Als ik dit schrijf is het al weer september. We zitten nog maar eens op een kamer in Gasthuisberg Leuven, waar Nicolas weer is opgenomen voor zijn eerste vervolgbehandeling. Toch vind ik het belangrijk om eerst wat te schrijven over de voorbije 2 weken, want die waren een ware verademing!

Zoals ik al geschreven heb was ons bedankingsfeest heel goed meegevallen. We hadden een uitzonderlijke zomeravond getroffen, alle ingrediënten vielen vanzelf op hun plaats en dankzij de hulp van velen verliep alles vlot. We hebben met ons vijven dan ook echt genoten van deze schitterende avond. s’ Zondags hebben we nog wat opgeruimd en hebben we –eindelijk- ook onze koffers ingepakt, want maandagochtend zouden we naar Parijs vertrekken.

Omdat Michael nog ooglenzen moest halen bij de opticien, konden we pas om 10u vertrekken. We reden met een vol geladen wagen de stad in en van daar vertrokken we naar de lichtstad. We hadden tijd zat, dus stopten we ‘s middags in een klein dorpje, een eindje weg van de autosnelweg, om daar in een brasserie iets te eten. Daarna ging het vlot tot in Parijs. We hadden een hotel geboekt pal in het centrum, op 100m van het Louvre. Nadat de auto geparkeerd was en we alles op de kamer gezet hadden, hebben we de stad voor een eerste keer verkend. ’s Avonds hebben we lekker gegeten in een zéér mooi Italiaans restaurant, maar toen was het hoog tijd om te gaan slapen, want iedereen was doodop van de reis en de gebeurtenissen van de laatste dagen.

We hadden een Nederlandstalige gids geboekt om ons gedurende 2 dagen rond te leiden in Parijs. Het was een oudere dame, die zich verplaatste met een speciaal soort van eendenpas, maar ze viel zeer goed mee. We verplaatsten ons met de metro en de bus van de ene bezienswaardigheid naar de andere, waarbij de gids er telkens in slaagde om de kinderen te boeien met haar uitleg. We bezochten tijdens de 1e dag ondermeer het “Palais Royal” met zijn tuin, het “hotel de ville”, de Notre Dame, het Quartier Latin met de woning van Mitterand, de bruggen over de Seine, het graf van Napoleon, de Champs-Elysee en de Eiffeltoren. ’s Middags aten we in een brasserie, ’s avonds zochten we de drukte van het Quartier Latin weer op.

De 2^e dag stond het Louvre op het programma. De kinderen hadden hier tot verbazing van Marleen en mijzelf om gevraagd. Ik had met de gids afgesproken om de highlights (Egypte, Venus, Nike, Mona Lisa, Rubens, …) te overlopen en nergens te lang bij te blijven stilstaan. Ze deed dit schitterend. Zodanig zelfs dat de kinderen er na een halve dag nog steeds niet genoeg van hadden en onze Nikkel ook het appartement van Napoleon III nog wou zien, toen hij daar, op weg naar buiten, een bordje van zag staan. Het middageten namen we in het restaurant van het museum met een prachtig uitzicht op het plein met de glazen piramide. De namiddag werd besteed aan een belangrijke Parijse activiteit: shoppen…! ’s Avonds reden we met de metro naar Montmartre om ook daar de sfeer nog op te snuiven en iets te eten. Op de metro zagen we wel een afschrikwekkend figuur: een duidelijk gestoorde en eigenaardig geklede neger stampte tegen de deur, spuwde op het glas en gedroeg zich zeer agressief. Iedereen op de metro –vooral ook onze kinderen- slaakte een zucht van verlichting toen deze man de metro verliet.

Na het ontbijt wilden de kinderen liefst zo vlug mogelijk vertrekken naar de Club Med. We hadden een weekje geboekt in “Palmyre Atlantique”, een clubdorp in de buurt van La Rochelle aan de Atlantische kust van Frankrijk. Ik dacht dat we daar snel zouden zijn, maar het werd toch nog een rit van 600 km! Onderweg stopten we in Vouvray om daar iets te eten, zodat we uiteindelijk pas om 17u in de club aankwamen. Daar waar we in Parijs altijd een schitterende zon gezien hadden, waren er altijd meer wolken verschenen naarmate we meer naar het zuiden reden en was er een echt wolkendek boven ons hotel toen we aankwamen. We trokken er ons maar niets van aan en zijn die avond toch nog gaan zwemmen. Daarna was het tijd voor het avondeten en dat was, zoals altijd op de club, zeer lekker.

’s Morgens scheen de zon al weer en ook de rest van de week was dat bijna altijd het geval. We hadden anderhalve dag minder goed weer met een dicht wolkendek en zelfs een beetje regen, maar dit was niet storend. De omgeving van het clubdorp was prachtig en ideaal om te fietsen. Daarom hadden we 5 fietsen gehuurd voor de hele week. Als het weer minder goed was, sprongen we op de fiets en reden we naar het nabijgelegen dorpje, al of niet met een grote omweg…

De kinderen maakten ook voor het eerst in hun leven kennis met de golven van de Atlantische oceaan. Tot nu toe hadden ze nog maar alleen de golfjes van de Middellandse zee gezien, maar dit was van een totaal andere orde. Golven van 3m spoelden over ons weg! Michael en ik moesten Nicolas en Stephanie dikwijls stevig vasthouden of de stroming had hen meegesleurd…

Voor de rest was het een echte familievakantie. We zwommen, zonden, speelden, lazen, tennisten, enz. … En vooral: we zaten ’s morgens, ’s middags en ’s avonds met ons gezinnetje samen aan tafel, waarbij er altijd wel een nieuw verhaal naar boven kwam.

Natuurlijk zag Nicolas er weer een stuk beter uit. Hij had een mooi kleurtje, had alle dagen sport gedaan en … zijn witte haartjes waren weer terug! Ook voor Michael en Stephanie was dit verlof een welgekomen ontspanning, voordat hun schooljaar terug ging beginnen. Maar het meeste baat hadden Marleen en ik zelf toch wel. We waren beiden wat in “overdrive” geraakt door de gebeurtenissen van de laatste tijd. Deze 10 dagen met de kinderen, maakte dat de batterijen zich weer wat konden opladen, zodat we de komende maanden weer konden aanvatten.

Helaas was onze vakantie al weer (te) vlug voorbij. Op donderdagochtend werd de terugweg dan ook weer aangevat. Om 10u15 vertrokken we. We stopten onderweg wel om iets te eten en er was deze keer wel wat fileleed, maar zonder al te veel problemen kwamen we rond 21u15 weer in Hasselt aan. Daar had Dimitri intussen aan “homesitting” gedaan en hij stond ons dan ook op te wachten bij onze thuiskomst.

Vrijdag was vooral voor Marleen een drukke dag. Ze begon de dag met het vullen van de wasmachine, daarna vertrok ze naar Tongeren om daar te gaan werken en ’s avonds hielp ze de kinderen nog om zich klaar te maken voor hun eerste schooldag. Nicolas en Michael gingen naar de voetbaltraining en Stephanie ging naar haar turntraining. Ik ben een paar uur papierwerk gaan doen op de praktijk, zodat ik maandag vlot terug kon beginnen en ik was van wacht van ’s avonds tot zaterdagochtend.

Het weekend verliep rustig en stond vooral in het teken van de voetbal. (Zaterdagvoormiddag Nicolas in St. Truiden, zondagvoormiddag Michael op Torpedo en zondagavond Genk-GBA.) Op vrijdagavond gingen we ook nog even langs op de tennisclub van Runkst, waar er een ontmoeting bezig was met de tennisclub van Kermt. Het was een gezellige avond met vrienden.

En dan was het maandag 31/08/2009… De dag van Nicolas’ (en ook mijn) verjaardag, maar vooral ook de dag waarop Nic terug naar Gasthuisberg moest voor zijn 1^e vervolgbehandeling. Hij werd al om 9u op de eenheid verwacht. Marleen vertrok daarom al om 7u45. Nicolas zat schijnbaar vrolijk naast haar in de auto. Hij zeurde of klaagde niet over zijn lot… Hij wist dat dit nu eenmaal moest.

Ik begon om 9u aan een eerste werkdag en Michael en Stephanie genoten van hun laatste vakantiedag. Nicolas en Marleen waren stipt om 9u op het verdiep, maar voordat ze hun kamer hadden, voordat Nic onderzocht was, voordat de bloeduitslagen er waren, enz… werd de chemo uiteindelijk pas om 14u gestart. Rond dat tijdstip kwamen Moeke en Vokke ook aan in Leuven. Ze waren een weekje naar vrienden in Spanje geweest en waren nu rechtstreeks van Zaventem naar Gasthuisberg gereden om Nic te bezoeken. Ze zouden ook een tijdje bij hem blijven, zodat Marleen even een paar uurtjes naar haar labo in Tongeren kon gaan. Tegen de avond was ze al weer terug, want Marleen bleef bij Nic slapen. Nic had zijn chemo tot dan goed verdragen, maar je zag hem wel stilletjes meer wegzakken in zijn bed. Hij weigerde sinds zijn opname ook weer om te eten en moest zelfs een paar maal braken.

Stephanie, Michael en ik stonden dinsdagochtend op om 7u30. Hun eerste schooldag was gelukkig goed verlopen. Ik ging opereren en zij vertrokken met de fiets weer naar school voor hun eerste schooldag. Marleen en Nicolas waren ook al heel vroeg wakker, want Nic moest nog maar eens in slaap gedaan worden voor een ruggenprik. Om 16u30 had ik gedaan en reed ik naar huis om mijn koffer te maken en naar Leuven te rijden, want vanavond zou ik bij Nic blijven slapen. Moeke en Vokke hadden Marleen ‘s middags afgelost bij Nic en bleven bij hem wachten tot ik zou aankomen.

Toen ik de kamer binnenkwam, zag ik een opgewekte Nicolas in het bed liggen. Samen met Moeke en Vokke keek hij naar “Sturm und Liebe”. Na dit programma vertrokken ze en bleven Nic en ik alleen achter. Naarmate de avond vorderde kreeg Nicolas het wel moeilijker en werd hij toch wat meer misselijk, maar braken deed hij niet meer. We keken wat TV en Nicolas nam zijn noodzakelijke pillen in en maakte zich klaar om te gaan slapen, maar hij wilde nog altijd niets eten…

02-09-2009, 22:50 Geschreven door Guy