De voetbal was weer maar eens afgelast dit weekend. Sinds dat Nicolas ziek werd heeft de U 11 van STVV geen officiële match meer gespeeld. (Er zijn er zelfs die beginnen te denken dat er een soort van bezwering uitgesproken is.) Ook Michael zijn wedstrijd werd geannuleerd, zodat we een voetballoos weekend zouden hebben. Stephanie kon vandaag ook niet turnen, want ze moest voor school een groepswerk maken. Ik heb haar deze ochtend om 10u naar een vriendin in Kortessem gebracht, waar ze tot vanavond zou blijven werken. Pas om 17u30 werd ze thuis terug afgezet.
Nadat ik Stephanie weggebracht had, zijn Marleen, Michael, Nicolas en ik naar de stad gegaan. Nicolas had een bon van de Media Markt gekregen en wou hier iets van kopen. Het probleem was alleen dat hij beweerde niet te weten wat hij wou kopen. Maar toen we de Media Markt binnen waren, liep meneer toch min of meer recht naar de stand met de gsms. Hij koos zich dus een nieuwe gsm. En ik heb voor Marleen dan ook maar een nieuwe gsm gekocht, zodat ze vanaf nu ook bluetooth functie heeft en dus handenvrij kan telefoneren in de wagen. Tijdens het uitkiezen van deze gsms werd Nic toch meer en meer moe. Op het einde vroeg hij zelfs of hij niet ergens kon gaan zitten. Toen we terug buiten waren zijn Marleen en Nicolas dadelijk naar 2 x Kadet gegaan, om daar aan Katrien (eigenares, mama van Eline) en Annick (verkoopster, mama van Julie en vrienden van Runkster tennis) goedendag te zeggen. Intussen gingen Michael en ik naar Bruninx optics, omdat Michael zijn bril nog maar eens een keer stuk was gegaan. Tot slot wou Nikkel nog iets eten en Michael wou natuurlijk ook iets. Dus hebben we een Bicky burger en een Bicky wrap gekocht bij de moeder van Stijn Stijnen. Ze hebben dat in de wagen opgegeten, op weg naar huis, want we moesten op tijd terug zijn omdat Nicolas zijn trainers van STVV vanmiddag rond 12u wouden langskomen.
Om iets voor 12u waren we terug thuis. De trainers waren wat later. Omdat de officiële match afgelast was, hadden ze een training gehouden en een match U11 tegen U12 gespeeld. Pas om 12u40 kwamen Nathan (trainer U11), David (trainer U12) en Mario (trainer U8) aan. We hebben allemaal samen in de zetel gezeten en hadden een gezellige namiddag. De tijd was snel vooruit gegaan, want opeens was het 15u. De drie trainers zijn toen samen vertrokken, waarschijnlijk op weg naar weer een ander voetbalgebeuren
De volgende 45 minuten hebben we een beetje opgeruimd en heeft Nicolas wat gerust. Omstreeks 15u45 kwam nonkel Luc met Fabrice en Cederique kort langs om te vragen welk cadeau Nicolas graag zou hebben. (Ze wilden hem eigenlijk mee naar de stad nemen, maar daarvoor was hij te moe en bovenden zou er nu te veel volk in de stad zijn, waardoor het infectiegevaar weer te groot zou worden.) Even later vertrokken ze met de belofte dat ze wat later Nic zijn cadeau zouden binnenbrengen. Nicolas en ik zijn na hun vertrek de kippen eten gaan geven. Daarna wou hij Monopoly spelen, maar eenmaal terug binnen was hij zo moe, dat hij kort nadien in de zetel in slaap is gevallen. Ik heb mij ook even neergelegd en ben eveneens in slaap gevallen. Rond 18u werd ik wakker gemaakt door Fabrice. Hij kwam met Katrien en Cederique Nikkel zijn cadeautje brengen. Ze hadden een helikopter gekocht, die je met afstandsbediening kan besturen. (Michael heeft er de rest van de avond mee gespeeld.) Nonkel Jan en Gylian waren met de anderen meegekomen om Nic nog eens even te zien.
S Avonds hebben we chinees gehaald. Na het eten hebben we naar Bad Boys 2 gekeken. Marleen en Stephanie zijn wat vroeger gaan slapen. Michael heeft de film uitgezien, maar Nicolas is een kwartier voor het einde in slaap gevallen. We hebben hem wakker gemaakt toen de film gedaan was en zijn met hem naar boven gegaan. Nadat hij zijn mond gespoeld had, is Nicolas zijn bedje ingekropen en is hij snel terug in slaap gevallen.
Mijn eerste wacht -sinds meer dan 1 maand- viel tegen. Ik had s nachts 3 bevallingen mogen doen. Dus weer maar eens te weinig geslapen. Marleen heeft mij dan ook laten slapen toen ze naar haar werk vertrok. Omdat Nicolas niet graag in zijn eentje onder zit, was hij naar boven gekomen om op zijn slaapkamer met de Playstation te spelen. Toen ik opstond en mij ging wassen en scheren zat hij daar nog te spelen. Ik was nog in pyjama, maar hij had zijn sportkleren al aan, want Dimitri had afgesproken om deze voormiddag met hem te komen trainen.
Om 10u30 was Dimi inderdaad thuis. Hij ging onmiddellijk met Nicolas naar buiten en ik ben op mijn bureau gaan werken. Nicolas moest o.a. eerst de tuin 2x rondwandelen, daarna met een gewicht in de vorm van een raket gooien, korte stukjes lopen, baseball spelen, enz Dimi nam telkens zijn pols na een inspanning, maar omdat die te hoog bleef, moest Nikkel altijd even rondwandelen tot zijn pols weer beter was. Op een bepaald ogenblik was Nic zelfs zo moe, dat hij alleen nog maar: Zitten kon uitbrengen. Ik probeerde natuurlijk om een aanvaardbare foto voor de blog te maken, maar werd hierbij voor papa-razzi uitgemaakt. Na 40 minuten was Nicolas doodop en kreeg hij het te koud. Dus kwamen ze naar binnen, maar als je Dimitri kent weet je dat Nic natuurlijk nog niet mocht gaan rusten. Hij had nog iets in petto Dimitri had een groot wit doek en rode verf meegebracht. De bedoeling was dat Nicolas een groot spandoek zou maken, dat ze later met hun tweeën op Standard omhoog zouden houden, eenmaal Nicolas genezen zou zijn. (Je moet wel weten dat Dimitri een hevige Standard supporter is!) Op het doek moest staan: Nicolas dankt/merci Standard. Maar nog voor het spandoek af was kwam Marijs iedereen roepen voor het middageten. Ze hadden beiden een zodanige honger dat ze onmiddellijk ophielden met verven. Ze zouden het spandoek een volgende keer wel afwerken.
Na het middageten dacht ik dat Nicolas vlug in slaap zou vallen. Ik was dus verbaasd toen hij vlotjes tegen mij begon te praten over het autosalon, nadat er hierover een item was op het nieuws van 13u. Nicolas vond dat er toch maar gewone autos stonden op het salon van dit jaar. Hij zag liever mooie blitse sportwagens. Hij zei ook dat hij daar eigenlijk heel graag eens naar toe wou gaan. Dus antwoordde ik dat ik dat graag met hem zou willen doen, maar dat daar nu toch te veel mensen rondliepen, waardoor hij te veel infectiegevaar zou hebben. Dat begreep hij dan weer. Hij dacht even na en zei toen: En wanneer gaan we die skivakantie dan inhalen? Maar ook daar kwamen we tot het besluit dat het beter was om te wachten tot hij genezen zou zijn. We spraken nog even verder over vakantie, autos en een aantal andere zaken, maar om 13u45 moest ik hem tot mijn spijt bij Marijs achterlaten, want ik moest mijn raadpleging gaan doen.
Tussen 14u en 15u heeft Nicolas Marijs geholpen om de lasagne voor vanavond klaar te maken. Vokke en Moeke kwamen aan rond 15u. (Moeke had weeral 2 cakes gebakken, een appelcake en een marmercake.) Even later kwamen Franky (tennisvriend Runkst) en zijn zoon Alexander op bezoek. Dominique kwam in de loop van de namiddag ook even langs, o.a. om een cadeautje van zijn moeder Florette af te geven. Tante Ann met Mathias en Karen en bompa kwamen tegen de avond nog eens kijken hoe het met Nikkel ging.
Toen ik aankwam om 19u30 was al het bezoek weg, behalve Moeke en Vokke. Michael zat in de zetel met de Nintendo DX te spelen. Nicolas zag er nu wel vermoeid uit. Marleen was nog niet thuis. Zij ging rechtstreeks van haar werk Stephanie van de turntraining afhalen. Om 20u15 kwamen ze binnen. Even later zaten we allemaal aan tafel van Nicolas zijn lasagne te eten. Het was lekker. En Nic zelf was fier dat er zo veel van gegeten werd.
Marleen en ik hadden toegezegd om naar de verjaardagsdrink te gaan van Christel. Nadat thuis alles een beetje geregeld was en wij ons opgefrist en omgekleed hadden, zijn we rond 21u40 vertrokken. De drink ging door in de kantine van de tennisclub van Runkst. Het was heel gezellig, maar toen we om 0u15 terug naar huis reden waren we beiden blij dat we konden gaan slapen. Nicolas was thuis, kort na ons vertrek, voor televisie in slaap gevallen. Pas om 23u hadden Moeke en Vokke hem wakker gemaakt en is hij zijn tanden gaan poetsen. Daarna heeft hij een tijdje naar een film gekeken op zijn slaapkamer, want zoals altijd moest hij een half uur later zijn mond nog spoelen met Perio-Aid. Op het ogenblik dat Marleen en ik thuiskwamen was iedereen nog maar pas naar bed en waren de lichten op kinderkamers nog maar pas uitgedaan. Marleen en ik hebben zowel Nicolas, als Stephanie en Michael dus nog even goedenacht kunnen wensen. Daarna zijn we naar ons eigen kamer gegaan en ben ik er nog net in geslaagd om Marleen een kusje te geven, voor ik zelf in slaap viel.
Het was een zware nacht met weinig slaap. Nicolas had vannacht pijn gehad aan het beenmerg van zijn ribben. Deze pijn was pas overgegaan na een Dafalgan en een verwarmingskussen, maar toen was het al na 1u s nachts. Ik had mij bij hem in bed gelegd, om Marleen de kans te geven om een beetje rustig te slapen. Maar natuurlijk was die in het midden van de nacht ook nog eens komen zien of wij allebei sliepen. Nikkel sliep goed, maar ik werd wel weer wakker van haar gestommel. Dit alles maakt dat we beiden een onrustige nachtrust hebben gehad.
Om 6u15 moest Nic er al weer uit om naar Leuven te vertrekken. Marleen kwam hem wakker maken. Hij kleedde zich vlug aan maar mocht natuurlijk niets eten, want hij moest vandaag weer even in slaap gedaan worden voor een nieuwe ruggenprik. Om 6u40 zijn Marleen en Nic vertrokken naar Leuven. Onderweg was het -zoals verwacht- file, zodat ze uiteindelijk pas om 8u30 aankwamen in de dagzaal pediatrie. Ondertussen had ik nog even geprobeerd om te slapen, maar om 7u moest ik Stephanie en Michael oproepen om naar school te gaan. Michael ging, zoals altijd, met de fiets. Stephanie moest ik voor een keertje wegbrengen met de wagen, omdat ze gisteren haar fiets aan de school had laten staan. Ze was gisterenavond immers met de bus naar een vriendinnetje gegaan in Wellen voor een of ander schoolwerk en Marijs had haar van daar weer naar huis gebracht.
Nadat de dokter-assistente Nicolas nagezien had, moest hij zich klaarmaken voor de operatie. (Kleren uit, aanprikken porth-a-cath, aandoen operatiehemdje, wegbrengen naar de preoperatieve ruimte, enz ) Om 10u15 werd hij in slaap gedaan. Na een korte narcose met ruggenprik en inspuiten van een nieuwe dosis chemotherapie in het ruggenmergvocht, mocht Marleen 20 minuten later al weer bij een slaapwakkere Nicolas in de ontwaakruimte. Pas rond 11u was Nikkel goed wakker en mocht hij terug naar de daghospitalisatie vertrekken. Daar moest hij nog een tijdje wachten op de Asparaginase (chemotherapie) tot de bloeduitslagen bekend waren. Nicolas had echter grote honger gekregen en wou absoluut iets eten. Eerst moest hij van Marleen wat Fanta drinken, maar toen dat goed ging kreeg hij toch een kom erwtensoep met boterhammen. Marleen had ook een stuk appelcake en boterhammen met choco van thuis meegenomen en dat heeft hij ook allemaal opgegeten. Omdat de cake hem duidelijk smaakte belde Nic vanuit het ziekenhuis naar Moeke om een nieuwe bestelling te plaatsen. En natuurlijk begon die dadelijk aan een nieuwe appelcake
Om 13u werd de chemo aangehangen. Die moest weer over een uur inlopen en daarna nog 30 minuten naspoelen. Nicolas bracht zijn tijd door met lezen in een nieuw boek (De levensgevaarlijke reis van het Benedict Genootschap van Trent Stewart), maar hij heeft duidelijk minder bladzijden gelezen dan maandag. Hij kon zich door de narcose?- niet lang concentreren. Daarom heeft hij de rest van de tijd naar een film op de PC gekeken. Uiteindelijk mochten ze weer vertrekken en waren ze om iets na 15u terug thuis.
Om 18u was ik terug van het werk. Moeke en Vokke waren natuurlijk thuis, want Vokke moest weten hoe het geweest was en Moeke wou haar nieuwe appelcake afgeven. Nicolas was opgewekt en vrolijk. Hij was de voetbalstickers, die hij de laatste dagen weer gekregen had, aan het inplakken. Toen Marleen Michael moest afhalen van de tennisles om 19u vroeg zij of Nicolas niet mee wou gaan. Tot mijn verbazing wou hij dit, want hij zei: ik zal maar meegaan, want anders zult gij toch weer beginnen zagen dat ik te weinig beweeg. Marleen ging dus met Nicolas eerst Michael halen van de tennisles en aansluitend Stephanie van de turnles. Moeke, Vokke en Marijs gingen allen naar huis. Ik bleef dus alleen achter en ben maar weer eens aan een nieuw verslag begonnen.
Als avondeten had Marijs een heerlijk visgerecht gemaakt, maar speciaal voor Nikkel had ze ook enkele fishsticks gebakken. Na het eten was Nicolas doodop. Hij deed zijn pyjama aan en wou nog wat TV kijken, maar viel toch in slaap in de zetel. Om 21u15 is hij samen met Michael naar zijn slaapkamer gegaan. Ik dacht dat ze gingen slapen, maar in werkelijkheid hebben die 2 daar op de Playstation gespeeld. Nadat Michael effectief ging slapen, heeft Nicolas nog naar een groot stuk van de slimste mens gekeken. Toen ik uiteindelijk zelf ging slapen lagen Nicolas en Marleen naast elkaar te slapen, terwijl de televisie nog opstond. Ik heb alles uitgedaan en ben naar mijn slaapkamer gegaan. Marleen, die blijkbaar toch wakker geworden was, is kort daarna gevolgd.
Deze voormiddag was Vokke opnieuw bij Nicolas omdat Marleen en ik moesten werken. Het was een gewone voormiddag waarin Nic, zoals elke dag, zijn pillen nam en zijn ochtendtoilet voltooide. s Middags heeft hij goed gegeten (Ravioli) en vanaf dan was het wachten op het bezoek. Om 14u kwam Christophe als eerste aan. Hij bracht Nicolas terug op de hoogte van de laatste nieuwigheden op school.
Toen ik om 16u thuis kwam, zaten Nicolas en Christoph samen in de zetel te spelen. Nonkel André (broer van mijn moeder), die intussen ook op bezoek was gekomen, zat met Vokke aan tafel te praten. We hebben samen een tasje koffie gedronken en van de cake geproefd, die Moeke en Marijs gemaakt hadden. Omdat Nicolas meer zou moeten bewegen, wou ik met hem naar buiten gaan. Maar dat zag hij echt niet zitten. Daarom probeerde ik hem te motiveren om met de Wii te spelen. (Dit is een spelcomputer met de televisie als scherm.) Op die mannier zou hij toch uit de zetel komen en wat beweging hebben. Na enig aandringen was hij akkoord om samen met Christoph op de Wii te snowboarden. (De speler staat dan op een controlebord. Dat is dan het snowboard en zo ski je een helling af op TV.) Op het ogenblik dat ze klaarstonden om te beginnen aan hun eerste spel, kwamen Tibo (speler U12 van STVV) en zijn mama binnen. Met hun drieën hebben ze dan een tijdje om beurten gespeeld.
Om 17u30 was er een eerste grote bezoekerswisseling. Christoph werd afgehaald door zijn mama en Tibo en zijn moeder gingen ook naar huis. Ze waren nog niet goed weg of Tony en Tobias (2 ploegmaten van U11 van STVV) kwamen al binnen met hun ouders. Nicolas was echter al wat meer vermoeid en wou liever niet meer met De Wii spelen, maar Tony en Tobias hebben om beurten een paar spelletjes gedaan. Intussen hebben de volwassenen even kunnen bijpraten in de zetel.
Om 18u30 vertrok ook dit bezoek en was het tijd voor de 2e bezoekerswissel. Meester Thoelen, juf Griet en juf Tilly reden de parking op toen de anderen er af reden. Zij hadden gevraagd om even te mogen langskomen om Nicolas te bezoeken, maar ook om een paar zaken af te spreken ivm het thuisonderwijs. Natuurlijk waren zij wel blij om te zien dat het redelijk goed ging met Nicolas, maar of Nicolas zelf zo heel blij was om zijn leerkrachten terug te zien weet ik eigenlijk niet goed
Het thuisonderwijs was snel geregeld. Nicolas gaat thuis 4u/week les krijgen van juf Tilly. Juf Griet, de eigenlijke leerkracht van Nic, zal hierover met haar overleggen. Daarnaast blijft de ziekenhuisschool gewoon doorgaan, op het ogenblik dat Nic in Gasthuisberg is voor therapie. Er zou binnenkort ook een vergadering zijn met de mensen van Bednet. Dit is een organisatie die er voor zorgt dat zieke kinderen thuis, via een PC en een webcam, een aantal lessen op school mee kunnen volgen. Meester Thoelen (de directeur van de school) had zowel voor het thuisonderwijs, als voor bednet al bijna alles geregeld.
s Avonds hebben we heerlijk konijn met compote en puree gegeten. Nicolas heeft 2x bijgevraagd, want voor het ogenblik heeft hij (door de cortisone!) een ongebreidelde eetlust. Ik ben gaan tennissen en de rest van de familie heeft thuis naar het bekervoetbal op TV gekeken. Laat op de avond belde Marleen mij op om te zeggen dat Nicolas pijn had aan zijn ribben en een pols van 100. Toen ik even later thuis was, zag hij er inderdaad niet zo goed uit. Ik smeerde zijn borstkas goed in met Reparil gel, maar de pijn bleef. Hij kon er zelfs niet van slapen. We dachten dat hij misschien wat ongerust was voor morgen, omdat hij dan opnieuw een ruggenprik en chemotherapie zou krijgen. Daarom hebben we Nic in ons bed tussen ons beiden in gelegd, maar ook dat hielp niet. Ook na een Dafalgan 500 had hij nog steeds tranen in de ogen van de pijn aan zijn ribben. Plots schoot het mij te binnen dat de pijn wel eens van het beenmerg zou kunnen zijn. De chemotherapie kan soms zo een pijn uitlokken. Daarom hebben Marleen en ik het verwarmingskussen op zijn ribben gelegd. Dat had vorige week ook goed gewerkt toen hij pijn had in zijn rug en bekken. Gelukkig leek dit wel effect te hebben en is Nicolas even later in slaap gevallen.
Deze morgen ging ik voor het eerst, sinds Nicolas ziek werd, terug opereren. Ik had een klein programma tot s middags, zodat ik snel terug thuis zou zijn. Toen Marleen mij kwam wakker maken, was Nicolas al opgestaan. Hij lag onder in de zetel en voelde zich goed. Hij leek de chemotherapie van gisteren goed te verdragen. Mijn operaties verliepen vlot, ik deed tussendoor nog een bevalling van een van mijn patiënten en ik kreeg veel fijne reacties van een groot aantal mensen in het ziekenhuis. Om 12u30 was ik terug thuis. Vokke was zolang komen babysitten, want Marleen moest natuurlijk ook werken. Toen ik binnenkwam lag Nicolas in de zetel te slapen, was Vokke de krant aan het lezen en was Marijs al weer aan het koken. Vokke was trouwens zeer tevreden over wat hij gezien had deze voormiddag. Nicolas had in zijn kamer even gejongleerd met een grote tennisbal en hij kon het nog, volgens Vokke.
Na het middageten heb ik een halve dag op mijn bureau gewerkt. Ik moest reeds lang een aantal zaken ordenen en afwerken, en had daar nu even tijd voor. Nicolas speelde intussen op zijn Playstation en keek TV. Toen ik vroeg of hij niet eens naar buiten wou, verklaarde hij mij zot: Het regent buiten wel hé!... Om 16u kwamen Michael en Stephanie thuis van school. Stephanie vertrok al weer snel naar de turntraining, maar Michael en Nicolas speelden een tijdje samen in de living. Toen Vokke al lang weg was en Marijs Michael naar de tennistraining moest brengen, wou Nikkel niet alleen onder blijven. Dus kwam hij weer naar boven om op zijn kamer naast mijn bureau- te spelen.
Toen ik eindelijk mijn bureau opgeruimd had en eens op Nic zijn kamer ging zien, was Nicolas met de Playstation streetsoccer aan het spelen. Ik vroeg of ik eens tegen hem mocht spelen, maar daarvoor moest hij mij eerst uitleggen waarvoor alle knopjes op de spelconsole dienden. Natuurlijk had ik geen schijn van een kans tegen hem. Ik verloor vlot een aantal spelletjes en kon er maar met veel moeite één enkel winnen. Maar het was leuk om hem te zien lachen. Terwijl wij zo aan het spelen waren was Marleen ook thuis gekomen. Zij ging even later Michael terug afhalen van de tennisles.
s Avonds wou Nikkel de voetbal zien. KV Mechelen - Anderlecht werd uitgezonden op Canvas. Hij ging vlug even in bad voor de match begon. Zowel Marleen als ik verschoten hoe mager Nicolas geworden was. Hij begint elke dag meer en meer op een kankerpatiënt te lijken. Hij vermagert, ondanks het feit dat hij goed eet. Zijn haren vallen elke dag meer en meer uit. Hij gaat ook steeds moeizamer, voorzichtiger en meer voorover gebogen.
In zijn bad heeft Nic luidop meegezongen met You never walk alone dat in het stadium van Mechelen gezongen werd ter hommage aan Lei Clijsters. Tegen dat de match echt begon, was Nicolas al terug uit bad en helemaal afgedroogd. Nicolas en ik hebben in Nic zijn kamer samen de match uitgekeken. Marleen bleef met Michael en Stephanie onder. KV Mechelen heeft nipt gewonnen tegen Anderlecht, waarschijnlijk tot grote vreugde van Vokke, maar Nicolas zelf had geen voorkeur. Na de match zijn Michael en Nicolas gaan slapen. Stephanie was al iets vroeger naar haar kamer gegaan. Vandaag was (gelukkig) een wat rustigere dag geweest, maar voor morgennamiddag stond er al weer heel wat bezoek gepland.
Om 8u30 vetrokken Nicolas en ik naar Leuven. Hij had zich terug op de achterbank onder een dekentje geïnstalleerd en heeft nog een beetje geslapen onderweg. We kwamen stipt om 9u30 aan op de dagzaal pediatrie. Daar schoot het mij plots te binnen dat ik thuis was vergeten om de Emla-pleister (=voor verdoving) op de porth-a-cath te kleven. De verpleging heeft mijn vergetelheid vlug opgelost door er dadelijk een pleister op te doen. Toen het infuus geprikt werd, na het onderzoek door de dokter-assistente, was de huid toch al zodanig verdoofd dat Nic geen pijn meer had. Er werd onmiddellijk gestart met de eerste chemokuur (Daunorubicine), zonder de bloeduitslagen af te wachten. Dit infuus moest over 4 uur lopen. Op die mannier kon Nikkel mee naar de ziekenhuisschool, want zijn leerkrachten stonden al te wachten om hem mee te nemen naar de klas. Een klein uurtje later was hij weer terug. Hij zei dat hij geen huiswerk had gekregen! Om de tijd te doden heeft hij verder gelezen in zijn boek: Gevecht om de cup van Gerard van Gemert. s Middags kan je op de dagzaal enkel soep en brood met beleg krijgen voor de patiënt zelf. Geen warm eten en niets voor de begeleider. Nikkel wou enkel soep en een boterham met kaas. Toen ik zelf een broodje ging halen in het cafetaria en vroeg of ik hem iets moest meebrengen, wou hij dit niet.
Kort na de middag kwam Dr. Renaer op ronde. Gelukkig was alles in orde. (Zijn bloeduitslag was zelfs een beetje verbeterd.) Daarna zijn Nicolas en ik naar het winkeltje gewandeld om een zakje chips te halen. Omdat hij graag paprika en zout chips gemengd heeft, hebben we maar 2 kleine zakjes gekocht, die hij afwisselend opgegeten heeft. We hebben even Mastermind gespeeld, maar dat vond hij toch iets te vermoeiend. Hij wou terug gaan lezen in zijn boek. Om 14u had hij het hele boek uit en vroeg hij mij zelfs om het vervolg op dit boek te kopen. De verpleging had net de 2e chemo (Vincristine) aangehangen. Dit zou toch nog een tijdje duren, daarom stelde ik voor om naar een film op de draagbare PC te kijken. Hij was akkoord en we hebben samen naar Asterix & Obelix en de Vikingen gekeken. De laatste chemotherapie (Asparaginase) werd ook tijdens de film toegediend. Toen de film gedaan was moest er nog gespoeld worden, dwz dat er gewoon fysiologisch water via het infuus toegediend wordt. Die tijd heeft hij doorgebracht met het lezen van de blogreacties. Om 16u30 werd het infuus verwijderd en mochten we weer naar huis!
Nicolas wou op de terugweg weer vooraan zitten, maar viel al redelijk vlug in slaap. Omdat de auto intussen schandalig vuil was en hij toch rustig sliep, ben ik niet dadelijk naar huis, maar eerst langs de carwash gereden. Daar is hij natuurlijk wel wakker geworden van al het lawaai, maar hij voelde zich nog steeds redelijk goed. Thuisgekomen heeft hij eerst 2 tassen soep gegeten en daarna een beetje gerust in de zetel. Om 19u heeft hij nog van een groot bord kip met rijst en curry genoten.
Omdat Marleen en ik op maandagavond altijd gaan tennissen, kwamen Moeke en Vokke om 20u30 babysitten. (Marleen krijgt met 3 anderen les van Dimitri. Ik speel met Rik op een ander veld.) Voor Marleen was het de eerste ontspannende activiteit sinds Nic ziek werd en je zag dat het haar deugd deed. Nadat we nog een glaasje gedronken hadden, zijn we terug naar huis gereden. Daar was Nicolas al op zijn kamer, maar hij sliep nog niet. Hij lag samen met Michael nog naar een film te zien op TV. Moeke en Vokke gingen naar huis, Marleen en Michael naar bed en Nicolas en ik hebben samen de film uitgekeken. Daarna zijn wij ook gaan slapen.
Nicolas wou vanmorgen met de ganse familie samen aan tafel ontbijten. Hij was om 8u opgestaan en had helemaal alleen de ontbijttafel gedekt. Er was echter een probleem: behalve Marleen, sliep iedereen nog! Ik was pas om 9u op, Michael een beetje later en Stephanie heeft uitgeslapen. Pas om 10u konden wij allemaal genieten van broodjes en een omelet. De rest van de voormiddag ging heel snel om met wassen, spelen en TV kijken. Omdat het zon mooi weer was wou ik graag met Nicolas naar buiten gaan, maar hij was te zwak om ver te gaan, dus moesten we iets in eigen tuin proberen te doen. Daarom had ik het idee gekregen om te proberen op onze eigen vijver te schaatsen. Bij bompa lagen nog oude schaatsen van nonkel Luc, die Michael zou kunnen aandoen. Voor Nic zou ik de grote slee van bompa meebrengen, zodat hij kon sleeën op het ijs. Net toen we hiervoor naar bompa wouden vertrekken, kwam bompa bij ons binnen. Hij kwam terug van de nieuwjaarsreceptie van de parochie. Het was gezellig geweest en de pastoor had beloofd om een kaarsje te branden voor onze Nicolas. Na even bijpraten zijn we dan toch maar naar de boerderij van bompa gereden en daar vonden we snel de grote slee en het paar schaatsen. Daarmee reed ik terug naar huis.
Na het middageten ben ik de bevroren vijver opgegaan met een borstel en een aftrekker. Na een uurtje zwoegen had ik een mooie ronde schaatsbaan sneeuwvrij kunnen maken. (Ik heb mij hierbij zelfs een blaar op mijn handen gehaald van het borstelen. Niks gewoon zeker, zeggen ze dan.) Toen de schaatsbaan af was kwam iedereen naar buiten. Michael ging onmiddellijk het ijs op en schaatste een paar rondjes. Nicolas waagde zich even later ook op het ijs met de slee. Marleen was, zoals ik wel verwacht had, zeer angstig. Als hij er door zakt, vergeef ik het u nooit! zei ze, maar even later liep ze wel mee op het ijs de slee vooruit te duwen. Ik deed mijn oude en tot op de draad versleten schaatsen ook nog eens aan en probeerde ook een paar rondjes te draaien. (Mijn schaatsen dateren nog uit de tijd dat ik zou oud was als Michael en op de -toen nog niet overdekte- schaatsbaan in Hasselt een eerste lief probeerde te versieren.) Stephanie kwam pas wat later naar buiten. Zij wou liever niet schaatsen, maar zorgde er wel voor dat de schaatsbaan sneeuwvrij bleef door met de aftrekker regelmatig rond te gaan. Het zonnetje scheen heerlijk, het was helemaal niet koud meer en we lachten allemaal als er weer eens iemand viel. Nicolas was al vlug van het ijs gekomen, maar had zich in de zon op het bankje bij de vijver gezet. Marleen vroeg een paar keer of hij nog niet terug naar binnen wou gaan, maar hij bleef liever buiten genieten van het schouwspel.
Terwijl wij daar zo bezig waren, kwamen Roger, Annick en Zoë de tuin in gewandeld. Ze hadden 3 taarten bij. We hebben allemaal samen nog even genoten van de winterse pret en zijn daarna naar binnen gegaan. Toen we juist binnen waren, kwamen nonkel Dirk en tante Ludwine met Jonas, Sarah en Ruben, gevolgd door Moeke en Vokke ook op de koffie. De kinderen aten hun taart terwijl ze allemaal naar een dvd keken. De volwassenen zaten samen rond de tafel in de woonkamer. Rond 16u30 is iedereen vertrokken en heeft Nicolas even kunnen rusten. Michael en ik profiteerden hier van om nog een paar rondjes te schaatsen op de vijver. Een drie kwartier later kwam de familie Gillé aan. Nicolas was intussen al terug wat uitgerust en sprak een tijdje vlotjes mee met iedereen. Een beetje later is hij met Joris naar zijn kamer gegaan om daar te spelen met de Playstation. Om 18 u kwam Jonathan (speler U11 van STVV) met zijn ouders en zus Jessica nog binnen. Nikkel nam Jonathan mee naar boven om te spelen op de Playstation, maar nadat de familie Gillé vertrokken was en Nicolas ook vermoeid begon te worden, zijn ze onder in de zetel voetbalstickers beginnen ruilen. Om 20u was de laatste bezoeker vertrokken. Intussen had Moeke een heerlijk zondagsmenu gemaakt: lamsbout met groenten en kroketten. We hebben gegeten tot alles op was.
Na de Pappenheimers en de Smaak van de Keyser zijn Michael en Stephanie dadelijk gaan slapen. De Smaak van De Keyser eindigde met een scène op het kerkhof van Hasselt, waar de hoofdrolspeelster bij het graf van haar ouders staat. Nicolas bleef nog even in de zetel liggen. Je zag dat hij ergens mee zat en plots vroeg hij: Was dat waar oma (mijn moeder) begraven ligt? Ik zei van ja. Om iets te zeggen zei ik dat ik later ook op dat kerkhof ging begraven worden. Daarop zei hij stilletjes: Wacht daar nog maar lang mee. Ik zei dat alle papas en mamas ooit moeten sterven, maar hij lag stilletjes voor zich uit te kijken. Ineens zei hij: Ik wil morgen niet naar Leuven gaan. Ik zie dat ik dat begreep, maar dat het toch wel moest om te kunnen genezen. Ik legde aan hem uit dat we nu een aantal nevenwerkingen en moeilijke dagen, weken en maanden zouden moeten verdragen, om uiteindelijk helemaal te kunnen genezen. Hij zei dat hij dat wel begreep en dat hij er ook voor wou gaan. Ik vroeg ook of hij het erg vond dat zijn haar zo begon uit te vallen, maar dat vond hij blijkbaar helemaal niet belangrijk. Tot slot hebben Marleen en ik geprobeerd om hem uit te leggen dat hij gerust eens mocht klagen, wenen of pijn hebben en dat papa of mama het ook wel eens moeilijk hebben, maar dat hij het ons wel moest laten weten als hij ergens mee zat. Daarna zijn we naar boven gegaan en hebben we nog even samen in zijn bed gelegen. Toen was het hoog tijd om te gaan slapen, want morgen moesten we vroeg opstaan. We moesten om 9u30 al weer in Leuven zijn voor een ganse dag chemotherapie.
