-wedstrijd van Standard tegen AZ te kunnen volgen. Dankzij een kopgoal van keeper Bolat in de laatste minuut van de verlengingen, ging Standard door naar de Euro League!
De rest van de week ging zijn normale gang.
Het weekend was wel bijzonder. Het was het eerste weekend, sinds het voetbalseizoen begon, dat er geen wedstrijden waren. (Zowel Michael als Nicolas hadden geen competitie.) Zo kon ik op zaterdagvoormiddag naar een symposium in het ziekenhuis gaan en konden Marleen en ik op zondagochtend eindelijk nog eens heerlijk uitslapen! Zo konden de kinderen ook beter studeren voor hun examens, want volgende week was nog steeds een examenweek.
Maandagochtend gingen Nicolas en Marleen op controleraadpleging in Gasthuisberg, Leuven. Rond 11u werd ik opgebeld door Nicolas. Alles was OK! Hij was goedgekeurd en mocht van de professor mee op skivakantie gaan! (Alsof hij daar nog van af te houden zou zijn ) Ze kregen ook te horen dat Nicolas op 11 januari terug in Gasthuisberg verwacht werd voor een nieuwe chemokuur. Dit zal dan de 3e kuur zijn van het onderhoudsschema. Daarna zullen er nog 3 volgen (Dus 6 in totaal), en daarna nog 3 maanden met chemopillen alleen. Tegen dan is het ergens januari 2011 en dan zou de behandeling afgesloten worden en begint de opvolging.
Marleen bracht Nicolas van Leuven rechtstreeks naar de school, waar hij dadelijk aan een toets van rekenen mocht beginnen. s Avonds ging Nic gewoon naar de voetbaltraining in STVV. Toen hij daarna terug thuis was, kon hij, samen met Marleen, beginnen te studeren voor zijn volgend examen. Hij heeft nu alle dagen examens tot en met donderdag.
Donderdag was voor Stephanie en Michael al een eerste vakantiedag. Hun examens zaten er al op en hun rapport moest pas op vrijdag afgehaald worden. Nicolas had een laatste examen meetkunde en daarna heeft hij naar een film (Billy Alliot) mogen zien op school. Volgens Nicolas was dit een slechte film, maar volgens Stephanie was het wel een topfilm.
De voetbaltraining in Sint Truiden ging door in een bijtende kou. Maar Nic had er toch deugd van. Trainer Diederik had met Marleen en mij afgesproken dat de beoordeling van Nicolas op 05/01/2010 zou doorgaan om 19u30. Dan gaan we misschien horen of Nic nog een jaartje langer mag blijven in 1e klas, of dat hij mag vertrekken op het einde van het seizoen
Vanaf nu is het aftellen naar zaterdagochtend. Om 5u s morgens vertrekken we naar Lech. Eindelijk! Dit is iets waar Nicolas al een heel jaar naar heeft uitgekeken. Toen hij 1 jaar geleden ziek werd, kon hij nog begrijpen dat hij pech had en behandeld moest worden, maar vond hij het onaanvaardbaar dat hij niet op skivakantie mocht gaan van de dokters. Intussen zijn we een heel jaar opgeschoven. Met de behandeling lijkt het de goede kant uit te gaan. We gaan dit jaar afsluiten, zoals we het vorige hadden willen afsluiten: in ons vertrouwd familiehotel in Lech. We zijn ook blij dat Bompa, Dimitri en Roger, Annick en de kinderen ook terug meegaan. (Zij hebben vorig jaar Michael en Stephanie meegenomen, zodat Marleen en ik bij Nic in het ziekenhuis konden blijven.) We kijken met zijn allen al heel lang uit naar deze vakantie. Niet alleen om het verlof zelf, maar ook omdat dit het einde betekent van een moeilijk jaar. En we gaan er van genieten!!!
Aan iedereen die dit leest, aan iedereen die we van ver of nabij kennen, aan iedereen die ons geholpen heeft om het voorbij jaar door te komen wensen wij bij deze een ZALIG KERSTFEEST!
De eerste week van november was een doodgewone week. Nicolas was intussen volledig hersteld van zijn Mexicaanse griep en genoot van de herfstvakantie. Hij was s morgens altijd vroeg wakker en hield Marleen dan wat gezelschap tot de rest van de familie onder was. Marleen en ik moesten natuurlijk gaan werken, maar Marijs kwam tijdens de vakantie wat vroeger, zodat er altijd iemand in de buurt was.
Michael deed tijdens de vakantie niet zo veel. Hij keek wat TV, speelde wat met Nicolas, ging naar zijn voetbaltrainingen en studeerde alle dagen toch ook een beetje. Stephanie bracht haar vrije dagen door al chattend met haar vrienden en met veel turntrainingen. Nicolas had tijdens deze vakantieweek heel wat voetbaltrainingen op zijn programma staan. Na een week van inactiviteit deed het hem duidelijk deugd om terug op een voetbalveld te staan. Vokke, die hem nog altijd elke dag naar STVV bracht, was heel tevreden over de vooruitgang die Nic weer gemaakt had. Hij loopt elke dag een beetje natuurlijker, wint telkens een beetje kracht en kan daardoor ook steeds beter aanwezig zijn tijdens de oefenwedstrijdjes.
Dinsdagavond was er thuis een vergadering met het organiserend comité van onze actie tijdens DDH. Iedereen was er, behalve Dimitri. Die was voor 10 dagen naar Amerika om Sander (1 van zijn tennisleerlingen, die ginder toegelaten is als universiteitsspeler) te bezoeken. Zoals ik al geschreven heb was het (voorlopig) eindresultaat van onze actie onverwacht hoog. We kwamen aan een bedrag van meer dan 25000 voor DDH alleen! Als we dat samenvoegen met de opbrengst van het Bedankingsfeest, komen we uit op een eindtotaal van meer dan 30000 voor KOTK! Nogmaals onze dank aan iedereen die op een of andere mannier heeft bijgedragen tot dit succes!
Vrijdagavond was de voetbaltraining van Nicolas speciaal vervroegd, opdat alle spelers op tijd thuis en in hun bed zouden zijn. Dit werd speciaal gevraagd omdat iedereen op zaterdagochtend om 7u (!) in St. Truiden werd verwacht, om met de bus naar Waregem te rijden. Zowel Nicolas als Marleen gingen op tijd naar boven, maar vooral Marleen geraakte maar niet in slaap. Ze bleef maar woelen en werd s nachts zelfs een paar keer wakker, zodat ze s morgens helemaal niet uitgeslapen was toen Vokke om 6u30 onze Nic kwam halen om naar St. Truiden te rijden.
Vokke reed met de spelersbus mee. Marleen en ik vertrokken om iets voor 9u voor een rit van anderhalf uur naar Waregem. De U12 speelden in de gietende regen een redelijk goede wedstrijd tegen de ploeg van Zulte-Waregem. De eindstand werd 3-3. Nicolas en Vokke moesten met de bus weer terug naar St. Truiden rijden. Dus hadden Marleen en ik de tijd om nog vlug even iets te gaan eten in het centrum van Waregem. Het was lang geleden dat we nog zo veel tijd hebben gehad om wat bij te praten.
Zaterdagnamiddag hadden we afgesproken met de familie Van Aken om naar de film te gaan en daarna iets te gaan eten. De kinderen gingen naar de Disneyfilm Up, terwijl de volwassenen (en Michael) naar The box gingen zien. Zelden zo een teleurstellende film gezien. We waren het er allemaal over eens dat dit een echte ***-film was. Gelukkig was de rest van de avond wel goed. We gingen samen eten bij Joeri (in Tuilt-Kuringen) en hadden een geweldige avond. Toen we terug thuiskwamen waren we allemaal doodmoe. Het was een lange mooie dag geweest.
Zondagvoormiddag had Michael een topmatch tegen CS Maasmechelen. Ze kwamen voor in de eerste helft, maar hadden het heel moeilijk in de 2e helft en kwamen zelfs 1-2 achter. In de laatste minuut van de extratijd slaagden ze er echter in om de gelijkmaker te maken, zodat de eindstand 2-2 werd. De tegenstander, maar vooral ook hun supporters, hadden het hier blijkbaar zéér moeilijk mee. Er werd eerst wat geroepen, maar het eindigde in een echte vechtpartij, waarbij sommige spelers en zelfs begeleiders met de vuisten op elkaar insloegen. Marleen was in het begin van de rellen in paniek omdat ze Nicolas niet dadelijk zag, maar was daarna vooral ongerust dat de zaak nog meer zou escaleren. Uiteindelijk bedaarden de gemoederen. De spelers gingen naar de kleedkamers en de ouders en de begeleiders van de bezoekende ploeg bleven buiten staan, terwijl die van ons in de kantine iets gingen drinken om te bekomen van de opgelopen emoties.
Om 18u speelde Genk ook een topmatch tegen Anderlecht! Natuurlijk wilden de jongens naar de wedstrijd en deze keer ging Marleen ook mee. We reden met de Galaxy naar het stadion, want Richard, Arnout en Jasper reden ook met ons mee, zodat we met 7 in de auto zaten. Het stadion was helemaal uitverkocht en de sfeer was goed. Helaas werd Genk duidelijk overklast door Anderlecht en verloor het de wedstrijd met 0-2. Na de match waren we allemaal uitgenodigd door Marc, de papa van een ploegmaat van Michael, om nog een glas te komen drinken in Corner Zuid. Daardoor moest Stephanie, die alleen thuisgebleven was, nog wat langer wachten op haar avondeten. Koken zat er niet meer in, dus werd er maar een gewone kebab gehaald, die we met smaak opaten. Na Witse was het weer de hoogste tijd om te gaan slapen, want morgen moest Nicolas weer naar Gasthuisberg voor een nieuwe chemokuur
Marleen en Nicolas vertrokken s maandags al goed vroeg naar Gasthuisberg, omdat ze hoopten dat de chemotherapie dan ook wat vroeger gestart zou kunnen worden. Het idee was: zoveel te vroeger er gestart werd, zoveel te vroeger Nic weer naar huis zou kunnen. Helaas was de werkelijkheid anders. Allereerst was er nog maar eens geen kamer voor Nicolas en moesten ze dus in de gang wachten tot 16u30. Pas toen kregen ze eindelijk hun kamer. (Marleen was tegen dan al afgelost door Moeke en Vokke, want ze moest naar Tongeren om te werken. Ze zou s avonds weer opnieuw naar Leuven rijden om bij Nic te blijven slapen.) Ze vernamen nu ook pas dat de chemotherapie voor de gehospitaliseerde patiënten pas door de apotheek klaargemaakt werd na die van de ambulante patiënten. Dat betekende in de praktijk dat de chemo nooit in de voormiddag op de afdeling was en er dus altijd pas in de namiddag kon gestart worden. Nic zijn chemo werd daardoor pas om 15u30 aangehangentoen hij nog in de gang op zijn kamer zat te wachten.
Zoals altijd weigert Nicolas om ook maar iets te eten vanaf het ogenblik dat hij het ziekenhuis binnenkomt. Hij slikt zijn speeksel ook zo weinig mogelijk in, maar laat het liever stilletjes uit zijn mond in een handdoek lopen, omdat hij denkt dat hij anders moet braken op deze ingeslikte slijmen. Ook drinken doet hij daarom bijna niet. (Maar hij krijgt wel via zijn infuus zeer veel vocht toegediend, zodat hij veel moet plassen en daardoor wordt de chemo vlugger verwijderd uit zijn lichaam.) Helaas duurde het niet lang voordat hij al een eerste keer moest braken. Marleen was s avonds nog maar net terug op zijn kamer, toen hij voor de eerste keer om een kartonnen bakje moest vragen. Er zouden nog veel braakgolven volgen
Op dinsdagvoormiddag tijdens de opname werd Nicolas altijd even in slaap gedaan voor een ruggenprik. (Men neemt dan wat ruggenmergvocht af om te onderzoeken en spuit chemotherapie in de plaats.) Deze keer zou men iets nieuw proberen. Nicolas had de keuze gekregen tussen de klassieke narcose of een ruggenprik onder lachgas. Hij koos voor dit laatste. Dan moest hij niet in slaap en hoopte hij achteraf minder misselijk te zijn. Daardoor moest hij wel wachten tot de ruggenprikken onder narcose gedaan waren, want die moesten nuchter blijven. Marleen was graag bij hem gebleven tot na de ruggenprik, maar ze moest ook op haar werk zijn voor een dringend onderzoek. Een beetje tegen haar zin moest ze Nicolas bij Moeke en Vokke achterlaten. Nicolas kreeg zijn ruggenprik pas rond 15u, maar de methode met lachgas was blijkbaar zeer goed meegevallen. Toen ik, na mijn operatieprogramma, in Leuven aankwam om bij Nicolas te blijven slapen, lag deze stilletjes in bed, maar hij was wel klaarwakker. De avond en nacht verliepen zoals altijd: af en toe braken, regelmatig plassen en weinig slapen.
Woensdag was het 11 november (wapenstilstand) en dus een vrije dag, waardoor Nic en ik wat konden uitslapen. Marleen kwam mij om 14u aflossen. Dan was ik net op tijd terug in Hasselt om naar Michael zijn oefenmatch op Torpedo te gaan zien. Om 21u had ik, samen met Roger, nog eens tennisles bij Dimitri. (Die was sinds dinsdag weer terug in het land, na zijn Amerikaanse trip.) Michael bleef daardoor even alleen thuis, want Stephanie was met een paar vriendinnen naar SnowValley in Valkenswaard. Toen ik terug thuis was, was ik toch blij om ze alle twee in hun bed te zien.
Op donderdag was het wachten op Nics bloeduitslag om te zien of de chemo in zijn bloed al voldoende gedaald was. (Vanaf een waarde van 0,20 mocht hij naar huis.) Tot nu toe was dit nog nooit een probleem geweest, dus was ik heel verbaasd toen Marleen mij rond 18u belde om te zeggen dat Nicolas nog een nacht in Leuven moest blijven. Zijn bloedwaarde was nog te hoog! Het was mijn beurt om bij Nic te gaan slapen, maar ik had ook nog een patiënte in arbeid. Gelukkig had de patiënte begrip voor de situatie en wilde mijn collega deze bevalling van mij overnemen, zodat ik even later naar huis kon om mijn slaapspullen te halen en weer naar Leuven te rijden. Daar was Nicolas redelijk teleurgesteld, maar hij begreep ook dat er niets anders opzat dan te wachten tot morgen.
Om 8u op vrijdagochtend werd er opnieuw bloed getrokken. De uitslag zou een uur later bekend zijn. Terwijl we daarop wachtten kwam de assistent Nicolas nog eens onderzoeken. Toen ik vroeg hoeveel zijn bloedwaarde gisteren was, zei hij: 0,21! Ik dacht dat ik iets kreeg Heel die herorganisatie, heel die moeite, heel die teleurstelling, voor zo een miniem verschil.
Uiteindelijk kregen we pas om 10u30 het bericht dat we mochten vertrekken. (De waarde was 0,09.) Ondertussen had ik alles al ingepakt en waren we helemaal klaar om terug naar huis te rijden. Nicolas moest nog maar eens braken, en toen konden we eindelijk vertrekken. Onderweg belden we naar Marleen en naar Vokke met het goede nieuws. Nic hield zich tijdens de terugrit sterk, maar je zag dat hij het moeilijk had. We waren dan ook nog niet goed thuis, of hij moest opnieuw overgeven. Vanaf toen heeft Marijs zich over hem ontfermd, want ik moest even later terug gaan werken. s Avonds lag hij nog altijd met een handdoek (voor de speekselvloed) onder zijn mond in de zetel en had hij nog een paar keer moeten overgeven. Behalve een beetje soep, wilde hij nog altijd niets eten. De voetbaltraining hadden we natuurlijk afgezegd, maar Nicolas moest om 19u eigenlijk ook naar de catecheseles voor zijn Heilig Vormsel, maar ook dat zat er echt niet in. Hij bleef gewoon in de zetel liggen en we probeerden samen op TV naar DominoDay te kijken, maar nog voor de laatste domino viel, lag iedereen in zijn bed.
Marleen hoorde Nic rond 5u30 naar het toilet lopen en even later ook nog eens braken. Ze is dan maar bij hem gebleven. Ik kon wel wat uitslapen, maar moest om 9u naar een symposium in het ziekenhuis.
Rond 11u vertrok Marleen, tegen beter weten in, toch naar Sint Truiden om naar de match van de U12 te gaan zien. Toen ze aankwamen was de tweede helft net bezig. Na 10 minuten kon Nicolas niet meer langs de lijn blijven staan. Hij was te verzwakt. Daarom gingen ze naar binnen en heeft Nic de rest van de wedstrijd zittend en achter glas gevolgd, met zijn hoofd op tafel. Tot zijn vreugde won zijn ploeg wel met 2-1!
De rest van de zaterdag bleef Nic maar slapjes. Marleen bleef de ganse namiddag bij hem, terwijl Michael, Stephanie en ik naar de stad gingen voor wat winterkleding. s Avonds kwamen Moeke en Vokke babysitten, terwijl Marleen en ik met vrienden gingen eten.
Op zondagvoormiddag ging ik naar de wedstrijd van Michael zien. De provinciale scholieren van Torpedo wonnen met 2-3 van VKM. Terwijl wij op de voetbal waren, zijn Marleen en Nicolas naar de mis in Rapertingen gegaan. Het was naamopgeving en Nicolas moest daar echt bij zijn. Na de mis zijn ze dan, samen met Moeke en Vokke, tot bij ons gereden om vandaar naar de mosseldag van de jeugdopleiding van STVV te gaan. Nicolas zag er toen nog steeds niet goed uit. Tot mijn verbazing at hij wel een aantal mosseltjes en wat frietjes. En deze schenen hem goed te bekomen, want hij kreeg er zowaar weer wat kleur van.
Tot onze verbazing wilde hij om 16u toch naar de tennistraining gaan. Marleen bracht hem en bleef de ganse tijd daar. Hij had er duidelijk deugd van, want toen hij om 17u30 weer thuis was, zagen we zijn oogjes weer blinken.
Zondagavond waren we uitgenodigd om bij Bompa te gaan eten. Die vertrok nu dinsdag voor 3 weken naar Zuid Afrika en had daarom voor zijn 3 zonen met vrouw en kinderen (16 man in totaal) gekookt. Nicolas had zijn eetlust duidelijk teruggevonden, want hij at met smaak van de tomatensoep, de rosbief met groenten en de fruitsalade.
Terug thuis keken we nog naar de Pappenheimers en Witse, waarna het weer tijd was op te gaan slapen. Morgen was het weer school. Ook voor Nicolas!
De U12 moesten zaterdagochtend thuis spelen tegen Moeskroen. Marleen en ik waren maar net op tijd om het begin van de match te zien. Tot onze verbazing stond Nic aan de aftrap! Dit was de eerste keer dit seizoen. Hij speelde een goede eerste helft, waarbij hij veel inzet toonde en de bal goed bijhield in de spits. In het begin van de 2e helft mocht hij rusten, maar na een kwartiertje mocht hij weer meedoen. De eindstand werd 1-1. Toen we na de match aan Nicolas vroegen waarom hij aan de aftrap stond zei hij heel gewoon: De trainer had gezegd dat de besten mochten beginnen. Hij was maar al te fier dat hij daar ook weer bij hoorde.
s Avonds was de gedenkmis voor Bernard Vols. Dit is de oudste zoon van een mederotariër die 1 jaar geleden om het leven kwam bij een verkeersongeval. We gingen met de hele familie. De kerk zat afgeladen vol. Minstens evenveel jeugd, als volwassenen. Het werd een waardige herdenking, die niemand onberoerd liet. Nadien was iedereen (ook de kinderen) uitgenodigd voor een drink, mits een vrijwillige bijdrage. Men probeerde op die mannier voldoende geld bij elkaar te krijgen voor een scoutstent. Uiteindelijk had men genoeg geld voor 2 tenten!
Maandagmiddag had ik een moeilijk moment. In het Virga Jesse Ziekenhuis was er een persvoorstelling voor een nieuw kinderboek. Ik was door de schrijfster gevraagd om hierbij te spreken over wat er in mij opkwam. Zij heeft een mooi autobiografisch boekje geschreven, voor kinderen, over het verlies van een ongeboren broer of zus. Ik had in het weekend iets voorbereid, maar wist zelf niet goed of het in orde was, want ik was voordien ook nog nooit bij een persvoorstelling aanwezig geweest. Toen ik aan het spreken was had ik het zelf even moeilijk. Ik moest denken aan patiënten die ik begeleid had in deze problematiek, aan mijn eigen kinderen en aan Elfi (de schrijfster) die voor mij stond. Er was de twijfel of ik het wel goed verwoord had, de vermoeidheid van de laatste dagen en de emotionele geladenheid van het onderwerp. Gelukkig hield ik het vol en haalde ik het einde van mijn speech.
Dinsdagavond had Nicolas een oefenmatch tegen de miniemen van Hades (=provinciaal voetbal). Altijd een moeilijke wedstrijd, want de tegenstander is altijd uiterst gemotiveerd om tegen een nationale ploeg te mogen voetballen en er lopen bij Hades een paar zéér getalenteerde spelers rond. Nicolas deed weer zijn best, maar werd een keer hardhandig onderuitgetackeld en er werd een (geldig) doelpunt van hem afgekeurd, zodat hij uiteindelijk niet zo tevreden was. Zijn ploeg won uiteindelijk nipt met 1-2. Na de wedstrijd werd Marleen aangesproken door de moeder van Jeff, de kapitein van Hades. Haar zoon was vorig jaar op STVV komen testen bij de ploeg van Nic. Ze vertelde dat haar zoon er kapot van was geweest, toen hij het nieuws van Nicolas vernomen had. Jeff zijn vader was een paar jaar voordien op jonge leeftijd overleden. Toen hij bij STVV kwam testen had Nic hem proberen op te vangen en in de groep te integreren. Daarvoor wilde ze hem nog eens bedanken. Ze zei ook dat haar zoon nu misschien wel bij STVV zou voetballen, als Nic niet ziek geworden was, want daardoor verloor hij toen een vriend bij zijn nieuwe ploeg. Jeff was toen namelijk geselecteerd om naar STVV te komen, maar gaf dan toch de voorkeur om bij Hades te blijven, owv zijn vrienden.
Vrijdagavond was de afsluiting van het seizoen op de Runkster Tennisclub. Vokke bleef babysitten nadat hij Nic terugbracht van de voetbaltraining. Omdat de club zo intens had meegewerkt aan onze actie voor Kom op tegen Kanker, hadden Marleen en ik besloten om een vat te geven tijdens deze seizoensafsluiting. Op die mannier konden we iedereen nog eens bedanken voor alle hulp. We hadden ook al een voorlopige raming opgemaakt van het eindtotaal dat we aan KOTK konden geven en dat bedrag hebben we toen bekend gemaakt. Het zal zeker boven de 23000 (!) euro zijn!!! (Later volgt nog een correctere berekening.)
Zaterdagochtend had de U12 een topmatch in Standard. Nicolas mocht een hele wedstrijd meespelen en hij deed het goed, maar zijn ploeg onderging de wet van de sterkste. Ze verloren met 3-0. Toen we thuiskwamen na de wedstrijd, heb ik ons gezin gevaccineerd tegen de Mexicaanse griep! (Ik had het vaccin via het ziekenhuis gekregen, omdat Nicolas een risicopatiënt was.) In de late namiddag gingen we met ons vijven naar de stad, want bijna iedereen had nieuwe winterkleding nodig. Michael en Stephanie waren al een weekje verkouden, maar Marleen voelde zich nu ook steeds minder goed. Toen we thuiskwamen moest ze zelfs op haar bed gaan liggen met buikpijn, het gevoel van braken en beginnende koorts. Eigenlijk moesten we samen naar een feestje gaan, maar dat zat er duidelijk niet meer in. Ik belde dus maar af, wat de kinderen helemaal niet erg vonden. We keken samen wat TV en zijn allemaal vroeg in bed gekropen.
Maandagavond kwam Nicolas doodmoe terug van de voetbaltraining. Toen we zijn temperatuur namen, bleek dat hij 38 °C koorts had! Na een Dafalgan zakte dit echter snel. Dinsdagochtend kwam Marleen mij s morgens wekken met het bericht dat Nic nu 38,8 ° koorts had! Er zat niets anders op dan met hem naar spoedgevallen te gaan om hem te laten onderzoeken. Probleem: ik moest al om 8u opereren en Marleen werd in Tongeren verwacht! Gelukkig kon ze haar werk wat herorganiseren, zodat ze bij Nic kon blijven, terwijl ik ging opereren. Tegen de middag viel het verdict: Mexicaanse griep! Ik was dus te laat geweest met mijn vaccinatie! Even later mocht Nicolas toch terug naar huis, want hij was redelijk goed. Bovendien was zijn bloedbeeld in orde en was hij anders toch maar een infectiegevaar voor de andere patiënten in het ziekenhuis. Toen ik s avonds thuiskwam, ging het met Nicolas redelijk goed, want hij had weer wat Perdolan gekregen, maar naarmate de avond vorderde voelde ik mij zelf minder goed. Ik ben s avonds dan maar niet naar de vergadering gegaan. Dan kon ik ook niemand anders besmetten.
Nicolas moest de rest van de week thuisblijven, maar echt ziek was hij niet meer. Onder Tamiflu en Perdolan mono, had de griep blijkbaar niet veel vat meer op hem en misschien hielp de vaccinatie ook al een beetje mee Tot hij donderdagnacht plots om 3u aan ons bed stond met oorpijn. Hij hield Marleen de rest van de nacht wakker. s Morgens belden we noodgedwongen opnieuw naar Dr. Gillis, die zo vriendelijk was om hem thuis te komen onderzoeken. (Ook weer omwille van het infectiegevaar.) Het bleek om een virale ontsteking van het buitenoor te gaan, met aantasting van de zenuwbaan in dat oor. Vandaar de uitgesproken pijn. Met Junifen ging ook dat weer over en met wat oordruppels zou hij snel weer genezen.
Als we er goed over nadenken, kwam de Mexicaanse griep op een redelijk goed ogenblik voor onze Nicolas. Hij heeft momenteel een redelijke weerstand, de herfstvakantie begint zodat hij op school niets meer moet missen- en tegen dat hij opnieuw intraveneuse chemotherapie moet krijgen (vanaf 9/11/09) is hij hopelijk terug in orde.
Zaterdagochtend was Nicolas al voldoende hersteld om naar zijn ploeg te gaan zien. De U12 moest echter met een noodploeg (gekwetsten, zieken en doorschuiving naar U13) spelen tegen de koploper van de competitie. Ze verloren dan ook kansloos met 0-7! Vanaf maandag mag Nic weer meetrainen. Hij kijkt er nu al naar uit.
Zaterdagavond zijn we met de kinderen mosselen gaan eten in de Vogelsanck. Zoals altijd was het een gezellige avond, waarop Marleen en ik wat meer horen van de leefwereld van onze kinderen. Thuis staat de TV aan, is er iemand afwezig, of moet er iemand snel van tafel gaan. Op restaurant valt dat allemaal weg. Dan zit je samen en heb je tijd om naar elkaar te luisteren.
Zondag was het Allerheiligen. Op vraag van Bompa gingen we allemaal om 10u30 naar de mis in de Catharinakerk. Mijn 2 broers (Jan en Luc) waren daar ook met hun gezin. Daarna zijn we samen naar het graf van mijn moeder (oma voor de kleinkinderen) gegaan om daarna bij Bompa middag te gaan eten. De zondagnamiddag was rustig. Het was echt herfstweer met wind, regen en vallende bladeren. Iedereen bleef dus gezellig binnen bij de open haard. Er werd wat geslapen, TV gekeken, een beetje gestudeerd en Marleen bakte lekkere pannenkoeken.
Ik dacht aan een kort verslagje te beginnen, maar nu blijkt het toch weer een lijvig verhaal geworden te zijn. We hopen nu op een rustige, normale herfstvakantie. Bovendien kijken we allemaal -nu de herfst zo duidelijk zijn intrede doet- al meer en meer uit naar het kerstverlof en het geplande skiverlof in Lech. Het klinkt misschien belachelijk, maar ik heb het gevoel dat we dit bewogen jaar dan pas kunnen afsluiten
Het was geweldig druk de laatste 2 weken! Wij waren niet alleen volop bezig met de voorbereidingen voor onze actie voor Kom op tegen Kanker tijdens Dwars door Hasselt, maar het gewone werk en de gewone activiteiten liepen natuurlijk ook allemaal door. Bovendien was ik al lang geleden ingeschreven voor een groot borstkankercongres in San Francisco van woensdag 07/10/2009 tot zondag 11/10/2009.
Maandag 05/10/2009 was ik, voor het eerst sinds lang, nog eens een avondje thuis. Marleen moest van 20u30 tot 21u30 gaan tennissen, Nicolas was naar de voetbaltraining geweest, Stephanie was van 19u tot 20u gaan tennissen en Michael was gewoon thuis aan het studeren. Samen met de kinderen keek ik naar Boer zoekt vrouw, tot Marleen terug thuis kwam. Dan was het tijd om te gaan slapen.
Dinsdagavond had ik nog een laatste vergadering over onze actie in het clubhuis van Runkst. Daarna pakte ik mijn koffer nog in, want ik moest om 5u20 in Hasselt de trein naar Antwerpen en van daar naar Schiphol (Amsterdam). Mijn vliegtuig vertrok dan om 11u. Ik zou op zondag 11/10/2009 Dus de dag van Dwars door Hasselt!- terug landen om 11u30! Er was dan een taxi voorzien om mij zo snel als mogelijk naar Hasselt te brengen.
De reis verliep probleemloos. Het congres zelf was matig, maar daardoor had ik ook wat tijd over om San Francisco te bezoeken. Prachtige stad! Er is 9u tijdsverschil met België, zodat ik altijd s middags naar huis belde. (Dat was dan rond 22u Belgische tijd.) Daar verliep blijkbaar alles zijn gewone gang. Zelfs de voorbereidingen op zondag verliepen vlekkeloos. Hiervoor moet ik het organiserend comité -maar vooral Freddy- heel erg bedanken, want zonder hen was dit nooit gelukt!
Ik landde s zondag zelfs iets te vroeg op Schiphol, maar dan liet de bagage weer op zich wachten, zodat we toch pas rond 11u met de klaarstaande taxi naar Hasselt konden vertrekken. Daar kwam ik aan om 13u30. Marleen was intussen al met Stephanie en Nicolas vertrokken naar de stad, want zij moesten op 13u45 starten aan de 5 km loop. Michael was s morgens gaan voetballen en was nog niet terug. Ik nam zo vlug als mogelijk een douche, scheerde mij en deed iets anders aan. Intussen was Michael ook aangekomen. Samen reden we dan met de Vespa naar Het Molenpoortplein om ons bij de groep te voegen. Toen we daar aankwamen, zagen we de eerste lopers al doorkomen en begon het stilletjes te regenen
We zagen een aantal lopers die we kenden, waaronder Dimitri, en we hoopten dat we Marleen en de kids nog niet gemist hadden. Gelukkig kwamen ze even later ook voorbij! We riepen zo hard we konden om hun aan te moedigen en ze hadden ons duidelijk gehoord. De regen begon echter met bakken uit de lucht te vallen, zodat we beschutting moesten zoeken om de rest van het deelnemersveld ook nog aan te moedigen.
Toen iedereen voorbij was, gingen we naar het Molenpoortplein. Daar hadden ze, vanaf 8u s morgens, prachtig werk geleverd. Er stonden 4 grote tenten, een hotdog- en soepkraam, 2 bonnetjeskramen, een prijzentent (voor de tombola), een radiowagen, 2 tapinstallaties, enz De doeken van de sponsors waren mooi opgehangen, alles was mooi en gezellig in een U opgesteld. Kortom: alles was perfect, behalve het weer. De stortbui had al enkele mensen weggejaagd en de anderen stonden dicht bij elkaar te schuilen tegen het noodweer. Gelukkig duurde de wolkbreuk niet al te lang en bleef het de rest van de dag droog.
Marleen, Stephanie en Nicolas kwamen even later ook aan op het plein. Ze waren helemaal verkleumd, maar ze hadden het gehaald! Ze deden vlug iets droog aan, om daarna te kunnen supporteren voor de 10 en 15 km. Intussen kwam er meer en meer volk toe op onze stand, zodat het er echt gezellig begon te worden. Tijdens de doortocht van de lopers gingen de meeste mensen de deelnemers aanmoedigen, zodat het dan iets rustiger was, maar tussen 17u en 20u stond het Molenpoortplein vol met sympathisanten! De drank vloeide, de hotdogs en de soep vlogen de deur uit en de stand met de tombolaprijzen had het ook zeer druk. Vanaf 20u30 was alles voorbij. Met man en macht werd alles terug opgeruimd. De nog niet opgehaalde prijzen werden naar Runkst gebracht, zodat we die later nog konden uitdelen aan de winnaars.
Rond 23u was ik eindelijk thuis. Marleen en de kinderen lagen toen al lang in hun bed. Terwijl ik probeerde in slaap te vallen dacht ik nog eens na over de voorbij actiedag en ik heb maar 1 besluit: Er zijn gewoon geen woorden voor!!! De mannier waarop iedereen op een of andere mannier ons gesteund heeft is ongelooflijk! Niet alleen de mensen van het organisatiecomité, maar ook de lopers die zich lieten sponsoren, de mensen die onze lopers wilden sponsoren, die lotjes kochten, die prijzen gaven, die meehielpen die dag, die langskwamen op de stand, de bedrijven die ons sponsorden, de medewerking van Galatso (=organisatie van Dwars door Hasselt), van de Stad Hasselt, het overnemen van de actie door het Jessaziekenhuis, de Stedelijke Basisschool van Rapertingen, de sportschool en door zoveel anderen, Het was ongelooflijk!
Maandag 12/10/2009 was ook een belangrijke dag voor ons. Marleen en ik zijn 18 jaar geleden met elkaar getrouwd, hetgeen toen een groot feest was, maar wat nu verdween in de drukte van de dag. Er was de gewone ochtenddrukte, maar vooral ook Nicolas, die in de voormiddag, samen met Marleen, op raadpleging moest gaan in Leuven. Hij werd gezien door dr. Ann Uyttebroeck. Gelukkig was alles goed! Hij is nog altijd ziektevrij. Zijn chemopillen werden een beetje aangepast en er werd afgesproken dat Nic van 09/11 tot 12/11/2009 terug opgenomen zou worden voor de 2e intraveneuze chemotherapie van het onderhoudsblok. Dat betekende dus weer 4 dagen Gasthuisberg.
Dinsdagavond waren Marleen en ik uitgenodigd door Roger en Annick voor een concert van Elton John in het Sportpaleis in Antwerpen. Het werd een heel fijne avond, met heerlijke muziek. Maar 1 bemerking: het was een wat rare half erotische- show, waardoor de aandacht soms te veel van de live performance werd afgeleid. Toen we thuiskwamen zat Vokke in de zetel te glunderen. (Hij had Nicolas na de voetbaltraining thuisgebracht en was dan blijven babysitten.) Nicolas had op de trainingen tegenwoordig het gouden shirt. Dit mag gedragen worden door de speler die het meest punten haalt op de trainingen. Dus ook daar gaan zijn prestaties stilletjes de hoogte in, maar is hij nog niet aan zijn vroegere vormpijl. Bovendien weten we ook dat hij in november weer een knakje zal krijgen bij zijn volgende chemo.
Woensdag moest Nicolas een spreekbeurt geven in zijn klas over het Modemuseum in Hasselt. Blijkbaar deed hij dit redelijk goed, want hij had een 9/10 gekregen. In het algemeen doet hij het trouwens goed op school. Marleen ziet er natuurlijk op toe dat hij zijn studies bijhoudt, maar ondanks de drukke sportactiviteiten krijgt hij het toch allemaal gedaan. We denken dan ook dat hij niet echt een achterstand heeft opgelopen in de 2e helft van vorig jaar en hierover kunnen we alleen maar blij zijn.
Vrijdagavond bracht Vokke Nicolas rechtstreeks van de voetbaltraining naar de catecheseles, want de voorbereiding op zijn vormsel in het voorjaar van 2010 is ook reeds begonnen. Om 21u was de les gedaan. Michael was toen ook net terug van zijn voetbaltraining. Dan pas konden we thuis onze spaghetti eten.
Eindelijk vind ik nog eens de tijd om iets voor de blog te schrijven. Ik merk dat het lang geleden is, want er zijn meer en meer mensen die me vragen of mailen hoe het met Nicolas gaat.
Eigenlijk valt er niet veel nieuws te vertellen. Het gaat zéér goed met Nicolas! Niet alleen met Nicolas trouwens. Ieder lid van het gezin heeft zijn oude ritme van vroeger weer opgenomen. Nu de school weer bezig is, zijn de kinderen de hele dag weg en moeten ze in het weekend en s avonds regelmatig studeren. Marleen en ik werken ook weer in ons normale ritme en proberen nog steeds alle niet schoolse activiteiten van de kinderen in te plannen in onze eigen sociaal leven.
Aan Nicolas ziekte worden we alleen nog herinnerd doordat hij alle dagen zijn chemopillen moet blijven innemen (Wat hij zeer plichtsbewust blijft doen.) en doordat ik 1x per week een bloedname moet doen bij hem, om te zien of de dosis pillen moet aangepast worden. Voor de rest is hij terug een kind als alle anderen. Hij gaat naar school, lacht, speelt, sport en doet kattenkwaad net als vroeger. Zijn haartjes zijn ook zeer mooi teruggekomen. Nicolas heeft nu opnieuw korte witte donshaartjes! Ik zal zijn gezichtje niet vlug vergeten, toen hij voor de eerste keer terug een klein gelkuifje kon maken. Zo fier was hij!
Alleen als hij voetbalt kan je zien dat hij nog niet in topconditie is. Zijn loopstijl is wel iets minder houterig aan het worden, maar is nog lang niet zo soepel als vroeger. Zijn uithoudingsvermogen is natuurlijk ook nog niet volledig terug in orde, waardoor hij onmogelijk een ganse voetbalmatch (2x30 minuten) zou kunnen spelen. Maar hij blijft een ijzersterk karakter hebben. Hij gaat elke keer opnieuw met veel plezier naar de trainingen, hij accepteert (voorlopig nog?) zonder klagen zijn rol van bankzitter en hij blijft werken aan zijn mindere punten in de hoop dat deze gaan verbeteren naarmate hij verder weg is van zijn laatste intraveneuze chemotherapie. Hij weet ook dat hij begin november opnieuw naar Gasthuisberg zal moeten voor een nieuwe chemokuur, maar daar heeft hij nog geen enkele keer iets over gezegd. Blijkbaar denkt hij daar liever nog niet aan.
Een paar van zijn topmomenten van de laatste weken waren o.a. de wedstrijd Sint Truiden tegen Anderlecht, waar hij met Dominique naar toe mocht gaan en de wedstrijd St. Truiden Genk, waar hij met Vokke naar ging kijken. Zijn eigen voetbalwedstrijden zijn ook iets beter verlopen. Zo speelden de U12 van STVV thuis gelijk tegen Anderlecht (gevierd als een overwinning!) en wonnen ze in Lokeren. Tijdens deze laatste wedstrijden werd Nicolas door zijn trainer ook steeds meer in de ploeg gezet. Eerst speelde hij alleen maar het laatste kwartier van de wedstrijd, maar de laatste match mocht hij al een kwartier in de 1e helft en het laatste kwartier meespelen. Zijn inzet was er steeds, hij doet ook af en toe al een goede actie, maar scoren zat er helaas nog niet in
Ook op tennisvlak heeft Nicolas zich goed gegeven. Zo speelde hij in zijn jeugdreeks de finale tegen Boyan. Deze laatste won meer dan verdiend, maar Nic was al blij dat hij zo ver geraakt was. Nicolas was ook ingeschreven in de hoogste dubbelreeks van de volwassenen, samen met meester Dimitri. Ze wonnen 2 zéér mooie wedstrijden en gingen uiteindelijk pas onderuit in 3 sets tegen de latere clubkampioenen. Intussen is het clubhuis in Runkst gesloten en zijn de wintertrainingen in Alken weer begonnen
Op zondag 27 september verjaarde Moeke. Daarom had ze haar hele kroost uitgenodigd in De Badmeester. Dit is de nieuwe horecazaak van vrienden van ons in het domein De Halve Maan te Diest. We werden prachtig ontvangen in een apart zaaltje en kregen lekker en veel te veel eten. Alle kleinkinderen zaten samen aan een grote tafel en speelden tussendoor in de grote speeltuin. Het werd een fijne zondagavond voor iedereen.
Samen met een paar vrienden van tennisclub Runkst zijn wij intussen volop bezig met de voorbereidingen voor onze actie ten voordele van Kom op tegen Kanker tijdens de stratenloop Dwars door Hasselt op 11 oktober. Hierbij proberen we op 4 mannieren geld in te zamelen:
1)door lopers te laten sponsoren per kilometer.
2)Door prijzen te vragen om een tombola te doen en dan te proberen om 3000 lotjes te verkopen aan 2 het stuk.
3)Door een stand op het Molenpoortplein in Hasselt met drank, hotdogs, muziek en veel meer.
4)Door bedrijfsponsoring, waarvoor ze in ruil reclame krijgen op onze stand.
Deze actie is intussen uitgedeind van een kleine organisatie in een lokale tennisclub tot een middelgrote organisatie. Op eenvoudige vraag mochten we van Galatso (=organisatie van DDH) effectief een actie voor KOTK doen. De stad Hasselt werkt volop mee en we kregen van een heleboel mensen heel mooie prijzen voor onze tombola, waarvoor onze dank! Er zijn heel wat bedrijven die bereid waren om geld te geven aan onze actie als bedrijfssponsoring. En er zijn steeds meer lopers die zich laten sponsoren per kilometer. Deze lopers komen niet alleen via de tennisclub Runkst, maar ook via het Jessa Ziekenhuis (= fusie tussen Virga Jesse & Salvator ziekenhuis), via de sportschool van Hasselt, via de school van Nicolas en via een groep lopers uit Stevoort. Het is ongelooflijk hoeveel mensen ons op een of andere al hebben gesteund de laatste weken! Wij kunnen niet anders dan iedereen heel erg te bedanken voor al deze inzet!!!
Tot slot: Nicolas heeft beslist om zelf mee te lopen. Hij wil de 5 km lopen! (Marleen zal met hem meelopen. Ik kan zelf niet meelopen, maar zal wel op het Molenpoortplein zijn.) Nicolas is in de eerste plaats zelf achter sponsors gaan zoeken, maar natuurlijk hebben Marleen en ik hem ook wat geholpen. Zowat iedereen die we de laatste tijd tegenkomen, krijgt dan ook de vraag om Nic te sponsoren of om lotjes te kopen. Gelukkig doet werkelijk iedereen dit zonder probleem, waarvoor onze dank!
We hopen u allemaal te mogen ontmoeten op het Molenpoortplein in Hasselt op zondag 11 oktober vanaf 13u tot ?
Tijdens zijn ziekenhuisopname van maandag 31/08 tot donderdag 03/09 hield Nicolas zich heel goed. Met een lach op zijn gezicht was hij op maandagochtend vertrokken naar Gasthuisberg. In het ziekenhuis heeft hij, zoals altijd, niets willen eten Want het komt er anders toch terug uit.- en maar heel weinig willen drinken. Hij heeft dan ook maar een paar keer moeten overgeven en hij is, vooral op woensdag, toch wel slapjes geweest van zijn chemotherapie. Maar globaal gezien is hij er opnieuw met glans doorgekomen. Toen hij donderdag het goede nieuws kreeg dat de bloedspiegel van de chemo laag genoeg was, kon hij dan ook niet snel genoeg naar huis.
Toen ik donderdagavond rond 19u gedaan had met werken, belde ik naar huis om te informeren hoe het daar was. Bleek dat Nicolas al aangekomen was, maar ook weer op het punt stond om te vertrekken. Marleen moest namelijk een wedstrijd voor het clubkampioenschap spelen in Runkst. En natuurlijk wilde onze Nikkel mee gaan om te supporteren voor zijn mama. Hij voelde zich immers veel te goed om gewoon thuis te blijven zitten.
Er was dan ook niemand meer in huis toen ik wat later thuiskwam. Marleen, Michael en Nicolas waren naar de tennis en Stephanie was nog op de turntraining. Nicolas had ook thuis nog niets willen eten, maar ik had wel honger. Dus at ik vlug een klein bordje, waarna ik ook naar Runkst vertrok. Nicolas kwam mij rond de hals gevlogen bij mijn aankomst op de tennisclub. Marleen won haar wedstrijd vlot en we kwamen allemaal rond 22u30 thuis. Het was hoog tijd voor Nic om te gaan slapen!
Vrijdagochtend wilde Nicolas naar school! Hij voelde zich goed, at deze keer wel iets als ontbijt en wou toen aan zijn schooljaar beginnen. Marleen bracht hem en ik moest hem s middags gaan halen, zodat hij thuis kon eten en dan kon beslissen of hij namiddag ook nog naar school wou gaan. De ontvangst op school was meer dan hartelijk. Op een of andere mannier was iedereen blij dat Nicolas er terug was! Toen ik hem s middags vroeg of hij in de namiddag thuis wou rusten, zei hij heel verontwaardigd: Ha nee hé. Het is knutselen en turnen. Waarom zou ik dan nu niet naar school gaan? Marijs haalde hem s avonds terug af aan de school. Hij at iets en had intussen al lang afgesproken met Vokke dat die hem naar de voetbaltraining in St. Truiden zou brengen. Want wie naar school kan gaan, kan ook gaan voetballen.
Zaterdagochtend moest Nic zijn ploeg in Charleroi spelen. Hij moest mee met de spelersbus, maar wist dat hij niet zou mogen spelen, omdat er maar 15 spelers op het wedstrijdblad mogen staan en ze met 17 spelers in de ploeg waren. Zo kort na de chemo en zonder training, was het niet meer dan logisch dat hij deze week niet mocht spelen. Marleen en ik zijn toch naar de wedstrijd gaan zien. (Een rit van meer dan anderhalf uur om uw zoon niet te zien spelen!) Helaas verloren ze onverdiend, want de beste kansen waren ongetwijfeld voor de U12 van STVV.
Zondag was het doopfeest van Emiel Dubin. (=jongste zoon van de jongste broer van Marleen) Marleen ging met Stephanie en Nicolas naar de mis, terwijl ik naar de voetbalwedstrijd van Michael in Zepperen reed. Michael zijn ploeg (provinciale scholieren) won, mede door een goede redding van Michael, ook hun 2e wedstrijd. Na de wedstrijd reden Michael en ik snel naar Stevoort om daar mee te gaan vieren met de familie Dubin-Loyens. Het werd een super doopfeest! Mooi weer, fijn volk en heerlijk eten en drinken. De dag werd afgesloten op Runkst. Daar moesten Michael en Mathias samen dubbelen tegen 2 ervaren tennissers voor het clubkampioenschap. Tot onze verbazing wonnen de 2 youngsters nog van deze sympathieke tegenstanders.
Vanaf maandagochtend begon voor Nicolas de oude routine. Elke dag school, met op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag telkens voetbaltraining op STVV en op woensdag tennis in Runkst. Maandagavond moest Nicolas na de voetbaltraining nog een wedstrijd dubbel gemengd spelen voor het clubkampioenschap. Hij speelde met Julie tegen Freddy en Dominique. Er was veel volk om naar deze match te zien. Ze speelden soms mooie tennis en hadden kans op winst, maar verloren hun wedstrijd toch in 3 sets. Op woensdagnamiddag was er ook een tennismatch gepland tussen Nicolas en zijn vriend Arnoud, voor het clubkampioenschap van de jeugd. Nic won deze wedstrijd uiteindelijk wel, na 3u tennissen, in 3 sets. (7-6, 6-7, 6-3) Zowel Marleen als ik hebben de wedstrijd niet gezien, maar toen ik thuiskwam zag ik maar al te goed op zijn gezicht dat hij er van genoten had om nog eens te kunnen winnen.
Vrijdagavond moest Marleen opnieuw met Kirsty spelen. Vokke bracht Nicolas na de voetbaltraining naar Runkst, waar hij opgerold in een dekentje supporterde voor zijn moeder. Het moet geholpen hebben, want ook deze wedstrijd werd gewonnen. Na de match werd er nog even iets gedronken, maar toen was het tijd voor Nicolas om te gaan slapen, want morgenvroeg moest hij weer voetballen
Marleen bracht Nicolas s morgens naar St. Truiden. De U12 moesten tegen Cercle Brugge spelen en ze hadden dringend nood aan een goede prestatie, want tot nu toe hadden ze nog geen punten kunnen behalen. Deze keer verliep het beter. Ze wonnen met 3-2. Nicolas mocht alleen het laatste kwartier meedoen, maar gaf zich hierbij volledig. Voor het eerst zagen we terug wat van de oude Nicolas op het voetbalveld staan. Deze eerste overwinning werd door de spelers gevierd, alsof ze al kampioen waren.
Kort na de middag viel Nic in slaap in de zetel. De voorbije week, met een combinatie van school en sport, hadden hem toch moe gemaakt. Toch zat zijn programma er nog niet op, want om 16u kwam Vokke hem halen om naar de wedstrijd STVV-Anderlecht te gaan zien. (Nicolas mag als jeugdspeler van STVV gratis binnen en ik heb sinds dit jaar ook een tribunekaart op STVV.) Terwijl Marleen en ik naar het prachtige huwelijksfeest van Hilde (een van mijn collegas op de praktijk) en David mochten gaan in La Butte Aux Bois (Lanaken), zagen Nicolas en Vokke hoe St. Truiden de koppositie in de rangschikking overnam van Anderlecht, door thuis te winnen met 2-1.
De zondag was weer meer dan gevuld. In de voormiddag gingen we allemaal naar de voetbalmatch van Michael zien. (Gewonnen met 4-2.) Om 14u moest Nicolas de finale van het jeugdclubkampioenschap tegen Boyan spelen (Verloren met 6-3, 6-3.) Stephanie speelde om 14u30 een dubbelwedstrijd met Jill in Koersel. (Verloren 6-3, 6-3.) Ik speelde met Roger dubbel op Runkst. (Verloren met 7-6, 6-7, 6-4) en Michael en Mathias speelden ook dubbel op Runkst om 18u. (Gewonnen met 6-4, 7-5) Tussendoor moest er ook nog een beetje gestudeerd worden. Bovendien hadden we afgesproken om s avonds bij Bompa te gaan eten, maar daar kwamen we pas om 20u15 aan. Het was dus een meer dan gevulde dag. Om 22u lag iedereen dan ook in zijn bed. De uitslag van de finalewedstrijd van Kim op Flushing Meadows zouden we morgenvroeg wel horen
Actie voor KOTK tijdens Dwars door Hasselt op 11/10/2009!
Best
Beste vrienden,
De Runkster Tennisclub zal samen met ons en nog andere sympathisanten een actie op te zetten ten voordele van Kom op tegen Kanker tijdens Dwars door Hasselt. ( Dit gaat door op 11/10/2009.)
·Doelstelling:
Zo veel mogelijk geld inwinnen voor KOTK!!!
·Hoe meedoen?
oDoor mee te lopen tijdens DDH en uw aantal gelopen kilometers te laten sponsoren.
(Sponsorfiche ligt in clubhuis RTC of kan via mail verkregen worden)
oDoor lopers te sponsoren.
(Bedrag invullen op blad van de door u gesponsorde loper.)
oDoor mee te helpen aan een drank en eetstandje thv de kanaalkom tijdens DDH.
(Gelieve u te melden in het clubhuis RTC of door ons te mailen.)
oDoor prijzen te geven voor een tombola tijdens DDH.
(Gelieve u te melden in het clubhuis of door ons te mailen.)
oDoor te komen naar ons standje aan de kanaalkom op 11/10/2009.
(Geniet van DDH met een drankje, hapje en veel gezelligheid tussen vrienden )
oDoor deze informatie door te geven aan al uw vrienden en kennissen en hen aan te sporen om ook te komen.
oEventueel kan je nog steeds geld storten op de rekening van KOTK met vermelding van ons identificatienummer. (rek.nr.: 488-6666666-84 identifictienr.: 110-208-925)
We hopen dat jullie ons hierbij willen helpen en danken jullie nu al voor alle hulp!
Als ik dit schrijf is het al weer september. We zitten nog maar eens op een kamer in Gasthuisberg Leuven, waar Nicolas weer is opgenomen voor zijn eerste vervolgbehandeling. Toch vind ik het belangrijk om eerst wat te schrijven over de voorbije 2 weken, want die waren een ware verademing!
Zoals ik al geschreven heb was ons bedankingsfeest heel goed meegevallen. We hadden een uitzonderlijke zomeravond getroffen, alle ingrediënten vielen vanzelf op hun plaats en dankzij de hulp van velen verliep alles vlot. We hebben met ons vijven dan ook echt genoten van deze schitterende avond. s Zondags hebben we nog wat opgeruimd en hebben we eindelijk- ook onze koffers ingepakt, want maandagochtend zouden we naar Parijs vertrekken.
Omdat Michael nog ooglenzen moest halen bij de opticien, konden we pas om 10u vertrekken. We reden met een vol geladen wagen de stad in en van daar vertrokken we naar de lichtstad. We hadden tijd zat, dus stopten we s middags in een klein dorpje, een eindje weg van de autosnelweg, om daar in een brasserie iets te eten. Daarna ging het vlot tot in Parijs. We hadden een hotel geboekt pal in het centrum, op 100m van het Louvre. Nadat de auto geparkeerd was en we alles op de kamer gezet hadden, hebben we de stad voor een eerste keer verkend. s Avonds hebben we lekker gegeten in een zéér mooi Italiaans restaurant, maar toen was het hoog tijd om te gaan slapen, want iedereen was doodop van de reis en de gebeurtenissen van de laatste dagen.
We hadden een Nederlandstalige gids geboekt om ons gedurende 2 dagen rond te leiden in Parijs. Het was een oudere dame, die zich verplaatste met een speciaal soort van eendenpas, maar ze viel zeer goed mee. We verplaatsten ons met de metro en de bus van de ene bezienswaardigheid naar de andere, waarbij de gids er telkens in slaagde om de kinderen te boeien met haar uitleg. We bezochten tijdens de 1e dag ondermeer het Palais Royal met zijn tuin, het hotel de ville, de Notre Dame, het Quartier Latin met de woning van Mitterand, de bruggen over de Seine, het graf van Napoleon, de Champs-Elysee en de Eiffeltoren. s Middags aten we in een brasserie, s avonds zochten we de drukte van het Quartier Latin weer op.
De 2e dag stond het Louvre op het programma. De kinderen hadden hier tot verbazing van Marleen en mijzelf om gevraagd. Ik had met de gids afgesproken om de highlights (Egypte, Venus, Nike, Mona Lisa, Rubens, ) te overlopen en nergens te lang bij te blijven stilstaan. Ze deed dit schitterend. Zodanig zelfs dat de kinderen er na een halve dag nog steeds niet genoeg van hadden en onze Nikkel ook het appartement van Napoleon III nog wou zien, toen hij daar, op weg naar buiten, een bordje van zag staan. Het middageten namen we in het restaurant van het museum met een prachtig uitzicht op het plein met de glazen piramide. De namiddag werd besteed aan een belangrijke Parijse activiteit: shoppen ! s Avonds reden we met de metro naar Montmartre om ook daar de sfeer nog op te snuiven en iets te eten. Op de metro zagen we wel een afschrikwekkend figuur: een duidelijk gestoorde en eigenaardig geklede neger stampte tegen de deur, spuwde op het glas en gedroeg zich zeer agressief. Iedereen op de metro vooral ook onze kinderen- slaakte een zucht van verlichting toen deze man de metro verliet.
Na het ontbijt wilden de kinderen liefst zo vlug mogelijk vertrekken naar de Club Med. We hadden een weekje geboekt in Palmyre Atlantique, een clubdorp in de buurt van La Rochelle aan de Atlantische kust van Frankrijk. Ik dacht dat we daar snel zouden zijn, maar het werd toch nog een rit van 600 km! Onderweg stopten we in Vouvray om daar iets te eten, zodat we uiteindelijk pas om 17u in de club aankwamen. Daar waar we in Parijs altijd een schitterende zon gezien hadden, waren er altijd meer wolken verschenen naarmate we meer naar het zuiden reden en was er een echt wolkendek boven ons hotel toen we aankwamen. We trokken er ons maar niets van aan en zijn die avond toch nog gaan zwemmen. Daarna was het tijd voor het avondeten en dat was, zoals altijd op de club, zeer lekker.
s Morgens scheen de zon al weer en ook de rest van de week was dat bijna altijd het geval. We hadden anderhalve dag minder goed weer met een dicht wolkendek en zelfs een beetje regen, maar dit was niet storend. De omgeving van het clubdorp was prachtig en ideaal om te fietsen. Daarom hadden we 5 fietsen gehuurd voor de hele week. Als het weer minder goed was, sprongen we op de fiets en reden we naar het nabijgelegen dorpje, al of niet met een grote omweg
De kinderen maakten ook voor het eerst in hun leven kennis met de golven van de Atlantische oceaan. Tot nu toe hadden ze nog maar alleen de golfjes van de Middellandse zee gezien, maar dit was van een totaal andere orde. Golven van 3m spoelden over ons weg! Michael en ik moesten Nicolas en Stephanie dikwijls stevig vasthouden of de stroming had hen meegesleurd
Voor de rest was het een echte familievakantie. We zwommen, zonden, speelden, lazen, tennisten, enz. En vooral: we zaten s morgens, s middags en s avonds met ons gezinnetje samen aan tafel, waarbij er altijd wel een nieuw verhaal naar boven kwam.
Natuurlijk zag Nicolas er weer een stuk beter uit. Hij had een mooi kleurtje, had alle dagen sport gedaan en zijn witte haartjes waren weer terug! Ook voor Michael en Stephanie was dit verlof een welgekomen ontspanning, voordat hun schooljaar terug ging beginnen. Maar het meeste baat hadden Marleen en ik zelf toch wel. We waren beiden wat in overdrive geraakt door de gebeurtenissen van de laatste tijd. Deze 10 dagen met de kinderen, maakte dat de batterijen zich weer wat konden opladen, zodat we de komende maanden weer konden aanvatten.
Helaas was onze vakantie al weer (te) vlug voorbij. Op donderdagochtend werd de terugweg dan ook weer aangevat. Om 10u15 vertrokken we. We stopten onderweg wel om iets te eten en er was deze keer wel wat fileleed, maar zonder al te veel problemen kwamen we rond 21u15 weer in Hasselt aan. Daar had Dimitri intussen aan homesitting gedaan en hij stond ons dan ook op te wachten bij onze thuiskomst.
Vrijdag was vooral voor Marleen een drukke dag. Ze begon de dag met het vullen van de wasmachine, daarna vertrok ze naar Tongeren om daar te gaan werken en s avonds hielp ze de kinderen nog om zich klaar te maken voor hun eerste schooldag. Nicolas en Michael gingen naar de voetbaltraining en Stephanie ging naar haar turntraining. Ik ben een paar uur papierwerk gaan doen op de praktijk, zodat ik maandag vlot terug kon beginnen en ik was van wacht van s avonds tot zaterdagochtend.
Het weekend verliep rustig en stond vooral in het teken van de voetbal. (Zaterdagvoormiddag Nicolas in St. Truiden, zondagvoormiddag Michael op Torpedo en zondagavond Genk-GBA.) Op vrijdagavond gingen we ook nog even langs op de tennisclub van Runkst, waar er een ontmoeting bezig was met de tennisclub van Kermt. Het was een gezellige avond met vrienden.
En dan was het maandag 31/08/2009 De dag van Nicolas (en ook mijn) verjaardag, maar vooral ook de dag waarop Nic terug naar Gasthuisberg moest voor zijn 1e vervolgbehandeling. Hij werd al om 9u op de eenheid verwacht. Marleen vertrok daarom al om 7u45. Nicolas zat schijnbaar vrolijk naast haar in de auto. Hij zeurde of klaagde niet over zijn lot Hij wist dat dit nu eenmaal moest.
Ik begon om 9u aan een eerste werkdag en Michael en Stephanie genoten van hun laatste vakantiedag. Nicolas en Marleen waren stipt om 9u op het verdiep, maar voordat ze hun kamer hadden, voordat Nic onderzocht was, voordat de bloeduitslagen er waren, enz werd de chemo uiteindelijk pas om 14u gestart. Rond dat tijdstip kwamen Moeke en Vokke ook aan in Leuven. Ze waren een weekje naar vrienden in Spanje geweest en waren nu rechtstreeks van Zaventem naar Gasthuisberg gereden om Nic te bezoeken. Ze zouden ook een tijdje bij hem blijven, zodat Marleen even een paar uurtjes naar haar labo in Tongeren kon gaan. Tegen de avond was ze al weer terug, want Marleen bleef bij Nic slapen. Nic had zijn chemo tot dan goed verdragen, maar je zag hem wel stilletjes meer wegzakken in zijn bed. Hij weigerde sinds zijn opname ook weer om te eten en moest zelfs een paar maal braken.
Stephanie, Michael en ik stonden dinsdagochtend op om 7u30. Hun eerste schooldag was gelukkig goed verlopen. Ik ging opereren en zij vertrokken met de fiets weer naar school voor hun eerste schooldag. Marleen en Nicolas waren ook al heel vroeg wakker, want Nic moest nog maar eens in slaap gedaan worden voor een ruggenprik. Om 16u30 had ik gedaan en reed ik naar huis om mijn koffer te maken en naar Leuven te rijden, want vanavond zou ik bij Nic blijven slapen. Moeke en Vokke hadden Marleen s middags afgelost bij Nic en bleven bij hem wachten tot ik zou aankomen.
Toen ik de kamer binnenkwam, zag ik een opgewekte Nicolas in het bed liggen. Samen met Moeke en Vokke keek hij naar Sturm und Liebe. Na dit programma vertrokken ze en bleven Nic en ik alleen achter. Naarmate de avond vorderde kreeg Nicolas het wel moeilijker en werd hij toch wat meer misselijk, maar braken deed hij niet meer. We keken wat TV en Nicolas nam zijn noodzakelijke pillen in en maakte zich klaar om te gaan slapen, maar hij wilde nog altijd niets eten
Er waren 200 gasten! En met iedereen die er was, hadden we een band! Op een of andere mannier hadden zij allemaal geholpen om de voorbije periode voor ons gezin wat draaglijker te maken.
Het weer was schitterend, de muziek prachtig, er was voldoende drank en de frituur bakte overheerlijke frietjes! Nicolas speelde met de talrijke kinderen. Dus niet alleen de volwassenen, maar ook de kinderen genoten met volle teugen.
We hielden er ook aan om een paar mensen in het bijzonder te danken voor hun buitengewone betrokkenheid tijdens de voorbije maanden. We hadden een kader met een fotocompilatie gemaakt als blijvende herinnering. De grootouders (Moeke, Vokke en Bompa), Marijs, Dominique en meester Dimitri kregen er elk een mee. (Trainer Nathan was er niet, maar hij krijgt zijn kader zeker nog!)
Voor ons was het fijnste aan dit ganse feest de ongedwongenheid ervan. We kregen langs alle kanten hulp aangereikt, zodat de organisatie vooraf aan, maar zeker ook tijdens het feest, zonder moeite verliep. Iedereen haalde zelf zijn drankjes of frietjes, iedereen sprak met iedereen en we genoten allemaal van een prachtige zomeravond. We kunnen iedereen dan ook niet genoeg bedanken voor de geleverde hulp, de geleende materialen of de sponsoring voor Kom Op Tegen Kanker. Voor ons was dit een avond om nooit meer te vergeten! Bedankt hiervoor!
Nu gaan we op vakantie. EINDELIJK!!!
Eerst een paar dagen naar Parijs en dan rijden we verder een club Med in de buurt van La Rochelle voor een weekje strandvakantie. Marleen en ik zijn er al een tijdje aan toe. Maar ook de kinderen kijken er al enige tijd naar uit. We gaan er van genieten
Deze zondag was er ontbijttennis op de Runkster Tennisclub. We gingen er met het hele gezin naar toe. Na een heerlijk ontbijt met spek en eieren, werd er ook nog tennis gespeeld. In de late voormiddag gingen Michael en Nicolas met de familie Van Aken naar de wedstrijd van Mathias kijken op het toernooi van de Born. Stephanie, Marleen en ik reden iets later terug naar huis.
Wat later op de middag brachten ze onze zonen terug naar huis. We wilden net iets te eten maken en dus werd er maar wat meer spaghettisaus klaargemaakt, zodat iedereen kon mee-eten. Het was een warme dag, dus zaten we buiten op het terras. De kinderen kregen het echter te warm en kregen plots het zotte idee om in de vijver te gaan zwemmen. Nicolas mocht dit van ons nog niet doen (owv het infectiegevaar), maar hij amuseerde zich toch ook door de anderen nat te spuiten met een waterpistool.
In de namiddag gingen de kinderen opnieuw naar de Born om naar de wedstrijd van Cas te kijken. En s avonds gingen we allemaal naar het Beukenhof om Roger en Freddy te zien dubbelen. Het was dus echt een tenniszondag!
Maandag was een gewone dag. Marijs zorgde voor de kinderen, terwijl Marleen en ik gingen werken. In de vooravond bracht Vokke onze Nikkel naar de voetbaltraining op STVV. Toen ze daar van terugkwamen, was Nicolas nog steeds niet echt moe. Daarom ging hij met Marleen mee naar Runkst, waar Marleen haar wekelijks tennisuurtje had. Ik mocht een uurtje later ook weer tegen Julie spelen en daarna hebben we allemaal nog iets gedronken in de kantine.
Dinsdag was voor Nicolas een belangrijke dag. Vandaag moest hij zijn eerste tenniswedstrijd spelen voor het toernooi van de Born. Hier had hij al lang naar uitgezien! Het was alleen een beetje moeilijk, omdat hij tegen zijn vriend Cas was uitgeloot. Dus speelde Runkst tegen Runkst!
Peter (papa van Cas) nam de twee jongens mee naar St. Truiden. Marleen was van Tongeren rechtstreeks naar daar gereden om de match te zien. In de brandende zon speelden de twee vrienden een wedstrijd van 3u! Pas in de derde set kraakte Nicolas en zo werd Cas de verdiende winnaar.
Ik was pas thuisgekomen na mijn operatieprogramma en was de krant aan het doornemen, toen Nicolas ook binnenkwam. Hij was stikdood. Ondanks zijn vermoeidheid, had hij toch de moed om te gaan trainen! Gelukkig voor hem was de voetbaltraining niet te zwaar, want ze hadden de volgende dag een oefenwedstrijd tegen Kermt Hasselt gepland. Op die mannier kon hij toch het einde van de training halen.
Dinsdagavond waren we allemaal uitgenodigd op een drink ter gelegenheid van Carla haar verjaardag. Marleen en de kinderen gingen naar daar, nadat Nicolas terug was van St. Truiden, maar ik had een belangrijke vergadering op de praktijk en moest dus afzeggen. Rond 23u30 waren we allemaal terug thuis.
Woensdag moesten de U12 van STVV spelen tegen die van Kermt Hasselt. (In deze ploeg spelen een aantal vrienden van Nic, waaronder Juul en Christophe, maar deze laatste was er vandaag niet bij.) Ik was s namiddags vrij en kon Nicolas dus naar St. Truiden brengen. Vokke ging natuurlijk ook mee. Nic speelde, zoals op Mechelen, in de spits. Maar je zag nog altijd heel duidelijk dat hij nog lang niet aan zijn normale loopvermogen of snelheid toe was. STVV won toch verdiend met 6-2, waarbij Nicolas ook zijn eerste doelpunt van het seizoen scoorde.
Na de match had ik een gesprek met de nieuwe trainer van Nicolas. Hij liet duidelijk verstaan dat Nicolas momenteel te weinig niveau haalde om in de toekomst veel te mogen meespelen in zijn ploeg. Hij moest eerst meer conditie, kracht en snelheid krijgen, vooraleer hij terug een vaste waarde zou kunnen worden. Anders vond hij dit niet eerlijk t.o.v. de andere spelers. Ik zei dat wij als ouders daar begrip voor konden opbrengen, maar dat hij dit -als trainer- wel moest uitleggen aan Nicolas. Dat Nic momenteel nog niet op topniveau presteert, dat kan iedereen zien. Maar dat hij bijna onmenselijke inspanningen doet om er terug te geraken is ook wel duidelijk. Als hij ondanks zijn inzet toch niet mag spelen, omdat hij nog niet goed genoeg is, dan heeft hij daar zeker begrip voor, maar moet hij ook weten waar hij aan toe is en hoe hij zich nog kan verbeteren. Marleen en ik probeerden hem hierover al wat in te lichten, maar je zag de teleurstelling op zijn gezicht. We kunnen alleen maar hopen dat Nic hierdoor zijn motivatie niet zal verliezen
Donderdag had Nicolas nog een 2e tenniswedstrijd. Deze keer voor het tornooi van Basvelden. Hij verloor echter opnieuw. Dit keer was hij kansloos tegen een betere tegenstander. Michael was mee gegaan om te supporteren, maar hij vond dat Nic - in zijn hoofd- de match te vlug opgegeven had. Marleen en ik hadden een beetje schrik dat dit misschien wel een gevolg was van ons gesprek van gisterenavond ?
Nicolas had weer voetbaltraining van 17u tot 19u. s Avonds gingen hij en Michael mee naar de match van Marleen kijken in de Born. Normaal zou Marleen met Helene dubbelen, maar omdat Helene gekwetst was, viel haar dochter Merle voor haar in. Stephanie haar turntraining was deze week weer volop bezig en zij bleef vanavond, met nog een paar andere vriendinnen, slapen bij Julie. Ik was van wacht en kon dus ook niet naar de match gaan zien. Helaas werd de match verloren.
Vrijdagvoormiddag is Nicolas samen met Cas gaan trainen in Runkst. Daarna heeft Peter hem meegenomen om naar de match van Cas te gaan kijken op de Basvelden. Pas rond 17u was hij terug thuis.
Vrijdagavond zijn we mosselen gaan eten! Nicolas had hier om gevraagd. Hij had hier al zo lang zin in en nu Dr. Renaer gezegd had dat het terug mocht, wilde hij ook niet langer wachten. We hadden een tafel voor vijf gereserveerd in de Vogelsanck en lieten ons de mosselen goed smaken! Nicolas had nog dubbel geluk, want in de Vogelsanck stond Belgacom TV op en werd de 1e competitiewedstrijd van het nieuwe seizoen, tussen Standaard en St. Truiden, uitgegeven. Tot Nics grote vreugde speelde St.Truiden gelijk tegen de landskampioen!
Zaterdagochtend moesten Marleen en Nicolas vroeg opstaan, want ze moesten om 8u15 op de carpoolparking in Beringen zijn. Van daaruit zou Nicolas met de bus meerijden naar GBA, en zouden Marleen en Vokke met de wagen volgen. Gelukkig hadden Marleen en ik Nic al wat ingelicht, want hij mocht inderdaad maar een tiental minuten meedoen. In die tijd kopte hij wel een tegendoelpunt van de eigen doellijn. Mede daardoor werd de eindstand 3-3.
Ik was thuisgebleven omdat Dimitri en ik om 13u30 samen moesten dubbelen op het tornooi van Alken TC. Michael ging dadelijk met ons mee en Marleen en Nicolas reden van de voetbal ook naar daar om te supporteren. Helaas verloren ook wij onze match met 7-5 en 6-3. Het was dus duidelijk een slechte tennisweek voor de familie Orye. Gelukkig tennissen we allemaal voor het plezier en is winnen of verliezen niet zo belangrijk, maar komt inzet en gedrag op het plein op de eerste plaats. Dat zat in alle wedstrijden wel goed.
s Avonds hadden we afgesproken om te gaan eten met mijn interclubploeg. Alle spelers en hun partners kwamen eerst naar ons om een glaasje te drinken en van daaruit reden we naar De Wimmer in Wimmertingen. Moeke en Vokke bleven intussen bij de kinderen om te babysitten.
Zondagvoormiddag zijn we met het hele gezin gaan tennissen. Het had geregend, maar een kwartier voordat we naar Runkst reden, werd het droog. Eerst speelde Marleen met de 3 kinderen en keek ik een beetje toe vanaf de zijlijn. Daarna nam ik het van Marleen over en ging Marleen nog een beetje joggen. De kinderen waren nog moe, zodat het tennisspel niet van een hoog niveau genoemd kon worden.
In de namiddag werd er gerust en naar de Ronde van Frankrijk gekeken. s Avonds kwamen Bompa en Moeke en Vokke eten. We hadden pitavlees in de wok klaargemaakt met salade en frietjes. Er werd goed gegeten en het was een fijne avond.
Van maandag tot vrijdag was het weer tenniskamp. En dit keer deden de 3 kinderen mee! Maar omdat Nic zijn voetbaltrainingen ook begonnen waren, moest hij op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag telkens wat vroeger stoppen. Marijs haalde hem altijd af rond 14u30 en bracht hem mee naar huis. Dan at hij iets en rustte hij een beetje tot hij met Vokke rond 16u15 weer naar St. Truiden vertrok. De trainingen waren officieel van 17u tot 18u30, maar in werkelijkheid duurden ze tot 19u of zelfs nog iets langer. Vanaf donderdag was Nic zijn echte trainer (Diederik) ook terug en zag Nic hem voor het eerst. Het klikte blijkbaar goed.
Het was dus een echte sportweek! Eerst tenniskamp, dan voetbaltraining. Nic genoot van elk moment. Je zag dat hij stilletjes terug beter en beter werd. Hij liep beter, zijn coördinatie begon terug te komen en hij kreeg meer kracht. Vooral zijn snelheid en korte verplaatsingen blijven nog een probleem. Nics gezicht begint ook meer en meer te ontzwellen en zijn haartjes beginnen zeer stilletjes terug te groeien. Maar hij heeft nog altijd bloedarmoede, heeft nog te weinig spiermassa en ook zijn cortisonevet blijft op zijn lichaam hangen. Hij is dus zeker de oude Nicolas nog niet, maar hij is er wel aan het werken om dit terug te worden.
Ik was maandag en dinsdag van wacht en werd regelmatig opgeroepen door het ziekenhuis. Op maandagavond kon ik gelukkig wel gaan tennissen- mijn vast trainingsuur met Dimitri. Ik trainde een uurtje tegen Julie (beste tennisspeelster van Runkst) en zag alle hoeken van het veld Marleen had het uur voor mij getraind en zat met een aantal vrienden op het terras. Na mijn training zette Dimi, Julie en ik ons er bij en genoten we van een prachtige zomeravond.
Dinsdagavond waren we uitgenodigd op het tuinfeest voor de zestigste verjaardag van Romain (oud trainer van Michael en vriend). De kinderen bleven thuis naar TV zien. Ook tijdens het stevig onweer waren ze niet ongerust geworden. Rond 21u30 waren we terug thuis, want ik moest iets later een bevalling gaan doen en Michael moest op het toernooi van Beukenhof zijn eerste match spelen. Marleen ging, samen met Stephanie en Nicolas, kijken. Terwijl Michael zijn match won, was ik aan het werk in het ziekenhuis.
Donderdagavond wilden we gaan tennissen, maar de kinderen waren te moe en het was erg regenachtig. Daarom zijn Marleen en ik een twintigtal minuutjes gaan joggen, terwijl de kinderen thuis bleven. Woensdag en vrijdagavond zijn we gewoon thuis gebleven en hebben we TV gekeken.
Zaterdag was voor Nicolas een grote dag. De U12 van STVV speelden hun eerste oefenmatch, tegen KV Mechelen. We hadden van de trainer toestemming gekregen om Nicolas in onze auto mee te nemen. (We denken dat er nog altijd verhoogd infectiegevaar is, zodat hij best niet met de bus mee kan gaan.) Toen de spelers op het veld kwamen, droeg Nicolas de kapiteinsband! Dit was een prachtige geste van de ploeg, want hij was vaste kapitein geweest, tot hij ziek werd De match werd verloren met 5-2. Maar voor Nicolas werd het toch een overwinning! Hij deed bijna de hele match mee en scoorde zelfs bijna. Maar hij weet zelf ook zéér goed, dat hij nog een lange weg moet afleggen voordat hij terug een topvoetballer is.
Michael moest zaterdagnamiddag zijn 2e tennismatch spelen in Beukenhof. Hij verloor in 3 sets, maar eigenlijk waren we vooral blij dat de match gedaan was, want we hadden afgesproken om rond 18u30 met dimitri en een paar vrienden te vertrekken naar de supercup tussen Standard Liege en Racing Genk. Om 18u30 stond Michael echter nog altijd op het veld. Pas een half uur later konden we vertrekken. Dankzij Dimi, die een binnenweg kende doorheen Luik, waren we ruim op tijd aan het stadion. We stonden tussen de spionkop van Standard (achter de goal)! Dit was vooral voor Nicolas niet gemakkelijk, want hij had moeite om zijn blauw-wit hart te verbergen. Genk speelde niet slecht, maar Standard won verdiend de supercup. We waren uiteindelijk pas om 24u thuis. Het was een mooie, maar vermoeiende dag geweest!
Het rekening nummer voor Kom Op Tegen Kanker werd aangevraagd, dus nog niet storten! Van zodra we het nummer kennen, komt het op de blog.
Er zijn al heel wat mensen ingeschreven, maar er zijn er ook veel die blijkbaar niet goed durven inschrijven Het is voor ons onmogelijk om iedereen persoonlijk uit te nodigen, daarom nog maar eens een oproep via de blog:
Iedereen die ons op een of andere mannier gesteund heeft mag komen!
Of dit nu grote of kleine dingen waren. Of dit oude bekenden of nieuwe vrienden zijn. Of dit nu was door iets te doen, te schrijven, te zeggen, of gewoon te laten weten dat men aan ons dacht Het maakt allemaal niet uit. Iedereen is welkom!
Maar wel vooraf inschrijven aub!
Liefst zo vlug mogelijk, omdat we toch min of meer moeten weten hoeveel mensen er willen komen. Je kan dit via de blog doen, zonder op de blog te verschijnen, door in de rechter balk op E-mail mij! te klikken. Of je laat het Marleen of mij op een of andere mannier weten.
Het feest gaat door in onze tuin!
Het adres kunnen we om begrijpelijke redenen- moeilijk op de blog zetten. Dus als er mensen zijn die ons niet weten wonen en toch willen komen, laten ze maar iets weten.
